จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 321

       "คารวะนายท่าน!"

       ณ ลานกว้างหน้าโรงตีเหล็กเรย์ดัน  ปิอาโร่เดินทางมาตามเวลานัดหมาย  สีหน้าของกริดไม่สู้ดีนัก  เพราะปิอาโร่ยังคงสวมชุดเดียวกับเมื่อวาน  คือชุดชาวนาที่เก่าและสกปรก  โดยในมือกำลังถือคราดเล็ก

       สภาพเช่นนี้  ดูยังไงก็เป็นชาวนา  แถมยังเป็นชาวนาตกอับด้วย!

       "ไม่ยอมแต่งตัวให้เหมาะสมกับตำแหน่งกัปตันกองอัศวินโอเวอร์เกียร์และแม่ทัพแห่งเรย์ดัน  สิ่งนี้ไม่ได้หมายความว่านายกำลังขาดความจงรักภักดีต่อฉันหรอกหรือ?"

       กริดพูดขึ้นอย่างแข็งกร้าวและเย็นชา  ดูเหมือนไม่ว่ายังไง  เขาก็ไม่อาจยอมรับปิอาโร่ที่เป็นชาวนาได้

       ปิอาโร่ยังคงยืนกราน

       "ระหว่างปฏิบัติหน้าที่ทั้งสอง  กระผมก็แต่งตัวเหมาะสมกับระเบียบทุกประการ  แต่ตอนนี้กระผมมีหน้าที่เป็นชาวนา  จึงต้องแต่งตัวแบบชาวนา"

       "ชีวิตชาวนาอันแสนเหลวไหลของนาย  ฉันจะแก้ไขมันในวันนี้เอง"

       "นายท่านไม่จะเป็นต้องทำ  ตัวตนของกระผมในตอนนี้ก็ช่วยเพิ่มพลังให้นายท่านอย่างที่ต้องการแล้วมิใช่หรือ?  กระผมแข็งแกร่งขึ้นกว่าสมัยเป็นนักดาบผู้ยิ่งใหญ่หลายเท่านัก  เก่งกาจอย่างที่ไม่เคยเป็นมากก่อน  ดังนั้น  ได้โปรดช่วยเคารพการตัดสินใจของกระผมด้วย"

       "แต่นายก็ยังอ่อนแอกว่าอริยะดาบ!  จงละทิ้งเส้นทางชาวนาแล้วกลับสู่วิถีแห่งอริยะดาบซะ!"

       กริดไม่พูดพร่ำทำเพลง  เขาทำการหยิบอาวุธออกมาสองเล่มทันที

[ ท่านสวมใส่ <+9 ความผิดพลาด> ]
[ ท่านสวมใส่ <+8 ดาบใหญ่กริด> ]

       ดาบใหญ่กริดที่เรียบง่ายเมื่อวาน  ยามนี้กำลังเปล่งประกายด้วยสีสันของการเสริมแกร่งระดับแปด  กริดลงทุนด้วยหินเสริมแกร่งอาวุธทั้งหมดที่มี  แต่โชคไม่ดีนัก  ที่มันไปไม่ถึง +9 อย่างที่เขาต้องการ

       "วันนี้ฉันไม่เหมือนเมื่อวานหรอกนะ!"

       ความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมถูกฉายออกมาทางแววตา  ปิอาโร่เห็นดังนั้นจึงไม่อาจทำความเข้าใจกริดได้

       'เหตุใดเขาถึงได้เชื่อเช่นนั้น?'

       ปิอาโร่มองไม่เห็นเลยสักนิดว่ากริดมีสิ่งใดที่เปลี่ยนไปอีกนอกจากอาวุธ  โดยในด้านทักษะ  การพัฒนาอย่างชั่วข้ามคืนย่อมไม่มีวันเกิดขึ้นได้แน่  แล้วกริดไปนำความมั่นใจเช่นนี้มาจากไหนกัน?

