จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 134

       
       โบสถ์หลักยูดาห์อยู่ไม่ห่างจากโบสถ์หลักโดมิเนี่ยนมากนัก ถ้าหากใช้ทางลัด สามารถเดินทางไปมาหากันได้ในระยะเวลา3วัน… แต่คนส่วนมากกลับเลือกจะเดินทางบนถนนหลักแทน ถึงระยะเวลาจะนานกว่าเป็นเท่าตัวก็ตาม 

       เหตุผลนั้นง่ายมาก… บนเส้นทางลัดมีรังกริฟฟอนอยู่ระหว่างทาง หากส่งเสียงจนทำให้พวกมันรู้ตัว รับรองได้เลยว่าเพียงเสี้ยววินาทีคงถูกรายล้อมด้วยฝูงกริฟฟอนนับสิบ… แม้กระทั่งลอร์ดเมืองใกล้เคียงก็ประหารนักโทษโดยการนำมาปล่อยไว้ในรังกริฟฟอน

       จึงไม่ค่อยมีผู้ใดอยากย่างกรายผ่านเส้นทางลัดมากนัก 

       ทว่า ณ ตอนนี้

       เด็กหนุ่มชาวเอเชียและพาลาดินคนหนึ่งกำลังเดินเฉียดใกล้กับรังกริฟฟอนประหนึ่งแมงเม่าบินเข้ากองไฟ… เป็นกริดและโทบัน  

       "โทบัน นายคิดจะทำอะไรเนี่ย ฉันเบื่อแล้วนะ"

       "ชู่ว!"

       โทบันกำลังซุ่มจับตามองรังกริฟฟอนด้วยสีหน้าตึงเครียด… เขาใช้มือปิดปากกริดซึ่งกำลังอ้าปากหาวเสียงดังไว้… โทบันพูดออกมาพร้อมหยดเหงื่อที่ไหลจากข้างแก้มว่า

       "ฉันต้องบอกนายอีกกี่หนกัน… เราสองคนได้ตายกันหมดแน่ ถ้าหากกริฟฟอนมันรู้ว่าเราอยู่ที่นี่" 

       กริฟฟอนคือมอนสเตอร์ซึ่งมีเลเวลสูงถึง260… ด้วยปีกอันทรงพลัง กริฟฟอนสามารถบินโฉบโจมตีลงมาจากท้องฟ้าเพื่อเล่นงานเหยื่อให้สาหัส… มันคือนักล่าสูงสุดของห่วงโซ่อาหารบนทุ่งกว้าง… แม้แต่แร้งเกอร์ระดับสูงก็ยังยากจะรับมือ หากถูกซุ่มโจมตีด้วยกริฟฟอนฝูงใหญ่ 

       เป็นสาเหตุให้โทบันต้องระวังตัวเป็นพิเศษ

       "ช่วยตามฉันมาเงียบๆ ด้วย… ฉันใช้เส้นทางนี้มาเป็นสิบหนแล้ว ถ้าหากนายทำตามที่ฉันบอก พวกเราจะสามารถผ่านหุบเขานี้ได้อย่างไร้รอยขีดข่วน"

       "..."

       "พยายามส่งเสียงให้น้อยที่สุด… กลั้นหายใจเข้าไว้… และเคลื่อนที่ด้วยการคลานต่ำ… เข้าใจรึเปล่า"

       โทบันค่อยๆ หมอบลงไปอยู่ในท่าคลานบนพื้นด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ
       
       กริดยืนมองอย่างเงียบงันพร้อมกับขมวดคิ้ว

       "น้ำเสียงของนายมันไม่อวดเบ่งไปหน่อยรึไง… พยายามจะสอนฉันหรือ… หืม… เจ้าทาส"

       โทบันพลันนึกได้ทันทีว่าทำพลาดไป

       "อ--เอ่อ… กริด นายอย่าเพิ่งโกรธสิ… ฉันแค่ให้คำแนะนำเท่านั้นเอง"

       "น่ารำคาญฉิบ… ฉันไม่ทำตามที่นายบอกหรอกนะ… อะไรกัน หมอบคลานงั้นหรอ… ฉันทำมันจนเบื่อแล้วในค่ายทหาร"

