จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 143

       <????>

       พลังต่อสู้ของผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงถูกแสดงออกมาเป็นเครื่องหมาย <?>… หากเป็นกริดเมื่อหลายเดือนก่อน เขาคงจะบ่นอุบอิบแล้วคิดว่านี่คงเป็นข้อบกพร่องของเกม

       ทว่ากริดเป็นคนใหม่แล้ว… หลังจากผ่านเหตุการณ์มากมาย ความเติบโตเป็นผู้ใหญ่ได้ทำให้เขาสุขุมเยือกเย็นจนแทบไม่น่าเชื่อ… ในที่สุดก็สามารถคิดคำนวนอย่างคนปรกติได้สักที         

       'นี่หมายความว่า… พลังต่อสู้ของมันสูงเกินกว่าที่วิสัยทัศน์ของเราจะวัดได้สินะ'

       "บ้าจริง… เครื่องวัดพลังเสียงั้นเหรอ… พลังต่อสู้ของแกจะสูงไปไหนกันฟะ!"

       ภาพหนังสือการ์ตูนสมัยก่อนแล่นเข้ามาในหัวทันที… ในเมื่อวิสัยทัศน์ของกริดใช้ได้ผลกับสันตะปาปา นั่นหมายความว่าผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงจะต้องแข็งแกร่งกว่าสันตะปาปาหลายเท่า

       "น่าเบื่อฉิบ… เรามาที่นี่เพื่อเล่นสนุก ไม่ได้มาเพื่อเจอตัวประหลาดแบบนี้สักหน่อย"

       กริดได้เซ็ตแสงศักดิ์สิทธิ์มาจากสันตะปาปา ตอนนี้เขาจึงแข็งแกร่งขึ้นกว่าก่อนมาก… แต่เขามาที่นี่เพื่อหวังล่าโอริชาลคั่มสีน้ำเงินอย่างสบายอารมณ์ แต่แล้วผู้พิทักษ์แห่งพงไพรร่างจริงมันคือเรื่องบ้าบออะไรกันแน่

       ชายหนุ่มไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผู้พิทักษ์พงไพรถึงกลับร่างจริง และทำไมถึงต้องเป็นตอนนี้… ทว่าเขาก็มิได้กังวลมากนัก… กริดพยายามวิเคราะห์สถานการณ์อย่างใจเย็น  

       'แม้อาจรับมือได้ยาก แต่ผลก็คงเหมือนบอสตัวอื่นที่เคยล่ามา… ผู้พิทักษ์พงไพรตัวนี้จะต้องดรอปโอริชาลคั่มสีน้ำเงินจำนวนมากแน่'

       เศษขี้เถ้าที่คละคลุ้งไปทั่วไม่ได้ทำให้ความเจิดจรัสของโอริชาลคั่มสีน้ำเงินบนตัวมันหมองลงเลยสักนิด… ถ้าหากเขาดรอปมันมาทั้งหมดในคราวเดียวล่ะก็ อาจมากพอที่จะสร้างความผิดพลาดได้ถึง2เล่ม

       'ฉันจะล่าแก!' ใจจริงกริดคิดอยากงัดจอบ2หัวออกมาลองขุดแร่ดู… ทว่าก่อนอื่นเขาจำเป็นต้องทำให้มันหายพยศเสียก่อน 

       'หากเราตื่นเต้นเกินไป อาจทำให้พลาดโอกาสทองครั้งนี้ได้… ตัดการโจมตีอย่างบุ่มบ่ามออกไปดีกว่า แล้วรอโอกาสสวนกลับที่เหมาะสม'  

       กริดคือชายผู้หลงรักในดาบใหญ่อย่างหัวปักหัวปำ… นอกจากมีดสั้นอุดมคติที่สร้างขึ้นจากภารกิจ กริดไม่เคยใช้อาวุธประเภทอื่นอีกเลยนับตั้งแต่เล่นซาทิสฟายมา… เขามั่นใจมากว่ามีความเข้าใจในดาบใหญ่สูงกว่าผู้เล่นส่วนใหญ่  

       มุ่งทุกสิ่งไปกับการโจมตี… สังหารศัตรูด้วยท่วงท่าอันหนักหน่วง 

       "ฟู่ว!"

