จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 158

       'เอาล่ะ'

       เคร้ง! เคร้ง!

       กริดได้แรงบันดาลใจรูปทรงแผ่นจานมาจากบาเรียสีดำของมาลาคัส 

       เพราะในตอนแรก  เขาต้องการใช้มันเพื่อการป้องกันตัวเป็นหลัก… ทำให้แม้จะมีพลังป้องกันสูง แต่พลังโจมตีกลับต่ำมากจนแทบไม่เห็นผล… การโจมตีแบบคริติคอลก็ไม่รุนแรงพอจะทำให้ศัตรูเกิดรอยขีดข่วนได้… หากจะใช้ในงานแข่งความเร็วสัตว์  เขาจะต้องทำให้มันมีประสิทธิ์ภาพด้านการโจมตีมากกว่าการป้องกัน 

       'ยังไงซะ  พาเฟรเนี่ยมของเราก็มีความคงทนไร้ขีดจำกัดอยู่แล้ว… และมันก็ไม่รู้สึกเจ็บปวด… ดังนั้นถึงจะโดนโจมตีขนาดไหนก็ไม่เป็นปัญหา… ต้องเปลี่ยนเป็นรูปทรงที่เหมาะแก่การโจมตี'

       ทว่า… พาเฟรเนี่ยมของกริดในตอนนี้มีจำนวนน้อยเกินไป… ปริมาตรโดยรวมมีขนาดเพียงแค่ไข่ไก่… จะให้สร้างเป็นรูปทรงมีดสั้นสัก2เล่มยังทำไม่ได้ 

       'ต้องแตกต่างกว่านั้น'

       เขาต้องทำอย่างไรให้มันมีประสิทธิภาพสูงกันนะ… ในขณะที่กริดกำลังสงสัย ไอเดียหนึ่งก็ผุดขึ้น 

       'เข็ม...!'

       แคร้ง! แคร้ง!

       กริดบรรจงเปลี่ยนพาเฟรเนี่ยมให้เป็นรูปทรงเข็มอย่างมีสมาธิ… ด้วยค่า<ความชำนาญ>ที่สูงเกินกว่าผู้เล่นหรือเอ็นพีซีคนไหนในเกม… เขาจึงสามารถสร้างเข็มที่มีความยาว10เซนติเมตรได้ทั้งหมด30เล่ม 

       "โอ้!"

       เข็มสีทองทั้ง3เล่มกำลังเคลื่อนไหวไปรอบตัวกริดตามปรกติ… ภาพของเข็มสีทองอร่ามที่สะท้อนกับแสงอาทิตย์จนเกิดเป็นประกายล้อมรอบชายหนุ่ม  เมื่อสมิทได้เห็น  เขาทำเพียงยืนอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก 

       กริดยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนจะกล่าวว่า

       "ยังเร็วไปที่จะตกตะลึง… นายลองขว้างไอ้นั่นเข้ามาสิ"

       กริดชี้นิ้วไปยังค้อนตีเหล็กหนักๆ ในมือสมิท… สมิทจึงโพล่งขึ้น 

       "ไม่ได้!  นั่นมันอันตรายเกินไป… นายอาจเจ็บตัวได้นะ"

       "ไม่ต้องห่วง… ขว้างมาให้สุดแรงเลย"

       "อึก..."

       สมิทไม่อยากทำ… แต่เขาไม่อยากขัดใจกริด… ค้อนเหล็กในมือจึงถูกขว้างออกไป  ทันใดนั้น  ฉากที่สมิทจะไม่มีวันลืมเลื่อนก็ถือกำเนิดขึ้น… เข็มสีทองทั้ง30เล่มที่เคยหมุนอยู่รอบตัวกริด… ยามนี้พวกมันได้เรียงตัวกันกลายเป็นบาเรียสีทองทรงสี่เหลี่ยมและปกป้องกริดไว้จากค้อนบิน

       ตุ้บ! 

       กริดชี้นิ้วไปยังค้อนเล็กที่หล่นไปบนพื้น

       "เสียบ!"

       ฉึกฉึกฉึกฉึก!...

