จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 153

       เปลวเพลิงสีเขียวหยกคือสัญลักษณ์ของครึ่งอสูร… ความงามของมันสามารถละลายหัวใจผู้คนที่พบเห็นได้... ทว่าในความเป็นจริง ความร้อนจากมันสามารถละลายได้แม้กระทั่งเหล็กกล้าเลยทีเดียว 

       ซู่วว!

       ทุกครั้งที่ดาบของบาลัคฟาดฟัน เปลวเพลิงจะพุ่งตรงไปเป็นทางยาว ส่งผลให้พื้นดินบนเส้นทางที่พาดผ่านลุกเป็นไฟ… ตอนนี้จึงเกิดเปลวเพลิงกระจายตัวอยู่ทั่วทุกที่   

       "บ้าจริง หมอนี่มันเก่งพอๆ กับกริดเลยไม่ใช่รึไง"

       ณ ใจกลางหมู่บ้านไบรัน… ชายผิวดำคนหนึ่งกำลังวิ่งหนีออกจากกองซากตึกที่ไหม้เกรียมซึ่งถล่มลงมาทับ สีของตึกนั้นเป็นสีแบบเดียวกับผิวพรรณของชายคนดังกล่าวทุกประการ

       'ร--เร็วมาก!'       

       รูปทรงภายนอกของครึ่งอสูร<บาลัค>นั้นดูไม่ต่างอะไรกับมนุษย์ทั่วไป… ร่างกายผอมเพรียวสมส่วนเหมือนกับผู้ชายที่โตเต็มวัย ทว่าผิวหนังกลับกำลังเดือดปุดๆ ราวกับลาวาร้อน… ดวงตาสองข้างสีขาวโพลนอันมีขนาดใหญ่ยักษ์อยู่เหนือปาก เป็นดวงตาที่ยาวจากหูอีกฝั่งไปถึงหูอีกฝั่ง… เส้นผมกำลังลุกโชนด้วยเปลวเพลิง ทำให้มันดูเหมือนกับเป็นอสูรปีศาจตัวจริงเสียงจริง  

       อสูรปีศาจผู้น่ากลัวกำลังไล่จับผู้เล่นด้วยความเร็วเหนือมนุษย์ ในมืดพลันฟาดดาบอัคคีที่ยืดหดได้ออกมาโจมตี

       ซวบบบ!
       
       ดาบอัคคีฟันตัดผ่านกำแพงตึกหนาๆ อย่างง่ายดายราวกับเป็นเพียงหัวไชเท้า

       ครืนนน!

       โทบันเกือบต้องถูกตัดขาดเป็นสองท่อนอย่างฉิวเฉียด

       "โอย..."

       โทบันโอดครวญพร้อมกับยกโล่ป้องกันไว้… สีหน้าอันเจ็บปวดของเขาถูกสะท้อนให้เห็นจากเงาของเปลวเพลิงสีเขียวหยก

       'ไอ้บัดซบนั่น… ทักษะติดตัวมันจะโกงเกินไปแล้ว'

       โทบันป้องกันไว้ได้อย่างยากลำบาก ทว่าพลังชีวิตก็ยังคงลดลงต่อเนื่อง… ไอความร้อนในรัศมี1เมตรรอบกายบาลัคเกิดผลเผาไหม้อยู่ตลอดเวลา 

       'เป็นความเสียหายคงที่ แถมค่าต้านทานไฟก็ไร้ประโยชน์ เป็นตัวรับมือยากของแท้เลยแฮะ'

       สายโจมตีระยะประชิดไม่อาจเข้าใกล้ได้เลย… เปลวเพลิงรอบตัวบาลัคมีความรุนแรงถึง500หน่วยต่อวินาที จึงถือว่ารุนแรงมากสำหรับผู้เล่นสายโจมตีเลเวลช่วง250-260 เพราะพวกเขาจะมีพลังชีวิตอยู่ที่ราว19,000เท่านั้น… แม้ทูนจะมีพลังชีวิตสูงที่สุดในกลุ่ม ทว่าเขาก็ยังไม่สบโอกาส… เป็นเรื่องไม่ฉลาดเลยที่จะโจมตีบุ่มบ่ามเข้าไปมั่วซั่ว  

       ณ ตอนนี้ ทุกคนในปาร์ตี้จึงทำได้เพียงหวังพึงโทบัน พวกเขาหวังให้พาลาดันอันดับ1ผู้นี้สร้างช่องว่างขึ้น แม้จะเป็นเวลาเพียงเล็กน้อยก็ยังดี… ในยามนี้ โทบันจึงต้องเหน็ดเหนื่อยตามลำพังอย่างช่วยไม่ได้

       แคร้งงง! เคร้งงง!

