จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 156

       เนบีเรียสตาย… บาลัคหนีไปได้… จิสึกะรีบตรวจสอบความเสียหายของหมู่บ้านโดยเร็ว  

ชื่อดินแดน : ไบรัน
ขนาด : หมู่บ้าน
ผู้ปกครอง : จิสึกะ ไบรัน (บาโรเนส, หัวหน้ากิลด์เซดาก้าห์)
...
เทศมนตรี : กริลล์ ( เทศมนตรีเกรดC )
* ยิ่งเกรดของเทศมนตรีสูง ระดับการพัฒนาดินแดนก็จะยิ่งรวดเร็ว
...
การขึ้นตรง : อาณาจักรอีเทอนัล, เอิร์ลสไตม
ประชากร :
- เอ็นพีซี (451)
- ผู้เล่น (5,104)
กองกำลัง :
- อัศวิน (2)
- ทหาร (103)
...
ระดับความปลอดภัย : 10/100
* ระดับความปลอดภัยย่ำแย่… ชาวบ้านอาจเกิดการจลาจล… กลุ่มนักเลงและมอนสเตอร์อาจออกอาละวาด
* ทุกครั้งที่จำนวนทหารเพิ่มขึ้น10… ระดับความปลอดภัยจะเพิ่ม 1 แต้ม
* ระดับความปลอดภัยจะเปลี่ยนแปลงทุกชั่วโมงตามจำนวนทหาร
...
กิจการภายในดินแดน : 269/1,200
* การเพิ่มจำนวนร้านค้าและสิ่งอำนวยความสะดวกสาธารณะจะช่วยเพิ่มค่ากิจการภายใน
* หากค่ากิจการภายในเพิ่มขึ้นถึงขีดจำกัด… ดินแดนจะถูกยกระดับขึ้น     
...
การทูต : ไม่มี
ปรปักษ์ที่เกิดจากผู้ปกครอง :
- วิหารยาธาน
- อาณาจักรริโอ
- มังกรแดงทราวก้า
- กลุ่มไอร่อนสไตล์
- ตระกูลเฮลดิ้ง
- ตระกูลเค้าช์
ปรปักษ์ที่เกิดจากผู้ที่ขึ้นตรง :
- วิหารยาธาน
- อาณาจักรริโอ
ผลผลิต :
- ยัฟฟ่า
- เหล็กกล้า
เอ็นพีซีพรสวรรค์สูง :
 ★ ☆  หนึ่งคน(ยังไม่ทราบชื่อ)☆ ★

       เมื่อเช้าวันนี้

       ก่อนที่วิหารยาธานรุกราน… จำนวนของเอ็นพีซีในหมู่บ้านคือ700… ระดับความปลอดภัยอยู่ที่90 และกิจการภายในสูงกว่า600… ทั้งหมดทั้งมวลเกิดจากการที่กิลด์เซดาก้าห์ทุ่มเม็ดเงินลงไปพัฒนาในช่วงตลอด20วันที่ผ่านมา    

       แต่ทุกอย่างก็พังทลายลงในครึ่งวัน… หากเปลี่ยนเป็นคงอื่นคงด่าทออย่างสาดเสียเทเสีย ทว่าจิสึกะกำลังแสดงสีหน้าสดใส… เป็นเพราะในรายละเอียดเขียนไว้ว่า... ยังมีเอ็นพีซีพรสวรรค์สูงซ่อนอยู่จำนวน1คน 

       'รายละเอียดในส่วนเอ็นพีซีพรสวรรค์สูงยังคงไม่เปิดเผยว่าเป็นใคร'

       เอ็นพีซีพรสวรรค์สูงเพียงคนเดียวมีค่ามากกว่าประชากรหรือทหารนับร้อยเสียอีก… ไม่สิ อาจจะนับพันหรือนับหมื่นเลยก็เป็นได้  

       'ถ้ามีทักษะบริหารก็คงจะดี… แต่ช่างเถอะ... จะแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น'

