จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 144

[ คริติคอล! ]
[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 183,900 หน่วย ]

       ทักษะผสาน <มายาร่ายรำ> มีพลังโจมตีรวมที่สูงกว่า <สังหาร>… แถมยังทำให้เกิดอาการชะงักได้ด้วย… นับว่าเป็นการจุติของทักษะใหม่อันยอดเยี่ยม  

       โฮกกกกก!

       ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงกรีดร้องจากการโจมตีอันหนักหน่วง… ทันใดนั้น หน้าต่างข้อความระบบก็แสดงขึ้นตรงหน้ากริด 

[ เลเวลของทักษะ <วิชาดาบแพ็กม่า> เพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]

[ วิชาดาบแพ็กม่าโหมดปรกติ ]
เลเวล : 2
...
       ท่านสามารถเป็นหนึ่งเดียวกับดาบได้ทุกเมื่อ
...
* พลังโจมตีเพิ่มขึ้น 30%
* อัตราคริติคอลเพิ่มขึ้น 20%
* ความรุนแรงคริติคอลเพิ่มขึ้น 10%
* มีผลเฉพาะตอนที่สวมใส่อาวุธประเภทดาบ
* ทักษะนี้ไม่ใช้มานา

[ วิชาดาบแพ็กม่าโหมดกระบวนดาบ ]
เลเวล : 2
...
       ท่านจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกับดาบ
ทักษะที่เปิดใช้งาน :
- คลื่น
- หน่วง
- ร่ายรำ
- สังหาร
- มายา
...
* ผลของวิชาดาบแพ็กม่าในโหมดปรกติจะหายไป
* ใช้มานา 20 หน่วยในการเปิดใช้โหมดกระบวนดาบ
* หลังจากปิดใช้งาน จะมีระยะหน่วง 10 วินาทีก่อนจะเปิดใช้งานได้อีกครั้ง
* การปิดใช้งานไม่เสียมานา

       "ยอดมาก"

       ทั้งพลังโจมตี อัตราคริติคอล และความรุนแรงคริติคอลในโหมดปรกติเพิ่มขึ้น10%… เทียบเท่าได้กับ <ทักษะความชำนาญอาวุธขั้นสูง>  ที่แร้งเกอร์เลเวล240เพิ่งจะได้รับกันมาหมาดๆ… ไม่สิ มันยอดเยี่ยมกว่านั้นเสียอีก 

       'ถึงจะผิดหวังนิดหน่อยที่มันแสดงผลเฉพาะตอนที่อยู่ในโหมดปรกติ ทว่า...'

       กริดจะเปิดใช้งานโหมดกระบวนดาบเฉพาะตอนที่ต้องใช้ทักษะออกไปเท่านั้น… ซึ่งทักษะเหล่านี้มีระยะหน่วงที่นาน.. ดังนั้นเวลาส่วนมากกริดจึงอยู่ในโหมดปรกติ และเขาคิดว่าในอนาคตมันจะต้องมีประโยชน์มากแน่

       โฮกกกกก!

       ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงร้องคำราม… พลังชีวิตของมันลดฮวบไปทันที1ใน3ของหลอด… มันคำรามราวกับจะบอกให้กริดลงไปสูงกับมันซึ่งๆ หน้าบนพื้นดิน  

       "อยากฆ่าฉันงั้นเหรอ"

       ชายหนุ่มยืนแสยะยิ้มอยู่บนท้องฟ้า… ตอนนี้ ด้วยเลเวลของวิชาดาบแพ็กม่าที่เพิ่มขึ้น เขาเองก็อยากจะลงไปทดสอบดูเสียหน่อย… ทว่าอีกมุมหนึ่ง กริดไม่มีความจำเป็นต้องลงไปเสี่ยงโดยเปล่าประโยชน์

       "ฉันจะอยู่บนนี้แหละ"

       อึก อึก

       กริดนำโพชั่นมานาระดับสูงขึ้นมาดื่มและเริ่มรำดาบอีกครั้ง… คราวนี้ก็เป็นสองกระบวนท่าเช่นเคย… แน่นอนว่าเขาเล็งเรื่องทักษะสผานเอาไว้ด้วย… ครั้งนี้คือ <มายา> และ <คลื่น>… กริดมั่นใจมากว่ามันจะต้องสำเร็จและกลายเป็นทักษะใหม่อันยอดเยี่ยมเหมือนรอบที่แล้ว    
       
       "มายา! คลืน!"