       เกาหลีใต้นั้นยังไม่รวมเป็นหนึ่งกับเกาหลีเหนือ ถึงแม้จะมีสัญญาสงบศึกมานานกว่า100ปีแล้ว ทว่าเกาหลีเหนือยังคงแสดงท่าทียั่วยุเป็นระยะบริเวณชายแดน… เด็กหนุ่มแข็งแรงทุกคนจึงต้องรับใช้ชาติเมื่ออายุถึงเกณฑ์… กริดก็ไม่มีข้อยกเว้น 

       "นายเคยเป็นทหารมาก่อนรึเปล่า… รู้จักวิธีคลานต่ำของจริงบ้างไหม"
       
       "ท--ทหารงั้นหรอ"

       โทบันเกิดที่สหรัฐอเมริกา… เขาไม่เคยสนใจกองทัพ จึงไม่เคยมีประสบการณ์ในด้านนี้มาก่อน 

       กริดจุ๊ปากอย่างหงุดหงิด

       "คนไม่เคยเป็นทหารอย่างนายกลับกล้ามาสอนฉันเรื่องการคลานต่ำงั้นหรือ… เหอะ! ไอ้พวกพลเรือน… ฉันคือทหารกองหนุนของเกาหลีใต้เชียวนะ… รู้รึเปล่าว่าฉันต้องเจ็บปวดทรมานมากแค่ไหนในตอนที่คลานต่ำในการฝึกซ้อม… ทุกวันนี้ยังคงไม่ลืมฝันร้ายในตอนนั้น… แล้วนี่ฉันยังต้องมาคลานต่ำในเกมอีกรึไง… โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนเสนอหน้ามาสอนกลับไม่รู้จักการคลานต่ำอย่างถูกวิธี"

       "..."

       โทบันไม่สามารถโต้แย้งคำพูดของกริดได้… เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าการคลานต่ำจะไปกระตุ้นต่อมโทสะของอดีตทหารเกณฑ์เข้า 

       "ไอ้พวกไม่รู้จักวิธีคลานต่ำที่แท้จริงเอ้ย!" กริดพึมพำพร้อมหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าสัมภาระ… มันคือผ้าคลุมมาลาคัส 

       โทบันออกอาการลนลาน

       "ฮ--เฮ้! กริด เก็บไอ้นั่นเข้าไปซะ… นายจะบ้ารึไง ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเอามันออกมาอีก"

       โทบันคือหนึ่งในปาร์ตี้ล้มมาลาคัสในวันนั้น เขาจึงรู้ดีว่าผ้าคลุมมาลาคัสมีออปชั่นพิเศษอย่างไร… มันสามารถทำให้กริฟฟอนทั่วทั้งหุบเขาแห่งนี้มารวมตัวกันได้ในพริบตา

       "นายคิดจะฆ่าตัวตายรึไง!" โทบันพลันจินตนาการภาพฝูงกริฟฟอนบินปกคลุมทั่วท้องฟ้า เขายังกล่าวต่อไปด้วยสีหน้าอันซีดเผือด

       "เก็บเข้าไปเร็ว!"

       กริดแสยะยิ้มและชำเลืองมองไปยังโทบันที่กำลังสติแตก

       "นายคิดว่าทำไมฉันถึงเลือกเส้นทางลัดกันล่ะ… คิดว่าอยากย่นระยะทางงั้นหรอ… เปล่าเลย… ฉันไม่มีทางปล่อยให้ขุมทรัพย์กริฟฟอนแห่งนี้สูญเปล่าแน่นอน"

       กระดูก หนัง และเส้นเอ็นกริฟฟอนล้วนเป็นไอเท็มมูลค่าสูง… หากจำไม่ผิด เส้นเอ็นกริฟฟอนคือวัตดุหลักในการสร้าง <หอกวายุ> ให้ป็อนเมื่อคราวก่อน… กริดจึงตัดสินใจจะล่ากริฟฟอน หลังจากที่รู้ว่าป็อนต้องสูญเงินมหาศาลเพื่อซื้อเส้นเอ็นกริฟฟอนมามอบให้

       และนี่คือโอกาสทอง… รอบๆ วินสตันไม่มีรังกริฟฟอนอยู่เลย… กริดจึงไม่มีทางพลาดโอกาสแน่ 

       "ฉันต้องได้ไอเท็มทุกชนิดที่เกี่ยวกับกริฟฟอนในวันนี้!"

       "เสียสติไปแล้วรึไงวะ!"

