จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 159

       'อยากจะบ้าตาย'

       สามวันก่อน  กริดได้รับมอบหมายจากจิสึกะให้ค้นหาเอ็นพีซีพรสวรรค์สูงในหมู่บ้าน  เขาสนุกกับมันมาก   เป็นเรื่องดีที่จะได้อ่านพรสวรรค์และศักยภาพของแต่ละคน  นั่นยังจะทำให้เขาได้ค่าวิสัยทัศน์เพิ่มขึ้นด้วย

       แต่ปัญหาในตอนนี้คือ  ไอรีนเดินตามติดมาตลอดทาง  เธอนำกองทัพและกำลังคนมายังไบรันในนามของการฟื้นฟูซ่อมบำรุง  ทว่าตัวไอรีนกลับไม่ยอมห่างจากกริดเลยตลอดสามวันมานี้  กริดไม่อาจเดินไปรอบหมู่บ้านได้อย่างอิสระ  ต้องติดแหง่กราวกับนกในกรง

       "กริด… นายไม่ต้องทำเต็มที่มากก็ได้นะ"

       "ว้าว  คุณภาพของมันยอดไปเลย"

       ณ หมู่บ้านไบรัน

       กริดกำลังช่วยซ่อมแซมและตรวจสอบไอเท็มให้สมาชิกกิลด์  คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างส่งเสียงดังเจี้ยวจ้าว  เป็นเพราะไอรีนเอาแต่อยู่ข้างกายกริดตลอดเวลา  ทุกครั้งที่ชายหนุ่มเหงื่อออก  เธอก็จะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเหงื่อให้  และคอยป้อนของว่างให้กริดทานอยู่เสมอ  ส่วนในยามที่เธอเบื่อ  เธอก็จะฮัมเพลงอันไพเพราะอยู่ในลำคอไปเรื่อยๆ

       หญิงสาวผู้งดงามมาพร้อมกับผิวพรรณอันขาวนวล  ริมฝีปากเล็กน่ารัก  ดวงตากลมโต  กริยาท่าทางเรียบร้อยสมเป็นกุลสตรี  ทำไมคนเช่นนี้ถึงมาคอยปรนนิบัติกริดได้นะ  สมาชิกกิลอดแสดงความริษยาออกมาไม่ได้  

       'ชาติที่แล้วเจ้าบ้านี่มันกอบกู้ประเทศชาติมารึไง  ทำไมถึงได้ครองหัวใจหญิงสาวที่ทั้งงดงามและมีพลังอำนาจในเวลาเดียวกันได้'

       'อิจฉาจริงโว้ย… ฉันอิจฉาหมอนี่เรื่องไอรีนมากกว่าเรื่องที่เขาเป็นคลาสเลเจนดารีเสียอีก '

       'ฮะฮะ… ฉันเองก็อยากใช้เวลาอยู่กับไอรีนบ้าง… หากเป็นเธอล่ะก็  ให้ฉันไปชิงหัวใจมังกรไฟทราวก้ามาก็ยอม...'

       'พวกเขาแต่งงานกันแล้ว  หมายความว่าก็ต้องหลับนอนกันแล้วใช่ไหม… อึก… กริดเอาความบริสุทธิ์ของไอรีนไปแล้ว...'

       ผู้คนต่างตั้งตนเป็นปรปักษ์กับเขา  ในตอนนี้กริดเหมือนกับกำลังนั่งอยู่บนเบาะที่เต็มไปด้วยหนาม

       "ขอพักสักหน่อยนะ"

       "เยี่ยมเลย"  ไอรีนพลันลุกขึ้นพร้อมกริด  หลังจากนั้นเธอก็พูดขึ้นด้วยดวงตาสีฟ้าอันเปล่งประกายราวกับแสงโคมไฟ

       "คุณทำงานหนักมาตั้งแต่รุ่งเช้าแล้ว  มาถึงตอนนี้คงเหนื่อยแย่  พวกเราเข้านอนกันเถอะ"

       "ไม่… ฉันยังไม่คิดจะนอน"