       ชายหนุ่มเฝ้ารอข้อความระบบอย่างมีความหวัง… ทว่าทุกสิ่งกลับเงียบกริบ… ผลของมันแสดงออกมาตามธรรมดาที่ควรจะเป็น

       ซู่ววว!

       ปราณดาบสีดำพุ่งออกไปทุกทิศทางราวกับสายน้ำตกอันเชี่ยวกราก… เป็นการโจมตีที่ทำให้ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงอยู่เฉยไม่ได้… มันใช้แร่อันแข็งแกร่งที่กระดองมาเป็นโล่กำบังไว้

[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 15,800 หน่วย ]
[ ความเร็วของเป้าหมายลดลงอย่างมาก ]

       "ชิ..."

       แต่ถึงการผสานทักษะจะล้มเหลว ทว่าการโจมตีจาก <คลื่น> ก็ยังนับว่ารุนแรง เพราะ <มายา> ได้เพิ่มพลังโจมตีพื้นฐานขึ้นเป็น2เท่า… กระดองของมันจึงได้รับความเสียหายหนักพอดู 

       'ดูเหมือนจะมีแค่บางทักษะที่ใช้ร่วมกันได้… ไว้เสร็จเรื่องนี้ค่อยไปทดสอบอีกที'

       ทักษะคู่ที่กริดต้องการทดสอบคงหนีไม่พ้น <มายา> + <สังหาร> และ <ร่ายรำ> + <สังหาร>… ถ้าหากอันใดอันหนึ่งสำเร็จ รับรองได้เลยว่าจะต้องรุนแรงยิ่งกว่า <มายาร่ายรำ> แน่นอน 

       แม้จะมีรองเท้าบราฮัมช่วยลดระยะหน่วงแล้วก็ตาม ทว่าด้วยระยะหน่วงที่นานถึง400วินาทีของ <สังหาร>… ทำให้การทดสอบคงต้องเลื่อนออกไปก่อน เพราะสังหารยังไม่พร้อมใช้ในตอนนี้ 

       "โทสะช่างตีเหล็ก!"

       ทั้งพลังโจมตีและความเร็วโจมตีเพิ่มขึ้นอย่างเต็มเปี่ยม… ดาอินสเลฟในมือถูกกวัดแกว่งด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี 

       ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ!

       ขึ้นอยู่กับท่าทางที่กริดเหวี่ยงดาบออกไป รัศมีคมดาบสีดำถูกสร้างขึ้นเป็นรูปทรงต่างๆ นานๆ

       ไม่มีทางที่ผู้พิทักษร์พงไพรร่างจริงจะหลบพ้น ตอนนี้มันถูกพันธนาการร่างไว้ด้วยผลของ <คลื่น> ที่ทำให้เชื่องช้า… ในเมื่อรับกระดองไม่สามารถรับรัศมีดาบไว้ได้หมด มันจึงส่งเสียงร้องอีกครั้งอย่างก้องกังวาล        

       "ส--สุดยอดเกินไปแล้ว!"

       "ท่านวิสเคาท์กริดไร้เทียมทาน..."

       โรมิโอและเหล่าทหารอดสั่นระริกไม่ได้… ผู้พิทักษ์พงไพรอันแข็งแกร่งกำลังหดหัวอยู่ในกระดองเพื่อรับการโจมตีฝ่ายเดียวจากกริด… ดูเหมือนกริดจะแข็งแกร่งจนก้าวข้ามขีดจำกัดของมนุษย์ไปแล้ว… ทว่าความน่าเกรงขามนี้ก็อยู่ได้เพียงไม่นาน  

[ ผลของ <มายา> หมดเวลา ]

       ระยะหน่วงของมายาคือ50นาที… ในขณะที่แสดงผลได้เพียง30วินาทีเท่านั้น

       "แฮ่ก… แฮ่ก..."