       กริดกำดาอินสเลฟในมือแน่นและสูดลมหายใจเข้าลึก… เขาได้แต่รอจังหวะตอบโต้… ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงจ้องมองกริดพร้อมกับดวงตาสีแดงส่องที่ประกาย… มันโน้มตัวลงมาด้านหน้าราวกับนักวิ่งตั้งท่าออกสตาร์ท เพียงชั่วพริบตาเดียว กริดถูกย่นระยะห่างเข้ามาได้หลายเมตร    

       ชายหนุ่มนับเลขในใจ

       'หนึ่ง… สอง… ตอนนี้แหละ!'

       การกะจังหวะของกริดไร้ที่ติ… ทันทีที่ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงเข้ามาในระยะดาอินสเลฟ… กล้ามเนื้อทุกมัดในร่างของเขาก็หดเกร็งและบิดแขนออกไปสุดแรง  

       แคร้ง!

       เป็นการโจมตีที่เห็นผลมาก… ดาอินสเลฟถูกฟาดฟันเข้าไปจนเกิดภาพตกค้างแดงดำเป็นทางยาว ส่วนคมดาบก็ปะทะเข้ากับหน้าอกเป้าหมายอย่างจัง  

[ คริติคอล! ]
[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 5,700 หน่วย ]

        พลังชีวิตของผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงลดลงไปราว1ส่วน100… กริดจึงได้ข้อสรุปในใจ 

       'ดูเหมือนขนาดร่างกายที่เล็กลง… จะส่งผลให้ทั้งพลังชีวิตและพลังป้องกันก็ลดลงด้วยสินะ'

       ชนิดของมอนสเตอร์สามารถแบ่งออกได้เป็น4ประเภทใหญ่ดังนี้ : โจมตี ป้องกัน สนับสนุน และสมดุลย์… ที่จริงยังมีรายละเอียดปลีกย่อยอีกมากอย่างเช่น : เผ่าพันธุ์ ธาตุ ทักษะ นี่ยังแค่พื้นฐานเท่านั้น

       แต่เดิม ผู้พิทักษ์พงไพรจะเป็นมอนสเตอร์ประเภทป้องกัน… มันคือจุดสูงสุดของสิ่งมีชีวิตสายพันธุ์โกเล็มซึ่งมีทั้งพลังป้องกันและพลังชีวิตที่สูง… แต่กลับกัน ดูเหมือนผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงตัวนี้จะเป็นสายโจมตีอย่างเต็มสูบ… กริดค่อนข้างมั่นใจเมื่อการโจมตีธรรมดาสามารถทำให้พลังชีวิตของมันลดได้1ใน100  ยังไม่รวมถึงลูกเตะที่สังหารอัศวินเลเวล185นั่นอีก    

       'จุดเด่นคงอยู่ที่พลังโจมตีและความเร็วเหนือจินตนาการนั่นสินะ'

       นี่เป็นเรื่องดีสำหรับกริด… ชายหนุ่มเป็นผู้เล่นประเภทสร้างความเสียหายได้มากในช่วงเวลาสั้นๆ  ดังนั้นการรับมือกับมอนสเตอร์ประเภทโจมตีจึงเป็นสิ่งที่เขาถนัด… เพราะศัตรูอาจตายได้เลย ถ้าหากเขาใช้ทักษะครบทุกชนิดออกไปติดๆ กัน

       "ฉันจะปลิดชีพแกในพริบตาให้ดู!"

       ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงแข็งแกร่งกว่าสันตะปาปาแล้วยังไง… เขาเองก็แข็งแกร่งกว่าสันตะปาปาเหมือนกัน… ดวงตาของกริดฉายแววความมั่นใจออกมาเต็มเปี่ยม… แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้แสดงท่าทีประมาท… ในขณะที่หัวสมองกำลังสุขุมเยือกเย็น หน้าอกกลับร้อนรุ่มดุจดั่งเปลวเพลิง    

       "..."

       เป็นอีกครั้งที่กริดไม่บุ่มบ่ามโจมตี… เขารอคอยโอกาสอยากอันล้ำค่าวิ่งเข้ามาหาเหมือนกับครั้งก่อน 

       ซู่วว!

       เป็นอย่างที่คิด… มอนสเตอร์สายโจมตีมักจะใจร้อน… มันยังคงโจมตีเข้ามาจากด้านหน้าอย่างไร้ลูกเล่นเช่นเดิม   

       'จังหวะนี้แหละ!'

