จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 137

       ในทุก4เดือน... พระจันทร์เต็มดวงทั้งสองจะมาบรรจบกันในค่ำคืนหนึ่ง… และเมื่อชายฝั่งทะเลของ <บรินิชี่> มีระดับน้ำต่ำสุด… เส้นทางลับจะถูกเผยออกมาให้เห็น

       "ในที่สุดก็พบสักที"
       
       ใต้น้ำทะเลมีทางเดินกำลังส่องประกายระยิบระยับทอดยาว

       ซ่า!… ซ่า!... 

       หญิงสาวคนหนึ่งก้าวเดินลงไปบนเส้นทางดังกล่าว… เธอไม่สนว่ารองเท้าหรือชุดจะเปียกปอนเพียงใด… หญิงสาวปริศนายังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ จนสุดทาง… เธอออกอาการลังเลเล็กน้อยเมื่อหยุดลงและจ้องมองไปยังก้นท้องทะเลลึกด้านหลัง… ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกหนึ่งครั้ง และใช้ปากเป่าฟรุตที่เตรียมไว้ในมือ 

       วี๊~ วิ๊วี~~

       ตัวโน้ตถูกเปล่งออกจากปลายฟรุตสอดรับกับคลื่นทะเล… ภาพของหญิงสาวกำลังยืนเป่าฟรุตท่ามกลางท้องฟ้าที่มีเพียงแสงจันทร์สาดส่อง…  ช่างเป็นฉากอันงดงามเหนือคำบรรยายอย่างยิ่ง

       หน้าต่างข้อความระบบได้แสดงขึ้นตรงหน้าเธอในที่สุด

[ ท่านทำการบรรเลง <ฟลุตลอเรเลีย>… ท่านจะสามารถหายใจในน้ำได้เป็นระยะเวลา 25 นาที  ]

       ซุ่วว!

       หญิงสาวปริศนารวบรวมความกล้าพร้อมกับพุ่งตัวลงทะเลไป… ท่ามกลางสองข้างฝั่งใต้ทะเล สิ่งมีชีวิตอันน่าตื่นตาจำนวนมากกำลังว่ายวนเวียนรอบกาย… จนในที่สุดเธอก็ได้พบแสงจากปลายทางซึ่งนำไปสู่การค้นพบอาณาจักรลับ

[ ท่านคือผู้เล่นคนแรกที่สำรวจพบ <อาณาจักรไซเร็น> ]
[ สถานที่แห่งนี้ปรากฏอยู่ในตำนานสืบทอดกันมาหลายเล่ม… ถ้าหากท่านสร้างแผนที่อาณาจักรแห่งนี้ขึ้น การขายมันจะทำให้ท่านมั่งคั่งและมีชื่อเสียง ]
[ ถ้าหากท่านนำแผนที่ไปขายให้กับองค์ชายลำดับ 3 ของจักรวรรดิซาฮารัน… ท่านจะได้รับภารกิจใหม่ที่น่าสนใจ ]

       'ไว้ค่อยจ้างช่างทำแผนที่ภายหลังก็แล้วกัน'

       ในทุกหนแห่งของซาทิสฟาย... การเป็นคนแรกที่ได้สำรวจพบ จะทำให้ได้รับผลตอบแทนจำนวนมหาศาล… แต่ในบรรดาผู้เล่นกว่า2พันล้าน มีหรือที่จะสำรวจหาสถานที่ใหม่พบได้โดยง่าย

       แม้ภาพตรงหน้าชวนให้ตื่นตะลึงไม่น้อย ทว่าความสนใจของหญิงสาวกลับมุ่งไปทางอื่นเสียมากกว่า  

       จุดประสงค์หลักที่ทำให้เธอเดินทางมายังอาณาจักรแห่งนี้… ก็เพราะต้องการสูตรผลิตลูกแก้วที่ศิษย์คนแรกของบราฮัม <มูมัด> ใช้ในระหว่างยังมีชีวิตอยู่

       'ต้องรีบหาสูตรให้พบ… แล้วนำกลับไปให้กริด'