       "เมื่อครู่นายพูดว่ายังไงนะ"

       กริดชำเลืองมองโทบันด้วยสายตาบึ้งตึง… แต่โทบันก็ไม่แสดงอาการหวาดกลัวเลยสักนิด… เกราะฝูงกริฟฟอนย่อมน่ากลัวกว่ากริดมาก  

       "ฉันรู้ดีว่านายแข็งแกร่งมาก! บางทีอาจเทียบได้กับแร้งเกอร์ท็อป10ของโลกเลยทีเดียว"

       "เห… ขนาดนั้นเชียวรึ ฮะฮะ!" กริดพลันต้องดีใจเมื่อถูกเยินยอ เขาตื่นเต้นจนยกนิ้วขึ้นมาเกาจมูก

       โทบันซึ่งกำลังมีสีหน้าหวั่นวิตกได้เดินเข้ามาใกล้กริดและตะโกนใส่หน้าเขา

       "แต่แค่นั้นมันยังไม่พอหรอกโว้ย!! หุบเขาแห่งนี้มีจำนวนกริฟฟอนมากมายนับไม่ถ้วน! ผ้าคลุมบ้านั่นจะทำให้เราถูกล้อมไว้ด้วยกริฟฟอนนับร้อย… ต่อให้เป็นอับดับ1ของโลกอย่างครอเกล หมอนั่นก็ไม่มีทางรับมือทั้งหมดพร้อมกันได้แน่!! แล้วนายยังคิดจะทำแบบนั้นอยู่อีกรึไง เก็บเข้าไปซะ!"

       "อ--อืม..."

       เป็นความจริงที่กริฟฟอนค่อนข้างรับมือยาก… แถมยังมีเลเวลที่สูงถึง260… กริดลองคิดทบทวนดูใหม่ก่อนจะตัดสินใจเก็บผ้าคลุมมาลาคัสกลับไป 

       "ตกลง ฉันเข้าใจแล้ว… พวกเราจะไม่ล่าเป็นฝูง แต่จะจัดการไปทีละตัวแทน… เอาให้ได้มากที่สุดก็แล้วกัน เข้าใจไหม"  

       กริดยังคงยืนกรานที่จะล่ากริฟฟอน… โทบันไม่มีทางเลือก 

       "ก็ได้ ถ้าทีละตัวคงไม่มีปัญหา… ถึงจะใช้เวลานานไปบ้าง แต่ก็คุ้มค่า"

       ด้วยความสัตย์จริง โทบันเองก็เป็นแร้งเกอร์ เขาอยากได้ค่าประสบการณ์จากการล่ากริฟฟอนพร้อมกริด… ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังตัดสินใจจะล่ากริฟฟอนไปทีละตัว 

       กรี๊~!

       เสียงตะโกนก่อนหน้านี้ของโทบันได้ดึงความสนใจให้กริฟฟอนเข้ามาหา… ตอนนี้บนท้องฟ้ามีฝูงกริฟฟอนหลายสิบตัวบินอยู่ 
       
       "เฮ้ย..." โทบันเข่าอ่อนทันทีเมื่อเห็นฝูงกริฟฟอนเต็มน่านฟ้า

       "บ้าจริง… จบสิ้นแล้ว พวกเราจะตายกันหมด"

       กริดพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด

       "หยุดพล่ามไร้สาระได้แล้ว ฉันไม่มีทางยอมตายที่นี่เด็ดขาด!"

       "กริด..."

       ในยามนี้ กริดรีบสวมเกราะสีขาวเปล่งประการหรูหรา ถุงมือแวววาวระยิบระยับ และมงกุฏซึ่งดูเด่นสง่าออกมาอีกครั้ง… ในมือขวากำดาบใหญ่ไว้อย่างน่าเกรงขาม เป็นภาพที่สร้างความหวังให้โทบันขึ้นมาอีกครั้ง

       'จริงสิ… ถ้ามีกริดล่ะก็… พวกเราอาจชนะได้'

       เขาสามารถปราบอาสึกะ แบล็กเท็ดดี้ บ็อกซ์ และโทบันลงได้ด้วยตัวคนเดียว… แม้เลเวลจะน้อย แต่กริดอาจเป็นผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดของโลก ณ เวลานี้แล้ว

       กริดผู้มีคลาสลับเกรดเลเจนดารี… โทบันมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมว่าถ้าหากเป็นกริด… ฝูงกริฟฟอนเหล่านี้คงมีหนทางรับมือ  

       "กริด! สั่งฉันมาได้เลย!"
       
