จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 333

       องค์ชายลำดับหนึ่ง  เร็น  การเคลื่อนทัพของมันเป็นไปอย่างลับๆ

       หากเปิดเผยข่าวออกไป  รังแต่จะทำให้กริดตื่นตัวและรับมือได้ทัน  เร็นจึงค่อยๆ เคลื่อนพลอย่างเงียบงันผ่านดินแดนของขุนนางฝ่ายตน  แม้วิธีนี้จะใช้เวลานานมากก็จริง  แต่เร็นก็ไม่นึกเสียใจ

       ในสถานการณ์คอขาดบาดตาย  มีแต่ต้องรอบคอบให้มากที่สุดเท่านั้น

       ***

       หนึ่งวันก่อนหน้าที่บุตรชายของกริด  ลอร์ด  จะถือกำเนิดขึ้น  เมืองป้อมปราการแพเทรี่ยนได้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่  เป็นเพราะเร็น  องค์ชายลำดับหนึ่งแห่งอาณาจักรอีเทอนัลได้ทำการเคลื่อนพลเข้าเมืองพร้อมกับทหาร7,000นาย

       "ขอคารวะองค์ชาย"

       เอิร์ลอัชเชอร์ทำการกล่าวทักทาย  แม้เขาจะเป็นถึงหัวรบนิวเคลียร์ที่สามารถตัดสินผลแพ้ชนะของสงครามยุคใหม่  แต่เอิร์ลอัชเชอร์ก็มีหน้าที่ต้องจงรักภักดีต่อราชวงศ์อีเทอนัลอย่างเลี่ยงไม่ได้
       
       "ท่านเอิร์ล  ไม่ต้องมากพิธี  ลุกขึ้นเถอะ"

       องค์ชายเร็นออกอาการกระอักกระอ่วน  แม้จะมีบรรดาศักดิ์ที่สูงกว่าถึงเพียงใด  แต่ตำแหน่งจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ของทวีปก็ไม่ใช่สิ่งที่ดูแคลนได้  สำหรับจักรวรรดิเองก็ไม่มีข้อยกเว้นในเรื่องนี้

       เอิร์ลอัชเชอร์กล่าวถาม
       "เหตุใดองค์ชายถึงมาเยือนพร้อมกับกองทัพใหญ่โตขนาดนี้?"

       องค์ชายเร็นตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา  มันคิดจะทำเช่นนี้แต่แรกอยู่แล้ว

       "โชคดีไม่นัก  อาการประชวรของเสด็จพ่อแย่ลงทุกวัน  ชีวิตของท่านเหลืออยู่อีกไม่มาก  ฉันมาที่นี่ก็เพื่อทำให้อาณาจักรเกิดความสงบสุขและเป็นปึกแผ่น  รางวงศ์จะต้องไม่ถูกสั่นคลอน  กริดจะต้องถูกกำราบ"

       "..."

       เอิร์ลอัชเชอร์เองก็เคยได้ยินข่าวลือถึงสิ่งที่กริดลั่นวาจาไว้เมื่อครั้งจบศึกไรน์ฮาร์ท  หากมองจากตำแหน่งขององค์ชายเร็น  การบุกโจมตีกริดในหนนี้คือสิ่งถูกต้องแล้ว  แต่เอิร์ลอัชเชอร์กลับไม่สบายใจเป็นอย่างมาก  เพราะบุตรชายของตนยังคงตกเป็นตัวประกันในเรย์ดันอยู่  และสงครามอาจทำให้บลันด์เป็นอันตรายถึงชีวิตได้

       เมื่อองค์ชายเร็นเล็งเห็นถึงสีหน้าเป็นกังวลของเอิร์ลอัชเชอร์  มันก็พูดขึ้น

       "ฉันรู้ถึงสถานการณ์เป็นอย่างดี  บุตรชายเพียงคนเดียว  บลันด์  กำลังถูกจับเป็นตัวประกันอยู่ใช่ไหม?  ด้วยเหตุนี้  เมื่อหลายเดือนก่อน  นายที่ถูกกริดกุมจุดอ่อนไว้จึงจำเป็นต้องออกแรงช่วยเขา"

       "..."

