จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 138

       เมื่อหลายเดือนก่อน เฟคเกอร์ไม่ค่อยประทับใจในตัวกริดมากนัก

       เป็นเพราะแม้กริดจะมีทักษะช่างตีเหล็กและฝีมือการต่อสู้ที่ไม่เลว แต่นิสัยส่วนตัวเข้าขั้นน่ารังเกียจ… จึงทำให้ไม่อาจสำแดงประสิทธิ์ภาพของคลาสออกมาได้สูงสุด
       
       ด้วยความสัตย์จริง เฟคเกอร์ไม่เคยนำเรื่องนี้ไปพูดกับใคร แต่เขาคิดว่ากริดเป็นแค่ไอ้งั่งคนหนึ่งที่ไม่อาจแสดงพลังคลาสตนเองออกมาได้อย่างควรจะเป็น

       ทว่าตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ยิ่งเวลาผ่านไป กริดก็ยิ่งเติบโตขึ้น 

       'ถ้ายังคงเติบโตขึ้นเรื่อยๆ เช่นนี้… สักวันหนึ่งเราอาจฝากอนาคตไว้กับเขาได้'

       ในขณะเฟคเกอร์กำลังครุ่นคิด กริดก็หยิบเครื่องมือติดตั้งกับดัก และเครื่องผสมยาพิษออกมา

       "นี่คือไอเท็มที่ฉันบอก… ฉันไม่รู้วิธีการใช้งานมัน… คู่มือก็ไม่มีให้อ่าน"

       เฟคเกอร์พลันตกตะลึงเมื่อได้เห็นไอเท็มเหล่านี้

       "พวกนี้เป็นอุปกรณ์ชั้นสูง… โดยเฉพาะเครื่องผสมยาพิษนั้นมีระดับที่สูงมาก… นายไปได้มันมายังไง"

       "ดรอปจากนักลอบสังหารชื่อเชย์ที่ฉันฆ่าไป"

       "เชย์… ผู้เล่นงั้นเหรอ"

       "ถูกต้อง"

       เชย์คือนักลอบสังหารอันดับ5ของโลก… เขาเป็นนักลอบสังหารที่มีเทคนิคแพรวพราว… ประสบการต่อสู้จริงก็มีมาก… แต่ดูเหมือนจะเสร็จกริดไปแล้ว  

       'เชย์จะลงมือพร้อมกับเคิร์บและสนิฟเฟอร์เสมอ… หมายความว่ากริดล้มทั้ง3คนตามลำพังงั้นเหรอ… เขาแข็งแกร่งถึงขนาดไหนกันนะ'

       ดูเหมือนกริดจะเติบโตเร็วจนเฟคเกอร์คาดไม่ถึง

       'จิสึกะกับแวนท์เนอร์เคยพูดว่า… กริดในตอนนี้แข็งแกร่งเทียบเท่าหรือมากกว่าเรกัสและป็อนเสียอีก…  '

       ตอนแรกเมื่อได้ยิน เฟคเกอร์คิดว่าคงเป็นเพียงมุกตลกขำขัน… แต่ดูเหมือนจะขำไม่ออกเสียแล้ว… เดิมทีเฟคเกอร์เป็นพวกเลือดร้อน เขาอยากจะท้ากริดสู้ที่นี่เดี๋ยวนี้เลย… แต่ดูเหมือนจะยังไม่ใช่เวลาอันเหมาะสม 

       "ไว้นายค่อยมาเรียนกับฉันภายหลังดีกว่าไหม… งานแต่งของนายใกล้จะเริ่มแล้วนะ"

       "เอ๋… ใกล้แล้วเหรอ"

       กริดยืนยันเวลาอีกครั้งพร้อมกับเดินออกจากโรงตีเหล็กอย่างตื่นเต้น… งานแต่งคราวนี้ไม่ใช่ของใครอื่น แต่เป็นของเขาเอง… กริดไม่สามารถไปงานแต่งตนเองสายได้ 

       เป็นเวลาเดียวกันกับที่สมาชิกเซดาก้าห์และข่านเดินตามออกมา… ทว่าสีหน้าของข่านไม่สู้ดีนัก 

       "กริด… เขากลายเป็นสามีของท่านหญิงไปเสียแล้ว"
       
