จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 325

       คิมโดฮยุนวัย31ปี

       นักแสดงนำชายชาวเกาหลีใต้ผู้มีชื่อเสียงในด้านความอบอุ่นคนนี้  เขาเริ่มดังเป็นพลุแตกไปทั่วโลกเมื่อสามเดือนก่อน  โดฮยุนมีโอกาสได้ทำงานกับฮอลลี่วู้ดในภาพยนต์เรื่อง <ไดอารี่ของฆาตกร>  โดยผ่านมาเพียงสามเดือน  เขาได้รับงานโฆษณาและถ่ายแบบเข้ามามากกว่า15ครั้ง  ความนิยมกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนฉุดไม่อยู่

       ในยุคสมัยที่ตลาดโฆษณาถูกแย่งพื้นที่โดยแร้งเกอร์ซาทิสฟายเช่นนี้  การที่ดารานำชายอย่างเขาสามารถเบียดแทรกตัวเข้ามาได้  ทำให้ดาราคนอื่นๆ ต่างมีความหวังขึ้นมา

       "นี่นายยอมยกเลิกงานถ่ายแบบเพียงเพื่อไปงานโรงเรียนเนี่ยนะ?  เสียสติไปแล้วรึไง?  หรืออยากให้เกิดความวุ่นวายขึ้น?"

       ตัวแทนของต้นสังกัดโดฮยุนพยายามโน้มน้าวอย่างเต็มที่  แต่ดูเหมือนว่าจะไร้ผล  เมื่อจ้องเข้าไปในแววตาอันลุ่มลึกไร้ก้นบึ้งของโดฮยุน  ไม่มีใครรู้ได้ว่าเขากำลังคิดในสิ่งใดอยู่  เป็นเวลาเดียวกันกับที่โดฮยุนหันไปมองด้านนอกหน้าต่างและตอบกลับมาอย่างหนักแน่นว่า

       "มีสิ่งอื่นที่สำคัญกว่าเงินทองและชื่อเสียงรอผมอยู่  ไม่ว่ายังไงก็ต้องไปร่วมงานโรงเรียนมัธยมปลายยังก์เลดี้ส์ให้ได้"

       สีหน้าของตัวแทนพลันมืดมน

       "อย่าบอกนะว่าข่าวลือนั่นเป็นจริง?"

       "ข่าวลืออะไร?"

       "ข่าวลือที่ว่า...  นายเป็นนักล่าสาวมัธยมปลาย"

       "..."

       โดฮยุคยังคงนิ่งเงียบ  เดิมทีเขาก็ชอบทำตัวลึกลับอยู่แล้ว  และยิ่งมีคำถามไร้สาระเช่นนี้  เขาก็ยิ่งไม่อยากเสียเวลาตอบ
       
       "เฮ่อ..."

       ตัวแทนทำได้เพียงถอนหายใจ  เขากลัวว่าโดฮยุนจะไปล่วงเกินนักเรียนมัธยมปลายเข้าจนได้รับผลกระทบทางชื่อเสียงอย่างหนัก  หากชื่อเสียงเสียหายไปแล้ว  ย่อมไม่สามารถกู้คืนกลับมาได้แน่

       ***

       "ช่วยซ่อมดาบให้ฉันด้วย"

       หัวหน้ากิลด์ไจแอนท์  คริส  ยามนี้เขาแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนเรย์ดันอยู่บ่อยครั้ง  แม้จะน่าเบื่อและเป็นปัญหาอยู่ไม่น้อย  แต่สิ่งเหล่านี้ก็ช่วยไม่ได้  ในเมื่อคนเดียวที่สามารถซ่อมแซมดาบได้คือกริด

       "ก็ไม่แย่ซะทีเดียวใช่ไหม?  ระหว่างทางมาที่นี่  นายยังสามารถล่ามอนสเตอร์ทะเลทรายและกอบโกยไอเท็มกับค่าประสบการณ์มากมาย"

       "นั่นก็ใช่"

