จ้างแห่งยุทธภัณฑ์ 130

       หลังจากที่โค่นล้มสันตะปาปาลงได้ กริดก็เดินทางออกจากวาติกันเพื่อเตรียมผจญภัยครั้งใหม่ แต่ก่อนอื่นเขาจะต้องเติมพลังก่อน

       "ล็อคเอ้าท์"

       กริดกลับมาเป็นชินยองวูในโลกแห่งความจริงอีกครั้ง… ชายหนุ่มรีบลุกออกจากแคปซูลเพื่อหาอะไรรองท้องทันที

       "ชักเริ่มหิวแล้วสิ"

       เขาดึงขอบขาสั้นขึ้นอย่างเหม่อลอยพร้อมกับเปิดประตูตู้เย็น… ภายในเต็มไปด้วยอาหารราคาแพงมากมายทั้งแฮม ไข่ม้วน และเนื้อนานาชนิด… ส่วนบนโต๊ะก็มีโน้ตจากแม่เขียนเอาไว้ 

[ ลูกรัก… อย่าลืมทานอาหารให้ตรงเวลาด้วยนะ… เป็นเรื่องดีที่จะหาเงินให้ครอบครัว… แต่อย่าเล่นเกมจนลืมกินข้าวและออกกำลังกายล่ะ ^^ ]

       ช่างเป็นแม่ที่น่ารักมาก… ในอดีต ชินยองวูผู้เต็มไปด้วยหนี้สิน ย่อมทำให้ที่บ้านกังวลอยู่เสมอ… เขาต้องทนฟังเสียงบ่นจากครอบครัวหลายครั้ง แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว… ชินยองวูผู้ประสบความสำเร็จในเกมจนสามารถล้างหนี้ให้ตัวเอง… และให้พ่อ… เขากลายเป็นลูกชายคนโตเสาหลักของครอบครัวที่พึ่งพาได้ไปโดยปริยาย… ไม่ใช่ลูกชายที่น่าสมเพชผู้ซึ่งก่อแต่ปัญหาคนเก่า 

       "เราต้องทำงานให้หนักกว่านี้"

       ยองวูไม่อยากให้ครอบครัวเป็นกังวล เขาไม่อยากเห็นพ่อกับแม่เครียดอีกแล้ว… ดังนั้นเขาจึงต้องคอยเตือนตัวเองอยู่เสมอ ว่าซาทิสฟายไม่ใช่เกม แต่เป็นงาน! จะต้องรีบเสร็จภารกิจตรงหน้าและกลับไปสร้างไอเท็มขายเหมือนเดิม… ทั้งหมดก็เพื่อครอบครัว 

       หลังจากกินอาหารเสร็จ… ชินยองวูได้ตัดสินใจพักผ่อนเล็กน้อยด้วยการนั่งดูทีวี… เขาเปลี่ยนไปดูช่องที่นำเสนอข่าวเกี่ยวกับซาทิสฟายและผล็อยหลับไป

       ในข่าวช่องนั้นได้รายงานเรื่องที่สันตะปาปาคนที่13แห่งโบสถ์รีเบคก้า เดรวิโก้ ถูกสังหารโดยชายปริศนา… นักข่าวต่างวิเคราะห์อย่างออกรสว่าใครคือชายปริศนาคนนั้น และใครจะได้ขึ้นมาเป็นสันตะปาปาคนต่อไป… แต่ชินยองวูก็ไม่ได้ฟังข่าวนี้ เพราะเขาหลับไปแล้ว  

       30นาทีต่อมา ชินยองวูตื่นขึ้นและปิดทีวี… เขายืนบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะกลับไปที่แคปซูลเพื่อเข้าซาทิสฟาย 

       "ร่ายกายของเรากำลังพร้อมสุดขีด!"

       เขาได้กินอาหารรสเลิศพร้อมกับงีบหลับในเวลาที่พอเหมาะ… กริดรีบจ้ำเท้าอย่างขยันขันแข็งตรงไปยังเป้าหมาย… ต้องขอบคุณอากาศอันสดชื่น เขาจึงเดินไปพลาง ฮัมเพลงไปพลางในป่าแห่งนี้

       ทว่ากลับต้องถูกใครบางคนโจมตีเข้าระหว่างทาง  

       เริ่มแรกด้วยการโจมตีจากหมี… หลังจากนั้นก็เป็นคนโผล่ออกมา… ชื่อตัวละครเหนือศีรษะเขียนว่า <แบล็กเท็ดดี้> และ <อาสึกะ>… ค่อนข้างจะคุ้นหูกริดมากทีเดียว แต่เขาก็นึกไม่ออกว่าสองคนนี้คือใคร… และการต่อสู้ก็ดำเนินต่อไปโดยที่กริดยังไม่เข้าใจเจตนาผู้เข้าโจมตี    

       โฮกกกก!