       'มันไวขึ้นกว่าแต่ก่อนรึเปล่านะ'

       โทบันใช้ทักษะเสริมพลังทั้งหมดที่มี… หน้าจอของเขาเปี่ยมไปด้วยสถานะเสริมพลังต่างๆ นับไม่ถ้วนปรากฏขึ้น… ทว่ากลับยังไม่เพียงพอที่จะต้านทานดาบของบาลัคได้  

       และจนกระทั่งบาลัคเร่งความเร็วถึงขีดสุด
       
       โทบันไม่อาจหลบดาบที่พุ่งใส่หน้าอกของเขาได้พ้น

       เคร้ง! ตึก!       

[ ท่านได้รับความเสียหาย 3,900 หน่วย ]
[ ท่านถูกโจมตีอย่างรุนแรง ]
[ ท่านได้รับความเสียหาย 7,980 หน่วย ]

        ดาบอัคคีของบาลัคได้แทงผ่านโล่เข้ากระแทกใส่หน้าอกโทบันจนเลือดพุ่งกระฉูด

       "อ๊ากกกกก!"

       ตุ้บ...

       โทบันโอดครวญอย่างเจ็บปวดและคุกเข่าทรุดลง บาลัคเห็นดังนั้นจึงอดอมยิ้มไม่ได้… มันเหวี่ยงดาบเข้ามาอีกครั้ง ราวกับต้องการจะให้คราวนี้เป็นจุดจบของพาลาดันอันดับ1ของโลก… ในขณะที่ปลายดาบกำลังพุ่งเข้ามาหา

       โทบันพลันใช้ทักษะหนึ่งออกมา

       "บาเรียโคลน!"

       ซู่ววว!

       ปรากฏบาเรียขนาดยักษ์ที่ทำจากโคลนอันเหนียวเหนอะขึ้นตรงหน้าโทบัน

       ซ่าาา!

       ดาบเปลวเพลิงอันร้อนแรงถูกบาเรียโคลนดูดซับการโจมตีเข้าไป

       "ก็เอาสิฟะ!"

       บาลัคไม่สามารถดึงดาบอัคคีกลับไปได้… ยิ่งมันออกแรง ก็กลับยิ่งถูกดูดแน่นขึ้น… ความหงุดหงิดเริ่มปรากฏขึ้นบนสีหน้าของบาลัค  

       "หากยอมกลายเป็นทาสของเทพแห่งความตายแต่โดยดี พวกแกก็ไม่ต้องเจ็บตัวไปมากกว่านี้แล้วแท้ๆ!!"

       เสียงของครึ่งอสูรดังก้องเข้าไปในหัวของโทบันโดยตรง… หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ป่านนี้คงได้เกิดอาการสับสนไปแล้วเป็นแน่… ทว่าโทบันนั้นเป็นถึงพาลาดินอันดับ1แห่งโบสถ์ยูดาห์… ลำพังแค่เสียงคำรามของครึ่งอสูร จึงยังไม่มากพอที่จะทำอะไรเขาได้          

       "ลาก่อน"

       โทบันกล่าวพร้อมแสยะยิ้ม… เป็นเวลาเดียวกันกับที่ทูนและสมาชิกเซดาก้าที่เหลืออีก7คนพุ่งเข้าโจมตีบาลัคพร้อมกัน

       "เร็วเข้า!"

       บาลัคมีทักษะติดตัวที่น่ารำคาญอย่างเปลวเพลิงรอบกายรัศมี1เมตร… ยิ่งเข้าไปคลุกวงในนานเท่าใด พวกเขาก็ยิ่งต้องตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบมากเท่านั้น… การรุมโจมตีรวดเดียวจึงเป็นกลยุทธ์หนึ่งในการรับมือ  

       "โจมตีสวนกลับ!"
       
