จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 233
ท้องฟ้าย่างเข้าสู่รุ่งเช้า
ป่าลึกลับ ภายนอกของมันดูเหมือนหลุดมาจากภาพวาดเก่าแก่สไตล์ตะวันออก ผืนป่าแห่งนี้ถูกทิ้งให้รกร้างมาเป็นเวลานานหลายร้อยปี
"..."
ท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม ชายคนหนึ่งกำลังยืนอยู่หน้ากองไฟ ผมของเขามีสีดำสนิทและหนากว่าเส้นไหม ผิวพรรณที่เคยขาว ยามนี้กำลังเปรอะเปื้อนไปด้วยผงฝุ่นและบาดแผล
สวบ...
ศัตรูมากมายนับไม่ถ้วนมักถูกสะท้อนอยู่ในแววตาที่แสนเดียวดายคู่นี้
ชายที่อยู่ตรงหน้า เขาล้มลง ลุกขึ้น และล้มลงอีกครั้ง ฉันต้องการจะฆ่าเขาเพื่อที่จะได้ไม่ต้องลุกขึ้นมาสู้อีก แต่เรื่องนั้นไม่ง่ายเลย
พวกเขาแข็งแกร่งขึ้นทุกครั้ง แถมที่แย่ไปกว่านั้น มีมนุษย์ที่สุดยอดคนหนึ่งคอยปกป้องพวกเขาอยู่ บางที ชายคนนี้อาจมีฝีมือสูงส่งทัดเทียมได้กับพลังครึ่งหนึ่งของอาจารย์เรา เราไม่อาจทำอะไรเขาได้เลย เขาเหนือกว่าเราอย่างชัดเจนในทุกด้าน
เราจะทนได้อีกนานแค่ไหนกันนะ?
ในอดีต กองทัพของพวกมนุษย์เคยมาที่นี่ บางครั้งก็เป็นมอนสเตอร์อันแสนดุร้ายนับไม่ถ้วน เราปกป้องผืนป่าแห่งนี้จากสิ่งมีชีวิตทุกรูปแบบมาเป็นเวลานานแล้ว ทว่า นี่คือครั้งแรกที่รู้สึกเข้าตาจน
ถึงกระนั้น เราก็ยังสามารถสงบใจได้อยู่
'เรา...'
เราต้องปกป้องให้ได้ เธอคนนั้นอยู่บนยอดเขาแห่งนี้ เธอคือมนุษย์เพียงคนเดียวที่ไม่เกลียดเรา เธอไม่เกลียดตัวตนของเรา ที่ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากเลียนแบบผู้อื่น เราจำไม่ได้แล้วว่าเห็นหน้าเธอครั้งสุดท้ายเมื่อไร แต่ไออุ่นจากเธอจะยังคงเจิดจ้าอยู่ตลอดไป เราจะไม่มีวันปล่อยให้ผู้บุกรุกเหล่านี้ผ่านผืนป่าเข้าไปก่อกวนความสุขของเธอได้
"วิชาดาบแพ็กม่า"
มนุษย์คนหนึ่งในกลุ่มนี้เอ่ยชื่อวิชาที่คุ้นเคยออกมา มันคือเทคนิคที่อาจารย์ของเราใช้เป็นประจำ ทว่า ชายคนนี้รับมือได้ง่ายมาก เราก็แค่ใช้เทคนิคเดียวกันตอบโต้กลับไป ความเร็วของเรามีสูงกว่ามนุษย์คนนี้ การเผชิญหน้ากับเขาจึงเป็นเรื่องไม่ยาก
แต่ว่า
"...?"
การเคลื่อนไหวของเขาเปลี่ยนไปกลางคัน จังหวะขยับเท้าจู่ๆ ก็พลิกจากสังหารกลายเป็นร่ายรำ
"สังหาร!"
"ร่ายรำ!"
มนุษย์คนนี้หลบสังหารของเราพร้อมกับฟันรัศมีดาบออกมาหลายสิบเส้น
ฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บ!
เราไม่อาจรับมือกับรัศมีดาบมากมายขนาดนี้ไหว ในอีกความหมายหนึ่ง ร่างที่ทำการคัดลอกรูปลักษณ์ของแพ็กม่าถูกอาบไปด้วยบาดแผลทันที พลังชีวิต 1 ใน 5 ของหลอดสูญไปอย่างน่าใจหาย มนุษย์คนนั้นพลันดีใจทันทีที่โจมตีใส่เราสำเร็จ
"เป็นยังไงบ้างล่ะ? ถูกหลอกใช่ไหม? ฉันเจ๋งรึเปล่า? หืม?"
