จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 149

       >> พี่… รีบออกมาเร็ว! 

       "เกิดอะไรขึ้นกันนะ" เมื่อยองวูได้รับขอความจากน้องสาว เขาก็รีบออกจากแคปซูลมาทันที

       "เซฮี..."

       นับตั้งแต่ยองวูเริ่มทำเงินได้จากซาทิสฟาย นี่คือครั้งแรกที่เซฮีส่งข้อความมาขัดจังหวะระหว่างเล่น… ต้องเป็นเรื่องเร่งด่วยขนาดไหนกันนะ หรือมีบางอย่างไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้น 

       'หัวขโมยงั้นเหรอ'

       ปรกติยองวูจะไม่สู้คน

       เขาเป็นพวกจิตหลอนง่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากเป็นหนังสยองขวัญ ชายหนุ่มจะหวาดกลัวยิ่งกว่าคนทั่วไปราว4เท่าเห็นจะได้ เป็นคนประเภทที่ไม่สามารถเดินบนถนนมืดๆ เปลี่ยวๆ ยามค่ำคืนได้ลำพังหากไม่มึนเมา… แค่จ้องตาใครสักคนที่ดุหน่อย ก็มากพอจะทำให้ยองวูลนลานสติแตกได้แล้ว 

       หากเป็นเมื่อก่อน ถ้ารู้ว่ามีขโมยขึ้นบ้าน ยองวูจะยินยอมให้มันปล้นทุกสิ่งไปแต่โดยดี แล้วเขาขอเป็นฝ่ายหนีออกไปเอง ลืมเรื่องการปกป้องทรัพย์สินในบ้านไปได้เลย  

       ทว่า

       'เราไม่เหมือนเดิมแล้ว'

       เขาคือคนที่ผ่านความเจ็บปวดมามากมายนับไม่ถ้วน และช่วงนี้ก็ได้รับความมั่นใจเพิ่มขึ้นมามาก… โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าหากเป็นเรื่องเกี่ยวพันกับคนในครอบครัว ชินยองวูจะฮึดสู้มากเป็นพิเศษ  

       แกร่ก

       ยองวูเปิดประตูห้องพร้อมกับตะโกนขึ้นอย่างหาญกล้า

       "ไอ้ระยำตัวไหนมันกล้าบุกรุกบ้านฉัน! ใครที่บังอาจแตะต้องเซฮี ฉันจะเชือดพวกมันทิ้งให้หมด!"

       ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องปกป้องเซฮีให้ได้ แม้อีกฝ่ายจะเป็นหัวขโมยที่พกอาวุธมาก็ตาม… แต่ทันใดนั้น ร่างกายของชายหนุ่มพลันต้องแข็งทื่อเป็นหินประหนึ่งรูปปั้น 

       "สวัสดี"

       "อ--เอ๋"

       ยองวูได้แต่ยืนนิ่งอึ้ง… แทนที่จะเป็นหัวขโมย กลับกลายเป็นหญิงสาวผู้งดงามนั่งยิ้มอย่างอารมณ์ดีอยู่ในบ้านแทน

       "ดูท่านายจะรักน้องสาวมากเลยนะ" ยูร่าอมยิ้ม 

       เธอนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเซฮีที่กำลังหน้าแดงก่ำ… คำพูดเมื่อครู่ย่อมทำให้เซฮีดีใจไม่น้อย ทว่า ท้ายที่สุดเธอก็ทำตัวซึนเดเระตอบกลับไปเสียงแข็ง

       "ท่าทางแบบนั้นหมายความว่าไงกัน… พี่กำลังคิดอะไรอยู่งั้นเหรอ… แล้วเรื่องนี้หนูไม่เกี่ยวนะ พี่ช่วยอย่าทำตัวเป็นพวกหลงน้องสาวจะได้ไหม"

       ท้ายที่สุด เซฮีก็หันกลับไปมองยูร่าด้วยสีหน้าของผู้มีชัย

       'ไม่มีช่องว่างระหว่างความรักของพี่น้องให้เธอแทรกเข้ามาได้หรอกนะ' เซฮีแสดงสีหน้าเหมือนกับจะพูดมันออกไป… ทว่ายูร่าก็ยังอมยิ้มให้กับน้องสาวผู้น่ารักผู้นี้  

       "อะไรกัน..."

