จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 150

       เดิมทีนั้น บริเวณโดยรอบหมู่บ้านไบรันมีสถานที่เก็บเลเวลในช่วง100-200อยู่มาก… ประชากรผู้เล่นที่อาศัยในหมู่บ้านไบรันจึงมีพอสมควร… แต่ด้วยความที่เป็นหมู่บ้านเล็ก การพัฒนาและขยับขยายจึงทำได้ลำบาก แถมยังมีเมืองใหญ่อย่างวินสตันอยู่ห่างไปไม่ไกล ทำให้บรรดาผู้เล่นไม่ค่อยนิยมมาพักอาศัยยังหมู่บ้านนี้

       หากนับรวมเอ็นพีซีไปด้วย ประชากรทั้งหมดจะมีอยู่ราว500คนเท่านั้น

       ทว่า

       เมื่อไม่นานมานี้ งานแต่งของท่านหญิงไอรีนได้ทำให้หมู่บ้านไบรันได้รับอานิงส์ไปเต็มๆ… ผ่านไปเพียงอาทิตย์เดียว จำนวนประชากรของหมู่บ้านนี้เพิ่มขึ้นจนกลายเป็น5,000คนในพริบตา… เซดาก้าห์ได้ทุ่มเงินจ้างวิศกรมาก่อสร้างที่พักอาศัยเพิ่มจำนวนมากเพื่อรองรับ อีกทั้งยังจ้างผู้เชี่ยวชาญจากด้านอื่นๆ ของแดนเหนือทั้งหมดให้มารวมตัวกันพัฒนาหมู่บ้าน… การเติบโตระยะหลังจึงเป็นไปอย่างก้าวกระโดด

       "คนละเรื่องกับที่เราเคยมาเมื่อเดือนก่อนเลยแฮะ"

       "เมื่อก่อนจะมีเพียงร้านค้าและตึกเล็กๆ… แต่เดี๋ยวนี้กลับมีสิ่งก่อสร้างเพิ่มขึ้นนับไม่ถ้วน "

       ผู้เล่นที่นานๆ ครั้งจะมาไบรันต่างอดตกตะลึงกับภาพที่เห็นไม่ได้… คนงานนับร้อยกำลังเร่งก่อสร้างที่อยู่อาศัย ถือเป็นฉากที่สนใจไม่น้อย… ถ้าหากตึกทุกหลังสร้างเสร็จเมื่อใด ไบรันคงกลายเป็นเมืองใหญ่เต็มตัว  

       "นอกจากการพัฒนาที่ก้าวกระโดดแล้ว ระดับความปลอดภัยของที่นี่ยังสูงจนน่าเหลือเชื่อ"

       "กิลด์เซดาก้าห์เป็นผู้ปกครองดินแดนนี้… ใครมันจะบ้าพอกล้ามาก่อความวุ่นวายกัน"

       "ฉันล่ะอิจฉากิลด์เซดาก้าห์จริงๆ… อีเวนท์ครั้งนี้ทำให้พวกเขาได้รับประโยชน์ไปเต็มๆ... ไม่มีกิลด์ไหนจะได้ครอบครองดินแดนล้ำค่าขนาดนี้อีกแล้ว… ป่านนี้คงนั่งอยู่บนกองเงินกองทองแล้วมั้ง"

       "พวกเขาต้องขอบคุณงานแต่งของท่านหญิงไอรีน… มาได้จังหวะพอดีเลย"

       "แล้วใครเป็นสามีของท่านหญิง"

       "ใครจะรู้ล่ะ… ก็คงพวกขุนนางนั่นแหละ"

       ถนนไบรันคราค่ำไปด้วยผู้คนมหาศาล นี่ยังไม่นับว่ามีอีกมากที่กระจายออกไปอยู่ตามแหล่งเก็บเลเวล… หากนับเอ็นพีซีเข้าไปด้วย ภายในหมู่บ้านจะมีประชากรอย่างต่ำ2,000คนอยู่ตลอดเวลา 

       "เห… นั่นอะไรน่ะ"

       "พลังเวทย์… ดูน่ากลัวมากด้วย"