กริด เขากำลังอยู่ในรอบที่ 83 ของการฝึกซ้อมกับร่างโคลน ชายหนุ่มเปลี่ยนวิชาดาบโจมตีในกลางคัน
ณ บัดนี้ เขากลายเป็นนักรบที่เริ่มมีหัวคิดขึ้นมาบ้างแล้ว
"เยี่ยม!" ปิอาโร่ชมเชย คราวนี้เขากล่าวออกมาจากใจจริง
'จากแพเทรี่ยนมายังเรย์ดัน...'
ปิอาโร่เคยมองเห็นว่า พรสวรรค์ของกริดคงมาถึงทางตันแล้ว กริดสมองทึบเกินกว่าจะเข้าใจสิ่งที่ซับซ้อนได้ ทว่า ในยามนี้กลับมีวัตถุดิบชั้นเลิศสำหรับการเรียนรู้ปรากฏตัวขึ้น ใช่แล้ว ร่างโคลนของแพ็กม่า ก็จริงอยู่ที่ทักษะของแพ็กม่าไม่มีทางถูกคัดลอกมาได้หมด แต่ร่างโคลนนั้นแข็งแกร่งกว่ากริดแน่นอน
ปิอาโร่คอยชี้แนะ เมื่อการต่อสู้ดำเนินไปเรื่อยๆ กริดได้รับแสงสว่างและพัฒนาตนเองขึ้นอย่างก้าวกระโดด
'อาจารย์ทำได้แค่เพียงบอกใบ้ลูกศิษย์ คู่ต่อสู้ที่ดีจะทำให้ลูกศิษย์ก้าวข้ามขีดจำกัดไปได้ และคู่ต่อสู้ที่สมบูรณ์แบบจะทำให้ลูกศิษย์ลืมว่าตนเคยมีขีดจำกัด'
นั่นคือคำพูดของอาจารย์ปิอาโร่
คู่ต่อสู้ที่สมบูรณ์แบบงั้นหรือ… ปิอาโร่ตามหามาทั้งชีวิต แต่กริดกลับได้พบมันแล้วต่อหน้าเขานี่เอง
"กรรร...!"
ร่างโคลนแพ็กม่าเริ่มส่งเสียง มันแผ่จิตสังหารอันรุนแรงออกไปทั่วผืนป่า เมื่อชีวิตเข้าใกล้ความเป็นความตาย ดูเหมือนมันจะรีดเร้นสัญชาติญานดุร้ายในตัวออกมาถึงขีดสุด
"หลังจากนี้ไปจะเป็นของจริง ดยุคกริด ฉันขอให้นายโชคดี"
"เข้าใจแล้ว"
หลังจากได้รับกำลังใจจากปิอาโร่ กริดย่างสามขุมเข้าไปหาอย่างไม่กลัวเกรง ร่างโคลนพลันใช้ดาบในมือวาดทักษะใหม่ที่กริดไม่เคยได้ยินมาก่อน
"ทำลายล้าง!"
วิชาดาบแพ็กม่า คือกลุ่มทักษะที่จะสร้างความเสียหายต่อเป้าหมายเป็นแบบกายภาพ โดยส่วนมากจะเป็นทักษะที่ไม่ล็อคเป้าหมายโดยตรง ทำให้มีโอกาสพลาดเป้าได้ง่าย ทว่า <ทำลายล้าง> นั้นต่างออกไป มันคือทักษะชนิดล็อคเป้าและจะสร้างความเสียหายเพิ่มเติมโดยการมองข้ามพลังป้องกันของศัตรูบางส่วน ระยะการใช้งานจะขึ้นอยู่กับความยาวของอาวุธ
ฉั่วะ...!
เป็นทักษะที่มีไว้เพื่อทำลายล้างสมชื่อ มันคือการโจมตีที่กริดไม่มีทางตอบโต้ทัน
"อ๊ากกก!"