       การนอนหลับของผู้เล่นในซาทิสฟายจะส่งผลให้พลังชีวิตและค่าเรี่ยวแรงฟื้นฟูกลับมา  แต่ ณ ตอนนี้  ทั้งพลังชีวิตและเรี่ยวแรงของกริดอยู่ในระดับเต็มเปี่ยม  เขาต้องการจะออกจากที่นี่ไปสักพักเพราะไม่อยากพบเจอผู้คน  แต่ไอรีนกลับหัวรั้นกว่าที่คิด

       "ไม่ได้  คุณต้องนอนนะคะ  คุณไม่รู้หรือว่าการพักผ่อนอย่างพอเหมาะจะส่งผลให้สุขภาพดี  ไปนอนกันเถอะนะ"

       แปลกมาก  เธอมุ่งมั่นจะนอนมากเกินไป  กริดจึงเกิดคำถามในหัว
       
       'ทำไมเธอถึงรบเร้าให้เราเข้านอนนัก'

       ทั้งสามวันที่ผ่านมา  กริดจะถูกไอรีนฝืนใจให้เข้านอนอยู่เสมอ  ทุกเวลาตั้งแต่เช้า  บ่าย  และดึก  กริดไม่เข้าใจเลยสักนิด   เข้าจึงถามออกไปตามตรง

       "ช่วยตอบตามความจริงด้วย  เธออยากให้ฉันทำอะไรกันแน่"

       "หือ"

       ดวงตาของไอรีนพลันลุกวาวราวกับกระต่ายน้อยทันทีที่ได้ยินคำถาม  กริดผู้สมองทึบได้ไล่ต้อนเธอให้จนมุมด้วยการถามซ้ำออกไปอีกครั้ง

       "ฉันไม่อยากพูดหลายรอบนะ  เธอต้องการอะไรกันแน่"

       "น--นั่นมัน..."  ใบหน้าไอรีนแดงก่ำ  เธอไม่อาจสบตากับกริดได้  จึงหันหน้าไปมองทางอื่น

       "...มันน่าอายนะ  ทำไมคุณต้องให้ฉันพูดออกไปตรงๆ ด้วย"

       เสียงของไอรีนเบาลงเรื่อยๆ

       กริดรู้สึกผิดเล็กน้อย  แต่เขาก็ไม่ยอมถอย  ไม่ว่ายังไงวันนี้ก็ต้องกระจ่างให้ได้

       "เธอต้องพูดออกมา"

       ลงท้ายด้วย  ไอรีนเริ่มน้ำตาคลอเบ้า  อันเกิดมาจากความอับอายอย่างมหาศาลที่กำลังรู้สึกในตอนนี้

       "ฮึก… ที่รัก  หรือว่าคุณเป็นพวกชอบฝืนใจผู้หญิงงั้นหรือ… ทำไมต้องบังคับให้ฉันพูดอะไรน่าอับอายออกไปด้วย… ฮืออ... "

       "อ--ไอรีน  เธอร้องให้ทำไมกัน"

       กริดลนลานทันทีที่ได้เห็นน้ำตาของภรรยา  เขารีบเหลียวซ้ายแลขวาไปรอบๆ ทันที

       'ตูอยากจะบ้า'

       หากใครมาเห็นฉากนี้เข้าคงได้เข้าใจผิดแน่  ว่าเขาเป็นสามีไม่เอาไหนที่ทำให้ภรรยาต้องร้องไห้ในที่สาธารณะ  ในขณะที่กริดกำลังสติแตก ไอรีนได้ใช้ฟันขบริมฝีปากล่างเบาๆ พร้อมกับแสดงสีหน้าราวกับลูกแมวอดอยาก  หลังจากนั้นเธอก็สบตากับกริดด้วยแววตาเว้าวอน

       "...ฉันอยากมีลูก"

       "อยากมีลูกงั้นเหรอ  เข้าใจแล้ว  ฉันยอมทำทุกสิ่งเพื่อให้เธอหยุดร้องไห้… เห๋… เดี๋ยวนะ  ล--ลูก!"
       
       กริดตกใจผงะไปด้านหลังเล็กน้อย  ไอรีนรีบตามมาโผกอดไว้อย่างแนบแน่  หลังจากนั้นเธอก็อ้อนวอน

       "ฉันอยากมีลูก  ได้โปรดทำให้ฉันมีลูกด้วย"

       "ว--ว้าว..."

