จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 327

       มีเสียงอื้ออึ้งดังไปทั่วบริเวณ

       เกิดความวุ่นวายขึ้นกับนักเรียนหญิงกลุ่มใหญ่ภายในโรงเรียนมัธยมปลายยังก์เลดี้ส์  อาการของพวกเธอมีลักษณะคล้ายกันคือ  นั่งลงกับพื้นอย่างฉับพลันด้วยใบหน้าแดงก่ำ  หายใจเหนื่อยหอบ  แต่โชคดีที่เกิดขึ้นเพียงไม่นานและพื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว

       และทางโรงเรียนก็ไม่ได้นิ่งนอนใจกับเคสนี้  พวกเขารีบส่งทีมพยาบาลและทีมสืบสวนเข้าไปยังที่เกิดเหตุเพื่อค้นหาสาเหตุ

       "ข่าวดีก็คือ  ไม่มีเหยื่อรายใดที่รู้สึกถูกคุกคามหรือล่วงเกิน  พวกเธอเพียงแค่รู้สึกดีอย่างประหลาดเท่านั้น"

       "อะไรนะ?  แต่พวกเธอถึงกับล้มลงไปเลยไม่ใช่รึไง?  เกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

       "ฉันเองก็ให้คำตอบไม่ได้"

       "หืม... นั่นก็ดีแล้ว  คิดว่าพวกเธอจะร้องเสียงหลงเพราะความเจ็บปวดเสียอีก"

       "อืม… ด้วยเหตุนี้  งานโรงเรียนจึงยังถือว่าดำเนินไปอย่างราบรื่น"

       "แต่ก็ไม่ใช่เรื่องดีทั้งหมด...  เราต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่"

       "เหยื่อทุกรายจะต้องมีบางสิ่งที่เกี่ยวข้องกัน  พวกเรารีบต้องตรวจสอบจากกล้องวงจรปิด"

       มีกล้องวงจรปิดติดตั้งอยู่ทั่วทั้งโรงเรียนมัธยมปลายยังก์เลดี้ส์

       แต่มันก็ถูกเก็บไว้เป็นความลับสุดยอด  นั่นก็เพื่อสิทธิความเป็นส่วนตัวของนักเรียน

       "นี่ไง!"

       ทีมพยาบาลและทีมสอบสวนที่ดูกล้องวงจรปิดอยู่ต่างแสดงสีหน้าตกตะลึงออกมาพร้อมกัน  เพราะจากภาพในกล้อง  ชายคนหนึ่งได้ทำตัวมีพิรุธโดยสวมแว่นดำใหญ่และหน้ากากปิดปากไว้  ทันทีที่นิ้วมืออันหนาและยาวของเขาสัมผัสกับเรือนร่างเด็กนักเรียนหญิง  พวกเธอก็อ่อนระทวยและทรุดลงกับพื้นทีละคนสองคน

       "ป--เป็นไปได้ยังไง?"

       "ต้องเป็นไวรัสชนิดใหม่แน่  ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีคำอธิบายอื่นอีกแล้ว"

       "หรือจะเป็นพวกสายลับของเกาหลีเหนือ?"

       "จะบ้ารึไง?  ดูยังไงว่าเป็นไวรัส?  งี่เง่ากันไปหน่อยนะ"

       "..."

       "แต่ไม่ว่ายังไง  การกระทำของเขาก็ต้องถูกดำเนินคดี  โทษฐานที่สร้างความวุ่นวายในที่สาธารณะ"

       "อย่าเรียกตำรวจเด็ดขาด  ก็แค่โรคจิตคนหนึ่ง  การเรียกตำรวจจะทำให้สถานการณ์วุ่นวายและบานปลายมากขึ้น"

       เกิดการระดมพลเรียกตัวยามรักษาความปลอดภัยขึ้นทันที  ทั้งหมดก็เพื่อจะควบคุมตัวยองวูให้ได้  แต่ยองวูก็ไม่กังวลสักเท่าใด  เพราะเขามีบอร์ดี้การ์ดที่ชื่อพีคซอร์ดอยู่ทั้งคน

       ***

       "แฮ่ก... แฮ่ก  ที่นี่ใช่ไหม?"

       ในที่สุด  คู่หูยองวูพีคซอร์ดก็ฝ่าฝูงชนจนมาถึงบ้านผีสิงได้สำเร็จ

       'ชิ!'

