จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 142

       เมื่อไม่กี่เดือนก่อน กริดผู้ซึ่งเป็นหนี้ก้อนโตต้องคอยหลบหนีหัวซุกหัวซุนจากการไล่ล่าของกลุ่มนักเลงบริษัทมาร์เธออีสแฮปปี้ 

       เขาต้องออกไปทำงานก่อสร้างอันแสนทรมานเพียงเพื่อนำเงินมาจ่ายดอกเบี้ยและใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก… ลืมไปได้เลยว่าจะได้รับความรักจากใคร… ลืมไปได้เลยว่าจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น… แม้แต่โซจูขวดเดียวก็ไม่มีปัญญาจะซื้อดื่ม

       ทว่าตอนนี้ทุกสิ่งเปลี่ยนไปแล้ว   

       หลังจากที่กลายเป็นผู้ครอบครองคลาสเกรดเลเจนดารี กริดก็ค่อยๆ ประสบความสำเร็จในการเล่นเกมมากขึ้นจนปลดหนี้ให้กับตนเองได้… และตอนนี้ก็นับว่าค่อนข้างร่ำรวยแล้ว

       นับตั้งแต่การฆ่ามาลาคัสเป็นต้นมา... กริดทำเงินได้สูงสุดจากการขาย <หนามแห่งความเคียดแค้น> ให้กับไอเบลลินไปในราคา4.61พันล้านวอน… ตอนนี้เขายังเหลือเงินมากถึง2.95พันล้านวอน แม้จะจ่ายส่วนต่าง5%ให้เว็บไซต์แลกเปลี่ยนเงินตรา จ่ายหนี้ให้ครอบครัว และซื้อรถหรู800ล้านวอนไปแล้ว

       และทุกวันนี้ กริดสามารถกินไก่ได้ตามใจชอบแล้วโดยไม่ต้องแบ่งใคร! โดยเขาจะกินมันอย่างเอร็ดอร่อยในทุกๆ ครึ่งเดือน… ชีวิตอันหรูหราที่เคยอยากทำก็ลองมาหมดแล้ว… เป้าหมายต่อไปคือการเก็บเงินให้ได้1หมื่นล้านวอนเพื่อซื้อที่ดินและปลูกบ้านให้ครอบครัว   

       แต่ก่อนจะเริ่มทำแบบนั้น เขาจำเป็นต้องสร้าง <ความผิดพลาด> ขึ้นมาเสียก่อน สิ่งแรกที่กริดทำคือการเข้าโรงประมูลเพื่อกว้านซื้อโอริชาลคั่มสีน้ำเงินมาให้หมด… ทว่าไม่มีใครเลยสักคนเดียวที่ขายมัน แม้แต่ในอินเทอร์เน็ตก็ไม่มี  

       อาจเป็นเพราะคนไม่นิยมล่าผู้พิทักษ์พงไพร หรือไม่ก็โอกาสดรอปมีต่ำมากจนยังไม่มีใครได้… หรือไม่ก็ช่างตีเหล็กคนอื่นกว้านซื้อไปหมดแล้ว… แม้กริดจะไม่รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุใดกันแน่… แต่ที่รู้ๆ ตอนนี้เขามีวิธีหามาด้วยตนเอง   

       ทำไมถึงไม่ไปดรอปเอาจากผู้พิทักษ์พงไพรซะเลยล่ะ...

       'เราได้โอริชาลคั่มสีน้ำเงินจากเทศมนตรีวลาดี้มาแล้ว3ก้อนเมื่อครั้งขายดาบตื่นรู้… แปลว่ายังเหลือที่ต้องใช้อีก12ก้อนสินะ'       

       และในที่สุด

       กริดกับกองทหารก็มาถึงจุดที่เป็นรังของผู้พิทักษ์พงไพร

       "ที่นี่แหละ"       

