จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 290

       "ผ--ผ้าคลุมมาลาคัส"

       มันออกจะโหดร้ายไปสักหน่อย… ไม่ใช่ว่าแวมไพร์มีสัมผัสที่ไวต่อกลิ่นคาวเลือดรึไง?  ทันทีที่แวนเนอร์สวมเข้า  เขาจะต้องตกเป็นเป้าหมายของฝูงแวมไพร์ขนาดมหึมาจากทั่วทั้งเมือง  การสวมมันเข้าไปไม่ต่างอะไรกับขุดหลุมฝังศพให้ตัวเอง

       'ต้องสวมจริงหรือ?'

       แวนเนอร์ลังเล  แต่ในทางกลับกัน  กริดและสมาชิกที่เหลือต่างมองมาทางแวนเนอร์ด้วยสีหน้ามุ่งมั่นจริงจัง

       "แวนเนอร์  พวกเราไม่มีเวลาแล้วนะ"

       "ความเร็วคือสิ่งสำคัญ  ต้องรีบล่อพวกมันให้ได้มากที่สุด"

       "พวกเราจะช่วยนายเอง  ไม่ต้องห่วง  รีบสวมผ้าคลุมอย่างสบายใจเถอะ"

       "...ตกลง  เข้าใจแล้ว"

       สมาชิกโอเวอร์เกียร์ทุกคนล้วนเตรียมใจที่จะตายไว้แล้ว  แวนเนอร์เองก็ไม่ต่างกัน  เมื่อทำใจได้  เขาก็สวมผ้าคลุมมาลาคัสและเดินนำทางทุกคนไป

       "ไปกันเถอะ"

       กริดไม่รีรอ  เขาตัดสินใจสั่งให้ทุกคนเข้าไปในอาคารขนาดใหญ่ตรงหน้า

       ***

       "กว้างมากเลยแฮะ  กว้างกว่าที่เห็นภายนอกเยอะเลยนะ"

       "ท่าไม่ดีแล้วสิ  การรับมือกับศัตรูจำนวนมาก  ควรกระทำในที่แคบมากกว่า"

       "ใช่  แถมไม่มีที่กำบังด้วย"

       เสียงบ่นของสมาชิกปาร์ตี้ดังก้องไปทั่วอาคาร  ชั้นล่างของอาคารนี้เป็นโถงใหญ่กว้างขวาง  เพดานสูงโปร่งขึ้นไปถึงชั้นเจ็ด  สองข้างทางมีบันไดวนขึ้นไปยังชั้นบน

       "พวกเราควรตั้งขบวนสู้ตรงบันได  อย่างน้อย  การถูกล้อมที่ชั้นบนก็ยังดีกว่าการถูกล้อมทุกทิศทางที่ชั้นล่างแบบนี้"

       นี่คือคำแนะนำของจิสึกะ  สมาชิกทุกคนรีบทำตามโดยไม่คัดค้าน

       "น่าขนลุกชะมัด"

       "หยั่งกับเป็นสุสานเลยนะ"

       ณ ใจกลางของห้องโถงขนาดใหญ่ชั้นล่าง  มีโลงศพนับร้อยกำลังวางเรียงรายอย่างไม่เป็นระเบียบ  ช่างเป็นภาพที่ชวนให้เสียวสันหลังเหลือเกิน

       กึกกึก!  กึกกึก!

       ในขณะที่ปาร์ตี้ของกริดเดินมาถึงบันได  อาคารที่เคยเงียบเชียบกลับเริ่มส่งเสียงดัง  โลงศพนับร้อยเกิดการสั่นสะเทือนจากภายในอย่างรุนแรงพร้อมกัน  เป็นเพราะฝูงแวมไพร์มหาศาลได้ลืมตาตื่นขึ้นจากกลิ่นคาวเลือดของผ้าคลุมมาลาคัส

       "พวกมันกำลังจะมา!"

