จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 295

       "..."

       ทันทีที่ทุกคนเดินออกจากเขตแดนโลหิต  ข้อความระบบอันน่าเศร้าใจก็แสดงขึ้น

[ สมาชิกปาร์ตี้ <ฮิวรอย> เสียชีวิต ]

       บรรยากาศพลันตึงเครียดทันที

       "ชิ… มาถึงวันที่ฉันต้องยอมสละชีวิตของเพื่อนเพื่อให้ตัวเองรอดจนได้สินะ..."

       "เป็นเพราะพวกเรามีพลังไม่พอ  รู้แบบนี้แล้ว  จงพยายามให้มากขึ้นซะ"

       ไม่มีใครในปาร์ตี้คิดกล่าวโทษกริดอีก  พวกเรารู้ดีว่ากริดเองก็ไม่อยากสละฮิวรอยไปเช่นกัน  เมื่อลองมองย้อนกลับไป  การตัดสินใจของกริดนั้นถูกต้องแล้ว  ต้องขอบคุณกริด  ไม่อย่างนั้นทุกคนในที่นี้คงไม่รอดกลับออกมาแน่  หนึ่งชีวิตสามารถช่วยแปดชีวิตไว้ได้  ไม่มีการตัดสินใจใดจะเหมาะสมและถูกต้องไปมากกว่านี้อีก

       เขาคาดเดาลักษณะนิสัยของบอสและตัดสินใจทำสิ่งนี้ลงไปงั้นหรือ?  ตอนนี้ทุกคนได้รู้แล้วว่า  สิ่งที่กริดเติบโตขึ้นนั้น  ไม่ได้มีเพียงอุปนิสัยและพลังต่อสู้เพียงอย่างเดียว  แต่ยังรวมไปถึงสติปัญญาด้วย  หากลองพิจารณาดูให้ดี  สถานการณ์ในตอนนี้ก็ไม่ได้แย่อะไรนัก

       แต่เรกัสยังคงยอมรับไม่ได้

       "ฉันยอมเลือกให้พวกเราตายทุกคน  ดีกว่าเสียสละใครคนใดคนหนึ่ง"

       เดิมที  เรกัสก็เป็นคนที่เห็นอกเห็นใจผู้อื่น  และมีความยุติธรรมอยู่ในหัวใจยิ่งกว่าใคร  ในยามที่กริดยังเป็นตัวตนน่ารังเกียจสมัยอดีต  มีเพียงเรกัสเท่านั้นที่ทำดีด้วยจากใจจริง  ดังนั้น  ความเสียใจของเรกัสในคราวนี้  กริดจึงเข้าใจได้ดีกว่าใคร  แต่ความเข้าใจ  ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องเห็นด้วย

       "ถ้ามีเวลาตัดพ้อล่ะก็  รีบฆ่ามอนสเตอร์ซะ  พวกเราต้องเคลียร์อาคารอีกสี่แห่งภายในเวลา 23 ชั่วโมง"

       "...!"

       ก่อนหน้านี้  ปาร์ตี้ของกริดใช้เวลาราวสิบชั่วโมงในการเคลียร์แต่ละอาคาร  เวลาเท่านี้ถือว่าเร็วมากแล้ว  เพราะในสองวันแรก  กว่าจะเคลียร์ได้แต่ละอาคารก็ปาเข้าไป 12 ชั่วโมง

       ในแต่ละอาคารมีแพมไวร์ที่แข็งแกร่งอยู่หลายตน  โดยเฉพาะอาคารที่มีแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์มากกว่าสองตนนั้นอันตรายมาก  แวนเนอร์จำใจต้องใช้ทักษะอมตะออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

       ในตอนนี้  กริดได้เปลี่ยนกลยุทธ์เพื่อลดเวลาในแต่ละอาคารลง  เขาต้องการจะเคลียร์หนึ่งอาคารให้ได้ภายในหกชั่วโมง  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  เมื่อต้องสูญเสียไปหนึ่งคนด้วยแล้ว 

       ตลอดทางที่เผชิญหน้ากับแวมไพร์  กริดได้แสดงให้ทุกคนเห็นว่า  เขาคือคนที่เสียใจและโมโหกับการตายของฮิวรอยที่สุด

