จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 151

       "หืมมม"

       ณ ภายในห้องทำพิธีของปราสาท

       เรกัสกำลังนั่งหาวด้วยท่าทางเกียจคร้าน… เขามีงานอีกมากให้ต้องทำ ดังนั้นจึงบล็อคการสนทนาทุกช่องทางไปจนหมดนานกว่าสองสัปดาห์แล้ว

       เรกัสกำลังนั่งจ้องสมุดบัญชีอยู่บนโตะอย่างเบื่อหน่าย ซึ่งในขณะนั้นเอง เป็นเวลาเดียวกันกับที่เขาได้ทราบข่าวการรุกรานของวิหารยาธาน เทควอนมาสเตอร์ผู้นี้จึงตัดสินใจเดินออกมาดู 

       ช่างไม่น่าสนใจเอาเสียเลย...

       "ถึงไม่มีเรา พวกเขาก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง"

       สาวกยาทานไม่เหมาะแก่การฝึกซ้อมของเรกัสเลยสักนิด… ในขณะที่เขากำลังจะกลับเข้าไปในปราสาท สายตาพลันชำเลืองขึ้นไปเห็นลำแสงบนท้องฟ้า… เป็นลำแสง2เส้นสุดท้ายที่ดูต่างจากปรกติ มันพุ่งลงมาข้างล่างพร้อมกับการปิดตัวลงของประตูมิติ

       "จะแข็งแกร่งรึเปล่านะ"

       ดวงตาของเรกัสพลันลุกวาวทันที เขาปืนบันไดขึ้นไปยืนดูบนกำแพง… หลังจากนั้นก็กระโดดไปอยู่ตรงกลางระหว่างเซ็ดนอสและลาเอลล่า ซึ่งทั้งสองกำลังคอยร่ายเวทย์สนับสนุนสมาชิกในกิลด์ด้านล่าง

       "มีคนบาดเจ็บเยอะมาก!"

       "อาฮะ..."

       "หือ..."

       หัวไหล่ของลาเอลล่าพลันสั่นระริก

       "นั่นมันอะไร..."

       จอมเวทย์ย่อมมีคุณสมบัติในการตรวจจับจอมเวทย์ด้วยกัน… ลาเอล่าและเซ็ดนอสจึงรับรู้ถึงอันตรายได้ก่อนเรกัส ทั้งสองจึงโพล่งขึ้นด้วยสีหน้าตื่นตระกหนก 

       "ส--สัตว์ประหลาด"

       "ใช่แล้ว… สัตว์ประหลาด..."

       และทันใดนั้นเอง

       ซู่วววว

       ลำแสงทั้งสองหยุดลง ณ กึ่งกลางสนามรบ… ข้อความระบบได้แสดงขึ้นบนหน้าจอของผู้เล่นทุกคนในหมู่บ้านไบรัน รวมไปถึงสมาชิกกิดล์เซดาก้าห์ด้วย

[ ข้ารับใช้ลำดับที่ 4 แห่งวิหารยาธาน <เนบีเรียส> ปรากฏตัว ]
[ เสียงบรรเลงของฟรุตที่เปี่ยมไปด้วยมนต์ดำ กำลังแล่นเข้าสู่โสตประสาทของท่าน ]     
[ ท่านจะสูญเสียสมดุลร่างกายและสมาธิไป ]
[ อัตราการหลบหลีกกลายเป็น 0%… ความแม่นยำลดลง 60%… ระยะเวลาร่ายเวทย์นานขึ้นเป็น 2 เท่า ]
[ เอฟเฟคนี้จะแสดงผลต่อเนื่องไปเรื่อยๆ จนกว่าเสียงของฟรุตจะดับลง ]

[ ข้ารับใช้ลำดับที่ 5 แห่งวิหารยาธาน <บาลัค> ปรากฏตัว ]
[ มันคือทายาทอสูรที่ควบคุมเปลวเพลิงได้ดั่งใจ… หากท่านเข้าใกล้ <บาลัค> ในรัศมี 1 เมตร ท่านจะได้รับความเสียหายจากธาตุไฟ 500 หน่วยต่อวินาที ]

[ เปลวเพลิงของทายาทอสูรเปรียบดั่งลมหายใจของเทพยาธาน… เทพยาธานจะทำการอวยพรสาวกทุกคนที่อยู่ภายในระยะ ส่งผลให้ค่าสถานะทุกชนิดของสาวกยาธานเหล่านั้นเพิ่มขึ้น 50%  ]