       หลังจากกระหน่ำโจมตีอย่างไม่หยุดหย่อนตลอด30วินาที ในที่สุดกริดหยุดลงพร้อมความเหนื่อยล้า… แม้จะมีค่า <ความพากเพียร> ที่สูง แต่ขีดจำกัดของมันก็มีอยู่ เขาอดหายใจหอบอย่างเหน็ดเหนื่อยไม่ได้… ทว่าสีหน้ากลับแสดงความโล่งใจ

       'อีกเดี๋ยวก็คงจบแล้ว'

       ผู้พิทักษ์พงไพรเหลือพลังชีวิตเพียง1ใน4ของหลอดเท่านั้น… หลังจากที่โดน <มายาร่ายรำ> เข้าไป มันก็เริ่มจะป้องกันตัวเองมากขึ้น ทว่าทั้งหมดก็ไร้ค่า… กริดในโหมด <มายา> แข็งแกร่งเกิดกว่าจะปัดป้องไว้ได้หมด  

       ระยะหน่วงของ <สังหาร> ใกล้จะวนมาถึงแล้ว คงเป็นเวลาที่กริดต้องจบมันเสียที… เมื่อชายหนุ่มหายจากอาการเหน็ดเหนื่อย เขาจึงค่อยๆ ลอยตัวลงมาทีละนิด

       "ได้เวลาเก็บเกี่ยวแล้ว"

       กริดควักจอบ2หัวออกมาพร้อมกับแสยะยิ้ม… ทว่าเขาลืมนึกไป ว่าค่ำคืนกำลังย่างกรายเข้าสู่ความมืดมิดยิ่งขึ้นกว่าเดิม 

       กิกิ กิ๊กิกิกี๊...

       กริดลงมาถึงพื้นด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องในใจราวกับได้รับชัยชนะแล้ว แต่จู่ๆ ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงกลับส่งเสียงอันแปลกประหลาดออกมา… ในขณะที่บรรยากาศพลันมืดลง ดวงตาอันแดงก่ำได้แปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน และผลึกแร่โอริชาลคั่มสีน้ำเงินตามลำตัวได้กลายเป็นสีม่วง 

       "...แกคิดจะทำอะไรอีก"

       กริดขมวดคิ้วและรู้สึกไม่ชอบมาพากล 

       ทันใดนั้นก็เกิดระเบิดเวทย์มนต์อันรุนแรงออกมาจากร่างของผู้พิทักษ์พงไพร 

       บึ้มมมมมม!

       "อั่ก!"

       แรงระเบิดราวกับจะเป่าทั้งผืนป่าให้เป็นจุล… ร่างของชายหนุ่มถูกพัดกระเด็นมาไกล เมื่อกระแทกลงพื้น เขาก็ยังต้องกลิ่งต่ออีกหลายตลบเข้าไปในป่า

       ตุ้บ! ขลุก ขลุก ขลุก… กึก! 

       "โอ้ย...!"
       
       สุดท้ายเขาก็หยุดลงเพราะกระแทกใส่หินก้อนใหญ่ ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างจนทำให้ใบหน้าบิดเบี้ยว… ผงขี้เถ้าที่เกาะอยู่ตามต้นไม้หล่นโปรยปรายทับถมใส่… ชายหนุ่มบ้วนน้ำลายที่เต็มไปด้วยขี้เถ้าออกมาพร้อมกับก่นด่าสาปแช่ง 

       "ไอ้ระยำนั่น… เอ๋!"

       เขาชะงักไปเล็กน้อยในขณะที่พยุงตัวลุกขึ้น

       ครืน! ครืน!

       ความเร็วของผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงสูงขึ้นกว่าเดิมจนน่าตกตะลึง… ทว่ากริดก็ไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวให้เห็น
       
       เคร้ง! เคร้ง!!