       "เตรียมตัว"

       ทุกคนในปาร์ตี้รีบตั้งโซนป้องกันพร้อมกับหยิบอาวุธออกมาถือในมือ

       มีทั้งคันธนูสีแดงเข้มที่ดูราวกับเป็นภาพของมังกรแดงคำราม  หอกสีฟ้าอันงดงาม  สนับมือโลหะที่สามารถบดขยี้ทุกสิ่งที่ขวางหน้า  มีดสั้นที่ส่องประกายสีเงิน  และอื่นๆ อีกมากมาย

       ศาสตราวุธทั้งหมดที่ว่ามาล้วนมีอักษร G สลักอยู่  ตัวตนของกริดคือสิ่งที่ชาวโอเวอร์เกียร์ขาดไม่ได้ไปแล้ว

       ตึง!  ตึง!

       โครม!

       ฝูงแวมไพร์ต่างเปิดฝาโลงศพออกมาพร้อมกัน  พวกมันมีผิวหนังขาวซีด  เขี้ยวยาว  ดวงตาแดงก่ำ  ทุกตนล้วนจดจ้องมายังกลุ่มของกริดไม่ละลายตา  หากจะระบุให้แน่ชัด  พวกมันกำลังจ้องมาที่แวนเนอร์

       "เป็นกลิ่นคาวเลือดที่ยอดมาก"

       "ทันทีที่ลืมตาขึ้น  ฉันก็จะได้ลิ้มรสเลือดมนุษย์อันหอมหวานเลยหรือ"

       แวมไพร์คือสิ่งมีชีวิตนักล่าชั้นสูง  พวกมันไม่รู้สึกแตกตื่นเลยสักนิดที่มีมนุษย์อยู่ภายในดินแดน  ตรงกันข้าม  กลับรู้สึกยินดีเสียมากกว่า

       'ร--เร็ว!'

       แวมไพร์ที่อาศัยอยู่ในเมืองใต้ดินจะแตกต่างจากแวมไพร์ที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วทวีป  เลเวลเฉลี่ยพวกมันจะอยู่ที่ราว 280 ถึง 350

       "ส่งเลืออดมา!  ฉันจะลิ้มรสมัน!"

       "หึหึหึ  ฉันขอลิ้มคอต้นคอของเจ้านั่นก็แล้วกัน"

       แวมไพร์สองร้อยกว่าตนได้กรูเข้ามาหาด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ  พวกมันทุกตนล้วนกำลังมีเป้าหมายเดียวกัน

       แวนเนอร์

       "ฉันรับมือไม่ได้นานนักหรอกนะ!  กายาเหล็ก!  ปัญญาของผู้พิทักษ์!  ยักษาอวยพร!"

[ พลังป้องกันของท่านเพิ่มขึ้น 30%  ท่านจะได้รับความเสียหายจากการโจมตีประเภทแทงและฟันลดลง 50% เป็นระยะเวลาสามนาที ]  

[ พลังต้านทานเวทย์มนต์ของท่านเพิ่มขึ้น 30%  ค่าต้านทานทุกธาตุเพิ่มขึ้น 50% เป็นระยะเวลาสามนาที ]

[ ท่านสร้างบาเรียที่สามารถดูดซับความเสียหายได้ 20,000 หน่วย ]       

       แวนเนอร์ผู้หลงผิดได้นำแต้มสถานะทั้งหมดไปใช้อัพค่าพละกำลังมาตลอดจนกระทั่งเลเวล 200  แต่ถึงกระนั้น  เขาก็ยังสามารถเป็นตัวแทงค์หลักของปาร์ตี้ได้ด้วยความสุดยอดของทักษะอัศวินผู้พิทักษ์

       "โล่สุริยัน!"

       ชิ้งงง!

       เกิดเป็นลำแสงสว่างวาบกระทบกับศีรษะที่ไร้เส้นผมของแวนเนอร์  เพราะโล่ในมือของเขากำลังส่องสว่างราวกับดวงอาทิตย์

       "อึก!"

       จู่ๆ พลันเกิดแสงสว่างขึ้น  แวมไพร์ที่ไม่ทันระวังต่างลืมตาไม่ขึ้นไปพักใหญ่  แม้ส่วนมากจะได้รับผลกระทบนี้  แต่ก็ยังมีอีกราว 50 ตนที่อยู่ด้านหลังซึ่งไม่เป็นอะไรเลย  พวกมันพุ่งตรงเข้ามาโจมตีแวนเนอร์โดยไม่รีรอ

       เคร้ง!  เคร้ง!