       'ณ  ตอนนี้  เขาคือผู้ปกครองของชาวเมืองกว่า 20,000 คน  แถมยังเป็นตำนาน'

       หากมีนิสัยโอหังเกินตัวคงไม่ใช่เรื่องดีแน่  สิ่งนี้จะนำพาให้เกิดศัตรูเพิ่มมากขึ้นและตกอยู่ในอันตรายเข้าสักวัน  ปิอาโร่มีกระบวนการคิดที่แตกต่างจากบราฮัมโดยสิ้นเชิง  แม้จะจงรักภักดีในตัวกริดเป็นล้นพ้น  แต่เขาก็จะเลือกใช้ไม้แข็งเพื่อทำให้เจ้านายของตนเกิดผลลัพธ์ที่ดีที่สุด

       "กระผมจะสำแดงพลังที่แท้จริงให้เห็นเอง"

       ทันทีที่ปิอาโร่หยิบคราดเล็กและจอบยาวออกมา  กริดก็รุกโจมตีเข้าใส่โดยไม่รีรอ  เขาอาศัยข้อได้เปรียบในด้านความยาวช่วงอาวุธของ<ความผิดพลาด>เพื่อเปิดศึก

       เคร้งงง!

       ปิอาโร่บล็อคด้วยคราดเล็กและใช้แรงปะทะเพื่อถอยหลังรักษาระยะห่าง

       ซู่ววว!

       อากาศรายรอบตัวกริดพลันเกิดการควบแน่นและบิดเบี้ยว  เส้นผมสีดำขลับตั้งชันขึ้นพร้อมกับเริ่มสะบัดพลิ้ววูบวาบ  นี่คือหนึ่งในวิชาดาบแพ็กม่า...  มายา

[ ท่านเข้าสู่โหมดมายา ]
[ พลังโจมตีเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า  การโจมตีธรรมดาจะกลายเป็นระยะไกล ]
[ ผลของบัฟจะคงอยู่เป็นเวลา 30 วินาที ]

       "ถ้าไม่อยากตายก็หลบไปซะ!"

       ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!

       กริดเหวี่ยงดาบทั้งสองในมืออย่างไม่หยุดพัก  ทุกครั้งที่โจมตีจะเกิดเป็นรัศมีดาบพุ่งเข้าหาปิอาโร่ด้วยความรวดเร็ว

       'นั่นสินะ'

       ปิอาโร่นึกชื่นชม  กระแสการต่อสู้ไหลไปทางกริดตั้งแต่เริ่ม  เขาเปิดศึกด้วยทักษะการโจมตีอันดุดันทรงพลัง

       'ต่างจากเมื่อวานจริงด้วย...'

       เมื่อวานนี้  กริดต่อสู้กับปิอาโร่ด้วยวิชาดาบเป็นหลัก  จึงลงเอยด้วยการพ่ายแพ้หมดรูป  แต่วันนี้  กริดเปิดเกมด้วยวิชาดาบแพ็กม่าที่ทรงพลังทันที  นับเป็นการตัดสินใจที่ฉลาดมาก  เพราะสิ่งเดียวที่จะช่วยลดระยะห่างระหว่างปิอาโร่กับกริดได้  มีเพียงทักษะระดับตำนานเท่านั้น  ปิอาโร่พลันนึกชื่นชมในสติปัญญาของกริด

       'แต่ว่า...'

       ความแตกต่าของค่าสถานะและพื้นฐานการต่อสู้มีมากเกินไป  ด้วยสติปัญญาเพียงอย่างเดียวจึงไม่อาจแก้ไขจุดนี้ได้แน่

       บึ้มบึ้มบึ้มบึ้มบึ้ม!

       ปิอาโร่เผชิญหน้ากับห่าฝนรัศมีดาบด้วยคราดเล็กและจอบ  ทุกครั้งที่อุปกรณ์ทำฟาร์มของปิอาโร่สัมผัสกับรัศมีดาบ  จะเกิดเป็นระเบิดพลังงานเล็กๆ ที่สามารถสลายรัศมีดาบของกริดได้  ปิอาโร่จึงไม่ได้รับบาดเจ็บการโจมตีของกริดเลยสักนิดเดียว

       แต่ในมุมมองของบุคคลภายนอก  จะดูเหมือนปิอาโร่กำลังตกที่นั่งลำบากอย่างหนัก  เขายืนท่ามกลางดงระเบิดพลังงานลูกโซ่ที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด  คงไม่แคล้วได้รับบาดเจ็บรุนแรงแน่นอน

       "บ้าน่า..."