       กริดรอคอยจังหวะที่สมบูรณ์แบบอีกครั้ง… ทันทีที่ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงเข้ามาในระยะดาบ ดาอินสเลฟก็ฟันสวนออกไปในชั่วพริบตา  

       แคร้งง!

       คราวนี้ชายหนุ่มฟันมันออกไปในแนวตั้ง… การโจมตีอันหนักหน่วงได้โถมเข้าใส่หัวไหล่ของมันอย่างรุนแรง 

[ คริติคอล! ]
[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 6,380 หน่วย ]

       กี๊ กี๊กี๊

       ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงพลันส่งเสียงประหลาดออกมา… มันชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะพุ่งเข้าใส่กริดอีกครั้งซึ่งๆ หน้า 

       'ฮะฮะ! ไอ้งั่งเอ้ย… ไอคิวของแกมีหลักเดียวรึเปล่าเนี่ย'

       กลับกัน อย่างน้อยกริดก็มั่นใจว่าไอคิวของตนมีสองหลัก… กริดรอคอยการสวนกลับอย่างใจเย็น… ดาอินสเลฟถูกเหวี่ยงออกไปเมื่อเป้าหมายเข้าระยะ… ทว่าครั้งนี้ ผลที่เกิดขึ้นกลับแตกต่างจากทุกคราว   

       ลูกไม้เดิมๆ ใช้ไม่ได้ผล… ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงโยกลำตัวส่วนบนหลบดาบของกริดที่พุ่งเข้ามา… หลังจากนั้นมันก็อาศัยความเร็วไปโผล่ข้างตัวชายหนุ่ม 

       'มันแกล้งโง่งั้นเหรอ'

       กริดพลันหนาวไปถึงกระดูกสันหลัง… มอนสเตอร์กำลังเล่นลูกไม้กับเขา… หลังจากนั้นผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงก็อาศัยแรงหนีศูนย์ ซัดลูกเตะใส่ใบหน้ากริดเข้าอย่างจัง 

       เปรี้ยงง!

[ ท่านถูกการโจมตีอย่างรุนแรง ]
[ ท่านได้รับความเสียหาย 13,090 หน่วย ]

       "แค่ก...!"

       นี่ไม่ใช่ทักษะใดๆ ทั้งสิน… ในอีกความหมายหนึ่ง มันเป็นเพียงลูกเตะจากการโจมตีธรรมดา… แต่ความธรรมดาที่ว่านั่นกลับทำให้กริดต้องสูญพลังชีวิตไปถึง1ใน3ของหลอด… ความเสียหายของมันมากเป็นสองเท่าหากเทียบกับคริติคอลของกริด… ยิ่งเมื่อนำไอเท็มที่กริดกำลังสวมอยู่ไปคิดรวมด้วยแล้ว ถือเป็นดาเมจจากการโจมตีธรรมดาที่บ้าบอคอแตกสิ้นดี

[ แหวนโดรันแสดงผล ]
[ เอฟเฟคของเกราะแสงศักดิ์สิทธิ์แสดงผล ]
[ ท่านฟื้นฟูพลังชีวิต 19,635 หน่วย ]

       "ไอ้บ้านี่!"

       ดั้งจมูกที่เคยหัก รวมไปถึงเลือดกำเดาที่ไหลออกมาพลันหายเป็นปลิดทิ้ง… ทว่าใบหน้าอันบูดบึ้งของกริดยังคงอยู่เหมือนเดิม… นี่เขาหลงกลลูกไม้ตื้นๆ ของมอนสเตอร์งั้นหรือ… ชายหนุ่มรู้ว่าตนเองโง่ แต่เขาก็ไม่คิดว่าจะโง่ขนาดนี้… ทักษะ <ร่ายรำ> ถูกใช้ออกไปทันที    

       ฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บ!...

       แสงประกายดาบทั้ง17อาบอยู่บนตัวของผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริง… ทว่าความเสียหายที่เกิดขึ้นก็ไม่มีมากนัก… แถมมันยังทำให้กริดต้องตกตะลึงด้วยการหลบได้มากถึง9ใน17ดาบ  

       'ร--เร็วมาก!'

       ภาพต่อไปยิ่งทำให้ชายหนุ่มต้องตกตะลึงกว่าเดิม ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงพุ่งกระโจนขึ้นไปในอากาศ… หลังจากนั้นมันก็ลอยเข้าหาชายหนุ่มพร้อมกับฝ่าเท้าที่เล็งลงมา… กริดรีบป้องกันตัวอย่างลนลาน

       เปรี้ยง!