       "ราชินีหมาป่าอัคคี!"

       "ดาบจันทร์เสี้ยว!"

       "โจมตีเต็มแรง!"

       "เยือกแข็ง!"

       "คลื่นสูญญากาศ!"       

       ผู้เล่นสายโจมตีท็อป100ของโลก... ทุกคนต่างใช้ท่าไม้ของตนออกมาอย่างพร้อมเพรียง

       และทูนคือคนที่เปิดฉาก… ช้าง แรด ฮิปโป หมี สิงโต เสือ จาร์กัว อินทรี งู หมู่ป่า และอีกมากมาย… ทูนได้แปลงกายเป็นสัตว์ป่าทุกประเภทที่เขาทำได้ บาลัคถูกโหมกระหน่ำไม่หยุดจากทักษะทั้งหลายรูปแบบ ลงท้ายด้วยการซัดเข้าไปที่หน้าอกอย่างแม่นยำ

       "ราชันย์สัตว์ป่าขย้ำ!"

       เป็นท่าไม้ตายที่รุนแรงสุดของคลาสลับเกรดแรร์ <ราชันย์นักล่า>ของทูน ซึ่งมันจะสร้างความเสียหายได้มากถึง1350%ของพลังโจมตี 

       โฮกกกก!

       บาลัคถูกกระแทกที่หน้าอกเต็มแรงด้วยพลังสัตว์ป่า

       "แกนะแก...!"
       
       ดาบของบาลัคกำลังถูกดูดเข้าไปในบาเรียโคลน… สภาพในตอนนี้จึงมิอาจป้องกันตัวเองได้เต็มที่นัก... มันถูกกระแทกจนโลหิตกระอักออกมาคำโต… หลังจากนั้นทักษะของสมาชิกปาร์ตี้ที่เหลือก็โถมกระหน่ำใส่อย่างไม่หยุดยั้ง… มีทั้งหมัดอัคคี ดาบที่สามารถฟันเฉือนห้วงมิติ สายฟ้าฟาด เวทย์ที่สามารถแช่แข็งเข้าไปได้ถึงกระดูก และหอกที่พุ่งด้วยความเร็วสูง  

       ทั้งหมดล้วนเป็นทักษะไม้ตายที่มีความรุนแรงเกินกว่า1100%ทั้งสิ้น… ทว่าเสียงจากฟรุตของเนบีเรียสคือปัญหาหลัก… 3ใน6การโจมตีไม่ใช่ทักษะที่ล็อคเป้าหมาย… การสูญเสียความแม่นยำไปถึง60% จึงทำให้พวกเขาพลาดเป้าอย่างเลี่ยงไม่ได้

       "อ๊า..."

       "ชิ!"

       สมาชิกกิลด์คนที่โจมตีพลาดพลันออกอาการหงุดหงิด… บาลัคซึ่งล้มลงไปจากการถูกโจมตีด้วยท่าใหญ่4ครั้งติด... ยามนี้ได้ลุกขึ้นมาอีกหนแล้ว 

       หลังจากนั้นมันก็ตะโกนออกมาอย่างเกรี้ยวกราด   

       "เทศกาลไฟนรก!"

       ลูกไฟนับร้อยปรากฏขึ้นและหมุนวนรอบตัวบาลัค… ทั้งหมดล้วนลุกโชนอย่างร้อนแรงและค่อยๆ ขยายขนาดออกไป

       "นั่นดูอันตรายสุดๆ ไปเลยไม่ใช่รึไง"

       "ถอย!"

       แต่สายไปเสียแล้ว… สมาชิกกิลด์ต่างพยายามหนีออกไปให้ไกลจากบาลัคที่สุด ทว่าแรงระเบิดที่เกิดขึ้นนั้นส่งผลเป็นลูกโซ่

       บึ้มบึ้มบึ้มบึ้มบึ้มบึ้ม!

       เป็นฉากที่เหมือนกับเทศกาลดอกไม้ไฟไม่มีผิด

       "อ๊ากกก!"

