จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 306

       บราฮัม-เฮชวาล

       หนึ่งในทายาทโดยตรงของชิโซ-เบริอาเช่  บราฮัมคืออัจฉริยะอันดับหนึ่งของตระกูล  แต่แล้ววันหนึ่ง  เขาก็เกิดคำถามขึ้นในใจ

       'เทพยาธานได้สาปเผ่าพันธุ์ของพวกเราด้วย<คำสาปแห่งความเกียจคร้าน>  โดยให้เหตุผลว่า  พวกเรามีพลังอำนาจและความทะเยอทยานมากเกินไป...'  

       'แต่เทพยาธานจะแบบนั้นไปเพื่ออะไร?'

       ความปรารถนาสูงสุดของเทพยาธานคือความพังพินาศ  มันปรารถนาให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เทพธิดารีเบคก้าอวยพรต้องถูกทำลาย  ดังนั้น  การจะทำความปรารถนานี้ให้เป็นจริง  มีแต่ต้องใช้พลังอำนาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาด  และเผ่าพันธุ์ที่เหมาะสมที่สุดสำหรับกระทำการใหญ่นั้น  คงหนีไม่พ้น...

       แวมไพร์

       แวมไพร์แข็งแกร่งมากพอจะทำให้ความปรารถนาของเทพยาธานเป็นจริงได้  แต่แล้วทำไม  มันถึงต้องผนึกพลังของแวมไพร์ไว้ด้วยคำสาปเกียจคร้านกันนะ?  บราฮัมไม่อาจเข้าใจในข้อนี้ได้เลย
       
       ยิ่งไปกว่านั้น

       'ทำไมบรรดาจอมอสูรถึงไม่ถูกคำสาปเหล่านี้บ้าง?'

       เริ่มมีกลิ่นไม่ดีแล้วสิ… บราฮัมสัมผัสถึงความไม่ชอบมาพากลบางสิ่ง  จึงตัดสินใจค้นคว้าข้อมูลมากขึ้นเรื่อยๆ   และเมื่อผ่านไป 483 ปี  เขาก็ได้ค้นพบความจริงข้อหนึ่ง...  

       การทำลายล้างโลกมนุษย์ของเทพยาธานจะปรากฏขึ้นตามวัฏจักรที่แน่นอน

       'เมื่อความปรารถนาของมนุษย์ที่ชั่วร้ายเพิ่มขึ้นถึงขีดสุด  โลกมนุษย์จะเกิดความโกลาหลปั่นป่วน'

       ในอีกความหมายหนึ่ง  เมื่อเทพธิดารีเบคก้าไม่อาจควบคุมมนุษย์ได้อีก  ก็จะถึงเวลาที่เทพยาธานสำแดงพลังออกมา

       'เทพยาธานมีหน้าที่ทำลายโลกมนุษย์  ส่วนเทพธิดารีเบคก้าก็มีหน้าที่สร้างโลกมนุษย์ขึ้นมาใหม่'

       ยาธานและรีเบคก้า  แม้จะดูเหมือนต่างกันสุดขั้ว  แต่ในความเป็นจริงแล้ว  การกระทำของพวกเขากลับสอดคล้องกันเป็นอย่างดี

       "หึหึ… พวกเราเป็นได้แค่ของเล่นในมือเทพเท่านั้นสินะ"

       แม้กระทั่งตอนนี้่  สาวกของทั้งฝ่ายยาธานและรีเบคก้าต่างก็ยังเข่นฆ่ากันอย่างเอาเป็นเอาตายไม่หยุดหย่อน  โดยทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่ถูกชักนำให้ดำเนินไป  

       ยาธานและรีเบคก้า  ดูเหมือนตัวตนของทั้งสองจะมีไว้สำหรับรักษาสมดุลของโลกมนุษย์

       บราฮัมรู้สึกว่าตนถูกทรยศ… ความจงรักภักดีอันเปี่ยมล้นที่เคยมีให้กับยาธานพลันสลายไปจนหมดสิ้น  และในที่สุดมันก็ได้รับรู้ว่า  เหตุใด  ชิโซ-เบริอาเช่  อดีตหนึ่งในจอมอสูรผู้ยิ่งใหญ่  มารดาของมัน  ต้องถูกขับออกจากขุมนรกมายังโลกมนุษย์
       
       'ท่านแม่เองก็เหมือนกับเราสินะ'

       เบริอาเช่ผู้ฉลาดเฉลียวย่อมรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของยาธาน  เธอตัดสินใจไต่ถามไปว่า  เหตุใดถึงต้องสาปแวมไพร์ด้วยคำสาปเกียจคร้าน  

       และลงเอยด้วย  เบริอาเช่ถูกขับไล่ออกจากขุมนรก

       'แล้วจอมอสูรตนอื่นล่ะ?'

