จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 320

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากเขาถูกใครพบเข้า?  ในการออกไปทิ้งขยะแต่ละครั้งจะใช้เวลาราวสามนาที  ยองวูเหลียวซ้ายแลขวาแทบทุกก้าวเดิน  แถมในบางครั้งยังย่อตัวลงเพื่อหลบหลังกำบัง  ทันทีที่เห็นแสงไฟจากรถยนต์  เขาจะรีบซ่อนหลังเสาไฟฟ้าอยู่ร่ำไป  

ยองวูเคยฝ่านประสบการณ์การเป็นทหารเกณฑ์มาแล้ว  และตอนนี้ก็กำลังเป็นกำลังพลสำรองอยู่  ด้วยเหตุนี้  เขาจึงสามารถกลับบ้านได้อย่างปลอดภัยหลังจากการทิ้งขยะเสร็จ

"เฮ่อ… โชคดีที่เราเคยฝึกในกองทัพมาก่อน"

แม้ในวันฝึกจะรู้สึกเจ็บปวดทรมาน  แต่สิ่งที่ได้รับตอบแทนกลับมาก็นับว่าคุ้มค่ามาก  เหนือสิ่งอื่นใด  หน้าที่รับใช้ชาติถือเป็นสิ่งที่ผู้ชายทุกคนควรกระทำอยู่แล้ว  ยองวูไม่คิดว่าชีวิตในรั้วค่ายทหารนั้นสูญเปล่า  ตรงกันข้าม  เขากลับภาคภูมิใจกับมันมาก   

แม่ของยองวูที่กำลังปอกกระเทียมอยู่ในห้องนั่งเล่น  เมื่อได้เห็นสภาพของบุตรชายหลังจากทิ้งขยะเสร็จ  เธอจึงเอ่ยปากถามขึ้น

"ทำไมแกต้องสวมแว่นกันแดดตอนกลางคืนด้วย?"

"ผมจำเป็นต้องทำ  ก่อนหน้านี้ผมถูกใส่ร้ายป้ายสี  จึงจำเป็นต้องปกป้องร่ายกายอันแสนมีค่านี้ไว้  ดังนั้น  ช่วงนี้ให้เซฮีออกไปทิ้งขยะแทนผมก่อนนะ"

"แกบ้าไปแล้วรึไง?  ใส่ร้ายป้ายสีอะไร?  แล้วจะมีใครมาทำร้ายแก?"

แม่ของเขาพลันแสดงสีหน้าวิตกทันที  บุตรชายของตนเป็นคนดัง  ย่อมไม่แปลกที่จะมีคนจ้องทำร้าย  เมื่อเห็นแม่กำลังเป็นห่วง  เขาจึงรีบตอบกลับอย่างบ่ายเบี่ยงเพื่อไม่ให้แม่ต้องกังวล

"เป็นมุกตลกหรอกน่า  เดี๋ยวผมจะช่วยปอกกระเทียมนะ"

ฟุ่บ! ฟุ่บฟุ่บฟุ่บ!

ยองวูปอกกระเทียมด้วยความไวแสง  เขาทั้งรวดเร็วและชำนาญกว่าผู้เป็นแม่ที่ปอกกระเทียมมาแล้วทั้งหมด 30 ปี  แม่ของยองวูพลันตกตะลึงกับภาพเปลือกกระเทียมที่กำลังหลุดร่อนอย่างพริ้วไหว

'ลูกของเรามีพรสวรรค์ขนาดนี้เชียวหรือ?'  