       เกิดระเบิดนับร้อยครั้งไปทั่วบริเวณ ไม่มีสมาชิกปาร์ตี้คนใดที่หลบพ้น พวกเขาทำได้เพียงลอยกระเด็นไปในอากาศด้วยสีหน้าเจ็บปวด… โดยเฉพาะโทบัน เขาได้รับบาดเจ็บหนักกว่าใครเพราะต้องอยู่ใกล้ที่สุด อาการปางตายจึงเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้

       ซู่วว

       ระยะเวลาของบาเรียโคลนหมดลงแล้ว… ดาบอัคคีของบาลัคได้เป็นอิสระอีกครั้ง… มันก้มเก็บดาบอัคคีที่ตกลงบนพื้นด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายสุดขีด 

       "คราวนี้... ฉันจะให้พวกแกได้ลิ้มรสเทศกาลดาบอัคคีเอง"

       "ไอ้พวกไม่ได้ความเอ้ย! ต้องโง่ขนาดไหนถึงเลือกใช้ทักษะแบบไม่ล็อคเป้าออกมาฟะ… แค่ก! ถุ้ย! ถ้าความแม่นยำลดลง การโจมตีที่ใช้ออกไปก็ต้องเป็นแบบล็อคเป้าหมาย เรื่องพื้นฐานแค่นี้ก็ยังไม่รู้รึไง ไอ้พวกงั่ง"

       "ชิ… อย่าทำเป็นเก่งอยู่คนเดียวนะเฟ่ย… หุบปากไปเถอะ!"

       สมาชิกปาร์ตี้ตอนนี้อยู่ในสภาพรอแร่กันทุกคน ทั้งหมดล้วนเป็นผลพวงมาจากแรงระเบิด... และบางส่วนก็เริ่มหงุดหงิด จึงเกิดการสบถคำด่าออกมา… มันจบลงแล้ว… ทุกคนต่างพากันสิ้นหวัง 

       โดยเฉพาะโทบัน

       'เป็นเพราะต้องไปรับใช้กริด ช่วงที่ผ่านมาเราจึงไม่ได้ออกไปเก็บเลเวลเลยสักนิด… แล้วตอนนี้ยังต้องมาเสียค่าประสบการณ์ไปอีกงั้นเหรอ' 

       แต่ทั้งหมดทั้งมวลมันเกิดจากการไร้ความสามารถของเขาเอง… หลังจากนี้คงต้องตั้งใจเก็บเลเวลให้มากขึ้น และแข็งแกร่งขึ้นจนสามารถปกป้องทุกคนได้… โทบันลั่นวาจาอยู่ในใจ  

       "มีใครที่เลเวลมากกว่า250... ค่าพละกำลังมากกว่า1,800... และมีทักษะความชำนาญดาบขั้นสูงบ้าง"

       เสียงหนึ่งดังขึ้นจากท้องฟ้า… เมื่อหันไปเห็น พวกเขาก็ทั้งดีใจและหงุดหงิดในเวลาเดียวกัน

       "พล่ามอะไรของแก! เจ้างั่ง… อยู่ดีๆ ก็พูดจาไร้สาระขึ้นมา… บ้ารึเปล่า… ข๊ากก~~ ถุ้ย!"

       ทูนคิดอย่างไรก็พูดออกไปอย่างนั้น… มีเพียงโทบันที่แสยะยิ้มเมื่อได้เห็นกริด… ชายซึ่งแข็งแกร่งกว่าใครที่โทบันรู้จักมาทั้งหมด… การปรากฏตัวของเขาเป็นราวกับปาฏิหาริย์… ณ เวลานี้ กริดกำลังสวมหมวกเพื่อปกปิดหน้าตาและชื่อตัวละคร แต่ถึงกระนั้นโทบันก็ยังจดจำได้ดี… มีเพียงแค่สมาชิกใหม่เท่านั้นที่ยังไม่รู้  

       เป็าเพราะกริดมักจะเอาแต่สวมชุดโทรมๆ ทำงานอยู่ที่โรงตีเหล็ก

       "กริด นายกำลังพูดเรื่องอะไร… ถามหาเลเวล ค่าพละกำลัง กับทักษะความชำนาญอาวุธไปทำไมกัน..."