       ในอดีต ข่านต้องสูญเสียภรรยาจากโรคร้าย หลังจากนั้นก็สูญเสียบุตรชาย… เมื่อต้องอยู่คนเดียว ข่านก็เริ่มติดสุรา ประจวบเหมาะกับกลอุบายของบริษัทเมโร่ ข่านจึงเกือบสูญเสียโรงตีเหล็กมรดกตกทอดของตระกูลไป

       แต่แล้ววันหนึ่ง กริดก็ปรากฏตัวขึ้นและช่วยเขาไว้… ข่านสามารถรักษาอาการติดสุราจนหายดีไปพร้อมกับกอบกู้โรงตีเหล็กกลับคืนมาได้ดังเดิม… กริดคือผู้มีพระคุณสูงสุดของชีวิตข่าน… แถมกริดยังมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับบุตรชายอีกด้วย ข่านจึงเอ็นดูเขาไม่ต่างอะไรกับลูกชายแท้ๆ คนหนึ่ง   

       แต่แล้วเพื่อนคนสำคัญก็กำลังไต่เต้าไปยังสังคมที่สูงขึ้น… ชนชั้นขุนนางซึ่งข่านมิอาจเอื้อมถึง… แน่นอนว่าเขาเองก็ยินดีเมื่อเห็นกริดได้ดิบได้ดี… ทว่าก็อดไม่ได้หากจะต้องรู้สึกเศร้าเสียใจ… ข่านฝืนข่มน้ำตาไว้และหันไปพูดกับกริด

       "กริด… แกเป็นคนสามัญซึ่งแต่งเข้าตระกูลขุนนาง… จงอย่าได้หวาดกลัวต่อพวกขุนนางที่มาดูแคลนเด็ดขาด… และขอให้แกมีชีวิตที่ดี ฉันเอาใจช่วยนะ"

       กริดยิ้มเล็กๆ ให้คำอวยพรจากข่าน

       "ฉันเป็นถึงผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าเชียวนะ… ทำไมฉันต้องไปเกรงกลัวพวกขุนนางด้วย… แล้วอย่าพูดเหมือนเรากำลังจะจากลากันตลอดกาลสิ… ถึงฉันจะแต่งงานกับไอรีนก็ตาม แต่ก็ยังกลับทำงานที่โรงตีเหล็กเหมือนเดิม… นายลืมไปแล้วหรือ ฉันคือผู้สืบทอดโรงตีเหล็กข่านนะ"

       "กริด...!"

       หากเป็นคนทั่วไปคงไม่อยากมายุ่งวุ่นวายกับชายแก่ที่ยากจนและป่วยไข้แบบข่าน… ทว่ากริดกลับไม่คิดเช่นนั้น… ข่านอดกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่จนปล่อยพรั่งพรูออกมาสองข้างแก้ม… กริดยื่นผ้าเช็ดหน้าไปให้พร้อมกับกล่าวว่า
       
       "ลูกชายของนายเคยขอร้องฉันไว้เรื่องหนึ่ง…"

       "เขาพูดว่า : ช่วยดูแลพ่อแทนในส่วนของฉันด้วย..."
        
       กริดไม่ได้โกหก… ในอดีต ณ หลุมศพบรรพบุรุษข่าน… ในขณะที่ข่านกำลังนอนหลับ ดวงวิญญานคนในตระกูลได้ปรากฏตัวออกมาพบกริด… ส่วนหนึ่งเพื่อบอกใบ้ถึงเบาะแสของแพ็กม่า… และลงท้ายด้วยบุตรชายของข่านขอร้องให้กริดช่วยดูแลพ่อแทนเขา    

       บุตรชายผู้ซึ่งห่วงใยบิดาของตนถึงแม้ร่างกายจะล่วงลับไปแล้ว… กริดรู้สึกได้ถึงความรักอันยิ่งใหญ่ของพ่อลูกคู่นี้… เขาจึงพยายามดูแลข่านให้ดีที่สุด

       ด้วยความสัตย์จริง ถึงจะมีบางการกระทำที่กริดหวังผลเป็นเจ้าของโรงตีเหล็กในอนาคต… แต่นั่นก็ปฏิเสธความจริงที่กริดชอบข่านและเป็นห่วงเขาไม่ได้… ความรู้สึกนี้คือของจริง