       "...ว้าว"

       เรกัสโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงชื่นชม ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อยอย่างมีเลศนัย 

       'ได้เวลาแสดงผลการฝึกแล้วสินะ'

       เมื่อหลายเดือนก่อน  กิลด์เซดาก้าห์ไม่สามารถรับมือได้แม้กระทั่งข้ารับใช้เพียงคนเดียว… ทว่านั่นเป็นอดีตไปแล้ว… เซดาก้าห์คือกิลด์ที่เติบโตได้รวดเร็วยิ่งกว่าใครทั้งหมด… ตอนนี้เรกัสไม่แสดงท่าทีสั่นกลัวเลยสักนิด แม้จะมีศัตรูที่แข็งแกร่งกว่ามาลาคัสปรากฏขึ้นถึง2คนพร้อมกัน… นักสู้อันดับ1ของโลกผู้นี้มีกำลังใจเต็มเปี่ยมยิ่งกว่าใคร ทว่าเซ็ดนอส จอมเวทย์วายุอันดับ1ของโลกกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น    

       "พวกเราควรถอนตัวออกจากไบรันเดี๋ยวนี้… คงเป็นการดีกว่า หากถอยไปสมทบกับกองทัพของท่านหญิงไอรีน แล้วค่อยมากลับยึดหมู่บ้านแห่งนี้คืนในภายหลัง"

       เซ็ดนอสพลันตื่นตระหนกสุดขีดเมื่อได้ยินเสียงฟรุตจากชายชราผมสีเทานามว่า <เนบีเรียส>… เขารู้ดีว่า ไม่มีทางที่จะเอาชนะพวกมันได้เลย ถ้าหากยังถูกเวทย์ชนิดนี้คอยสร้างอาการผิดปรกติอยู่ ผลของมันทำให้ทั้งการโจมตีกายภาพและเวทย์มนต่างไร้ความหาย 

       ลาเอลล่าแย้งขึ้น

       "ยึดคืนงั้นเหรอ… เซ็ดนอส นายคิดจริงหรือว่าพวกมันมาที่นี่เพียงเพื่อยึดหมู่บ้าน… เปล่าเลย… พวกมันมาทำลายให้สิ้นซากต่างหาก… ทันทีที่พวกเราจากไป สถานที่แห่งนี้ก็จะกลายเป็นเพียงซากขี้เถ้า… ถอยไม่ได้อีกแล้ว… มีแต่ต้องสู้ และต้องชนะให้ได้เท่านั้น"

       "พวกเราจะฟื้นฟูหมู่บ้านคืนตอนไหนก็ได้ แม้จะต้องเสียเวลาและเงินทองไปบ้างก็เถอะ… ฉันว่ามันคงดีกว่าการต้องตายที่นี่แล้วเสียค่าประสบการณ์กับไอเท็มไปนะ"

       "ปัญหาไม่ได้มีแค่นั้นน่ะสิ… หากเราแพ้ เอ็นพีซีทุกคนที่นี่ก็จะตายกันหมด"

       พลังของเอ็นพีซีเป็นสิ่งจำเป็นในการฟื้นฟูหมู่บ้านขึ้นมาใหม่… แต่ถ้าหากไม่มีชาวบ้านอาศัยอยู่อีกแล้ว การฟื้นฟูตึกรามบ้านช่องกลับมาจะไปมีประโยชน์อันใด… คงไม่ต่างอะไรกับเมืองร้างเท่านั้น… เอ็นพีซีในเกมนี้ก็มีหัวใจไม่ต่างกับมนุษย์คนหนึ่ง นี่เขาไม่ได้เรียนรู้จากกริดเลยงั้นหรือ   

       แต่ท้ายที่สุด เซ็ดนอสก็พยักหน้าเห็นด้วย

       "เข้าใจแล้ว… พวกเราต้องสู้สินะ"

       ทันใดนั้น คำสั่งของจิสึกะก็แสดงขึ้นบนแชทกิลด์

       { ระดมพล! รวมตัวกันที่ใจกลางหมู่บ้าน ระหว่างทางก็คอยช่วยเหลือเอ็นพีซีไปด้วย! }

       "ไปกันเถอะ"