       "หมีพวกนี้มันอะไรกัน"

       ตามปรกติแล้ว อสูรอัญเชิญจะมีลักษณะตามที่ผู้อัญเชิญชื่นชอบ… เช่นนักอัญเชิญเพศชายก็มักจะมีอสูรอัญเชิญเพศหญิงที่เซ็กซี่น่ารัก… ส่วนนักอัญเชิญเพศหญิงก็มักอัญเชิญอสูรชายหล่อๆ กล้ามโตออกมา… และยังมีบางคนที่เน้นอัญเชิญอสูรในรูปลักษณ์ที่ผู้คนมักหวาดกลัว เพื่อสร้างข้อได้เปรียบในการต่อสู้

       แต่คราวนี้เป็นหมี… ก็จริงอยู่ที่นักอัญเชิญบางคนชื่นชอบสัตว์เป็นพิเศษ… ทว่าพวกเขาไม่ได้ชัดเจนเหมือนกับแบล็กเท็ดดี้คนนี้… อสูรอัญเชิญของแบล็กเท็ดดี้ทุกตัวคือหมี… ทุกตัวจริงๆ

        "อัญเชิญนักรบหมีขาว!"

       เมื่อกริดปราบอัศวินหมีน้ำตาลทั้ง3ตัวลงได้ คราวนี้แบล็กเท็ดดี้ได้อัญเชิญหมีขาวออกมา… แต่มันคือหมีขาวที่สวมผ้าคลุมแดงและแว่นกันแดด… ตัวนี้มันออกจะหลุดโลกเกินไปหน่อยสำหรับกริด… หมีขาวที่ถูกอัญเชิญออกมากำลังยืนกอดอกและแสดงสีหน้าเคร่งขรึม… ช่างน่าขัน  

       'แต่ดูดีๆ ก็น่ารักไม่หยอก'

       กริดคลายความกังวลลงจนเปิดช่องว่าง… หมีขาวไม่ปล่อยให้โอกาสนั้นหลุดมือ มันพุ่งตัวแหวกอากาศมาด้วยความเร็วดุจดั่งสายฟ้าฟาด… หมัดอับเปอร์คัตถูกประเคนใส่ปลายคางของกริดอย่างจัง

       ผัวะ!

[ ท่านได้รับความเสียหาย 2,550 หน่วย ]
[ แหวนโดรันแสดงผล ]
[ พลังชีวิตของท่านถูกฟื้นฟู 1,275 หน่วย ]

       "อั่ก!"

       ทั้งเร็วและแรง… หลังจากนั้นอาสึกะก็พุ่งใส่กริดที่กำลังเสียสมาธิด้วยดาบคู่จากทั้งสองมือ 

       เคร้ง! เคร้ง!

       ฉึก!

[ ท่านได้รับความเสียหาย 2,900 หน่วย ]

       กริดได้รับบาดเจ็บตั้งแต่เริ่ม… คงเป็นการยากที่จะรับมือกับดาบคู่ซึ่งไม่รู้ว่าจะโจมตีเข้ามาทางไหน        

       'สองคนนี้ไม่ธรรมดา'

       หลังจากที่สังหารสันตะปาปามาได้หมาดๆ ด้วยตัวคนเดียว… กริดจึงคิดว่า บางทีตัวเขาอาจแข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้เล่นแล้ว… ทว่าความรู้สึกนั้นต้องสลายไปอย่างรวดเร็ว กริดตัดสินใจอ่านค่าพลังต่อสู้ที่อยู่บนหัวของคนทั้งสอง   

       'บ้าน่า'

       ชายหนุ่มต้องสั่นสะท้าน… อาสึกะมีพลังต่อสู้18,000หน่วย ส่วนแบล็กเท็ดดี้ในโหมดปรกติ9,000หน่วย และเพิ่มเป็น20,000หน่วยเมื่อเรียกหมีขาวออกมา 

       'ชื่อคุ้นจังแฮะ… หรือว่าจะเป็นแร้งเกอร์ระดับสูง'

       กริดรีบเปิดกระเป๋าสัมภาระและนำชุดเซ็ตแสงศักดิ์สิทธิ์อันงดงามออกมาสวม

[ ท่านสวมใส่อุปกรณ์แสงศักดิ์สิทธิ์ครบเซ็ต ]
[ พลังป้องกัน +500 และพลังชีวิต +6,000 ]

       ชุดเกราะสีขาวบริสุทธิ์ที่มีลวยลายสีทองอร่ามตัดให้ดูเด่น… ถุงมือเปล่งประกายวาวเงาวับ… และมงกุฏสีเงินที่เปี่ยมไปด้วยอำนาจบารมี  

       'ในที่สุดเขาก็ดูเหมือนแร้งเกอร์ระดับสูงสักที… แปลว่าเสื้อผ้าที่ดูซกมกนั่นเป็นเพียงการพรางตัวสินะ' ในขณะที่แบล็กเท็ดดี้กำลังครุ่นคิด… ชายที่ชื่อกริดตรงหน้าก็เก็บมีดสั้นเข้าไปพร้อมกับชักดาบใหญ่สีดำสนิทออกมาแทน

       "ดาบเล่มนั้นมัน...!"