       เข็มทั้ง30เล่มพุ่งออกไปโจมตีใส่ค้อนเหล็กอย่างพร้อมเพรียงทันทีที่ได้ยินคำสั่ง

       พาเฟรเนี่ยมคือโลหะอันดับหนึ่ง… ค้อนเหล็กกล้าจึงถูกเสียบทะลุในพริบตา
       
       "เยี่ยม"

       กริดมองไปยังซากค้อนอย่างพึงพอใจ… หลังจากนั้นเขาก็อ่านรายละเอียดของพาเฟรเนี่ยมอีกครั้ง        

[ เข็มสีทอง30เล่มที่ทำจากพาเฟรเนี่ยม ]
ความคงทน : ไร้ขีดจำกัด
พลังโจมตีต่อเล่ม : 8
* ส่งผลเจาะทะลวง
...
       เข็มสีทองที่สร้างขึ้นจากพาเฟรเนี่ยม โลหะที่แข็งแกร่งที่สุดของโลกซึ่งเกิดจากการฝีมือของช่างตีเหล็กในตำนาน แพ็กม่า และสุดยอดจอมเวทย์ บราฮัม
       แม้พลังโจมตีจะต่ำ แต่ปลายของมันนั้นแหลมคมมาก ทำให้สามารถแทงทะลุวัสดุที่ทำจากโลหะได้ทั้งหมด… ทว่าพวกมันกลับอ่อนแอหากเป้าหมายถูกสร้างขึ้นจากเวทย์มนต์
       หากใช้ทะลวงเข้าไปยังจุดอ่อนของศัตรู อาการผิดปรกตินานาชนิดจะมีโอกาสสุ่มเกิด และยังมีโอกาสสูงมากที่จะเป็นการโจมตีแบบคริติคอล
       ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ แต่พวกมันสามารถก่อตัวกันเป็นบาเรียเพื่อปกป้องผู้เป็นนายได้
...
* ผลจากการอวยพรของเทพธิดารีเบคก้า… ความเร็วในการฟื้นฟูพลังชีวิตของผู้เป็นนายจะเพิ่มขึ้น 300%
* ผลจากการอวยพรของเทพโดมิเนี่ยน… พลังโจมตีของผู้เป็นนายจะเพิ่มขึ้น 15%
* ผลจากการอวยพรของเทพยูดาห์… ป้องกันของผู้เป็นนายจะเพิ่มขึ้น 15%
น้ำหนัก : 5 หน่วย

       'ถึงจะไม่ใช่รูปทรงที่เรียกว่าสัตว์เลี้ยงได้อย่างเต็มปาก… แต่ก็นะ...'

       พาเฟรเนี่ยมสามารถหยั่งรู้ตนเอง… เชื่อฟังคำสั่งของผู้เป็นนาย… ดังนั้นคงไม่เป็นปัญหาอะไรหากจะเข้าร่วมแข่งความเร็วสัตว์เลี้ยง  ไม่ว่าจะมีรูปร่างแบบไหนก็ตาม

       หลังจากนั้นไม่นาน  กริดก็ได้รับข้อความส่วนตัวจากยูร่า

       >> ฉันมาถึงไบรันแล้ว… จะให้ไปพบที่ไหน        

       >> ประตูทิศตะวันตก

       ณ ตอนนี้  สมาชิกกิลด์ทุกคนกำลังฟื้นฟูฝั่งตะวันออก… เผื่อไว้หากมีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้น  กริดจึงนัดยูร่าในทิศตรงกันข้าม… ชายหนุ่มเดินออกมาจากโรงตีเหล็กในที่สุด 

       "ฉันคงต้องสร้างค้อนขึ้นมาใหม่สินะ..." สมิทพึมพำ       

       ค้อนตีเหล็กใหม่เอี่ยมที่สมิทเพิ่งจะสร้างขึ้นฉลองในวันที่เขาได้กลายเป็นช่างตีเหล็กขั้นสูง... มันกลับถูกกริดทำพังในเวลาเพียงครึ่งวัน  แต่ชายหนุ่มไม่รู้เรื่องนั้น

       "เธอยังมาไม่ถึงอีกรึไงนะ..."