       เอิร์ลอัชเชอร์นิ่งเงียบไม่พูดอะไร  ในฐานะหนึ่งในสิบจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่  เขาไม่อาจกล่าวออกมาได้ตรงๆ ว่ากำลังตกเป็นเบี้ยล่างของผู้อื่น

       องค์ชายเร็นจ้องมองเอิร์ลอัชเชอร์และกล่าวว่า
       "ไม่ต้องห่วง  ฉันจะบุกโจมตีเรย์ดันและช่วยบลันด์ออกมาเอง  ดังนั้น  จงให้ความร่วมมือกับฉัน"

       "องค์ชายมีแผนเช่นไรงั้นหรือ?"

       องค์ชายเร็นเองก็น่าจะรู้ซึ้งถึงความแข็งแกร่งของกริดเป็นอย่างดี  แล้วเหตุใดถึงได้แสดงท่าทีมั่นอกมั่นใจเช่นนี้?  เอิร์ลอัชเชอร์รอฟังแผนอย่างใจจดใจจ่อ  เร็นจึงทำการแนะนำสุดยอดขุนพลให้เอิร์ลอัชเชอร์รู้จัก  ประกอบไปด้วยแม่ทัพใหญ่แห่งกองทัพหลวง  ชักสเล่ย์  และคนอื่นอีกมากมาย  รวมไปถึงฮูเร็น

       เอิร์ลอัชเชอร์พลันตกตะลึงทันทีที่เห็นขุมกำลังรบ

       'องค์ชายเร็นมีเครือข่ายมากขนาดนี้เชียวหรือ?'

       เมื่อไม่นานมานี้  ชื่อเสียงของชักสเล่ย์นั้นโด่งดังขึ้นมาจากเหตุการณ์ยิงธนูนัดเดียวโดนนกสามตัว  เหตุใดองค์ชายเร็นถึงมีผู้ทรงอิทธิพลต่ออาณาจักรอย่างชักสเล่ย์ให้การติดตามได้?  แถมหนึ่งกองทัพยังมีผู้เล่น (มนุษย์ที่ถูกเทพอวยพร) อย่างฮูเร็นรวมอยู่ด้วย

       นับเป็นขุมพลังที่เอิร์ลอัชเชอร์ไม่อาจวัดความแข็งแกร่งได้

       เร็นอธิบายยังคงต่อไป
       "อันที่จริง  ฉันเองก็ต้องการให้นายเข้าร่วมกองทัพด้วย  แต่ถ้าเป็นเช่นนั้น  ดยุคกริดอาจใช้บลันด์เป็นตัวประกัน  ฉันคงไม่ยอมให้เกิดขึ้นแน่  ดังนั้น  นายช่วยใช้เวทย์มนต์เคลื่อนย้ายมิติแบบกลุ่ม  เพื่อส่งกองทัพจำนวนสามพันคนไปยังภูเขาอัลเทสจะได้รึไม่?"

       ภูเขาอัสเทส!       

       เป็นภูเขาทางทิศตะวันตกของเรย์ดันซึ่งตั้งอยู่ในดินแดนของจักวรรดิ    หากจะให้เห็นภาพ  ภูเขาอัลเทสจะอยู่ตรงข้ามกับพาเทรี่ยนโดยสิ้นเชิงถ้าวัดจากเรย์ดันเป็นศูนย์กลาง  

       "จะแบ่งกำลังบุกงั้นหรือขอรับ?"

       "ใช่แล้ว  กองทัพของฉันจำนวน4,000จะบุกเข้าไปตรงๆ ทางทะเลทรายเพื่อดึงความสนใจ  ส่วนอีก3,000จะลอบโจมตีเรย์ดันจากด้านหลัง"

       แม้เรย์ดันจะมีอัจฉริยะอยู่มากมาย  แต่จำนวนของกองทัพก็มีเพียง1,000นายเท่านั้น  การแบ่งกำลังบุกอาจเป็นเรื่องที่ดีก็จริง  ทว่าเอิร์ลอัชเชอร์ก็ยังแสดงสีหน้าเป็นกังวล

       จะให้ตนใช้เวทย์มนต์เคลื่อนย้ายมิติแบบกลุ่มกับคนจำนวนมากถึงสามพันเชียวหรือ?