       "เฮ้! เลิกพล่ามแล้วลงมาช่วยกันเถอะน่า!"

       สมาชิกเซดาก้าห์ได้แต่บ่นอุบอิบ… ทว่าก็มีบางส่วนที่โล่งใจ… ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่ามาถึงแล้ว… การปรากฏตัวของคลาสเกรดเลเจนดารีทำให้พวกเขาใจชื้นไม่น้อย   

       "ฉันจะให้พวกนายยืมอาวุธ… จะถามเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ… มีใครบ้างที่เลเวลสูงกว่า250 ค่าพละกำลังมากกว่า1,800 และมีทักษะชำนาญดาบขั้นสูง"

       "โทบันเลเวล250ก็จริง แต่เงื่อนไขอื่น..."

       สมาชิกปาร์ตี้ต่างมองตากันไปมาเมื่อกริดถามย้ำเป็นหนที่สอง… มีบางคนที่ตรงตามเงื่อนไขอยู่ข้อสองข้อ ทว่าการจะให้ตรงทั้งหมด ค่อนข้างจะเป็นไปได้ยากทีเดียว… และทันใดนั้น ทูนก็ยกมือขึ้น  

       เมื่อกริดเห็นหน้าคนที่ยกมือชัดๆ... เขาจึงโพล่งออกมาว่า

       "ฉันไม่ชอบไอ้งั่งนี่เลยแฮะ..."

       เมื่อทูนได้ยินเสียงกริด เขาก็จดจำได้ในทันที

       "ฉันเองก็ไม่ชอบนายเหมือนกัน… ข๊ากก ถุ้ย! ไอ้ขี้ขลาดที่โกหกว่าตัวเองเป็นช่างตีเหล็ก!"

       "แต่ช่างเถอะ รับนี่ไป"

       กริดโยนดาบใหญ่สีดำให้กับทูน… มันคือดาบที่จอมเชือดใช้สังหารกิลด์ไจแอนท์กลางเมืองวินสตัน จอมเชือดที่ทูนอยากสู้ด้วยใจจะขาด… ในอีกความหมายหนึ่ง มันคืออาวุธที่กริดใช้คู่กายมาเป็นเวลานาน… แค่เห็นเพียงแวบเดียวทูนก็รู้ได้ทันที เขาจึงเอ่ยปากถามขึ้น

       "นายจะบ้ารึเปล่า… ถ้าเอาอาวุธมาให้ฉัน แล้วนายจะเหลืออะไรให้ใช้… คิดจะสู้ด้วยมือเปล่ารึไง"

       กริดพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ
       
       "นายคิดว่าขยะแบบนั้นจะมีค่าพอเป็นอาวุธให้ฉันได้งั้นเหรอ"

       "ข--ขยะ..."

       ทูนรีบตรวจสอบรายละเอียดของ<+5 ดาอินสเลฟ (แบบจำลอง)>ทันที… ไอเท็มที่อาจเป็นอาวุธอันดับ1ของเกมชิ้นนี้ กลับถูกกริดเรียกว่าขยะอย่างนั้นหรือ 

       'ไอ้งั่งนี่กินยาอะไรผิดมารึเปล่านะ… ช่างเถอะ มันก็เป็นคนเพี้ยนๆ แบบนี้อยู่แล้วนี่'

       จอมเชือดเป็นที่โด่งดังในด้านความโรคจิต… ทูนสลับกรงเล็บในมือและเปลี่ยนไปเป็นดาอินสเลฟแทน... ทักษะ<ครึ่งคนครึ่งสัตว์ป่า>ถูกใช้ออกไปทันที 

       "โฮ...กกกกกกก!!"