       พวกมันรู้ความจริงแล้ว?  หรือว่าเป็นเพียงหุ่นเชิดผู้ซื่อสัตย์?

       'ไม่ว่าจะอย่างไหน'

       สิ่งเดียวที่บราฮัมต้องการก็คือ

       'ฉันจะต้องเอาชนะคำสาปแห่งความเกียจคร้านให้ได้'

       ชิโซ-เบริอาเช่คืออดีตจอมอสูรแห่งการล่า  แวมไพร์ที่เป็นทายาทโดยตรงทุกคนล้วนสืบทอดเจตจำนงในการล่าติดตัวมาแต่กำเนิด  ในบรรดาพี่น้องทุกคน  บราฮัมปรารถนาที่จะล่าความรู้  แต่ถึงกระนั้น  เนื่องด้วยคำสาปแห่งความเกียจคร้าน  บราฮัมจึงใช้เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตไปกับการนอน  ซึ่งเขาไม่ชอบใจเอาเสียเลย

       'จะต้องมีนัยยะแฝงเอาไว้ในคำสาปขององค์เทพแน่...'

       แวมไพร์ควรถูกสาปเพราะความปรารถนาไม่สิ้นสุด… แต่ความจริงคืออะไรรู้ไหม? 

       'บนโลกนี้ไม่มีเทพตั้งแต่ต้น'

       ยาธาน  หรือตัวตนอันยิ่งใหญ่ที่ทุกคนยกย่องให้เป็นเทพ… ความจริงแล้วไม่ใช่เทพ   ยาธานคือนามธรรมสำหรับการคงอยู่ของโลกใบนี้  ไม่มีเหตุผลใดที่บราฮัมต้องไปรับใช้สิ่งแบบนั้น

       'ยาธาน  ฉันจะเอาชนะคำสาปที่แกบังอาจฝังไว้ในตัวพวกเรา  ฉันจะศรัทธาต่อสัญชาติญานตนเองเท่านั้น!'

       บราฮัมลั่นวาจา  เขาจะต้องรวบรวมความรู้ทั้งหมดบนโลก  และกลายเป็นตัวตนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดให้จงได้!  ณ วันนั้น  บราฮัมเริ่มลงมือค้นคว้าเวทย์มนต์ทุกชนิดบนโลก  เวลาผ่านไปหลายร้อยปี  ด้วยการอุทิศทั้งชีวิตให้กับเวทย์มนต์  บราฮัมจึงมีความรู้ความเข้าใจต่อโลกใบนี้อย่างลึกซึ้ง  

       แต่ในระหว่างการค้นหาความรู้  การทดลองคือสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้  และหนึ่งในตัวอย่างการทดลองที่บราฮัมใช้ไปมากมายก็คือ...

       คนในตระกูล

       นี่คือจุดเริ่มต้นของสิ่งเลวร้ายทั้งหมด

       ***

       "บราฮัม!  ฉันจะฆ่าแก!"

       แวมไพร์ตนหนึ่งกำลังร่ำไห้พร้อมกับกอดร่างไร้วิญญานของหญิงสาวผู้เป็นที่รัก… มันคือเอลฟิน-สโตน  ทายาทลำดับที่เก้าของชิโซ-เบริอาเช่ 

       "ก--แก… แกกล้าดียังไงมาทำกับเลอาห์แบบนี้!  เลอาห์!!"

       เอลฟิน-สโตนกำลังคลุ้มคลั่งสุดขีด  เนื่องจากคนรักของมันคือหนึ่งในตัวอย่างทดลองของบราฮัม  บราฮัมหันไปถามเอลฟิน-สโตนด้วยน้ำเสียงเย็นชา
       "ท่านพี่… พี่ไม่ได้เข้าใจถึงความอยากรู้อยากเห็นของฉันจนถึงที่สุดเลยสินะ?  พี่ไม่สงสัยบ้างหรือ?  ว่าฉันเกิดความใคร่รู้เพราะเหตุใด?"

