จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 157

       เรื่องมันเกิดขึ้นจากการที่เขาตรวจสอบรายละเอียดเอ็นพีซีคนที่39

[ ค่าวิสัยทัศน์ของท่านเพิ่มขึ้น 1 แต้ม ]

       นี่เป็นครั้งที่5ของการอัพค่าวิสัยทัศน์แล้ว… กริดอดอมยิ้มอย่างพึงพอใจไม่ได้ 

       'แม้ทักษะตรวจสอบตัวละครจากดาบผู้บังคับบัญชาจะดีกว่า… แต่หากเราใช้ทักษะค้นหาพรสวรรค์จากดาบผู้ปกครอง… ค่าวิสัยน์ของเรากลับเพิ่มขึ้นเร็วกว่าเดิม'
       
       กริดหรี่ตาลงเมื่อได้เห็นรายละเอียดของเด็กหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งกำลังซ่อมกำแพงอยู่

       'ค้นหาพรสวรรค์!'

[ ท่านค้นพบรายละเอียดทักษะและความสามารถพิเศษของเป้าหมาย… รวมไปถึงศักยภาพในตัวคนผู้นั้น ]

ชื่อ : เอียน
อายุ : 27
เพศ : ชาย
ตำแหน่ง : นักขุดแร่
เลเวล : 33
พละกำลัง : 45/115
ความอดทน : 69/138
ความว่องไว : 21/80
สติปัญญา : 48/81
ทักษะ : จอบสองหัว (C)
...
       นักขุดแร่หนุ่มในหมู่บ้านไบรัน
...
* เป็นเพียงเอ็นพีซีธรรมดาทั่วไป… ท่านล้มเหลวในการค้นหาพรสวรรค์ 

       ในที่สุดกริดก็ได้รู้อะไรบางอย่าง

       'หากเป็นแบบนี้… หมายความว่าจู๊ดคือไอ้งั่งของแท้เลยนี่นา'

       เขาค้นหาพรสวรรค์ของชาวบ้านมา40คนแล้ว… แต่กลับไม่พบใครที่มีสติปัญญาต่ำกว่าจู๊ดเลยแม้แต่คนเดียว… หากเป็นค่าสติปัญญาขีดจำกัดสูงสุด… ต่ำที่สุดที่กริดได้พบคือ80แต้ม… ไม่มีใครในหมู่บ้านนี้ที่ต่ำกว่า80ทั้งนั้น 

       'แต่ค่าสติปัญญาขีดจำกัดสูงสุดของจู๊ดกลับมีแค่20เท่านั้น… และในปัจจุบันก็มีเพียง11แต้ม...'

       จู๊ดคือไอ้งั่ง

       'แม้ยิ่งโง่  ก็จะยิ่งควบคุมได้ง่ายก็จริง… แต่เราอดสมเพชไม่ได้แฮะ'

       ทันใดนั้น  ชายร่างกำยำผู้หนึ่งได้เดินเข้ามาหากริด

       "ข๊ากกก~ ถุ้ย!"

       ชายคนนี้มีนิสัยชอบถุยน้ำลาย… ผมสีเทาเงินตังชันขึ้นราวกับถูกไฟดูด… ร่างกายกำยำใหญ่โต… ดวงตาดุร้ายประหนึ่งสัตว์ป่า… นามของเขาคือทูน… ผู้เล่นอันดับ35ของโลกและเจ้าของคลาสลับเกรดแรร์ 

       เขายื่นดาอินสเลฟกลับคืนมาให้กริด

       "หลังจากคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว… ฉันไม่ควรซื้อมันจะดีกว่า"       

       กริดพลันสับสนทันที

       "ทำไมกัน… แม้จะมีแค่เกรดยูนีค… แต่คุณสมบัติของมันก็จัดว่ายอดเยี่ยมไปเลยใช่ไม่เหรอ… มันดีกว่าอาวุธเกรดเลเจนดารีทั่วไปอีกนะ… แถมออปชั่นก็ดีกว่า… ราคา4ล้านนั้นสมเหตุสมผลดีแล้ว… เป็นใครก็น่าจะอยากได้ทั้งนั้น"       

       ทูนแสดงสีหน้าเศร้าใจ

       "ฉันรู้ว่ามันดีแค่ไหน… ฉันเองก็อยากได้มัน… แต่ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอกนะ… ข๊ากกก~ ถุ้ย!"