       "ใจเย็นก่อน  ถ้าพวกเรารีบเกินไป  ทุกอย่างอาจพังลงได้  แถมถ้าโชคไม่ดีต้องสู้กับแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์เกินสองตนล่ะก็  ถึงตอนนั้นคงแย่แน่  พวกเราควรมีเวลาสำหรับการพักผ่อนบ้าง"

       "แวนเนอร์พูดถูก  พวกเราควรกลับไปใช้กลยุทธ์เดิม  ไม่ต้องรีบร้อน  ไม่อย่างนั้นพวกเราก็จะมีแต่เจ็บตัวมากขึ้น  กริด… ฉันเข้าใจความรู้สึกนายนะ  แต่อย่าฝืนตัวเองมากเกินไป"

       ป็อนพยายามโน้มน้าว  แต่จิสึกะกับพีคซอร์ดคิดต่างออกไป

       "พวกเราควรทำตามที่กริดบอก  เอลฟิน-สโตนจะปรากฏตัวในวันพรุ่งนี้"

       "ถ้าถึงตอนนั้น  กริดยังมีเลเวลไม่ถึง 300 ล่ะก็  เหตุการณ์แบบในวันนี้ก็จะเกิดขึ้นอีกครั้ง"

       เป้าหมายถูกตั้งไว้อย่างแน่ชัดแล้ว

       "ยิ่งรีบก็ต้องยิ่งเร็ว  พวกเราเร่งมือเถอะ"

       เมื่อเข้ามาภายในอาคารหลังใหม่  กริดได้เล็ง<มายา>ขึ้นไปทำลายเพดานอาคารทันที

       ครืนนนนน!

       เกิดเป็นเสียงดังสนั่นเมื่อเพดานพังลงมา  เศษฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่วท้อง

       ตึง!

       ปึ้ง! ปึ้ง!

       แกร่กแกร่ก!     

       เศษหินกระจายลงมากระทบกับพื้นที่ด้านล่าง

       โลงศพที่วางอยู่ในห้องโถงซึ่งเพดานถูกทำลาย  ฝาโลงถูกเปิดออก  แวมไพร์ด้านในตื่นขึ้นด้วยความโมโหสุดขีด  พวกมันกวาดสายตาไปโดยรอบด้วยแววตากินเลือดกินเนื้อ

       "ใครมันบังอาจปลุกพวกเราจากนิทรา?"

       "เจ้ามนุษย์ชั้นต่ำ  พวกแกอยากตายมากสินะ!"

       "ไม่เลย  ฉันมาที่นี่เพื่อฆ่าพวกแกทุกคน"

       กริดถือ<ความผิดพลาด>และ<ดาบใหญ่เลียนแบบ>ไว้ในมือพร้อมกับพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่แสนเย็นชา

       'เรากำลังโกรธจัด...'

       สมาชิกปาร์ตี้ทุกคนมาที่นี่เพื่อช่วยภารกิจส่วนตัวของเขา  แต่ตนเองกลับไร้ประโยชน์ถึงเพียงนี้  กริดสั่นระริกอย่างโมโห

       "ฉัน...!"

       กริดเดินนำเข้าไปอย่างองอาจ  ไม่มีการหยุดชะงักหรือลังเล  ดวงตาข้างซ้ายจากผ้าปิดตาเพชฆาตได้ส่องประกายสีแดงท่ามกลางความมืด

       "ฉันจะต้องแข็งแกร่งขึ้นให้ได้!"

       ใช่แล้ว...  เขาจะต้องแข็งแกร่งขึ้น  ความน่าอดสูในวันนี้  เขาจะไม่ลิ้มรสมันเป็นหนที่สองเด็ดขาด  ในที่สุดกริดก็มีเป้าหมายในการเล่นเกมอย่างอื่นนอกจากเงิน  แล้วเขาต้องการอะไรบ้างเพื่อให้แข็งแกร่งขึ้น?  แน่นอนว่าต้องเป็นค่าประสบการณ์  เลเวล  และความคุ้นชินกับการต่อสู้   ไอเท็มเองก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้เช่นกัน

       "ย๊ากกกก!"