[ ท่านได้รับความเสียหาย 5,600 หน่วย ]

[ ท่านได้รับความเสียหาย 5,980 หน่วย ]

[ ท่านได้รับความเสียหาย 7,110 หน่วย ]

       "อั่ก!  มันเจ็บนะเฟ้ย!  โอ้ย!"

       แวมไพร์นั้นมีพลังโจมตีที่สูงทั้งทางกายภาพและเวทย์มนต์  แถมยังฉลาดมาก  พวกมันใช้เวทย์มนต์เพื่อลดค่าต้านทานเวทย์ของแวนเนอร์และโจมตีซ้ำเข้าไป  ในบางครั้งก็ตรงกันข้าม  แวนเนอร์ที่ไม่อาจป้องกันตัวเองได้อย่างสมบูรณ์  เขาจึงได้รับบาดเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ

       ทางด้านสมาชิกโอเวอร์เกียร์ที่เหลือก็ไม่ได้นิ่งเฉย  เซ็ดนอสเริ่มลงมือเป็นคนแรก  เมื่อมีแวนเนอร์ช่วยดึงความสนใจอยู่ด้านล่างสุดของบันได  เซ็นนอสจึงใช้เวทย์ใหญ่ที่มีระยะเวลาร่ายนานอย่าง <พายุนิรันดร์>

       ฟ้าวววว!

       เกิดพายุหมุนวนอย่างเกรี้ยวกราดรอบจุดที่เซ็ดนอสเล็งไว้  แวมไพร์ทั้ง 50 ตนที่โจมตีเข้ามาต่างถูกขังอยู่ภายในพายุจนทำอะไรไม่ได้  สิ่งนี้คือสุดยอดทักษะของจอมเวทย์วายุ  เป้าหมายจะถูกกักขังอยู่ภายในพายุตั้งแต่ 30 วินาทีถึงห้านาทีแล้วแต่ระดับศัตรู  ข้อเสียเพียงอย่างเดียวคือการที่ไม่อาจโจมตีเข้าไปจากด้านนอกได้  อันที่จริง  หากเวทย์ชนิดนี้ถูกใช้อย่างเหมาะสม  มันจะเกิดประโยชน์ต่อพวกเดียวกันอย่างมหาศาล  เฉกเช่นในเวลาแบบนี้เป็นต้น

       "เยี่ยม!"

       เพราะได้เซ็ดนอสช่วยไว้  แวนเนอร์จึงมีโอกาสได้พักหายใจหายคอ  เขาซดโพชั่นพร้อมกับกวาดสายตามองไปโดยรอบ  แต่คราวนี้  แวมไพร์ที่เคยตาพร่าทั้ง 150 ตนในตอนแรกได้เริ่มกลับเข้ามาโจมตีแวนเนอร์ใหม่อีกครั้ง

       "ช--ช่วยฉันด้วยยย~~!  อ๊ากกก!"

       ฟุ่บฟุ่บ! ซู่วว!

       แวมไพร์เองก็มีทักษะต่อสู้ประชิดตัว  รวมไปถึงวิชาดาบ  ขึ้นอยู่กับพละกำลังและความว่องไวของแต่ละตน  ในยามที่แวมไพร์แถวหน้าโจมตีระยะประชิด  แวมไพร์แถวหลังก็กระหน่ำโจมตีเวทย์เข้าใส่แวนเนอร์อย่างไม่หยุดพัก

       "สาปอัมพาต!"

       "พันธนาการความมืด!"

       "อุ้งมือแห่งเนเดอร์!"

       เวทย์มนต์ชนิดสาปแช่งจำนวนมากได้ลดพลังป้องกันเวทย์ของแวนเนอร์  แถมร่างของเขาเองก็ถูกตรึงจนไม่อาจขยับไปไหนได้

       "แย่แล้ว!"

       แขนขาของแวนเนอร์ถูกฝ่ามือสีดำจากความมืดจับไว้  ดาบในมือแวมไพร์จำนวนมากได้เล็งตรงมายังจุดอ่อน  แวมไพร์หิวกระหายบางส่วนได้แยกเขี้ยวออกมาหวังจะกัดคอแวนเนอร์เพื่อดูดเลือด

       ฉึก!ฉึก!