       กริดนิ่งอึ้งไป

       'เธอเอาจริงเหรอเนี่ย  เราได้ยินอะไรผิดไปรึเปล่านะ'

       อันที่จริง  ไอรีนแสดงออกอย่างชัดเจนตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าอยากมีลูก  หลังจากคืนแรก  เธอก็ป่าวประกาศกับเอิร์ลสไตมผู้เป็นพ่อว่าจะมีหลานให้เขาลักสิบคน  แต่ใครจะคิดว่าเธอจะทนไม่ไหวถึงขนาดแสดงออกอย่างนี้ตอนกลางวันแสกๆ

       'นี่มัน… ไม่สิ  เธอจะมุ่งมั่นมากไปหน่อยรึเปล่านะ'

       ไอรีนคือสัญลักษณ์แห่งความบริสุทธิ์อ่อนโยน  จึงไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมุมแบบนี้ได้  กริดกระพริบตารัวๆ พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง  หลังจากนั้นไอรีนก็ส่งหมัดฮุคออกมา

       "ทำไมถึงไม่ยอมตอบฉันล่ะ  หรือว่าฉันไม่ใช่รสนิยมของคุณ..."

       "...รสนิยม"

       "ที่รัก… ได้โปรด… ฉันต้องการมัน"

       "ตกลง  เธอไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว"

       กริดไม่ต้องการให้คำพูดเหล่านั้นพรั่งพรูออกมาจากริมฝีปากอันบริสุทธิ์ของเธออีก  ชายหนุ่มใช้มือปิดปากไอรีนไว้  หลังจากนั้น  ไฟราคะในตัวชายหนุ่มก็ลุกโชนขึ้น

       เขาผิดหวังในตัวไอรีนงั้นหรือ  เปล่าเลย  ตรงกันข้าม  การที่เธอเป็นแบบนี้กลับยิ่งน่ารักมากขึ้นไปอีก  มีสาวสวยขนาดนี้กำลังต้องการเขา  นั่นถือเป็นความสุขอย่างหนึ่งของผู้ชายเลยไม่ใช่รึไง  ความมั่นใจในตัวกริดพลันเพิ่มขึ้นหลายเท่า

       "ไปกันเถอะ"

       กริดยกไอรีนขึ้นอุ้มด้วยสีหน้ามุ่งมั่น  โดยท่านี้เป็นที่รู้จักกันดีว่า <ท่าอุ้มเจ้าชาย>

       "ท--ที่รัก"  ไอรีนทั้งตกใจและมีความสุขในเวลาเดียวกัน  เธอยิ้มอย่างเขินอายพร้อมกับใช้ใบหน้าซุกไซร้เข้าไปในหน้าอกของกริด  ชายหนุ่มแสยะยิ้มพร้อมกับเริ่มวิ่ง  จุดหมายปลายทางย่อมไม่ใช่ที่อื่นนอกจากเตียงนอน

       "เอ๋  ทำไมนายต้องรีบขนาดนี้"

       "ท่านหญิงไอรีนได้รับบาดเจ็บงั้นเหรอ"

       สมาชิกกิลด์ที่เห็นเหตุการณ์ได้ถามขึ้นอย่างเป็นกังวล  ทว่าทั้งกริดและไอรีนแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน  ณ ตอนนี้  ราวกับโลกทั้งใบมีเพียงพวกเขาแค่สองคนเท่านั้น

       "ที่รัก… เข้ามาสิ"

       เมื่อทั้งสองมาถึงห้องนอน  ไอรีนก็นั่งลงบนเตียงขนาดใหญ่ด้วยท่าทางสุดเซ็กซี่  หลักจากนั้นเธอก็อ้าแขนออกรอรับกริดเข้าสู่อ้อมอก

       อึก...

       "ไอรีน..."

