จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 317

"เฮ่อ… เหนื่อยจังเลย"

"ด้วยจำนวนคนเท่านี้  มันเหนื่อยเกินไปที่จะเติมเต็มฟาร์มอันกว้างใหญ่ตรงหน้าได้  ลองมองดูให้ดีสิ  ขนาดของฟาร์มใหญ่มหึมา  แต่กลับมีชาวนาเพียง 400 คนเท่านั้น  อย่างน้อยมันควรจะมากกว่านี้สักสิบเท่าถึงจะถูก"

"บ้าจริง!  ถ้าเมืองนี้เป็นเมืองเกษตรจริงล่ะก็  ทำไมถึงไม่เพิ่มจำนวนแรงงานให้มากกว่านี้?"

"พวกนั้นคงต้องการประหยัดค่าแรงกระมัง?  ฉันได้ยินมาว่า  กริดมีนิสัยขี้งกมาก"

"แบบนี้มันก็เกินไปหน่อย… เลือกตัดงบค่าแรง  แต่กลับมาลักพาตัวผู้เล่นแทนเนี่ยนะ?  คนสติดีที่ไหนเขาทำแบบนี้กัน"

ผู้เล่นจำนวน 21 คนซึ่งเป็นแร้งเกอร์ระดับสูงจำใจต้องทำฟาร์มอย่างเลี่ยงไม่ได้  พวกเขาบ่นทุกครั้งเมื่อมีโอกาสจับกลุ่มคุยกัน  โดยทุกคนมั่นใจมากว่า  การที่ปิอาโร่ลักพาตัวพวกเขามาที่นี่  ทั้งหมดเป็นเพราะทำตามคำสั่งของกริด

แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขายังไม่ไปไหนก็คือ  ผลตอบแทนภารกิจอันแสนเย้ายวนใจ  นี่คือภารกิจลับที่หาทำได้ยาก  จึงไม่มีใครคิดถือโทษโกรธแค้นกริด  อันที่จริง  เหตุผลหลักที่ทุกคนมาเรย์ดันก็เพื่อเข้าร่วมกับโอเวอร์เกียร์อยู่แล้ว  ดังนั้น  พวกเขาจึงชื่นชอบกริดเป็นทุนเดิม

ทว่า… งานที่ทำนั้นหนักและเหน็ดเหนื่อยเกินไป  การทำให้ตนเองรู้สึกดีขึ้นมีอยู่เพียงไม่กี่วิธี  หนึ่งในนั้นคือการบ่น  จึงเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่ชื่อของกริดจะถูกหยิบยกขึ้นมาพูดบ่อยครั้ง

"นั่น… คนใหม่งั้นหรือ?"

สายตาของผู้เล่นทุกคนหันมองไปทางเดียวกัน  ณ จุดที่ห่างไกลออกไป  ปิอาโร่กำลังเดินนำทางผู้เล่นจำนวนห้าคนมาที่นี่

"คราวนี้กลุ่มห้าคนแฮะ"

"จุ๊จุ๊… น่าสงสารซะจริง"

เลเวลเฉลี่ยของ 21 คนนี้คือ 270   โดยการจะข้ามทะเลทรายมาถึงเรย์ดันได้  เลเวลอย่างน้อยก็ต้องระดับประมาณนี้  ห้าคนที่มาใหม่เองก็คงแข็งแกร่งไม่เบา  แต่กลับถูกปิอาโร่ลากจูงมาราวกับสุนัข  จึงไม่แปลกที่ทั้ง 21 คนจะเกิดความสงสาร

"อ๊ะ--!"

"เอ๋?"

ทุกพลันผงะไปทันที  เพราะหน้าใหม่ทั้งห้าคนที่เพิ่งมาถึงคือตัวตนที่พวกเขารู้จักเป็นอย่างดี  หัวหน้ากิลด์ไจแอนท์และห้ากัปตันผู้โด่งดัง

"บ--บ้าน่า!"