       ในขณะที่ผู้คนกำลังทำธุระส่วนตัวตามไปปรกติ จู่ๆ ผู้เล่นคลาสจอมเวทย์เลเวลสูงก็พลันต้องแหงนหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว… ท่ามกลางตึกสูงที่เรียงรายกันมากมาย ออร่าพลังเวทย์ลึกลับได้ปรากฏตัวขึ้นเหนือจุดสูงสุงของปราสาทไบรันที่ตั้ง ณ ใจกลางหมู่บ้าน

       ในตอนแรกเป็นเพียงร่องรอยออร่าเล็กๆ ของเวทย์มนต์ ทว่ามันกลับขยายขนาดขึ้นอย่างรวดเร็ว 

       ผู้เล่นระดับสูงสามารถรู้ได้ทันทีว่ามันคือเวทย์มนต์ชนิดใด 

       <เคลื่อนย้ายมิติแบบกลุ่ม> 

       "นั่นมัน… เวทย์มนต์ของคลาสจอมเวทย์ระดับ3ใช่ไหม"

       "เกิดอะไรขึ้น… มีอีเวนท์อะไรงั้นเหรอ"

       "ต้องใช่แน่… อีเวนท์ไงล่ะ!"

       "อ๊ากกก! นี่มันอะไรกัน!"

       ฉากแสงสีบนท้องฟ้าช่างงดงามตระการตา… ลำแสงนับร้อยถูกยิงออกมาจากออร่าเวทย์เหนือปราสาทราวกับฝนดาวตก ลำแสงพุ่งตรงไปยังทุกส่วนของหมู่บ้านอย่างทั่วถึง… ผู้เล่นต่างพากันตื่นเต้นเพราะคิดว่าคงเป็นอีเวนท์พิเศษที่เกี่ยวข้องกับการคัดตัวนักกีฬาเข้าแข่ง… ทว่าเสียงโห่ร้องดีใจพลันกลายเป็นเสียงกรีดร้องโหยหวนในพริบตา  

       "จงลงโทษไอ้พวกนอกรีตในนามแห่งองค์เทพยาธานซะ!"

       "แสดงให้เห็นถึงแสนยานุภาพขององค์เทพ!"

       ซู่ววว!

       ตัวตนของลำแสงนับพันบนท้องฟ้าคือเวทย์ส่งข้ามมิติ… สาวกยาธานจำนวนมากปรากฏตัวขึ้นในทุกหย่อมหญ้าของหมู่บ้านไบรัน… เวทย์มืดถูกร่ายออกมาพร้อมกันในพริบตา หมู่บ้านไบรันต้องถูกปกคลุมด้วยหมอกพิษสีดำทันที

       "นี่มัน...!"

       "อ๊าาาก! ช--ช่วยฉันด้วย!"

       ตึกรามบ้านช่องที่กิลด์เซดาก้าห์ลงทุนลงแรงอย่างหนัก ทุกสิ่งพลันต้องสลายไปราวกับไม่เคยมีมาก่อน… ดอกไม้และพืชพรรณนานาชนิดที่ปลูกไว้ตามท้องถนนเกิดเหี่ยวเฉากลายเป็นสีดำสนิท… เปลวไฟลุกโชนไปทั่วเมือง โลหิตหลั่งไหลออกมาราวกับสายน้ำ ราวกับเป็นฉากหนึ่งของขุมนรกก็มิปาน  

       "เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น"

       เลเวลเฉลี่ยของผู้เล่นหมู่บ้านไบรันคือ140… ณ เดือนกุมภาพันธ์ปี20XX เลเวลเฉลี่ยของผู้เล่นซาทิสฟายทั่วทั้งโลกคือ93… จึงถือว่าผู้เล่นของหมู่บ้านนี้มีเลเวลเฉลี่ยที่สูงมากแล้ว… ทว่าสาวกยาธานล้วนมีเลเวลขั้นต่ำ160… ท่ามกลางกองทัพกว่า1พันคนที่ปรากฏขึ้นพร้อมกัน ในบรรดานั้นเป็นสาวกยาธานอาวุโสถึง200คน ซึ่งพวกมันต่างก็มีเลเวล200ขึ้นไปทั้งสิ้น   

       "อย่าคิดสู้เด็ดขาด! การฝืนสู้ไปมีแต่ความตายที่รออยู่!"

       "นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น!"

       ในบรรดาประชากร2,000คนที่อยู่ภายในหมู่บ้าน ณ ตอนนี้... มีเพียงครึ่งเดียวเท่านั้นที่เป็นผู้เล่น ส่วนอีกครึ่งคือเอ็นพีซีที่ไร้ความสามารถในการต่อสู้

       "นี่คือการลงทันฑ์จากองค์เทพยังไงล่ะ"

       "อ๊าาากก!"