       จิสึกะตรวจสอบรายละเอียดของเมนูจัดการดินแดนอีกครั้ง
* หากผู้ปกครองหรือคนในบังคับบัญชามีค่า<วิสัยทัศน์>สูงกว่า300แต้ม… ถ้าถือ<ดาบผู้ปกครอง>ไว้ในมือ… มีโอกาสเล็กน้อยที่จะหาตัวเอ็นพีซีพรสวรรค์สูงพบ  
* หากผู้ปกครองหรือคนในบังคับบัญชามีค่า<วิสัยทัศน์>สูงกว่า600แต้ม… ถ้าถือ<ดาบ>ผู้ปกครองไว้ในมือ… มีโอกาสพอประมาณที่จะหาตัวเอ็นพีซีพรสวรรค์สูงพบ
* หากผู้ปกครองหรือคนในบังคับบัญชามีค่า<วิสัยทัศน์>สูงกว่า900แต้ม… ถ้าถือ<ดาบ>ผู้ปกครองไว้ในมือ… มีโอกาสปานกลางที่จะหาตัวเอ็นพีซีพรสวรรค์สูงพบ

       'ค่าวิสัยทัศน์300งั้นเหรอ...'

       ค่าวิสัยทัศน์ค่อนข้างจะพิเศษกว่าค่าสถานะชนิดอื่น… ถ้าจะให้มีติดตัวมาตั้งแต่ต้น ก็ต้องเป็นผู้ที่เล่นคลาสสายบังคับบัญชามาเท่านั้น… แต่ถ้าเป็นผู้เล่นคลาสสายต่อสู้อย่างจิสึกะ ค่าวิสัยน์จะได้รับก็ต่อเมื่อบริหารดินแดนไปแล้วระยะหนึ่ง  

       ซึ่งคนเดียวในเซดาก้าห์ที่มีค่าวิสัยทัศน์ก็คือตัวจิสึกะเอง… และก็ไม่ได้มีมากมายนัก 

       'ตัวเรามีค่าวิสัยทัศน์อยู่ที่75แต้ม… ไม่มากพอที่จะหาพบสินะ'

       นี่เป็นครั้งแรกที่จิสึกะได้เห็นการมีอยู่ของเอ็นพีซีพรสวรรค์สูง… เธอจึงเป็นกังวลมากเมื่อคิดว่าอาจต้องพลาดการคว้าตัวไว้ 

       "ถ้างั้น… ไว้ค่อยเดินหาเอาทีหลังก็แล้วกัน"       

       ณ ฝั่งตะวันตกของหมู่บ้าน

       จิสึกะได้ออกคำสั่งให้สมาชิกกิลด์ทุกคนและทหารมารวมตัวกันที่นี่… เพราะจุดนี้ได้รับความเสียหายมากสุดจนยากจะซ่อมแซม… ในขณะที่เธอกำลังสอดส่องชาวบ้านไปทั่ว… จิสึกะก็ได้พบกับเรื่องน่าสนใจเข้าจนได้… ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังยืนคุยกับทหารเวรยามด้วยน้่ำเสียงแข็งกร้าว  

       "เฮ้นายน่ะ! ไม่ใช่ว่าใช้พลั่วเก่งมากเลยรึไง"

       "หือ..."

       "นายมีทักษะที่ชื่อว่าความชำนาญพลั่ว… ไม่สิ มันคือฉายาของนายสินะ"

       "อึ๋ย… คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง"

       "ว้าว~ นายนี่แย่มากเลยนะ… มีความสามารถดีๆ แบบนี้อยู่กับตัว… แต่ทำไมถึงนิ่งเงียบไม่ยอมเสนอตัวออกมาทำงาน… มัวเดินเล่นไปมาเพราะไม่อยากทำงานงั้นเหรอ"

       "เดินเล่นไปมาอะไรกันเล่า… ผมยืนรักษาความปลอดภัยจุดนี้อยู่"

       "สงครามจบไปแล้ว จะรักษาความปลอดภัยไปทำไมอีก"
       
       "ผมได้รับคำสั่งให้คุ้มครองชาวบ้านจากสาวกยาธานที่ยังหลงเหลืออยู่!"

       "เหลวไหล!… ต่อให้ยังมีสาวกยาธานเหลืออยู่ แต่นายก็ควรแจ้งว่ามีความชำนาญการใช้พลั่ว… ทหารเข้ายามใครก็เป็นได้… แต่ตอนนี้พวกเราต้องการความถนัดเฉพาะด้าน"

       "ผ--ผมได้รับบาดเจ็บหนักในตอนที่สู้กับสาวกยาธาน… ก็เลยเหลือเรี่ยวแรงไม่พอจะทำงานขุดดินแล้ว"

       "บาดเจ็บหนักงั้นเหรอ… นายหมายถึงรอยโดยเศษหญ้าบาดที่ต้นแขนนี่รึเปล่า… ว้าว… นายนี่มันไอ้งั่งของแท้เลยสินะ… จะยอมขุดดีๆ หรือต้องให้ลงไม้ลงมือ"