       พาเฟรเนี่ยมที่วนเวียนอยู่รอบกายได้ปัดป้องกำปั้นและลูกเตะของผู้พิทักษ์พงไพรไว้ได้ทั้งหมด

       มันพยายามเล็งเข้ามาตรงช่องว่างแล้ว ทว่าปราการอันสมบูรณ์แบบของพาเฟรเนี่ยมก็ไร้ข้อบกพร่อง… แม้ผู้พิทักษ์พรงไพรร่างจริงจะโหมกระหน่ำประเคนหมัดเท้าเข้าใส่ราวกับพายุสายฟ้า แต่พาเฟรเนี่ยมก็มิได้ปล่อยให้มีข้อผิดพลาดเกิดขึ้น 

       กริดแสยะยิ้ม 

       "เป็นยังไงบ้าง… นี่คือพลังแห่งไอเท็มยังไงล่ะ!"

       โฮกกกกก!

       ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงคำรามขึ้นราวกับโกรธแค้นในคำเย้ยหยันของกริด… แสงสีฟ้าพลันสว่างขึ้นจากปากที่กำลังอ้ากว้าง 

       ชิ้ง!

       แผ่นจานพาเฟรเนี่ยมได้พุ่งตัวมารับลำแสงสีฟ้าไว้… ทว่าพวกมันกลับต้องชะงักไปครู่หนึ่ง เหมือนกับตอนที่จิสึกะยิงศรเต็มแรงเข้าใส่… แบบนี้แย่แน่… ใบหน้าของกริดปรากฏความหวั่นวิตกเป็นครั้งแรก   

       กิกกิ๊ กิ

       ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงส่งเสียงแหลมเล็กออกมาราวกับเป็นการเยาะเย้ย… กริดเองก็อยู่เฉยไม่ได้… เพราะตอนนี้มีลูกเตะกำลังพุ่งผ่านพาเฟรเนี่ยมเข้าใส่ช่องท้องของเขา ดาอินสเลฟจึงถูกยกขึ้นปัดป้องอย่างรวดเร็ว

       เปรี้ยง!

[ ความคงทนของ <+5 ดาอินสเลฟ (แบบจำลอง)> ลดลง 46 หน่วย ]

       'บ่าน่า'

       ก่อนหน้านี้ ดาอินสเลฟสูญเสียความคงทนไป37หน่วยจากลูกเตะ… แต่คราวนี้ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นจากเดิมอีกราว20%… หากวัดหยาบๆ จากตัวเลข หมายความว่าพลังโจมตีของผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงสูงขึ้นจากเดิม20%ด้วย 

       'เกิดอะไรขึ้นกันแน่'

       ในขณะที่กริดกำลังสับสน จู่ๆ เขาก็สัมผัสได้ว่าบรรยากาศรอบตัวมืดลงกว่าเดิม… ใช่แล้ว ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน… รายละเอียดของ <ความผิดพลาด> พลันย้อนกลับมาในหัวอีกครั้ง  

       <พลังโจมตีจะเพิ่มขึ้น 20% ในที่มืด>

       <ด้วยธรรมชาติของโอริชาลคั่มสีน้ำเงิน มันจะแสดงพลังได้มากขึ้นในที่มืด>

       "เราควรมาตอนเช้างั้นเหรอ..."

       หลังจากมาถึงป่าเกรย์ในยามบ่าย กริดได้เสียเวลาไปกับดอกไม้พิษและก็อบลินลอร์ดเป็นเวลานาน

       เคร้ง! เคร้ง!

       "บ้าจริง!"

       ในขณะปัดป้องการโจมตีจากมัน กริดก็สาบานกับตนเองว่าคราวหน้าจะมาในตอนเช้า… ดาอินสเลฟที่ขึ้นชื่อในด้านความคงทน ดาบเล่นนี้มีค่าคงทนสูงถึง500หน่วย… แต่เมื่อรับการโจมตีไปมากเข้า มันก็เริ่มเกิดรอยร้าวให้เห็น   

       ในระหว่างนี้ พาเฟรเนี่ยมก็กลับมาขยับได้อีกครั้ง… ทว่าผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงรู้วิธีแก้ทางแล้ว… ลำแสงสีฟ้าถูกยิงออกมาจากปากอีกครั้ง โดยคราวนี้เล็งไปที่พาเฟรเนี่ยมโดยตรง  

       "บ้าจริง! บ้าจริง! ให้มันได้ยังงี้สิ!"