ถึงแม้จะพ่ายแพ้ในสงครามกับโกเล็มอย่างหมดรูป  แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าแกนนำของกิลด์ไจแอนท์คือผู้เล่นแนวหน้าที่แข็งแกร่ง  และไจแอนท์ก็ยังเป็นกิลด์ระดับท็อปของโลก  ห้ากัปตันแต่ละคนมีผู้เล่นในบังคับบัญชานับร้อย  เลเวลของทุกคนล้วนเกิน 300 และเป็นคลาสระดับสาม  ส่วนคริสหัวหน้าใหญ่ก็เป็นถึงอันดับสามของโลก  ตัวตนเหล่านี้คือท้องฟ้าที่ยากจะเอื้อมสำหรับผู้เล่นทั่วไป

แต่ถึงกระนั้นก็ยังพ่ายแพ้ต่อปิอาโร่งั้นหรือ?

'ดูเหมือนชาวนาเสียสติคนนั้นจะเจ๋งกว่าที่พวกเราคิดไว้นะ'

ในขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึงอ้าปากค้าง  ปิอาโร่ก็พาสมาชิกใหม่ทั้งห้าคนมาแนะนำตัว

"คนพวกนี้คือชาวนากลุ่มใหม่  หวังว่าจะเข้ากันได้ดีในอนาคตนะ"

"ใครเป็นชาวนากันฟะ?"

"บัดซบ!"

ผู้เล่นอันดับสามของโลก  คริส  เขาเป็นถึงหัวหน้ากิลด์ไจแอนท์และวิสเคาท์แห่งอาณาจักรอีเทอนัล  แต่ในยามนี้กลับกำลังถูกแนะนำตัวต่อผู้อื่นในฐานะชาวนาหน้าใหม่งั้นหรือ?  ห้ากัปตันต่างพากันสั่นระริกด้วยความโมโห

แต่คริสก็ไม่ได้รู้สึกว่าตนถูกล่วงเกินแต่อย่างใด  คู่ต่อสู้มีฝีมือแข็งแกร่งกว่ามาก  การที่ไม่ถูกฆ่าทิ้งก็ดีเท่าไรแล้ว  แถมยังมีโอกาสได้ทำภารกิจลับที่ผลต่อแทนน่าสนใจ  คริสไม่มีทางปล่อยมันหลุดมือไปเด็ดขาด

"มาทำความรู้จักกันไว้เถอะ"

คริสหันมากล่าวกับชาวนารุ่นพี่อย่างนอบน้อม  ห้ากัปตันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องก้มศีรษะตาม

"พ--พวกเราจะทำงานอย่างหนัก"

นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป  คริสและห้ากัปตันก็ได้เข้าร่วมภารกิจการฝึกฝนอันเร้าใจและน่าสนุกเหมือนกับเหยื่อรายก่อนหน้า

เกิดเป็นข่าวลือแปลกประหลาดมากมายในอินเทอเน็ต  ว่าหัวหน้ากิลด์ไจแอนท์และห้ากัปตันกลายมาเป็นลูกน้องของกริดเรียบร้อยแล้ว  แต่ผู้คนส่วนใหญ่ก็ไม่ให้ความสนใจเท่าไรนัก  ไม่มีใครเลยที่เชื่อและให้ราคากับมัน

"มันจะไปมีเรื่องบ้าบอแบบนั้นได้ยังไง?"

กริดคือคนที่ไม่เชื่อมากที่สุด

***

กริดสามารถรวบรวมพาเฟรเนี่ยมได้ทั้งหมด 27 ชิ้นหลังจากที่ช่วยบราฮัมสำเร็จ  เดิมทีมันมีทั้งหมด 28 ชิ้น  แต่เขาต้องแบ่งหนึ่งชิ้นออกไปสร้างภาชนะบรรจุดวงวิญญานให้กับบราฮัม

'ถึงจะน่าเสียดายกับหนึ่งชิ้นนั้นก็จริง  แต่ว่า...'