       ณ ส่วนลึกสุดของป่าเกรย์ ในบริเวณนี้มีหลุมลึกขนาดใหญ่ขึ้นในจุดที่ดูเหมือนจะเคยเป็นผืนป่ามาก่อน… กริดเริ่มกวาดสายตามองไปโดยรอบอย่างละเอียดเพื่อเก็บข้อมูลสถานที่… ทว่าในจุดนี้เพียงต้นไม้เก่าที่ปกคลุมไปด้วยชั้นขี้เถ้าบางๆ เท่านั้น  

       'จุดกำบังมีไม่เพียงพอ… ต้นไม้พวกนี้ก็คงพังทลายลงทันทีที่บอสอาละวาด… สงสัยได้เป็นการเผชิญหน้าโดยตรงซะแล้วสิ'

       แต่ชายหนุ่มไม่ได้กังวลมากนัก ตราบใดที่อัศวินและทหารดึงความสนใจสมุนโกเล็มไว้ได้ กริดสามารถอาศัยช่วงเวลานั้นเพื่อจัดการผู้พิทักษ์พงไพรตามลำพัง ทว่าเหล่าทหารกลับมิได้คิดเช่นนั้น

       "ท--ท่านวิสเคาท์ พวกเราควรถอยดีกว่าไหม"

       "ได้โปรดไว้ชีวิตเราด้วย! หากผมตาย ใครจะดูแลครอบครัวผม!"

       "ผมเองก็ยังเด็กอยู่เลย..."

       แม้ว่ากริดจะแสดงให้เห็นถึงพลังของเขาไปมากมายระหว่างทาง แต่สภาพจิตใจของทหารก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย ในที่สุดชายหนุ่มก็ถอดหมวกปีกกว้างที่ใช้ปิดหน้าปิดตาทิ้งไป… มงกุฏแสงศักดิ์สิทธิ์ถูกหยิบออกมาสวมแทน… อาวุธในมือก็เปลี่ยนเป็นดาบผู้บัญชาการเพื่อเพิ่มค่า <ความเกรงขาม> ให้มากที่สุด

       "กับแค่ผู้พิทักษ์พงไพร… อย่าลืมสิ ว่าฉันเคยจัดการกับมาลาคัสผู้ที่สร้างความหวาดกลัวไปทั่วโลกมาแล้ว! พวกนายต้องเชื่อในตัวฉัน เข้าใจรึเปล่า!"

       "อ--โอ้ว!"

       ค่าความเกรงขามติดตัวของกริดในตอนนี้มี364แต้ม… หากนับรวมจากมงกุฏแสงศักดิ์สิทธิ์และดาบผู้บัญชาการเข้าไปด้วยก็จะสูงกว่า600แต้มในทันที… ความเกรงขามระดับนี้เทียบได้กับเอ็นพีซีระดับกษัตริย์และขุนนางผู้ทรงอิทธิพลของแต่ละอาณาจักรเลยทีเดียว… ทำให้ทหารทั่วไปและอัศวินอย่างโรมิโอกับเด็คเลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่ยำเกรงต่อกริด  

       "พวกเราเชื่อในตัวท่านวิสเคาท์… หลังจากนี้ไม่ว่าท่านจะสั่งอะไร… พวกเราก็จะปฏิตามอย่างไม่ปริปากบ่น"

       "ดี!"

       ความวุ่นวายในกองทหารพลันเงียบสงบ... กริดยิ้มอย่างพึงพอใจและหันไปมองโดยรอบอีกครั้ง
       
       'ว่าแต่… ผู้พิทักษ์พงไพรไปอยู่ไหนแล้ว… มันถึงเวลาที่ควรปรากฏตัวออกมาแล้วนี่นา'

       ก่อนเข้ามาในเกม กริดได้ยืนยันเวลาเกิดของผู้พิทักษ์พงไพรกับเวปไซต์ที่น่าเชื่อถือ… วันนี้และเวลานี้คือช่วงที่ถูกระบุไว้… กริดเตรียมตัวมาดีถึงขนาดพกหมวกสำหรับปิดหน้าปิดตาในยามที่อาจปะทะกับผู้เล่นปาร์ตี้อื่น  

       แต่ตลอดทางเดินที่ผ่านมา ชายหนุ่มก็ไม่พบปาร์ตี้ใดเลยในละแวกนี้

       'อย่าบอกนะว่าเป็นเว็ปไซต์หลอกลวง...' ไม่แปลกที่กริดจะโกรธ… เขาเสียเงินค่าสมาชิกเว็ปไซต์แพงถึง130,000วอนเพื่อแค่จะดูเวลาเกิดของผู้พิทักษ์พงไพร

       'เห็นว่ามีสมาชิกเยอะ… เราก็เลยหลงเชื่อ...' 