       "...ก--ก็ได้"

       เป็นกริดนั่นเอง… ดาบเล่มนั้น… ไอรีนเป็นคนให้มางั้นหรือ… ชายหนุ่มกำลังถือดาบผู้บังคับบัญชาไว้ในมือ… เขาจึงสามารถบอกได้ว่าชาวบ้านแต่ละคนมีทักษะอย่างไร            

       'คลาสเกรดเลเจนดารีมีค่าสถานะมากมายขนาดนี้เชียวรึ'

       สีหน้าของจิสึกะพลันมีหวังขึ้นมาทันที… เพราะดาบผู้บังคับบัญชาต้องการค่าวิสัยทัศน์ที่สูงมากในการใช้งาน 

       'แปลว่าเขาอาจใช้ดาบผู้ปกครองได้สินะ'

       จิสึกะที่อมยิ้มอย่างมั่นใจได้เดินเข้าไปทักกริด

       "กริด… นายช่วยฉันหาเอ็นพีซีพรสวรรค์สูงหน่อยสิ"       

       "เธอพูดเรื่องบ้าอะไรอีกแล้ว"

       กริดพลันขมวดคิ้วให้กับคำขอร้องอันแปลกประหลาดของเธอ… ไม่พูดพร่ำทำเพลง… จิสึกะรีบยื่นดาบผู้ปกครองมาให้ทันที  

[ ดาบผู้ปกครอง ]
ความคงทน : 150
พลังโจมตี : 150
...
* ความเกรงขาม +60
* ได้รับทักษะ <ตรวจสอบตัวละคร>
* ได้รับทักษะ <ค้นหาพรสวรรค์>
...
       ดาบที่จะมอบให้กับลอร์ดแห่งดินแดนเท่านั้น
       มันสามารถใช้ตรวจสอบทหารและชาวบ้านได้อย่างละเอียด… จึงถือเป็นไอเท็มสำคัญในการบริหารดินแดน
...
น้ำหนัก : 200

       ดาบผู้ปกครองคือเวอร์ชั่นอัพเกรดของดาบผู้บังคับบัญชานั่นเอง

       'ค้นหาพรสวรรค์งั้นรึ...'

       ในขณะที่กริดกำลังแสดงสีหน้าสนใจ… จิสึกะก็ชิงพูดต่อทันที

       "หากนายใช้ดาบผู้บังคับบัญชาได้… ก็หมายความว่า… นายจะต้องใช้ดาบผู้ปกครองได้ด้วยใช่ไหม… ณ ตอนนี้... ในหมู่บ้านไบรันของเรามีเอ็นพีซีพรสวรรค์สูงแอบซ่อนอยู่หนึ่งคน… นายช่วยหาให้ฉันหน่อยสิ"

       "นี่เธอคิดจะให้ช่างตีเหล็กทำทุกอย่างเลยใช่ไหม"

       "ฮิฮิ" จิสึกะอมยิ้ม… หลังจากนั้นก็เอนตัวเข้ามาใกล้และขยิบตาเล็กน้อย

       "แล้วฉันจะตอบแทนนายเป็นการส่วนตัวเอง… สนใจไหม" 

       "อึก..."

       อะไรคือตอบแทนให้เป็นการส่วนตัวกันนะ… กริดเริ่มรู้สึกสติหลุด… เพราะความเซ็กซี่ผนวกเข้ากับคำพูดอันมีเลศนัยของจิสึกะ…  ชายหนุ่มจึงคิดมโนไปไกล  

       'แม้จะผ่านมาตั้ง22วันแล้ว… แต่หัวใจของเราก็ยังเต้นตึกตักกับเธออยู่อีกงั้นเหรอ… อย่าบอกนะ… ว่าเรารู้สึกกับเธอแบบอื่นนอกจากความใคร่'

       หรือจะเป็นความรัก...