       ตัวตนที่แท้จริงของกริดค่อยๆ ถูกเผยมาทีละนิดในสถานการณ์ยากลำบาก… ความเยือกเย็นก่อนหน้านี้เริ่มสูญหายไป… ผู้พิทักษ์พงไพรขยับตัวพร้อมกับส่งเสียง 'กิ๊' ออกมาราวกับกำลังยั่วยุ  

       เป็นการยั่วยุไม่ผิดแน่

       "ไอ้ระยำเอ้ย!"

       ในขณะที่กริดกำลังจะสติแตกจนโจมตีอย่างไร้แบบแผน

[ ค่าสถานะ <ความเยือกเย็น> แสดงผล ]

       ค่าความเยือกเย็นที่สูงกว่า400แต้ม ในที่สุดก็ส่งผล… กริดกลับมาสุขุมและสามารถคิดแผนการได้อีกครั้ง

       ดาบใหญ่ในมือแสดงเอกลักษณ์ของมันอย่างเต็มที่ การโจมตีอันรุนแรงหนักหน่วงด้วยการโถมน้ำหนักเข้าใส่ 

       เปรี้ยง!

       กริดไม่สนใจจะป้องกันหมัดที่ชกใส่
       

[ ท่านได้รับความเสียหาย 7,300 หน่วย ]

       และหลังจากที่โดนเข้าไป 

       "ย๊ากกกกกกก!"

       ดาบใหญ่ในมือถูกกำแน่นพร้อมกับแกว่งออกไปด้วยพละกำลังสูงสุด

       แคร้ง!

[ คริติคอล! ]
[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 7,700 หน่วย ]

       เปรี้ยง!

[ ท่านได้รับความเสียหาย 7,250 หน่วย ] 

       มันโจมตีใส่อีกครั้ง

       แคร้ง!

[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 3,900 หน่วย ]

       และเขาก็ตอบโต้กลับไปอีกเช่นกัน

        "นั่นแหละ ต้องอย่างนั้น! แล้วมาดูกันว่าใครจะล้มลงไปก่อน!"

       เดิมทีกริดก็ไม่ใช่คนที่มีเทคนิคมากมายอะไรอยู่แล้ว… วิธีการต่อสู้ของเขาทั้งง่ายและซื้อตรง

       โจมตี > ถูกโจมตี > ดื่มโพชั่น > โจมตีกลับไป   

[ ท่านได้รับความเสียหาย 7,140 หน่วย ]
[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 3,920 หน่วย ]
[ ท่านดื่มโพชั่นฟื้นฟูพลังชีวิตขั้นสูง… ท่านฟื้นฟูพลังชีวิต 8,000 หน่วย ]
[ ท่านได้รับความเสียหาย 7,300 หน่วย ]

[ คริตอคอล! ]
[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 7,810 หน่วย ]

[ ท่านถูกโจมตีอย่างรุนแรง ]
[ ท่านได้รับความเสียหาย 15,600 หน่วย ]

       
       โจมตี > ถูกโจมตี > ดื่มโพชั่น > โจมตีกลับไป

       จนกระทั่ง

[ แหวนโดรันแสดงผล ]
[ เกราะแสงศักดิ์สิทธิ์แสดงผล ]
[ ท่านฟื้นฟูพลังชีวิต 23,400 หน่วย ]

       พลังแห่งไอเท็มถูกสำแดงออกมาอีกครั้ง

       กิ๊...

       ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงพลันตื่นตระหนก… ยิ่งสู้กับผู้บุกรุก ตัวมันก็ยิ่งอ่อนแอลง แต่เหตุไฉนผู้บุกรุกกลับยังคงสบายดีอยู่เหมือนเดิม  
       
       ผู้พิทักษ์พงไพรอาการแย่ลงเรื่อยๆ ทุกครั้งที่แลกการโจมตีกัน มันจึงเริ่มระวังตัวเองมากขึ้น… คราวนี้มันเบี่ยงตัวหลบดาบใหญ่และพุ่งเข้าไปหาแผ่นหลังของกริดที่เปิดกว้างอยู่… ทว่ากลับเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น… กริดไม่ได้โจมตีเข้ามาตรงๆ ตามเดิม… ครั้งนี้ชายหนุ่มตวัดดาบตามการเคลื่อนไหวของผู้พิทักษ์พงไพรราวกับรู้ล่วงหน้า
       
       แคร้ง! กึก!