       มันอาจเป็นไปได้กับจอมเวทย์ในตำนานอย่างบราฮัม  แต่สำหรับอัชเชอร์แล้ว  เรื่องนี้ออกจะเกินตัวไปสักหน่อย

       "กระผมสามารถส่งได้แค่2,000คนเท่านั้น  แต่ว่า..."

       ในการจะทำเช่นนั้นได้  เอิร์ลอัชเชอร์ต้องใช้พลังเวทย์ทั้งหมดที่ตนมี  แถมอาจได้รับบาดเจ็บสาหัส  และเขาจะไม่สามารถใช้เวทย์มนต์ได้นานถึงสองสัปดาห์หลังจากนี้ 

       เมื่อองค์ชายเร็นเห็นท่าทีเป็นกังวลของเอิร์ลอัชเชอร์  มันจึงทำการคุกเข่าลง
       "ฉันรู้ว่านี่เป็นคำขอร้องเกินตัว  แต่ได้โปรดเถิด  เอิร์ลอัชเชอร์เอ๋ย  เห็นแก่ราชวงศ์อีเทอนัล...  ไม่สิ  เห็นแก่อาณาจักรนี้และเซอร์บลันด์ด้วย"

       องค์ชายแห่งอาณาจักรกลับคุกเข่าให้ขุนนางชั้นเอิร์ลต่อหน้าทหารหลายพันคน...  หากถึงขั้นนี้แล้วเอิร์ลอัชเชอร์ยังกล้าปฏิเสธ  ชื่อเสียงของเขาจะต้องตกต่ำลงไม่น้อย  สิ่งนี้ทำให้อัชเชอร์ตระหนักได้ทันทีว่า

       'องค์ชายลำดับหนึ่ง...  ดูเผินๆ ภายนอกเป็นคนจิตใจงาม  แต่ในใจกลับเล่นตุกติกได้เฉลียวฉลาดไม่เบา'

       ในที่สุด  อัชเชอร์ก็เข้าใจว่า  เหตุใดเร็นจึงสามารถรวบรวมผู้มีพรสวรรค์มากมายไว้ในมือได้

       'บางที  เขาอาจรับมือกับปีศาจที่ชื่อกริดได้อย่างสมน้ำสมเนื้อ'

       เอิร์ลอัชเชอร์แสยะยิ้มทันทีเมื่อได้ยินแผนการจากองค์ชายเร็น  

       "เข้าใจแล้วขอรับ  กระผมจะทำตามที่องค์ชายต้องการ  แต่ด้วยความไร้พลัง  กระผมจึงสามารถใช้เวทย์เคลื่อนย้ายแบบกลุ่มได้เพียงสองพันคนเท่านั้น"

       "แค่นั้นก็พอแล้ว!  ขอบคุณมากที่ทำเพื่ออาณาจักร!"

       องค์ชายเร็นหลั่งน้ำตาทันที  เอิร์ลอัชเชอร์รู้ดีว่าน้ำตานี้เป็นการเสแสร้ง  แต่เหล่าทหารกลับไม่รู้เลย

       "เฮ้~~~!"

       "ฮูเร่!  องค์ชายลำดับหนึ่ง!"

       "ฮูเร่!  เอริลอัชเชอร์!"