       ดวงตาของอาสึกะเปล่งประกาย

       เหตุผลที่เธอเข้ากิลด์เซดาก้าห์คืออะไรน่ะหรือ… เป็นเพราะอาสึกะต้องการจะรู้ให้ได้ว่าคลาสของจอมเชือดคืออะไรกันแน่… จอมเชือดผู้สวมหมวกกระโหลกที่ไล่สังหารสมาชิกกิลด์ไจแอนท์อย่างโหดเหี้ยม 

       เธอต้องการจะรู้จักตัวตนและความสามารถของคลาสลับทั้งหมดที่มีในซาทิสฟาย

       ด้วยความเป็นที่บุตรสาวของประธานกลุ่มทุนระดับโลก… เธอจึงมีช่องทางติดต่อกับพวกผู้เล่นที่ทำการค้าขายข้อมูลทุกวัน… และในบางครั้ง คนเหล่านั้นก็จะมีข้อมูลคลาสลับมาขายเธอ… แต่ถึงกระนั้นอาสึกะก็ยังไม่ตัดสินใจที่จะเปลี่ยนเป็นคลาสใดคลาสหนึ่ง… เพราะในซาทิสฟายมีจำนวนคลาสลับนับไม่ถ้วน… เธอจึงต้องการรวบรวมข้อมูลให้มากที่สุดก่อนจะตัดสินใจ... ถึงขั้นที่ไปขอพบเจ้าของคลาสลับตัวเป็นๆ เพื่อให้แสดงฝีมือให้เธอดู

       แต่กิลด์เซดาก้าห์กลับปิดบังตัวตนของจอมเชือดไว้เป็นความลับสูงสุด… พวกเขาไม่ยอมให้อาสึกะพบตัวได้โดยง่าย… มันจึงเป็นเรื่องน่าหงุดหงิดที่คนอย่างเธอต้องมาคอยสืบข่าวเอง… แต่ในที่สุดโอกาสนั้นกลับมาอยู่ตรงหน้าอยากไม่คาดฝัน  

       "นายคือจอมเชือดโรคจิตใช่รึเปล่า" อาสึกะไม่แสร้งพูดจาเป็นมิตรอีก

       กริดอยากจะซัดหน้าเธอซะเดี๋ยวนี้

       หมวกหัวหน้าออร์คน้ำแข็งอันแสนอัปลักษณ์ได้ถูกทำลายไปด้วยฝีมือสันตะปาปาเดรวิโก้แล้ว… รูปลักษณ์ของกริดในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับเจ้าชายในหนังสือการ์ตูน

       แต่กลับยังถูกอาสึกะเรียกว่าไอ้โรคจิตเสียได้

       'แม้จะไม่มีหมวกหัวหน้าออร์คน้ำแข็ง… ทว่าพวกมันก็รู้ตัวจริงเราได้จากดาอินสเลฟอยู่ดี… แต่ไม่ใว่าเธอควรถูกเสน่ห์การแต่งกายของเราดึงดูดหรอกหรอ'

       อุปกรณ์สวมใส่เซ็ตแสงศักดิ์สิทธิ์นับว่ามีรูปลักษณ์ที่อลังการมาก… กริดมั่นใจว่ามันจะต้องเท่กว่าทุกชุดที่เคยมีในซาทิสฟายทั้งหมด… เขาคาดหวังว่าหลังจากนี้หญิงสาวจะจ้องมองด้วยสายตาสเน่หา  

       สิ่งที่กริดพูดนั้นเกือบถูกแล้ว… ผิดไปเรื่องเดียว… การแต่งกายที่ดีต้องมาควบคู่กับหน้าตาที่ดีด้วย! หน้าตาตัวละครอันจืดชืดของกริดคงทำได้เพียงให้ตัวเองดูดีขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น แม้จะสวมใส่ไอเท็มหรูหราราคาแพงแล้วก็ตาม

       "หมวกกระโหลกไปไหนซะแล้ว… ฉันชอบนายตอนที่สวมมันมากกว่านะ" อาสึกะชวนคุย

       ความโกรธของกริดลุกโชนขึ้นในพริบตา

       "นังนี่!… เธอมีนิสัยชอบโจมตีใส่คนอื่นโดยไม่แนะนำตัวรึไง!"