       กริดคลานเข้าไปซุกระหว่างอ้อมแขนที่อ้าออก  ทว่าเขาก็ต้องชะงักไปครู่หนึ่ง

       '...มันยังไม่ถึงเวลาแข็งตัว'       

       ไอรีนต้องการลูกอยู่ฝ่ายเดียวงั้นหรือ  เปล่าเลย  กริดเองก็หื่นกระหายเช่นกัน  ทว่าด้วยระบบเกมซาทิสฟาย  การมีเพศสัมพันธ์จึงถูกจำกัดไว้เพียงเดือนละครั้ง  และถ้าเป็นเช่นนั้น  ผู้เล่นจะต้องแก้ไขสถานการณ์ยังไงล่ะ  ในเมื่อระบบเกมได้ระงับอวัยวะส่วนสำคัญเอาไว้ไม่ให้แข็งตัว  ชายหนุ่มอยากฟัดไอรีนใจจะขาด  แต่ร่างกายก็ไม่เป็นไปตามที่ต้องการ  หรือนี่จะเป็นการทรมานชนิดหนึ่ง

       'ไอ้ปีศาจที่สร้างเกมนี้...'

       ติ๋ง… ติ๋ง...        

       "ที่รัก..."

       ไอรีนอดประหลาดใจกับน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาจากดวงตากริดไม่ได้  

       "ฉันดีใจจนน้ำตาไหลน่ะ  เธอไม่ต้องเป็นห่วง"

       กริดยิ้มอย่างผ่อนคลายก่อนจะจัดการกับไอรีนต่อ  เขาเริ่มใช้เทคนิคที่21-35ในหนังสือ<100เทคนิคพิชิตใจสาว>  ซึ่งเป็นเทคนิคที่กริดยังไม่เคยใช้กับไอรีนมาก่อน

       "ฉันจะทำให้เธอมีความสุขเอง"

       นิ้วอันยาวและหนาของกริดเริ่มขยับ  หลังจากล่าผู้พิทักษ์พงไพรและสร้างความผิดพลาดกับเกราะคลื่น  ค่าความชำนาญของกริดมีสูงกว่าเมื่อคืนแรกมาก  ณ ตอนนี้  เขาได้ก้าวข้ามขอบเขตเทพแห่งการเล้าโลมไปเรียบร้อยแล้ว

       "อ๊า..."

       ไอรีนส่งเสียงออกมาเป็นจังหวะ  เธอกำลังเป็นราวกับเครื่องดนตรีอันไพเราะที่กริดตั้งใจบรรเลง  ลมหายใจร้อนๆ ถูกพ่นออกไปทั่วทั้งห้อง...

       รายละเอียดหลังจากนี้ขอข้ามไป

       ***

       "ที่รัก  ฉันเข้าใจดีว่าคุณมีภาระหน้าที่อันยิ่งใหญ่ต้องทำ  แต่ได้โปรดอย่าลืมว่าวินสตันคือบ้านของคุณ  เมื่อเสร็จงานแล้ว  ขอให้รีบกลับไปให้เร็วที่สุดด้วย"

       เป็นเพราะกริด  ความอัดอั้นที่ไอรีนสะสมเอาไว้เป็นเวลานานได้ถูกปลดปล่อยออกจนหมด  ไอรีนกลับมาเป็นท่านหญิงผู้สง่างามและสูงศักดิ์อีกครั้ง

       "งั้นฉันกลับก่อนนะ"

       ด้วยพลังของเซดาก้าห์และความช่วยเหลือจากไอรีน  หมู่บ้านไบรันจึงถูกฟืนฟูกลับมาหลายส่วน  ไอรีนคิดว่า  ในตอนนี้กองทัพของเธอคงไม่มีความจำเป็นต่อที่นี่อีก  จึงสั่งนำทัพเดินทางกลับไปยังวินสตัน  สมาชิกกิลด์ต่างพากันยืนส่งขบวนของเธอกลับไป

       "ท่านหญิงไอรีน  เธอดูงดงามยิ่งกว่าวันแรกที่มาไบรันอีก  พวกนายว่าไหม"

       "นั่นสินะ… ตอนแรกฉันคิดว่าจิสึกะน่ารักกว่าเล็กน้อย  ทว่าในตอนนี้ดูเหมือนจะสูสีกันมาก"

       เรกัสอมยิ้มเล็กน้อย

       "ผู้หญิงก็เปรียบเสมือนกับดอกไม้  ต้องขอบคุณกริดที่ทำให้เธอมีความสุขในทุกคืน  ดอกไม้จึงเบ่งบานได้ขนาดนี้"

       "อ--อะไรนะ"

       สมาชิกชายในกิลต่างหัวเสียทันที       

       "เจ้าสัตว์ป่ากริด!  คนน่ารังเกียจอย่างนายบังอาจแตะต้องไอรีนเชียวหรือ!"