       "ตายซะ! ไอ้พวกนอกรีต!"

       "อั่ก!"

       เป็นการซุ่มโจมตีที่ยากจะตั้งตัวได้ทัน… กองทัพยาธานคุมสถานการณ์ไว้ได้ทั้งหมด… เอ็นพีซีที่อ่อนแอถูกฆ่าในพริบตา ส่วนพวกผู้เล่นระดับสูงหน่อยก็ทำได้เพียงตั้งรับเพื่อเอาตัวรอด  

       "ชิ! ล็อคเอ้าท์"

       "ฉันไปด้วย!"

       ผู้เล่นคนใดก็ตามที่ถูกโจมตีอยู่จะไม่สามารถล็อคเอ้าท์ออกจากเกมได้ เพราะจะถือว่าติดอยู่ใน <สถานะต่อสู้> ส่วนคนที่ยังไม่โดนโจมตีและไหวตัวทัน พวกเขาเหล่านั้นได้ล็อคเอ้าท์ออกจากเกมไปจนหมดสิ้น… ทำให้เหลือผู้เล่นที่คอยต่อต้านอยู่เพียง300คนเท่านั้น

       "บ้าจริง..."

       "โธ่เว่ย! จำนวนคนของพวกเราตกเป็นรอง!"

       สาวกวิหารยาธานต่างบุกเข้าโจมตีด้วยความอำมหิต… พวกมันฆ่าทุกคนที่เห็นโดยไม่สนว่าเป็นผู้เล่นหรือเอ็นพีซี 

       "ปกป้องพวกเขาไว้!"

       เปล่าประโยชน์! กองทัพอันบ้าคลั่งได้กวาดทุกสิ่งทุกอย่างให้หายไป… เหยื่อของความเสียหายเพิ่มจำนวนขึ้นราวกับติดจรวด… ทว่าการรุกรานอยู่ฝ่ายเดียวก็เกิดขึ้นได้ไม่นานนัก… เป็นเพราะกิลด์เซดาก้าห์มีการตอบสนองอันยอดเยี่ย่ม   

       "อะไรนะ… ใครมันกล้ากำแหงในเขตของฉันฟะ! ข๊ากกก~ ถุ้ย!"

       ด้วยความเป็นคนตรงๆ  ทูนจึงถูกจิสึกะใช้งานได้ง่าย… ตอนนี้เขาคือหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยของหมู่บ้านไบรัน ทูนจึงรีบนำอัศวินและกองทหารออกไปรับมือ

       "พวกนายทุกคนรีบไปช่วยเหลือพลเรือนซะ… ข๊ากกก~ ถุ้ย!"

       เขาออกคำสั่งพร้อมกับถุยน้ำลายตามนิสัยปรกติ หลังจากนั้นทูนก็กระโดดเข้าใส่กลุ่มสาวกวิหารยาธานตามลำพัง… สาวกยาธานงั้นเหรอ… สำหรับผู้เล่นอันดับ35ของโลกซึ่งมีคลาสลับเกรดแรร์ <อสูรนักล่า>อย่างทูนแล้ว เอ็นพีซีจอมเวทย์มืดเลเวล160พวกนี้ไม่ต่างอะไรกับเหยื่อชั้นดี

       "ราชันย์แห่งสัตว์ป่า!"

       ทูนไขว้แขนอันยาวเหยียดของเขาพร้อมกับตะโกนชื่อทักษะ… หลังจากนั้นร่างกายก็ค่อยๆ กลายร่างเป็นสิงโตตัวมหึมา… ขนาดของเขาในตอนนี้ใหญ่กว่าสิงโตเพศผู้ตัวเต็มวัยตามปรกติถึง2เท่า 

       "โฮกกก!"

       "เฮ้ย!"

       "อ๊ากกกก!

       เป็นฝ่ายสาวกยาธานที่เริ่มกรีดร้องบ้าง… ทุกครั้งที่กรงเล็บยักษ์ตะปบเข้าไป กระดูกของพวกมันพลันต้องแหลกละเอียด… คมเขี้ยวที่กัดกระโหลกจนแตกได้สังหารสาวกยาธานในพริบตา

       "พันธนาการแห่งความมืดจะสะกดร่างกายของแกไว้!"