โชคดีแค่ไหนแล้วที่สามารถรวบรวมได้มากถึง 27 ชิ้น  แถมยังได้รับการอวยพรจากเทพทั้งสี่จนครบ  กริดได้รับโบนัสบัฟ 15% ในด้านพลังโจมตี  พลังป้องกัน  อัตราฟื้นฟู  และพลังเวทย์  ในฐานะที่พาเฟรเนี่ยมเป็นไอเท็มเฉพาะสำหรับคลาสเลเจนดารี  กริดกล้าเรียกได้เต็มปากว่าสิ่งนี้คือไอเท็มสุดโกง

'ถ้าไม่ได้บราฮัมช่วยไว้ล่ะก็  เราคงไม่มีทางรวบรวมได้มากขนาดนี้แน่  ดังนั้นไม่ควรไปยึดติดกับพาเฟรเนี่ยมหนึ่งชิ้นที่เสียไป'

กริดกลายเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมากขึ้น  แถมเมื่อครู่เขายังลดราคาค่าซ่อมให้คริสอีก 2 เหรียญทองด้วย

'สองเหรียญทองสามารถซื้อราเมียนได้ตั้งสองห่อ'

กริดไม่อยากจินตนาการว่าคริสจะรู้สึกซาบซึ้งใจมากแค่ไหน  ตอนนี้คริสคงกำลังชื่นชอบเขามากแน่  กริดคิดไปถึงการเป็นพันธมิตรกับกิลด์ไจแอนท์ในอนาคตเลยทีเดียว  แต่ตอนนี้  สิ่งแรกที่ต้องคำนึงก็คือ  เขาจะนำพาเฟรเนี่ยมทั้งหมดนี้ไปใช้อย่างไรดี

'เอาไปทำเป็นหอกไลฟาเอลคงไม่ดีแน่'

หอกไลฟาเอลคือสุดยอดศาสตราวุธอันดับหนึ่งของโลกในปัจจุบัน  คำกล่าวนี้ไม่มีสิ่งใดโต้แย้งได้  แต่น่าเสียดายที่หอกไลฟาเอลไม่เหมาะสมกับกริดอยู่หลายประการ  หนึ่งคือเรื่องที่วิชาดาบแพ็กม่าสามารถใช้ได้กับอาวุธประเภทดาบเท่านั้น  และสองก็คือ  หอกไลฟาเอลมีคุณสมบัติแฝงพลังเทพเอาไว้  กริดในร่างมืดจะได้รับผลกระทบอย่างรุนแรงราวกับพิษร้าย

'เรามีอาวุธแค่ดาบใหญ่กริด  ความผิดพลาด  และยาคูลท์ก็พอแล้ว'

ถ้าอย่างนั้นจะให้สร้างเป็นชุดเกราะงั้นหรือ?

ในตอนนี้กริดสวมเซ็ตแสงศักดิ์สิทธิ์เป็นหลัก  ประกอบไปด้วยมงกุฏ  เกราะ  และถุงมือ  ซึ่งทุกชิ้นล้วนถูกสร้างขึ้นโดยฝีมือของแพ็กม่า  เมื่อสวมใส่รวมกันเป็นเซ็ตจะแสดงประสิทธิภาพที่ยอดเยี่่ยมออกมา  ในส่วนของรองเท้า  กริดก็มีรองเท้ากริดสลับใส่กับรองเท้าบราฮัม  

ในทางกลับกัน  ส่วนที่ยังขาดแคลนอยู่เหมือนจะเป็นโล่  แต่กริดก็ไม่มีโอกาสได้ใช้โล่บ่อยนักเนื่องจากต้องสวมดาบใหญ่

'ยังมีอะไรที่เราลืมคิดไปอีกรึเปล่านะ?  นอกเหนือจากอาวุธและชุดเกราะ'