       ทว่าทันใดนั้น ข่านพลันใบหน้าบูดบึ้งทันที

       "กริด… ทำไมผ้าเช็ดหน้าของแกถึงสกปรกขนาดนี้… คงไม่ได้หยิบผิดมาเป็นผ้าขี้ริ้วหรอกนะ"

       "ไม่ใช่ผ้าขี้ริ้วหรอก… เป็นผ้าเช็ดหน้าของฉันไม่ผิดแน่… แค่ไม่เคยซักมันเลยสักครั้ง ก็เลยดูเหมือนผ้าขี้ริ้วไปหน่อย… วะฮ่าฮ่า! เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก… อย่าบอกนะว่านายจะตายถ้าต้องเช็ดน้ำตาด้วยผ้าขี้ริ้วน่ะ"

       "เฮ่อ… แกมันแย่ยิ่งกว่าพ่อหม้ายอย่างฉันซะอีกนะ… อย่างน้อยก็ยังโล่งใจ… ในปราสาทวินสตันคงมีสาวใช้คอยดูแลปรนิบัติแกเป็นอย่างดี"

       ส่วนอีกด้านหนึ่ง สมาชิกเซดาก้าห์กำลังยืนมองภาพของกริดและข่านด้วยความอบอุ่น… พอเป็นสิ่งที่กริดรัก… การกระทำและนิสัยของเขากลับดูดีขึ้นอย่างมาก… กริดได้แสดงให้เห็นว่าเอ็นพีซีและผู้เล่นสามารถมอบสิ่งดีๆ ให้กันได้… เอ็นพีซีก็มีหัวใจ ความคิด และอารมณ์เฉกเช่นมนุษย์… พวกเขารู้สึกเสียใจไม่น้อยที่เคยปฏิบัติตัวต่อเอ็นพีซีเป็นเพียงโปรแกรมปัญญาประดิษฐ์      
       
       ในที่สุดกลุ่มคนเหล่านี้ก็เดินมาถึงยังปราสาทวินตสัน

       "ทำความเคารพท่านกริด!"

       เหล่าอัศวินต่างทำความเคารพทันทีที่เห็นกริด… ตอนนี้เขากลายเป็นลอร์ดในสายตาอัศวินไปแล้ว และยังเป็นว่าที่สามีของท่านหญิงไอรีน 

       เมื่อทุกคนเดินมาถึงสวนใหญ่ เจ้าสาวผู้งดงามก็เดินออกมาต้อนรับกริดทันที

       "กริด!"

       "ไอรีน..."

       ชุดเดรสสีขาวได้เสริมความงามของไอรีนออกมาถึงขีดสุด… ประกอบกับรอยยิ้มกุลสตรีอันเขินอาย… ไอรีนตอนนี้จึงงดงามไม่แพ้จิสึกะหรือยูร่าเลยสักนิด  

       "บ้าจริง...!"
       
       ผู้หญิงเพียบพร้อมขนาดนี้กำลังจะกลายเป็นของกริด… แวนท์เนอร์พยายามกลั้นน้ำตาไว้อย่างยากลำบาก… ทันใดนั้นเขาก็ได้เหลือบไปเห็นอัศวินคนหนึ่งนามว่า <บลันด์> กำลังร่ำไห้ไปพร้อมกับเขา 

       "นายเองก็ด้วยหรอ..."

       "นี่นาย..."

       ชายสองคนยืนจ้องตาอย่างเข้าใจซึ่งกันและกันในขณะพิธีกำลังจะเริ่ม

       ขุนนางอาวุโสหลายสิบคนจากทั่วทั้งอาณาจักรได้มาร่วมแสดงความยินดี… รวมถึงราชทูตจากต่างอาณาจักรเองก็มาด้วย

       เอิร์ลสไตมขึ้นกล่าวสุนทรพจน์บนเวที และตามด้วยคำอวยพรจากกษัตริย์แห่งอีเทอนัล ที่ราชทูตประจำพระองค์เป็นตัวแทนกล่าว… บรรยากาศในงานเป็นไปอย่างยิ่งใหญ่อลังการ
       
       "มีทั้งทูตจากต่างเมืองและแม้กระทั่งพระราชสาส์นจากกษัตริย์โดยตรง… คงไม่เกินจริงไปเลย หากจะบอกว่าเอิร์ลสไตมคือหนึ่งในผู้ทรงอำนาจสูงสุดของอาณาจักร"