       กริดไม่ใช่พวกที่จะทำดีกับผู้หญิงเป็นพิเศษอยู่แล้ว… อาสึกะนั้นแม้จะมีใบหน้ที่างดงามพอสมควร… แต่นั่นก็ยังไม่มากพอจะทำให้กริดไขว้เขว  

       "แล้วเธอจะต้องสำนึกเสียใจ!" กริดขบกรามแน่นอย่างโกรธแค้น

       เมื่อพูดจบกริดก็เริ่มเต้นรำ… จิตสันหารอันเย็นยะเยือกได้มารวมตัวกันอยู่ที่คมดาบ… อากาศโดยรอบเกิดการสั่นไหวรุนแรง

       "สังหาร!"

       การโจมตีอันหนักหน่วงได้พุ่งเข้าใส่หัวใจของอาสึกะ… แบล็กเท็ดดี้เห็นดังนั้นจึงรีบออกคำสั่งกับหมีขาวทันที

       "ปกป้องคุณหนู!"
       
       โฮกกกก!

       นักรบหมีขาวมีเลเวล280… ในบรรดาอสูรอัญเชิญทั้งหมดของแบล็กเท็ดดี้ นักรบหมีขาวคืออสูรที่แข็งแกร่งที่สุด… ทั้งเลเวลและค่าสถานะเทียบได้กับแร้งเกอร์ระดับสูงเลยทีเดียว… นักรบหมีขาวพุ่งตัวมาขวางทางดาบสีดำ และใช้อุ้งเท้าของมันชกสวนทางปลายดาบเข้ามา

       เปรี้ยงงง!
       
       การโจมตีสองชนิดปะทะกันอย่างรุนแรง... ในตอนแรกอาจดูสูสี… แต่เพียงพริบตาเดียว วิชาดาบสังหารของกริดก็สำแดงอานุภาพออกให้เห็นเป็นที่ประจักษ์… แขนข้างหนึ่งของนักรบมีขาวถูกทำลายจนหมดสิ้น พร้อมกันกับที่คมดาบดาอินสเลฟเสียบปักเข้าไปในร่างกายหนาๆ ของมัน   

       กรรรร!

       พลังชีวิตนักรบหมีขาวลดลงไป1ใน3เพียงชั่วพริบตา… หากอาสึกะโดนโจมตีนั้นเข้าไปล่ะก็ เธอคงต้องตกอยู่ในสภาวะวิกฤติไปแล้ว

       ข้อได้เปรียบหนึ่งของสัตว์อัญเชิญก็คือ พวกมันไม่มีความรู้สึกเจ็บปวด… นักรบหมีขาวไม่แม้แต่ชะงักหลังจากที่ได้รับความเสียหายหนักเข้าไป… ตรงกันข้าม มันกลับโจมตีสวนกลับมาอย่างบ้าบิ่น    

       ผลั่ก!

       มันใช้หัวโขกใส่หน้าอกกริด…แต่คราวนี้ย่อมไม่สามารถสร้างความเสียหายได้มาก เพราะเขาสวมเซ็ตแสงศักดิ์สิทธิ์ครบ3ชิ้นแล้ว… โดยก่อนหน้านี้สวมเพียงรองเท้ากับผ้าคลุม จึงทำให้ได้รับการโจมตีรุนแรง

       การเอาหัวโขกของหมีขาวแทบไม่ได้สร้างความเสียหายให้กริดเลย ชายหนุ่มไม่รู้สึกเจ็บปวด

       และในเวลาเดียวกัน เอฟเฟค <โจมตีสวนกลับ> ของถุงมือแสงศักดิ์สิทธิ์ก็แสดงผล… กริดฟาดดาบสวนกลับใส่นักรบหมีขาวจนเจ็บหนัก… แบล็กเท็ดดี้เห็นท่าไม่ดีจึงต้องให้การสนับสนุน  

       "คลุ้มคลั่ง!"

       คลาสนักอัญเชิญจะมีทักษะที่ใช้สนับสนุนอสูรอัญเชิญอยู่มากมาย… และในบรรดาทักษะเหล่านั้น <คลุ้มคลั่ง> ถือเป็นสุดยอดทักษะเสริมพลังที่จะมีเฉพาะนักอัญเชิญระดับ2… โดยจะส่งผลให้อสูรอัญเชิญต้านทานต่ออาการทุกชนิด และเพิ่มค่าสถานะทั้งหมดขึ้นจากเดิม2เท่า

       โฮกกกกก!