       อีกด้านหนึ่ง ยองวูที่ยังไม่ทันจะปรับตัวว่าสาวสวยตรงหน้าคือใคร เขาจำเป็นต้องขยี้ตาอีกสองสามรอบเพื่อปรับสภาพ… หลังจากนั้นจึงมั่นใจว่าใครกันที่กำลังนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเซฮี

       'เธอมาทำอะไรที่บ้านของเรา'

       ยูร่า… ทำไมอัญมณีล้ำค่าแห่งเกาหลีใต้ถึงมาอยู่ภายในบ้านแคบๆ หลังนี้… เป็นภาพที่ไม่น่าเกิดขึ้นได้เลย

       'แม้จะไม่รู้ว่ามาทำไม แต่ความสวยนั่นคือของจริง'

       วันนี้ยูร่าสวมแจ็คเก็ตสีเหลืองซีดทับนอก ส่วนเสื้่อด้านในเป็นทีเชิ้ตคอวีที่เผยให้เห็นช่วงอกด้านบนอันเซ็กซี่… ท่วงท่ากริยาเรียบร้อย ดวงตาเฉียบคมมั่นใจ การวางตัวที่ดี คำพูดคำจาเด็ดขาดฉะฉาน… ภาพลักษณ์ของเธอแสดงให้เห็นถึงความเป็นชนชั้นสูงอย่างเต็มเปี่ยม  

       ราว2วินาที… นั่นคือระยะเวลาที่ยองวูสติหลุดไปก่อนจะรู้สึกตัวกลับมาได้อีกครั้ง… แม้ยองวูจะเป็นคนหวั่นไหวง่าย ทว่าความสัมพันธ์ที่มีต่ออยู่ร่านั้นไม่สู้ดีนัก… เขาส่ายศีรษะเล็กน้อยก่อนจะเดินมายังโซฟา… ชายหนุ่มเลือกนั่งลงข้างเซฮีและจ้องมองเข้าไปในดวงตาของยูร่าด้วยแววตาดุดัน  

       "เธอมาทำอะไรที่บ้านฉัน… แล้วทำไมถึงได้รู้รายละเอียดของฉันเยอะนัก… เป็นพวกชอบสะกดรอยตามรึไง"
       
       ยูร่าหรี่ตาลง

       'เขาเปลี่ยนไปมาก' ชินยองวูในวันที่เธอได้พบเมื่อครั้งงานรวมรุ่น เมื่อยูร่าจ้องมอง เขาจะต้องหลบหน้าและตัวสั่นทุกครั้งไป… ชายหนุ่มทำเหมือนคนมีคดีติดตัวตลอดเวลา และไม่เคยกล้าสบตากับเธอโดยตรง… แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว… ท่าทีของเขาองอาจและจ้องมองเธอด้วยสายตาแน่วแน่ 

       "นายดูเป็นคนละคนเลยนะ"

       "ฉันหวังว่าเธอจะหมายถึงในทางที่ดี"

       แม้กระทั่งการต่อปากต่อคำก็เปลี่ยนไป… ยูร่าอมยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า

       "ตัวนายในตอนนี้... ฉันชอบนะ" 

       'เธอชอบเรางั้นเหรอ'

       ยูร่าคือหนึ่งในสาวงามของโลก เธอยังเป็นผู้ที่ประสบความสำเร็จและมีอำนาจล้นพ้นในเวลาเดียวกัน… หญิงสาวที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้กลับพูดว่าเธอชอบตัวเราในปัจจุบัน ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะเป็นปลื้่ม 

       'ถือเป็นเกียรติแก่วงตระกูลเลยรึเปล่านะ… ไม่สิ การไปอยู่ในใจของผู้หญิงประหลาดอย่างเธอไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก'

       ยูร่าเป็นพวกชอบสะกดรอยตาม ดังนั้นยองวูจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอันแสนเย็นชา

       "ฉันไม่ต้องการไปอยู่ในใจเธอหรอก"

       ยูร่าไม่ชะงักไปเลยสักนิด… เธอเพียงแต่เพ่งพิจารณายองวูตั้งแต่หัวจรดเท้า 

       "นายดูมีเนื้อหนังมากขึ้น… ดีกว่าตอนที่พบกันครั้งแรกเยอะเลย… พื้นฐานโครงสร้างร่ายกายดีอยู่แล้ว จึงไม่แปลกที่จะดูดีขึ้นมากทีเดียว"