[ ขวัญกำลังใจกองทัพเพิ่มขึ้น  ค่าสถานะทุกชนิดของทหารเพิ่มขึ้น 5%  ค่าเรี่ยวแรงของทหารลดลงช้ากว่าปรกติ  เอฟเฟคนี้จะคงอยู่ไปตลอดจนกว่าขวัญกำลังใจกองทัพลดลง ]

       ถือเป็นฤกษ์งามยามดีตั้งแต่ต้น

       ฮูเร็นแสยะยิ้มให้กับข้อความระบบตรงหน้า

       "จอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่อย่างเอิร์ลอัชเชอร์  ที่เป็นก้างขวางคอชิ้นโตของการรุกรานโดยเจ็ดกิลด์ใหญ่เมื่อคราวก่อน  บัดนี้ได้มาอยู่ฝั่งของฉันแทนแล้ว  เป็นยังไงบ้างบันนี่บันนี่?  เห็นรึยังว่าฉันไม่เหมือนกับพวกโง่เจ็ดกิลด์ใหญ่นั่น"

       ฮูเร็นต้องการจะแก้แค้นกริดและกอบกู้ชื่อเสียงตนเองคืนมา  มันจึงนำนักจัดรายการเกมอันดับหนึ่งมาติดตามทำข่าวด้วย  บันนี่บันนี่ที่กำลังใช้กล้องถ่ายภาพเหตุการณ์เก็บไว้ได้ยกนิ้วขึ้น

       "ฉันยอมรับว่านายเจ๋งกว่าพวกเจ็ดกิลด์ใหญ่มาก"

       อันที่จริง  แม้สิ่งนี้จะเป็นความดีความชอบขององค์ชายเร็น  แต่ฮูเร็นก็หาได้สนใจ  เพราะมันคือฝ่ายที่สามารถตระหนักถึงฝีมือขององค์ชายเร็นและตกลงร่วมทำภารกิจตั้งแต่แรก

       ***

============================
ชื่อ : คาริน
อายุ : 21 ปี
เพศ : หญิง
ตำแหน่ง : ทหาร
สมญานาม : รอยแมน
* ชื่อที่ใช้ในการปลอมตัวเป็นชายและเข้าร่วมกับกองทัพ  เธอรู้สึกอย่างแรงกล้าว่าตนเองคือเพศชาย  ทำให้ค่าพละกำลังเพิ่มขึ้น 5%  แต่แลกมาด้วยเสน่ห์ดึดดูดเพศตรงข้ามที่ลดลง
สมญานาม : ดาวดวงใหม่แห่งดินแดนตะวันตก
* อัจฉริยะระดับภูมิภาค  เลเวลและทักษะจะพัฒนาเร็วกว่าปรกติ 20%  หากอยู่ในทะเลทราย  ค่าสถานะทุกชนิดจะเพิ่มขึ้น 150%
สมญานาม : อยู่ในความดูแลของตำนาน
* เธอได้รับความสนใจเป็นพิเศษจากผู้เป็นตำนาน  ปิอาโร่ได้ฝึกฝนคารินมากกว่าใครในกองทัพ  ทำให้ค่าสถานะพัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดด  จนอาจเรียนทักษะใหม่ได้ในเร็ววัน
_____________________________________
พละกำลัง : 630 (▲)
ความอดทน : 331 (▲)
ความว่องไว :  655 (▲)
สติปัญญา : 99 (▲)
ความเชื่อ : 10
_____________________________________
รายการทักษะ : 
- ความชำนาญธนูขั้นต้น (F)
- ความชำนาญโล่ขั้นต้น (F)
- ความชำนาญดาบขั้นกลาง (F)
- ทำฟาร์ม (B)
- สายเลือดยอดเยี่ยม (A)
- ดาบกู้ชีพ (S)
_____________________________________
       ในสมัยที่เรย์ดันยังถูกเรียกว่าเป็นเมืองหลวงแห่งที่สอง  คารินคือบุตรสาวของนักรบอันดับหนึ่งแห่งเรย์ดัน  เธอเคยฝึกฝนวิชาดาบอย่างหนักเพื่อต้องการจะเป็นนักดาบเหมือนกับพี่ชาย
       แต่แล้วราวสิบปีก่อน  ดั่งพระเจ้าเล่นตลก  เรย์ดันกลายเป็นเพียงเมืองทะเลทรายอันรกร้าง  ความฝันต้องคารินต้องพังทลายเมื่อบิดาเสียชีวิตให้กับมอนสเตอร์  ส่วนพี่ชายก็หายตัวไปในเมืองแวมไพร์         ทำให้สถานะทางสังคมและบรรดาศักดิ์ขุนนางต้องเสื่อมสลายไป  ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าเธอคือผู้สืบสายเลือดของใคร
       เรย์ดันเข้าสู่ความล่มสลาย  คารินทำได้เพียงรอการกลับมาของพี่ชายอย่างมีหวัง  แต่แล้ววันหนึ่ง  ดยุคกริดก็ปรากฏตัวขึ้น  เขาได้กอบกู้และฟื้นฟูเรย์ดันกลับมาอีกครั้ง  คารินรู้สึกติดหนี้บุญคุณดยุคกริดมาก  ที่ทำให้ตนยังมีโอกาสรอคอยการกลับมาของพี่ชายต่อไป
       เธอจึงละทิ้งเพศสภาพและเข้าร่วมกับกองทัพเพื่อทดแทนคุณดยุคกริด
============================