       นักรบหมีขาวคำรามออกมาพร้อมกับเหวี่ยงอุ้งเท้าใส่กริดอย่างมั่วซั่ว… กริดได้แต่ตั้งรับอยู่ฝ่ายเดียว เพราะเขารู้ดีว่าหากโดนการโจมตีของมันเข้าไปคงได้เจ็บหนักแน่

       'ทำไมจู่ๆ ถึงเก่งขึ้น'

       กริดลังเลเพียงชั่วครู่… เขามีประสบการณ์ต่อสู้มาอย่างโชกโชน จึงเข้าใจสถานการณ์ได้ทันที 

       'ทักษะเสริมพลังชั่วคราวสินะ… การที่อสูรอัญเชิญเก่งขึ้นจนเหมือนคนละตัวแบบนี้… ระยะเวลาของมันจะต้องสั้นมากแน่'

       กริดเปิดโหมดวิชาดาบแพ็กม่าและใช้ <หน่วง> ออกมาทันที… นักรบหมีขาวพลันต้องชะงักพร้อมกับถอยหนีห่างออกไป 

       แบล็กเท็ดดี้ถึงกับหงุดหงิด

       "ทำไมถึงไม่ยอมทำตามคำสั่ง! มันไม่ยอมเชื่อฟังฉัน!"

       ระยะเวลาแสดงผลของ <คลุ้มคลั่ง> มีเพียง10วินาทีเท่านั้น… ทุกวินาทีจึงมีค่ายิ่งกว่าเงินทอง กริดฉวยโอกาสนี้เปิดใช้ <โทสะช่างตีเหล็ก> และพุ่งตัวเข้าใส่อาสึกะ 

       เคร้ง!

       อาสึกะใช้ดาบคู่ไขว้กันเพื่อรับการโจมตีจากกริด… หลังจากนั้นเธอจึงพยายามโจมตีสวนกลับไปบ้าง… ทว่าทุกดาบกลับเป็นฝ่ายกริดที่เร็วกว่าและอาสึกะต้องตั้งรับอยู่ตลอด  

       'แปลกมาก'
       
       เธอพลันเกิดความสงสัยขึ้นทันที… ดาบใหญ่ในมือกริดมีความยาวเกินกว่า3เมตร และดูเหมือนจะหนักมากด้วย… แล้วความเร็วโจมตีระดับนี้มันคืออะไรกัน  

       'ดาบใหญ่ควรจะช้าไม่ใช่รึไง'

       นั่นคงใช่ถ้าหากพูดถึงดาบใหญ่ทั่วไป… แต่ดาบอินสเลฟไม่ใช่ดาบใหญ่ทั่วไป… มันมีน้ำหนักที่เบามาก… ดาบเล่มนี้ถูกสร้างขึ้นโดยอัลบาติโน่ สุดยอดช่างตีเหล็กของโลกก่อนที่แพ็กม่าจะโด่งดัง… วัสดุหลักคือเหล็กนิลที่แข็งกว่าเหล็กกล้า แต่กลับเบากว่า2เท่า… ดาอินสเลฟคือดาบใหญ่ที่กลบจุดอ่อนของดาบใหญ่ได้เกือบหมด

       เคร้ง! เคร้ง!

       ดูเหมือนในตอนแรกอาสึกะจะเสียเปรียบกริดอยู่ก็จริง… แต่เธอก็ยังมีโอกาสอยู่… ไม่สิ ต้องเรียกว่าไม้ตายถึงจะถูก… คลาสของเธอคือ <นักรบคลั่ง> ที่เมื่อยิ่งการต่อสู้ยืดเยื้อ เธอก็จะยิ่งเก่ง… อาสึกะเริ่มคุ้นชินกับการโจมตีจากกริด จนในที่สุดเธอก็มีโอกาสตอบโต้ 

       "ดาบคลั่ง!"

       ชิ้ง!

       นัยน์ตาสีฟ้าของอาสึกะกลายเป็นสีแดงไปชั่วขณะ… ทันทีที่เธอใช้ทักษะ <ดาบคลั่ง> ดาบคู่ขในมือก็ฟาดฟันเข้าใส่กริดอย่างรวดเร็วจนมองเห็นเพียงประกายแสง

       มันคือทักษะที่สร้างชื่อให้กับนักรบคลั่ง… การฟาดฟันดาบใส่ศัตรู9ครั้งรวดด้วยความเร็วสูงสุด <ดาบคลั่ง>… กริดสามารถปัดป้องได้เพียง6… ส่วนอีก3ดาบที่เหลือปะทะเข้ากับร่างของชายหนุ่มอย่างจัง    

[ ท่านได้รับความเสียหาย 1,700 หน่วย ]
[ ท่านได้รับความเสียหาย 1,650 หน่วย ]
[ ท่านได้รับความเสียหาย 1,810 หน่วย ]

       อาสึกะที่โจมตีสำเร็จจึงยั่วยุอย่างมีชัย

       "พลังป้องกันเพิ่มขึ้นเยอะเลยนี่… แต่ก็แค่นั้นล่ะนะ… นายไม่มีทางตามความเร็วของฉันในตอนนี้ทันแน่… คุณกระสอบทราย"

       กริดพ่นลมหายใจออกมาอย่างเย้ยหยัน

       "วิชาดาบแพ็กม่า… ร่ายรำ!"

       ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!...

       "...!!"

       คมดาบใหญ่สีดำที่พุ่งเข้ามาได้สร้างความเสียวสันหลังให้อาสึกะทันที… เธอที่กำลังลนลานจึงรีบใช้ <ดาบคลั่ง> ออกมาอีกครั้ง... แต่มันก็ไร้ค่า… ดาบคลั่งคือการโจมตีออกไปด้านหน้า9ครั้ง… แต่ <ร่ายรำ> นั้นจะทำการโจมตีถึง17ครั้ง! ในเมื่อดาบคลั่งรับไว้ไม่หมด… ร่างกายของอาสึกะจึงเปี่ยมไปด้วยบาดแผลเต็มตัว

       กริดยกดาบชี้ไปที่ลำคอของอาสึกะและพูดขึ้น

       "เธอโจมตีใส่ฉันทำไม"

       ส่วนอีกฟากหนึ่ง...

[ ท่านถูกพลังเวทย์มนต์ไหลซึมเข้าควบคุมร่างกาย… ท่านมิอาจขัดขืนได้  ]
[ ท่านจะกลายเป็นหุ่นเชิดของ <บ็อกซ์> นาน 3 วินาที ]

       'นี่มัน!'

       โทบันคือพาลาดินอันดับ1ของโลกที่มีค่าต้านทานเวทย์มนต์สูงมาก… แล้วเหตุใดเขาถึงถูกทำเป็นหุ่นเชิดได้ง่ายดายเพียงนี้… เขาได้แต่ตัดพ้อในใจ  

       'เรายังแข็งแกร่งไม่พอ'

       ศักดิ์ศรีของโทบันถูกย่ำยี เป็นการยากที่จะสลัดความคิดนี้ออกไปจากหัวได้… โทบันได้แต่ยืนสั่นระริก

       ทว่าคนที่ตกตะลึงมากที่สุดคือบ็อกซ์ มิใช่โทบัน

       'เราควบคุมเขาได้แค่3วินาทีเองหรือ'

       เวทย์หุ่นเชิดคือเวทย์ไม้ตายสูงสุดของลิงค์เกอร์… มันคือการส่งเวทย์มนต์อันทรงพลังเข้าควมคุมร่างกายเป้าหมายให้ทำตามใจนึก… และบ็อกซ์ที่เป็นลิงค์เกอร์อันดับ1ของโลกย่อมอยู่เหนือมาตรฐานขึ้นไปอีก… เวทย์หุ่นเชิดของบ็อกซ์สามารถควบคุมมอนสเตอร์ได้5นาที และควบคุมผู้เล่นได้ถึง30วินาที 

       แต่กับโทบันแค่3วินาทีเท่านั้น

       'ยิ่งเลเวลและค่าต้านทานเวทย์มนต์สูง ระยะเวลาจะลดลงก็จริงอยู่… แต่ไม่ใช่ว่าอย่างน้อยก็ควรจะ10วินาทีรึไง… ต่อให้อีกฝ่ายเลเวลสูงกว่าเราก็เถอะ'

       ดูเหมือนค่าต้านทานเวทย์มนต์ของโทบันจะมีสูงกว่าใครที่บ็อกซ์เคยพบมาทั้งหมด เขาอดชื่นชมไม่ได้

       'พาลาดินอันดับ1ของโลกไม่ใช่แค่ตำแหน่ง… เซด้ากาห์มีปีศาจอยู่ในกิลด์กี่ตัวกันแน่'

       เวทย์หุ่นเชิดมีระยะหน่วงหลังใช้ที่นานถึง2ชั่วโมง… มันจึงนับว่าเปล่าประโยชน์เมื่อต้องมาใช้กับใครที่บ็อกซ์ควบคุมได้เพียงแค่3วินาที… เขาถอนหายใจเล็กน้อยพร้อมกับบังคับร่างโทบัน  

       "รองหัวหน้า เข้าไปช่วยอาสึกะเดี๋ยวนี้"

       "ฮ--เฮ้! หยุดนะ!"