       'เป็นไปไม่ได้'       

       ในชีวิตจริง… แม้แต่การจับมือกับสาว กริดก็ไม่เคยเลยสักครั้ง… มันจึงเป็นเรื่องง่ายที่เขาจะตกหลุมรักใครสักคนเข้า 

       นี่มันเรื่องใหญ่เลยนะ… ทว่าจู่ๆ เขาก็พลันย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์อาฮยองในวันนั้น… สติของชายหนุ่มจึงกลับมาอีกครั้ง    

       'ไม่มีทางที่ผู้หญิงแบบนี้จะมาชอบเราได้… เราไม่ควรเสียเวลาของตัวเองเพื่อมีจุดจบแย่ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า' ณ ตอนนี้… ในใจของเขา… กริดไม่ต้องมีแฟนเป็นมนุษย์ผู้หญิงอีกแล้วก็ยังได้

       'ไอรีนยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว' 
       
       กริดค่อยๆ กลายเป็นเหมือนกับดาเมี่ยนไปทีละนิด… เขาทำการสลับมาใช้ดาบผู้ปกครองและพูดว่า
       "การตอบแทนส่วนตัวคงไม่จำเป็น… ฉันต้องการให้เธอสนับสนุนทูนกับแวนเนอร์… พวกเขายังขาดเงินอีกหน่อยเพื่อจะซื้อเกราะคลื่นกับดาอินสเลฟจากฉัน" 

       "โชคไม่ดีเท่าไร… ทรัพยากรกิลด์ตอนนี้ร่อยหรอเหลือเกิน… คงจะใช้เวลาอีกสักพักเลยล่ะนะ… อ้อจริงสิ… รับนี่ไป"

[ ท่านได้รับไอเท็ม <โอริชาลคั่มสีน้ำเงิน> จำนวน 3 ก้อน ]     
[ ท่านได้รับไอเท็ม <โอริชาลคั่ม> จำนวน 21 ก้อน ]
[ ท่านได้รับไอเท็ม <เหล็กนิล> จำนวน 55 ก้อน ] 

       ทั้งหมดล้วนเป็นแร่หายาก… โดยเฉพาะโอริชาลคั่มสีน้ำเงินที่ดรอปจากผู้พิทักษ์พงไพรเท่านั้น… มันจึงกลายเป็นไอเท็มที่ประเมินค่าไม่ได้… แต่ทั้งหมดเธอกลับให้มันมาฟรีๆ… จิสึกะอมยิ้มเล็กน้อยให้กับกริดที่กำลังยืนทำหน้างุนงง    

       "ย่อมเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่จะนำแร่ล้ำค่ามามอบให้กับช่างตีเหล็กเพียงคนเดียวในกิลด์" 

       ณ ตอนนี้… เวลาที่ใครก็ตามในกิลด์เซดาก้าห์ต้องการให้กริดสร้างไอเท็ม พวกเขาก็จะนำวัสดุมามอบให้ฟรีโดยไม่หักเงิน… เดิมทีชายหนุ่มคิดว่า แค่เพียงเท่านี้ก็ได้ประโยชน์มากพอแล้ว… แต่แม้จะไม่มีการร้องขอให้สร้างไอเท็ม... จิสึกะก็ยังเอาแร่มามอบให้เขาโดยไม่ต้องการสิ่งตอบแทนอีกงั้นหรือ   

       แน่นอนว่ากริดประทับใจมาก… การได้เป็นที่ยอมรับของผู้อื่น ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ทำได้รู้สึกดีได้ทั้งนั้น… เขารู้สึกราวกับตนเองเป็นขงเบ้งในสามก๊ก… ผู้ซึ่งมีความสำคัญในกองทัพเกือบจะสูงที่สุด    

       "ขอบคุณที่เห็นคุณค่าของฉันนะ"

       กริดตอบไปตามที่คิด… จิสึกะพลันรู้สึกเคอะเขินเล็กน้อยกับการวางตัวอันมั่นอกมั่นใจของกริด

       "อะแฮ่ม… ก็นายเป็นสมบัติล้ำค่าของกิลด์เรานี่… ฉันอยากให้นายคิดว่ากิลด์นี้คือบ้านที่ขาดไม่ได้… ก็เลยพยายามทำให้ดีที่สุด… พวกเรามาพยายามไปด้วยกันนะ" 

       "งั้นก็เริ่มจาก… หลังจากนี้เธอจะต้องเรียกฉันว่า<พี่ชาย>… เพราะเธออายุแค่24เองใช่ไหมล่ะ"

       "อ--อะไรกัน… ให้เรียกนายว่าพี่ชายงั้นเหรอ… ไม่เอาหรอก"
       
       ในบรรดาผู้เล่นกิลด์เซดาก้าห์… จิสึกะถูกจัดอยู่ในฝั่งกลุ่มผู้เล่นอายุน้อย… แต่เธอจะออกอาการหงุดหงิดทุกครั้งที่มีคนพูดเรื่องอายุ… เพราะจิสึกะได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้ากิลด์ในด้านทักษะการเล่นและความเป็นผู้นำ… เธอจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัดใจเมื่อต้องออกคำสั่งกับบรรดารุ่นพี่ในกิลด์… ดังนั้นจึงพยายามสลัดภาพลักษณ์อายุน้อยในหัวตนเองออกไป… และไม่มีทางยอมเรียกกริดว่า<พี่ชาย>แน่นอน