       เมื่ออ่านจบ  กริดพลันสั่นระริก

       "สุดยอด..."

       คารินเองก็เป็นเอ็นพีซีพิเศษที่ไม่มีค่าสถานะขีดจำกัดสูงสุด  ว่ากันว่า  เอ็นพีซีพิเศษเหล่านี้หาได้ยากยิ่งกว่าการถูกรางวัลที่หนึ่ง  แต่รอบตัวเขากลับมีอยู่มากมาย

       'ดวงของเราค่อยๆ ดีขึ้นแล้วสินะ'

       ชายหนุ่มคิดเข้าข้างตัวเอง  แต่อันที่จริงแล้ว  มันก็ไม่ใช่เรื่องของดวงเสียทั้งหมด  ต้องอย่าลืมว่าเขาเป็นถึงช่างตีเหล็กในตำนานและดยุคของอาณาจักร  แม้รอบกายจะยังมีบริวารไม่มาก  แต่ทุกคนที่แสวงหาพลังและความยิ่งใหญ่ย่อมถูกดึงดูดเข้าใกล้

       "น่าเสียดายที่เธอเป็นผู้หญิง"

       หากมองดูให้ดี  หน้าตาของคารินเองก็สะสวยไม่เบา  แม้จะมีผิวหนังหยาบกร้านและผมสั้นที่ขาดการบำรุง  แต่ริมฝีปากอันอวบอิ่มและขนตายาวงอนนั่นก็ทำให้ดูมีเสน่ห์ไม่น้อย

       "ผู้หญิง?"

       ปิอาโร่ขมวดคิ้วอย่างไม่เชื่อหู  รอยแมนที่แสนมีระเบียบวินัยและเข้มแข็งคนนั้นน่ะหรือจะเป็นหญิงไปได้?  ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ...   

       ในขณะที่กริดกำลังจะอธิบายกับปิอาโร่  

       "นายเองก็ไม่เชื่อใช่ไหม?  แต่เธอน่ะเป็น--"

       "ดยุคกริด!!"

       รอยแมนคุกเข่าลงและจ้องมองกริดด้วยสายตาอ้อนวอน

       "ผมเป็นผู้ชาย!  ความฝันของผมคือการได้เป็นอัศวินผู้เก่งกาจคอยรับใช้ข้างกายท่าน!"

       "..."

       ได้โปรดเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับด้วย...  กริดไม่ใช่คนโง่  เขารู้ดีว่ารอยแมนต้องการจะสื่อความหมายเช่นนั้นออกมา

       "ฉันล้อเล่นน่า!  จริงสิ...  มีของขวัญมามอบให้นาย"

       กริดเปิดกระเป๋าสัมภาระออก

       ภายในกระเป๋าสัมภาระ  มี<เซ็ตกริดรุ่นผลิตจำนวนมาก>กว่า31เซ็ตถูกเรียงไว้ตามชนิดไอเท็ม  อันที่จริงยังมีอีกมากกว่า100เซ็ต  แต่ด้วยน้ำหนักที่เกินกว่าจะแบกไหว  กริดจึงเก็บมันไว้ในคลังแทน  เซ็ตที่อยู่ในคลังทั้งหมดล้วนเป็นเกรดทั่วไปถึงแรร์