       ชื่อของหญิงสาวผู้นี้คือยูเฟอมิน่า… ในอดีตเธอเคยไหว้วานให้กริดสร้างลูกแก้วให้ เพื่อตอนแทนที่ช่วยเหลือออกมาจากคุกใต้ดินวินสตัน… และกริดก็รับปากเป็นมั่นเหมาะ ขอเพียงเธอนำสูตรการผลิตและวัสดุไปให้ก็พอ  

       หลังจากนั้น

       ยูเฟอมิน่าได้ค้นคว้าหาประวัติของลูกแก้วชั้นยอดทั่วโลก… และผลสรุปก็คือ ลูกแก้วบราฮัมคือสุดยอดลูกแก้วอย่างไร้คู่แข่ง… ทว่าเงื่อนไขการสวมใส่มันออกจะสูงไปสักหน่อย ดังนั้นยูเฟอมิน่าจึงต้องลดระดับลูกแก้วลงเพื่อให้เธอใช้งานได้… เป้าหมายถัดมาคือศิษย์คนแรกของบราฮัม… มูมัด   

       การเดินทางอันยาวนานได้จบลง ณ อาณาจักรไซเร็นแห่งนี้… เมื่อ500ปีก่อน มูมัดแต่งงานและอาศัยอยู่ที่นี่พร้อมกับภรรยา… เป้าหมายต่อไปของยูเฟอมิน่าคือการค้นหาผู้สืบทอดของมูมัด เพื่อจะได้นำสูตรการผลิตลูกแก้วกลับไป  

       "อีกแค่ก้าวเดียวเท่านั้น… กริด… รอฉันก่อนนะ"

       เธออยากกลับไปพบกริดให้เร็วเท่าที่จะเร็วได้… ไม่ใช่เพียงแค่คาดหวังให้เขาสร้างลูกแก้วเท่านั้น… แต่เธอซึ่งเป็นถึง1ใน3คลาสเกรดอีปิกชื่อดังของโลก กลับต้องพ่ายแพ้ให้กับกริดอย่างหมดสภาพ… ดังนั้นยูเฟอมิน่าจึงอยากรู้ว่าตอนนี้กริดจะเติบโตไปถึงไหนแล้ว  

       "ฉันไม่ได้อยากเจอหน้าเขาหรืออะไรแบบนั้นหรอกนะ… ก็แค่สงสัยเฉยๆ"

       เธอพึมพำเล็กน้อยเองพร้อมกับทำท่าทางเขินอาย… ชาวเมืองของอาณาจักรไซเร็นคงอดคิดไม่ได้ว่า พวกมนุษย์ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าประหลาดนัก

       ***

       "เฮ้ย...!" 

       ณ ตอนนี้เป็นเวลาเช้ามืดของวันใหม่… ชิงยองวูผู้ซึ่งหลับคาโซฟาไปตั้งแต่เมื่อคืนพลันสะดุ้งตื่น 

       "อยู่ดีๆ ก็รู้สึกประหลาด..."

       บางทีเมื่อคืนอาจฝันร้าย… แม้กระทั่งตอนนี้ยังคงรู้สึกเย็นสันหลังวาบอยู่… เขาถอดชุดออกแล้วก็พบว่า โซฟาที่นอนมาทั้งคืนได้ชุ่มไปด้วยเหงื่อ… ชายหนุ่มจึงรีบเดินตรงไปยังห้องน้ำและเปิดฝักบัวทันที   

       เดิมทีเขาจะอาบน้ำเพียงครั้งเดียวในรอบ3วัน… แล้วเหตุไฉนคนอย่างยองวูถึงคิดอาบน้ำตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นได้… สงสัยดวงอาทิตย์คงได้ขึ้นทางทิศตะวันตกแน่ 

       'วันนี้จะเป็นค่ำคืนแรกของเรา… ดังนั้นต้องสะอาดที่สุด… ฮุฮุฮุ!'

       ชินยองวูอดอมยิ้มอย่างมีความสุขไม่ได้… เขาอาบน้ำไปพลาง ฮัมเพลงไปพลาง… เมื่อเสร็จแล้วก็เดินกลับมายังแคปซูลทันที… แต่ก่อนที่จะเข้าซาทิสฟาย ชายหนุ่มตัดสินใจเปิดอินเทอเน็ตเข้าเวปไซต์ก่อน   

       ต็อกแต๊ก… ต็อกแต๊ก... 