[ ความคงทนของ <+5 ดาอินสเลฟ (แบบจำลอง)> ลดลง 37 หน่วย ]

       'สมกับเป็นโอริชาลคั่มสีน้ำเงิน!'

       ดาอินสเลฟสร้างขึ้นจากเหล็กนิล หนึ่งในวัสดุอันดับต้นๆ โลกตอนนี้ ค่าความคงทนของมันไม่เคยลดลงเลยจนกระทั่งเมื่อครู่… หากไม่นับอดามันเที่ยม ร่างกายของผู้พิทักษ์พงไพรที่ปกคลุมไปด้วยโอริชาลคั่มสีน้ำเงิน คืออาวุธอันดับ1ของโลกอย่างไม่ต้องสงสัย

       "ฉันจะฆ่าแก! ฉันจะฉีกร่างของแกเป็นชิ้นๆ! โทสะช่างตีเหล็ก!"

       กริดหาได้หวาดกลัวแม้จะตกเป็นรอง… ตรงกันข้าม ไฟการต่อสู้ของเขาลุกโชนยิ่งขึ้นกว่าเดิม 

[ โทสะช่างตีเหล็กแสดงผล... พลังโจมตีและความเร็วในการโจมตีของท่านจะเพิ่มขึ้นอย่างมากเป็นระยะเวลา 20 วินาที  ]

        แคร้ง! แคร้ง! 

       สัญชาติญานดิบในตัวกริดได้ตื่นขึ้นอีกครั้ง… ผู้พิทักษ์พงไพรบล็อคการโจมตีจากกริดด้วยแขนทั้งสองข้างที่ไขว้กันด้านหน้า… กริดซึ่งมีโทสะช่างตีเหล็กสนับสนุนอยู่ ความเร็วโจมตีจึสูงมากจนผู้พิทักษ์พงไพรมิอาจตอบโต้กลับมาได้

       ชายหนุ่มยังคงรักษาความได้เปรียบนี้ไว้เรื่อยๆ

       "วิชาดาบแพ็กม่า… คลื่น!"

       ไม่มีทางที่ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงจะบล็อคปราณดาบไว้ได้ทุกอันแน่

[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 10,300 หน่วย ]
[ ความเร็วของเป้าหมายลดลงอย่างมาก ] 

       ผู้พิทักษ์พงไพรชะงักไปเล็กน้อยราวกับร่างกายหนักอึ้ง… มันพยายามจะยกแขนขึ้นมาบล็อคอีกครั้ง ทว่าช้าเกินไป… กริดที่มีประสบการณ์ต่อสู้มากมายย่อมไม่มีทางปล่อยโอกาสทองหลุดมือ  

       "วิชาดาบแพ็กม่า… สังหาร!"       

       โฮกกกก!

       จิตสังหารอันแสนอาฆาตแค้นแผ่ปกคลุมผืนป่าเกรย์ทันที… โรมิโอและกองทหารที่เฝ้ามองอยู่ในพุ่มไม้พลันต้องอกสั่นขวัญแขวน บ้างก็ฉี่ราด บางก็หมดสติไป… ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงถึงกับออกอาการตัวกระตุกให้เห็น… มันรับรู้ได้ถึงอันภัยอันตรายร้ายแรงมที่แผ่ออกมาจากดาบสีดำเล่มนั้น   

       ตู้มมมม!

       ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงใช้ฝ่าเท้ากระทืบพื้นสุดแรง… แผ่นดินเกิดการสั่นสะเทือนไปทั่ว… หนึ่งในทักษะโจมตีหมู่สุดโหดของผู้พิทักษ์พงไพร แน่นอนว่าร่างจริงอย่างมันก็สามารถนำออกมาใช้ได้เช่นกัน

       "อั่ก..."

       แม้กริดจะต้านทานอาการมึนงงได้ ทว่าในตอนนี้พื้นดินกำลังสั่นสะเทือนรุนแรง… ชายหนุ่มเกิดการเสียหลักทรงตัว… ร่างกายอันโงนเงนได้ทำให้ <สังหาร> ขาดความแม่นยำ

[ ท่านโจมตีพลาดเป้า ]

       'โธ่เว่ย!'