       ในขณะที่สมุนกำลังถูกโจมตี สาวกยาธานอาวุโสได้ใช้เวทย์มืดเพื่อเสกโซ่ยักษ์มาล่ามสิงโตตัวใหญ่เอาไว้

       "ราชันย์แห่งท้องฟ้า!"

       ทูนทนทานต่อพันธนาการได้ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะใช้ทักษะถัดไปออกมา… ทันใดนั้น ร่างกายทูนได้หดเล็กลงจนกลายเป็นพญาอินทรีบินขึ้นฟ้า… โซ่พันธนาการคลายออกจนทำให้ทูนหนีรอดมาได้… เขาพุ่งลงมาจากท้องฟ้าอีกครั้งและใช้จงอยปากจิกใส่กระโหลกสาวกยาธานจนแตกละเอียด… หลังจากนั้นก็กลับร่างสิงโตและคำรามเสียงดังสั่น

       "โฮกกกกกก!"

       "อ๊ากกกกก!"

       สาวกยาธานนับสิบมีเลือดไหลออกจากหูพร้อมกับนั่งทรุดลงไปบนพื้น… ทูนตะปบศีรษะพวกมันเรียงตัวจนกลายเป็นแสงสีเทาติดๆ กัน 

       "วะฮ่าฮ่าฮ่า! วู้ววว! สนุกจังโว้ยยย!"

       "คุณทูน… แม้นิสัยจะแปลกไปบ้าง แต่ฝีมือของเขาเป็นของจริง"
       
       ณ บนแพง… ลาเอลล่า อันดับ2แห่งคลาสจอมเวทย์สายผสมกำลังยืนมองทูนไล่สังหารสาวกยาธานด้วยความชื่นชม หลังจากนั้นเธอก็กำลูกแก้วในมือแน่น… เป็นลูกแก้วมนต์ดำที่ดรอปมาจากมาลาคัสคราวก่อนนั่นเอง… ลาเอลล่าใช้มันเพื่อเร่งอานุภาพเวทย์ไฟของเธอและยิงเข้าใส่สาวกยาธานที่รายล้อมกองทหารไว้

       "ความพิโรธของแม่มดสีชาด!"

       ซู่วววว!

       เสาเปลวเพลิงถูกยิงออกไปเป็นเส้นตรง… สาวกยาธานคนใดก็ตามที่อยู่ในเส้นทางล้วนถูกเผาจนไหม้เกรียมในพริบตา… เป็นเพราะลาเอลล่า กองทหารชุดนี้ถึงรอดชีวิตมาได้ พวกเขาเริ่มกระจายตัวออกไปช่วยชาวบ้าน

       ณ ประตูทิศตะวันออก

       "หืม… เหยื่อตัวใหญ่!"

       แวนเนอร์ที่ต้องถูกเรียกตัวมาในระหว่างกำลังระบายอารมณ์จากกริด… เขากลับมาทันเห็นผู้เล่น3คนกำลังเสียท่าให้สาวกยาธานพอดิบพอดี 

       "จงลงนรกแล้วกลายเป็นทาสผู้ซื่อสัตย์ขององค์เทพยาธานไปซะ!"

       สาวกยาธานอาวุโสซึ่งสวมผ้าคลุมดำได้ตะโกนใส่ผู้เล่น… แวนเนอร์เห็นดังนั้นจึงรีบพุ่งตัวเข้าไปพร้อมกับกวัดแกว่งขวานคู่ในมือ 

       "อ๊าากกก!"

       ร่างสาวกยาธานอาวุโสพลันขาดครึ่งกลายเป็นเพียงแสงสีเทาในทันที… ผู้เล่นที่รอดตายอย่างหวุดหวิดได้แต่นั่งทรุดลง แข้งขาอ่อนแรง 

       "ข--ขอบคุณมาก!"

       "คุณคือ… อัศวินผู้พิทักษ์อันดับ1 แวนเนอร์! คุณช่วยพวกเราไว้… ฉันจะเอาเรื่องนี้ไปโม้ในอินเทอเน็ต!"

       "แข็งแกร่งสมคำล่ำลือ ยอดมากคุุณแวนเนอร์!"

       "ฮะฮะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรหรอกน่า..."