       "เธอคือเจ้าหญิงของทุกคน… ฉันทำใจยอมรับไม่ได้จริงๆ"

       "เขาเป็นสามีของเธอนะ  มันก็เป็นเรื่องปรกติอยู่แล้วไม่ใช่รึไง"

       กริดขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดไปทางสมาชิกชายที่กำลังบ่นอุบอิบ

       "ฉันแค่ใช้นิ้วเท่านั้น  รู้แล้วก็หุบปากไปซะ"

       "..."

       ยังเหลืออีกกว่าสองสัปดาห์ที่ข้อห้ามจะหมดลง  จนกว่าจะถึงวันนั้น  กริดต้องพยายามเลี่ยงพบไอรีนให้ได้มากที่สุด  หรือหากเลี่ยงไม่ได้  เทคนิคการใช้นิ้วคงถูกหยิบยกมาอีกครั้ง

       เขาเดินออกจากโรงตีเหล็กด้วยสีหน้าผ่อนคลายและเป็นอิสระ  ไอรีนกลับไปแล้ว  เขาสามารถเดินสำรวจเอ็นพีซีชาวบ้านได้อย่างสบายใจ  ทว่าวันนี้ก็ไม่พบเอ็นพีซีพรสวรรค์สูงเช่นเคย  วันถัดไป  และวันถัดๆ ไปก็ยังคงไม่พบ

       'ตรวจหามา400กว่าคนแล้ว  แต่ยังไม่พบเอ็นพีซีพรสวรรค์สูงที่ว่าเลย… มีคนแบบนั้นอยู่จริงงั้นหรือ'

       ณ ตอนนี้ การฟื้นฟูกำแพงเมืองชั้นนอกเสร็จสิ้นแล้ว  ชาวบ้านจึงถูกโยกย้ายกระจายตัวกันไปตามจุดต่างๆ เพื่อฟื้นฟูอาคาร  กริดเองก็เดินตามพวกเขาไป  เพราะต้องการจะหาเอ็นพีซีพรสวรรค์สูงให้พบ  ทำให้ทั้งค่าวิสัยทัศน์และความพากเพียรเพิ่มขึ้นจากเดิมมาก  มันทั้งสนุกและน่าพึงพอใจสำหรับกริด  ทว่ายามนี้เขาเริ่มเกิดความกังวลขึ้น

       'เราใช้เวลาหลายวันในการค้นหา  ถ้าเกิดว่าไม่พบจริงๆ   หมายความว่าเราจะต้องเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์สินะ  เฮ่อ  ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยแฮะ  อ้อ… จริงสิ'

       กริดยืนมองดาบผู้ปกครองในมือเล็กน้อย  ก่อนที่เขาจะหันหน้าไปยังภูเขาลูกเล็กๆ ที่อยู่หลังหมู่บ้าน  มันคือเหมืองแร่เหล็กที่เขาเคยเดินทางไปทำภารกิจในตอนที่เลเวลติดลบ

       'ผลผลิตหลักของไบรันคือยัฟฟ่าและเหล็ก  ชาวบ้านส่วนใหญ่ก็เป็นคนงานเหมือง...'

       อาวุธคือสิ่งจำเป็นของกองทัพ  และเหล็กคือสิ่งจำเป็นของอาวุธ  จิสึกะต้องการติดอาวุธให้ทหารเพื่อเพิ่มค่าความปลอดภัยของดินแดน  เธอจึงไม่อยากเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์  คนงานเหมืองส่วนหนึ่งถูกส่งไปขุดแร่ในเหมืองตามปรกติโดยไม่ต้องมาช่วยซ่อมบำรุง  หรือบางที  เอ็นพีซีพรสวรรค์สูงจะอยู่ในเหมืองกันนะ

       กริดมีไฟอีกครั้ง  เขารีบเดินขึ้นเขาไปทันที  เมื่อตอบเลเวลติดลบ  เขามีความทรงจำอันเลวร้ายในการขึ้นเขาลูกนี้มาก  ทว่าปัจจุบันไม่ใช่อีกแล้ว  เขาสามารถวิ่งไปจนถึงที่หมายได้อย่างรวดเร็ว

       แคร้ง! แคร้ง!