       บนดาดฟ้าของตึกสามชั้นแห่งหนึ่ง… หลังจากคำสั่งบนแชทกิลด์ถูกส่งโดยจิสึกะ เธอก็หันกลับมาชำเลืองมองแวนเนอร์เล็กน้อย… ในระหว่างที่จิสึกะกำลังมุ่งหน้าไปยังเส้นทางอันคับแคบ แวนเนอร์ก็ทำตัวเป็นบอร์ดี้การ์ดคอยคุ้มกันเธอไว้ตลอดทาง… แม้จะกำลังรีบมุ่งหน้าไปยังเป้าหมาย แต่เธอก็พยายามจะหลบเลี่ยงสายตาศัตรูให้ได้มากที่สุด 

       และแน่นอน เนบีเรียสย่อมเพ่งเล็งพวกเขาป็นพิเศษ… ทันทีที่จิสึกะและแวนเนอร์เดินเข้าไปในตรอกแห่งหนึ่ง มันปรากฏตัวขึ้นมาขวางทางเอาไว้

       "เป็นเพราะพวกเจ้าสังหารมาลาคัส พลังของวิหารยาธานพวกเราจึงอ่อนแอลง… เรื่องนั้นคงต้องขอให้เจ้ารับผิดชอบด้วย"

       ฟลุตยังคงถูกชายชราผมเทาบรรเลงไม่หยุดมือ…  แต่คำพูดอันชัดถ้อยชัดคำก็ยังดังออกมาจากปากของมันอย่างไม่มีสะดุด

       'คนผู้นี้… มันแข็งแกร่งกว่ามาลาคัสมากทีเดียว'

       ชายชราที่มีส่วนสูงไม่ถึง150เซนติเมตร กลับทำให้ทั้งสิจึกะและแวนเนอร์ต้องอกสั่นขวัญแขวน… เพื่อช่วยคนทั้งสอง สมาชิกกิลด์ที่เหลือจึงรีบวิ่งเข้ามาสมทบในตรอก

       "ให้พวกเราจัดการที่นี่เอง!"

       "แวนเนอร์ นายช่วยคุ้มกันหัวหน้าด้วย!"

       "ขอบใจพวกนายมาก!"

       ในฐานะนักธนู หากต้องอยู่ใกล้ศัตรู จิสึกะจะสำแดงพลังออกมาได้ไม่ดีนัก… ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอจึงถูกคุ้มครองอย่างแน่หนาตามกลยุทธของกิลด์เซดาก้าห์ในทุกสงคราม…และเช่นเดียวกับครั้งนี้ 

       "ไปกันเถอะ"

       จิสึกะและแวนเนอร์รีบหนีเข้าไปในตรอกอีกฝั่งโดยมีสมาชิกกิลด์คอยขวางเนบีเรียสไว้ให้… ทว่าทุกอย่างก็ไม่เป็นไปดั่งใจนึก... ยังมีสาวกยาธานอีกนับสิบคนกำลังรอคอยทั้งสองอยู่ในอีกฝั่งของตรอก ทางเดินด้านหน้ามีแต่หมอกหนาทึบปกคลุมไว้

       "ถ้าไม่อยากตายก็หลบไปซะ!"

       แวนเนอร์ไม่ยอมถูกหยุดไว้ด้วยหมอกพิษแค่นี้แน่ เขาต้องการจะปกป้องหัวหน้ากิลด์ของตนให้ได้… ขวานคู่ซัดกระหน่ำนำทางเข้าไปอย่างดุดัน แวนเนอร์พุ่งตัวเข้าไปในหมอกอย่างไม่คิดชีวิต... สาวกยาธานพลันสะดุ้งเฮือกเล็กน้อย พวกมันถูกจิตสังหารอันรุนแรงของแวนเนอร์ทำให้เซซอยไปด้านหลัง… แวนเนอร์จึงใช้โอกาสนั้นพาจิสึกะหนีไปอีกทางหนึ่ง
       
       พวกเขาต้องไปถึงจุดหมายให้ได้… สถานที่ซึ่งจิสึกะสำแดงฝีมือได้ดีที่สุดคือบนกำแพง… แม้ว่าจะต้องสังเวยชีวิตของตนไปก็ตาม แต่แวนเนอร์ก็หวังจะพาตัวเธอไปที่นั่นให้สำเร็จ… ทว่าสาวกยาธานก็ไม่ทำเพียงยืนดูอยู่เฉยๆ… พวกมันรีบวิ่งตามออกมาทันทีที่จิสึกะออกจากตรอกไป 
  
       สาวกยาธานอาวุโสในตอนนี้ไม่ใช่เอ็นพีซีที่จะประมาทได้อีกแล้ว  เพราะพลังติดตัวของบาลัคได้ส่งผลอย่างมหาศาล

       "อั่ก!"