       "สุดยอด… นั่นมันรุนแรงมากเลยนะ"

       คริสและห้ากัปตันต่างไม่เชื่อสายตากับภาพที่เห็น  พวกเขาทำได้เพียงมองดูจากระยะไกล  การใช้มายาของกริดทำได้ยอดเยี่ยมจนไร้ที่ติ  ดูเหมือนในคราวนี้จะสามารถกดดันปิอาโร่ได้อย่างหนักหน่วง

       'กริดสู้กับศัตรูที่พวกเราพ่ายแพ้ได้อย่างสูสี...?'

       'กริดแข็งแกร่ง!'

       พวกเขาทุกคนล้วนคิดว่าตนเองแข็งแกร่งขึ้นมากแล้วหลังจากที่กลายเป็นคราสระดับสาม  แต่สิ่งนั้นไม่ถูกต้องเลยสักนิด  เพราะหากเทียบกับคลาสเกรดเลเจนดารีเช่นกริด  พวกเขายังดูห่างชั้นอยู่มาก  ในขณะที่ทุกคนเติบโตขึ้น  กริดเองก็ไม่อยู่นิ่ง  บางทีเขาอาจพัฒนาไปไกลยิ่งกว่าใครทั้งหมด  ศักดิ์ศรีของคริสและห้ากัปตันต่างพังทลายลงทันที

       "หว่านเมล็ด"

       ปิอาโร่โพล่งขึ้นท่ามกลางเสียงระเบิดไม่ขาดสาย  คริสและห้ากัปตันต่างพากันโล่งใจที่ปิอาโร่ไม่เป็นอะไร

       'ต้องอย่างนั้น!  ปิอาโร่ไม่มีทางแพ้กริดอยู่แล้ว!'

       'ถึงกริดจะดูเจ๋ง  แต่ความจริงแล้วเป็นแค่เปลือกนอกเท่านั้น!'

       พวกมันจะต้องไม่ด้อยกว่ากริดหลังจากที่กลายเป็นคลาสระดับสาม  ในขณะที่คริสและห้ากัปตันดีอกดีใจ  เมล็ดพืชจำนวนหนึ่งก็พุ่งใส่กริดราวกับกระสุนปืน  หนึ่งในห้ากัปตันที่เป็นเพศหญิงคนเดียว  พิงกี้  เธอพูดขึ้นอย่างมั่นใจ

       "กริดจบแค่นี้แหละ"

       เมล็ดพันธุ์ของปิอาโร่ไม่ใช่สิ่งที่สามารถบล็อคหรือหลบได้  มันทั้งเร็วและแรง  เป้าหมายจะต้องได้รับบาดเจ็บราวถูกกำหนดไว้  เมื่อวันก่อน  พิงกี้เพิ่งจะถูกขว้างเมล็ดข้าวใส่จนตกอยู่ในสภาพปางตาย...  

       แล้วคนอย่างกริดจะเอาอะไรไปรอด?
       
       พิงกี้มั่นอกมั่นใจ  แต่ความจริงแล้ว  เธอมีความคิดโอหังเกินตัวไปสักหน่อย  พิงกี้คิดว่ากริดด้อยกว่าตน  ทว่าสิ่งนั้นไม่เป็นความจริงเลยสักนิด  อันที่จริง  กริดแข็งแกร่งกว่าเธอหลายเท่า

       "เคลื่อนที่อิสระ"

       ทักษะที่ติดมากับสมญานาม<วีรบุรุษลับ>  แม้จะมีระยะการใช้งานที่จำกัด  และระยะหน่วงที่นานถึงหนึ่งชั่วโมง  แต่มันก็ถือเป็นสุดยอดทักษะพุ่งตัวซึ่งสามารถรอดพ้นจากทักษะที่ไม่ได้ล็อคเป้าหมายทั้งหมด  

       ทักษะหว่านเมล็ดของปิอาโร่ทั้งรุนแรงและทรงพลังก็จริง  แต่ในเมื่อมันไม่ใช่ทักษะชนิดล็อคเป้า  สิ่งเหล่านั้นก็สูญเปล่า

       "...!"