       เมื่อกริดแน่ใจแล้วว่าเขาสูญเงินเทียบเท่าราคาไก่6ตัวไปอย่างเปล่าประโยชน์… ชายหนุ่มก็บันดาลโทสะใช้เท้าเตะใส่ก้อนหินขนาดกลางที่อยู่ตรงหน้าด้วยความโมโห 

       ทว่าหินก้อนนั้นกลับกำลังขยับไปมา

       จู๊ดพลันต้องตกตะลึงทันที

       "ยอดมาก! ก้อนหินที่ท่านวิสเคาท์เตะมันขยับเองได้ด้วย!"

       "มีบางอย่างไม่ถูกต้อง..."

       ทั้งทหารและอัศวินต่างพากันแตกตื่นทันที… ก้อนหินที่กริดเตะเข้าไปได้ค่อยๆ ขยายขนาดขึ้น… ประหนึ่งเต่าที่หดหัวอยู่ในกระดอง เป็นภาพของผู้พิทักษ์พงไพรกำลังขยายร่างขึ้นต่อหน้าทุกคน

       ทว่า… กลับมีบางสิ่งที่แปลกออกไป

       "หมายความว่ายังไง..."

       กริดรู้สึกสับสนทันที… ผู้พิทักษ์พงไพรในยามปรกติควรจะมีขนาด5เมตรเป็นอย่างต่ำ… แต่ตัวที่อยู่ข้างหน้ากลับสูงพอๆ กับกริดเท่านั้น  แถมยังดูคล่องแคล่วว่องไวกว่าด้วย

       'ทำไมถึงได้มีรูปร่างเหมือนมนุษย์นัก'

       มันมี5นิ้วมือและ5นิ้วเท้า... แขนขาคล้ายมนุษย์ ต่างกันเพียงแผ่นหลังที่ปกคลุมไปด้วยหินแข็งราวกับกระดอง… ผิวหนังทั้งตัวทำมาจากผลึกแร่โปร่งใส… ชื่อเหนือศีรษะถูกเขียนไว้ว่า <ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริง> 

       "แกเป็นตัวอะไรกันแน่..."       

       กริดที่พยายามจะวัดค่าพลังต่อสู้ ทว่าสิ่งที่ปรากฏออกมากลับไม่ใช่ตัวเลข… แต่เป็นเครื่องหมาย <???> แทน… ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงอันตรายจับใจจึงรีบตั้งสติกลับมาโดยเร็ว… เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงได้ย่นระยะเข้ามาหาในพริบตา   

       ซุ่วว!

       เกิดพายุอันรุนแรงขึ้นทันทีที่มันขยับตัว… ส่งผลให้เศษขี้เถ้าถูกพัดกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ ต้นไม้น้อยใหญ่ได้สั่นสะเทือนไปถึงโคนราก 

       เปรี้ยง!

       เหมือนกับกริดกำลังดูเรกัสต่อสู้… ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงได้ซัดลูกเตะอันทรงพลังและแม่นยำเข้าใส่เด็คที่ยืนถัดไปจากเขา 

[ สมาชิกปาร์ตี้ อัศวิน <เด็ค> เสียชีวิต]

        "บ--บ้าน่า..."

       อัศวินเลเวล185ที่สวมชุดเกราะเต็มสูบกลับตายคาทีในลูกเตะเดียว… กริดรีบโพล่งขึ้นบอกกับทุกคน

       "หลบไป! โดยเฉพาะจู๊ด! นายห้ามตายเด็ดขาด!" 