เกราะแสงศักดิ์สิทธิ์ ยุปภัณฑ์สงครามประเภทชุดเกราะที่สร้างขึ้นโดยช่างตีเหล็กในตำนาน แพ็กม่า วัสดุที่ใช้คือโลหะแห่งเทพ อดามันเที่ยม มีคือชุดเกราะอันดับหนึ่งของเกมในเวลานี้ ทว่า เมื่อต้องอยู่ต่อหน้า <ทำลายล้าง> ชุดเกราะแสงศักดิ์สิทธิไม่อาจโอ้อวดศักยภาพได้เต็มปากนัก กริดพลันล้มลงทันที ในขณะที่ปิอาโร่ได้แต่ยืนอึ้งให้กับเทคนิคดาบอันตระการตา
'แพ็กม่า! ยิ่งฉันได้เห็นวิชาดาบของนาย นั่นก็ยิ่งทำให้ฉันอยากพบตัวจริง… ไม่ใช่ร่างโคลนเช่นนี้'
เป็นช่างตีเหล็ก แต่กลับสามารถเป็นสุดยอดนักดาบในเวลาเดียวกันได้ วิชาดาบที่สามารถตัดผ่าท้องฟ้าและภูเขาออกเป็นสองซีก ผู้ใช้ดาบที่เก่งที่สุดในโลกต่อจากอริยะดาบมุลเลอร์
'คนพวกนั้นแข็งแกร่งกว่าเราในตอนนี้'
ปิอาโร่รู้สึกเสียใจที่ตนเกิดผิดยุคสมัย เหตุใดเขาถึงไม่เกิดในยุคเดียวกับมุลเลอร์และแพ็กม่านะ? ถ้าได้อยู่ใต้ท้องฟ้าเดียวกันกับสองคนนั้น ตัวเขาเองก็คงได้ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่อย่างทัดเทียมไปแล้ว
ในยุคสมัยปัจจุบัน ไม่มีใครที่มีฝีมือระดับนั้นปรากฏตัวขึ้นมาอีกเลย ปิอาโร่แข็งแกร่งอย่างเดียวดายและไร้คู่ต่อกร เขาขาดคู่ฝึกซ้อมที่ดีเพื่อพัฒนาตนเองให้แข็งแกร่งเทียบชั้นสองคนนั้น
ในขณะที่ปิอาโร่กำลังตัดพ้อ
"...แค่ก! ฟู่ว! เกือบไป" เกิดเป็นแสงสีเขียวสว่างวาบอาบร่างกริดไว้อย่างอบอุ่น
"โชคดีที่สวมแหวนโดรันไว้ล่วงหน้า"
กริดพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน สภาพร่างกายของเขากลับมาเป็นปรกติดีทุกอย่าง บาดแผลใหญ่ที่หน้าอกอันตรธานหายไปในพริบตา อาการบาดเจ็บในจุดอื่นก็ไม่หลงเหลืออยู่ พลังแห่งไอเท็ม ทักษะฟื้นฟูของแหวนโดรันที่สอดประสานกับเกราะแสงศักดิ์สิทธิ์ ได้ฟื้นฟูพลังชีวิตของกริดกลับมาจนเต็มหลอดอีกครั้ง
"อะไรกัน...?"
ปิอาโร่พลันประหลาดใจ แม้แต่นักบุญหญิงในตำนานก็ยังไม่สามารถรักษาศพใกล้ตายให้หายเป็นปรกติเช่นนี้ได้ แล้วเหตุใด กริด ผู้ที่ไม่ใช่นักบุญหญิงถึงสามารถ..
กร๊อบ! กร๊อบ!
กริดยืดบิดตัวเส้นยืดสาย เขาพร้อมแล้วที่จะโจมตีกลับไป
"ฉันเองก็ใช้มันได้เหมือนกัน"
โดยทั่วไป วิชาดาบแพ็กม่าจะมีจังหวะก้าวเท้าตั้งแต่ 3 ถึง 7 ก้าว แม้จะฟังดูง่าย แต่พลังที่แท้จริงย่อมไม่อาจสำแดงออกมาได้ง่ายขนาดนั้น คงเป็นการยากที่ใครสักคนจะเลียนแบบการรำดาบของแพ็กม่าได้สมบูรณ์ และถึงแม้จะทำได้ แต่ทักษะก็จะไม่แสดงผลออกมาอยู่ดี
ทว่า สำหรับกริดแล้วมันเป็นไปได้ เขาสามารถทำให้วิชาดาบของแพ็กม่ากลายมาเป็นของตนได้เพียงเฝ้ามองและเลียนแบบ
กริดทำได้อย่างไร ในเมื่อเขาไร้พรสวรรค์?