       จิสึกะอดชื่นชมไม่ได้… ในตอนแรกที่เธอตัดสินใจอยู่ใต้บังคับบัญชาไอรีน เป็นเพราะเหตุผลข้อเดียวคือกริด… ทว่าดูเหมือนการตัดสินใจคราวนั้นจะไม่ใช่สิ่งผิดพลาดแต่อย่างใด  

       'พอยิ่งคิด… กริดก็ยิ่งน่าเหลือเชื่อ'

       จิสึกะคิดไปพลาง อมยิ้มไปพลาง… หลังจากนั้นวงดุริยางค์ทหารก็เริ่มบรรเลงแสง สี เสียง… แขกผู้ร่วมงานนับร้อยกลายสักขีพยานในพิธีกล่าวคำมั่นสัญญาคู่รัก

       "พวกเจ้าจงปฏิญานตนว่า จะรักใครซึ่งกันและกันตราบจนกว่าจะกลายเป็นแสงสว่างกลับสู่อ้อมอกเทพธิดารีเบคก้า"

       "ฉันขอสาบาน"

       "ฉันขอสาบาน"

       ไม่มีใครพูดก่อนใคร ทั้งสองคนเปล่งคำสาบานออกมาอย่างสอดประสาน… แขกที่มาร่วมงานต่างพากันโห่ร้องดีใจให้กับความเป็นคู่แท้ของทั้งสอง

       "ต่อไปเป็นพิธีแลกแหวนแต่งงาน"

       'แหวนแต่งงานอะไร...'

       กริดซึ่งไม่เข้าใจพิธีรีตองงานแต่งเลยสักนิด จึงกำลังออกอาการลนลาน… ครั้งนี้ฝ่ายเจ้าสาวเป็นผู้ดำเนินการและจัดงานทั้งหมด 

       แต่ทันใดนั้น ไอรีนก็หยิบแหวนออกมาคู่หนึ่ง… วงหนึ่งถูกส่งให้กริด ส่วนอีกวงเธอเก็บไว้ในมือ… แหวนของทั้งคู่คือแหวนทองบริสุทธิ์ซึ่งมีเพชรเม็ดใหญ่ประดับอยู่ตรงกลาง

       "พวกเราต้องสวมแหวนให้กันและกัน" ไอรีนกล่าวพร้อมกับอมยิ้มอย่างเขินอาย

       ใบหน้าของไอรีนกำลังแดงก่ำสุดขีด… กริดใช้นิ้วอันสั่นระริกบรรจงสวมแหวนวงเล็กเข้าไปในนิ้วมือของไอรีนอย่างทะนุถนอม… หลังจากนั้นไอรีนก็เป็นฝ่ายสวมให้กริดบ้าง

       หน้าต่างข้อความระบบปรากฏขึ้นบนหน้าจอชายหนุ่มทันที 

[ ท่านทำการสวม <แหวนแห่งคำมั่นสัญญา>... ถ้าหากท่านอยู่ใกล้กับผู้ที่สวมแหวนคู่เดียวกัน… จะมีเอฟเฟคพิเศษบางประการเกิดขึ้น  ]
[ ท่านได้ให้คำมั่นสัญญาว่าจะครองรักกับ <ไอรีน วินสตัน ฟอนสไตม> ไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ ]

[ ท่านกลายเป็นสามีของท่านหญิง ]
[ ท่านสามารถตรวจสอบรายละเอียดของที่ดินในเมืองได้ด้วยฐานะสามีของท่านหญิง… ทว่าท่านไม่มีสิทธิ์ในการบริหารจัดการที่ดินหรือการกำหนดนโยบาย ]
[ ท่านจะได้รับผลประโยชน์มากขึ้น และมีสิทธิ์มีเสียงมากขึ้น เมื่อภรรยาของท่านมอบความรักให้มากขึ้น ]
[ ถ้าหากความรักที่ภรรยามอบให้ท่านอยุ่ในระดับต่ำ… โอกาสเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงอย่างเช่น <หย่าร้าง> จะมีสูง… กรุณาระวังด้วย ]