       นั่นเป็นความจริง… ในสมัยที่เขาเป็นหนี้ ยองวูไม่รู้สึกอยากกินอะไรทั้งนั้น… วันทั้งวันเอาแต่เล่นเกม ข้าวปลาไม่กิน ไม่มีการออกกำลังกาย สภาพร่างกายจึงผอมกระหร่องราวกับซากศพ… ทว่าตอนนี้เขากลายเป็นคนมั่งคั่ง อยากกินอะไรก็ได้กินจนหนำใจ   

       ชายหนุ่มทำตัวราวกับเป็นนักชิมตัวยง ความปรารถนาใหม่คือการได้ใช้ชีวิตสุขสบายแบบนี้ให้นานที่สุด… ยองวูจึงดูแลตัวเองมากขึ้น ในเช้าบางวันก็จะออกไปจ็อกกิ้งเป็นเพื่อนเซฮี เขาถึงมีสภาพร่างกายกลับมาเป็นเหมือนคนปรกติได้ 

       หากเทียบกับความผอมซูบดั่งซากศพในสมัยก่อน ยองวูในยามนี้มีหุ่นที่สมส่วนตามมาตรฐานชายเกาหลีอย่างมาก… ถือเป็นพัฒนาการอันน่าเหลือเชื่อ 
       
       "ฉันรู้สึกว่า ฉันสามารถฝากอนาคตไว้กับนายได้"

       "อะไนะ" คำพูดของยูร่าทำให้ยองวูต้องกระอักกระอ่วน 

       "เธออยากจะพูดอะไรกันแน่… ช่วยเข้าเรื่องเลยได้ไหม… ถึงเหตุผลที่เข้ามาในบ้านคนอื่นตามใจชอบแบบนี้น่ะ… ฉันไม่ค่อยปลื้มสักเท่าไร"

       'เจ๋งมากพี่!'

       เซฮีรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ฟังบทสนทาของทั้งคู่… แม้จะไม่น่าเชื่อก็ตาม แต่ดูเหมือนยูร่าจะเป็นฝ่ายไล่ตามพี่ชายของเธออยู่ข้างเดียว… และดูเหมือนพี่ของเธอก็ไม่ค่อยสบอารมณ์กับยูร่าเท่าใดนัก… เหตุไฉนผู้หญิงที่ชายทั้งโลกหมายปองกลับสนใจในตัวพี่ชายเธอได้นะ… แล้วทำไมพี่ชายถึงได้ตั้งตนเป็นปรปักษ์กับยูร่าขนาดนี้    

       เป็นภาพที่เซฮียากจะทำใจเชื่อลง ทว่าเธอกลับรู้สึกดีอย่างประหลาดเมื่อพี่ชายของเธอแข็งกร้าวเช่นนี้

       "หนูจะไปชงชามาให้นะ"

       พี่ชายสุดที่รักของเธอกำลังจะหักอกสาว… เป็นฉากที่เซฮีอยากรอชมมากที่สุด เธอจึงอมยิ้มเล็กน้อยและเดินตรงไปยังห้องครัว 

       หลังจากนั้นยูร่าก็เข้าเรื่องทันที

       "ฉันอยากชวนนายเข้าร่วมทีมแข่งซาทิสฟายในนามประเทศเกาหลีใต้"

       "หืม!"

       เธอกำลังพูดเรื่องบ้าอะไรอยู่นะ… ยูร่าได้อธิบายต่อไปให้ยังวูที่กำลังประหลาดใจฟัง 

       "นี่คือเงื่อนไขพิเศษอย่างไม่เป็นทางของรัฐบาลเกาหลีใต้… พวกเขาให้ฉันจัดตั้งทีมขึ้นได้ตามใจชอบ เพื่อให้เกาหลีใต้มีผลงานเป็นที่น่าพอใจในงานแข่งขันซาทิสฟายระดับนานาชาติซึ่งจะเริ่มขึ้นในวันที่1พฤษภาคม โดยการแข่งกันจะกินเวลาทั้งหมด4วัน"

       ยูร่าคือผู้เล่นอันดับ5ของโลกเวลานี้… ความดังของเธอไม่ต่างอะไรกับดาราฮอลลีวู้ด จึงไม่แปลกที่จะมีสายสัมพันธ์อันดีกับรัฐบาลเกาหลีใต้ 