พาเฟรเนี่ยมคือโลหะที่มีจิตใต้สำนึก  มันจะคำนึงถึงคือความปลอดภัยของกริดเป็นอันดับแรก  หากกริดไม่ได้รับอันตรายหรือออกคำสั่งใดมา  มันก็จะเคลื่อนไหวอย่างอิสระตามใจนึกคิด  กริดมองว่าคงเป็นการดีกว่าถ้าหากให้อิสระกับมันแทนที่จะสวมไว้กับร่างกาย  แต่ไอเท็มชนิดใดกันที่แสดงศักยภาพของความเป็นอิสระได้ดีที่สุด?

'สัญลักษณ์ของความอิสระ...'

"ของว่าง"

"อ้อ… ของว่างงั้นหรือ?  เดี๋ยวนะ?"

กริดพลันขมวดคิ้ว  ในระหว่างกำลังใช้ความคิดอันแสนสำคัญเช่นนี้  ใครกันที่กล้าพูดแทรกเรื่องไร้สาระขึ้นมา?  กริดรีบหันไปมองทางต้นเสียงทันที  แล้วก็ได้พบกับผู้ที่เพิ่งจะเสร็จจากการล่ามอนสเตอร์อย่างเหน็ดเหนื่อยจนนอนหมดแรงอยู่ที่กรอบหน้าต่าง

"โนเอะอยากกินของว่าง!  เจ้านายหาของว่างให้หน่อย!  เมี๊ยว!"

โนเอะมีความเย่อหยิ่งและโอหังมาก  น้ำเสียงที่เปล่งออกมาราวกับกำลังออกคำสั่งกริดอยู่

"นี่แกลืมไปรึเปล่าว่าตัวเองเป็นใคร?  เดี๋ยวก่อนสิ  แล้วทำไมเม็มฟิสอย่างแกต้องกินของว่างด้วย?  ไม่ใช่ว่ากินวิญญานมอนสเตอร์เป็นอาหารจนอิ่มไปแล้วหรอกหรือ?"

"นั่นมันอาหาร!  ของว่างก็คือของว่าง!  เมี๊ยว!"

"ไอ้บัดซบคนไหนมันสอนให้แกรู้จักคำว่าของว่างกัน...?"

"เมียของเจ้านาย!  เมี๊ยว!"

"..."

โฮ่… แม้กระทั่งรู้จักคำว่าเมียด้วย?  กริดพลันนึกเรื่องของไอรีนขึ้นมาได้ 

'ได้ยินมาว่า  ช่วงนี้ไอรีนมีงานอดิเรกเป็นการอบเค้ก'

ไอรีนเป็นถึงบุตรสาวของเอิร์ลชั้นสูง  เธอจึงไม่เคยได้เรียนรู้วิธีทำอาหารมาก่อน  แต่หลังจากที่ย้ายมาอยู่เรย์ดันและว่างงาน  ไอรีนจึงเริ่มหัดทำอาหารและอบขนม  ด้วยเหตุนี้  ชาวโอเวอ์เกียร์และเหล่าทหารจึงมีโอกาสได้รับประทานเค้กรสชาติเยี่ยมอยู่บ่อยครั้ง  โนเอะเองก็คงเป็นหนึ่งในนั้น

"เฮ่อ… เข้าใจแล้ว  แกรีบไปนอนซะ  แล้วอย่าได้รบกวนสมาธิในการทำงานของฉันอีก"

กริดเลิกสนใจโนเอะ  เขากลับมาอยู่ในจุดเดิมอีกครั้งเพื่อมองหาว่าจะสร้างพาเฟรเนี่ยมให้กลายเป็นไอเท็มชนิดใด

'ไอเท็มที่จะสร้างความได้เปรียบสุดๆ เมื่อเคลื่อนไหวด้วยตัวเอง...'