[ ท่านกลายเป็นบุตรเขยแห่งเอิร์ล ]
[ ค่าสถานะ <ชนชั้นสูง> ถูกเปิดใช้งาน ]
[ ค่าสถานะทุกชนิดเพิ่มขึ้น 20 แต้ม ]
[ นับแต่นี้ไป ท่านจะมีสิทธิ์เข้าร่วมงานสังคมสำหรับชนชั้นขุนนาง ]
[ ท่านจะได้รับเงินเดือนในอัตรา 500 เหรียญทองต่อเดือน ]

       กริดถึงกับอ้าปากค้าง… ดูเหมือนอนาคตของเขากำลังจะมุ่งสู่ความสดใส… ต้องขอบคุณภรรยาผู้งดงาม มีอำนาจ และอ่อนโยนคนนี้  

       ในเวลาเดียวกัน เอิร์ลสไตมได้ยืนจ้องมองบุตรสาวของตนกำลังอมยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อกริดทำการสวมแหวน… หลังจากนั้นเขาก็เหลือบไปเห็นข่านพอดี เอิร์ลสไตมจึงเดินเข้าไปทักทายและชวนดื่ม

       "คุณเป็นสหายของกริดงั้นหรือ"

       ข่านหันกลับไปมองชายผู้ที่เข้ามาทักด้วยสีหน้าตกตะลึง

       "เหตุไฉนตัวตนอันยิ่งใหญ่อย่างท่านลอร์ดถึงเข้ามาทักทายกระผมได้"

       "อย่าพูดเช่นนั้นเลย คุณเองก็เป็นถึงช่างตีเหล็กแถวหน้าของดินแดนตอนเหนือเชียวนะ… แถมยังเป็นสหายของลูกเขยฉันด้วย… ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้สนทนากัน"

       "...ขอรับ"

       หลังจากนั้นก็เป็นช่วงเวลาดื่มฉลอง… แขกในงานมากมายดื่มสุราราวกับสายน้ำไปพร้อมกับการอวยพรคู่บ่าวสาว… แวนท์เนอร์กับบลันด์ที่กลายเป็นสหายใหม่ ได้ร่วมดื่มและตะโกนโหวกแหวกเสียงดังจนถูกกัปตันฟินิกซ์เชิญให้ออกจากงาน   

       และยังมีกลุ่มขุนนางอาวุโสกับราชทูตต่างอาณาจักรบางคน แสดงอาการขบขันเล็กน้อยเห็นที่เจ้าบ่าวในวันนี้เป็นเพียงคนสามัญ… ทว่าสุดท้ายพวกมันก็ถูกเฟคเกอร์ทำให้หมดสติแล้วลากไปกองไว้ที่มุมห้อง

       ณ ด้านนอกปราสาท ชาวเมืองวินสตันและกลุ่มผู้เล่นบางส่วนได้จัดงานเฉลิมฉลองขึ้น… บรรยากาศราวกับเป็นเทศกาลใหญ่ซึ่งเปี่ยมไปด้วยดอกไม้ไฟและดนตรี

       "ท่านหญิงไอรีนแต่งงานแล้ว!"

       "ใช่แล้ว! เจ้าบ่าวคือวีรบุรุษของพวกเราเอง!"

       "หากท่านหญิงให้กำเนิดบุตรชายก็คงดี"

       "อนาคตเด็กคนนั้นจะต้องสดใสแน่!"

       เมื่อเอ็นพีซีได้รับรู้ว่าสามีของท่านหญิงไอรีนคือกริด พวกเขาต่างก็ร้องรำทำเพลงด้วยความสุข… แต่กลุ่มผู้เล่นบางส่วนที่ไม่ได้สนใจรายละเอียดของงานแต่งไอรีน... พวกเขาก็ยังมีเรื่องอื่นให้ต้องตื่นเต้นดีใจ

[ <ไอรีน วินสตัน ฟอนสไตม> เจ้าเมืองวินสตันคนปัจจุบันได้แต่งงานและมอบคำอวยพรแด่ผู้เล่นทุกคน ]

[ ไอเท็มทุกชนิดที่ผลิตขึ้นในวินสตันจะถูกงดเว้นภาษีเป็นระยะเวลา 10 วัน ]
[ ผู้เล่นที่พักอาศัยในวินสตันจะได้รับค่าประสบการณ์เพิ่มขึ้น 50% และโอกาสดรอปไอเท็มเพิ่มขึ้น 30% เป็นระยะเวลา 15 วัน ]
[ ผู้เล่นที่พักอาศัย ณ หมู่บ้านหรือเมืองในการปกครองของเอิร์ลสไตม จะได้รับค่าประสบการณ์เพิ่มขึ้น 30% และโอกาสดรอปไอเท็มเพิ่มขึ้น 15% เป็นระยะเวลา 10 วัน ]

        นี่คือโอกาสทองครั้งใหญ่!