       ยองวูหหายใจหอบเหนื่อกว่าปรกติ  นิ้วทั้งสิบเกิดอาการชารุนแรงมาก  นั่นเป็นเพราะเขาใช้งานพวกมันมากเกินไป

       'ไม่เหมือนกับในเกมเลยสักนิด'

       ภายในเกม  ยองวูสามารถใช้นิ้วมอบความพึงพอใจให้ไอรีนได้จนถึงเช้า  แต่ในชีวิตจริง  เพียงแค่30นาทีก็เหนื่อยหอบแทบขาดใจแล้วงั้นหรือ?  ช่องว่างช่างต่างกันราวท้องฟ้ากับหุบเหว  ยองวูหายใจเข้าลึกๆ และหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเซฮี

[ เลขหมายปลายทางปิดเครื่อง  กรุณาฝากข้อความเสียง... ]

       โทรศัพท์ของเซฮีถูกปิดอยู่  ของเยริมเองก็เช่นกัน

       'พวกเธอยังไม่ได้อ่านข้อความของเราเลยด้วยซ้ำ'

       ยองวูไม่ได้รีบเดินทางมาโรงเรียนมัธยมปลายยังก์เลดี้ส์อย่างไร้เหตุผล  แต่พอมาถึง  เขากลับติดต่อสองสาวไม่ได้เลย  ข้อความสุดท้ายก็ดูเหมือนจะถูกส่งมาราวหนึ่งชั่วโมงก่อน  หลังจากนั้นพวกเธอก็ไม่ได้อ่านข้อความใดอีก  คงเป็นเพราะกำลังยุ่งอยู่กับงานเทศงานแน่นอน

       ยองวูพลันหวั่นวิตกทันที  เพราะเขายังไม่ได้บอกให้พวกเธอระวังคิมโดฮยุนเอาไว้

       'และนั่นคือเหตุผลที่เรารีบมุ่งหน้ามาที่นี่เพื่อบอกกับพวกเธอด้วยตัวเอง!'

       อันที่จริง  ยองวูไม่ค่อยถูกกับปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติอย่างภูติผีนัก  เขาเคยถึงกับฉี่ราดเมื่อได้เห็นวิญญานของบรรพบุรุษข่านหน้าหลุมศพมาแล้ว  แต่ในเมื่อบ้านผีสิงคราวนี้ถูกจัดขึ้นโดยเด็กสาวมัธยมปลาย  มันคงจะน่ารักเซ็กซี่มากกว่าน่ากลัว

       ยองวูหันไปจ้องพีคซอร์ดที่ยามนี้เริ่มมีกลิ่นกะเทียมโชยเพราะกินไอศกรีมกิมจิเข้าไปถึงสองถ้วย  ชายหนุ่มบอกกับพีคซอร์ดว่า

       "ฉันจะเข้าไปหาเซฮีด้านใน  นายรอที่นี่นะ"

       "ฉันเองก็อยากเข้าไปสนุกบ้างเหมือนกันนี่นา"

       "นี่พวกเรามาเล่นสนุกอยู่รึไง?  จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเด็กๆ ออกมาในระหว่างที่เราอยู่ข้างใน?  แบบนั้นคงคลาดกันพอดี"

       "อ่า... เข้าใจแล้ว"

       พีคซอร์ดเตือนสติตนเอง  เขามาที่นี่ในฐานะผู้จัดการส่วนตัวมิใช่หรือ?  ไม่ได้มาหาความสนุกสักหน่อย  พีคซอร์ดพยักหน้าเบาๆ และยืนรออยู่ที่ทางเข้าด้วยสีหน้ามุ่งมั่นจริงจัง  ส่วนยองวูก็จ่ายเงิน 9,000 วอนเพื่อผ่านประตูเข้าไปภายในบ้านผีสิง  

       และหลังจากนั้น...

       "ว๊ากกกกกกกกกกกกก!"