       ระหว่างทางมาเรย์ดัน  คริสได้ล่าบาซิลิสก์ทะเลทรายไปกลุ่มหนึ่ง  โดยปรกติแล้ว  บาซิลิสก์จะไปไหนมาไหนทีละสามตัว  จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่แร้งเกอร์ทั่วไปจะล่าคนเดียวไหว  แต่กับคริสแล้วไม่ใช่  เขาคืออันดับสามของโลก

       คริสสามารถดึงศักยภาพของคลาสออกมาได้ถึงขีดสุด  การล่าบาซิลิสก์สามตัวคนเดียวจึงไม่ใช่เรื่องยาก  คริสได้รับผลประโยชน์มหาศาลตามลำพัง  แถมยิ่งไปกว่านั้น  ที่เรย์ดันมีปิอาโร่อยู่  คริสชื่นชอบที่จะดวลฝึกซ้อมกับปิอาโร่  เพราะในแต่ละครั้ง  เขาจะพัฒนาตัวเองได้รวดเร็วมาก  อันที่จริง  คริสอยากปักหลักอยู่ที่เรย์ดันตลอดไปเลยด้วยซ้ำ

       "วันนี้จะลดให้สี่เหรียญทองก็แล้วกัน  ทั้งหมด599เหรียญทอง"

       "..."

       กริดพูดเหมือนกับเขาไม่ได้โขกสับราคามหาโหดมาตั้งแต่แรก  ช่างน่าหงุดหงิดไม่น้อย  แต่เมื่อราคามันไม่ถึง600เหรียญทอง  คริสก็เริ่มรู้สึกว่ามันไม่แพง

       '...ไม่สิ  เดี๋ยวก่อน!  มันแพงนี่หว่า!  เราจะถูกหลอกไม่ได้เด็ดขาด!'

       คริสได้สติกลับมาอีกครั้ง  เขายื่นเงินค่าซ่อมให้กริดด้วยฝ่ามือที่สั่นระริกอย่างเจ็บแค้น  ในตอนแรก  คริสตัดสินใจจะกลับทันที  แต่ก็ชะงักไปเล็กน้อยและหันมาพูดกับกริดว่า

       "กลุ่ม<บลัดคาร์นิวัล>กำลังออกล่าคนดัง  ช่วงนี้พวกมันกำลังเหิมเกริมมาก  นายควรระวังตัวไว้ด้วยนะ"

       "บลัดคาร์นิวัล?"

       สมาชิกโอเวอร์เกียร์เคยเตือนให้ตนระวังแอ็กนัสอยู่หลายครั้ง  กริดจึงคาดว่า  แอ็กนัสก็น่าจะเกี่ยวข้องกับบลัดคาร์นิวัลที่คริสหมายถึง

       "กลุ่มของแอ็กนัส?"

       คริสพลันถอนหายใจ

       "ข้อมูลข่าวสารของนายอ่อนหัดมาก  นี่นายมีเฟคเกอร์อยู่ข้างกายจริงรึเปล่าเนี่ย?  หรือนายไม่เคยสนใจความเป็นไปของโลกเลยสักนิด?  เฮ่อ...  ช่างเถอะ  แอ็กนัสไม่ได้เกี่ยวอะไรกับบลัดคาร์นิวัล  พวกมันคือชุมนุมของแร้งเกอร์ประเภทไม่เปิดเผยตัวตน"

       "แข็งแกร่งงั้นหรือ?"

       "ไม่เพียงแต่แข็งแกร่ง  แต่ยังกระหายเลือดมากด้วย  ถ้านายตกเป็นเป้าหมายเมื่อไร  พวกมันจะคอยรังควานไม่ยอมหยุด  พวกมันอันตรายไม่ต่างจากแอ็กนัส  ฉันคงลำบากแน่ถ้านายถูกเล่นงานในระหว่างที่กำลังซ่อมอาวุธให้ฉัน"

       "หืม...  เข้าใจแล้ว  จะจำใส่ใจไว้"

       น้ำเสียงของคริสไม่ได้เปี่ยมไปด้วยอบอุ่นเท่าใด  แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าคริสเป็นห่วงความปลอดภัยของกริด  ชายหนุ่มอมยิ้มพร้อมกับเดินไปส่งคริสที่ด้านนอก