       ผู้เล่นที่พักอาศัยอยู่ในเขตปกครองเอิร์ลสไตมต่างออกล่ามอนสเตอร์อย่างบ้าคลั่ง… และผู้เล่นอีกหลายคนที่ได้ทราบข่าว จึงทำการย้ายที่พักอาศัยเข้ามาอยู่ในเขตของเอิร์ลสไตมเป็นจำนวนมากเพื่อหวังกอบโกยอีเวนท์นี้… ส่งผลให้พื้นที่ดังกล่าวมีประชากรเพิ่มขึ้นผิดหูผิดตา   
       
       ในบรรดาหมู่บ้านและเมืองทั้งหมด... วินสตันย่อมกลายเป็นที่นิยมสูงสุดอย่างไร้ข้อเปรียบเทียบ ทว่าเมืองๆ หนึ่งย่อมมีที่พักอาศัยจำกัด ผู้เล่นซึ่งเดินทางมาถึงแล้วพบว่าที่พักเต็ม สุดท้ายก็ต้องมองหาบริเวณใกล้เคียงแทน

       หมู่บ้านไบรันของกิลด์เซดาก้าห์ได้รับอานิสงส์จากเหตุการณ์นี้ไม่น้อย… ไบรันถือเป็นหมู่บ้านในสังกัดวินสตัน และผู้ปกครองอย่างจิสึกะก็ยังเป็นขุนนางในสังกัดไอรีนโดยตรง… ทำให้หมู่บ้านไบรันได้รับการอวยพรเทียบเท่ากับวินสตันทุกประการ… ผู้คนต่างหลั่งไหลเข้าพักอาศัยในหมู่บ้านอย่างล้มหลาม… จำนวนประชากรเพิ่มขึ้นหลักพันในทุกวัน… ที่พักอาศัยจึงจำเป็นต้องสร้างขึ้นอย่างเร่งด่วนเพื่อรองรับ… ร้านค้าต่างๆ ถูกเพิ่มจำนวนจนทำให้เศรษฐกิจเติบโตอย่างก้าวกระโดด    

       "อ๊า~~~!  นี่มันอะไรกัน! ทำไมงานถึงได้เยอะแบบนี้!"

       จิสึกะและเซดาก้าห์พลันต้องปวดหัวทันที… ถ้าหากยังคงเป็นแบบนี้ต่อไป… แม้จะได้รับเม็ดเงินจำนวนมหาศาล แต่พวกเขาคงวุ่นวายจนไม่มีเวลาออกไปเก็บเลเวลแน่  

       ***

       ย้อนกลับมายังค่ำคืนพิธีแต่งงาน...

       กริดซึ่งกำลังเปลือยกายล่อนจ้อน… ได้จ้องมองอย่างไม่ละสายตาไปยังไอรีนผู้ที่ไม่มีสิ่งใดบดบังร่างกาย 

       "งดงามมาก..."

       "ฉ--ฉันอายนะ..."

       ไอรีนนั้นมีสะโพกอันเซ็กซี่ แขนขาเรียวยาวราวกับนางแบบ… ด้วยหน้าอกซึ่งมีขนาดแค่คัพB แม้จะห่างไกลกับสเป็คของกริดอยู่มาก ทว่าชายหนุ่มกลับไม่ได้แสดงท่าทีผิดหวังให้เห็น… ทั้งทรวดทรงและสีสันของหน้าอกไอรีนนั้นสมบูรณ์แบบมากในสายตากริด… รายละเอียดหลังจากนี้ขอข้ามไป 

       "ไอรีน!!"

       "อ๊ะ..."