       ในเมื่อโทบันยินยอมจะรับใช้กริดเยี่ยงทาส เขาก็ต้องทำหน้าที่ผู้ตามให้ดีที่สุด… เขารอรับคำสั่งจากกริดอย่างตั้งใจ… เป็นเวลาเดียวกับที่กริดโยนผ้าคลุมมาลาคัสมาให้ 

       "อย่างแรกเลย… นายจงสวมมัน… และวิ่งหนีไปซะ"

       "...!!"

       โทบันยังคงไม่เข้าใจเจตนาของกริด… หมายความว่ายังไงให้สวมผ้าคลุมมาลาคัสแล้ววิ่งหนีไป… เขาก็จะกลายเป็นเหยื่อให้ฝูงกริฟฟอนรุมทึ้งเอาน่ะสิ… หากคิดหนี ทำไมเขาถึงต้องสวมผ้าคลุมนี้ด้วย

       กริดโพล่งขึ้นอย่างหงุดหงิด

       "ยังไม่เข้าใจอีกรึไง… นายคือเหยื่อล่อ!"

       "ห--เหยื่อล่อ..."

       โทบันไม่เชื่อหูตนเอง… มนุษย์… ผู้ล่าอันดับ1ของห่วงโซ่อาหารซึ่งมีสติปัญญาสูงสุด… กลับต้องกลายเป็นเหยื่อล่อของมอนสเตอร์เนี่ยนะ   

       "นายเอาจริงหรอ"

       กริดตอนกลับทันควัน

       "คิดว่าฉันเป็นพวกอารมณ์ดีนักรึไง… นี่คือคำสั่ง!"

       "ไม่มีทาง… การใช้มนุษย์เป็นเหยื่อล่อ… นายกำลังทำสิ่งที่ขัดต่อหลักมนุษยธรรมทั่วโลกอยู่นะ!!"

       "หลักมนุษยธรรมมันมาเกี่ยวอะไรด้วย… ตอนนี้นายคือใคร… อย่าลืมสิ เจ้าทาส! ทำตามที่ฉันบอกซะ แล้วเราสองคนจะรอดพ้นจากสถานการณ์นี้ไปได้… ฉันจะคอยโจมตีพวกมันจากด้านหลังทีละตัว"

       เป็นความจริง… การต้องสู้กับกริฟฟอนทุกตัวพร้อมกัน ไม่ต่างอะไรกับการส่งตนเองลงนรก… โทบันอยากร้องไห้… วันก่อนเขายังโชคดีมีโอกาสได้ทำภารกิจระดับSSอยู่เลย… แต่ตอนนี้มันไม่ใช่โชคดีอีกแล้ว แต่เป็นคำสาปจากพระเจ้าต่างหาก    

       "บ้าจริง!"

       พรึบ!

       พักหลังมานี้ โทบันรู้สึกอยากร้องไห้บ่อยครั้งขึ้น… เขาจำใจสวมผ้าคลุมมาลาคัสอย่างไม่มีทางเลือก… ทันใดนั้น กริฟฟอนจำนวนมากเมื่อได้กลิ่นคาวเลือดจากผ้าคลุม ทุกตัวก็จ้องมองมายังโทบันเป็นตาเดียว  

       กรี๊~~

       กริฟฟอนนั้นดุร้ายไม่ต่างกับออร์ค… ทันทีที่ได้กลิ่นคาวเลือด พวกมันก็โฉบเข้าใส่ราวกับเป็นเหยื่ออันโอชะ… จะงอยปากอันแข็งแรงได้เล็งตรงมายังศีรษะโทบันอย่างรวดเร็ว  

       "อั่ก!"

       โทบันยกโล่ขึ้นมาป้องกัน

       เคร้ง!

       เกิดแรงปะทะขึ้นรุนแรงจนโทบันเซถอยหลัง… กริฟฟอนอาศัยช่องว่างกระพือปีกเพื่อสร้างสายลมพัดใส่… หลังจากนั้นก็ใช้อุ้งเท้าโฉบเข้าใส่โทบันอีกครั้ง   

       "เอ๋… เดี๋ยวก่อน!!"