       "อ๊ากกกก!"

       แวนเนอร์กรีดร้องอย่างเจ็บปวดหลังจากที่ถูกกัดและแทง  เขากำลังรู้สึกสิ้นหวังสุดขีด  พลังชีวิตเหลือเพียงก้นหลอด  แถมในปาร์ตี้ก็ยังไม่มีฮีลเลอร์  ดูเหมือนไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว  คงต้องใช้ทักษะอมตะที่มีระยะหน่วงนานแสนนานออกมา  แต่แวนเนอร์อยากเก็บมันไว้ในยามที่เอลฟิน-สโตนปรากฏตัวมากกว่า

       "ชิ!  ทำอะไรสักอย่างสิฟะ!"

       แวนเนอร์โพล่งขึ้นอย่างหงุดหงิด  เมื่อแวมไพร์จำนวนมากยังคงตามราวีตนไม่เลิก

       "นายทำได้ดีมาก!"

       "ใกล้จะเสร็จแล้ว!"

       ป็อน  เรกัส  เฟคเกอร์  และพีคซอร์ด  เมื่อแวนไพร์ทุกตนพุ่งเป้าไปที่แวนเนอร์  จอมทำลายทั้งสี่คนก็เริ่มใช้ทักษะใหญ่เข้าไป  ในขณะที่พวกมันไม่ทันระวังตัว  ทักษะโจมตีอันทรงพลังก็ปะทะกับร่างอย่างจังจนได้รับบาดเจ็บรุนแรง

       "อ๊ากกก!"

       "เจ้าพวกมนุษย์!  กล้าดียังไง!"

       แวมไพร์ที่ได้รับบาดเจ็บต่างหันมาจ้องคนทั้งสี่  แต่ทันใดนั้น  มีใครบางคนได้พูดขึ้น

       "ตัวเอกอยู่ทางนี้!   ไม่สิ  ต้องเรียกว่านางเอกสินะ?"

       แตกต่างจากบันไดชั้นล่างที่แสนวุ่นวาย  ที่ชั้นบนนั้นทั้งเงียบสงัดและไร้คนรบกวน  จิสึกะสามารถมีสมาธิกับการยิงได้อย่างเต็มที่  ร่างกายอันเย้ายวนได้โก่งคันธนูไปด้านหลังอย่างองอาจ

       ฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บ!

       ลูกศรนับสิบดอกถูกยิงขึ้นด้านบนราวกับจรวด  เพียงไม่นานก็พุ่งตกลงมาอีกครั้งประหนึ่งห่าฝนธนู  มันถือเป็นการลอบโจมตีอันสมบูรณ์แบบ  เพราะแวมไพร์ส่วนใหญ่กำลังตั้งรับการโจมตีจากคนทั้งสี่อยู่

       "อ๊ากก!"

       พื้นอาคารเจิ่งนองไปด้วยเลือด  บรรยากาศภายในที่เคยเงียบสงัดพลันร้อนรุ่มขึ้นมาทันที  เหล่าแวมไพร์ที่ถูกทะเลเพลิงย่างสดได้มีพลังชีวิตลดลงต่ำกว่า 60% ไปแล้ว

       ในที่สุดก็ถึงเวลาของพระเอกตัวจริง

       "นายท่าน!  ตอนนี้แหละ!"

[ พลังใจของท่านเพิ่มขึ้น ]

[ พลังโจมตีและพลังโจมตีเวทย์มนต์ของท่านจะเพิ่มขึ้นอย่างมากในการโจมตีถัดไป ] 

[ การโจมตีถัดไปของท่านจะติดคริติคอล 100% ]

       ฮิวรอยได้ใช้สุดยอดบัฟของตนกับกริด  เป็นเวลาเดียวกันกับที่กริดออกจากปาร์ตี้เพื่อไม่ให้ค่าประสบการณ์หารกับคนอื่น  ชายหนุ่มซดโพชั่นบัฟค่าประสบการณ์พร้อมกับสวมผ้าปิดตาเพชรฆาต  หลังจากนั้นก็เป็นการใช้โทสะช่างตีเหล็กและเริ่มรำดาบ

       "วิชาดาบแพ็กม่า..."