       "ก็เข้าใจสถานการณ์อยู่หรอก แต่ทำไมถึงต้องเป็นฉันล่ะ… ไม่ใช่ว่าเธอประเมินฉันสูงเกินไปหรอกเหรอ"

       "ฉันคิดว่านายน่าจะเป็นคลาสลับเกรดอีปิกอีกหนึ่งคนที่ยังไม่เปิดเผยตัวออกมา"

       คลาสอีปิกคนที่สองของโลกคือ<แอ็กนัส> และคนที่สามคือ<แค็ทซ์>… มีเพียงคลาสอีปิกคนแรกเท่านั้นที่ทั่วโลกยังไม่มีข้อมูลว่าเป็นใคร… แต่ยองวูรู้ดีอยู่แล้วว่าคนๆ นั้นคือ<ยูเฟอมิน่า> เจ้าของคลาส<นักคัดลอก> ทว่ายูร่าไม่ทราบเรื่องนี้… ด้วยความที่ยองวูสามารถรอดพ้นจากเวทย์มืดไม้ตายของเธอได้ ทำให้ยูร่าฟันธงว่าเขาคือคลาสเกรดอีปิก 

       "อย่างที่นายรู้ เกาหลีใต้เคยเป็นมหาอำนาจแห่งวงการเกมเมื่อหลายสิบปีก่อน… ในการแข่งแทบทุกชนิด เกมเมอร์เกาหลีใต้จะกวาดถ้วยรางวัลมาเป็นกอบเป็นกำ ในขณะที่เกมRPGอันโด่งดั่ง ผู้เล่นระดับท็อปก็ยังเป็นชาวเกาหลีใต้… แต่ทั้งหมดนั่นเป็นเพียงชื่อเสียงในอดีต… พักหลังมานี้ เกาหลีใต้ไม่ได้แสดงผลงานใดเป็นที่ประจักษ์อีกแล้ว โดยเฉพาะซาทิสฟาย"

       "ฉันเองก็พอจะรู้… เกาหลีใต้ในตอนนี้สิ้นมนต์ขลังไปแล้ว"

       "ถูกต้อง… แม้กระทั่งสู้กับผู้เล่นชาติเอเชียด้วยกันเองก็ยังเป็นปัญหา"

       เมื่อเซฮีที่อยู่ในครัวได้ยินอะไรแปลกๆ  เธอจึงรีบกลับออกมาพร้อมถ้วยชาในมือ... หลังจากนั้นก็นั่งลงในจุดที่จะไม่รบกวนการสนทนาของทั้งสอง… ยูร่าหันมาขอบคุณเซฮีเล็กน้อยก่อนจะรับชาไปดื่ม 

       "รัฐบาลเกาหลีใต้ต้องการจะกู้ศักดิ์ศรีและความยิ่งใหญ่ของเกมเมอร์ในอดีตคืนมา ด้วยการแสดงให้คนทั้งโลกเห็นบนเวทีซาทิสฟายนานาชาติครั้งนี้… ณ ปัจจุบัน การแข่งขันทางอุตสาหกรรมเกมมีสูงมาก… รัฐบาลเกาหลีใต้ต้องการจะทวงคืนเกียรติยศเหล่านั้น… พวกเขาต้องการแสดงแยนยานุภาพให้โลกได้ประจักษ์"

       "รัฐบาลต้องการผลการแข่งขันที่ดีใช่ไหม"

       "ถูกต้อง แต่เรื่องนั้นเป็นไปได้ค่อนข้างยากทีเดียว"

       "ทำไมล่ะ… เธอเองก็เป็นถึงอันดับ5ของโลก… ในเมื่อหนึ่งคนสามารถเข้าร่วมการแข่งได้3ประเภท… หมายความว่าเกาหลีใต้ของเราจะการันตี3เหรียญทองแน่ๆ แล้วไม่ใช่รึไง"

       งานแข่งซาทิสฟายระดับนานาชาติหนนี้ถูกจัดขึ้นเป็นครั้งแรก ดังนั้นจึงมีเพียง8ประเทศที่ได้เข้าร่วม… การคว้าถึง3เหรียญทองก็มากพอจะทำให้ติดอันดับท็อปได้ไม่ยาก

       ยองวูคิดง่ายเกินไป ความเป็นจริงไม่ใช่เรื่องที่สวยหรูเช่นนั้น  

       "ในโลกนี้มีผู้เล่นราว7คนที่ฉันไม่สามารถเอาชนะในลานประลองได้ และการแข่งล่าบอสกับฝ่าวงกตก็ไม่ใช่งานถนัดของฉัน… การแข่งสร้างไอเท็มก็มีไว้สำหรับคลาสสายผลิตเท่านั้น ข้ามไปได้เลย"       

       "..."