ยองวูไม่เคยแสดงพรสวรรค์ความโดดเด่นในด้านใดมาตั้งแต่เด็ก  แม่ของยองวูเสียใจในเรื่องนี้มาก  เธอรู้สึกผิดที่บุตรชายของตนต้องเกิดมาอย่างไร้พรสวรรค์

แต่ในที่สุด  เธอก็ได้พบว่า  บุตรชายของตนมีพรสวรรค์ในด้านการปอกกระเทียมอย่างหาตัวจับได้ยาก  เธออยากจะหลั่งน้ำตาแห่งความปีติยินดีออกมา  แต่ยองวูกลับไม่ได้คิดแบบเดียวกัน

***

หลังจากเสร็จมื้ออาหาร  กริดก็กลับเข้าซาทิสฟาย

สิ่งแรกที่ทำคือการตรงไปหาไอรีนเฉกเช่นทุกครั้ง  เธอกำลังจะให้กำเนิดทารกในอีก 50 วันข้างหน้า  กริดจึงคอยบอกรักเธอด้วยคำหวาน  เพื่อไม่ให้ค่าความซื่อสัตย์ของคู่รักลดลง

"สามีที่รัก  วันนี้ขอให้โชคดีอย่างเคยนะคะ"

จุ๊บ...

ความรู้สึกเมื่อริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของไอรีนปะทะกับข้างแก้ม  กริดไม่อาจอธิบายมันออกมาเป็นคำพูดได้  สิ่งนี้คือของขวัญล้ำค่าจากสวรรค์สำหรับเขาเสมอ  หลังจากนั้น  ข้อความระบบก็แสดงขึ้นตรงหน้ากริด

[ ทารกในครรภ์กำลังสัมผัสได้ถึงความรักอันแสนบริสุทธิ์จากคู่รัก  ค่าสถานะทุกชนิดจะเพิ่มขึ้นหนึ่งแต้มเป็นการถาวร ]

กริดไม่ได้เห็นข้อความนี้มาสักพักแล้ว  ดูเหมือนการเพิ่มค่าสถานะของบุตรจะเกิดขึ้นต่อกันได้ไม่บ่อยนัก

'เริ่มต้นวันใหม่ได้ดี!'

เส้นทางกำลังโรยด้วยกลีบกุหลาบ  กริดผู้มั่นอกมั่นใจได้เดินตรงดิ่งไปยังโรงตีเหล็ก

"พวกเราขอทำการคารวะดวงอาทิตย์แห่งเรย์ดัน  ดยุคกริด!"

ช่างตีเหล็กวัยเยาว์ทำการคารวะทักทายอย่างพร้อมเพรียง  ข่านเองก็ยิ้มให้กริดอย่างอบอุ่น  ชายหนุ่มตอบรับทุกคนพอเป็นพิธี  หลังจากนั้นก็ไปนั่งที่ประจำของตนและหลับตาลง

'รวบรวมสมาธิ'

กริดไม่รอช้า  เขาจินตนาการภาพกายวิภาคของฝ่ามือมนุษย์ขึ้นในสมองและเปิดใช้งานทักษะออกแบบไอเท็มทันที

"ออกแบบไอเท็ม"

[ ท่านต้องการสร้างไอเท็มชนิด? ]

'จะสำเร็จไหมนะ?'

ทักษะออกแบบไอเท็มไม่ได้มีผลครอบจักรวาล  ตัวอย่างง่ายๆ คือการที่กริดไม่อาจออกแบบหรือสร้างเครื่องประดับได้  ดังนั้น  ขอบเขตการออกแบบจึงถูกจำกัดไว้เพียงสิ่งที่ช่างตีเหล็กสามารถกระทำ

เอื๊อก...!

กริดกลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างประหม่าก่อนจะตอบกลับไป

"มือ… ฉันจะสร้างฝ่ามือ"

[ ... ]

เกิดเป็นความเงียบงันชั่วขณะ  ดูเหมือนระบบของเกมยังไม่ได้ให้คำตอบใดกลับมา

'ไม่ได้งั้นหรือ?'

โชคไม่เข้าข้างเลยแฮะ...  ในขณะที่กริดกำลังขมวดคิ้วอย่างผิดหวัง

[ มือใช่ไหม?  ไม่ใช่ถุงมือเหล็กสินะ? ]

ข้อความระบบแปลกตาไปจากทุกที  ราวกับมีมนุษย์มานั่งพูดคุยตอบโต้กับกริดยังไงยังงั้น

'มาแล้ว!'