       สาวกวิหารบางคนได้ชักดาบที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุมออกมา พวกมันคืออัศวินมืดที่แฝงตัวอยู่ท่ามกลางจอมเวทย์มืด 

       สีหน้าของแวนเนอร์ไม่ค่อยสู้ดีนักในยามที่เขาปัดป้องดาบพวกมันไว้… เกราะที่แวนเนอร์สวมอยู่ไม่ใช่ไอเท็มที่ดีนัก และแต้มสถานะส่วนใหญ่ก็ถูกใช้ไปกับค่าพละกำลัง จึงทำให้พลังป้องกันของเขาต่ำกว่าที่ควรมาก แม้จะเป็นถึงคลาสอัศวินผู้พิทักษ์ก็ตาม… แต่ถึงกระนั้นเขาก็สู้ไม่ถอย 

       "ชิ...! เอานี่ไปกินซะ! ฉันจะสอนให้แกรู้จักคำว่าแทงค์สายบู๊เองโว้ย!! ไอ้พวกบัดซบเอ้ย!"

       แวนเนอร์ฮึดสู้กับอัศวินมืดโดยใช้ทักษะเสริมพลังให้กับตนเอง

       เคร้ง! เป้ง!       

       เป็นพละกำลังอันน่าเหลือเชื่อ

       แม้แวนเนอร์กระหน่ำขวานใส่ดาบของอัศวินมืดอย่างดุดัน… ทว่าพวกมันก็มีมากถึง10คน… ร่างกายแวนเนอร์จึงเต็มไปด้วยบาดแผลในเวลาอันสั้น

       "แค่ก!"

       จอมเวทย์มืดที่หลบอยู่ด้านหลังอัศวินแอบใช้เวทย์คำสาปใส่เขาอยู่ตลอดเวลา… ร่างกายแวนเนอร์โงนเงนจนยากจะตั้งตัวให้ตรงได้…  เขาเริ่มตื่นตระหนกมากขึ้นเมื่อเห็นหลอดพลังชีวิตของตนใกล้จะหมดลง  

       'ต้องคุมครองจิสึกะให้ได้!' เขาสาบานกับตนเองในใจ… ทว่าสถานการณ์ในตอนนี้มิอาจแก้ไขได้ด้วยพลังใจเพียงอย่างเดียว 

       'เรามันห่วยแตกสิ้นดี'   

       จิสึกะยิงศรออกไปทุกครั้งที่แวนเนอร์ตกที่นั่งลำบาก ทว่าสีหน้าของเธอไม่ค่อยสู้ดีนัก… พลังกำลังในการโก่งคันศรเป็นไปไม่ได้เท่าที่ควรเนื่องจากถูกรบกวนอยู่ตลอดเวลา… ในขณะเดียวกัน สมาชิกกิลด์ในตรอกแคบที่คอยขวางเนบีเรียสไว้ ตอนนี้พวกเขากำลังถึงคราววิกฤติสุดขีด 

       และเมื่อเนบีเรียสใช้เวทย์มืดออกมา ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะจบลง

       "อ๊ากกก!"
       
       "ไอ้แก่บัดซบ!"

       กิลด์เซดาก้าห์ทุกคนล้วนมีอันดับโลกอยู่ในท็อป200ทั้งสิ้น… แต่ละคนเป็นดั่งตัวประหลาดในสายตาผู้เล่นทั่วไป… ทว่ามันก็ยังไม่พอที่จะสร้างบาดแผลให้กับข้ารับใช้ลำดับที่4อย่างเนบีเรียสได้

       "พวแกรู้ไหมว่าจุดเด่นของมนต์ดำคืออะไร… มันสามารถเข้ากันได้ดีกับพลังเวทย์ทุกธาตุยังไงล่ะ… และมีบางธาตุที่ถูกพลังมนต์ดำส่งเสริมมากเป็นพิเศษ"

       เนบีเรียสอธิบายอย่างใจเย็นพร้อมกับเรียกเวทย์สายฟ้าออกมา

       เปรี้ยงงง!

       ตรอกไม่ใช่ตรอกอีกต่อไป… ตึกรามบ้านช่องบริเวณใกล้เคียงพังทลายลงพร้อมกัน… ถือเป็นสายฟ้าที่สร้างหายนะเป็นวงกว้างมากทีเดียว

       "แก..." 