       กล้ามเนื้อทุกมัดขยายออกเหมือนเดอะฮัล์ค… เส้นผมสีเทาเงินงอกออกมาปกคลุมตามผิวหนังที่หยาบกร้าน… จมูกบนใบหน้ายื่นยาวออกมาเหมือนหมาป่า… เขี้ยวอันแหลมคมในปากถูกยืดออก… ดูราวกับเป็นมนุษย์หมาป่าไม่มีผิด… เมื่อกริดเห็นทูนกลายร่างสมบูรณ์ เขาก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย  

       "ไม่มีศิลปะเอาซะเลย… เฮ้ อย่าลืมล่ะ… ถ้านายชอบดาบเล่มนั้น… ฉันขายให้ก็ได้ในราคา4ล้านเหรียญทอง"

       "บรู๋วววว~!"

       หมาป่าตัวนั้น… ไม่สิ ทูน เขาหอนตอบรับกลับมา… หลังจากนั้นก็พุ่งเข้าใส่บาลัคโดยกวัดแกว่งดาอินสเลฟในมืออย่างดุดัน  

       ฟุ่บ! ฟุ่บ!

       ทูนใช้วิชาดาบของมนุษญ์ผสานเข้ากับร่างสัตว์ป่าได้อย่างยอดเยี่ยม เขาแกร่งขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า… เพราะเหตุนั้น โบทันและสมาชิกปาร์ตี้ที่เหลือจึงใช้ทักษะเสริมพลังเพื่อสนับสนุนทูน… บาลัคจึงพลันสับสนทันที 

       "มนุษย์แข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง..."

       "ทางนี้คงทนไปได้อีกสักพักละมั้ง..."

       กริดหวังจะตรึงบาลัคไว้ตรงนี้ด้วยการให้คนในกิลด์หยิบยืมดาอินสเลฟ… หลังจากนั้น ชายหนุ่มก็หันไปมองด้านหลังในจุดที่ห่างออกไปราว80เมตร… ชายชราผมสีเทาเงินคนหนึ่งกำลังบรรเลงฟรุต โดยที่มือข้างหนึ่งจับฟลุต ส่วนอีกข้างก็รับมือกับไอเบลลินและเฟคเกอร์

       'เราต้องหยุดการเป่าฟรุตของมันซะก่อน'

       ผลของเวทย์จากฟรุตนั้นแสดงออกไปทั่วทั้งหมู่บ้าน

       "และนี่คือจุดจบของไอ้แก่นั่น"

       กริดนำมือล้วงเข้าไปในกระเป๋าสัมภาระอีกครั้ง

       ชิ้ง...!

       แสงสีน้ำเงินเข้มพลันสว่างวาบไปทั่วท้องฟ้า… ดาบใหญ่อีกเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นในมือของเขา… รูปทรงมันดูเหมือนกับฉลามทุกประการ… ให้ความรู้สึกอันองอาจของจ้าวแห่งท้องทะเลอย่างเต็มรูปแบบ  

       "วิชาดาบแพ็กม่า… มายาร่ายรำ!"

       ฟุ่บฟุ่บฟุ่บ! ฟุ่บฟุ่บฟุ่บ!

       กริดอาจไม่รู้ แต่ตอนนี้เขากำลังตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งโลก… ลำแสงรัศมีดาบทั้ง20สายถูกฟันออกไปอย่างรวดเร็ว โดยแต่ละเส้นมีความรุนแรง150%ของพลังโจมตี… ทั้งหมดล้วนพุ่งเข้าใส่ร่างเนบีเรียสแทบจะพร้อมกัน

       "...น--นั่นอะไร!"

       เนบีเรียสที่กำลังรับมือกับเฟคเกอร์และไอเบลลินพลันร้องขึ้นด้วยความตกใจ… สายฝนรัศมีดาบโหมกระหน่ำลงมาจากท้องฟ้า… เนบีเรียสดวงตาเบิกโพลกอย่างตื่นตระหนก… ไม่เพียงแต่เนบีเรียสเท่านั้น… แต่ทักษะการโจมตีอันยอดเยี่ยมนี้ถูกถ่ายทอดออกไปทั่วโลก ผู้ชมทางบ้านอดไม่ได้ที่จะต่างพากันตกตะลึง แม้กระทั่งกิลด์เซดาก้าห์ที่ร่วมในเหตุการณ์ก็ไม่มีข้อยกเว้น

       "พายุเพลิงทมิฬ!"