กริดสัมผัสได้ถึงโอกาสที่จะเกิดเหตุการณ์พิเศษ

"ใช่แล้ว!  ฉันจะสร้างมือ!  มือที่มีต้นแบบมาจากฝ่ามือของฉัน!"

[ ในการจะทำเช่นนั้นได้  ท่านต้องเลือกวัสดุที่ใช้เป็นพาเฟรเนี่ยมเท่านั้น ]

"...!"

กริดพลันฮึกเหิมและโล่งใจ  เขารีบตอบกลับอย่างตื่นเต้น

"ฉันจะใช้พาเฟรเนี่ยม!"

ทันใดนั้นเอง

ชิ้งงงง~

เสียงระบบเกมอันน่ายินดีได้ดังขึ้น  แต่กริดไม่รู้ว่ามีสิ่งใดกำลังรอเขาอยู่

[ ท่านมีความคิดตรงกับแพ็กม่า  ช่างตีเหล็กในตำนาน ]
[ ภารกิจเปลี่ยนคลาสที่สาม <สิ่งที่แพ็กม่าทำไม่สำเร็จ> ถูกสร้างขึ้น ]

============================
[ สิ่งที่แพ็กม่าทำไม่สำเร็จ ]
ระดับความยาก : ภารกิจคลาส
_____________________________________
ราว 300 ปีก่อน  ช่างตีเหล็กในตำนานได้ให้กำเนิดโลหะที่ชื่อ<พาเฟรเนี่ยม>ขึ้น
พาเฟรเนี่ยมคือสุดยอดโลหะที่มีศักยภาพเหลือล้น  ว่ากันว่าเหนือกว่าแม้กระทั่งโลหะแห่งเทพอย่างอดามันเที่ยม  แต่ถ้าหากปราศจากความรู้ของจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่อย่างบราฮัม  พาเฟรเนี่ยมคงไม่มีวันถือกำเนิดขึ้นได้
แพ็กม่าเปี่ยมไปด้วยแรงบันดาลใจในทันทีที่พาเฟรเนี่ยมถูกสร้างสำเร็จ  เขาคิดจะใช้พาเฟรเนี่ยมสร้างสิ่งที่ทำให้ตนมีอำนาจอยู่เหนือกว่าหรือทัดเทียมกับเทพ  แต่ด้วยปริมาณอันน้อยนิดของมัน  แพ็กม่าจึงครุ่นคิดอย่างหนักถึงชนิดของไอเท็มที่จะให้พาเฟรเนี่ยมเป็น
และบัดนั้นเอง  ที่แพ็กม่าเกิดไอเดียในการสร้าง<หัตถ์เทวะ>ขึ้น
มือโลหะสีทองที่มีความชำนาญระดับเดียวกับช่างตีเหล็กในตำนาน…  แพ็กม่าหวังจะก้าวข้ามขีดจำกัดในการสร้างไอเท็มของตนด้วยหัตถ์เทวะจำนวนมาก
แต่แพ็กม่าก็ไม่อาจสร้างหัตถ์เทวะได้สำเร็จ  อายุขัยของมนุษย์นั้นแสนสั้น  เขาหมดลมหายใจลงก่อนที่ความฝันจะเป็นจริง
และบัดนี้  ในที่สุดท่านก็มีเจตจำนงเดียวกับแพ็กม่า  ดังนั้น  จงสร้างหัตถ์เทวะขึ้นให้สำเร็จ  จงไปอยู่ในจุดที่แพ็กม่าไปไม่ถึง… 
จงก้าวข้ามแพ็กม่าให้ได้...
_____________________________________
เงื่อนไขสำเร็จภารกิจ : สร้างมือขึ้นจากพาเฟรเนี่ยม
ของรางวัลภารกิจ  : ได้รับหนึ่งใน<ทักษะลับ>ของแพ็กม่าที่ถูกผนึกไว้
============================

'เหมือนที่บราฮัมพูดไว้ไม่มีผิด!'