       ถ้าเป็นเจ้านี่ล่ะก็… ทั้งทหารและอัศวินคงช่วยอะไรไม่ได้มากแน่… กริดที่กำลังตึงเครียดได้ชักดาอินสเลฟออกมาจากกระเป๋าอย่างรวดเร็ว… ดาบใหญ่สีดำกำลังแผ่ออร่าอันดุดันออกไปทั่วบริเวณ   

       ***

       เป็นเวลากว่า47วันแล้ว

       กริดได้รับปากอย่างมั่นเหมาะว่าจะสร้างชุดเกราะให้แวนท์เนอร์… เขากลายเป็นผู้โชคดีคนที่3ต่อจากป็อนและไอเบลลิน... สิ่งนี้ทำให้แวนท์เนอร์รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย        

       'ในที่สุดเราก็จะได้ใส่ไอเท็มสุดโกงเหมือนสองคนนั้นสักที' 

       หากได้สวมเกราะชั้นยอดที่กริดสร้างขึ้น มันจะต้องชดเชยจุดอ่อนด้านพลังป้องกันของเขาจนสามารถออกอาละวาดอีกครั้งได้อย่างเต็มที่… ไม่เกินจริงไปเลยที่จะกล่าวว่า ณ ตอนที่ได้รู้ข่าว แวนท์เนอร์คือคนที่มีความสุขที่สุดในโลก 

       แต่แล้วนี่มันอะไรกัน… อยู่ดีๆ กริดก็ขอหยุดพักการสร้างไอเท็มและออกไปทำภารกิจ… หลังจากเส็รจภารกิจแล้วก็ยังหายหัวไปไม่ยอมโผล่หน้าออกมาอีกเลย

       นั้บตั้งแต่วันแรกที่กริดออกไปทำภารกิจ แวนท์เนอร์เฝ้ารอการกลับมาในทุกคืนวัน… เมื่อผ่านไปครบ2สัปดาห์ ดูเหมือนจะยังไม่มีกำหนดวันกลับมาที่แน่ชัด… แวนท์เนอร์เกิดอาการหลอนสุดขีดจนทำให้เมื่อเห็นเด็กหนุ่มชาวเอเชียตามถนน เขาก็จะคิดว่าเป็นกริดไปเสียหมด… แม้กระทั่งเดินผ่านคนที่กำลังบ่นอุบอิบ เขาก็อดหันไปมองเพราะคิดว่าเป็นกริดไม่ได้
       
       กริดใช้เวลาทั้งหมดไปหนึ่งเดือนกับอีกสองสัปดาห์… เป็นระยะเวลาที่แวนท์เนอร์ไม่สามารถติดต่อกริดได้เลยทุกช่องทาง… เขาไม่แน่ใจตัวเองด้วยซ้ำว่าได้สาปแช่งด่าทอกริดไปแล้วทั้งหมดกี่ครั้ง 

       แต่เพราะการรอคอยทำให้แวนท์เนอร์ได้พบกับความรัก

       จนกระทั่ง4วันก่อน… วันที่แวนท์เนอร์รอคอยก็มาถึง 

       'ในที่สุดก็จะได้ชุดเกราะสักที...'

       แวนท์เนอร์ปลาบปลื้มจนน้ำตาไหล… เขาเฝ้ารอการกลับมาของกริดประหนึ่งคู่รักที่พลัดพราก… แต่ก็ราวกับสายฟ้าที่ผ่าเข้ากลางใจ แทนที่กริดจะสร้างชุดเกราะให้… เขากับประกาศว่าจะจัดพิธีแต่งงานกับหญิงสาวที่แวนท์เนอร์หลงรักหัวปักหัวปำ