       "ฉันไม่เข้าใจ! ใครจะไปเข้าใจนิสัยแปลกประหลาดของแก!  ใครจะไปเข้าใจว่าทำไมถึงต้องใช้คนในตระกูลเป็นเหยื่อทดลอง!!  แกมันเสียสติไปแล้ว!"

       "...มาถึงขั้นนี้แล้ว  พี่ยังพูดแบบนี้อยู่อีกหรือ?"

       บราฮัมมั่นใจมากว่า  ทั้งหมดเป็นเพราะคำสาปแห่งความเกียจคร้านที่แวมไพร์ทุกตนมีติดตัว  แวมไพร์จะไม่ไต่ถามให้มากความ  ทุกสิ่งที่เป็นเหยื่อ  เมื่อมาอยู่ตรงหน้า  แวมไพร์ก็จะกระโจนเข้าไปทันทีโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง

       "ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ในตระกูลนี้ต่อไป"

       บราฮัมมั่นใจมาก

       "พี่น้องเอ๋ย… ฟังฉันนะ… พวกแกแย่ยิ่งกว่ามนุษย์เสียอีก  เผ่าพันธุ์มนุษย์ที่พวกแกดูแคลนนั้นหาได้เกียจคร้านเช่นนี้  พวกแกไม่มีสิทธิมาขัดขวางความก้าวหน้าของฉัน!"

       "เลิกพูดเรื่องปรัชญาไร้สาระได้แล้ว!"

       เอลฟิน-สโตนทำการสร้างเขตแดนโลหิต  พร้อมกับเรียกยารุกต์ออกมาโจมตีใส่บราฮัมด้วยความเกรี้ยวกราด  แต่เอลฟิน-สโตนก็ไม่ใช่คู่มือมาตั้งแต่ต้นแล้ว  บราฮัมเป็นถึงแวมไพร์ดยุค  ส่วนเอลฟิน-สโตนเป็นแค่เอิร์ล  ความต่างชั้นของพลังมีมากเกินไป

       "บัดซบ...!  บัดซบ!!  บราฮัมมมมม!!"

       "น่าขยะแขยง"

       ภาพการกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของเอลฟิน-สโตน  ทั้งน่าขบขันและน่าเศร้าในสายตาบราฮัม  แม้กระทั่งในขณะที่เอลฟิน-สโตนกำลังจะถูกศัตรูฆ่าตาย  คำสาปแห่งความเกียจคร้านก็ยังส่งผลให้มันหลับตาลงไปด้วยความง่วง

       "บราฮัม"

       หญิงสาวคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าบราฮัมที่กำลังแสยะยิ้ม  

       ชิโซ-เบริอาเช่

       "ท่านแม่..."

       บราฮัมพลันสั่นระริก  เบริอาเช่  เธอถูกยาธานสาปคำสาปเกียจคร้านใส่โดยตรง  ทำให้ระยะเวลาในการนอนหลับแต่ละครั้งจะนานหลายร้อยปี  แต่เหตุใดถึงตื่นขึ้นในเวลาเช่นนี้ได้?

       'ท่านแม่ควรจะตื่นในอีก 50 ปีให้หลังไม่ใช่หรือ?'

       บราฮัมเกิดความสับสน  แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่แปลกไปจากเบริอาเช่

       'ความเป็นอมตะของท่านเธอไปไหน?'

       เบริอาเช่กำลังจะตาย?  ทำไมกัน?  เธอควรมีชีวิตเป็นนิรันดร์สิ

       'นังเด็กนั่น...!'

       บราฮัมเหลือบไปเห็นเด็กสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังเบริอาเช่  เด็กสาวผมดำที่ดูเหมือนกับเบริอาเช่ทุกประการ

       "นั่นคือ… พี่น้องคนที่สิบของฉัน?"

       บราฮัมพลันใบหน้ากระตุก  พลังเวทย์ที่เด็กคนนั้นปล่อยออกมา  สูงกว่าพลังอำนาจอันล้นพ้นที่เบริอาเช่เคยมีเสียอีก

       เป็นไปได้ยังไงกัน?