"ตุ๊กตาหมี"

"อ้อ… ตุ๊กตาหมีนี่เอง  เชี่ย...?  ใครอีกแล้ว?"

กริดขมวดคิ้ว  ตุ๊กตาหมีบ้าบออะไรกัน?  ใครมันกล้ามาขัดจังหวะในเวลาสำคัญเช่นนี้อีก?  กริดหันไปทางต้นเสียงอย่างหงุดหงิด  แต่ก็ได้พบกับแรนดี้ที่กำลังอยู่ในร่างของเด็กสาวตัวน้อยน่ารัก

"ฉันได้รับตุ๊กตาหมีมาจากไอรีน!"

แรนดี้ดูไร้เดียงสาและน่ารักมากเมื่อแสดงท่าทางยื่นตุ๊กตาหมีออกมาอวดกริด  ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ และหันไปกล่าวกับแรนดี้

"เข้าใจแล้ว  เธอเล่นกับตุ๊กตาหมีให้สนุกนะ"

"ได้!"

แรนดี้ฉีกยิ้มกว้างและพาตุ๊กตาหมีไปเล่นกับโนเอะ  แต่การเล่นสนุกก็อยู่ได้ไม่นานนัก  เพราะโนเอะหยอกเล่นกับแรนดี้จนข่วนตุ๊กตาหมีขาดกระจุยกระจาย

"...ตูอยากจะบ้า"

แรนดี้เริ่มร้องไห้  ส่วนโนเอะก็หัวเราะชอบใจ  สมาธิของกริดแตกซ่านไม่เหลือชิ้นดี  เขาจึงทำการไล่ทั้งสองออกจากห้องไปและหันมาขบคิดเรื่องเก่าอีกครั้ง

'สิ่งที่จะใช้พาเฟรเนี่ยมสร้างขึ้น...'

"อุปกรณ์ทำฟาร์ม"

"อ้อ… อุปกรณ์ทำฟาร์มสินะ… ปัดโธ่โว้ย!" 

สีหน้าของกริดพลันบิดเบี้ยวราวกับปีศาจ  อุปกรณ์ทำฟาร์มงั้นหรือ?  แต่คราวนี้  เมื่อเขาหันไปทางต้นเสียง  ดูเหมือนกริดไม่อาจหัวเสียกับคนๆ นี้ได้  เขาใจเย็นลงอย่างน่าประหลาด  เจ้าของต้นเสียงคือปิอาโร่ที่กำลังเนื้อตัวมอมแมมไปด้วยฝุ่นโคลน  กริดอดสงสัยไม่ได้จึงถามออกไป

"ปิอาโร่  หน้าที่ของนายคืออะไรกันแน่?"

"กัปตันของกองอัศวินโอเวอร์เกียร์  แม่ทัพของกองทัพเรย์ดัน  และชาวนาของเรย์ดันขอรับ"

"นายไม่รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ ในคำพูดนั้นบ้างรึไง?"

"ไม่มีขอรับ"

กริดไม่อาจทำความเข้าใจได้

"ทำไมถึงได้ยึดติดกับการเป็นชาวนานัก?  นี่นายไม่ได้ละทิ้งหน้าที่ของกัปตันกองอัศวินและแม่ทัพแห่งเรย์ดันใช่ไหม?"

"ไม่เคยขาดตกบกพร่องขอรับ"

ปิอาโร่ตอบกลับโดยไม่ลังเล  เขามั่นใจในความรับผิดชอบที่สูงสิบของตนมาก

"งั้นก็ดีแล้ว… ว่าแต่ทำไมนายถึงไม่ฝึกดาบในยามว่างหลังจากทำหน้าที่แม่ทัพและกัปตันกองอัศวินเสร็จ?  ไม่ใช่ว่าเป้าหมายคืออริยะดาบรึไง?  เลิกทำฟาร์มแล้วหันมาฝึกดาบอย่างจริงจังไม่ดีกว่าหรือ?"