       ดวงตาปิอาโร่พลันลุกวาวอย่างประหลาดใจ  กริดสามารถพุ่งผ่านดงกระสุนเมล็ดพันธุ์ได้อย่างไร้รอยขีดข่วนงั้นหรือ?

       "ฉันคนนี้แตกต่างจากเมื่อวานรึยัง?"

       ฉึก!

       กริดกระซิบข้างหูปิอาโร่พร้อมกับฟันเฉือนใส่  ด้วยความช่วยเหลือของทักษะเคลื่อนที่อิสระ  เขาจึงพุ่งเข้ามาประชิดปิอาโร่ได้ในพริบตาและใช้วิชาดาบแพ็กม่า<ทำลายล้าง>

       "เป็นไปไม่ได้!"

       ห้ากัปตันพลันตกตะลึง  ในยามนี้  ปิอาโร่ได้เกิดบาดแผลใหญ่ขึ้นที่บริเวณหัวไหล่  หยดเลือดไหลรินเป็นทาง  ไม่มีใครอยากเชื่อในสิ่งที่เห็น

       "ปิอาโร่ที่แม้แต่คริสก็ไม่อาจรับมือไหว..."

       'กำลังได้รับบาดเจ็บหนักงั้นหรือ?'

       แต่เป็นคริสที่พูดเรียกสติทุกคนกลับมา

       "ไม่เลย  ปิอาโร่สบายดี  กริดคงจบสิ้นแค่นี้แล้วล่ะ"

       นั่นคือเรื่องจริง

       ปิอาโร่ยังไม่ล้มลงแม้จะรับการโจมตีเข้าไปอย่างจังขนาดนั้น  กริดไม่ได้ทำสิ่งใดผิดพลาด  การโจมตีของเขาทำได้ดีมากแล้ว  แต่ด้วยเลเวลที่แตกต่างกันเกินไป  จึงทำให้บาดแผลไม่ลึกพอ

       เคร้ง!

       ปิอาโร่ไม่สนใจดาบใหญ่ที่ฟันใส่หัวใหล่  เขาทำการโจมตีสวนกลับไปทันทีด้วยจอบยาว

       'หลบไม่พ้นแน่!'

       กริดมองเห็นสิ่งนี้ได้โดยผ้าปิดตาเพชฆาตและค่าวิสัยทัศน์ประกอบกัน  เขาจึงพยายามปัดป้องแทน  จอบยาวที่กำลังพุ่งเข้ามา  กริดจะใช้ดาบใหญ่กริดปะทะกับมันไว้  แต่การโจมตีของปิอาโร่กลับเปี่ยมไปด้วยความพิสดาร  แรกเริ่มเดิมทีดูเหมือนจะพุ่งตรง  แต่เมื่อใกล้ปะทะกับดาบ  มันก็หันเหออกไปด้านข้างแทน  กริดจึงรับความเสียหายเข้าไปเต็มๆ 

[ ท่านได้รับความเสียหาย 11,900 หน่วย ]

       'เป็นไปไม่ได้!'

       กริดหน้าซีดเผือดทันทีที่ถูกจู่โจม  ตอนนี้เขากำลังสวมชุดเกราะที่ดีที่สุดในเกม  แต่กลับได้รับบาดเจ็บรุนเพียงถึงเพียงนี้เชียวหรือ?  ไม่ใช่แค่นั้น… นี่เป็นความเสียหายที่เกิดโดยฝีมือของอุปกรณ์ทำฟาร์มระดับต่ำ  หากใช้ศาสตราวุธเทพเกรดเลเจนดารีแต่อย่างใด

       ทันใดนั้นเอง  คราดเล็กในมือปิอาโร่ก็พุ่งตรงเข้าหาหน้าผากกริด

       "จบแค่นี้แหละ!"