       "ถ้านายคืออันดับ35ของโลกจริง… ไม่ใช่ว่านายน่าจะดังมากในประเทศหรอกเหรอ… เพียงแค่ไปออกรายการก็กอบโกยเงินเป็นกำแล้ว… ยังไม่รวมถึงการถ่ายหนังโฆษณาอีก… ทุกคนในกิลด์เราก็ทำแบบนี้ทั้งนั้น… โดยเฉพาะจิสึกะ เธอใช้เวลาถ่ายแบบเพียงครึ่งวันก็ได้เงินมหาศาลแล้ว"

       "...กับคนอื่นอาจจะใช่"

       เสียงของทูนอ่อยลงอย่างชัดเจนจนกริดแทบจะไม่ได้ยิน 

       "อะไรนะ..."

       ทันใดนั้น ทูนก็โพล่งขึ้นเสียงดัง

       "ฉันไม่เคยได้รับข้อเสนอให้ไปออกรายการหรือถ่ายโฆษณาทั้งนั้น!! มีเพียงการออกล่ามอนสเตอร์ที่ทำให้ฉันพอจะมีเงินอยู่บ้าง… ทว่ามันก็แค่10,000เหรียญทองต่อสับดาห์"

       10,000เหรียญทองคือ10ล้านวอน… ผู้เล่นอันดับ35อย่างเขาหาเงินได้แค่10ล้านวอนต่อสัปดาห์เองงั้นหรือ… หากเป็นคนทั่วไปอาจจะดูเยอะแล้ว… แต่สำหรับแร้งเกอร์นั่นไม่ใช่เลย… ในกรณีของการซื้อไอเท็มเลเวล250ขึ้นไป… ด้วยเงินเพียงเท่านี้  ทูนไม่มีทางซื้ออะไรที่เหมาะสมกับตนเองได้แน่… เพราะแต่ละชิ้นล้วนมีราคา400,000ขึ้นไปทั้งนั้น   
       
       อีกไม่ช้าก็เร็ว… ของสวมใส่ก็จะตามเลเวลไม่ทัน…  และเขาก็จะออกล่าได้ยากขึ้น  ทำให้อันดับต้องถูกแซงไป 

       "ก่อนที่จะได้รับคลาสลับเกรดแรร์นี้มา… ฉันเป็นนักดาบมาก่อน… ก็เลยยังมีทักษะความชำนาญดาบติดตัวอยู่… แต่ฉันใช้อาวุธประเภทกรงเล็บมานานแล้ว… ฉันคิดว่าคลาสปัจจุบันควรใช้กรงเล็บมากกว่า… หากดาอินสเลฟเป็นอาวุธประเภทกรงเล็บล่ะก็… ต่อให้เป็นหนี้ท่วมหัวฉันก็จะเอามันมาให้ได้… ทว่าสำหรับดาบใหญ่แล้ว  ไม่คุ้มกันที่จะทำแบบนั้น"

       "อืม… ฉันเข้าใจแล้ว"

       ทูนยืนมองกริดที่กำลังถือดาบใหญ่ในมือ... เขาตัดสินใจถามบางสิ่งออกไป

       "แต่ทำไมนายถึงเชื่อใจฉัน… ทำไมถึงยอมให้ยืมอาวุธราคาแพงขนาดนี้ได้… ไม่กลัวว่าฉันได้แล้วจะหนีไปงั้นเหรอ… เราเพิ่งเคยเจอกันครั้งเดียว  แถมมันก็ไม่น่าจดจำสักเท่าไร… ทำไมนายถึงกล้าให้คนอย่างฉันยืมดาบราคา4ล้านล่ะ"

       เมื่อได้ยินดังนั้น... สันหลังของกริดพลันต้องเย็นวาปทันที
       
       'เรามันไอ้งั่งของแท้'       

       ไม่ว่าจะเป็นยูร่าหรือสมาชิกคนไหนของกิลด์เซดาก้าห์… แร้งเกอร์ทุกคนที่กริดได้พบมาล้วนมีความร่ำรวยมหาศาล… พวกเขามีชื่อเสียงและได้ออกทีวีบ่อยครั้ง… สัมภาษณ์สื่อแต่ละหนล้วนทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำ… ยังไม่รวมถึงการถ่ายแบบและสปอตโฆษณาอีก   