       หัวใจของยองวูแทบหยุดเต้น  นี่น่าจะเป็นการตะโกนแหกปากที่ดังที่สุดในชีวิตของเขาแล้ว  ตุ๊กตาประหลาดอันน่าขนหัวลุกได้โผล่มาทำให้ตกใจตั้งแต่หน้าทางเข้าเลยทีเดียว

       'ชักไม่ดีแล้วสิ'

       ในที่สุดยองวูก็ตระหนักได้ว่า  บ้านผีสิงแห่งนี้ไม่ได้สร้างขึ้นเล่นๆ และมีผีสาวแสนสวยออกมาหลอกหลอน  ทั้งแสงไฟ  ทั้งฉากด้านหลังและอุปกรณ์เสริมนับว่าสมจริงราวกับอยู่ในหนังฮอลลีวู้ด  ทุกสิ่งประกอบกันอย่างไร้ที่ติจนหัวใจของเขาแทบหยุดเต้น  สมกับเป็นโรงเรียนต้นทุนสูงอย่างยังก์เลดี้์ส์จริงๆ

       'กลับดีกว่า'

       ยองวูไม่กล้าแม้แต่จะก้าวต่อไป  ในขณะที่คิดจะเดินกลับ  ฝีเท้าของเขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง...  ตนมาที่นี่เพื่อช่วยน้องสาวไม่ใช่หรือ?  แต่กลับกำลังปอดแหกและคิดหนีไปเพียงเพราะเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ?  ช่างเป็นพี่ชายที่น่าสมเพชเสียนี่กระไร

       "เรามันอ่อนหัดสิ้นดี..."

       ยอมวูสาปแช่งตนเองพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึก  เขาทำใจดีสู้เสือและเดินลึกเข้าไปภายในวงกตบ้านผีสิงต่อ  นับเป็นความกล้าที่น่าทึ่งมากหากเทียบกับในสมัยอดีต

       ***

       ผีตนตนหนึ่งกำลังยืนซึมอยู่ที่จุดสุดท้ายของวงกตบ้านผีสิง  เธอคือเยริม  ผีสาวสวยสุดเซ็กซี่

       ว๊าาาาาาาาาาากกกกกกก!

       มีใครบางคนได้ตะโกนแหกปากจนดูเหมือนจะขาดใจตายออกมา  โดยเสียงนั้นดังมาจากทางเข้า

       'ลูกค้าคนนี้ก็คงมาไม่ถึงเราเหมือนเคย'

       เยริมได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย  บ้านผีสิงที่เธอทำงานอยู่นั้นมีความสมจริงและน่าขนลุกเกินไป  ลูกค้าส่วนใหญ่ตัดสินใจหนีออกไปกลางคัน  เยริมที่อยู่ในจุดสุดท้ายใกล้กับทางออกจึงไม่ได้พบหน้าใครเลยแม้จะผ่านมาแล้วสองชั่วโมงเต็ม

       "อุปกรณ์สยองขวัญมีมากเกินไป"

       เยริมเลียริมฝีปากเบาๆ อย่างเซ็กซี่  เธอสำรวจร่างกายตนเองตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้งอย่างผิดหวัง  มันออกจะน่าเสียดายที่อุตส่าห์แต่งตัวเซ็กซี่ขนาดนี้  แต่กลับไม่มีโอกาสได้อวดกับใครเลยแม้แต่คนเดียว

       'เฮ่อ... อย่างน้อยเราก็ส่งรูปให้ว่าที่สามีในอนาคตอย่างพี่ยองวูดูไปแล้ว'

       เยริมอมยิ้มอย่างน่ารักพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมาเล่น  แค่นิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกกระมัง  ในเมื่อไม่มีใครมาถึงที่นี่ได้อยู่แล้ว

       "หือ?"

       ดวงตาเยริมพลันลุกวาว

       เป็นเพราะมีการขึ้นสายไม่ได้รับและข้อความไม่ได้อ่านจำนวนมากจากยองวู

       "ฮิฮิ"

       เขากำลังชมเชยรูปอันแสนเซ็กซี่ที่ส่งให้ดูสินะ?  เยริมเปิดอ่านข้อความอย่างมีความหวัง

       >>  ชุดนั่นมันอะไรกัน?

       >>  เซฮีอยู่กับเธอรึเปล่า?

       >>  ทำไมถึงปิดเครื่อง? ―,.―

       >>  เฮ้!  พวกเธอต้องระวังผู้ชายที่ชื่อคิมโดฮยุนให้ดีนะ  เจ้าบ้านั่นอาจกำลังเล็งพวกเธออยู่

       "เขาเป็นกำลังห่วงเราอยู่สินะ"

       ใบหน้าอันขาวเนียนของเยริมพลันแดงก่ำ  แม้ความห่วงใจจากผู้ชายจะเป็นสิ่งที่เธอได้รับอยู่บ่อยครั้งก็จริง  แต่นี่คือหนแรกที่เยริมได้รับจากคนที่เธอชอบ  และความจริงแล้ว...  