       ภายในเหมือง

       คนงานเหมืองกว่า20คนกำลังเหวี่ยงจอบสองหัว  กริดถือดาบผู้ปกครองและไล่สำรวจทีละคน  และในที่สุด  ณ ตรงหน้าของเขาตอนนี้  เด็กหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งน่าจะมีอายุราว15ปี  ในบรรดาคนเหมืองทั้งหมด  เด็กคนนี้กลับมีดาวสีทองกระพริบอยู่เหนือศีรษะอย่างน่าประหลาด

       'นั่นไง!'

       กริดผู้กำลังตื่นเต้นได้ใช้ทักษะ<ค้นหาพรสวรรค์>

ชื่อ : ไมเนอร์
อายุ : 13
เพศ : ชาย
ตำแหน่ง : คนงานเหมือง
เลเวล : 23
พละกำลัง : 64/450
ความอดทน : 89/608
ความว่องไว : 51/200
สติปัญญา : 98/420
...
รายการทักษะ :
- สุดยอดเทคนิคจอบสองหัว (S)
- จ้าวแห่งแร่ (S+)
- พรสวรรค์อันโดดเด่น (SS)
...
       เด็กชายผู้ซึ่งใช้จอบสองหัวเป็นตั้งแต่อายุห้าขวบโดยมีต้นแบบจากพ่อผู้เป็นคนงานเหมือง  แม้ตอนนี้จะอายุยังน้อย  แต่เขากลับมีความสามารถเทียบเท่าคนงานเหมืองที่มีอายุงานกว่า20ปีเลยทีเดียว
       ชาวบ้านต่างพากันเชื่อว่า  เด็กคนนี้จะก้าวข้ามสุดยอดคนงานเหมืองในตำนานอย่าง <กิส> ไปได้
...
* ด้วยพรสวรรค์อันยอดเยี่ยม  ถ้าหากพรสวรรค์ของเขาเบ่งบานถึงขีดสุด  ไมเนอร์จะกลายเป็นอันดับหนึ่งของอาณาจักรในด้านที่เขาถนัด

       
       'เยี่ยม...!'

       กริดรู้สึกมีความสุข 

       เอ็นพีซีทั่วไปจะมีค่าขีดจำกัดสูงสุดของสถานะอยู่ที่ราว100แต้มเท่านั้น  แต่ไมเนอร์กลับมีสูงกว่าหลายเท่า  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  ค่าสถานะเฉลี่ยในตอนนี้ถือว่าเกินเด็กไปไกลมากแล้ว

       'แถมทักษะทั้งหมดก็ล้วนเป็นเกรดSขึ้นไป'

       เหนือสิ่งอื่นใด  คนงานเหมือง  อาชีพนี้ย่อมมีความใกล้ชิดกับช่างตีเหล็กเป็นพิเศษ  กริดยืนยันรายละเอียดของไมเนอร์อีกครั้ง  ดาบผู้ปกครองคือเวอร์ชั่นอัพเกรดของดาบผู้บังคับบัญชา  กริดจึงสามารถดูได้ทุกสิ่ง  

[ สุดยอดเทคนิคสอบสองหัว ]
เกรด : S
...
       พรสวรรค์ที่จะมีเพียง 1 คนในบรรดาเอ็นพีซี 100,000 คน     
       ท่านสามารถรวบรวมแร่ด้วยความเร็วสูง  และแร่ที่รวบรวมได้ก็จะไม่มีทางเป็นแร่คุณภาพต่ำสุด

[ จ้าวแห่งแร่ ]
เกรด : S+
...
       พรสวรรค์ที่จะมีเพียง 1 คนในบรรดาเอ็นพีซี 1,000,000 คน
       ยิ่งค่าสติปัญญาสูงขึ้น  ท่านก็จะยิ่งเข้าใจในแร่บนโลกนี้มากขึ้น  ท่านจะสามารถหยั่งรู้ที่อยู่ของแร่ทุกชนิดบนโลกได้