       "เดินทางกลับดีๆ ล่ะ  แล้วคราวหน้าก็ไม่ต้องทำตัวเกร็งมากนัก  พวกเราไม่ได้ถ่ายหนังดราม่าย้อนยุคกันอยู่  ทำตัวตามสบายบ้างก็ได้"

       "เข้าใจแล้ว...  ฉันก็ไม่ได้ทำแบบนี้เพราะชอบหรอกนะ"

       คริสบอกลากริดและเดินหาปิอาโร่  คนทั้งสองทำการดวลเพื่อฝึกซ้อมกันอีกครั้ง  เมื่อสู้จบ  คริสที่ค้างคาใจจึงถามปิอาโร่ออกไปตามตรง
       "ระหว่างฉันกับซีบาลยังต่างกันมากอยู่ไหม?"

       จากข่าวลือในอินเทอเน็ต  ว่ากันว่าซีบาลพ่ายแพ้ปิอาโร่อย่างฉิวเฉียด  แต่คริสกลับไม่อาจสร้างบาดแผลใหญ่ให้ปิอาโร่ได้เลยด้วยซ้ำ  นั่นหมายความว่า  คริสยังห่างกับซีบาลมากนั่นเอง!

       ปิอาโร่ถามคริสกลับอย่างสงสัย
       "ใครคือซีบาล?"

       "เฮ้ย?"

       นี่ไม่แม้กระทั่งจำชื่อศัตรูเลยงั้นหรือ?

       'ถ้าอย่างนั้น  ปิอาโร่จะจำชื่อเราได้ไหมนะ?'

       ความเข้าใจผิดของคริสยิ่งเตลิดไปไกลมากขึ้นเรื่อยๆ   เขาเดินจากปิอาโร่ไปอย่างหมดเรี่ยวแรง  เป็นเวลาเดียวกับที่ปิอาโร่ตะโกนไล่หลังมาว่า

       "ฉันไม่รู้ว่าซีบาลคือใคร  จึงประเมินฝีมือนายกับเขาไม่ได้  แต่ฉันสามารถบอกได้ว่า  นายคือคนที่แข็งแกร่งเป็นอันดับสามนับตั้งแต่ฉันเคยสู้มา  ดังนั้นจงภูมิใจในตนเองซะ!"

       "...!"

       ดวงตาของคริสพลันเบิกโพลง  เขากำลังตื้นตันใจอยู่งั้นหรือ?  เปล่าเลย...  กำลังหงุดหงิดและสิ้นหวังสุดขีดต่างหาก  

       'คราวก่อน...  เรายังเป็นที่สองอยู่เลย!'

       ไม่ผิดแน่  เขาได้ยินจากปิอาโร่เต็มสองรูหูในวันแรก  ว่าตนเองแข็งแกร่งเป็นลำดับที่สองนับตั้งแต่ปิอาโร่เคยต่อสู้มา  แต่วันนี้กลับกลายเป็นอันดับสามแล้วงั้นหรือ?

       "ฉันได้ยินมาว่า  นายเพิ่งจะดวลกับดยุคกริดเมื่อไม่นานมานี้  ดยุคกริดแข็งแกร่งกว่าฉันงั้นหรือ?"

       ปิอาโร่พยักหน้าโดยไม่ลังเล

       "ถูกต้อง"

       "ถ้าอย่างนั้น...  คนที่นายเคยบอกว่าแข็งแกร่งกว่าฉัน  คนๆ นั้นเป็นอย่างไรถ้าเทียบกับดยุคกริด?"