       การโจมตีไม้ตายกลับต้องสูญเปล่า… กริดยืนสั่นเทาอย่างหัวเสีย… ในขณะเดียวกัน ผู้พิทักษ์พงไพรที่รอดพ้นจากสังหารมาได้  มันเริ่มตอบโต้กริดกลับมาอีกครั้งด้วยกำปั้นทั้งสองข้าง

       ฟุ่บ ฟุุ่บ ฟุ่บ ผลัก! ผัวะ!

       จำนวนของการโจมตีมีมากกว่า <ร่ายรำ> เสียอีก… กำปั้นที่สามารถป่นหินให้เป็นผง ได้โหมกระหน่ำใส่กริดดุจดั่งพายุบุแคม… หากมองจากคนนอก คงดูเหมือนกริดถูกเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียว  

       "ท--ท่านวิสเคาท์กริด!"

       บรรดาทหารต่างร้องอย่างตกใจ… ตอนนี้เศษขี้เถ้าอันคละคลุ้งได้บดบังสายตาของทุกคนจนหมดสิ้น พวกเขาเพียงคิดว่ากริดคงเสียท่าไปแล้ว 

       "ต้องช่วย… ผู้มีพระคุณ… เขากำลังแย่"

       จู๊ดลุกพรวดยืนขึ้นอย่างไม่คิดชีวิต… แต่เป็นโรมิโอที่รั้งไว้ก่อนเขาจะทำอะไรโง่ๆ ลงไป 

       "ท่านวิสเคาท์ไม่เป็นอะไรแน่! พวกเรามีแต่จะถ่วงแข้งถ่วงขาเปล่าๆ!"

       คำพูดของโรมิโอนั้นถูกต้อง… หากมองเผินๆ กริดจะดูเหมือนถูกหมัดทุกกระแทกเข้าใส่ไม่หยุด… ทว่าเขาก็ไม่ล้มลงแม้จะรับกำปั้นไปมากมายขนาดนั้น… จนกระทั่งผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงหยุดมือ… เพราะมันคงคิดว่ากริดไม่น่าจะรอดแล้ว   

       แต่ความจริงมิได้เป็นเช่นนั้น… แผ่นจานสีทองได้ส่องประกายขึ้นท่ามกลางเศษผงขี้เถ้า… มันกำลังเคลื่อนที่หมุนวนขัดขวางผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงเอาไว้

       กี๊ กี๊กิ๊

       ในที่สุดมันก็รู้เสียที ว่าสิ่งที่โจมตีมาตลอดจนถึงเมื่อครู่ก็คือแผ่นจานสีทองทั้งสอง

       แคร้ง!

       ผู้พิทักษ์ซัดลูกเตะเข้าใส่แผ่นจานสีทองอย่างหงุดหงิด… ทว่ากลับกลายเป็นมันที่ชะงักไปเสียเอง… เพราะแม้จะเตะเข้าไปด้วยพลังสูงสุดที่มี แต่แผ่นจานก็ไม่มีทีท่าว่าจะขยับไปจากเดิมเลยสักนิด แม้จะกำลังลอยอยู่บนอากาศก็ตาม  

       "...แกนะแก"

       แผ่นจานสีทองทั้งสองกำลังเคลื่อนไหวล้อมรอบตัวกริดไปอย่างอิสระ… หลังจากนั้นร่างของชายหนุ่มอันไร้รอยขีดข่วนก็เผยออกมาให้ทุกคนได้เห็นอีกครั้ง

       กริดขมวดคิ้วอย่างหัวเสีย

       "แกกล้าหลบการโจมตีของฉันด้วยลูกไม้ต่ำทรามเชียวรึ… อยากจะทำตัวเป็นโกเล็มที่ฉลาดสินะ… หือ… ไอ้ระยำเอ้ย!!"

       ฟู่ววว

       ร่างของกริดลอยขึ้นไปบนอากาศ… นี่ไม่ใช่การกระโดดสูงหรือลอยแบบชั่วคราว… ทว่ามันคือเวทย์ <บิน> ที่ติดมากับรองเท้าบราฮัม… โรมิโอและทหารต่างพากันตกตะลึงไปตามๆ กัน

       "เฮ้ย! ท่านวิสเคาท์ใช้เวทย์มนต์ได้ด้วยหรือ"

       "ฉันเองก็ไม่รู้"

       โรมิโอไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นเลยสักนิด… เขาได้ยินมาจากเอิร์ลสไตมว่ากริดคือผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า เหตุไฉนถึงใช้เวทย์มนต์ได้… แถมยังเป็นเวทย์ระดับสูงเสียด้วย  

       'หรือที่จริงแล้วแพ็กม่าสามารถใช้เวทย์ได้… หรือไม่ก็ผู้สืบทอดสามารถก้าวข้ามแพ็กม่าไปอีกขั้น… เป็นอย่างไหนกันนะ...'