       ใครกันที่บอกว่าความมืดจะลดทอนฝีมือการต่อสู้?  ไม่เลย  นั่นมันตรงกันข้าม

       ซู่วววว!

       ภายในความมืดมิด  คุณค่าที่แท้จริงของ <ความผิดพลาด> จะถูกสำแดงออกมาในระดับสูงสุด  ออร่าอันทรงพลังได้เอ่อล้นไปทั่วบรรยากาศ  ทักษะหมู่ที่มีความรุนแรงสูงสุดในซาทิสฟายขณะนี้พลันถูกใช้ออกไป

       "มายาร่ายรำ!"

       ระดับของมันเพิ่มขึ้นหนึ่งเลเวลหลังจากการต่อสู้กับปาสคาล  ความรุนแรงของมายาร่ายรำจึงเพิ่มขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก  ไม่เพียงจำนวนครั้งและความเสียหายในแต่ละรัศมีดาบจะเพิ่มขึ้น  แต่มันยังเพิ่มประสิทธิภาพในการทะลุทลวงเข้าไปอีก

       ฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บ!

       รัศมีดาบสีน้ำเงิน-ดำได้ฉีกกระชากร่างของสิ่งมีชีวิตทุกชนิดในเส้นทางที่มันพุ่งผ่าน  แถมแวมไพร์ที่ถูกเซ็ดนอสขังไว้เมื่อครู่  เมื่อหลุดจากพันธนาการ  พวกมันก็โดนรัศมีคมดาบเฉือนร่างเข้าไปเต็มๆ

[ คริติคอล! ]

[ เอฟเฟคของ <ถุงมือแสงศักดิ์สิทธิ์> แสดงผล  ทักษะ <โจมตีห้าเท่า> ทำงาน ]

[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 5,490,500 หน่วย ]

[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 5,670,000 หน่วย ]

[ ท่านสร้างความเสียหาย... ]

...

...

[ นี่คือสถิติใหม่ที่ถือเป็นประวัติการณ์! ]

[ ท่านได้สร้างความเสียหายต่อศัตรูเกินกว่า 100 ล้านหน่วยภายในระยะเวลาเพียงห้าวินาที! ]

[ ค่าชื่อเสียงระดับทวีปเพิ่มขึ้น 5,000 แต้ม ]

       กริดจะต้องสร้างไอเท็มเกรดเลเจนดารีมากถึง 10 ชิ้นเพื่อให้ได้ค่าชื่อเสียงมากขนาดนี้!

       'อย่างน้อยก็มีโอกาสสุ่มเพิ่มอีกห้าครั้งสินะ...'

       นับเป็นสิ่งที่กริดไม่คาดคิดว่าจะได้รับ

       "อ๊ากกก!"

       "แค่ก...!"

       ภายในอาคารดังก้องไปด้วยเสียงร้องอันเจ็บปวดของเหล่าแวมไพร์  พวกมันทั้ง 200 ตนล้วนได้รับบาดเจ็บสาหัสและใกล้ตายเต็มที  สิ่งสำคัญของกริดในเวลานี้คือค่าประสบการณ์  เขารีบกระโจนลงไปกลางวงพร้อมกับใช้วิชาดาบ <คลื่น>

       ซ่าาา!

       ปราณดาบได้กระจายออกไปทุกทิศทางและสร้างความเสียหายกับฝูงแวมไพร์  แถมยังส่งผลให้พวกมันเคลื่อนไหวช้าลงด้วย

       "แกนะแก!"

       "ฉันจะดื่มเลือดของแก!"

       แวมไพร์ทุกตนได้เพ่งความสนใจมาที่กริดแต่เพียงผู้เดียว  กริดกำลังตกอยู่ในอัตราย  แต่ดูเหมือนสมาชิกโอเวอร์เกียร์จะไม่มีใครคิดยื่นมือเข้าไปช่วย  พวกเขากำลังชั่งใจว่า  การโจมตีของตนอาจไปแย่งค่าประสบการณ์อันแสนสำคัญจากกริดเอาได้

[ ท่านโจมตีพลาดเป้า ]

       "อะไรกัน?"