       ณ วันพิธีงาน แวนเนอร์ยังทำใจรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันไม่ได้ เขารู้สึกโกรธแค้นกริดขึ้นมาทันใด… เรื่องการทำชุดเกราะถูกลืมไปจนหมด… เขาโมโหที่กริดแย่งไอรีนไป จึงดื่มเหล้าย้อมใจจนเมามายและตะโกนด่าท่อขึ้นในงานอย่างหยาบคาย… สุดท้ายก็โดนกัปตันฟินิกซ์เชิญออก  

       แต่เมื่อสร่างเมาและตื่นขึ้นในวันต่อมา... เขาก็สำนึกได้ว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้นเลวร้ายขนาดไหน… ยังไงไอรีนก็เป็นผู้หญิงที่เขาไม่มีวันเอื้อมถึงอยู่แล้ว… การไปโกรธกริดย่อมไม่ใช่สิ่งถูกต้อง… แวนท์เนอร์รู้สึกผิดมากจนอยากจะขอโทษกริดให้ได้… เพราะกลัวว่าด้วยนิสัยส่วนของตัวกริดแล้ว...          

       'หมอนั่นคงไม่ใจแคบขนาดปฏิเสธการสร้างไอเท็มให้เราด้วยเรื่องแค่นี้หรอกนะ'

       แวนท์เนอร์รู้ดีว่ากริดมีนิสัยส่วนตัวยังไง… หลังจากพิธีแต่ง เขาจึงเฝ้ารอการกลับมาของกริดอยู่ที่โรงตีเหล็กข่านทุกวันเพื่อรอขอโทษ 
       
       แต่กริดกลับไม่โผล่หน้าออกมาเลยนับตั้งแต่วันงาน… ข่านรู้ดีกว่ากริดกำลังทำอะไรอยู่ แต่เขาไม่คิดจะปริปากบอกคนอย่างแวนเนอร์แน่นอน        

       "เฮ้! ลุง! ทำไมถึงไม่ยอมบอกฉันว่ากริดไปไหนกันแน่!"

       "แกเป็นคนตะโกนด่ากริดในงานแต่งไม่ใช่รึไง… ฉันไม่อยากให้คนอย่างแกไปวุ่นวายกับเขา"

       "นั่นสินะ..."

       ข่านเองก็เป็นตาลุงที่ไม่ค่อยปรกตินัก… และนั่นก็เป็นเหตุที่ทำให้เขาเข้ากับกริดได้ดี… ในเมื่อแวนท์เนอร์ไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อ เขาเลยตัดสินใจไปรบกวนจิสึกะอีกครั้ง

       >> หัวหน้า… เข้าไปหาไอรีนหน่อยได้ไหม 

       >> จะให้ถามเรื่องกริดสินะ

       >> อืม...

       >> ตกลง ฉันเองก็คิดว่า ถึงเวลาที่เขาต้องกลับมาทำงานแล้ว

       เซดาก้าห์ชวนกริดเข้ากิลด์ในฐานะช่างตีเหล็ก… แล้วกริดก็ยอมรับข้อเสนอนั้นแต่โดยดี… ดังนั้นในฐานะหัวหน้ากิลด์ คงถึงเวลาที่จิสึกะต้องเตือนความจำกันสักหน่อย         

       เมื่อไปพบไอรีน จิสึกะก็ได้รับข่าวอันน่าตกตะลึงสุดขีด

       "เอ๋...! กริด… ไม่สิ… วิสเคาท์กริดเดินทางไปจัดการกับผู้พิทักษ์พงไพรงั้นเหรอ"

       "ใช่แล้วล่ะ เขาบอกว่าเป็นการกระทำเพื่อผลประโยชน์ของพวกเราทุกคน… ว๊าย~ เท่จังเลย เหมือนกับเจ้าชายขี่ม้าขาวก็เลยใช่ไหม"

       "...แย่ล่ะสิ"

       เฉกเช่นเดียวกันเกมอื่น ในซาทิสฟายนั้นมีการแก่งแย่งสูงมาก… ผู้เล่นทุกคนล้วนมุ่งหวังให้ตนเองหรือพวกพ้องได้ประโยชน์สูงสุด… และสำหรับกิลด์… สิ่งที่จะพลาดไม่ได้คือการ <ปิดแม็ป> เก็บเลเวลที่ให้ผลตอบแทนสูงไว้ครอบครองแต่เพียงผู้เดียว