       ยองวูคือรักแรกของเยริม

       ตึกตัก!  ตึกตัก!

       หัวใจเยริมพลันเต้นระรัว

       >>  ชินยองวูที่รัก  คุณไม่ต้องกังวลว่าฉันจะนอกใจหรอกนะคะ♥  ต่อให้อีกฝ่ายเป็นถึงดารานำชายระดับโลกก็ตาม  ส่วนเซฮี  ตอนนี้เธอกำลังจะไปแข่งประลอ...

       เยริมค่อยๆ บรรจงเขียนข้อความทีละตัว

       "ในที่สุดก็หาเธอพบจนได้!"

       เป็นเวลาสองชั่วโมงกับอีก23นาทีหลังจากที่เปิดทำการบ้านผีสิง  ในที่สุดลูกค้าคนแรกก็มาถึงในจุดที่เยริมยืนอยู่   เมื่อได้เห็นว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นใคร  เยริมก็อมยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ  เป็นรอยยิ้มที่สามารถมัดใจได้แม้กระทั่งเพศเดียวกัน

       "ค่อยโล่งใจหน่อย..."

       "อ๊าง~!"

       ยองวูทรุดตัวลงมากอดเยริมไว้  เขาต้องเผชิญกับอุปสรรคอันแสนโหดร้ายตามทางมากมาย  ในตอนนี้จึงแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงกระทำสิ่งใดอีก  ด้วยค่าความชำนาญอันล้นพ้นของยองวู  ทำให้ร่างอันเซ็กซี่ของเยริมพลันร้องเสียหลงออกมาเมื่อถูกปลายนิ้วสัมผัสเข้า

       ช่างเป็นคู่ที่เข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย

       ***

       ลานกว้างแห่งที่สองของโรงเรียนมัยธมปลายยังก์เลดี้ส์  เดิมที  สถานที่แห่งนี้มักถูกใช้จัดกิจกรรมเกี่ยวกับกีฬาอยู่บ่อยครั้ง  แต่ยามนี้กำลังมีผู้คนนับพันมารวมตัวกันเพื่อชมการแข่งลานประลองในซาทิสฟายที่กำลังจะมีขึ้นในอีกไม่ช้า

       "พี่โดฮยุนสุดหล่อมาแข่งด้วยใช่ไหม?"

       "ผู้ประกาศข่าวลีมินจุงก็มาด้วย!"

       "ฉันมาดูนักบุญหญิงรูบี้!"

       "เซฮี! เซฮี! เซฮี!"

       "โดฮยุน! โดฮยุน! โดฮยุน!"

       "มินจุง! มินจุง! มินจุง!"

       ผู้อำนวยการลีชองซุนเป็นคนเฉลียวฉลาด  เธอรู้ดีกว่าความนิยมในตัวของชินเซฮี  คิมโดฮยุน  และลีมินจุงมีสูงมาก  จึงใช้ชื่อเสียงของคนเหล่านี้เป็นคีย์เวิรด์หลักในการประชาสัมพันธ์  ซึ่งผลที่ตามมานับว่าประสบความสำเร็จจนน่าขนลุก

       ในขณะเดียวกัน  เซฮีในห้องเตรียมตัวนักกีฬาก็กำลังอ่านรายชื่อผู้เข้าแข่ง

       มีทั้งสิ้น16คน  ทั้งหมดล้วนเป็นดาราและผู้มีชื่อเสียงจากทุกวงการ  ไม่ว่าจะเป็นวงการบันเทิง  นักกีฬา  หรือแม้กระทั่งวรรณกรรม  
       
       งานประลองที่จัดขึ้นในโรงเรียนมัธยมปลายยังก์เลดี้ส์นั้นมีผู้ให้ความสนใจมากมาย  เพราะแต่ละคนล้วนเป็นแม่เหล็กดึงดูดเหล่าแฟนๆ   ทว่านั่นกลับทำให้ความสมดุลของตัวละครที่ใช้ต่อสู้แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว  

       มีทั้งผู้เล่นเลเวล40ไปจนถึง200  แต่ก็ไม่มีใครในงานที่ให้ความสนใจกับผลแพ้ชนะสักเท่าใด

       'คู่ต่อสู้ของเราคือ...'