       "ท่านแม่!  ท่านให้กำเนิดสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งกว่าตัวท่านได้ยังไง!"

       "...แกฝ่าฝืนข้อห้ามของตระกูล  สมาชิกตระกูลไม่ควรทำร้ายกันเอง… ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม"

       "ท่านแม่!  เรื่องนั้น..."

       บราฮัมพยายามอธิบาย  แต่เมื่อครุ่นคิดอีกครั้ง  เขากลับหยุดพูด  บราฮัมรู้ดีกว่าการใช้คนในตระกูลเป็นเหยื่อทดลองไม่ควรได้รับการอภัย  เบริอาเช่จ้องมองบราฮัมอย่างโกรธแค้น

       "ฉันเคยรักแกมากกว่าใคร"

       "..."

       บราฮัมหลั่งน้ำตาในทันที  เป็นเพราะเบริอาเช่  แม่ของตน  ที่ควรได้มีชีวิตนิรันดร์  กลับเผยรอยเห็นเหี่ยวย่นบนใบหน้าและลำคอ  ทั้งหมดเป็นเพราะนังเด็กคนนั้น!  บราฮัมที่โกรธแค้นพลันจู่โจมเข้าใส่พี่น้องคนล่าสุดโดยไม่ให้ตั้งตัว 

       แต่เขาก็ทำไม่สำเร็จ… เด็กคนนั้นหลบได้…

       แมรี่-โรส

       "จงขอโทษที่ล่วงเกินฉันซะ"       

       "...!"

       พลังของแมรี่-โรสนั้นเบ็ดเสร็จเด็ดขาด  แม้จะเพิ่งเกิดใหม่  แต่ก็เอาชนะบราฮัมที่เก่งกาจที่สุดในตระกูลได้ในพริบตา

       กร็อบ!

       "อ๊ากกก!"

       บราฮัมส่งเสียงร้องเจ็บปวดพร้อมกับกุมข้อมือที่บาดเจ็บ  สีหน้าจงเกลียดจงชังของเบริอาเช่ยังจดจ้องไม่ละสายตา  เธอไม่คิดปราณีบราฮัมแม้แต่น้อย

       "ฉันเคยเตือนทุกคนไปแล้ว  ตระกูลของเราคือตระกูลนักล่า  ดังนั้น  มันจะเกิดเรื่องวุ่นวายตามมาถ้าหากคิดทำร้ายกันเอง!  ในระหว่างที่ฉันหลับอยู่  แกฆ่าคนในตระกูลไปมากมาย  แถมตอนนี้ยังคิดฆ่าพี่น้องต่อหน้าฉันอีกหรือ?  ฉันจะลงโทษแกเพื่อไม่ให้มีใครเอาเป็นเยี่ยงอย่าง!"

       "...!"

       สีหน้าของบราฮัมพลันบิดเบี้ยว  เขี้ยวเล็กๆ ของแมรี่-โรสกัดจมต้นคอ  เลือดทั้งหมดในกายถูกดูดออกไป  ถือเป็นความเจ็บปวดทรมานแสนสาหัสเกินกว่าจินตนาการ  

       ณ วันนี้  บราฮัมได้สูญเสียความเป็นอมตะและถูกขับไล่ออกจากตระกูล

       หลังจากนั้นอีกราว 100 ปี

       บราฮัมปกปิดตนเองในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง  เขาทุ่มเทศึกษาเวทย์มนต์ทั้งหมดบนโลก  และสามารถเอาชนะคำสาปแห่งความเกียจคร้านได้สำเร็จ  แต่ชีวิตของเขาก็ไม่ได้เป็นอมตะอีกแล้ว  ในการจะออกล่าความรู้ให้มากกว่านี้  บราฮัมจะต้องกลับไปมีชีวิตนิรันดร์ให้จงได้

       บราฮัมเริ่มศึกษาเวทย์มนต์ที่ทำให้มีชีวิตเป็นนิรันดร์  โดยระหว่างการค้นคว้า  ตัวเขาก็ได้รับสมญานามให้เป็นจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่  ลงเอยด้วย  ในบั้นปลายของชีวิต  บราฮัมก็คิดค้นเวทย์มนต์ที่ทำให้ชีวิตเป็นอมตะไม่สำเร็จ  แต่เขาก็หาได้เศร้าเสียใจหรือสิ้นหวัง  เพราะสิ่งที่เขาค้นพบมา  ก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าเวทย์อมตะสักเท่าใด