       "การแข่งความเร็วสัตว์เลี้ยงก็จะตัดสินกันในหมู่ผู้ใช้มังกรเดรก ทว่าไม่มีผู้เล่นเกาหลีใต้คนใดที่มีมังกรเดรกในครอบครอง พวกเราจึงต้องตัดใจ… ส่วนประเภทการแข่งที่เหลือก็มีชิงปราสาท ทำลายวัตถุ รำดาบ และล่าสมบัติ… ในบรรดาการแข่งเหล่านั้น มีเพียงทำลายวัตถุที่ฉันมั่นใจว่าจะคว้าเหรียญทองมาได้… อันที่จริง การชิงปราสาทก็เป็นสิ่งถนัดของฉันเหมือนกัน ทว่าชิงปราสาทต้องลงแข่งเป็นทีม แต่เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเอาชนะได้ด้วยทีมเกาหลีใต้ชุดนี้"

       ยองวู ผู้ที่นั่งเงียบตังใจฟังมานาน ยามนี้ได้เปิดปากขึ้นบ้าง

       "เท่าที่ฟังดู…  เธอมันไร้ประโยชน์สุดๆ เลยไม่ใช่รึไง"

       "..."

       ราวกับมีดที่กรีดเฉือนเข้าไปในหัวใจ… คิ้วของยูร่ากระตุกเล็กน้อยก่อนจะขมวดเข้าหากัน… ยองวูยังคงโพล่งต่อไปโดยไม่รักษาน้ำใจ  

       "ก็ไม่จริงเหรอ… ไม่สิ ทำไมถึงได้มีตั้ง7คนที่แข็งแกร่งกว่าเธอ… เป็นอันดับ5ของโลกไม่ใช่รึไง… ควรจะมีคนที่เก่งกว่าเธอแค่4เท่านั้นสิ… แล้วอีกอย่าง เธอเป็นถึงข้ารับใช้ลำดับ8แห่งวิหารยาธานเชียวนะ ไม่มีพลังพิเศษอะไรบ้างเหรอ… ฉันคิดว่าเธอควรได้เป็นท็อป3ด้วยซ้ำ"

       ยูร่ายังคงตอบกลับไปด้วยท่าทีสุขุมเยือกเย็น

       "มันก็จริงที่ฉันเป็นข้ารับใช้ลำดับ8… การอุทิศตัวให้เทพยาธานทำให้ฉันได้รับพลังพิเศษ ความสามารถในการต่อสู้ของฉันเพิ่มขึ้นจากแต่ก่อนมากก็จริง… แต่โลกนี้มันกว้างใหญ่… อันดับของเลเวลไม่ได้จะแปลว่าพลังต่อสู้สูงกว่าเสมอไป… แล้วอันที่จริง อย่างนายเองก็ไม่ได้เป็นแร้งเกอร์… ถ้าให้นับรวมพวกไร้อันดับแบบนายเข้าไปด้วย ทั่วทั้งโลกนี้ฉันคงสู้ไม่ได้อยู่ราว10คน"

       "หืม… งั้นมีใครบ้างล่ะ พวกแร้งเกอร์ที่แข็งแกร่งกว่าเธอน่ะ"

       ยูร่าไล่รายชื่อทันทีโดยไม่ลังเล

       "อันดับ1 ครอเกล… อันดับ2 ซีบาล… อันดับ3 คริส… อันดับ7 แอ็กนัส… อันดับ8 ฮูเร็น… อันดับ11 บองเดรอ… อันดับ15 เฮ่า… เท่านี้แหละ"

       "แอ็กนัสฉันเข้าใจ เขามีคลาสเกรดอีปิก แต่อันดับที่8...11... และ15หมายความว่าไงกัน"