[ พรสวรรค์อันโดดเด่น ]
เกรด : SS
       พรสวรรค์ที่จะมีเพียง 1 คนในบรรดาเอ็นพีซี 10 ล้านคน
...
       ไม่ว่าท่านจะเก็บซ่อนอย่างไร  แต่พรสวรรค์ของท่านก็จะโดดเด่นจนเป็นที่เตะตาของผู้อื่น  ชั่วชีวิตของท่านจะมีแต่การถูกผู้อื่นเฝ้าจับตามอง  ท่านจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องพบกับสิ่งล่อลวงมากมาย
       ค่าสถานะของท่านจะเติบโตเร็วขึ้น  และท่านก็จะยิ่งกลายเป็นคนหยิ่งทระนงมากขึ้น
       ทักษะสุดท้ายค่อนข้างจะมีปัญหาอยู่บ้าง  ทว่ากริดก็ไม่ได้คิดมาก  ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาไมเนอร์และออกคำสั่ง

       "นับแต่นี้ไป  นายจะต้องติดตามฉัน"
       
       "..."

       ไมเนอร์หยุดมือที่แกว่งจอบ  เขาหันมามองกริดและพูดพร้อมขมวดคิ้ว

       "คุณคือวีรบุรุษผู้กอบกู้หมู่บ้านเรา  และยังเป็นสามีของท่านหญิงไอรีนด้วยใช่ไหม  ผมรู้จักคุณเพราะชื่อเสียงของคุณโด่งดังมาก  คุณเป็นตัวตนที่ยอดเยี่ยม  แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่าคุณเหมาะจะเป็นเจ้านายของผมจริงหรือ  หากคุณต้องการจ้างคนมีพรสวรรค์  แปลว่าคุณเตรียมเงินก้อนโตที่จะต้องจ่ายเอาไว้แล้วใช่ไหม"

       ไมเนอร์รู้จักคุณค่าของตนเป็นอย่างดี  ในอดีตเคยมีกษัตริย์ของอาณาจักรมาชักชวนเขา  ดังนั้น  กริดจำเป็นจะต้องซื้อใจไมเนอร์ให้ได้  ทว่ากริดเป็นคนง่ายๆ   เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับเขกกระโหลกไมเนอร์ไปเบาๆ หนึ่งที

       "...!"

       ไมเนอร์เจ็บจนพูดอะไรไม่ออก  เขาใช้สองมือกุมหัวพร้อมกับนอนเกร็งตัวกลิ้งไปบนพื้น

       กริดอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อไปว่า

       "เจ้าเด็กนี่ไม่รู้ซะแล้วว่าฉันเป็นใคร… เฮ้  ฉันไม่สนหรอกนะว่านายจะมีพรสวรรค์มากแค่ไหน  แต่การจะเติบโตอย่างยิ่งใหญ่  นายจำเป็นต้องเรียนรู้อีกมาก  ตามฉันมาซะ  ถ้าหากนายเติบโตถึงจุดหนึ่งหลังจากเรียนรู้จากฉัน  เมื่อนั้นพวกเราค่อยมาร่างสัญญาจ้างต่อกัน"

       "...ด--ได้ครับ"

       ค่าความเกรงขามของกริดเมื่อสวมมงกุฏแสงศักดิ์สิทธิ์และดาบผู้ปกครองมีสูงเกินกว่า700แต้ม  ดังนั้นไม่ว่าไมเนอร์จะมีพรสวรรค์หรือหยิ่งทระนงมากขนาดไหน  แต่เด็กหนุ่มผู้นี้ก็ไม่มีทางรอดพ้นจากความองอาจนี้ไปได้

       "ผมจะติดตามคุณ"

       "ดีมาก  ตัดสินใจได้ดี"

       และวินาทีนี้  คือช่วงเวลาที่นักค้นหาแร่อันดับหนึ่งของโลกได้ตกมาอยู่ในมือกริด  และเขาก็คงคาดไม่ถึงว่า  ในอนาคจะต้องไปบุกรังมังกรเพื่อเก็บแร่จากคำแนะนำของนักค้นหาแร่บัดซบคนนี้

• Next
• Previous