       ปิอาโร่ครุ่นคิดเล็กน้อย  หลังจากนั้นก็ตอบกลับไปด้วยสีหน้าอึดอัดใจ

       "นายท่านของฉันยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายคนนั้น"

       "...เข้าใจแล้ว"

       นี่ซีบาลแข็งแกร่งขนาดนั้นเชียว?  คริสพลันตะลึงกับฝีมือที่แท้จริงของซีบาล

       'สมกับเป็นอันดับสองของโลก  นายคงแข็งแกร่งเป็นรองเพียงครอเก็ลและแอ็กนัสเท่านั้นสินะ'

       คริสประเมินค่าซีบาลไว้สูงกว่าความเป็นจริงอีกครั้ง  ช่วงนี้ไม่รู้ทำไม  ซีบาลถึงได้รู้สึกมีความสุขแปลกๆ อยู่ตลอดเวลา

       ***

       หนึ่งในสิ่งที่ดีที่สุดของหัตถ์เทวะก็คือการที่มันล่ามอนสเตอร์ได้ด้วยตนเอง  ถ้าหากอยู่ในระยะ30เมตร  กริดแทบไม่ต้องทำอะไรเลย  เพียงเขานั่งเฉยๆ ก็ได้รับค่าประสบการณ์และไอเท็มดรอปไปครอบครองแล้ว  

       แต่กริดกลับอยากทำให้มันยิ่งโกงมากขึ้นไปอีก

       'เราควรสร้างเตาหลอมแบบพกพาขึ้นมา...'

       การนั่งตีเหล็กอยู่ในโรงตีเหล็ก  กับการนั่งตีเหล็กไปพลาง  ปล่อยให้หัตถ์เทวะออกล่ามอนสเตอร์ไปพลาง  สิ่งไหนดีกว่ากันนะ?  แน่นอนว่าเป็นอย่างหลัง  กริดสามารถได้รับค่าประสบการณ์ไปด้วยในขณะที่สร้างไอเท็ม

       หรือจะทำตรงข้ามกันก็ยังได้  กริดออกล่า  ส่วนหัตถ์เทวะคอยสร้างไอเท็ม

       "...นี่เราเป็นอัจฉริยะใช่ไหม?"

       เขาไม่ได้ล้อเล่น  กริดคิดเช่นนั้นจริงๆ เมื่อตนสามารถนึกสุดยอดไอเดียแบบนี้ขึ้นได้

       "ลองดูหน่อยก็ไม่เสียหาย"

       เป็นอีกครั้งที่กริดนำทักษะการออกแบบไอเท็มมาใช้  เขาเริ่มวาดเตาหลอมแบบพกพาตามประสบการณ์ช่างตีเหล็กที่สั่งสมมานาน  สำหรับกริดแล้ว  เรื่องเช่นนี้นับว่าปลอกกล้วยเข้าปาก

[ ท่านได้รับไอเท็ม <พิมพ์เขียว : เตาหลอมแบบพกพา> ]

============================
[ เตาหลอมแบบพกพา ]
เกรด : ยูนีค
_____________________________________
       เตาหลอมขนาดเล็กที่สามารถใช้ได้ทุกที่ทุกเวลา  ขอแค่มีฟืนและพื้นที่ว่างมากพอ
       แต่ด้วยขนาดที่กำจัด  มันจึงไม่อาจถลุงแร่ปริมาณมากได้ในคราวเดียว
_____________________________________
* ความเร็วในการสร้างไอเท็มจะช้าลงกว่าเตาหลอมปรกติ 60%
น้ำหนัก : 7,390
============================

       "เยี่ยม!"

       กริดพลันตื่นเต้น  แม้จะสร้างไอเท็มได้ช้าลงกว่าปรกติ  แต่นั่นทำให้เขาสามารถสร้างไอเท็มได้ทุกที่ทุกเวลาตามที่ใจต้องการ  สิ่งนี้ราวกับเป็นปีกที่งอกขึ้นมาจากแผ่นหลังเพื่อส่งให้กริดโบยบินได้สูงกว่าเดิม

       ชายหนุ่มฉีกยิ้มกว้าง

       เขาเริ่มลงมือสร้างเตาหลอมแบบพกพาขึ้นมาทันที

       ***

       ฉึก! ฉึก!

       กี๊!

[ ท่านได้รับค่าประสบการณ์2,121,500หน่วย ]
[ ท่านได้รับค่าประสบการณ์2,287,000หน่วย ]
[ ทักษะความชำนาญดาบของ<หัตถ์เทวะ> เพิ่มขึ้นเป็นขั้นต้น  เลเวลเจ็ด ]

       "แง่งง!"