แพ็กม่ามีชีวิตอยู่ถึงราว 300 ปีก่อนและเสียชีวิตลง  ถ้าเช่นนั้น  แล้วแพ็กม่าในสมัย 100 ปีก่อนที่เขียนอยู่บนไดอารี่ของเว็นดี้เป็นใครกัน?  

'เป็นผีงั้นหรือ… ไม่สิ  ช่างเถอะ… จะเป็นอะไรก็ไม่เกี่ยวกับเราในตอนนี้'

มันคือสิ่งที่เขาจะได้ค้นพบในภายหลังเมื่อทำภารกิจไปเรื่อยๆ   กริดส่ายศีรษะเบาๆ และยิ้มรับความท้าทายตรงหน้าทันที

'เราจะทำมันให้สำเร็จ!'

ชายหนุ่มกำลังลุกโชนไปด้วยไฟแห่งความมุ่งมั่น  ภาพของฝ่ามือที่ตนนั่งจดจำมาตลอดสามชั่วโมงเต็มกำลังเด่นชัดอยู่ในหัวสมอง

[ กรุณาออกแบบรูปลักษณ์ของหัตถ์เทวะ ]

พิมพ์เขียวอันว่างเปล่าปรากฏขึ้นตรงหน้า

กริดผสานความรู้ของกายวิภาคเข้ากับโมเดลของรูปทรงมือที่ตนเคยสร้าง  จึงลงเอยด้วยการที่กริดสามารถออกแบบโครงสร้างฝ่ามืออันซับซ้อนกว่าปรกติได้ด้วยระบบช่วยเหลือของทักษะ

[ ท่านได้รับ<สูตรการผลิต : หัตถ์เทวะ> ]

หัตถ์เทวะงั้นหรือ… แค่ชื่อก็ฟังดูทรงอำนาจและยิ่งใหญ่มากแล้ว  ประสิทธิภาพของมันคงประเมินค่ามิได้  กริดที่กำลังตื่นเต้นได้เริ่มลงมือหลอมพาเฟรเนี่ยมทันที 

หลังจากนั้นก็เป็นการขึ้นรูปทรงด้วยค้อนตีเหล็กในตำนาน

เคร้ง! เคร้ง!

กริดทุ่มเทสมาธิทั้งหมดให้จดจ่ออยู่กับงานตรงหน้า  เขาจะไม่ปล่อยให้สิ่งใดเข้ามารบกวนเวลาอันแสนสำคัญเช่นนี้

"..."

ทุกสิ่งล้วนเงียบงันไปหมด  สำหรับกริดแล้ว  สิ่งที่มีตัวตนอยู่บนโลกในวินาทีนี้  มีเพียงพาเฟรเนี่ยม  ทั่งตีเหล็ก  และค้อนในมือเท่านั้น

เคร้ง! เคร้ง!

กริดหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับค้อนตีเหล็ก  ในวินาทีที่ค้อนปะทะโลหะ  ราวกับร่างของกริดกำลังสัมผัสโลหะด้วยตนเอง  

กริดคือค้อน… และค้อนก็คือกริด 

หนึ่งสิ่งของ  หนึ่งสิ่งมีชีวิต  แต่กลับกำลังเคลื่อนไหวด้วยเจตจำนงเดียวกัน

เคร้งงง!