[ ชาวนาในตำนานได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว! ]

ข้อความระบบที่ปรากฏขึ้นสู่สายตาผู้เล่นทั่วโลกอันนี้จะต้องไม่ได้หมายถึงปิอาโร่แน่  กริดมั่นใจเรื่องนี้มาก  แต่เขาก็ไม่อาจสลัดความกังวลออกไปได้  และวันนี้ต้องพิสูจน์ความจริงให้รู้เรื่อง

"กระผมคิดทบทวนได้ว่า  ตนเองคือชาวนา  หาใช่อริยะดาบ"

"..."

กริดไม่ใช่ไอ้งั่งไร้สมอง  ทั้งการซื่อสัตย์ต่อหน้านี่ชาวนาอย่างแปลกประหลาด  ทั้งข่าวลือที่เจ็ดกิลด์ใหญ่ถูกขับไล่โดยชาวนาเสียสติ  ทั้งเรื่องที่มีผู้เล่นปริศนาโผล่มาช่วยทำฟาร์มในเรย์ดัน  และอื่นๆ อีกมากมาย  ทุกบทสรุปชี้นำไปในทิศทางเดียวกันว่า...

ปิอาโร่คือชาวนาในตำนาน

แต่กริดไม่อยากยอมรับ

อริยะดาบมุลเลอร์  กริดหวังเป็นอย่างยิ่งที่จะให้ปิอาโร่พัฒนากลายไปเป็นตำนานที่มีชื่อเสียงในด้านการต่อสู้มากที่สุดในหมู่ตำนานคนนั้น

"...เพราะนายรู้สึกว่าตนเองมีพรสวรรค์ไม่พอ  ก็เลยละทิ้งเป้าหมายและปล่อยวางตนเองเป็นเพียงชาวนางั้นหรือ?"

กริดไม่อาจระงับความโมโหไว้ได้  เขาจึงเหยียดหยันใส่ปิอาโร่

"..."

ปิอาโร่รู้ดีว่ากริดต้องการอะไร  แน่นอนว่า  ลอร์ดทุกคนย่อมต้องการอัศวินข้างกายเป็นสุดยอดนักดาบของโลก  มิใช่ชาวนา  ปิอาโร่รู้ดีว่ากริดรู้สึกแย่และเสียใจขนาดไหน  แต่เขาก็อยากพิสูนจ์ให้กริดเห็นว่า  ตัวเขาที่เป็นชาวนาในตำนานนั้น  มีทักษะการต่อสู้แข็งแกร่งกว่าสมัยที่ตนเองเป็นนักดาบผู้ยิ่งใหญ่หลายเท่า

"การทำฟาร์มคือฟื้นฐานการอยู่รอดของทุกสิ่งมีชีวิต  ปากท้องคือสิ่งสำคัญที่สุดของทุกคนบนโลก  กระผมแค่เลือกเดินบนเส้นทางที่มีคุณค่าต่อผู้คนมากกว่า"

"ผู้หญิงก็ทำฟาร์มได้  ไม่ใช่นายคนเดียวที่ทำฟาร์มเป็น"

"แต่กระผมคือคนเดียวที่อยู่บนจุดสูงสุดของมันได้"

"อยู่บนจุดสูงสุดของการทำฟาร์มแล้วมันได้อะไรขึ้นมา?  เพื่อผลผลิตที่มากขึ้นงั้นหรือ?  นั่นเป็นวิสัยทัศน์ที่แคบมาก  นายสามารถแข็งแกร่งและยึดดินแดนให้มากขึ้น  สิ่งนี้ก็ช่วยเพิ่มผลผลิตได้เช่นกัน  การมีกองทัพแข็งที่แกร่งขึ้น  จะสามารถเลี้ยงปากท้องผู้คนได้มากกว่าการมีชาวนาที่เก่งกาจ"