       หลังจากเดินเท้ามา10นาที  กริดก็มาถึงยังประตูทิศตะวันตกและเหลี้ยวซ้ายแลขวา… ทว่าเขาก็ยังไม่พบยูร่า… ในขณะนี้  ผู้เล่นธรรมดาย่อมไม่ใส่ใจในการช่วยซ่อมแซมหมู่บ้าน  ก็แน่ล่ะ  มันไม่ใช่หน้าที่ของพวกเขาเลยสักนิด  ทุกคนยังคงเดินออกไปล่ามอนสเตอร์ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น  

       "ทางนี้"

       ในขณะที่เขากำลังเบื่อหน่าย  น้ำเสียงอันคุ้นเคยได้ดังขึ้นจากในตรอกด้านข้าง…  ชายหนุ่มหันไปทางต้นเสียงและได้เห็นคนผู้หนึ่งที่ชุดคลุมสีดำกำลังยืนโยกมือมือ  ใบหน้าและร่างกายถูกปกปิดมิดชิด… หากไม่เป็นเพราะน้ำเสียงอันสดใสและกังวาลนั่น  กริดคงไม่มีทางเชื่อแน่ว่านี่คือยูร่า  

       กริดเดินเข้าไปและพูดขึ้นอย่างเหยียดหยัน

       "เธอโง่รึเปล่าเนี่ย… แค่หน้ากากหรือหมวกก็ปกปิดไอดีและใบหน้าได้แล้ว… ทำไมต้องลงทุนคลุมทั้งตัวมาแบบนี้"

       ยูร่ายิ้มเจื่อน 

       "บางครั้งฉันก็ถูกผู้คนจับได้เวลาที่สวมแค่หมวกปกปิดใบหน้า"

       "...พวกเขารู้จากหุ่นของเธอไง"

       สัดส่วนของยูร่าถือว่าไร้ที่ติ… เป็นทรีไซส์ในอุดมคติของทั้งชายและหญิง   โดยเฉพาะหัวไหล่และสะโพกนั่น… แฟนพันธ์แท้ของยูร่าย่อมไม่มีทางจำพลาดแน่

       "ไหนล่ะ  สัตว์เลี้ยงตัวที่ว่า"

       "อืม"

       ดูเหมือนยูร่าจะรู้สึกเขินอายไม่น้อยที่ถูกกริดจ้องมองหัวจรดเท้า… เธอจึงรีบพูดตัดบทเข้าเรื่อง.… กริดพยักหน้าและนำเข็มสีทองทั้ง30เล่มออกมา… ในระหว่างที่เธอยืนดูเข็มสีทองหมุนรอบตัวกริด  ยูร่าก็ถอดเสื้อคลุมออกไปพลาง… หลังจากนั้นเธอก็หรี่ตาลงและพูดว่า    

       "เป็นอย่างที่นายบอก… ทว่าก่อนอื่น… นายคือผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าใช่ไหม"

       "เอ๋..." กริดผู้ซึ่งกำลังแสดงสีหน้าสับสน  เขาพลันตอบกลับอย่างบ่ายเบี่ยง

       "เธอกำลังพูดเรื่องบ้าอะไรอยู่…  ฉันจะเป็นผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าไปได้ยังไง"

       "ต่อให้ไม่มีเข็มสีทองพวกนี้  แต่หากจะมีใครสักคนที่ต้านทาน<พายุทมิฬ>ได้แบบนั้น…  ฉันคิดออกแค่นายคนเดียว…  ที่จริงฉันก็ยังไม่มั่นใจนัก  จนกระทั่งเมื่อครู่"

       "..."

       "เข็มสีทองของนายกับแผ่นจานสีทองของผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าเหมือนกันทั้งรูปแบบวัสดุ  และการวางตัวของมัน…  นายไม่ใช่คลาสเกรดอีปิก…  แต่เป็นคลาสเลเจนดารี"

       "เข้าใจผิดแล้ว"

       กริดยืนกรานปฏิเสธจนวินาทีสุดท้าย  ทว่ายูร่าก็ไม่ได้สนใจคำแก้ตัว

       "ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ  ถ้านายไม่อยากจะพูดความจริง… ไม่ว่าจะคลาสเกรดอีปิกหรือเลเจนดารี  มันก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าเกาหลีใต้ต้องการตัวนาย…  แล้วก็  หากดูจากลักษณะของแผ่นจานสีทองในทีวี  มันพอเป็นไปได้ที่จะใช้ในการแข่งความเร็วสัตว์เลี้ยง"