       ดวงตาของเนบีเรียสเบิกโพลงทันทีพบว่า ศัตรูซึ่งควรจะตายไปแล้วกลับไม่ตาย… สุ้มเสียงอันแหบพร่าและเย็นชาดังก้องขึ้นท่ามกลางเศษขี้เถ้า 

       "ฉันจะฆ่าพวกแกทุกคน"

       นักลอบสังหารอันดับ1ปรากฏตัว… เขาช่วยสมาชิกร่วมกิลด์ไว้ได้ หลังจากนั้นก็หายตัวไปโผล่ด้านหลังเนบีเรียสพร้อมกับกวัดแกว่งมีดสั้นในมือเฉือนเข้าใส่… คลาสจอมเวทย์มักมีพลังป้องกันกายภาพต่ำ และเนบีเรียสก็ไม่มีทักษะป้องกันตัวแบบเดียวกับมาลาคัส ดังนั้นมันน่าจะอ่อนแอต่อการโจมตีระยะประชิด

       ทว่ามันกลับเบี่ยงตัวหลบจุดตายไปได้… เป็นเพราะผลของฟรุตที่บรรเลงอยู่… ค่าความแม่นยำของเฟคเกอร์จึงลดลงไปมากถึง60% ทำให้การโจมตีพลาดเป้าเกิดขึ้นบ่อยครั้ง  

       "หืม..." เนบีเรียสไม่อาจสู้อย่างสบายใจได้อีก… มันจับบาดแผลที่คอพร้อมกับขมวดคิ้วให้เห็นเป็นครั้งแรก

       "ฝีมือไม่ธรรมดา" 

       "แกเองก็เหมือนกัน"

       สมาชิกกิลด์ด้านหลังเฟคเกอร์ล้วนเป็นสหายที่รบเคียงบ่าเคียงไหล่กันมานาน… ในอดีตพวกเขาเคยพ่ายแพ้ต่อสัตวประหลาดสาวที่ชื่อยูเฟอมิน่าอย่างหมดรูป หลังจากนั้นทุกคนจึงฝึกฝนตัวเองขึ้นอย่างหนัก… ผู้เล่นชุดนี้จะถูกเรียกโดยรวมกว่า<หน่วยเฟคเกอร์>

       เฟคเกอร์ได้สื่อสารความคืบหน้าลงแชทกิลด์ทันที

       { จากหน่วยเฟคเกอร์ พวกเรากำลังเผชิญหน้ากับเนบีเรียสอยู่… ฉันจะดึงความสนใจไว้ให้ มันจะได้ใช้เวทย์มนต์ออกมาไม่ได้  }

       "อั่ก… บ้าจริง!"

       พาลาดินอันดับ1ของโลกอย่างโทบันกำลังดิ้นรนตะเกียกตะกาย… เขาพยายามรั้งบาลัคให้นานเท่าที่จะนานได้… ทว่าความเสียหายจากธาตุไฟพวกนี้รุนแรงเหลือเกิน… บาลัคเองก็มีฝีมือดาบใช่ย่อย และโทบันก็โดนฟันเข้าไปหลายครั้งแล้ว… ตัวเขาที่มักคุยโวโอ้อวดว่ามีทั้งพลังป้องกันและพลังชีวิตสูงสุดของกิลด์ ยามนี้กลับต้องยอมเสียหน้ารายงานสถานการณ์ไปตามจริ
ด้วยความสิ้นสภาพ  

        { จากโทบัน… บาลัคแข็งแกร่งเกินไป ฉันคงทนได้อีกไม่นาน… กำลังเสริมจากป็อนกับเรกัสอยู่ไหน! }

       เมื่อลาเอลล่าอ่านข้อความของโทบัน เธอก็มีพลันสีหน้าวิตกทันที… เรกัสได้กระโดดลงจากกำแพงไปร่วมสู้กับสาวกยาธานนานแล้ว ส่วนป็อนหลังจากที่จัดการกับสาวกฝั่งประตูตะวันตกหมด เขาก็เข้ามาสมทบกับทางนี้

       เมื่อลาเอลล่าเห็นว่าเหตุการณ์ไม่ค่อยสู้ดีนัก เธอจึงอธิบายลงไปในแชทกิลด์
       
       { สาวกยาธานอาวุโสเพ่งเล็งป็อนกับเรกัสเป็นพิเศษ… ฉันกำลังช่วยสนับสนุนพวกเขาอยู่ แต่เรื่องจะสลัดให้หลุดแทบเป็นไปไม่ได้เลย  }

       "นี่มัน..."