       ดังนั้น  ในหัวของกริดจึงคิดว่าแร้งเกอร์ทุกคนจะต้องร่ำรวย… และคนรวยพวกนั้นก็ไม่มีทางขโมยอาวุธให้ตนเองต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงอยู่แล้ว… ทว่าทูนกลับไม่ได้มั่งคั่งเหมือนคนอื่น

       มันถือเป็นเรื่องแปลกมากกว่า  ที่เขาไม่ได้พยายามขโมยมันไป   

       'ที่จริงทั้งแต่แรก… มันก็ไม่มีกฏข้อไหนที่ห้ามคนรวยขโมยของอยู่แล้ว… เราประมาทเกินไป… ชวงนี้ทุกอย่างไปได้สวยจนทำให้เราขาดความระมัดระวัง'

       นับว่าโชคยังดีที่ทูนเป็นคนซื่อตรง… ไม่อย่างนั้นดาบราคา4ล้านคงหายไปต่อหน้าต่อตาแล้ว… ในขณะที่กริดกำลังคิดว่าตนเองควรระวังตัวมากขึ้น… เขาก็เริ่มรู้สึกชื่นชอบในตัวทูนขึ้นมา

       'เราควรตอบแทนที่เขาไม่ขโมยมันไป...'

       กริดจึงพูดขึ้น

       "หลังจากนี้… ถ้านายได้พบกับสูตรการผลิตไอเท็มดีๆ และวัสดุในการสร้างระหว่างกำลังออกล่า… อย่าลืมนำมาให้ฉัน… แล้วฉันจะสร้างสุดยอดไอเท็มให้ในราคากันเอง"

       "อ--อะไรนะ..."

       ทูนชาวเป็นชาวอิตาลี  และเขาก็กำพร้าตั้งแต่เด็ก… ด้วยเหตุนั้น  ทูนจึงมีโอกาสได้เข้าไปเอี่ยวในสังคมมาเฟียอิตาลี… เป็นเวลากว่า5เดือนที่ทูนเข้าไปคลุกคลีกับวงการนั้น  และเขาก็โชคดีมากที่สามารถถอนตัวได้โดยไม่ถูกตามเก็บ… ทว่าในระหว่าง5เดือนดังกล่าว  ทูนก็เคยกระทำสิ่งเลวทรามมานับไม่ถ้วน… ทั้งแบลคเมลเหยื่อ… ค้ายา… และค้าอาวุธสงคราม   

       แต่หลังจากมีโอกาสได้สัมผัสกับซาทิสฟาย… ทูนมีความสุขกับเกมนี้ในทันที… ทำไมคนเราต้องกระทำเรื่องแย่ๆ ต่อกันด้วยนะ… ทูนได้แต่สงสัย… เขาจึงตัดสินใจถอนตัว  แต่การถอนตัวออกจากแก็งมาเฟียของทูนต้องแลกมาด้วยดวงตาข้างซ้าย    

       หลังจากนั้น

       ทูนซึ่งมีพรสวรรค์ในเกมได้กลายเป็นแร้งเกอร์ในเวลาอันสั้น… แต่เขาก็ไม่อาจเก็บนิสัยส่วนตัวที่ชอบใช้ความรุนแรงได้... จึงแสดงออกมาเป็นบางครั้งบางคราวต่อคนอื่น… การมีปากเสียงกับผู้เล่นบ่อยครั้ง  ทำให้ทูนไม่ค่อยมีเพื่อนในเกมมากนัก  

       แต่ทุกสิ่งก็เปลี่ยนไปนับตั้งแต่เข้าร่วมกิลด์เซดาก้าห์… จิสึกะควบคุมทูนได้อยู่อย่างหมัด  เขาจึงอยู่ในสังคมซาทิสฟายได้โดยไม่ต้องทะเลาะเบาะแว้งกับใคร

       และวินาทีนี้  คือครั้งแรกนับตั้งที่ทูนเล่นซาทิสฟายมาก... ไม่สิ  มันคือครั้งแรกนับตั้งแต่ที่เขาเกิดมา

       ที่มีใครสักคนทำดีกับเขาโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน   

       'กริด...'