       อัสเซลาสโพล่งขึ้นอย่างมั่นใจ  เมื่อวันก่อน  มันถูกปิอาโร่ทำให้พ่ายแพ้ด้วยท่าโจมตีที่หน้าผากโดยคราดเล็ก  แต่ครั้งนี้อัสเซลาสเดาผิดไป  เพราะกริดมีบางสิ่งที่อัสเซลาสไม่มี

       พลังแห่งไอเท็ม

       เป๊งงงงง!

       "อ๊ะ!"

       ปิอาโร่อุทานอย่างตกใจ  ย่อมต้องเป็นเช่นนั้น  เพราะคราดเล็กของเขาที่ควรปิดฉากกริดลงได้  กลับถูกโล่ปริศนาบล็อคไว้  แถมมือที่กำลังถือโล่  ก็ไม่ใช่มือข้างใดข้างหนึ่งของกริด...

       'มือลอยได้?'

       แถมยังจับไอเท็มได้อีกด้วย!  กริดจินตนาการภาพการใช้งานอันหลากหลายในอนาคตไปพร้อมกับแสยะยิ้มให้ปิอาโร่ที่กำลังสั่นระริก

       "ฉันจะแสดงพลังของไอเท็มให้นายได้เห็นเอง"

       กริดประกาศกร้าวพร้อมกับโยน<ความผิดพลาด>และ<ดาบใหญ่กริด>ขึ้นไปในอากาศ

       'คิดจะทำอะไร?'

       ละทิ้งอาวุธในระหว่างการต่อสู้งั้นหรือ?  คริสและห้ากัปตันไม่อาจเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้  เป็นเพราะพวกเขากำลังจับตามองจากจุดที่ห่างออกไปไกล

       "อ--เอ๋?"

       "เป็นไปได้ยังไง...?"

       ฉากอันน่าตื่นตะลึงกำลังปรากฏต่อสายตาของทุกคน  ฝ่ามือสีทองจำนวนสองข้างได้โผล่ออกมาคว้าดาบใหญ่กริดทั้งสองเล่มไว้กลางอากาศ

       "พวกนายตั้งใจดูให้ดี!"

       คริสรีบพูดขึ้น  นี่จะเป็นโอกาสทองในการได้เห็นความลับของกริดก่อนใคร  คริสจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด

       "พวกแกเป็นใคร?"

       "...!"

       ในขณะที่คริสและห้ากัปตันกำลังเพ่งสมาธิจดจ่อ  เสียงของใครบางคนได้ดังขึ้นจนทำให้พวกเขาสะดุ้งเฮือก  ชายผมสีทองสลวยที่ยาวถึงเอวได้ปรากฏตัวขึ้นในชุดเกราะสีขาวและผ้าคลุมสีน้ำเงิน  ชื่อเหนือศีรษะเขียนไว้ว่า  อัสโมเฟล

       เป็นเอ็นพีซี

       "แล้วแกเป็นใครกัน?"

       คริสถามกลับไปอย่างหัวเสียเมื่อถูกขัดจังหวะโดยเอ็นพีซี  อัสโมเฟลตอบกลับด้วยสีหน้าอันแสนเย็นชา

       "กัปตันกองอัศวินเวทย์มนต์โอเวอร์เกียร์"

       "กองอัศวินเวทย์มนต์โอเวอร์เกียร์?"

       "ฮุฮุฮุ!"

       ช่างเป็นชื่อของกองอัศวินที่น่าขบขัน  คริสและห้ากัปตันต่างหัวเราะเยาะออกมาพร้อมกัน  ซึ่งอัสโมเฟลไม่สบอารมรณ์กับการกระทำเช่นนี้เลยสักนิด

       "พวกแกกำลังดูหมิ่นกองอัศวินของนายท่าน"

       ชิ้ง

       อัสโมเฟลชักดาบเล่มหนึ่งออกมา  มันคือดาบมือเดียวที่ดูเหมือนกับดาอินสเลฟย่อส่วน

       "กล้าดียังไงถึงชักอาวุธต่อหน้าพวกเรา?"