       การ <ปิดแม็ป> หมายถึงการที่มิให้บุคคลภายนอกย่างกรายเข้าไปในบริเวณนั้นๆ… หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า <การผูกขาดของกิลด์>… ซึ่งเป็นที่นิยมกันมากในบรรดากิลด์ใหญ่… เซาด้าก้าห์เองก็ทำการปิดแม็ปแหล่งเก็บเลเวลเอาไว้2จุด   

       สถานที่แรกคือ <ดันเจี้ยนรูเกอร์> ซึ่งมีมอนสเตอร์เลเวล250อาศัยอยู่… ส่วนอีกแห่งก็คือ <ป่าเกรย์> ซึ่งมีผู้พิทักษ์พงไพร

       ผู้พิทักษ์พงไพรจัดเป็นบอสแม็ปที่แข็งแกร่งผิดธรรมชาติ… แม้จะมีเลเวลเพียงแค่245เท่านั้น แต่กลับมีค่าสถานะสูงส่งอย่างน่าเหลือเชื่อ เท่านั้นยังไม่พอ มันยังมีทักษะโจมตีหมู่สร้างความเสียหายเป็นวงกว้าง และทักษะเสกโกเลมสมุนที่น่ารำคาญอีกด้วย 

       แถมยังเป็นในช่วงเวลาพิเศษแบบนี้อีก...

       'ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงจะแข็งแกร่งกว่าร่างปรกติหลายเท่าตัว'

       แร่โอริชาลคั่มเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากพลังของผู้พิทักษ์พงไพรและแสงจันทร์… นั่นเป็นเหตุผลที่ว่า โอริชาลคั่มสีน้ำเงินจะมีความพิเศษเมื่ออยู่ใต้แสงจันทร์

       ในทุก4เดือน พระจันทร์เต็มดวงทั้งสองจะมาบรรจบกันในค่ำคืนหนึ่ง และส่งผลทำให้ผู้พิทักษ์พงไพรที่ร่างการส่วนใหญ่เป็นโอริชาลคั่มสีน้ำเงินกลายร่าง… มันจะสำแดงพลังที่แท้จริงออกมาในตัวตนที่ชื่อ <ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริง>         

       และตอนนี้ก็เป็นเวลาที่มันลืมตาตื่นขึ้นพอดิบพอดี… เมื่อ4เดือนก่อน กิลด์เซดาก้าห์ไม่รู้เรื่องนี้ พวกเขาจึงตั้งปาร์ตี้ออกล่าตามปรกติ… สุดท้ายจบด้วยความพินาศย่อยยับ สมาชิกทุกคนถูกสังหารอย่างราบคาบในพริบตา… แม้ผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงจะมีพลังชีวิตและพลังป้องกันที่ต่ำกว่าร่างปรกติเล็กน้อย… ทว่าทั้งพลังโจมตีและพลังป้องกันกลับเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว 

       'ย่อมแข็งแกร่งกว่าสันตะปาปาที่เป็นคลาสนักบวชหลายขุม… คราวนี้กริดคงไม่รอดแน่'

       ในเมื่อเซดาก้าห์ไม่อาจล่าผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงได้… จิสึกะจึงตัดสินใจไม่ปิดแม็ปป่าเกรย์ในช่วงนี้…  ใครอยากจะเข้าก็เข้าไปได้ตามสบาย… โดยพวกเขามีแผนไว้ว่าอีก4เดือนข้างหน้าจะลองล่ามันดูใหม่  

       ไม่ว่าจิสึกะจะคำนวนอย่างไร… โอกาสที่กริดจะทำสำเร็จก็เป็น 0% 
       
       'แต่แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะนะ...'