       กริดตะลุยเดี่ยวเข้าไปอยู่ท่ามกลางฝูงแวมไพร์  ภายในความมืดมิด  ทั้ง<ความผิดพลาด>และ<รองเท้ากริด>จะยิ่งทรงพลังมากขึ้น  ในตอนนี้  กริดแข็งแกร่งกว่าเมื่อครั้งอยู่นอกเมืองแวมไพร์เสียอีก

       เขาต่อสู้กับแวมไพร์จนสามารถหาจุดอ่อนและใช้ข้อได้เปรียบให้เกิดประโยชน์สูงสุด  แต่ก็ยังสามารถรักษาความเยือกเย็นได้ในเวลาเดียวกัน

       "อ๊ากก!  อั่ก!  ช--ช่วยด้วย!"

       "..."

       กริดกระหน่ำฟาดฟันแวมไพร์ราวกับคนเสียสติ  อาคารที่เคยใหม่  เพียงไม่นานก็กลายเป็นซากปรักหักพัง  ส่วนสมาชิกปาร์ตี้ก็คอยตามเก็บตกส่วนที่เหลือให้

       ***

       ณ จุดเกิดของผู้เล่นภายในปราสาทเรย์ดัน

       ชิ้งงง!     

       ฮิวรอยถือกำเนิดใหม่พร้อมกับเสาลำแสงสีขาว  เขาดูค่อนข้างสบายดีแม้ว่าเมื่อครู่เพิ่งจะถูกเอลฟิน-สโตนสับเป็นชิ้นๆ มาก็ตาม

       "แฮ่ก… แฮ่ก..."

       ฮิวรอยหายใจระรัว  ร่างกายสั่นระริกรุนแรง  แม้จะมีจิตใจที่แข็งแกร่ง  แต่ฮิวรอยก็ไม่เคยถูกสับเป็นชิ้นๆ มาก่อน  เขาพยายามหายใจเข้าออกเพื่อเรียกสติกลับมา  หน้าต่างค่าสถานะถูกเปิดออกมาดู  ฮิวรอยรีบตรวจสอบในส่วนของค่าประสบการณ์ทันที

       '10% ของจำนวนเลเวลงั้นหรือ...'

       ฮิวรอยที่มีเลเวล 293  ค่าประสบการณ์จึงลดลงไปมากถึง 29.3%  นับตั้งแต่เลเวล 200 เป็นต้นไป  ค่าประสบการณ์ที่จะสูญเสียยามตายนั้นอ้างอิงจากสัดส่วนของเลเวลผู้เล่น

       'แต่โชคยังดีที่ไม่มีไอเท็มดรอป'

       ในส่วนของความคงทนไอเท็มก็ลดลงไปมากเช่นนั้น  น้อยที่สุดคือ 100 หน่วย  ถ้าหากฮิวรอยเป็นผู้เล่นธรรมดาที่ไม่มีกริด  เขาจะต้องเสียค่าซ่อมแซมไอเท็มตรงนี้ในราคาที่สูงลิบ

       "ฮิวรอย?"

       ลอเอลรีบเดินมาหาฮิวรอยด้วยสีหน้าประหลาดใจ  อันที่จริง  ลอเอลคือผู้ที่มีงานยุ่งวุ่นวายมากที่สุดในกิลด์  ใบหน้าของเขาจึงดูเหน็ดเหนื่อยมาก

       "เกิดอะไรขึ้น?"

       ลอเอลรู้ดีว่า  การออกจากเมืองแวมไพร์มีอยู่เพียงสองวิธี  หนึ่งคือฆ่าบอส  ส่วนอีกหนึ่งคือการตาย  แต่ถ้ากลับมาตามลำพังแบบนี้ล่ะก็  มีได้เหตุผลเดียวเท่านั้น

       "นาย… ตายใช่ไหม?"

       ฮิวรอยพยักหน้าเบาๆ

       "บอสแข็งแกร่งเกินไป"

       "เล่าเรื่องราวให้ฉันฟังหน่อย"

       ไม่มีเหตุให้ฮิวรอยต้องปิดบัง  เขาบรรจงเล่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองแวมไพร์อย่างละเอียด  เมื่อลอเอลได้ฟัง  ดวงตาพลันลุกวาวทันที

       "กริดคิดวิธีนี้ได้งั้นหรือ?  ฮะฮะ!  เยี่ยมมาก!  ในที่สุด  สมองของกริดก็ไม่ได้เป็นแค่เครื่องประดับอีกแล้ว!"