       โทบันได้แต่ยืนสั่นระริก… จะดีแค่ไหนกันถ้ากริดอยู่ที่นี่ด้วย… แต่คงไม่มีประโยชน์ หากมัวไปคิดถึงเรื่องที่ไม่มีวันเกิดขึ้นได้

       { เฮ่อ… แย่ชะมัด… การต้องทำหน้าที่คุ้มกันจิสึกะจะลำบากเกินไปแล้ว! ถ้ามีเกราะที่กริดสร้างให้ล่ะก็… ชิ!  }

       แวนเนอร์เริ่มบ่นอุบอิบในยามที่กำลังหมดสภาพ… ณ ตอนนี้คือวิกฤตของจริง… หากเป็นกิลด์อื่นคงจบสิ้นไปแล้ว แต่กิลด์เซดาก้าห์กลับสามารถยื้อไว้ได้อย่างเหลือเชื่อ

       "ฉันจะจัดการกับสาวกตรงนี้เอง… หรือจะให้ฉันไปทางไหน… ต้องไปช่วยคุณรึเปล่า… ข๊ากกก~~ ถุย! แล้วทายาทอสูรแข็งแกร่งขนาดไหนกันเชียว…"

       สามผู้เล่นใหม่ที่เพิ่งเข้ากิลด์รวมทั้งทูน พวกเขาตัดสินใจเข้าไปช่วยโทบันรับมือกับบาลัค… เป็นเวลาเดียวกับที่เฟคเกอร์ได้พักหายใจหายคอ 

       "ฉันมาแล้ว!"

       เป็นไอเบลลิน… สมาชิกกิดล์กำลังกระจัดกระจายกันมั่วซั่ว เขาจึงมาเสริมกำลังให้หน่วยเฟคเกอร์… ส่งผลให้เนบีเรียสมิอาจเป่าฟรุตได้ต่อเนื่องนัก… ทว่าบรรยากาศดีๆ ก็คงอยู่ได้ไม่นาน  

       "แฮ่ก… แฮ่ก..."

       "บ้าจริง… แบบนี้แย่แน่"

       "พวกเราเพิ่งเจอเคยทายาทอสูรเป็นครั้งแรก"

       "บาลัคแข็งแกร่งก็จริง แต่ตัวปัญหาคือเนบีเรียสต่างหาก… เวทย์มนต์ติดอาการเป็นวงกว้างของมันส่งผลร้ายเกินไป… ฉันไม่อาจโจมตีได้ดั่งใจด้วยความแม่นยำเพียงแค่นี้"

       "อัตราการหลบหลีกกลายเป็น0… นรกของนักลอบสังหารชัดๆ..."

       ยิ่งการต่อสู้ยืดเยื้อ สีหน้าของสมาชิกเซดาก้าห์ก็ยิ่งตึงเครียดมากขึ้น… แม้เนบีเรียสกับบาลัคจะแข็งแกร่งทั้งคู่ แต่ปัญหาที่แท้จริงคือเนบีเรียส… สิ่งแรกที่ควรทำในตอนนี้คือการหยุดฟลุตของมันให้ได้… ทุกคนเองก็คิดแบบเดี่ยวกัน   

       『กิลด์เซดาก้าห์สู้ได้ดีแล้วนะครับ แต่ว่าคราวนี้คงถึงขีดจำกัดแล้วจริงๆ 』

       สนามรบไบรันถูกถ่ายทอดสดออกอากาศไปตามสื่อทั่วโลก… ผู้เล่นที่อยู่ในหมู่บ้านไบรันเป็นคนอัดวิดีโอแล้วไลฟ์สดออกไป  

       『ถ้ามีเรกัสกับป็อนคอยช่วย การต่อสู้คงสูสีกว่านี้ ทว่า… มีสาวกยาธานราว60-70คนที่ได้รับผลเสริมพลังจากบาลัค และคนเหล่านั้นก็กำลังเพ่งเล็งทั้งสองเป็นพิเศษ จึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ 』

       『เดิมทีมาลาคัสก็นับว่าอ่อนแอที่สุดในบรรดาข้ารับใช้ทุกคนอยู่แล้ว… แม้กิลด์เซดาก้าห์สามารถเอาชนะมาลาคัสได้ก็จริง แต่ก็ยังห่างไกลอีกมาก เมื่อต้องเจอกับศัตรูที่แข็งแกร่งกว่ามาลาคัสถึงสองคนพร้อมกัน… หากไม่มีผู้เล่นท็อป10ของโลกยื่นมือเข้ามาช่วยในตอนนี้ ก็ค่อนข้างเป็นที่แน่นอนแล้วว่า กิลด์เซดาก้าห์คงไม่มีใครรอดชีวิตกลับไปแน่ 』       