       เนบีเรียสควักลูกแก้วมาถือในมือ… มันเรียกใช้เวทย์มนต์อันทรงพลังที่เกิดจากการผสาน3ธาตุ เวทย์ดังกล่าวถูกเก็บอยู่ในลูกแก้ว จึงสามารถเรียกออกมาใช้ได้ในทันที… พายุเพลิงหมุนวนอย่างเกรี้ยวกราดเข้าปะทะกับรัศมีดาบสีน้ำเงินเข้มกลางท้องฟ้า

       บึ้มมมมม!

       "หลบเร็วเข้า!"

       เป็นการระเบิดครั้งใหญ่… กิลด์ซาดาก้าห์ที่ไหวตัวทันจึงรีบพุ่งออกมา… 18ใน20รัศมีดาบถูกทำลายไปกับพายุเพลิงทมิฬทันที… ทว่ายังคงเหลืออีก2สายพุ่งเข้าหาเนบีเรียสด้วยความดุดัน    

       "พลังบ้าอะไรกัน...!" เนบีเรียสอุทานด้วยความชื่นชม หลังจากนั้นมันก็หยุดการบรรเลงฟรุตอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก… เวทย์มนต์ถัดไปถูกใช้ออกมา
       
       "กำแพงน้ำแข็งทมิฬ!" 

       แกร๊ก! แกร๊ก! แกร๊ก!

       กำแพงน้ำแข็งถูกสร้างขึ้น… ความสูงของมันมีมากกว่ากำแพงหมู่บ้านไบรันเสียอีก 

       บึ้ม บึ้ม!

       รัศมีดาบ2เส้นสุดท้ายถูกทำลายลงบนกำแพงน้ำแข็ง       

       ฟิ้วววว

       จากผลของแรงระเบิดเมื่อครู่ สะเก็ดส่วนหนึ่งได้กระเด็นพุ่งเข้าใส่กริดด้วยความรวดเร็ว

       "ระวัง!"
       
       ไอเบลลินที่สู้กับเนบีเรียสมานานย่อมรับรู้ได้ถึงอันตรายนี้ เขาจึงอดเป็นห่วงกริดไม่ได้… ทว่าความหวังดีนั้นต้องสูญเปล่า 

       บึ้ม!

       เศษเสี้ยวเพลิงทมิฬที่พุ่งใส่กริดถูกทำลายทันทีเมื่อปะทะเข้ากับโล่สีทอง หลังจากนั้นกริดก็ร่อนลงมาสมบทกับเพื่อน… ดวงตาอันคมกริบที่ซ่อนอยู่หลังไรผมบนหน้าผาก... ถือเป็นภาพที่ชวนให้ขนลุกซู่ไม่น้อย

       "แกนะแก...!"

       เปรี้ยะเปรี้ยะ!! เปรี้ยะเปรี้ยะ!!

       สายฟ้าสีดำจำนวนมากพุ่งลงมาจากท้องฟ้าและฟาดใส่กริดอย่างรุนแรง… ทว่าชายหนุ่มกลับไม่ได้รับความเสียหายเช่นเดิม

       "เอ๋..."

       เนบีเรียสเริ่มหวั่นวิตก

[ เอฟเฟคของชุดเกราะแสงศักดิ์สิทธิ์แสดงผล… ท่านไม่ได้รับความเสียหายจากการโจมตีธาตุมืด ]

       กริดแสยะยิ้มเมื่อได้เห็นข้อความระบบ… หลังจากพายุสายฟ้าทมิฬสลายไป คราวเป็นนี้สายฟ้าสีแดงของกริดที่ฟาดตามลงมา

       เปรี้ยะ เปรี้ยะ...
       
       นับเป็นสายฟ้าสีชาดที่ดุดันและทรงพลังมาก

       "วิชาดาแพ็กม่า… สังหาร!"

       ท่าไม้ตายถูกใช้ออกมาแล้ว...

       ซู่ววว!

       การโจมตีอันทรงพลังและรุนแรงราวกับระเบิดนิวเคลีย... บัดนี้กำลังพุ่งเข้าใส่ศีรษะของเนบีเรียสอย่างแม่นยำ

• Next
• Previous