       "..."

       ลอเอลดีใจกับการพัฒนาของกริดจากใจจริง  แต่เขาเลือกใช้คำพูดไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไรนัก  จึงช่วยไม่ได้ที่จะถูกฮิวรอยมองค้อนอยู่ครู่หนึ่ง

       ***

       "คณะเดินทางของกริดที่เมืองแวมไพร์ 13 คงจบลงด้วยความล้มเหลว  โดยพรุ่งนี้ในเวลาเดียวกัน  พวกเขาน่าจะปรากฏตัวที่จุดเกิดภายในปราสาท"

       ณ ห้องประชุมปราสาทเรย์ดัน     

       ลอเอลเรียกประชุมอดีตสมาชิกเซดาก้าห์ทุกคนเพื่อรายงานความคืบหน้าของปาร์ตี้  เมื่อได้ฟังข่าว  ทุกคนต่างก็มีสีหน้าเศร้าใจ

       โทบันขบกรามแน่น

       "ฉันน่าจะไปด้วยตั้งแต่แรก!"

       โทบันคือพาลาดินที่มีพลังเทพ  ตัวตนของเขาถือเป็นของแสลงสำหรับแวมไพร์  แต่สาเหตุที่ไม่ได้ร่วมคณะเดินทาง  เพราะโทบันได้รับมอบหมายหน้าที่ให้จัดการเหมืองมิธริลสีเหลือง  ในบรรดาสมาชิกโอเวอร์เกียร์  มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่มีทักษะจัดการบริหารเอ็นพีซี  โทบันคือหนึ่งในนั้น  เขาจึงเป็นตัวตนที่ขาดไม่ได้ในเหมืองแร่

       ลอเอลรอให้บรรยากาศเย็นลง  เขาจึงเปิดปากพูดขึ้นอีกครั้ง

       "ก็อย่างที่พวกนายรู้  พาเฟรเนี่ยมสำคัญต่อกริดมาก  ยิ่งกริดมีพาเฟรเนี่ยมเยอะ  เขาก็จะยิ่งแข็งแกร่ง  ดังนั้น  ในคณะเดินทางครั้งถัดไป  ฉันจะเพิ่มคนจากเดิมอีกสองคน"

       เรย์ดัน  ไบรัน  และเกาะคอร์ก  ในการจะเพิ่มจำนวนคนไปช่วยกริด  ดินแดนทั้งสามแห่งนี้จะต้องมีคนที่ทำงานหนักเพิ่มขึ้น  และคนๆ นั้นคือลอเอล  การสูญเสียคนช่วยแบ่งเบาภาระมากถึงสองคนนั้นสาหัสมาก  ลอเอลคงต้องลดเวลานอนลงอย่างเลี่ยงไม่ได้

       โทบันพูดขึ้น

       "ฉันไปเอง"

       "ไม่ได้"

       "ชิ...!  ลองคิดดูให้ดีสิ!  จะมีใครเหมาะไปกว่าฉันอีก!"

       "ฉันรู้  แต่ตอนนี้คนงานเหมืองมีจำนวนเกิน 100 ไปแล้ว  มีแต่นายเท่านั้นที่บริหารพวกเขาได้"

       "แล้วฉันล่ะ?"

       ราชันย์นักล่า  ทูน… ลอเอลส่ายศีรษะอีกครั้ง

       "นายก็ไม่ได้เหมือนกัน  ในตอนนี้  ผู้เล่นคลาสโจมตีเกือบทั้งหมดไม่อยู่ในเรย์ดัน  ถ้านายไม่อยู่อีกคน  พวกเราจะไม่มีใครที่โจมตีได้รุนแรงอีกแล้ว  นั่นเป็นอันตรายเกินไป"

       "แล้วนายคิดจะส่งใครไป"

       "นั่นสินะ"

       ลอเอลกวาดสายตาไปมองทุกคน  หากรวมฮิวรอยเข้าไปด้วย  ลอเอลจะต้องส่งผู้เล่นเพิ่มเข้าไปในปาร์ตี้กริดทั้งหมดสามคน  เป็นใครดีนะ...?  ที่สามารถไปช่วยกริดได้โดยไม่กระทบการบริหารดินแดนมากนัก

       หลังจากขบคิดอยู่นาน  ในที่สุดชื่อแรกก็ผุดออกมา

       "ไอเบลลิน"

       "ได้เลย!"