       กี๊!

[ เม็มฟิสของท่าน <โนเอะ> เพิ่มระดับเป็นเลเวล190 ]
[ ร่างโคลน <แรนดี้> เพิ่มระดับเป็นเลเวล126 ]
       
       เคร้ง! เคร้ง!

[ ท่านสร้างไอเท็ม <ดาบกริดรุ่นผลิตจำนวนมาก(แรร์)> สำเร็จ! ]

       ภาพอันชวนให้สับสนกำลังปรากฏขึ้นที่ข้างกำแพงเมืองเรย์ดันด้านนอก  บริเวณในจุดที่กริดนั่งอยู่  ยังมีเตาหลอมขนาดเล็กและทั่งตีเหล็กวางไว้รอบตัวเขา  ยามนี้  กริดกำลังลงมือสร้างไอเท็มด้วยค้อน  ส่วนฝ่ามือสีทองสี่ข้างและแมวสองตัวก็กำลังออกล่ามอนสเตอร์โดยรอบ

       ฝ่ามือสีทองทั้งสี่คือหัตถ์เทวะ  ส่วนแมวดำสองตัว  หนึ่งคือโนเอะ  ส่วนอีกหนึ่งคือแรนดี้ที่ก็อบปี้โนเอะ  ท่ามกลางสิ่งเหล่านี้  กริดสามารถนั่งสร้างไอเท็มและนำไปขายแลกเป็นเงินได้อย่างสบายใจ

       "หนอกยักษ์ดรอปเปลือกแข็งมาด้วย!  เมี๊ยว!"       

       "ฉันได้ลิ้นของคากคกทะเลทรายมาด้วยล่ะ!  เมี๊ยว!"

       "วางไว้ตรงนี้"

       เคร้ง! เคร้ง!

       กริดยังคงทุบค้อนต่อไปไม่หยุด  ที่ด้านข้างของเขามีไอเท็มดรอปวางกองไว้เป็นภูเขา  โนเอะและแรนดี้จะคอยนำไอเท็มดรอปที่หัตถ์เทวะฆ่าได้มาวางกองไว้ให้  กริดครอบครองทุกสิ่งโดยที่ตนไม่ต้องสัมผัสตัวมอนสเตอร์เลยสักนิด  ช่างเป็นภาพที่ชวนให้อิจฉายิ่งนัก

       "ยอดเลยแฮะ... ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป  บางทีกริดอาจขึ้นไปเป็นอันดับที่ห้าของโลกก็ได้นะ  ว่าไหม?"

       "แค่มีโนเอะกับแรนดี้ยังไม่พอ  ตอนนี้ยังมีหัตถ์เทวะเพิ่มมาอีกงั้นหรือ?  กริดสามารถนอนหลับไปและให้หัตถ์เทวะช่วยฆ่ามอนสเตอร์เพื่ออัพเลเวลได้ทั้งวันทั้งคืน"

       "ขี้โกงฉิบ..."

       ไอเท็มลับเฉพาะของคลาสเกรดเลเจนดารีช่างน่าริษยานัก...

       ***

       "ฉันได้ยินมาว่า  คิมโดฮยุนจะไปงานโรงเรียนของรูบี้"

       ในระหว่างที่กริดกำลังนั่งสร้าง<เซ็ตกริดรุ่นผลิตจำนวนมาก>ขึ้น  เขาก็ได้รับค่าประสบการณ์จากหัตถ์เทวะในเวลาเดียวกัน  

       กริดเอ่ยปากถามอย่างไม่ใส่ใจนัก
       "ใครคือคิมโดฮยุน?"

       พีคซอร์ดถึงกับขมวดคิ้ว

       "นี่นาย... ไม่รู้จักคิมโดฮยุนงั้นหรือ?"       

       "ไม่เลย  เขาเป็นใคร?"