       ทูนจ้องมองกริดด้วยแววตาลึกซึ้ง… ก่อนหน้านี้เขาคิดว่ากริดจะเหมือนกับคนอื่น… คือไม่ชอบในนิสัยอันรุนแรงของเขา… ทว่าชายคนนี้กลับกำลังทำดีกับเขาโดยไม่ต้องขอร้องให้ช่วย     

       'ชายคนนี้… เขาใจกว้างดุจดั่งทะเลลึก...'

       กริดกลายเป็นตัวตนที่ยิ่งใหญ่สำหรับทูนไปแล้ว

       'อันที่จริง… กริดก็ไม่ใช่เพียงคนธรรมดาอยู่แล้ว… เขาคือคลาสเลเจนดารีคนแรกของโลก'

       ทูนโน้มศีรษะให้กริดทันที

       "ฉันต้องขอโทษด้วยที่เคยทำมารยาทต่ำทรามใส่เมื่อวันก่อน… และต้องขอโทษจริงๆ ที่เคยทำให้โรงตีเหล็กของนายสกปรก… แล้วก็ขอบคุณมาก"

       "นายรู้ตัวก็ดีแล้ว… ในอนาคตก็ปรับปรุงด้วยล่ะ… ก่อนอื่นเลยก็เรื่องนิสัยชอบถุยน้ำลาย… ฉันไม่อยากให้นายดูเหมือนพวกนักเลงกระจอก"

       "ตกลง… ฉันจะพยายามแก้ไขมัน" ทูนผู้ซึ่งเคยเอาแต่ขมวดคิ้วตลอดเวลา  ยามนี้เขากำลังฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุข… เป็นฉากที่น่าชื่นชมมากทีเดียว

       "งั้นฉันไปก่อนนะ… ต้องทำงานต่อแล้ว" 

       ดวงตาของกริดเป็นประกายเมื่อได้เห็นทูนที่เปลี่ยนไป… หลังจากนั้นทูนก็ค่อยๆ เดินกลับไปทำงานด้วยฝีเท้าที่นุ่มนวล

       'เขาเป็นคนซื่อๆ… เหมือนกับที่เรกัสบอก… แค่ฉันทำดีด้วยนิดเดียว… เขาก็แสดงท่าทีแบบนี้ออกมาแล้วงั้นหรือ… ในอนาคตเขาจะต้องช่วยเราได้มากแน่'

       ยังไงทูนก็ต้องเป็นฝ่ายนำทั้งสูตรผลิตและวัสดุมาให้อยู่แล้ว... กริดไม่ได้เสียอะไรเลยนอกจากเวลา… และเขายังได้ค่าประสบการณ์ตีเหล็กและสูตรการผลิตเป็นของแถม

       <ความดี> เล็กๆ ในครั้งนี้ยังช่วยได้เขาได้เงินอีกเล็กน้อย… กริดจะขายอาวุธให้ทูนในราคากันเองเพื่อสร้างความประทับใจ  และหลังจากนั้นทูนก็จะรู้สึกว่าเขาติดหนี้บุญคุณ… กริดยิงปืนนัดเดียวได้ถึงนกสองตัวอีกแล้ว  

       'หึหึหึ… เรามันอิจฉริยะไปเลยไม่ใช่รึไง  วะฮ่าฮ่า!'

       ในที่สุด… ก็มีสติปัญญาระดับเดียวกับคนทั่วไปได้เสียที… เขารู้สึกลำพองใจจนไม่ได้ล่วงรู้เลยว่า  เรื่องแบบนี้เป็นใครก็ต้องคิดได้ทั้งนั้น   

       'การที่ทั่วโลกถ่ายทอดตอนที่เราสู้กับเนบีเรียสออกไป… ทุกคนคงรู้ถึงการมีอยู่ของพาเฟรเนี่ยมแล้วสินะ'

       กริดมีแผนจะใช้พาเฟรเนี่ยมเป็น<สัตว์เลี้ยง>ในการเข้าร่วมแข่งความเร็วสัตว์เลี้ยง… โดยคนที่จะเข้าแข่งคือยูร่า… ทว่าตอนนี้แผ่นจานสีทองได้กลายเป็นที่รู้จักกันในนาม<ไอเท็มของผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า>ไปแล้ว

       นี่เราควรยกเลิกแผนรึเปล่านะ...    