       "ถึงแม้เลเวลของพวกเขาจะต่ำกว่า… ทว่าพวกนั้นเป็นปีศาจในสังเวียนต่อสู้… ถึงจะเทียบไม่ได้เลยกับสัตว์ประหลาดอย่างครอเกลก็เถอะ"

       "ครอเกลยอดเยี่ยมขนาดนั้นเชียว"

       "ฉันเคยเห็นเขาออกล่าอยู่หลายหน เชื่อฉันเถอะว่าเขาอยู่เหนือมนุษย์ทุกคนบนโลกนี้ไปแล้ว… ครอเกลคือชายซึ่งตรงกับคำกล่าวที่ว่า <ออกแรงน้อยสุด เพื่อให้ได้ผลลัพธ์สูงสุด> การหยั่งรู้สิ่งรอบข้างของชายคนนี้อยู่ในระดับน่าเหลือเชื่อ เขาสามารถคำนวนพลังโจมตีออกมาเป็นตัวเลขได้อย่างแม่นยำในพริบตา การกะจังหวะระยะหน่วงทักษะอันไร้ที่ติ การอ่านความเคลื่อนไหวของศัตรูและหาช่องว่างโจมตีสวนกลับ… ถ้าผู้คนเรียกฉันว่าอัจฉริยะ เชื่อเถอะว่าครอเกลคืออัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะ"

       "ว้าว… ฟังดูยอดไปเลยแฮะ"

       ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ในหัวของยองวูกลับคิดอีกอย่าง… 

       เก่งในการคำนวน…  เก่งในการหยั่งรู้...

       แล้วมันยังไงล่ะ 

       'เมื่ออยู่ต่อหน้าพลังแห่งไอเท็ม สิ่งเหล่านั้นก็ล้วนไร้ความหมาย'

       ในเกมออนไลน์ ไอเท็มคือสิ่งสำคัญ… ในขณะที่ยองวูดูแคลนครอเกลอยู่ในใจ ยูร่าก็เอ่ยปากขอร้องอย่างสุภาพ 

       "ฉันต้องการพลังของนายในฐานะคลาสอีปิก… ช่วยเข้าร่วมงานแข่งนานาชาติแล้วเป็นกำลังให้ฉันด้วย…   ถ้าหากผลงานแข่งเป็นที่น่าพึงพอใจ รัฐบาลเกาหลีใต้รับประกันว่าจะมอบรางวัลตอบแทนให้อย่างเหมาะสม… ดังนั้นสำหรับนาย เรื่องนี้มีแต่ได้กับได้"

       ยองวูหูผึ่งทันทีที่ได้ยินคำว่า<รางวัลตอบแทน>… ทว่าเขาก็ออกอาการลังเลอยู่ครู่หนึ่ง 

       'เราก็อยากจะเข้าร่วมอยู่หรอกนะ… แต่การต้องเปิดเผยตัวเองว่าเป็นคลาสเลเจนดารีนี่มันน่ารำคาญเกินไปหน่อย... หรือว่าบางที'

       ยองวูเอ่ยปากถามยูร่า ผู้ซึ่งกำลังรอคอยคำตอบด้วยสีหน้าจริงจัง

       "เป็นไปได้ไหมที่จะเข้าร่วมโดยปิดบังไอดีตัวละครไว้"

       "ไม่มีทาง… ไอดีตัวละครจะเป็นสิ่งยืนยันสิทธิ์ในการเข้าแข่ง"

       อย่างที่คาด… ยองวูจึงเปลี่ยนคำถาม

       "แล้วการแข่งความเร็วสัตว์เลี้ยงล่ะ… สามารถใช้วัตถุเข้าแข่งได้ไหม" 

       "...วัตถุงั้นเหรอ"

       "พูดให้ถูกคือ… สัตว์เลี้ยงที่ไม่มีชีวิต"

       สัตว์เลี้ยงก็คือสัตว์เลี้ยง… ย่อมเป็นสัตว์… หากเป็นสัตว์ก็ต้องมีชีวิต… แต่อะไรคือไม่มีชีวิต  

       "วัตถุคงไม่ถือเป็นสัตว์เลี้ยงหรอกมั้ง"

       "แต่วัตถุชนิดนี้สำนึกรู้ตนเอง… สามารถออกคำสั่งให้ทำตามได้"

       วัตถุที่สำนึกรู้ตนเองเนี่ยนะ...