       ในทางกลับกัน  เซ็ตที่กริดเก็บไว้กับตัวจึงเป็นเกรดอีปิกขึ้นไปทุกชิ้น

       "เอาล่ะ  ลองสวมดู"

       กริดมอบเซ็ตเกรดยูนีคให้รอยแมน  ซึ่งนับว่าเป็นเกรดสูงที่สุดที่เขามีแล้ว

       "ร--เราต้องฝันไปแน่..."

       ตัวตนอันยิ่งใหญ่อย่างดยุคกริด  เป็นผู้มอบชุดศึกให้กับตนโดยตรงงั้นหรือ?  รอยแมนที่กำลังตื้นตันใจได้รีบรับไอเท็มไว้  กริดยืนมองชายหนุ่ม(?)ซึ่งเปี่ยมไปด้วยน้ำตาอย่างเอ็นดู  หลังจากนั้นก็ออกคำสั่ง

       "เอาล่ะ  สวมให้ฉันดูหน่อย"

       "ด--ได้ขอรับ!"

       รอยแมนหอบเซ็ตกริดพร้อมกับวิ่งกลับเข้าไปในค่ายทหาร  ปิอาโร่แสดงสีหน้าไม่พอใจทันที

       "เด็กคนนั้นชอบแอบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าคนเดียวเสมอ  นั่นคือข้อเสียไม่กี่อย่างของเขา"

       "..."

       กริดเคยได้ยินมาบ้างว่า  ปิอาโร่ไม่เคยมีประสบการณ์ความรักมาก่อน  ดูเหมือนชายคนนี้จะไม่เข้าใจหัวอกผู้หญิงเท่าใดนัก  จึงไม่แปลกที่จะแยกไม่ได้ว่ารอยแมนเป็นหญิงหรือชาย  อันที่จริง  ถ้ากริดไม่ได้ใช้ดาบของลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่ตรวจสอบดู  เขาเองก็คงจะไม่รู้เหมือนกัน

       หลังจากนั้นไม่นาน

       "ส--สุดยอดมาก!"

       รอยแมนวิ่งออกมาจากค่ายทหารโดยสวมชุดศึกสีเทาซื้อทำจากเหล็กกล้าและเหล็กนิล

       "เป็นยังไงบ้าง?  ชอบไหม?"

       "ไม่ได้แค่ชอบ...  แต่ชอบมาก!  ผมไม่เคยเห็นชุดศึกที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้มาก่อน!  ส--สามเท่า...  ไม่สิ!  ผมคิดว่าตนเองแข็งแกร่งขึ้นสี่เท่าเห็นจะได้"

       "สิ่งนั้นเรียกว่า...  พลังแห่งไอเท็มยังไงล่ะ"

       "พลังแห่งไอเท็ม...?  ถึงผมจะไม่รู้ว่ามันหมายความถึงอะไร  แต่ก็สุดยอดมาก!"

       ด้วยความตื่นเต้น  โทนเสียงของรอยแมนจึงสูงขึ้นเรื่อยๆ จนคล้ายผู้หญิง  เป็นอีกครั้งที่ปิอาโร่ขมวดคิ้ว  เขาต้องการจะดัดนิสัยที่ไม่ค่อยสมกับชายชาตรีของรอยแมนให้ได้

       "ถ้าหากนายรู้สึกว่าแข็งแกร่งขึ้นสี่เท่าจริง...  ถ้าอย่างนั้น  ฉันจะฝึกให้หนักขึ้นกว่าเดิมอีกสี่เท่าก็แล้วกัน"

       "เห?  อ--เอาจริงหรือ?"

       "ฉันเคยล้อเล่นรึไง?"

       "..."