       ตลอด2เดือนที่ผ่านมา กริดทำเหมือนแวนเนอร์เป็นเพียงคนไร้ตัวตนมาตลอด แวนเนอร์ที่สูญเสียความมั่นใจไปมากจากกริด เมื่อถูกผู้เล่นกล่าวชม เขาจึงอดเป็นปลื้มไม่ได้… เขาใช้มือเกาศีรษะอันปราศจากเส้นผมเล็กน้อยอย่างเขินอาย ก่อนที่จะรีบตรงไปหาจิสึกะที่ยืนรออยู่บนดาดฟ้าตึกสูง3ชั้น

       สาวกยาธานอาวุโสจำนวน3คนได้พุ่งใส่ด้านหลังของจิสึกะในขณะที่เธอกำลังเล็งไปที่สาวกจุดอื่น… แตกต่างจากสาวกยาธานทั่วไป คนพวกนี้สวมผ้าคลุมที่ดูพิเศษ

       'สาวกระดับสูงสินะ'

       แวนเนอร์เร่งความเร็วขึ้นอีก… หลังจากนั้นเขาก็ช่วยจิสึกะซึ่งมีสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์ไว้ได้ 

       "นายไม่มาช้าไปหน่อยรึไง"

       ฟันขาวๆ ของจิสึกะได้ตัดกับผิวพรรณสีแทนจนเด่นชัด… แวนเนอร์ชูนิ้วโป้งขึ้นพร้อมกับตะโกนออกมาว่า

       "ฉันจะคอยระวังหลังให้เอง เธอซัดพวกมันให้หนำใจไปเลย!"

       "ตกลง"

       ฟุ่บ!

       สมกับเป็นเทพีแห่งคันศร… แวนเนอร์อดชื่นชมไม่ได้ แม้เขาจะเห็นทักษะธนูของจิสึกะมาแล้วบ่อยครั้ง แต่ทุกหนก็สร้างความตื่นตะลึงได้เสมอ… ลูกศรถูกยิงออกไปไกล100เมตรและสังหารสาวกยาธานที่กำลังจะฆ่าชาวบ้าน… หลังจากนั้นเธอก็หันกลับไปยิงใส่ดาดฟ้าอีกตึกหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล… สาวกยาธาน5คนซึ่งกำลังร่ายเวทย์ได้กลายเป็นลูกชิ้นเสียบไม้ในพริบตาด้วยลูกศรเพียงดอกเดียว

       "แค่นี้ของกล้วยๆ น่า"

       เธอพึงพอใจกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น
       
       "จอมเวทย์! รีบฆ่าจอมเวทย์ก่อน!"

       สาวกยาธานอาวุโส5คนเคลื่อนไหวพร้อมกัน… เป้าหมายของพวกมันคือลาเอลล่าและเซ็ดนอสที่กระหน่ำร่ายเวทย์โจมตีลงมาจากกำแพงไม่หยุดหย่อน… ทว่าจู่ๆ กลับมีเสียงอันเย็นยะเยือกดังขึ้นที่ข้าหูของพวกมันทั้ง5คน

       "พวกแกควรหัดระวังหลังบ้างนะ..."

       "...!"

       สาวกอาวุโสทั้ง5ส่งเสียงร้องออกมาอย่างตื่นตระหนกพร้อมกัน

       "ได้ยังไง--อั่กกก! "

       "แค่ก!"

       เป็นเฟคเกอร์… เขาเชือดคอหอยของอาวุโสยาธานทั้ง5ในพริบตา… หยดเลือดสาดกระเซ็นพุ่งออกจากลำคออย่างโหดเหี้ยม ร่างของพวกมันค่อยๆ ทรุดลงและกลายเป็นสีเทา  

       "จุดต่อไป..."

       ซู่ววว

       เฟคเกอร์หันไปมองด้านข้างก่อนจะพรางตัวอีกครั้งด้วยทักษะล่องหน

       'คนที่เหลือคงไม่ต้องเป็นห่วงแล้วมั้ง'

       ณ ประตูทิศเหนือ

       เด็กหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งมีหน้าสะสวยคล้ายเด็กผู้หญิงกำลังยืนอยู่… หลังจากกวาดสายตามองไปรอบๆ หมู่บ้านที่มีเสียงกรีดร้องดังไม่หยุด ในที่สุดเขาก็เริ่มขยับตัว 

       ณ บ้านหลังหนึ่งซึ่งกำลังมีเปลวเพลิงลุกไหม้… มีผู้คนจำนวนมากอยู่ภายในห้องแคบๆ นี้ 

       "บ--บ้าจริง...! นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมฉันต้องมาตายที่นี่ด้วย… ไม่ยุติธรรมเลย!"