       โกจีเมียง  นักกีฬาชื่อดังของลีกเค-บี-โอ (KBO - องค์กรณ์เบสบอลของเกาหลีใต้)  ก่อนหน้านี้  โกจีเมียงเคยมีอดีตเป็นฮิตเตอร์(มือตี)ตัวท็อปของลีก  แต่เมื่อราวหนึ่งปีก่อน  ชื่อเสียงก็ต้องตกต่ำลงเมื่อมันได้คบหากับหัวหน้าวงเกิร์ลกรุ๊ปที่มีชื่อว่า<ฟาริน่า>

       โกจีเมียงถูกแฟนๆ วิพากษ์วิจารณ์เสียหายมากมาย  แต่ถึงกระนั้นชื่อเสียงก็ยังอยู่ในระดับที่ไม่เลว

       'ก็ดีเหมือนกัน'

       โกจีเมียงมีเลเวลในซาทิสฟายอยู่ที่187  นับว่าสูงเป็นอันดับสองจากทั้ง16คนที่เข้าร่วม  เซฮีคงต้องพ่ายแพ้ตั้งแต่รอบแรก  แต่เธอก็หาได้ตึงเครียดหรือเป็นกังวล  เพราะเดิมที  เซฮีก็ไม่ได้ใส่ใจกับการแข่งคราวนี้สักเท่าใดนัก  เธอลงสมัครก็เพราะทางโรงเรียนขอร้องมา  ผู้อำนวยการขอความร่วมมือให้เซฮีลงแข่งหนึ่งรายการเพื่อโรงเรียน  ในฐานะนักเรียนแถวหน้า  เธอจึงไม่อาจปฏิเสธคำขอนี้ได้  ดังนั้น  การพ่ายแพ้เร็วๆ ตั้งแต่รอบแรกก็ถือเป็นเรื่องดี  เพราะเธอจะได้มีเวลาไปทำอย่างอื่น

       แต่เซฮีกลับไม่ได้ล่วงรู้เลยว่า  โกจีเมียงกำลังจ้องมองเธอด้วยสายตาแปลกประหลาด  ยามนี้มันกำลังฮึกเหิมสุดขีด  เป็นเพราะแฟนของมัน  เรย์น่า  สั่งมาว่า

       "เวลาที่ตัวละครในเกมเสียชีวิตจะได้รับโทษรุนแรงใช่ไหม?  นายต้องอาศัยจังหวะฆ่าชินเซฮีให้ตายไปจริงๆ   ไม่ใช่ในการดวล"

       'ไม่ว่ารู้ทำไมเหมือนกัน  แต่เราต้องฟังคำขอร้องของนางฟ้าสุดที่รักคนนี้'

       การประลองของโรงเรียนมัธยมปลายยังก์เลดี้ส์จะถูกจัดขึ้นในโหมดดวลฝึกซ้อม  จะไม่มีใครที่ต้องเสียชีวิต  เมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมีพลังชีวิตเป็นศูนย์  ฝ่ายนั้นก็จะถูกตัดสินว่าเป็นฝ่ายพ่ายแพ้  แต่นั่นก็ไม่ใช่อุปสรรคสำหรับโกจีเมียง  เพราะมันแค่เพียงปฏิเสธการดวลและทำการฆ่าเซฮีนอกรอบก็เพียงพอแล้ว

       'หึหึหึหึ!'

       โกจีเมียงถูกล่อลวงและปั่นหัวโดยผู้หญิงร้ายกาจ  ชีวิตของมันจึงกำลังเข้าสู่การทำลายตนเองอย่างช้าๆ

       'รู้สึกไม่ดีเลยแฮะ'

       จากคำแนะนำของเยริม  ยองวูจึงสวมหน้ากากผีแทนที่จะเป็นแว่นตาและผ้าปิดปาก  เขาเดินทางมาถึงยังลานกว้างที่สองพร้อมกับเยริมและพีคซอร์ด  ทันทีที่มาถึง  ยองวูก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศอัปมงคล

       'ทั้งหมดนี่เป็นเพราะเจ้าบ้าคิมโดฮยุนแท้ๆ'

       ยองวูพลันจินตนาการภาพของดาราดังระดับโลกกำลังหว่านล้อมน้องสาวตนด้วยถ้อยคำแสนหวาน

• Next
• Previous