       เวทย์มนต์คืนชีพ… บราฮัมบรรลุในการศึกษามันอย่างถ่องแท้ 

       ***

       บราฮัมย้อนนึกถึงอดีตอันยาวนานของตน  ในยามนี้  สติกลับมาอยู่กับปัจจุบันอีกครั้ง  เขากำลังยืนอยู่ด้านหน้าชายคนหนึ่งที่มีชื่อว่ากริด

[ ฉันเคยขอร้องให้นายสร้างภาชนะดวงวิญญานให้ใช่ไหม?  หลังจากนั้นฉันก็จะคืนชีพขึ้นใหม่  และในอนาคตก็จะกระทำซ้ำเช่นนี้ไปเรื่อยๆ   แต่นายบอกว่า  ตอนนี้ยังไม่อาจสร้างภาชนะดวงจิตให้ได้  เป็นเพราะนายไม่สามารถให้เทพยาธานอวยพรพาเฟรเนี่ยมได้สินะ? ]

       "ถูกต้อง  เรื่องนั้นคงเป็นไปไม่ได้  เพราะฉันกลายเป็นศัตรูคู่อาฆาตกับวิหารยาธานไปแล้ว"

       บราฮัมขอร้องอ้อนวอดต่อกริด

[ ถ้าเช่นนั้น… ได้โปรด  อนุญาตให้ฉันสิงร่างเนื้อของนายด้วย ]

       "ส--สิงร่าง… อะไรนะ?"

       กริดไม่เชื่อหูตัวเอง… สิงร่างเชียวนะ!  ผีตนหนึ่งกำลังคิดสิงร่าง… นี่มันพลอตเรื่องของหนังผีเกรดต่ำรึไงกัน?  

       "ถ--ถ้าฉันไม่ต้องการล่ะ?"

       กริดหวั่นวิตกกับสิ่งที่เหนือธรรมชาติเสมอ  บราฮัมพยายามโน้มน้าว

[ ไม่ต้องห่วงร่างเนื้อของนาย  สิ่งที่ฉันจะทำ  มีเพียงการบินไปยังวิหารหลักยาธานเพื่อให้พวกมันอวยพร ]

       "ง่ายขนาดนั้นเชียว?"

       กริดถามด้วยสีหน้าเคลือบแคลง  แต่บราฮัมก็ตอบกลับโดยไม่ลังเล

[ ฉันสามารถบดขยี้วิหารยาธานทิ้งได้  ถึงแม้จะใช้ร่างของเด็กห้าขวบก็ตาม ]

       นั่นสินะ  นี่คือความมั่นใจอันเปี่ยมล้นของจอมเวทย์ในตำนานที่สามารถรอดชีวิตมาจากมังกรทราวก้าได็

[ หากนายยอมให้ฉันใช้ร่างเนื้อครึ่งวัน  ฉันจะมอบพาเฟรเนี่ยมทั้งหมดให้  และยังจะสอนเวทย์มนต์ให้อีกหนึ่งชนิด ]

       "ทำไมคนที่ตายไปแล้วอย่างนายถึงต้องการคืนชีพนัก?"

       บราฮัมตอบกลับอย่างซื่อตรงและจริงใจ

[ ฉันต้องการความรู้ทั้งหมดของโลกใบนี้  และจะมีชีวิตนิรันดร์ในที่สุด ]

       ข้อความระบบได้แสดงขึ้นต่อหน้ากริด

[ รายละเอียดภารกิจคลาสที่สอง: <การคืนชีพของจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่> มีการเปลี่ยนแปลง ]
=======
[ การคืนชีพของจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ ]
       จอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่  บราฮัม  เขาเป็นคนไม่รู้จักพอ  บราฮัมต้องการครอบครองทุกความรู้ของโลกใบนี้
       นั่นคือสัญชาติที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด  สิ่งนี้ไม่อาจกล่าวโทษบราฮัมได้
_______
เงื่อนไขสำเร็จภารกิจ : 
- ยอมให้ดวงวิญญานของบราฮัมสิงร่างเนื้อ
- สร้างภาชนะบรรจุดวงวิญญานขึ้นจากพาเฟรเนี่ยมที่ได้รับการอวยพร
รางวัลสำเร็จภารกิจ :
- เรียนรู้เวทย์มนต์ใหม่หนึ่งชนิด
- ได้รับพาเฟรเนี่ยมทุกชิ้นที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วทั้งทวีป
========