พาเฟรเนี่ยมค่อยๆ เปลี่ยนรูปร่างเป็นไปตามสูตรการผลิตทีละนิด  โครงสร้างอันซับซ้อนและละเอียดอ่อนถูกบรรจงตกแต่ง  ทุกค้อนที่กริดทุบลงไป  จะก่อให้เกิดเสียงดังใสกังวาลไปทั่ว

ข่านและช่างตีเหล็กรุ่นใหม่ที่ยืนมองอยู่  ต่างก็นิ่งอึ้งไปกับความสุดยอดของฝ่ามือสีทองที่กำลังถูกรังสรรคขึ้นมาบนโลก

[ สมาธิอันหาที่สุดมิได้ของท่านได้ทำให้ทักษะ<ลมหายใจของช่างตีเหล็กในตำนาน>แสดงผล ]
[ ลมหายใจของช่างตีเหล็กในตำนานจะเพิ่มประสิทธิภาพให้กับไอเท็มที่ท่านผลิตขึ้น ]

"...!"

หลังจากความพยายามอย่างเหน็ดเหนื่อย  ในที่สุด  ภวังของกริดก็กลับสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง  ภาพฉากหลังของโรงตีเหล็กเริ่มกลับมา  ดวงตาของกริดพลันเบิกโพล่งทันทีที่ได้เห็นรายละเอียดของไอเท็มชิ้นใหม่

***

'วันนี้เราก็ไม่มีทางแพ้เหมือนเดิม'

ปิอาโร่มั่นใจมาก  แม้ระดับของกริดจะผิดจากที่เคยคาดไว้  แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่อาจเทียบชั้นปิอาโร่ได้

'กระผมต้องขอโทษนายท่านด้วย'

แม้กริดจะเติบโตได้เร็วเพียงใด  แต่มันก็เท่านั้น  สำหรับปิอาโร่  ตัวกริดในตอนนี้ยังไม่เฉียดใกล้คำว่าตำนาน

'ระดับของกระผมและนายท่านยังคงแตกต่างกันราวท้องฟ้ากับหุบเหวลึก'

ไม่มีทางที่ช่องว่างนั้นจะถูกเติมเต็มในชั่วข้ามคืนแน่  ปิอาโร่จินตนาการภาพการต่อสู้เมื่อวานในหัว  และมั่นใจว่าวันนี้จะเอาชนะได้โดยที่ไม่เกิดบาดแผลแม้แต่แห่งเดียว

ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!

ในขณะที่ปิอาโร่กำลังนึกภาพตาม  มือของเขาก็ก้มลงไปเก็บผักขึ้นจากดินอย่างรวดเร็วและต่อเนื่อง  ทั้งคริสและห้ากัปตันต่างผงะกับฉากตรงหน้า

'อยากให้มีชาวนาแบบนี้ในดินแดนของเราบ้างจัง!'

คริสเริ่มฝันลมๆ แล้งๆ... ในยามนี้  เปรโด  ดินแดนที่พวกเขาปกครอง  อดีตเมืองอันยิ่งใหญ่ทางตอนใต้ของอีเทอนัล  หลังจากถูกกองทัพโกเล็มรุกราน  มันก็กลายเป็นเพียงซากปรักหักพัง  และกำลังอยู่ในช่วงบูรณะฟื้นฟูให้คืนกลับมา

แน่นอนว่าหน้าดินเองก็ถูกทำลายไปมากจนไม่อาจปลูกพืชผลได้  แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคริสมีปิอาโร่?  รับรองได้เลยว่าเปรโดจะกลายเป็นเมืองเกษตรกรรมในพริบตา  สภาพคล่องการเงินของกิลด์ไจแอนท์ก็จะดีวันดีคืน  เมื่อผู้เล่นและชาวเมืองเห็นว่าเริ่มมีผลผลิตงอกเงย  พวกเขาก็จะย้ายเข้ามาอยู่  

"เฮ่อ..."

คริสได้แต่ถอนหายใจ  เขารู้สึกอิจฉากริดที่มีสุดยอดเอ็นพีซีพิเศษอย่างปิอาโร่คอยรับใช้

"วันนี้ฉันขอตัวก่อน"

ปิอาโร่ยืนพรวดขึ้น  เขาเลิกงานก่อนเวลาปรกติถึงสามชั่วโมง

"จะไปแล้วหรือ?  แล้วการฝึกซ้อมของพวกเราล่ะ?"