       คนทั้งสองสนทนาอย่างออกรส… จนไม่ได้รู้ตัวเลยว่า  กำลังมีใครบางคนย่างกรายเข้ามาใกล้

       "สายสัมพันธ์ของคู่รักที่แต่งงานแล้วนี่ยอดเยี่ยมไปเลยนะ… ฉันไม่คิดเลยว่าจะบังเอิญมาพบคุณที่นี่"

       เสียงของหญิงสาวดังมาจากทางเข้าตรอกที่ทั้งสองยืนคุยกันอยู่… ยูร่าและกริดรีบหันหน้าไปมองพร้อมกัน… เพียงแวบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่า  หญิงสาวดังกล่าวเป็นชนชั้นขุนนางระดับสูง  เส้นผมสีเงินอันพริ้วไสว  เครื่องแต่งกายประดับประดาไปด้วยอัญมณีล้ำค่านานาชนิด  

       "ไอรีน… เธอมาที่นี่ได้ยังไง"

       ดวงตาของกริดเบิกโพลง  นัยน์ตาดำหดลีบเล็ก…  ตอนนี้เขากำลังอยู่ในตรอกสองต่อสองกับผู้หญิง  จึงมีความเป็นไปได้สูงที่ภรรยาของตนอาจเข้าใจผิดว่ากำลังมีชู้

       'เธอจะคิดแบบนั้นรึเปล่านะ'

       แต่โชคยังดี  ไอรีนไม่ได้ระแคะระคายกริดแม้แต่น้อย… ต้องขอบคุณค่าความรักที่ถึงขีดจำกัด  และต้องขอบคุณแหวนแห่งคำมั่นสัญญาที่กริดยังสวมมันไว้… ไอรีนรีบเดินเข้าไปคว้าแขนกริดอย่างเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ… หลังจากนั้นเธอก็หันไปยิ้มให้ยูร่าเล็กน้อย 

       "เป็นเพื่อนกับสามีฉันหรือคะ… ฉันไม่เคยเห็นหน้าคุณมาก่อน… ดิฉันมีนามว่าไอรีน วินสตัน ฟอนสไตม… เป็นเจ้าเมืองวินสตันและภรรยาของกริด"

       ยูร่าเริ่มสั่นระริก

       'เราเคยได้ยินมาก็จริง  ว่าเจ้าเมืองวินสตันแต่งงานแล้ว  แต่ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นผู้เล่น… แถมยังเป็นกริดอีก'

       กริดเป็นเหมือนกับหัวหอมสำหรับยูร่า… ยิ่งได้รู้จักมากขึ้น  เธอก็ยิ่งได้พบแง่มุมอันน่าตกตะลึงมากขึ้นเรื่อยๆ 

       "ฉ--ฉัน..." ในขณะที่ยูร่ากำลังจะแนะนำตัว

       "ท่านหญิง!  อันตราย!"

       เป็นฟินิกซ์… เขามาไบรันในฐานะคนคุ้มกันของไอรีน… ในขณะที่ไอรีนเดินในเมืองไปเรื่อยๆ  สุดท้ายเธอก็ได้พบกับกริดอยู่ในตรอกแห่งนี้… ฟินิกซ์จึงเดินตามมาและได้พบกับยูร่า   

       "เธอคือหนึ่งข้ารับใช้ลำดับที่8ของวิหารยาธาน!!"

       ในอดีต  ฟินิกซ์ได้นำกองทัพรบพุ่งกับยูร่าจนตนเองต้องปางตาย… ความพ่ายแพ้อย่างยับเยินในวันนั้น  เขาไม่มีวันลืมได้ลงแน่… ทหารนับร้อยต้องสังเวยชีวิต

       และในจังหวะที่เขาสามารถดมกลิ่นศัตรูซึ่งลอบเข้ามาในเขตปลอดภัยได้… ฟินิกซ์พลันชักดาบเกรดเลเจนดารีออกมาทันที <ดาบแห่งการตื่นรู้>

       ไอรีนทำได้เพียงสั่นระริกเพราะคำพูดของฟินิกซ์

       "ข--ข้ารับใช้ลำดับที่8งั้นเหรอ… แล้วเธอเป็นเพื่อนกับสามีฉันได้ยังไง..."