       โทบันถูกสายลมพัดใส่จนชะงัก… อุ้งเท้าของกริฟฟอนใกล้จะสัมผัสหน้าอกของเขาเต็มที 

       'จบสิ้นแล้ว'

       ด้วยสายลมที่พัดเข้ามา โทบันจึงมิอาจยกโล่ขึ้นมาป้องกันได้ทัน… และอุ้งเท้าก็กำลังกระแทกเข้าใส่อย่างเต็มแรงจนต้องบาดเจ็บสาหัส

       ทำไมกริฟฟอนถึงแข็งแกร่งผิดปรกติเช่นนี้นะ โทบันพลันเกิดความสงสัย… แต่เมื่อได้เห็นชื่อเหนือศีรษะกริฟฟอน เขาก็ต้องตาสว่างทันที  

       "บ้าจริง! นี่มันบอสแม็พ!!"

       ใช่แล้ว... ฝูงกริฟฟอนทั้ง23ตัวบนท้องฟ้า… มีตัวหนึ่งเป็นผู้นำที่ชื่อว่า <กริฟฟอนจ่าฝูง> 

       "ทำไมพระเจ้าถึงได้ทอดทิ้งเราเช่นนี้"

       โทบันได้แต่กรีดร้องอยู่ภายในใจ… ในเมื่อเป็นการโจมตีที่หลบไม่ได้ โทบันจึงซดโพชั่นเพื่อให้พลังชีวิตเต็มหลอด หลังจากนั้นเขาใช้ทักษะเสริมพลังป้องกันทั้งหมดกับตนเอง

       โทบันหลับตาลงอ้าแขนรอรับความเจ็บปวดซึ่งกำลังจะเข้ามาปะทะในไม่ช้า… แต่ ณ ขณะนั้น… เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่กริดโผล่ออกมาจากด้านหลังของกริฟฟอนจ่าฝูงและใช้วิชาดาบแพ็กม่า <สังหาร> ในจังหวะอันสมบูรณ์แบบ

[ คริติคอล! ]
[ เอฟเฟคถุงมือแสงศักดิ์สิทธิ์แสดงผล… ความเสียหายจะเพิ่มขึ้นเป็น 5 เท่าจากปรกติ  ]

       <สังหาร> เลเวล1มีความรุนแรง1500%ของพลังโจมตี... ส่วนเลเวล2เพิ่มเป็น1800%… หลังจากจัดการกับเดรวิโก้และเพิ่มมา20เลเวล กริดก็นำแต้มสถานะทั้ง200เพิ่มให้กับ <ค่าพละกำลัง> จนหมด

       รวมไปถึงพาเฟรเนี่ยมซึ่งได้รับการอวยพรมาจากโบสถ์โดมิเนี่ยนได้ส่งผลให้พลังโจมตีเพิ่มขึ้นอีก15% 

       ยังไม่หมดเท่านั้น

       กริฟฟอน23ตัวในพื้นที่ตรงนี้ ดาอินสเลฟมองว่าทุกตัวคือศัตรู โบนัสพลังโจมตีจึงถูกเพิ่มเข้าไปอีก345หน่วย… และด้วยผลของ <โทสะช่างตีเหล็ก> 

       ทักษะ <สังหาร> ซึ่งมีความรุนแรง1800%จึงทำให้มอนสเตอร์ระดับบอสถึงกับสะดุ้ง  

       ปิดท้ายด้วยการแสดงผลจากเอฟเฟคถุงมือแสงศักดิ์สิทธิ์… ความเสียหายทั้งหมดที่เกิดขึ้นจะถูกนำไปคูณด้วย5 

[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 284,00 หน่วย ]

       'พลังชีวิตของสันตะปาปามีอยู่ราว300,000หน่วยใช่ไหม'

       กริดพลันต้องตกตะลึงกับหน้าต่างข้อความระบบ

       กรี๊~

       เพียงการโจมตีเดียว กริฟฟอนจ่าฝูงถูกดาเมจอันรุนแรงจนพลังชีวิตแทบมิดหลอด… มันร่วงหล่นลงพื้นและเข้าสู่สภาวะปางตายทันที… โทบันทำได้เพียงยืนมองอ้าปากค้าง

       "กริด… พลังโจมตีของนายมาจากไหนกัน… อย่าบอกนะว่านายออมมือไว้ในตอนที่สู้กับพวกบ็อกซ์" 

       บางทีคลาสเกรดเลเจนดารีอาจยอดเยี่ยมกว่าที่โทบันคิด

       กริดหันไปพูดกับโทบันอย่างใจเย็น

       "ไม่หรอก… คราวนี้มันค่อนข้างจะฟลุคน่ะ"

       เขาคือคนที่ตกตะลึงยิ่งกว่าใคร

• Next
• Previous