คริสพูดกับปิอาโร่ด้วยน้ำเสียงเคารพ

"วันนี้ฉันมีสิ่งสำคัญที่ต้องไปทำ  พวกนายรีบจัดการงานให้เสร็จก็แล้วกัน  แล้วตอนดึกฉันจะมาเป็นคู่มือให้  ไว้พบกันตอนนั้นนะ"

ปิอาโร่ที่ร่างกายเขรอะฝุ่นได้รีบเดินออกจากฟาร์มทันที

"ต้องเป็นเรื่องใหญ่มากแน่  ถ้าหากตาแก่บ้าทำฟาร์มคนนั้นยอมเลิกงานเร็ว"

"เกิดอะไรขึ้นกับโอเวอร์เกียร์รึเปล่า?"

การคาดเดาของห้ากัปตันฟังดูสมเหตุสมผล  ปิอาโร่คลั่งใคล้ในการทำฟาร์มยิ่งกว่าใคร  จะมีสาเหตุใดได้อีกที่ทำให้เขายอมเลิกงานไว

"ตามไปดูเร็วเข้า"

คริสที่รู้สึกค้างคาใจได้ติดสินใจสะกดรอยตามปิอาโร่  แต่คริสรู้ดีว่าปิอาโร่มีค่าวิสัยทัศน์ที่สูงมาก  ดังนั้นจึงต้องรักษาระยะไว้ไกลพอสมควร  ทว่าการสะกดรอยก็ไม่ใช่เรื่องยากเท่าไรนัก  เพราะเรย์ดันมีจำนวนประชากรน้อย  ถึงจะอยู่ไกล  แต่คริสก็มองเห็นปิอาโร่ได้ชัดเจน

"หือ?"

"กริด?"

คริสและห้ากัปตันเดินตามปิอาโร่จนมาถึงหน้าโรงตีเหล็กขนาดใหญ่  ฉากที่เห็นคือการเผชิญหน้ากันระหว่างปิอาโร่และกริด  กริดกำลังถือดาบใหญ่สองเล่มอยู่ในมือทั้งสองข้าง  สีหน้าของเขามุ่งมันจริงจังราวกับคิดจะดวลเดี่ยวกับปิอาโร่

'สองคนนั้นไม่ถูกกันหรือ?'

ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง  นี่ก็เป็นโอกาสดีที่จะได้แย่งปิอาโร่มา  คริสกำลังลุ้นอย่างมีความหวัง

"เจ้างั่งนั่นไม่ได้รู้ตัวเลยสินะว่ากำลังท้าสู้อยู่กับใคร"

กัปตันที่เหลือต่างพากันเหยียดหยันกริด  โดยมีเพียงเซอร์คานเท่านั้นที่ยืนมองอย่างเงียบงัน  

กริดไม่มีทางเอาชนะปิอาโร่ที่ล้มพวกมันได้แน่  ห้ากัปตันคาดว่ากริดจะต้องถูกปิอาโร่ปิดฉากด้วยคราดเล็กด้วยเวลาเพียงสิบวินาที   ทุกคนเชื่ออย่างหมดใจ

'เพราะพวกเราเคยโดนแบบนั้นมาแล้วยังไงล่ะ!'

หลังจากกลายเป็นคลาสระดับสาม  ห้ากัปตันก็แข็งแกร่งกว่าแต่ก่อนหลายเท่า  ถึงพวกเขาจะรู้ดีว่ากริดแข็งแกร่ง  แต่ก็ไม่มีทางเอาชนะปีศาจที่ชื่อปิอาโร่ได้แน่นอน  

แต่ความจริงคืออะไรรู้ไหม?

"เชี่ย..."

ฉากการต่อสู้ที่เกิดขึ้นช่างน่าตกตะลึงจนทุกคนพากันอ้าปากค้าง  

แม้แต่คริสก็ไม่มีข้อยกเว้น

• Next
• Previous