       『เป็นภาพไม่คุ้นชินเลยนะครับ กับการที่กิลด์เซดาก้าห์กำลังพ่ายแพ้เช่นนี้』

       『 แต่ก็ต้องยอมรับว่า การยืดเยื้อมาได้ขนาดนี้ก็นับว่าเกินคาดมากแล้ว… ผมว่าทุกคนที่ได้ชมถ่ายทอดสดอยู่ คงจะไร้ข้อกังขากันแล้วว่าพวกเขาคือกลุ่มหัวกะทิที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างแท้จริง… เขารับมือกับสถานการณ์ได้ดีมาก แม้จะเกิดวิกฤติร้ายแรงขนาดนี้ขึ้นก็ตาม… คงจะไม่มีกลุ่มคนชุดไหนทำได้ดีกว่านี้อีกแล้ว 』

       『ในความคิดของผม เฟคเกอร์และแวนเนอร์แสดงออกได้โดดเด่นมาก… พวกเขาทำหน้าที่ของตนอย่างไร้ที่ติ 』

       『แวนเนอร์งั้นหรือ… ผมว่าคุณถูกท่วงท่าโจมตีอันดุดันของเขาหลอกตาเข้าแล้วล่ะ… แวนเนอร์น่ะหัวรั้น… เขาเป็นอัศวินผู้พิทักษ์ที่ไม่ยอมให้ความสำคัญกับพลังป้องกัน และตอนนี้คงกำลังสำนึกเสียใจในเรื่องนั้นอยู่แน่… สำหรับผม คนที่ทำได้ยอดเยี่ยมคือเฟคเกอร์ ไอเบลลิน ป็อน และเรกัส』

       『แล้วลาเอลล่ากับเซ็ดนอสล่ะครับ』

       แต่ในขณะที่ผู้เชี่ยวชาญกำลังวิเคราะห์สนามรบอย่างออกรส

       『เดี๋ยวก่อนนะครับ... ชายคนนั้นเป็นใครกัน...』

       ชายคนหนึ่งที่ปกปิดทั้งชื่อและไอดีได้ปรากฏตัวออกมาในหน้าจอถ่ายทอดสด

       『เวทย์บินครับคุณผู้ชม เป็นจอมเวทย์ไม่ผิดแน่!』
       
       ใช่แล้ว… ชายคนดังกล่าวกำลังบินอยู่บนท้องฟ้า… หลังจากนั้นเขาก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสัมภาระ… ชุดเกราะสีดำตัวหนึ่งถูกโยนไปให้แวนเนอร์ที่แตกกลุ่มอยู่สองคนกับจิสึกะ

       "...!!"

       ดูเหมือนแวนเนอร์กำลังตะโกนบางอย่างกลับไป… สีหน้าของเขาดูโมโหมากทีเดียว… ทว่าเมื่อได้รับชุดเกราะไปกลับยิ้มแย้มแจ่มใสขึ้นมาทันที… และในขณะนั้นเอง เรื่องมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น… แวนเนอร์ที่สวมเกราะสีดำตัวใหม่เข้าไป เขาแข็งแกร่งขึ้นราวกับเป็นคนละคน    

       แวนเนอร์กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง อัศวินผู้พิทักษ์อันดับ1คนนี้ไล่โหมกระหน่ำอาวุธใส่อาวุโสยาธานอย่างเกรี้ยวกราด… ทั้งผู้บรรยายและนักวิเคราะห์ต่างตกตะลึงไปตามๆ กัน

       『ชุดเกราะนั่น...!』

       ชายปริศนาผู้ซึ่งเอาชุดเกราะมามอบให้แวนเนอร์… พวกเขามีความสัมพันธ์ยังไงกันนะ และชุดเกราะตัวนั้นจะมีคุณสมบัติแบบใดกันแน่… ในขณะที่ภาพจับจ้องไปยังชายปริศนา กลุ่มผู้บรรยาย ผู้เชี่ยวชาญ และคนดูทั่วโลกต่างสงสัยว่าเขาเป็นใคร

       ในเวลาเดียวกัน ชายคนดังกล่าวได้ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสัมภาระอีกครั้ง… และคราวนี้เป็นดาบใหญ่สีดำที่ถูกหยิบออกมา 

       "...!!"