       "ให้ตายสิ!  ช่วงนี้ใครๆ ก็พากันดูถูกพวกเราอยู่เรื่อย!  อย่าคิดว่าฉันจะอ่อนแอเพียงเพราะกำลังเลอะฝุ่นโคลนเชียว!"

       ห้ากัปตันต่างโกรธเกรี้ยวและชักอาวุธของตนออกมาบ้าง

       และหลังจากนี้อีกไม่นาน  พวกมันจะต้องจ่ายค่าโง่เป็นการเจ็บตัวสถานหนัก

       "ดาบสีชาด"

       ฟ้าวววววว!

       "แค่ก!"

       "อั่ก!"

       ทุกสิ่งเกิดขึ้นเร็วมาก  พายุลำแสงสีแดงได้โหมกระหน่ำเข้าใส่จุดที่ห้ากัปตันยืนอยู่อย่างบ้าคลั่ง  มีเพียงเซอร์คานเท่านั้นที่ไม่เป็นอะไรมาก  แต่คนอื่นต่างก็ได้รับบาดแผลจนเลือดไหลซิบไปตามๆ กัน

       "เรย์ดันไม่ได้มีปีศาจแค่ตนเดียวหรอกหรือ...?"

       เซอร์คานสามารถปัดป้องพายุสีแดงได้หลายส่วน  แต่นั่นล้วนมาจากความโชคดี  ดวงตาของเซอร์คานพลันสั่นระริกทันทีที่สัมผัสได้ถึงความต่างชั้น   อัสโมเฟลจ้องมองเซอร์คานที่ไม่ได้รับบาดเจ็บมากนักพร้อมกับส่งเสียงตัดพ้อ

       "เฮ่อ… ทักษะของเราทื่อลงขนาดนี้เชียวหรือ"

       ตนเคยเป็นถึงคู่แข่งตลอดกาลของนักดาบผู้ยิ่งใหญ่เชียวนะ!  ช่างน่าอับอายที่ไม่อาจจัดการมดปลวกเหล่านี้ได้ในการโจมตีเดียว  ในขณะที่อัสโมเฟลกำลังจะโจมตีซ้ำเข้าไป  คริสก็รีบตะโกนขึ้นอย่างลนลาน

       "เดี๋ยวก่อน!"

       "..."

       คริสเป็นคนเฉลียวฉลาด  แถมยังเคยปะทะกับปิอาโร่มาแล้ว  เขาจึงรู้ดีว่า  การทำตัวโอหังคือสิ่งโง่เขลาขนาดไหน

       "พวกเราได้รับภารกิจจากปิอาโร่ให้ทำงานในฟาร์มข้าว!  พวกเรากำลังจะไปที่่นั่น!"

       จะมีสิ่งใดสำคัญไปกว่าชีวิตอีกงั้นหรือ?  คริสและห้ากัปตันวิ่งหนีไปจากอัสโมเฟลโดยไม่คิดชีวิต  อัสโมเฟลไม่ได้ไล่ตามไป  สิ่งสำคัญตอนนี้คือการเผชิญหน้ากันระหว่างสหายรักและลอร์ดของตน

       'นี่มันเรื่องอะไรกัน?'

       อัสโมเฟลรู้จักปิอาโร่ดียิ่งกว่าใคร  ปิอาโร่เก่งกาจระดับไหน  มีหรือที่เขาจะไม่รู้  ดังนั้น  อัสโมเฟลจึงไม่อยากจะเชื่อฉากในต่อสู้ที่กำลังเห็นตรงหน้า  แถมยังมีนั่นอีก… ฝ่ามือสีทองสี่ข้างที่กำลังใช้ดาบใหญ่สามเล่มและมีดสั้นอีกหนึ่งเล่ม

       "ร่างมืด"

       ลอร์ดของตนกำลังถูกเวทย์มืดรายล้อมร่างกายไว้  ปิอาโร่เห็นดังนั้นจึงรีบถอยหลังออกมาเพื่อรักษาระยะห่าง

• Next
• Previous