       สีหน้าของกริดพลันมึนงง  ฝูงแวมไพร์ได้เปลี่ยนร่างกายให้เป็นกลุ่มหมอกสีดำ  จนการโจมตีจากกริดพลาดเป้าทั้งหมด  พวกมันต่างได้ใจในทันที

       "วะฮ่าฮ่าฮ่า!  ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดที่จะถูกมนุษย์ชั้นต่ำฆ่าได้หรอกนะ!"

       "แกเสร็จพวกเราแล้ว!"

       ซ่าาา!

       กลุ่มหมอกสีดำได้หมุนวนเป็นพายุไปรอบตัวกริด  ในขณะที่กริดกำลังครุ่นคิด  พวกมันก็เตรียมจะใช้เวทย์มน์ <กลืนโลหิต> แบบเดียวกับเอลฟิน-สโตน  แต่มีระดับต่ำกว่า  

       ทว่า… แผนของพวกมันก็ต้องพังไม่เป็นท่า 

       "จัดการกับพวกมันรอบๆซะ!"

       กริดตะโกนสั่งใครบางคน

       โนเอะ?  แรนดี้?  ไม่เลย  กริดไม่คิดจะแบ่งค่าประสบการณ์กับสัตว์เลี้ยง  เขากำลังออกคำสั่งกับหอกไลฟาเอลสีทองต่างหาก

       "เฮ้ย?"

       แบบจำลองศาสตราวุธเทพของโบสถ์รีเบคก้า  อาวุธชนิดนี้ถือเป็นของแสลงกับผู้ใช้เวทย์มืดทั้งมวล  แม้ความรุนแรงในการสะกดข่มจะเทียบกับศาสตราวุธเทพของจริงไม่ได้  แต่เนื่องด้วยมันถูกสร้างขึ้นโดยแก่นแท้แห่งเทพธิดา  พลังเทพที่แฝงอยู่ภายในจึงเป็นของจริง  หอกไลฟาเอลสีแดงได้ทำให้เหล่าแวมไพร์ทั้งฝูงต้องกลับสู่ร่างเนื้ออีกครั้ง

       "ป--เป็นไปม่ได้!"

       พวกมันไม่อาจขยับตัวได้ดั่งใจนึก  ก่อนหน้านี้ก็บาดเจ็บเจียนตายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว  ตอนนี้ยังถูกข่มด้วยพลังเทพเข้าไปอีก  กริดแสยะยิ้มให้กับภาพของแวมไพร์ที่น่าสมเพชซึ่งกำลังหมอบคลานอยู่บนพื้นอย่างไร้ศักดิ์ศรี

       "วะฮ่าฮ่าฮ่า!  ดูๆ ไปพวกแกก็น่ารักเหมือนกันนะ"

       บอสที่แข็งแกร่งที่สุด  เอลฟิน-สโตน  กองค่าประสบการณ์จากแวมไพร์ตรงหน้าได้ทำให้กริดลืมความน่ากลัวของเอลฟิน-สโตนไปเสียสนิท

       ฉึก! ฉึก!

       ฉั่วะ!

       ดาบใหญ่สีน้ำเงินไล่ละเลงเลือดแวมไพร์ตัวแล้วตัวเล่าเป็นผักปลา  มีบางส่วนที่คิดโจมตีกลับ  แต่จิสึกะและเซ็ดนอสก็ไม่ยอมให้ทำเช่นนั้นได้  ทั้งสองคนโจมตีเข้าไปเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของพวกมัน  ส่วนป็อน  เรกัส  เฟคเกอร์  และพีคซอร์ด  สี่คนนี้ได้ปิดกันทางหนีทั้งหมดของฝูงแวมไพร์ไว้

       ค่าประสบการณ์ของกริดในปัจจุบันกำลังพุ่งกระฉูดอย่างติดปีกราวกับมีอภิมหาเศษรฐีคอยเกื้อหนุน  ไม่สิ  ยิ่งกว่าติดปีก  เป็นเครื่องบิน  เที่ยวบินที่จะพาเขาไปสู่เลเวล 300

• Next
• Previous