       ราวกับกำลังตื่นเต้นสุดขีด คราวนี้เขากดคีบอดด้วยความนุ่มนวลอย่างผิดธรรมชาติ… เพียงพริบตาเดียว ผลลัพท์การค้นหา <เพศสัมพันธ์ในซาทิสฟาย> ก็แสดงขึ้นบนหน้าจอเป็นจำนวนมาก… ยองวูนั่งอ่านไปด้วยความคึกคักในใจ

       "เห… ได้ทั้งกับเอ็นพีซีและผู้เล่นด้วยกันเองเลยรึ… เรื่องจริงเหรอเนี่ย!"

       ซาทิสฟายก็เหมือนกับโลกอีกใบหนึ่ง… เพศสัมพันธ์จึงเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

       ทว่าเอส เอ กรุ๊ปจำเป็นต้องใส่ข้อกำหนดเอาไว้… ไม่อย่างนั้นผู้เล่นอาจใช้มันอย่างไม่ยั้งคิด หรือไม่ก็นำไปใช้ในทางที่ผิด… และเลวร้ายที่สุด… อาจถึงขั้นอาชญากรรม   

       "ในซาทิสฟาย… เพศสัมพันธ์จะมีได้เฉพาะคู่รักที่แต่งงานกันอย่างถูกต้องเท่านั้น… และจำนวนครั้งก็จำกัดไว้เพียง1ครั้งต่อเดือน… หากเงื่อนข้อใดข้อหนึ่งไม่ตรง… ระบบเกมจะไม่ยินยอมให้ใช้งาน <ระบบเพศสัมพันธ์>

       หลังจากนั่งอ่านเงียบๆ มานาน… ในที่สุดยองวูก็กระแทกใส่คีย์บอร์ดอย่างแรง 

       "จะบ้ารึไงฟะ! ทำไมถึงได้แค่เดือนละครั้ง!!"

       ความบริสุทธิ์ที่เขาเก็บสะสมมานาน… ไม่สิ… ความบริสุทธิ์ที่ไม่รู้จะเก็บมาทำไมตั้งนาน สุดท้ายก็มีโอกาสได้สลัดออกไปเสียที… ยองวูมีแผนจะใช้ช่วงเวลาค่ำคืนอันร้อนแรงกับไอรีนทั้งวันทั้งคืนนานนับเดือน… ทำให้ข้อจำกัดนี้ส่งผลต่อสภาพจิตใจของเขามาก 

       "เดือนละครั้ง… อยากทำแค่ไหนก็ได้เดือนละครั้งงั้นเหรอ… บ้าฉิบ! ใครจะไปพอใจกับจำนวนแค่นี้ได้ฟะ!!… ไม่ใช่ฉันแน่นอนโว้ย!"

       ยองวูเอนหลังลงไปนอนดิ้นงอแงเหมือนเด็ก… ทว่าเพียงไม่นานก็ได้สติกลับมาอีกครั้ง 

       'แต่ถ้ามองในแง่ดี… อย่างน้อยก็ยังได้ตั้งเดือนละครั้ง… ตัวเราซึ่งไม่เคยมีโอกาสมาตลอด27ปี… เดือนละครั้งก็ดีแค่ไหนแล้วนะ'

       บางทีอาจเร็วไปหากจะมานั่งเสียเศร้าใจ… ยองวูรีบกลับไปเปิดอินเทอร์เน็ตอีกครั้ง เขาก็พบหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งมีคะแนนตอบรับจากผู้อ่านสูงมาก… 

       <100 เทคนิคพิชิตใจสตรีบนเตียง>… ชายหนุ่มรีบกดซื้อโดยไม่ต้องคิด

       "อ่า… โอ้ว!"

       เป็นหนังสือซึ่งเขียนบรรยาฉากที่ยองวูไม่เคยประสบพบเจอมาก่อน… แถมยังมาจากผู้เชี่ยวชาญโดยตรง และมีการอธิบายขั้นตอนไว้อย่างละเอียดครบถ้วน… ยองวูอ่านมันอย่างตั้งใจจากหน้าแรกยันหน้าสุดท้าย… เขาไม่เคยสนใจในหนังสือเล่มใดมากขนาดนี้มาก่อน… แม้แต่หนังสือเรียนก็ไม่เคย… เวลาผ่านไปนานเท่าใดกันนะ 

       "ล--โลกใบใหม่..."

       เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ยองวูรู้สึกสนุกไปกับการอ่าน… เวลาผ่านไปนานจนเขาไม่รู้สึกตัว… ดวงอาทิตย์เริ่มแยงแสงเข้ามาทางหน้าต่าง… เมื่อหันไปมองนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลา11โมงเช้า… พ่อกับแม่ไปทำงาน และเซฮีไปโรงเรียน… ดังนั้นเขาจึงอยู่บ้านหลังนี้ตามลำพัง… ชายหนุ่มเดินตรงไปยังห้องครัวและกินข้าวเพื่อที่จะได้… 'มีแรง'
       
       "ฟู้วว!"

       การอิ่มท้องนี่มันดีจริงๆ… หลังจากนั้นเขาก็อาบน้ำและกลับไปเสริม 'ความรู้' ต่อ 

       'เอาล่ะ… เราพร้อมแล้ว!'

       ยองวูเดินไปนั่งในแคปซูลและกำลังจะล็อคอินเข้าซาทิสฟาย ทว่าชายหนุ่มพลันลุกลี้ลุกลนรีบเดินกลับไปยังห้องอาบน้ำอีกครั้ง

       'คราวนี้พร้อมจริงๆ แล้ว...' 

       ยองวูเข้าเกมไปด้วยความมั่นใจอันเต็มเปี่ยม

       ซู่วววว!

       โรงตีเหล็กข่านในยามนี้กลายเป็นจุดรวมพลของเซดาก้าห์… ทุกคนมารวมตัวที่นี่เกือบครบแล้ว… เมื่อกริดล็อคอินเข้ามา สมาชิกทั้งหมดจึงหันมามองเป็นตาเดียว

       แวนท์เนอร์โพล่งขึ้นอย่างเดือดดาล   

       "เฮ้! กริด… นายต้องมีคำอธิบายนะ… นายทำยังไงถึงได้แต่งงานกับท่านหญิงไอรีน!!"

       ณ สองวันก่อนในซาทิสฟาย

       กริดได้ออกจากวินสตันเพื่อไปทำภารกิจเป็นเวลานานถึง40วัน… ระหว่างนั้นแวนท์เนอร์ได้เฝ้ารอการกลับมาของเขายิ่งกว่าใคร… เมื่อรู้ข่าวว่ากริดจะกลับมา เขาจึงตื่นเต้นดีใจเป็นพิเศษ

       ทว่ากลับต้องได้เห็นภาพที่ทำให้หัวใจแตกสลาย...  

       ท่านหญิงไอรีน… เอ็นพีซีหญิงสาวซึ่งมีรูปลักษณ์ใกล้เคียงกับสเป็คของแวนท์เนอร์มาก… แต่เธอกลับโผเข้าไปกอดกริดด้วยสีหน้าและแววตาถวิลหา… แถมยังประกาศว่าจะแต่งกับกริดในงานเลี้ยงตอนรับต่อหน้าทุกคนอีกด้วย  

       "อ๊ากกก… ทำไมกัน… ทำไมถึงเป็นนาย ไม่ใช่ฉัน!"

       นับตั้งแต่จิสึกะมีคำสั่งให้ย้ายมาอยู่วินสตัน แวนท์เนอร์ได้พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เข้าใกล้ท่านหญิงไอรีน… การรักใคร่ระหว่างผู้เล่นและเอ็นพีซีมีให้เห็นอยู่บ่อยครั้งจนไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่… ไอรีนมีรูปลักษณ์อันงดงามดุจดังนางฟ้า… ทว่าปัญหาใหญ่ก็คือ เธอเป็นทายานเพียงคนเดียวของเอิร์ลสไตม… ทำให้ไอรีนเป็นราวกับดอกฟ้าบนยอดเขาสูง… ที่แม้กระทั่งแวนท์เนอร์ผู้เป็นถึงแร้งเกอร์ก็ยังมิอาจเอื้อมเด็ด… ไม่ว่าจะทำยังไง... เขาก็ไม่ได้รับภารกิจที่ใกล้ชิดไอรีนเลยสักครั้งเดียว     

       "แล้วทำไมนายถึงได้… นายไปสนิทกับเธอตอนไหน!!  นายมัดใจเธอด้วยอะไร… ทั้งเลเวลน้อยกว่าฉัน… ทั้งอัปลักษณ์กว่าฉัน!!"