       กริดผู้ซึ่งกำลังกลัดมันได้กดไอรีนลงไปบนเตียงอย่างนุ่มนวล… หลังจากนั้นเขาก็บรรจงใช้เทคนิคที่ได้อ่านมาจากหนังสืออย่างไม่ขาดตกบกพร่อง… ผลของมันน่าตื่นตะลึงกว่าที่กริดคิดไว้มาก… รายละเอียดหลังจากนี้ขอข้ามไป

       "อ๊า~~"
       
       เกิดเสียงครางทุกครั้งที่นิ้วอันเรียวยาวและดุดันของกริดลูบไล้ไปตามร่างกายในแต่ละส่วนของไอรีน… รายละเอียดหลังจากนี้ขอข้ามไป

       "กริด...!!"

       ไอรีนเปี่ยมด้วยความพึงพอใจสุดขีดจนน้ำตาเล็ดออกมาเล็กน้อย… ความรู้สึกที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อนตลอด20ปีที่ผ่านมา… มันคือความสุขและความพึงพอใจสูงสุดจนทำให้เธอต้องรู้สึกหวาดระแวง

       "ฉันกลัวจังเลย… ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง… ราวกับกำลังจะโบยบินขึ้นไปที่ไหนสักแห่ง"

       ทั้งฝ่ามือและนิ้วของกริดทำหน้าที่ได้เป็นเลิศ… เป็นการยากจะเชื่อลงว่ากริดคือหนุ่มซิง… แต่ปัจจัยหลักที่ทำให้เทคนิคมือของเขาช่ำชองขนาดนี้มิได้เกิดจากการอ่านหนังสือ… แต่เป็นค่าสถานะในตัว… กริดนั้นมีค่า <ความชำนาญ> อันสูงลิบ   

       จากผลพวงของสมญานามทั้งหมด ทำให้กริดมีค่าความชำนาญถึง1,500แต้ม… นับว่าสูงกว่าใครทุกคนในเกมนี้… นิ้วมือของเขา… บ้างอ่อนโยน… บ้างแข็งกร้าว… กริดสามารถควบคุมสถานการณ์ได้อย่างใจนึกด้วยนิ้วมืออันพริ้วไหว… มันคงไม่เกินไปนัก หากจะกล่าวว่ากริดคือ <ราชาแห่งการเล้าโลม>

       "กริด… ฉันรอไม่ไหวแล้ว...!"

       "ไอรีน!!"

       ไอรีนจ้องมองกริดด้วยแววตาเว้าวอน… เมื่อกริดสบตากับดวงตาคู่นั้นของเธอ… สติพลันหลุดออกจากร่างทันใด… ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกและกำลังเตรียมสลัดสิ่งที่สะสมมานานถึง27ปีออกไป… รายละเอียดหลังจากนี้ขอข้ามไป  

       "อ๊า~~ กริด! ฉันรักคุณ...! ฉันรักคุณ~~~!!"
       
       คำคืนดำเนินเข้าสู่ความมืดมิด… ความพึงพอใจของไอรีนยิ่งทวีคูณมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีท่าทีจะลดลง… กริดซึ่งมีค่าพละกำลังสูงถึง1,600แต้มและค่าความอดทนสูงกว่า1,000แต้ม… เทียบได้กับ <ราชาแห่งความอึด> ในตำนานเลยทีเดียว

       เป็นเหตุให้ไอรีนมีโอกาสได้สัมผัสกับสรวงสวรรค์ที่หญิงสาวทั่วโลกไม่มีวันเข้าถึง… รายละเอียดหลังจากนี้ขอข้ามไป

[ ไอรีนมีความชื่นชอบในตัวท่านมากขึ้น ]
[ ไอรีนมีความชื่นชอบในตัวท่านมากขึ้น ]
[ ไอรีนมีความชื่นชอบในตัวท่านมากขึ้น ]
[ ไอรีนมีความชื่นชอบในตัวท่านมากขึ้น ]
[ ไอรีนมีความชื่นชอบ... ]
...

       ค่าความชื่นชอบของไอรีนจะเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่กริดขยับเอว… รายละเอียดหลังจากนี้ขอข้ามไป  

       ค่ำคืนแรกผ่านไปอย่างประสบความสำเร็จสูงสุด… กริดได้รับความชื่นชอบจากไอรีนจนเต็มเปี่ยมหลังจากแต่งงานได้ไม่ถึงหนึ่งวัน

• Next
• Previous