       "ค่าประสบการณ์ที่สั่งสมมาอย่างยากลำบากกำลังจะสูญไป..."

       "ฉันยังไม่อยากตาย… ใครก็ได้ช่วยที"

       สาวกยาธานอาวุโสจำนวน4คนกำลังไล่ต้อนผู้เล่น6คนให้จนมุม… ผู้เล่นกลุ่มนี้กำลังบาดเจ็บหนักและใกล้ตายเต็มที  พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นอีกนอกจากการร้องขอให้คนช่วย

       ตุ้บ!

       ไอเบลลินพุ่งตัวความเร็วสูงสุด… เขาแทรกตัวเข้าไประหว่างช่องประตูที่เปิดอยู่ หลังจากนั้นก็เหยียบเก้าอี้และกระโดดขึ้นไปด้านบน… ร่างของไอเบลลินตกลงมาขวางตรงกลางระหว่างกลุ่มผู้เล่นและสาวกยาธานพอดิบพอดี… เด็กหนุ่มได้ชักดาบที่มีรูปทรงคล้ายก้านกุหลาบออกมาพร้อมแสยะยิ้ม

       "คนเดียวงั้นรึ"

       "แกเป็นใครกัน"

       ไอเบลลินตอบกลับไป 

       "โอเวอร์เกียร์หมายเลข2"

       เป็นชื่อที่แวนเนอร์ตั้งให้อย่างประชดประชัน… เพราะระยะหลังมานี้ แวนเนอร์แดกดันป็อนด้วยการเรียกว่า<โอเวอร์เกียร์หมายเลข1> และตั้งให้ไอเบลลินเป็นหมายเลข2… ซึ่งเด็กหนุ่มกลับชอบชื่อนี้มาก 

(ผู้แปล : ตรงนี้ขอทับศัพท์ <โอเวอร์เกียร์> ไปเลยนะครับ เพราะหาคำไทยที่ สั้น กระชับ และครอบคลุมความหมายไม่ได้จริงๆ…  อีกทั้งในอนาคตคำๆ นี้จะมีความสำคัญอีกประการหนึ่ง รอติดตามกันนะ)

       ฉึก! ฉัวะ ฉัวะ!

       แฟลมเบิร์จอันดับ1ของโลก <หนามแห่งความเคียดแค้น>ถูกไอเบลลินกวัดแกว่งอย่างรวดเร็วจนมองไม่เห็น… ทว่าอาวุโสยาธานพวกนี้ไม่กระจอก มันตอบสนองอย่างรวดเร็วและหลบพ้นจุดตายไปได้ ทว่าก็ต้องแลกมาด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส 

       "แผลของฉัน… อั่ก!"

       ใบหน้าสาวกอาวุโสกลายเป็นสีม่วง… แม้จะถูกเฉือนเพียงแผลเล็กๆ  แต่เลือดที่พุ่งกระฉูดออกมากลับน่าสะพรึงกลัวจนผิดปรกติ

       "น--นั่นมัน… ดาบเวทย์มนต์!"

       กลุ่มสาวกรีบถอยหนี พวกมันระวังตัวจากหนามแห่งความเคียดแค้นมากเป็นพิเศษ… แต่ไอเบลลินก็ไม่ปล่อยให้ทำเช่นนั้น… เขาพุ่งตัวตามติดไปด้วยความเร็วสูง  

       "นี่ไม่ใช่ดาบเวทย์มนต์หรอกนะ… มันคือดาบแห่งคำสาปต่างหาก!"

       ฉึก ฉัวะ! ฉัวะ

       ด้วยรูปร่างที่แปลกประหลาดของอาวุธ การเคลื่อนไหวจึงไม่สามารถเดาทิศทางได้ง่าย พวกมันไร้ซึ่งวิธีการรับมือโดยสิ้นเชิง… เลือดไหลราวกับน้ำพุพุ่งจากบ่อ 

       ผสานเข้ากับเสียงกรีดร้องอันโหยหวนอย่างลงตัวได้พอดิบพอดี 

• Next
• Previous