       ความรู้สึกมากมายของแวนท์เนอร์พรั่งพรูออกมาจากปาก… ทั้งเศร้าโศก เสียใจ อิจฉา และโกรธแค้น… ทุกอารมณ์ด้านลบเกิดขึ้นพร้อมกันหมด… ในขณะที่เขากำลังจะสติแตก ป็อนก็เดินเข้ามาหาและโพล่งขึ้น   

       "เฮ้… นี่นายคิดจริงหรือ ว่ากริดอัปลักษณ์กว่านาย… ไอ้หัวล้าน!"

       "หุบปาก!! ฉันบอกนายกี่ครั้งแล้วว่าตัวจริงฉันไม่ได้หัวล้าน เจ้าโง่!"

       "ไม่เกี่ยวสักหน่อย… มันก็จริงที่นายบอกฉันเป็นร้อยรอบแล้วว่าตัวจริงหัวไม่ได้ล้าน… แต่ในเกมนายก็หัวล้านไม่ใช่รึไง… แล้วอย่าลืมคิดเรื่องความแตกต่างของอายุ… ถ้านายไปยืนข้างๆ ท่านหญิงไอรีนล่ะก็ เธอจะดูเป็นเพียงเด็กสาวแรกแย้มไปเลย… ทำไมไอ้แก่อย่างนายถึงดันไปหลงรักเด็กสาวเข้าได้"

       "อ--อะไรนะ… อายุมันเกี่ยวอะไรกับความรักกัน… อย่ามาทำให้ความรักอันบริสุทธิ์ของฉันต้องแปดเปื้อนเด็ดขาด!"

       "เดี๋ยวนี้กล้าขึ้นเสียงงั้นเหรอ… คิดว่าไง ลองชิมหอกวายุดูหน่อยไหม!"

       "ก็เอาเซ่! ให้มันตายกันไปทั้งคู่เลยวันนี้!"

       และแล้วก็เป็นอีกครั้งที่สองคนนี้ทะเลาะกัน… แต่นั่นก็ทำให้กริดสามารถปลีกตัวออกจากแวนท์เนอร์ได้ เขาเดินเข้าไปหาจิสึกะและถามขึ้น

       "ทำไมทุกคนถึงมารวมตัวกันที่นี่ล่ะ"

       "ไม่เห็นต้องถาม ก็มาร่วมงานแต่งของนายไง… นายแต่งงานทั้งที… แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่พวกเราเห็นผู้เล่นแต่งงานกับเอ็นพีซีในเกม… ก็เลยอยากลองเข้าร่วมพิธีดูสักหน่อย"

       "หืม… แล้วหมู่บ้านไบรันล่ะ… ทำไมลอร์ดของหมู่บ้านถึงว่างออกมาเที่ยวเล่นได้"

       "ถ้าการเป็นลอร์ดของหมู่บ้านมันทำให้ฉันไม่มีเวลาว่างเลยสัก2-3วัน… ฉันก็คงไม่ขอเป็นมันแล้ว… เวลาว่างมันก็ยังพอมีอยู่… แล้วตอนนี้ก็ให้โทบันคอยดูแลที่นั่นด้วยเผื่อเหตุฉุกเฉิน… แต่เหนือสิ่งอื่นใด… นายเปลี่ยนไปมากเลยนะ กริด"

       "เปลี่ยนไปงั้นเหรอ..."

       "ใช่แล้ว ถ้าเป็นนายคนเก่าจะต้องเถียงแวนท์เนอร์กลับไปด้วยอารมณ์บูดบึ้งแน่… แต่ตอนนี้นายทำแค่ปล่อยให้มันเข้าหูซ้าย แล้วก็ทะลุหูขวาออกไป… นายโตขึ้นมากเลยนะ"

       "ฉันก็อายุ20ตอนปลายแล้ว… ที่จริงก็เป็นผู้ใหญ่แล้วล่ะมั้ง"