       "ฉันทำไม่ได้"

       เธอตอบกลับมาด้วยสีหน้าจริงจังแตกต่างจากเมื่อครู่… กริดจึงคิดว่าเธอคงมีเหตุผลส่วนตัว 

       'หรือเธอไม่ชอบกันนะ… จริงด้วย… ประเทศนอกเอเชียนั้นไม่ได้มีวัฒธรรมอาวุโสเหมือนกับเรา'

       "ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนด้วยนะ"

       ลงท้ายด้วย… จิสึกะมอบหมายให้กริดตามหาเอ็นพีซีพรสวรรค์สูงในหมู่บ้าน… ส่วนตัวเธอเองก็กลับไปทำงานต่อ… กริดที่ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง ยามนี้จึงลองตรวจสอบทักษะ<ค้นหาพรสวรรค์>ดู   

[ ค่า<วิสัยทัศน์>ของท่านสูงเกินกว่า 600 แต้ม… ท่านสามารถใช้ทักษะ<ค้นหาพรสวรรค์>เลเวล 2 ได้  ]

[ ค้นหาพรสวรรค์ เลเวล 2 ]
* เป้าหมายที่ใช้ค้นหาพรสวรรค์จะต้องเป็นเอ็นพีซีภายในดินแดนของตนเท่านั้น

       
        '...หมายความว่า… เราต้องไปตรวจดูทีละคนเลยเรอะ'

       ในฐานะสมาชิกกิดล์เซดาก้าห์ กริดจึงได้รับสิทธิ์ในการหาค้นหาพรสวรรค์ของเอ็นพีซีในหมู่บ้านไบรันได้ทุกคน… และเขาก็รู้ด้วยว่า ทั้งเอ็นพีซีประชากรและชาวบ้านที่นี่ มีรวมกันมากถึง556คนเลยทีเดียว… เขาก็ต้องสำรวจให้ครบทุกคน… เพียงแค่คิดก็สร้างความลำบากใจให้ไม่น้อยแล้ว  

       'แต่มันก็น่าสนใจดีเหมือนกัน…'

       ถูกต้อง… การไล่ตรวจสอบรายละเอียดชาวบ้านถือเป็นเรื่องสนุกสำหรับกริดอยู่แล้ว… เขาจึงไม่แคร์ว่าจะใช้เวลามากเท่าใด… แล้วถ้ายิ่งหาคนมีพรสวรรค์พบ มันก็ยิ่งเพิ่มความสนุกเป็นเท่าตัว

       'ยิ่งตรวจสอบมากขึ้น ค่าวิสัยทัศน์ของเราก็ยิ่งเพิ่ม… แถมยังมีโอกาสหาคนที่จะมาเป็นอัศวินในตำแหน่งที่เหลือได้อีก… ยิงปืนนัดเดียวได้นกถึงสองตัว' พอพูดเรื่องว่าที่อัศวิน… ภาพของจู๊ดก็ลอยเข้ามาทันที

       'ใช่แล้ว… จู๊ด… หมอนี่ใช้งานได้แน่' 

       ภายใต้การนำของฮิวรอยและโรมิโอ… ตอนนี้จู๊ดคงกำลังออกล่าออร์คน้ำแข็งและรวบรวมเกล็ดซิลฟิดอยู่ล่ะมั้ง… ไม่สิ… นั่นคือการฝึกพิเศษ… กริดหวังว่าพวกเขาจะกลับมาพร้อมกับเกล็ดซิลฟิดจำนวนมาก… ไม่ใช่… ต้องกลับมาพร้อมกับพัฒนาการอย่างก้าวกระโดดต่างหาก       

       >> ยองวู

       ในขณะที่กริดกำลังตระเวนไปรอบหมู่บ้านเพื่อตรวจสอบเอ็นพีซี… จู่ๆ ก็มีข้อความส่วนตัวมาจากยูร่า…  กริดยังคงสำรวจไปพลาง ตอบกลับยูร่าไปพลาง   

       >> ทำไมมาช้านัก

       >> ฉันขอโทษ… ที่มาสายเพราะกำลังดูวิดีโอถ่ายทอดสงครามในหมู่บ้านไบรันอยู่

       กริดพลันชะงักไปทันที

       >> สงครามหมู่บ้านไบรันงั้นเหรอ...