       'ไม่จำเป็น'
       
       กริดฉีกยิ้มก่อนจะเดินตรงไปยังโรงตีเหล็ก       

       "โอ้! สวัสดีกริด!" สมิทพูดทักทายกริดในขณะที่ตนเองกำลังสร้างอาวุธให้กับกองทัพตามคำสั่งเทศมนตรี

       "นายช่วยเหลือหมู่บ้านแห่งนี้ไว้… ฉันคงต้องขอแสดงความชื่นชมในฐานะพลเมืองคงหนึ่งของไบรัน… นายคือวีรบุรุษ! วีรบุรุษ!"

       เมื่อได้ยินคำว่า<วีรบุรุษ>… กริดจึงรู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมา

       "ฉันไม่ใช่วีรบุรุษธรรมดา… แต่เป็นสุดยอดวีรบุรุษต่างหากล่ะ"

       กริดยื่นมือไปจับบ่าของสมิทและใช้ทักษะ

       "สายสัมพันธ์แห่งช่างตีเหล็ก!"

[ สายสัมพันธ์แห่งช่างตีเหล็ก ]
       หากท่านมีค่าความสัมพันธ์กับเอ็นพีซีช่างตีเหล็กจนถึงขีดจำกัด ท่านสามารถเพิ่มเลเวลของทักษะตีเหล็กให้เป้าหมายได้ตั้งแต่ 1 ถึง 5 ระดับ
       ช่างตีเหล็กที่ได้รับการสอนสั่งจากท่าน เขาจะจงรักภักดีต่อท่านไปชั่วชีวิต และทุกครั้งที่เขาได้เรียนรู้สูตรการผลิตใหม่ ช่างตีเหล็กคนดังกล่าวไม่ลังเลเลยที่จะแบ่งปันให้ท่านโดยไม่คิดเงิน

[ ทักษะการผลิตของ <สมิท> เลื่อนระดับเป็น <ช่างตีเหล็กขั้นสูง> เลเวล 4 ]

       "ฮ--เฮ้ย...!"

       สมิทพลันตกตะลึง… เขารู้สึกได้ทันทีว่าระดับของทักษะเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลเมื่อมือของกริดสัมผัสกับหัวไหล่… สมิทรีบโผเข้ากอดกริดโดยไม่รีรอ 

       "ขอบคุณ! ขอบคุณมาก!… ก่อนหน้านี้ฉันก้าวข้าวกำแพงตนเองสำเร็จได้เพราะนาย… แล้วตอนนี้ก็ยังได้รับการชี้แนะจากนายอีก… หากนายต้องการ ฉันยินดีทำทุกอย่าง… ให้เลียก้นก็ยอม!!"

       "เฮ้ย!!"

       กริดรีบสลัดสมิทออกโดยเร็ว… เลียก้นบ้าบออะไรกัน… เขาเข้าใจว่านั่นคือการเปรียบเปรยว่ายอมทำทุกสิ่ง  แต่กริดรู้ดีกว่าสมิธเป็นเกย์  การที่มีเกย์มาพูดกับเขาแบบนี้  เป็นใครก็ต้องขนลุกซู่ทั้งนั้น

       "ทำไมนายถึงไม่ยอมแต่งงานสักที"

       "แต่งงาน… อายุก็ปูนนี้แล้วนะ..."

       "รีบแต่งงานแล้วเลิกรสนิยมแปลกๆ นี่ซะที! อ้อ… ขอยืมใช้โรงตีเหล็กหน่อย"

       "หือ… รสนิยมแปลกๆ...  นายหมายความว่ายังไง… ส่วนโรงตีเหล็กใช้ได้ตามใจเลย… ฉันยกที่นี่ให้นายคนเดียวเลยก็ยังได้"

       กริดเลิกสนใจสมิท… ชายหนุ่มเดิมตรงมายังหน้าตาหลอม  เขาหยิบค้อนตีเหล็กในตำนานออกมาและเริ่มลงมือทุบพาเฟรเนี่ยม  

       'คงต้องเปลี่ยนรูปร่างมัน'

       ณ ตอนนี้  พาเฟรเนี่ยมมีรูปร่างของแผ่นจานใบเล็กๆ… ในเมื่อทั่วโลกรู้ว่าแผ่นจานสีทองเป็นของผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า… ก็มีแต่ต้องเปลี่ยนมันไม่ให้ใครจำได้  

• Next
• Previous