       คำขอร้องของโทบันไม่เป็นผล… เขาพุ่งตัวแทรกกลางเข้าไปยืนอยู่ระหว่างกริดและอาสึกะ… โทบันใช้โล่ในมือปัดดาบที่ชี้มายังต้นคอของอาสึกะกลับไป  

       "...โทบัน!" ดวงตาของกริดเบิกโพลง

       โทบันทำได้เพียงหัวเราะแห้งๆ

       "สวัสดี... ฮะฮะ" 

       เมื่อเวทย์หุ่นเชิดหมดลง… โทบันจึงพยายามจะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดกับกริด แต่เป็นบ็อกซ์ที่ชิงพูดขึ้นก่อน

       "ดีใจที่ได้พบนายนะ กริด" 

       "นายเป็นใคร"

       ธรรมชาติของกริดมักจะเกลียดคนหน้าตาดีตั้งแต่แรกเห็นอยู่แล้ว… เมื่อถูกบ็อกซ์ทักทาย สีหน้าของชายหนุ่มจึงตึงเครียดทันที แต่บ็อกซ์ยังคงพูดต่อไป

       "พวกเราสามคนเพิ่งจะเข้ากิลด์มาไม่นาน ตอนนี้อาสามาช่วยทำภารกิจให้รองหัวหน้า… และเนื้อหาของภารกิจก็คือการฆ่านาย"  

       "หืม..."

       กริดไม่เชื่อหูตัวเองจึงหันไปมองโทบัน… โทบันที่กำลังตื่นเต้นจึงอธิบายออกมาอย่างลนลาน

       "กริด มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด… ฉันไม่รู้ว่านายคือเป้าหมายในภารกิจ ก็เลย..." 

       โฮกกกก!

       เป็นนักรบหมีขาวที่เพิ่งหลุดจากผลทักษะ <หน่วง>… มันวิ่งเข้าใส่กริดที่กำลังยืนฟังโทบันอยู่ และใช้อุ้งมือกระแทกเข้าที่ศีรษะชายหนุ่ม 

[ ท่านได้รับความเสียหาย 3,200 หน่วย ]

       กริดพูดอย่างแผ่วเบาพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมา

       "นายชวนคุยเพื่อให้ทำให้ฉันเสียสมาธิใช่ไหม โทบัน… นายต้องการแบบนี้จริงๆ ใช่ไหม"
       
       เป็นการเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวง… โทบันพลันลนลานสติแตก… ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ รับรองว่ากริดคงไม่สร้างไอเท็มให้เขาไปตลอดชีวิตแน่… ดังนั้นจึงต้องรีบคลายปมนี้ให้เร็วที่สุด 

       "แบล็กเท็ดดี้!! นายคิดจะทำอะไร... ดูรอบๆ ตัวบ้างสิ! กริดคือสมาชิกกิลด์เดียวกับเรานะ! หยุด!"

       แบล็กเท็ดดี้ยังคงลูบหัวตุ๊กตาหมีในมือราวกับไม่ได้ยินเสียงตะโกนของโทบัน… และท้ายที่สุด โทสะของกริดก็ระเบิดออก 

       "โทบัน… นายคงจะแค้นฉันสินะ ที่เคยพูดไว้ว่าจะสร้างไอเท็มให้เป็นคนสุดท้าย… นี่คือการแก้แค้นอย่างนั้นหรอ"

       โทบันรีบแก้ต่าง

       "ไม่ใช่แบบนั้น! ไม่เลย! ตอนนี้ฉันกำลังทำภารกิจสังหารชายลึกลับผู้ที่เป็นคนฆ่าสันตะปาปาและนำไอเท็มไป… ฉันไม่รู้ว่าคนๆ นั้นคือนาย"
       
       "ตอนนี้นายก็รู้แล้วนี่ แต่ถึงอย่างนั้นพวกของนายก็ยังเโจมตีเข้ามาอีก… หรือเป็นเพราะทันทีที่นายรู้ว่าเป็นฉัน… ก็เลยเอาคำว่าภารกิจมาอ้าง และจะได้ฆ่าฉันอย่างไม่มีความผิดสินะ"

       "ไม่ใช่! ฟังฉันก่อน! พวกเราไม่จำเป็นต้องสู้ก็ได้… นายขายไอเท็มให้ฉันเถอะ ฉันแค่ต้องการไอเท็มนั่น"

       "...แล้วไอเท็มที่ว่าคืออะไร"

       กริดเริ่มเข้าใจสถานการณ์มากขึ้น… โทบันที่กำลังโล่งอกได้ชี้นิ้วไปยังไอเท็มที่กริดสวมใส่อยู่ 

       "เซ็ตแสงศักดิ์สิทธิ์…"

       กริดขมวดคิ้ว

       "นายจะบ้ารึไง… ฉันไม่ขายหรอก"