เหตุผลงั้นง่ายมาก กริดคือผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า ชายหนุ่มเคยเรียนรู้วิชาดาบอันน่าทึ่งได้จากการจ้องมองภาพสลักผนังถ้ำ
แต่ยามนี้ คู่ต่อสู้ได้แสดงตัวอย่างให้ประจักษ์อย่างชัดแจ้ง
จะให้ไม่ทำเป็น… ก็คงไม่ได้แล้ว
"วิชาดาบแพ็กม่า..."
ครืด...!
<รองเท้ากริด> อันหนักอึ้งถูกลากไปบนพื้น กริดสำแดงอานุภาพของเทพนักรบออกมาให้ทุกคนได้เห็นด้วยวิชาดาบ
"ทำลายล้าง!"
[ ท่านเรียนรู้ทักษะใหม่ ]
[ ทำลายล้าง เลเวล 1 ]
วิชาดาบที่สำแดงอานุภาพแก่นแท้ของเทพนักรบ
_______
* โจมตี 1 เป้าหมายด้วยความรุนแรง 700%
* ทักษะนี้จะมองข้ามพลังป้องกันของศัตรู 60%
_______
เงื่อนไขการใช้งาน : สวมใส่อาวุธประเภทดาบ
มานาที่ใช้ : 750
ระยะหน่วงหลังใช้ : 3 นาที
เป็นทักษะที่อยู่กึ่งกลางระหว่างสังหารและร่ายรำ มันใช้มานาน้อยกว่าและมีระยะหน่วงต่ำกว่าสังหาร แต่สิ่งคำสัญที่สุด วิชาดาบทำลายล้างมีคุณสมบัติในการล็อคเป้าหมาย แตกต่างจากสังหารกับร่ายรำ
ถ้าหากทักษะนี้ถูกสลักไว้ในผนังถ้ำใต้น้ำตกโลรัน ชีวิตที่ผ่านมาของกริดคงจะสบายกว่านี้หลายเท่าทั้งในการต่อสู้และการล่ามอนสเตอร์
ฟุ่บ!
<ความผิดพลาด> ถูกตวัดเป็นรูปทรงจันทร์เสี้ยวไปด้านหน้า เกิดเป็นรอยฟันขนาดใหญ่พุ่งเข้าหาร่างของแพ็กม่าเลียนแบบ ทว่า ร่างโคลนก็เตรียมตัวรับมือไว้แล้วเช่นกัน
"วังวน!"
การสวนกลับเกิดขึ้นในจังหวะอันไร้ที่ติ ทำลายล้างถูกดูดเข้าไปในวังวนมิติลึกลับและพุ่งกลับออกมาหากริด รัศมีดาบอันทรงอำนาจกำลังจะเข้าปะทะร่างชายหนุ่ม
เขาจะต้องตายอยู่ที่นี่จริงหรือ? เพราะยามนี้ แหวนโดรันกำลังอยู่ในระยะหน่วง
คำตอบคือ… ไม่
"วังวน!"
[ วังวน เลเวล 1 ]
ประหนึ่งเป็นศูนย์กลางของพายุสงบนิ่ง มันทั้งราบเรียบและทรงพลัง
_______
* ทำการสะท้อนกลับการโจมตีทั้งหมดที่เกิดขึ้นภายในระยะเวลา 0.5 วินาทีหลังจากใช้ทักษะ
* ความรุนแรงของการสะท้อนจะเป็น 100% ของความเสียหายที่โจมตีเข้ามา
_______
เงื่อนไขการใช้งาน : สวมใส่อาวุธประเภทดาบ
มานาที่ใช้ : 2,000
ระยะหน่วงหลังใช้ : 2 นาที
"...!"
สมาชิกโอเวอร์เกียร์ต่างเหน็ดเหนื่อยจากการผลัดเปลี่ยนกันเป็นคู่ซ้อมในระหว่างที่กริดกำลังพักผ่อน ดวงตาของทุกคนพลันตกตะลึงอย่างคาดไม่ถึงเมื่อได้เห็นฉากการต่อสู้เต็มสองตา
ปิอาโร่เองก็เช่นกัน
'เป็นไปไม่ได้!'