"การยืนอยู่บนจุดสูงสุดของการทำฟาร์มไม่ได้มุ่งเน้นเฉพาะการปลูกพืชผล  กระผมยิ่งสามารถสำแดงพลังได้มากเมื่อยิ่งรู้จักธรรมชาติมากขึ้น  กระผมมั่นใจว่าตนเองดีพอจะรับใช้นายท่าน"

"งั้นหรอกหรือ?  เช่นนั้นก็ช่วยแสดงให้ฉันเห็นด้วย  พลังที่แท้จริงของชาวนาน่ะ"

นี่คือสิ่งที่ปิอาโร่ต้องการมาตั้งแต่แรก  และเป็นเหตุผลที่เขาถามหาอุปกรณ์ทำฟาร์มจากกริด

'เราต้องแสดงฝีมือให้นายท่านได้เห็น'

ปิอาโร่คิดจะแสดงความยิ่งใหญ่ของชาวนาให้กริดประจักษ์  เขาหยิบคราดเล็กและคราวยาวออกมาถือในมือ  ส่วนกริดก็หยิบความผิดพลาดและดาบใหญ่กริดออกมาเช่นกัน

"ฉันจะทำให้นายกลับไปเป็นคนก่อนเอง  มือของนายเหมาะกับการจับดาบ  มิใช่เครื่องมือทำฟาร์มที่เปรอะเปื้อน!"

ปิอาโร่กลายเป็นคนเสียสติในสายตากริด  ชายหนุ่มหมายมั่นจะเปลี่ยนเส้นทางเดินของปิอาโร่ให้กลับไปเป็นอริยะดาบตามเดิม  กริดนำผ้าปิดตาเพชฆาตออกมาสวมและใช้โทสะช่างตีเหล็กไปพร้อมกัน  เขาหวังจะสร้างพลังทำลายอันยิ่งใหญ่เพื่อเอาชนะปิอาโร่  แต่ในทางตรงกันข้าม  ปิอาโร่กลับกำลังแสงสีหน้าอันแสนเศร้าหมอง

'พรสวรรค์ของนายท่านยังเทียบชั้นครอเกลกับคริสไม่ได้'

กริดเติบโตขึ้นมากหลังจากต่อสู้กับร่างโคลนก็จริง  แต่พื้นเพแล้วกริดเป็นคนไร้พรสวรรค์  ปิอาโร่คาดว่า  กริดคงไม่พัฒนาไปมากกว่านั้นอีกแล้ว

'นายท่านคงรู้สึกเจ็บแค้นเมื่อได้รับความพ่ายแพ้  แต่กระผมก็หวังว่านายท่านจะลุกขึ้นยืนใหม่ได้เหมือนกับทุกครั้ง'

ปิอาโร่คงโล่งใจไปหลายส่วนหากสามารถพิสูนจ์คุณค่าของตนเองต่อหน้ากริดได้  ปิอาโร่อ่านทางดาบของกริดจนทะลุปรุโปร่ง  เขาคิดจะใช้คราดเล็กบล็อคดาบใหญ่สีน้ำเงิน   หลังจากนั้นก็โยกตัวหลบดาบใหญ่สีน้ำเงิน-ดำพร้อมกับโจมตีสวนกลับไป  ปิอาโร่ผู้มั่นใจได้จินตนาการภาพของกริดล้มลง  ไว้ในหัวล่วงหน้าเรียบร้อยแล้ว

แต่สิ่งที่กริดสามารถทำได้บ่อยครั้งคืออะไรรู้ไหม?  คือเรื่องเหนือสามัญสำนึกที่ผู้คนไม่คาดคิดว่าเขาจะทำได้

เคร้งงงงง!

"...!"

ทันทีที่ดาบใหญ่สีน้ำเงินและคราดเล็กปะทะกัน  ดวงตาปิอาโร่พลันเบิกโล่งอย่างตกตะลึง

• Next
• Previous