       ราชันย์แฟลมเบิร์จ  ไอเบลลิน… เขารู้สึกดีมากที่ถูกเรียกชื่อ  สองสามวันที่ผ่านมา  ไอเบลลินแทบไม่ได้ทำอย่างอื่นนอกจากฆ่ามอนสเตอร์รอบเหมือง

       "ส่วนอีกคน… เฮ่อ"  ลอเอลถอนหายใจด้วยสีหน้าตึงเครียด

       "ไม่ว่าฉันจะมองยังไง… ก็หาคนที่ไร้ประโยชน์เหมือนไอเบลลินไม่ได้อีกแล้ว"

       "บัดซบ!"

       ลอเอลและไอเบลลินเป็นคู่กัดกันมาตั้งแต่สมัยยังเป็นสิบรุคกี้  ในขณะที่คนทั้งสองมีปากเสียงเล็กน้อย  ใครบางคนได้มาเคาะประตูห้องประชุม

       "เข้ามา"

       เมื่อสิ้นเสียงลอเอล  ทหารก็เปิดประตูออก

       "มีแขกมาหาครับ"

       "แขก?"

       ในเวลาแบบนี้  จะมีแขกคนไหนมาหาได้อีก?

       "เชี่ย..."

       "ป--เป็นไปไม่ได้..."

       สมาชิกโอเวอร์เกียร์ทุกคนพลันตกตะลึงทันทีที่พวกเขารู้ว่าแขกคนดังกล่าวคือใคร

       "ยินดีที่ได้รู้จัก"

       แม้แต่เสียงพูดก็ยังไพเราะ...  ผิวพรรณนวลผ่อง  เส้นผมดำขลับเงางาม  เรือนร่างผอมเพรียวได้สัดส่วน  เสน่ห์อันหาที่สุดไม่ได้กำลังเฉิดฉายออกมาจากร่าง 

       เป็นใครอื่นไปไม่ได้นอกจาก… ยูร่า

       ลอเอลพลันฉีกยิ้มกว้างทันที

       ***

       "แฮ่ก  แฮ่ก… ชิ!  ฉันคงไม่รอดแล้วล่ะ"

       แวนเนอร์ที่เต็มไปด้วยบาดแผลได้กล่าวตัดพ้อ  สถานการณ์ตรงหน้ากำลังสิ้นหวังสุดขีด  แวมไพร์กว่า 100 ตนกำลังรายล้อมปาร์ตี้ไว้  แถมคราวนี้ยังมีแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์มากถึงสามตน

       ในทางกลับกัน  สมาชิกปาร์ตี้ของกริดทั้งแปดคนมีสภาพดูไม่ได้  พวกเขายับเยินประหนึ่งผ้าขี้ริ้ว  พลังชีวิตก้นหลอด  มานาหมดเกลี้ยง  ค่าเรี่ยวแรงแทบไม่เหลือ  จะให้ขยับปลายนิ้วยังยาก  เป็นผลพวงมาจากการออกล่าอย่างไม่หยุดพัก     

       "พวกมันมีมากเกินไป"

       "ฉันอยากตะบันหน้าไอ้ระยำเอลฟิน-สโตนสักหมัด  แต่น่าเสียดายที่คงต้องตายก่อนจะได้ทำแบบนั้น"

       สมาชิกปาร์ตี้ต่างตัดใจกันแล้ว  แม้กระทั่งจิสึกะที่คอยให้กำลังผู้อื่นมาตลอด  ในยามนี้เธอกลับไม่พูดอะไรออกมา  กริดหันไปชำเลืองหน้าอกทรงโตของจิสึกะ  ที่กระเพื่อมทุกครั้งเมื่อเธอหายใจเข้าออก  นี่เขากำลังชาร์จพลังอยู่งั้นหรือ?  ชายหนุ่มพลันกำ<ความผิดพลาด>ในมือแน่น

       หมับ...!