       แม้จะตอบส่งเดชไปอย่างนั้น… แต่ภายในใจของกริดก็เพิ่งจะรู้สึกตัวว่า ตนนั้นมีนิสัยเปลี่ยนไปมากจริงๆ… ทุกครั้งที่ได้เข้าซาทิสฟาย หัวสมองจะผ่อนคลายและสุขุมรอบคอบ… ต่างจากในชีวิตจริงมากทีเดียว

       นี่คือผลจากการมีค่า <วิสัยทัศน์> ที่สูง… ตอนนี้กริดมีค่าวิสัยทัศน์ถึง600แต้ม โดยแม้จะยังไม่เจนโลกขนาดเข้าใจสัจธรรมทั้งมวล… แต่เขาก็เห็นโลกใบใหม่ที่ต่างไปจากเดิมในตอนแรก… ดังนั้นเมื่อได้พบสถานการณ์ไม่คาดฝัน กริดจะสามารถรับมือกับมันและตัดสินใจอย่างสุขุมรอบคอบด้วยระยะเวลาอันสั้น

       "ว่าแต่ เฟคเกอร์อยู่ไหนงั้นเหรอ"

       ในระหว่างทางไปวาติกัน กริดได้ฆ่านักลอบสังหารไปทั้งหมด3คน และได้รับไอเท็มมา3ชิ้น… หนึ่งในนั้นคือเข็มขัดลูกดอกเค็นเน่น… ส่วนอีก2ชิ้นคือกับดักและยาพิษ

       เข็มขัดจัดอยู่ในประเภทอุปกรณ์สวมใส่ จึงไม่ใช่ปัญหากับกริดหากจะใช้งานมัน… ทว่าทั้งกับดักและยาพิษต่างเป็นไอเท็มใช้งาน… มันถูกสร้างขึ้นสำหรับผู้มีความช่ำชองในการใช้งานอยู่แล้ว… แม้จะเป็นผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า แต่เขาไม่ได้เป็นนักลอบสังหารโดยตรง จึงไม่อาจใช้ไอเท็มเหล่านี้ได้… ชายหนุ่มจำเป็นต้องหาคนมาสอน   

       "ฉันอยากให้เฟคเกอร์สอนใช้งานไอเท็มสักหน่อย"

       จิสึกะยักไหล่อย่างจนปัญญา

       "ฉันคิดว่าเขาอยู่ในนี้แหละ แต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน… นายก็รู้ เขาเชี่ยวชาญเรื่องพรางตัวยิ่งกว่าใคร"

       เฟคเกอร์ นักลอบสังหารอันดับ1ของโลก… ผู้ซึ่งชำนาญการพรางตัวมากที่สุดคนหนึ่ง… ต่อให้ไม่ได้ใช้ทักษะในเกม เพียงแค่เขากลั้นหายใจ เฟคเกอร์ก็สามารถลบตัวตนจากคนรอบข้างได้แล้ว… ในอดีตเขาจึงหัวเสียอย่างมากเมื่อถูกยูเฟอมิน่าจับได้… ทว่าตอนนี้กริดมีค่าวิสัยทัศน์สูงกว่ายูเฟอมิน่าคราวนั้นเสียอีก    

       "อ้อ… อยู่นั่นเอง" กริดเดินดุ่มเข้าไปหาเฟคเกอร์ซึ่งยืนกอดอกอยู่ที่มุมห้องด้านหลัง  

       "เฟคเกอร์… นายช่วยสอนวิธีติดตั้งกับดักและวิธีการปรุงยาพิษให้ฉันหน่อยสิ… ฉันบังเอิญเก็บไอเท็มพวกนี้มาได้ ดูเหมือนมันอาจมีประโยชน์ในภายหลัง"

       "...!!"

       เฟคเกอร์ดวงตาเบิกโพลงอย่างตกตะลึง… ขนาดคนที่ยืนอยู่รอบข้างยังสัมผัสถึงเขาไม่ได้… แต่กริดกลับหาเฟคเกอร์ซึ่งยืนท่ามกลางฝูงชนพบได้ด้วยการกวาดสายตามองไปรอบห้องเพียงครั้งเดียว… เขาจ้องมองกริดอย่างเพ่งพิจารณาก่อนจะพูดกับตนเองในใจ

       'เขาเติบโตขึ้นอีกแล้วสินะ'  

• Next
• Previous