       ดาบถูกฟันเข้าที่เอวอย่างจังและฝังคาไว้  การเคลื่อนไหวของผู้พิทักษ์พงไพรต้องชะงักไปครู่หนึ่ง

       ครืนนน!

       กริดไม่รอช้า ขาขวาของเขาถูกยกขึ้นจากพื้นทันที… เป็นเวลาเดียวกับที่ดาอินสเลฟซึ่งกำลังฝังติดตรงเอวของมัน ได้ฟัดงัดขึ้นไปในอากาศด้วยพละกำลังเหนือมนุษย์ของกริด

       ฟิ้วว!

       ร่างของผู้พิทักษ์พงไพรพลันลอยคว้างไปบนท้องฟ้า… คราวนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว กริดเริ่มมีเทคนิคลูกเล่นแพรวพราว 

       "วิชาดาบแพ็กม่า..."

       เขาคิดจะใช้ไม้ตายปิดบัญชีบอสตัวนี้ในขณะที่มันลอยอยู่กลางอากาศอย่างไร้ทางป้องกัน

       โฮกกกก!

       เมื่อถูกจิตสังหารอันเข้มขนสะกดข่ม สัญชาติเอาตัวรอดของผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงก็ตื่นขึ้น… ในเมื่อคิดว่าตนเองคงไม่รอดแน่ มันก็ไม่ยอมตายไปฝ่ายเดียว ลำแสงสีฟ้าถูกปล่อยออกมาจากปากอีกครั้งโดยเล็งใส่กริดอย่างแม่นยำ 

       "สังหาร!!"

       เปรี้ยงงงง!

       ศีรษะของผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงถูกป่นเป็นเศษหินด้วยดาบใหญ่ในพริบตา

       ฉึกก!

       ลำแสงสีฟ้าเสียบทะลุหัวใจของกริดอย่างเหี้ยมโหด

[ ผู้ที่จะกลายเป็นตำนานย่อมไม่ตายโดยง่าย… ท่านจะอยู่ในสถานะ <อมตะ> เป็นเวลา 5 วินาที  ]

       กริด… รอด   

       ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง ผู้พิทักษ์พงไพรที่ถูกทำลายศีรษะไปก็ถึงแก่ความตายและกลายเป็นแสงสีเทาในที่สุด… โอริชาลคั่มสีน้ำเงินกระจัดกระจายไปทั่วผืนป่า ถือเป็นฉากที่งดงามท่ามกลางแสงจันทร์สาดส่องเช่นนี้

[ ท่ามกล่างพระจันทร์เต็มดวงทั้งสอง… ท่านสังหาร <ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริง>  ]
[ ท่านได้รับไอเท็ม <โอริชาลคั่มสีน้ำเงิน> 14 ก้อน ]
[ ท่านได้รับไอเท็ม <โอริชาลคั่มสีม่วง> 3 ก้อน ]
[ ท่านได้รับไอเท็ม <โล่อะมิทิสต์> ]

[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]
[ เลเวลของท่าน... ]
...

[ เลเวลของท่านกลายเป็น 200 ]
[ <ระบบการตื่นของค่าสถานะ> จะปรับปรุงคุณสมบัติตัวละครของท่าน ]

       "บ้าจริง...!"

       ตุ้บ!

       ความอิ่มเอมใจที่ได้ทั้งเลเวลและไอเท็มพลันหายไปในพริบตา… กริดคุกเข่าทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง… ชายหนุ่มเริ่มบ่นพึมพำด้วยสีหน้าเจ็บใจสุดขีด… ศัตรูแข็งแกร่งเกินไปจนทำให้เขาลืมนำจอบ2หัวออกมาขุดแร่… เป็นความเสียดายครั้งใหญ่หลวงที่กริดจะไม่มีวันลืม    

• Next
• Previous