       ถ้าหากกริดสนใจแชทกิลด์บ้าง… เขาก็คงรู้ว่ากิลด์เซด้ากาห์ทำการปิดแม็ปป่าเกรย์เพื่อล่าผู้พิทักษ์พงไพรมานานแล้ว… ดังนั้นหากกริดต้องการโอริชาลคั่มสีน้ำเงิน… ก็เพียงเอ่ยปากขอมาเท่านั้น 

       แต่กริดก็ไม่ทำ… เขาไม่เคยสนใจแชทกิลด์ ไม่เคยสนใจว่าสมาชิกกิลด์คนอื่นกำลังทำอะไรอยู่… จนกระทั่งลงเอยด้วยการบุ่มบ่ามเข้าไปปะทะกับผู้พิทักษ์พงไพรร่างจริงตามลำพัง… จิสึกะหวังจะดัดนิสัยของกริดไปพร้อมกันในคราวนี้… เธออยากให้เขารู้ว่า การสื่อสารกับพวกพ้องเป็นสิ่งที่สำคัญขนาดไหน และในอนาคตอย่าได้ทำตามอำเภอใจอีก           

       ณ ทางเข้าโรงตีเหล็กข่าน

       "หมอนั่น… เอาจริงเหรอ..."

       แวนท์เนอร์พลันหน้าเสียหลังจากที่รู้ความจริงจากข้อความส่วนตัวจิสึกะ… เขาอยากจะไปช่วยกริดเพื่อชดเชยในความผิดที่กระทำลงไป… ทว่าป่าเกรย์นั้นอยู่ไกลจากที่นี่เสียเหลือเกิน  

       'เขาอาจตายและโมโหจนไม่อยากสร้างไอเท็มให้ฉันก็ได้...'

       ทันใดนั้น ชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในขณะที่แวนท์เนอร์กำลังกลัดกลุ้ม… ข่านผู้ที่ไม่เคยเห็นแวนท์เนอร์อยู่ในสายตาพลันเอ่ยทักทายชายปริศนาขึ้นอย่างเป็นมิตร

       "โอ้! ไม่ได้เจอกันนานเลย… หลายเดือนแล้วสินะ"

       "คุณยังสบายดีไหมครับ… แล้วนายท่านของผมล่ะ เขาเป็นยังไงบ้าง"

       "โฮ่! ไม่ได้ข่าวคราวของเขาเลยงั้นหรือ… ช่วงนี้ออกจะดังมากเลยล่ะ… เขากำลังไปได้สวยกับทุกอย่าง และตอนนี้ก็กำลังออกล่ามอนสเตอร์บอสที่ดุร้าย..."

       ข่านตัดสินใจชะงักคำพูดไว้ เขาเปลี่ยนท่าทีเป็นเดินมากระซิบข้างหูชายปริศนา… ทั้งสองคนคุยอะไรกันอยู่นะ… หลังจากนั้นชายลึกลับก็เผยสีหน้าดีใจ  

       "สมกับเป็นนายท่านของผม… ก่อนหน้านี้ยังพยายามหนีจากหัวหน้าออร์คน้ำแข็งอยู่เลย… แต่ตอนนี้กลับออกล่าบอสสุดโหดตามลำพังแล้วงั้นหรือ… เดี๋ยวผมจะไปหาเขาก็แล้วกัน"

       ชายคนดังกล่าวพูดอำลากับข่านเล็กน้อยก่อนจะออกไปอย่างตื่นเต้น… หลังจากนั้นเขาก็เป่านกหวีดขึ้นหนึ่งครั้ง… มอนสเตอร์ <เดรก> สำหรับขี่ได้บินลงมาจากท้องฟ้า

       เพียงไม่นานเขาก็ขี่มันจากไป 

       แวนท์เนอร์พลันมีสีหน้าตกตะลึง

       "ในบรรดาแร้งเกอร์ที่ใช้เดรก… เราไม่เคยเห็นชื่อหมอนี่มาก่อน"

       หรือว่าจะมีรุคกี้คนใหม่ถือกำเนิดขึ้นอีกแล้ว… แวนท์เนอร์ได้แต่เกิดความสงสัย 

• Next
• Previous