       ชายลึกลับตะโกนอะไรบางอย่างกับกลุ่มสมาชิกเซดาก้าห์… เพียงไม่นานก็มีชายคนหนึ่งยกมือขึ้น.… หลังจากนั้น ชายบนท้องฟ้าก็โยนดาบใหญ่สีดำไปให้คนที่ยกมือ… ความมหัศจรรย์เกิดขึ้นอีกครั้ง… สมาชิกกิลด์เซดาก้าห์ที่ได้รับดาบใหญ่ไปพลันแข็งแกร่งขึ้นทันตาเห็น ชายคนนั้นกระหน่ำฟาดดาบใส่บาลัคอย่างดุดัน

       และหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญทางสถานีก็นึกสิ่งอย่างขึ้นได้

       『เดี๋ยวนะ...! ผมรู้จักดาบเล่มนั้น! ถ้าจำไม่ผิดมันคือดาบใหญ่ของจอมเชือด ผู้ที่สังหารสมาชิกกิลด์ไจแอนท์นับสิบคนอย่างโหดเหี้ยมกลางเมืองวินสตันเมื่อเดือนก่อน』

       อีกคนกล่าวเสริม

       『ใช่แล้ว! ถึงว่า... ผมรู้สึกคับคล้ายคับคลานัก… มันคือดาบเล่มเดียวกันไม่ผิดแน่! 』

       『เดี๋ยวก่อน… งั้นก็แปลว่า...! 』

       ตัวตนของชายลึกลับบนท้องฟ้า… ณ ตอนนี้ ความมั่นใจของผู้ชมเริ่มมีมากขึ้น

       และหลังจากนั้น...

       ชายปริศนาได้เริ่มนำเกราะออกมาสวมให้กับตนเอง… ชุดเกราะของเขามีสีขาวบริสุทธิ์ ตัดกับแถบลวดลายทองคำอร่าม… หลังจากนั้น ผ้าคลุมที่มีรูปทรงธรรมดาไร้ลวดลายก็ถูกสวมทับเข้าไป 

       และทันใดนั้นเอง...

       เนบีเรียส บาลัค รวมไปถึงสาวกยาธานทุกคน ได้หันไปมองชายบนท้องฟ้าเป็นตาเดียว

       『เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไงกัน… เหตุใดสาวกยาธานทุกคนจึงหันไปสนใจกับจอมเชือดได้ 』

       『 หรือผ้าคลุมนั่นจะมีคุณสมบัติยั่วยุ… แต่มันไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตายเลยนะ… เขาจะรับมือกับพวกสาวกทุกคนพร้อมกันยังไง』

       ทั้งผู้บรรยาย ผู้เชี่ยวชาญ ผู้ชมทางบ้าน และสมาชิกกิลด์เซดาก้าห์ทุกคน… ยามนี้ทั้งหมดกำลังจ้องมองไปยังชายบนท้องฟ้าอย่างไม่กระพริบตา 

       เขาจะรู้ตัวรึเปล่านะ ว่าตอนนี้มีผู้คนนับร้อยล้านกำลังเฝ้าดูอยู่… ชายคนดังกล่าวล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสัมภาระอีกครั้ง… คราวนี้มีแสงสีฟ้าสว่างจ้าเปล่งออกมาทันทีที่เขาเริ่มดึงไอเท็ม  

       『ฉลามงั้นเหรอ...!』

       ใช่แล้ว… รูปทรงมันเหมือนกับฉลามไม่มีผิดเพี้ยน… ชายลึกลับดึงดาบใหญ่สีน้ำเงินทรงฉลามออกมาจากกระเป๋าสัมภาระ… หลังจากนั้น ทุกคนพลันต้องตกตะลึงเมื่อชื่อของทักษะถูกเปล่งเสียงดังฟังชัด

       "วิชาดาบแพ็กม่า… มายาร่ายรำ!"

       『พ--แพ็กม่า!!』
       
       ผู้คนทั่วโลกต่างพากันนิ่งอึ้ง… ไม่เว้นแม้กระทั่งผู้บรรยายและผู้เชี่ยวชาญ… หลังจากนั้นเพียงอึดใจเดียว ลำแสงรัศมีดาบสีน้ำเงินเข้มได้ถูกฟาดฟันออกมาจนเต็มท้องฟ้าในหน้าจอฉายภาพ

• Next
• Previous