       พีคซอร์ดตัดสินใจอธิบาย

       "เขาเป็นดารานำชายชาวเกาหลีใต้ที่กำลังโด่งดัง  ภาพยนต์ของเขาติดอันดับหนึ่งบ็อกซ์ออฟฟิศห้าสัปดาห์ติดต่อกันทั้งในอเมริกาเหนือและเกาหลีใต้  คิมโดฮยุนแสดงเป็นพระเอกเรื่อง<ไดอารี่ฆาตกร>ซึ่งสร้างความภาคภูมิใจให้ชาวเกาหลีใต้ทั้งประเทศ  สมาคมเกาหลีใต้จงเจริญของพวกเรายังได้มอบเหรียญเชิดชูเกียรติให้เขาเป็นจำนวนสองเหรียญด้วย"

       "...นายได้รับอนุญาตให้มอบเหรียญเชิดชูเกียรติกับคนอื่นด้วยหรือ?"

       "การจะมอบเหรียญให้ใครสักคน  ทำไมต้องได้รับอนุญาตด้วย?  แค่ประสบความสำเร็จก็เพียงพอแล้ว"

       "งั้นเองสินะ?  ฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน  เพราะฉันไม่เคยได้เลยสักเหรียญเดียว"

       "แต่ถึงกระนั้น  คิมโดฮยุนก็ยังมีข่าวด้านลบอยู่หนึ่งเรื่อง"

       "เรื่องอะไร?"

       "ราวสองปีก่อน  เขาคบหากับไอดอลสาวซึ่งมีอายุเพียง 17 ปีเท่านั้น... เป็นเยาวชนน่ะ"

       "แล้วตอนนี้คิมโดฮยุนอายุเท่าไร?"

       "31"

       "หืม... ก็ไม่เห็นจะเป็นไรนี่  ความรักไม่เกี่ยงอายุสักหน่อย...  เดี๋ยวก่อนนะ!  นายกำลังจะหมายความว่า...?"

       กริดพลันเกิดความรู้สึกไม่เป็นมงคลขึ้น  พีคซอร์ดดีดนิ้วดังเปาะทันที

       "ใช่แล้ว!  รูบี้สวยใช่ไหมล่ะ?  หญิงสาวที่ตรงข้ามกับนายทุกอย่าง!  หญิงสาวที่ถูกยกย่องให้เป็นยูร่าคนที่สอง!  ฉันเกรงว่าโดฮยุนกำลังหมายตารูบี้อยู่"

       "..."

       กริดต้องการให้น้องสาวของเธอได้พบเจอกับชายหนุ่มที่ดี  ชายหนุ่มที่สามารถเป็นเพื่อนกับเขาได้  และกริดจะไม่ชอบมากถ้าหากแฟนของน้องสาวคือดาราดัง  เขาได้พบกับความเน่าเฟะของวงการณ์บันเทิงมามากหลังจากที่ต้องคลุกคลีอยู่พักใหญ่ในช่วงการแข่งนานาชาติ

       'ดารานำชายเก่งๆ มักมีดาราหญิงหลายคนชื่นชอบ'

       เดิมทีแล้ว ใครจะเป็นเพลย์บอยก็เป็นไป  กริดไม่เคยสนใจหรือให้ความรังเกียจ  แต่มันอย่าได้มายุ่มย่ามกับน้องสาวของตนเชียว!  เขาพลันตื่นตัวทันที  เมื่อตรวจสอบเวลาดู  ก็พบว่างานโรงเรียนกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกสองชั่วโมง  ในขณะที่กริดกำลังจะล็อกเอาต์ไปนั้น

       '...จริงสินะ  เราไม่ชอบสถานที่ที่คนเยอะๆ อย่างงานเทศกาล'

       จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากเขาถูกแอนตี้แฟนล้อมไว้?  กริดมีสีหน้าแย่ลงทันที  เมื่อพีคซอร์ดเห็นดังนั้นจึงเกิดความเข้าใจผิดใหญ่โต

       'สมกับเป็นก็อดกริด!  เขาเป็นถึงศูนย์กลางของคลื่นเกาหลีใต้ครั้งที่ห้า*!  กริดกำลังกังวลอยู่สินะ ว่าความนิยมของตนจะก่อให้เกิดความโกลาหลจนไม่อาจไปไหนมาไหนคนเดียวได้'