       ตึง!

       ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงพยายามกระโดดให้สูงที่สุด… แผนของมันคือการคว้าตัวกริดไว้ก่อนที่ชายหนุ่มจะหนีพ้น… ทว่าความพยายามกลับต้องสูญเปล่า… มันสามารถกระโดดได้สูงเพียง4เมตรเท่านั้น… ในขณะที่กริดลอยเหนือพื้นดินอยู่5เมตร   

       กริดแสยะยิ้มอย่างเย้ยหยัน

       "เก่งจริงก็ใช้แผ่นดินสะเทือนออกมาอีกครั้งสิวะ!… แกคงไม่มีปัญญาทำอะไรใช่ไหมล่ะ หากฉันลอยอยู่บนอากาศแบบนี้"

       ย่อมเป็นที่แน่นอนว่า ผู้อยู่สูงกว่าจะถือครองความได้เปรียบ… บนท้องฟ้าสีเทาอันเงียบสงัด กริดเริ่มทำการรำดาบอีกครั้งท่ามกลางเศษขี้เถ้าโปรยปรายดุจดั่งหิมะ 

       "วิชาดาบแพ็กม่า..."

       โดยทั่วไป การรำดาบของกริดจะกินเวลาราว1.5ถึง3วินาที… ทว่าคราวนี้กริดกลับรำนานขึ้นเป็นสองเท่า… ก็แน่ล่ะ… เพราะเขาคิดจะใช้สองวิชาดาบออกไปติดๆ กัน

       "มายา! ร่ายรำ!"

       ...

[ ท่านผสานทักษะใหม่สำเร็จ ]

[ ทักษะผสาน <มายาร่ายรำ> ถูกสร้างขึ้น ]
[ ค่าสติปัญญาของท่านเพิ่มขึ้น 10 แต้มจากการผสานทักษะใหม่สำเร็จ ]

[ มายาร่ายรำ ]
        วิชาดาบที่งดงามดุจดั่งปีกฝีเสื้อและยอดเยี่ยมจนเหนือล้ำจินตนาการ
       ท่านจะตกอยู่ในสถานะของทั้ง <ร่ายรำ> และ <มายา> เป็นการชั่วคราว
...
* ทำการโจมตีออกไปทั้งหมด 20 ครั้ง
* ทุกครั้งจะมีความรุนแรง 150% ของพลังโจมตี
* ทุกครั้งที่ถูกโจมตี เป้าหมายจะตกอยู่ในอาการ <ชะงัก> 0.1 วินาที
* ทักษะนี้ไม่ได้ใช้ระยะหน่วงร่วมกับ <มายา> และ <ร่ายรำ>
...
มานาที่ใช้ : 1,600 หน่วย
ระยะหน่วงหลังใช้ : 15 นาที

       "เอ๋..."

       กริดเป็นคนคิดง่ายๆ

       สิ่งที่เขาเล็งไว้มีเพียงแค่ แรกเริ่มเปิดโหมด <มายา> ขึ้นมาก่อนเพื่อให้การโจมตีของ <ร่ายรำ> เป็นแบบระยะไกล และยังทำให้พลังโจมตีพื้นฐานเพิ่มขึ้นเป็น2เท่าด้วย… เขาคิดว่าบางทีมันอาจได้ผล… จึงใช้ทั้งสองทักษะออกมาพร้อมกันติดๆ  

       ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกลับเหนือคำบรรยายอย่างมาก

       ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!...

       ณ ส่วนลึกสุดของป่าเกรย์… รัศมีคมดาบสีดำได้โจมตีกระหน่ำลงมาจากท้องฟ้าราวกับห่าฝน เป้าหมายคือผู้พิทักษ์พงไพรซึ่งปกป้องฝืนป่าแห่งนี้มานานกว่าหนึ่งร้อยปีแล้ว 

• Next
• Previous