       ไอรีนพลันสับสนสุดขีดจนทำอะไรไม่ถูก… กริดรู้ดีว่าเขาไม่สามารถยืนดูเฉยๆ ได้  ชายหนุ่มโผเข้ากอดไอรีนเพื่อให้เธอรู้สึกอุ่นใจ… ไม่ว่ายังไงก็ต้องรักษาความลับที่เป็นเพื่อนกับยูร่าไว้  กริดจึงตัดสินใจชักดาอินสเลฟออกมาและยกมันชี้ไปหายูร่า  ในคราวนี้เขาไม่เลือกใช้<ความผิดพลาด>  

       "นังผู้หญิงสารเลว!  เธอกล้าปลอมตัวเข้าใกล้ฉันเชียวรึ!  ฉันไม่มีวันยอมให้พวกแกจับตัวภรรยาของฉันไปอีกแน่  ตราบใดที่ฉันยังอยู่ที่นี่!"       

       กริดดูราวกับเป็นพระเอกในหนังสือการ์ตูน… ยูร่าผงะไปทันที… สีหน้าของเธอยามนี้กำลังตกตะลึงสุดขีด  

       'นังผู้หญิงสารเลว… งั้นเหรอ...'

       เธอไม่เคยถูกใครเรียกแบบนี้มาก่อน… อาการตะลึงของยูร่าคือของจริง  ทว่าด้วยสติปัญญาอันเฉียบแหลม  เธอจึงเข้าใจสถานการณ์ได้รวดเร็ว… ยูร่าเริ่มการแสดงของเธอบ้าง  รอยยิ้มถูกแสยะออกมาอย่างชั่วร้ายสุดขีด

       "หึหึ… ดันทำพลาดซะได้  ที่จริงฉันเข้ามาใกล้นายก็เพื่อจะเอาชีวิตของท่านหญิงไอรีนไป  แต่ดูเหมือนแผนทุกอย่างจะพังหมดเพราะเจ้าอัศวินเฒ่านี่… โชคไม่ดีเอาเสียเลย  วันนี้ฝากไว้ก่อนเถอะ!"   

       ยูร่าใช้เวทย์บินขึ้นไปบนท้องฟ้าและหายตัวไป… ที่จริงกริดสามารถไล่ทัน  แต่เขากลับยืนอยู่ข้างไอรีนและตั้งท่าทำทีเป็นปกป้องเธออย่างระมัดระวัง… เหล่าอัศวินต่างไล่ตามยูร่าไป  แต่ด้วยตรอกอันซับซ้อนและเกราะที่หนักอึ้ง  ความเร็วของพวกเขาจึงไม่เป็นไปตามใจนึก

       ยูร่าหนีรอดไปได้อย่างง่ายดายและหายไปโผล่อีกฝั่งหนึ่งของท้องฟ้า 

       "อ๊า!"

       ไอรีนเคยถูกวิหารยาธานลักพาตัวมาแล้วถึงสองครั้งสองคราว… เธอยังไม่อาจสลัดความกลัวในหัวออกไปได้  ยามนี้จึงทำได้เพียงแข้งขาอ่อนแรงและทรุดลงไปนั่ง… กริดพยายามทำตัวเป็นพระเอกสุดฤทธิ์  ชายหนุ่มคุกเข่าลงและใช้ปลายนิ้วอันอ่อนโยนลูบไล้แก้มไอรีนเบาๆ

       "ไม่เป็นไรแล้วนะ… ฉันอยู่นี่  ไม่มีใครที่เธอต้องกลัวได้อีก"

       "ที่รัก..."       

       รูปลักษณ์ของกริดในตอนนี้  เขาทานอาหารมากขึ้น  และมีน้ำนวลมากขึ้น  จึงหลายเป็นชายหนุ่มที่มีสภาพสมส่วนมากขึ้นกว่าในอดีต… ไอรีนพลันต้องใจเต้นระรัวเมื่อได้เห็นกริดเปลี่ยนไป… เธอรู้สึกเหมือนกับตนเองเป็นเจ้าหญิงในนิยาย  

       หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา

       ด้วยช่างเฉพาะทางและกองทัพที่ไอรีนนำมาด้วย  หมู่บ้านไบรันจึงถูกฟื้นฟูด้วยความเร็วสูงสุด

• Next
• Previous