       เขารีดเร้นพลังกายเฮือกสุดท้ายเพื่อโจมตีใส่ศีรษะของแวมไพร์ตรงหน้า  ทันใดนั้น  ความสนใจของแวมไพร์ทุกตนก็มุ่งมาที่กริดทันที

       "บ้าไปแล้วรึไง!"

       "เฮ้!  หัวหน้าคิดชิงตายไปก่อนงั้นหรือ?  นายต้องให้พวกเราตายก่อนถึงจะถูก!"

       สมาชิกปาร์ตี้ที่เหลือตามรีบตามกริดเข้าไป

       "แฮ่ก… แฮ่ก..."

       กริดไม่พูดอะไร  เขาเอาเหวี่ยงดาบใส่ฝูงแวมไพร์ด้วยสีหน้าเหน็ดเหนื่อย  ยังดีที่หอกไลฟาเอลไม่รู้สึกเหนื่อยไปกับเขาด้วย  มันคอยบินวนปกป้องเขาอย่างสุดกำลัง  ไม่อย่างนั้น  กริดคงได้ตายไปนานแล้ว

       "เฮ่อ… เอาเถอะ… มาอาละวาดครั้งสุดท้ายกัน"

       แวนเนอร์ฮึดสู้เมื่อได้เห็นการลุยแหลกของกริด  เขากำโล่ในมือแน่น  แวนเนอร์ไม่เหลือทักษะที่ช่วยให้เป็นอมตะแล้ว  ส่วนโพชั่นก็ถูกซดเรื่อยๆ เมื่อระยะหน่วงมาถึง  สมาชิกคนอื่นเองก็ไม่ต่างกัน

       "ตายซะ!"

       ฝูงแวมไพร์เริ่มรุมโจมตีโดยมีแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์เป็นศูนย์กลาง  แวนเนอร์คิดจะใช้โล่บล็อคการโจมตีจากพวกมันไว้  แต่เพียงไม่นานก็ต้องล้มลง  สมาชิกคนอื่นเองก็เช่นกัน  ทุกคนฆ่าแวมไพร์ได้สองถึงสามตนและหมดแรงไป  หลังจากนั้นก็เป็นการปล่อยให้ฝูงแวมไพร์รุมโจมตี  พลังชีวิตพวกเขาลดลงในระดับที่น่าใจหาย

       "จิสึกะ!"

       ศัตรูสามารถทะลวงผ่านแนวป้องกันเข้าไปโจมตีแถวหลังได้  เมื่อจิสึกะกำลังตกเป็นเป้า  เซ็ดนอสจึงรีบใช้มานาเฮือกสุดท้ายเพื่อเสกลมพายุออกมาช่วย  แต่นั่นก็ไม่เกิดประโยชน์มากนัก  นี่คงเป็นจุดจบอย่างแท้จริง

       "แฮ่ก...  แฮ่ก..."

       ทุกคนทำได้เพียงรอรับความตาย  ในชั่วขณะที่แวมไพร์กำลังจะคร่าชีวิตพวกเขาไป...

       ชิ้งงงง!

       เสาลำแสงสีขาวส่องสว่างอีกครั้ง  เป็นสัญลักษณ์ว่ามีใครบางคนได้เลเวลอัพแล้ว 

       และใครคนนั้นก็จะต้องเป็น...

       "ให้พวกแกรอซะนานเลยนะ"

       เป็นกริด...     

[ ขอแสดงความยินดี! ]

[ เลเวลของท่านเพิ่มถึงระดับ 300 !  ท่านจะได้รับสิทธิประโยชน์ของการตื่นค่าสถานะระดับสาม! ]

[ ทุกค่าความอดทนหนึ่งแต้ม  พลังชีวิตจะเพิ่มขึ้น 25 และพลังป้องกันจะเพิ่มขึ้น 0.9 ]

[ ทุกค่าพละกำลังหนึ่งแต้ม  พลังชีวิตจะเพิ่มขึ้น 7 และพลังโจมตีจะเพิ่มขึ้น 0.6 ]

[ ทุกค่าสติปัญญาหนึ่งแต้ม... ]

...

...

[ ท่านได้รับทักษะลับของแพ็กม่าที่ถูกผนึกไว้ ]

[ ท่านได้รับทักษะ <ผสานไอเท็ม> ]

• Next
• Previous