ทุกคนเผยสีหน้าราวกับเห็นภูติผี นับจากเมื่อวานมาจนถึงวันนี้ ฝีมือการควบคุมของกริดพัฒนาขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครคาดคิดว่า กริดจะเล็งสะท้อนกลับด้วยจังหวะที่พอเหมาะขนาดนี้ได้
การโจมตีสวนกลับ ถือเป็นหนึ่งในเทคนิคที่กระทำยากมากที่สุด จังหวะการใช้งานทักษะจะต้องเหมาะสมเพื่อสลายการโจมตีของศัตรู เป็นสิ่งที่ไม่มีทางเกิดขึ้นได้ง่าย ถ้าหากขาดการฝึกฝนที่มากพอ
แต่กริดทำมันสำเร็จ เขาโต้กลับการสะท้อนด้วยการสะท้อน นั่นหมายความว่า กริดอ่านการเคลื่อนไหวของศัตรูได้อย่างทะลุปรุโปร่ง เป็นจุดที่ไม่มีใครคาดคิดว่าชายหนุ่มจะก้าวมาถึงได้
ซู่ววว!
[ เอฟเฟคของ <+9 ความผิดพลาด> แสดงผล ทักษะ <ผ่าสองซีก> ทำงาน ]
[ เอฟเฟคของ <+9 ความผิดพลาด> แสดงผล การโจมตีจะรุนแรงเป็น 5 เท่าจากปรกติ ]
[ เอฟเฟคของ <ถุงมือแสงศักดิ์สิทธิ์> แสดงผล การโจมตีจะรุนแรงเป็น 5 เท่าจากปรกติ ]
[ คริติคอล! ]
[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 1,375,900 หน่วย ]
แขนขวาของร่างโคลนถูกตัดขาด ดาบใหญ่สีเขียวหยกแยกจากกับเจ้าของและหล่นลงพื้น ดวงตาของกริดพลันทวีความคมกริบยิ่งขึ้นกว่าทุกครั้ง
'ถ้าหากนายมีโอกาสปิดฉาก ให้รีบโจมตีต่อเนื่องเข้าไปทันที!'
คำชี้แนะเมื่อวานของปิอาโร่ยังคงดังก้อง
"ย๊ากกก!"
ในขณะที่ร่างโคลนกำลังลนลานกับแขนที่เสียไปพร้อมกับดาบ กริดใช้ทักษะตามติดเข้าไปทันที มันคือทักษะที่ทรงอานุภาพยิ่งกว่ามายาร่ายรำ
ใช่แล้ว… ร่ายรำสังหาร
เปรี้ยงง!
ฉลาม นักล่าอันดับหนึ่งที่ปกครองผืนมหาสมุทรมายาวนานกว่า 415 ล้านปี!
<ความผิดพลาด> ได้ทำการเสียบร่างของแพ็กม่าเลียนแบบอย่างต่อเนื่อง
หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง…
ห้าครั้ง... เจ็ดครั้ง...
[ คริติคอล! ]
[ คริติคอล! ]
[ คริติคอล! ]
[ คริติคอล! ]
[ ค่าเรี่ยวแรงของท่านหมดลงเนื่องมาจาก <ร่ายรำสังหาร> ถูกใช้ครบ 7 ครั้ง ]
[ ค่าเรี่ยวแรงของท่านกลายเป็น 0 ท่านจะไม่สามารถขยับตัวได้ ]
"อึก...!"
ดวงตาของกริดพลันพร่ามัว เขาพยายามพยุงร่างไว้ แต่ก็มิอาจฝืนระบบเกมได้ ลำตัวทรุดลงไปกองกับพื้นประหนึ่งหุ่นกระบอกที่ถูกตัดเส้นเอ็นชักใย
ข้อความระบบจำนวนมากปรากฏขึ้นที่ตรงหน้า
[ ท่านสังหาร <ร่างโคลนแห่งป่าลึกลับ> ที่มีตัวตนมานานกว่า 153 ปี ]
[ ท่านได้รับค่าประสบการณ์ 8,450,109 หน่วย ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับเงินจำนวน 6,300 เหรียญทอง ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับไอเท็ม <สร้อยคอผู้พิทักษ์> ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับไอเท็ม <กำไลข้อมือผู้พิทักษ์> ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับไอเท็ม <ดาบใหญ่เลียนแบบ> ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับไอเท็ม <หินเสริมแกร่งอาวุธ> จำนวน 13 ก้อน ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับไอเท็ม <หินเสริมแกร่งเครื่องป้องกัน> จำนวน 15 ก้อน ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับไอเท็ม <หินเสริมแกร่งอาวุธที่ถูกอวยพร> จำนวน 4 ก้อน ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับไอเท็ม <หินเสริมแกร่งอาวุธที่ถูกอวยพร> จำนวน 6 ก้อน ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]
"ฮะ… ฮ่าฮ่า..."