( ผู้แปล : คลื่นเกาหลีใต้ / Korean Wave / Hallyu Wave - หมายถึงกระแสความนิยมของเกาหลีใต้ที่โด่งดังเป็นพลุแตกในชาติอื่น  ที่เรียกว่าคลื่นเพราะได้รับความนิยมอย่างสุดขีดเป็นระลอกๆ ขึ้นอยู่กับช่วงเวลานั้น )

       พีคซอร์ดรีบเสนอตัว 
       "ดีล่ะ!  งั้นฉันจะไปกับนายเอง!  ในฐานะผู้จัดการเป็นไง!"

       "..."
       
       ใจจริงกริดไม่ต้องการเช่นนั้นเลย  ไม่ใช่ว่าจะยิ่งเด่นมากขึ้นงั้นหรือ?  ถ้าหากได้ไปไหนมาไหนกับพีคซอร์ดน่ะ

       'แต่นั่นก็คงดีกว่าการไปคนเดียว'

       พีคซอร์ดคือเทควอนโดสายดำแถมยังมีร่างกายกำยำทรงพลัง  กริดมั่นใจว่าชายคนนี้จะปกป้องตนได้แน่

       ***

       'เราจะได้พบกับโนเอะสักที'

       ดาราดังระดับโลกอย่างคิมโดฮยุนนั้นเป็นคนเงียบๆ   เวลาพูดในแต่ละครั้งจึงเอ่ยปากเพียงไม่กี่คำ  สิ่งนี้ทำให้เขาดูเป็นคนเย่อหยิ่งไปโดยปริยาย  แต่ความจริงแล้ว  พื้นเพของโดฮยุคเป็นคนชนบทที่อบอุ่นและรักสัตว์มาก

       ข่าวลือเกี่ยวกับการเป็นนักล่าสาวมัธยมปลายนั้นไม่จริงเลยสักนิดเดียว  ผู้ที่กุข่าวนี้ขึ้นก็ไม่ใช่ใครอื่น  เป็นไอดอลสาวที่ถูกโดฮยุนปฏิเสธมานั่นเอง

       'อยากสัมผัสฝ่าเท้าอันอ่อนนุ่มของโนเอะจังเลยน้า~'

       โดฮยุนเป็นคนรักสัตว์ทุกชนิด  แต่เขาจะชื่นชอบแมวมากเป็นพิเศษ  แมวคือสัตว์ที่น่าหลงไหล  และในบรรดาแมวทั้งหมด  โนเอะคือที่สุด  เส้นขนสีดำขลับและดวงตาอันแสนเปล่งประกาย  เขาเล็กๆ กลางหน้าผากและปลายหางเองอันน่าเอ็นดู  รวมไปถึงปีกอสูรที่ด้านหลังและฝ่าเท้าสีชมพูด้วย

       ใช่แล้ว

       คิมโดฮยุนเป็นแฟนตัวยงของโนเอะ  จากบรรดาแฟนคลับทั่วโลกเกือบห้าล้านคน  คิมโดฮยุนอยู่ในตำแหน่งท็อปสิบ  กิจกรรมสำคัญของกลุ่มแฟนคลับโนเอะจะต้องมีโดฮยุนเข้าร่วมเสมอ

       และความฝันของเขามีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น...  การได้สัมผัสกับโนเอะตัวเป็นๆ...  เพื่อที่จะทำเช่นนั้นได้  เขาจะต้องเข้าใกล้กับนักบุญหญิงผู้โด่งดัง  รูบี้  น้องสาวของกริด  คิมโดฮยุนจึงต้องการไปร่วมงานโรงเรียนมัธยมปลายยังก์เลดี้ส์ครั้งนี้เป็นพิเศษ

       'เป็นโอกาสดีที่จะได้เป็นเพื่อนกับกริด  บางทีอาจมีโอกาสได้สัมผัสกับโนเอะตัวจริง'

       แต่ปัญหาก็คือ  สิ่งที่ตรงกันข้ามกับความต้องการของดาราระดับโลกคนนี้กำลังจะเกิดขึ้นแทน

• Next
• Previous