       "ฟังดูเหมือนโกเล็มที่พวกจอมเวทย์สร้างขึ้นเลยไม่ใช่เหรอ..."

       "หลักการก็ประมาณนั้น..."

       "ทำไมถึงประมาณนั้น..."

       "เดิมที การแข่งความเร็วสัตว์เลี้ยงก็เป็นเวทีของผู้ใช้มังกรเดรกอยู่แล้ว… พวกเขาจะซัดกันเองจนกว่าจะเข้าเส้นชัย… แต่สัตว์เลี้ยงของฉันไม่รู้จักความเหน็ดเหนื่อย… จึงสามารถสั่งให้มันตัดกำลังคู่แข่งได้โดยที่ความเร็วไม่ลดลง… เหรียญทองย่อมตกอยู่ในมือเราแน่นอนแล้ว… และด้วยเงื่อนไขนี้ ฉันเองก็ไม่ต้องปรากฏตัวให้เป็นที่สนใจ"

       "หืม"

       "ก็ทำเหมือนว่าสัตว์ของฉันคือสัตว์เลี้ยงของเธอ… อย่าห่วงเลย ฉันจะเป็นคนบังคับมันเอง… แต่แน่นอนว่า รางวัลตอบแทนทั้งหมดเป็นของฉัน… ตกลงไหม"

       "...ฉันไม่สนใจของรางวัลหรอก… ที่ฉันสนคือนายมีสัตว์เลี้ยงซึ่งคล้ายคลึงกับโกเล็มระดับสูงด้วยเหรอ"

       "ถ้าไม่เชื่อล่ะก็ กลับบ้านไปแล้วเข้าซาทิสฟายมา… ฉันจะแสดงให้ดูเอง"

       "ตกลง… ถ้าเข้าเกมแล้วจะส่งข้อความทักไปหานะ"

       ยูร่าลุกยืนขึ้น… เธอหันไปกล่าวชมเซฮีว่าชาอร่อยมาก หลังจากนั้นก็เดินตรงไปยังประตูหน้าบ้าน… ยองวูเดินตามไปเปิดประตูให้ตามมารยาท… หลังจากนั้นยูร่าก็หันกลับมาและกระซิบข่าวอันน่าตื่นตะลึงว่า  

       "มีบางทีสิ่งที่นายควรรู้… ณ ตอนนี้ หมู่บ้านไบรันคงถูกทำลายราบเป็นหน้ากลองแล้วล่ะ"

       "อะไรนะ!"

       "เนบีเรียส ข้ารับใช้ลำดับที่4แห่งวิหารยาธาน เขาส่งสายสืบเข้าไปดูลาดเลาหมู่บ้านไบรันหลายหนแล้ว… ป่านนี้คงใช้เวทย์ข้ามมิติแบบกลุ่มส่งกองทัพยาธาน รวมไปถึงข้ารับใช้ลำดับที่5 บาลัค เข้ารุกรานหมู่บ้านไบรันเรียบร้อบแล้ว… กิลด์เซดาก้าห์หากไม่ตายหมด ตอนนี้ก็คงอาการร่อแร่ใกล้จบสิ้นเต็มที"

       "..."

       ยูร่าใช้นิ้วชี้สัมผัสไปยังบริเวณหัวใจของยองวูเบาๆ พร้อมกับกระซิบข้างหูว่า

       "ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ… ว่าสงครามระหว่างวิหารยาธานกับกิลด์เซดาก้าห์ ฉันจะช่วยนายเอง… หนี้ในวันนั้นฉันใช้คืนให้หมดแล้วนะ"

       'เป็นไปไม่ได้'

       ยองวูเช็คนาฬิกาอีกครั้ง… หลังจากที่ออกมาและนั่งคุยกับยูร่า เวลาผ่านไปราว40นาทีแล้ว… ในซาทิสฟายก็คงประมาณ2ชั่วโมง  

       "เธอจงใจมาหาฉันให้ตรงกับเวลาเข้าโจมตีของเนบีเรียสงั้นเหรอ"

       "ถูกต้อง… นายเคยบอกกับฉันเองว่า ตัวนายไม่สนใจจะเข้าร่วมสงคราม… แบบนี้ก็เข้าทางแล้วใช่ไหม"

       "...ตอนนี้ชักเริ่มไม่แน่ใจแล้ว"

       สงครามเป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะวุ่นวาย… ยองวูตกลงเข้าร่วมกิลด์เซดาก้าห์ในฐานะช่างตีเหล็ก เขาจึงไม่มีเหตุให้ต้องเข้าร่วมสงครามครั้งนี้ 

       "งั้นฉันกลับก่อนนะ"

       "เดี๋ยว!"