       >> ใช่แล้ว… คลาสเลเจนดารีคนแรกของโลก… นี่คือครั้งแรกที่ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าปรากฏตัวสู่สายตาของทุกคน

       >> มันถ่ายทอดสดทางอินเทอเน็ตด้วยเหรอ

       >> ทั้งอินเทอเน็ตและทีวีเลย… ทั่วโลกต่างกำลังตกตะลึงกันอยู่… ฉันไม่คิดมาก่อนเลย ว่าผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าจะอยู่ในกิลด์ของนาย  

       'โชคยังดี… ที่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นเรา'

       เขาคาดไว้แล้วว่าผู้เล่นในไบรันอาจถ่ายวิดีโอไว้... กริดจึงทำการปิดหน้าปิดตาตนเองอย่างมิดชิด… คำพูดของยูร่าพลันทำให้เขาโล่งใจ 

       >> นายอยู่ในไบรันรึเปล่า… ฉันอยากจะเห็นสัตว์เลี้ยงที่ว่า 
       
       >> เธอจะมาที่ไบรันงั้นเหรอ

       >> ฉันอยากจะไปสืบว่าผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าคือใครกันแน่

       >> เธอเป็นข้ารับใช้ลำดับ8แห่งวิหารยาธานไม่ใช่รึไง… ทำไมถึงคิดว่าคนของกิลด์ฉันจะให้เธอผ่านเข้ามาได้ง่ายๆ 

       >> ฉันจะปิดหน้าปิดตาและชื่อตัวละครไว้… มันไม่เป็นปัญหาหรอก… นอกเสียจากนายจะเป็นฝ่ายเปิดโปงฉัน

       >> ทำไมถึงคิดว่าฉันจะไม่ทำ… ทำไมถึงเชื่อใจฉันนัก 

       >> พวกเรามีความสัมพันธ์กันอย่างลับๆ อยู่ไม่ใช่เหรอ… เราสองคนกำลังไปกันได้สวย และฉันก็ไม่เคยทำตัวไม่ดีกับนาย 

       >> อย่าเข้าใจฉันผิดไป… แต่แบบนั้นก็ดีแล้ว… เพราะฉันจะออกจากหมู่บ้านนี้ไปไหนไม่ได้สักพัก… ยังไงก็ต้องให้เธอมาหาอยู่ดี   

       ในเวลาเดียวกันที่วินสตัน… ไอรีนเพิ่งจะได้ทราบข่าวหมู่บ้านไบรันถูกรุกราน… เธอพลันแข้งขาอ่อนแรงทันที 

       "ตอนนี้ยังทัน… พวกเราจะไปช่วยเขาฟื้นฟูหมู่บ้าน… ไปรวมรวบทหารและช่างเฉพาะทางมาให้หมด… พวกเราจะออกเดินทางเดี๋ยวนี้!"

       ฟินิกซ์ไม่เห็นด้วย

       "ท่านหญิงเองก็จะไปด้วยหรือ"

       "สามีของฉันกำลังเจ็บปวด… ฉันเป็นภรรยาก็ต้องไปอยู่เคียงข้างเขาสิ!"

       "แต่ถนนหนทางไปยังไบรันมีความอันตรายมาก… แถมวินสตันก็ไม่อาจถูกทิ้งไว้โดยไม่มีคนดูแลได้… มันจะดีแล้วจริงรึขอรับ"

       "ก็ให้วลาดี้อยู่ดูแลไป"

       "เทศมนตรีวลาดี้ยังไม่พร้อม… เขายังได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจจากเวทย์ของสาวกยาธานอยู่..."

       "หุบปากซะ!"

       "ท--ท่านหญิง..."

       "ฉันเหงา! ฉันกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะคิดถึงเขาตลอดเวลา… ฉันอยากรีบมีทายาทให้ท่านพ่อ… จะให้ฉันต้องพูดอะไรมากกว่านี้อีกไหม!!"

       "กระผมผิดไปแล้ว… ได้โปรดลงโทษสถานหนักด้วย"

       ฟินิกซ์คือชายมีอายุที่ไม่ค่อยเข้าถึงหัวจิตหัวใจของท่านหญิงนัก… ไอรีนมุ่งมันจะออกเดินทางให้เร็วที่สุด… อัศวินจึงถูกระดมพลมาอย่างรวดเร็ว   

• Next
• Previous