       "เฮ้! กริด ฉันจะจ่ายให้นายราคาสูงแน่… ช่วยฉันสักครั้งเถอะนะ… ได้ไหม"

       โทบันถึงกับขอร้องขนาดนี้… แต่เอาเข้าจริง เป็นกริดเสียเองที่รู้สึกดีใจ… เขาคิดว่าไอเท็มสามชิ้นนี้คงไม่ทีวันขายออกแน่ ด้วยเงื่อนไขการสวมใส่… ชายหนุ่มแสร้งทำเป็นถามถึงราคา   

       "เฮ่อ… ในเมื่อพวกเราอยู่กิลด์เดียวกัน ฉันจะลองคิดดูนะ ว่าแต่นายคิดจะซื้อเท่าไร"

       "ชิ้นละ2,000เหรียญทอง รวมทั้งหมด6,000"

       โทบันไม่ได้ล่วงรู้ถึงคุณสมบัติของเซ็ตแสงศักดิ์สิทธิ์ เขาคิดว่าคงเป็นเพียงไอเท็มภารกิจที่ไม่ได้ยอดเยี่ยมอะไรมากนัก… ราคา6,000จึงนับว่าสูงมากแล้วในความรู้สึกโทบัน

       แต่กริดกลับยิ่งโกรธ 

       ถึงจะมีเงื่อนไขการสวมใส่ที่จำกัด… แต่ชุดแสงศักดิ์สิทธิ์คือไอเท็มเซ็ตที่มีเกรดเลเจนดารีเชียวนะ… หากใช้อาวุธของไอเบลลินเป็นเกณฑ์ อย่างน้อยๆ แต่ละชิ้นก็ต้องไม่น้อยไปกว่า2ล้านเหรียญทอง… แต่โทบันกลับเสนอมาแค่2,000… จะต้องล้อกันเล่นแน่  

       "นายคิดว่าฉันเป็นคนอารมณ์ดีงั้นหรอ"

       โทบันรู้สึกมีบางสิ่งไม่ชอบมาพากล… เขาจึงรีบเปลี่ยนราคา 

       "งั้น2,200ก็ได้!"

       "ไสหัวไปซะ!"

       "แล้วนายต้องการเท่าไร"

       "ชิ้นละ2ล้านเหรียญทอง"

       "อะไรนะ!"

       กริดยังคงยืนกราน… เซ็ตแสงศักดิ์สิทธิ์จัดว่าเป็นอุปกรณ์สวมใส่ที่ยอดเยี่ยมมาก… ถ้าหากขายได้ราคาต่ำกว่าชิ้นละ2ล้าน เขายอมใช้เองเสียดีกว่า… แต่ในสายตาโทบัน มันเป็นเพียงไอเท็มภารกิจทั่วไป และกริดกำลังขูดรีดเขาอยู่

       "เฮ้… นี่เป็นภารกิจระดับSSครั้งแรกของฉันเลยนะ ช่วยฉันเถอะ"

       ทันใดนั้น บ็อกซ์ได้ส่งข้อความส่วนตัวมาหาโทบันที่กำลังมีใบหน้าเศร้าหมอง

       >> รองหัวหน้า พวกเราอยากจะสู้กับเขาเพื่อวัดความสามารถ… ถ้าหากฆ่าได้ ไอเท็มที่ดรอปมาก็เป็นของคุณทั้งหมดเลย ตกลงไหม 

       ราวกับเป็นเสียงกระซิบจากซาตาน… 

       โทบันได้ถามกริดเป็นครั้งสุดท้าย

       "กริด... ไอเท็มพวกนี้นายจะขายในราคาชิ้นละ2ล้านจริงๆ ใช่ไหม ไม่ได้อำกันเล่นแน่นะ"

       "ฉันจริงจัง"

       ในเมื่อการเจรจาไม่เป็นผล โทบันหลับตาลงและส่งข้อความส่วนตัวกลับไปหาบ็อกซ์

       >> แสร้งทำเป็นใช้เวทย์หุนเชิดใส่ฉัน

       "...!"

       แม้บ็อกซ์จะประหลาดใจ แต่เขาก็ทำตามที่โทบันพูด… บ็อกซ์ตะโกนเลียนเสียงเวทย์หุ่นเชิดพร้อมเล็งไปทางโทบัน… หลังจากนั้นโทบันก็เริ่มตะโกนบางอย่างออกมา  

       "ไม่จริง! นี่มันอะไรกัน… ทำไมฉันขยับตัวไม่ได้เลย… โอ้ไม่นะ! นี่มันทักษะไม้ตายของลิงค์เกอร์! ฉันกลายเห็นหุ่นเชิดเสียแล้ว… แย่แล้ว! กริด! นายรีบหนีไปเร็วเข้า!"

       "..."

• Next
• Previous