       "หืม..."

       ยองวูรั้งยูร่าไว้เล็กน้อย 

       "ข้ารับใช้ลำดับ4… หมอนั่นสามารถใช้ทักษะการอวยพรของเทพยาธานได้รึเปล่า"

       ยูร่าส่ายศีรษะ

       "มีเพียงข้ารับใช้ลำดับ1เท่านั้นที่ทำได้… ทำไมกัน นายมีภารกิจงั้นเหรอ"

       "แล้วถ้ามีล่ะ… เธอช่วยฉันได้ไหม"

       "ยากอยู่นะ… แม้ฉันจะเป็นหนึ่งในแปดข้ารับใช้ก็ตาม แต่ไม่เคยได้พบกับลำดับที่1ตัวเป็นๆ เลยสักครั้ง… แล้วนายก็กำลังเป็นปรปักษ์อยู่กับวิหารยาธานไม่ใช่รึไง"

       "นั่นสินะ… เข้าใจแล้ว"

       เมื่อยูร่ากลับออกไป… ยองวูรีบเข้าไปนอนในแคปซูลอีกครั้งเพื่อเชื่อมต่อซาทิสฟาย 

       { บ้าจริง! ฆ่าไปเท่าไรก็ไม่ลดลงเลย! }

       { จากหน่วยเฟคเกอร์ พวกเรากำลังเผชิญหน้ากับเนบีเรียสอยู่… ฉันจะดึงความสนใจไว้ให้ มันจะได้ใช้เวทย์มนต์ออกมาไม่ได้  }

       { จากโทบัน… บาลัคแข็งแกร่งเกินไป ฉันคงทนได้อีกไม่นาน… กำลังเสริมจากป็อนกับเรกัสอยู่ไหน! }

       { สาวกยาธานอาวุโสเพ่งเล็งป็อนกับเรกัสเป็นพิเศษ… ฉันกำลังช่วยสนับสนุนพวกเขาอยู่ แต่เรื่องจะสลัดให้หลุดแทบเป็นไปไม่ได้เลย  }

       แชทกิลด์กำลังลุกเป็นไฟ… เหตุการณ์ตึงเครียดมากเสียจนมีเพียงไม่กี่คนที่เห็นกริดออนไลน์ 

       { เฮ่อ… แย่ชะมัด… การต้องทำหน้าที่คุ้มกันจิสึกะจะลำบากเกินไปแล้ว! ถ้ามีเกราะที่กริดสร้างให้ล่ะก็… ชิ!  }

       เป็นข้อความบ่นจากแวนเนอร์… กริดอ่านไปพลาง แสยะยิ้มไปพลาง 

       "ถ้ามีเกราะ นายก็จะเก่งขึ้นงั้นสินะ"

       เป็นที่แน่นอนว่า ในบรรดาไอเท็มที่แวนเนอร์สวมอยู่ มีเพียงอาวุธเท่านั้นที่พอจะเข้าขั้น… ไม่ใช่เฉพาะแวนเนอร์เท่านั้น ในสมาชิกเซดาก้าห์ส่วนใหญ่เป็นแร้งเกอร์ที่สวมใส่อุปกรณ์ไม่สมระดับเลเวลของตน… กริดจึงเป็นเพียงผู้เดียวที่จะแก้ปัญหาเหล่านี้ได้ 

       "เดี๋ยวจะเอาเกราะไปส่งให้เอง"

       ชายหนุ่มเปิดกระเป๋าสัมภาระออก… เขาหยิบค้อนตีเหล็กในตำนานและเกราะคลื่นที่ใกล้จะเสร็จเต็มทีออกมา… กิลด์เซดาก้าห์สามารถต้านทานการซุ่มโจมตีจากเนบีเรียสได้นานกว่าที่ยูร่าคิดไว้มาก ชายหนุ่มจึงบรรจงใช้ค้อนทุบเกราะคลื่นต่อไปอย่างใจเย็น

• Next
• Previous