เมื่อตรวจสอบเวลา เขาทำการต่อสู้ไปทั้งสิ้น 23 ชั่วโมงกับอีก 21 นาที ในระหว่างนั้น กริดพ่ายแพ้ไปทั้งหมด 82 ครั้ง ส่วนสมาชิกโอเวอร์เกียร์ก็แพ้ไปคนละไม่ต่ำกว่า 10 ครั้ง
แต่ท้ายที่สุด การต่อสู้อันยาวนานครั้งนี้ ชัยชนะได้ตกเป็นของพวกเขา
กริดหัวเราะอย่างโล่งใจ ในยามนี้ แม้กระทั่งปลายนิ้ว เขาก็ไม่อยากยกมันขึ้น ชายหนุ่มทำเพียงนอนแผ่หราอยู่บนดินเย็นๆ และหัวเราะเบาๆ
เขาสามารถก้าวข้ามขีดจำกัดของตนเองได้ ความพึงพอใจที่ไร้คำบรรยาได้โอบล้อมร่างกายไว้อย่างอบอุ่น เหล่าสมาชิกโอเวอร์เกียร์ต่างวิ่งเข้ามาหาอย่างพร้อมเพรียงกัน
"นายท่าน! สุดยอดมาก!"
"กริด! นายเจ๋งไปเลย!"
"กริด! นายเยี่ยมที่สุด! ฮ่าฮ่า! วะฮ่าฮ่าฮ่า!"
เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วป่าลึกลับ ผืนป่าที่เคยมีแต่เสียงกรีดร้องอยู่เสมอมา
แม้แต่ตัวของร่างโคลนแพ็กม่าเอง ในยามนี้มันก็อดอมยิ้มออกมาไม่ได้
ความทรงจำในอดีตหวนกลับมาฉายในสมอง เสียงหัวเราะอันสดใสของเธอที่ปราศจากการแต่งเติมในวัยเด็ก เสียงหัวเราะอันแหลมเล็กในยามที่เธอเป็นเด็กผู้หญิง และเสียงหัวเราะอันอบอุ่นเมื่อเธอโตเป็นสาว...
"..."
แววตาของมันพลันมืดลง ร่างโคลนไม่เหลือความสามารถในการคิดคำนึงอีกแล้ว หลังจากนั้น มันก็ได้ยินเสียงของใครบางคนพูดถึงตน
"เอ๋? มันยังไม่ตายหรือ? ทำไมถึงยังกระดุกกระดิกได้อยู่?"
"มันแค่สูญเสียร่างที่คัดลอกมา แกนกลางของร่างกายยังคงมีชีวิตอยู่ แต่นั่นคงไม่ต่างอะไรกับการที่ตายไปแล้ว เพราะสติปัญญาและทักษะจะค่อยๆ หายไปโดยที่เอากลับคืนมาไม่ได้"
"พวกเราควรฆ่ามันไหม?"
"ดูจากลักษณะของร่างโคลน เราควรเก็บมันไว้ศึกษา ดังนั้น ต้องปล่อยให้มันฟื้นฟูตัวเอง"
ในทางกลับกัน ปิอาโร่ยังคงยืนสั่นระริก เป็นอีกครั้งที่เขานึกขึ้นได้หลังจากเห็นพลังที่แท้จริงของกริด
แม้จะไม่ได้อยู่ใต้ฟ้าเดียวกับมุลเลอร์หรือแพ็กม่า แต่อย่างน้อย เขาก็ยังอยู่ใต้ฟ้าเดียวกับพลังของแพ็กม่า
'เป็นนายนี่เอง'
คนที่จะนำพาเขาไปสู่ขอบเขตแห่งอริยะดาบ
ได้ทั้งสกิลใหม่ ได้ทั้งแรร์ แถมควบคุมร่างกายได้เก่งขึ้น เลเวลอัพสุด ๆ
ReplyDeleteค้างหนักมาก ขอบคุณครับ
ReplyDeleteสนุกมาก ขอบคุณผู้แปลครับ
ReplyDeleteสนุกสนานมากมายครับ
ReplyDeleteผมว่าที่ปิอาโร่หวังไว้คงไม่สำเร็จเพราะ อันดับ1 มันต้องเป็นอริยดาบก่อน
ReplyDelete