       เดิมที  เธอก็ต้องฝึกหนักกว่าคนอื่นมากเป็นเท่าตัวอยู่แล้ว  แถมเมื่อตกเย็น  รอยแมนก็ต้องตามปิอาโร่ไปทำฟาร์ม  แล้วนี่ยังจะหนักขึ้นอีกสี่เท่าอีกงั้นหรือ?  รอยแมนทำได้เพียงสั่นระริกอย่างหมดแรงเหมือนกับลูกสุนัขที่กำลังหวาดกลัว

       แต่ปิอาโร่ก็หาได้มีความปราณี
       
       "เอ้า!  วิ่งไปยังภูเขาอัลเทสรวดเดียวโดยไม่ต้องหยุดพัก!  ปฏิบัติ!"

       "ภ--ภูเขาอัลเทส?  ใช้เวลาตั้งสองวันเชียวนะกว่าจะวิ่งไปถึง!"

       "พวกเราจะกลับมาถึงที่นี่ก่อนพรุ่งนี้เช้า!"

       "ป--ปิอาโร่!"

       ไฟการสอนสั่งในตัวปิอาโร่กำลังลุกโชนอย่างร้อนแรง  รอยแมนจึงต้องตกอยู่ในขุมนรกของการฝึกโหดไปอีกพักใหญ่  เมื่อคนทั้งคู่เริ่มวิ่งหายไปจากสายตา  สีหน้าของกริดก็กลับมาเป็นกังวลอีกครั้ง  

       เพราะเมื่อลองนึกดูให้ดี... รอยแมนมีทักษะการทำฟาร์มติดตัวด้วยใช่ไหม?

       "หน่วยพิเศษของปิอาโร่... คงไม่ใช่ว่าเป็นหน่วยทำฟาร์มหรอกนะ...?  เป็นไปไม่ได้หรอกน่า"

       ไม่มีทาง  เขาคงคิดมากไปเอง  กริดเดินจากไปอย่างเงียบงัน

       ***

       ในเวลาเดียวกัน  ณ ภูเขาอัลเทส

       ซู่ววว!  ซู่วววว!

       ลำแสงนับพันจุดสว่างขึ้น  ฮูเร็นและบันนี่บันนี่กำลังยืนอยู่หน้าสุดของกองทัพจำนวน2,000นายที่ถูกส่งมา

       "หลังจากนี้จะเป็นวีรกรรมอันโด่งดังของฮูเร็น  ฉันหวังว่านายจะบันทึกภาพไว้ได้ทั้งหมดนะ"

       "ฮิฮิ  เชื่อมือฉันได้เลย"

       ฮูเร็นที่เคยกลายเป็นตัวตลก  ยามนี้กำลังจะกลับมาแก้แค้นกริดอีกครั้ง  ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร  แต่หากบันนี่บันนี่สามารถบันทึกภาพเหตุการณ์ทั้งหมดไว้ได้อย่างละเอียด  เขาก็จะรวยล้นฟ้าเพียงชั่วข้ามคืน

       'ขอให้มีฉากเด็ดเยอะๆ ก็แล้วกัน!'

       เขาต้องการให้การปะทะระหว่างสองสุดยอดผู้เล่นเต็มไปด้วยความตื่นตาตื่นใจ  การต่อสู้คราวนี้จะต้องได้รับความนิยมมากแน่  นี่คือสิ่งที่บันนี่บันนี่ควาดหวัง

       ***

       "ฉันหวังว่าเธอจะเคลียร์หน้าดินในบริเวณนี้ได้เรียบร้อยนะ"

       "ปิอาโร่  ทำไมจู่ๆ คุณถึงหยิบคราดเล็กออกมา?"

       "นี่เป็นส่วนหนึ่งของการฝึกฝน  และในขณะที่ทำฟาร์ม  จงถอดชุดศึกเก็บไปซะ  นายต้องสัมผัสธรรมชาติด้วยร่างกายให้มากเข้าไว้"

       "...ครับ"

       ห่างออกไปไม่ไกล  กองทัพอันยิ่งใหญ่ของฮูเร็นและบันนี่บันนี่ก็กำลังเคลื่อนพลมุ่งหน้ามาหาคนทั้งสอง

• Next
• Previous