       'มีพาเฟรเนี่ยมทั้งหมด 28 ชิ้น'       

       จากจำนวนเหล่านั้น  กริดเพิ่งได้ครอบครองเพียง 11 เท่านั้น

       'เราต้องใช้พาเฟรเนี่ยมอย่างน้อย 18 ชิ้นในการสร้างหอกไลฟาเอลรุ่นสมบูรณ์'

       ถ้าหากได้พาเฟรเนี่ยมทั้งหมดมาครอบครอง  หลังจากสร้างหอกไลฟาเอลแล้ว  กริดจะยังเหลืออีกมากถึงสิบชิ้น  ไม่สิ  เขาไม่จำเป็นต้องยึดติดกับหอกไลฟาเอล  พาเฟรเนี่ยมที่มากถึง 28 ชิ้นสามารถใช้ประโยชน์ได้หลากหลาย  

       และสิ่งที่กริดสนใจยิ่งกว่าพาเฟรเนี่ยมก็คือ… เวทย์มนต์หนึ่งชนิด 

       'เราจะเรียนเวทย์มนต์ได้จริงหรือ?  ช่างตีเหล็กเนี่ยนะ?'

       แม้จะเป็นเพียงเวทย์มนต์ชนิดเดียว  แต่มันคือเวทย์มนต์จากจอมเวทย์ในตำนาน  ระดับความรุนแรงจะต้องเหนือจินตนาการแน่  กริดที่กำลังขนลุกซู่  ได้ยินยอมทำภารกิจโดยไม่คิดลังเล

       "ตกลง!  ฉันจะทำ!"

       ในเวลาเดียวกัน

[ ตัดสินใจได้ฉลาดมาก! ]

       เศษเสี้ยวดวงวิญญานของบราฮัมได้ลอยเข้าไปในตัวกริดทันที

[ บราฮัมพยายามสิงร่างท่าน  ท่านจะยอมรับหรือไม่? ]

       "แน่นอน!"

       ในเวลาเดียวกัน  ร่างของกริดก็อาบไปด้วยเสาสำแสงสีขาว

[ ท่านยินยอมให้ดวงวิญญานของจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่  บราฮัม  เข้าสิงร่าง ]
[ คลาสของท่านถูกเปลี่ยนจาก<ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า>ไปเป็น<จอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่> ]
[ นับแต่นี้ไป  ร่างกายของท่านจะขยับตามความนึกคิดของบราฮัม ]

       "ว้าว..."

       สมาชิกทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างอุทานออกมาพร้อมกัน  เป็นเพราะภายในหน้าต่างปาร์ตี้  รายละเอียดของกริดได้เปลี่ยนไปหลังจากยอมรับดวงวิญญานของบราฮัมเข้าไปในร่าง

=======
กริด(จอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่)
เลเวล : 545
พลังชีวิต : 858,310
มานา : 13,965,000
=======

       รายละเอียดที่แสดงในปาร์ตี้ไม่ได้ลงลึกไปถึงค่าสถานะเช่น  พลังโจมตี  พลังเวทย์  พลังป้องกัน  ทักษะที่มี  และอื่นๆ   แต่คนที่เหลือก็สามารถเดาค่าสถานะคร่าวๆ ของกริดได้จากพลังชีวิต  เลเวล  และมานา  

       กริดในรูปลักษณ์ใหม่  ผมสีขาว  ตาสีแดง  ได้หันมาพูดกับทุกคนว่า

       "ขอบคุณทุกคนมาก  แต่คณะรวบรวมพาเฟรเนี่ยมคงไม่จำเป็นอีกแล้ว  ดังนั้น  พวกนายรีบกลับไปเรย์ดันก่อน"

       ซ่าาา!

       เมื่อพูดจบ  กริดก็หายไปจากสายตาของทุกคน

• Next
• Previous