จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 249

       หัวหน้ากิลด์ยัค  บูบัต

       มันคือชายที่มีดุลพินิจการตัดสินใจอันยอดเยี่ยม  ซึ่งมาพร้อมกับทักษะสร้างอาการผิดปรกติเป็นวงกว้าง  บูบัตมักถูกยกให้เป็น <ตัวชน> อันดับ 1 ของซาทิสฟายอยู่เสมอ  สนามรบที่มีบูบัตเป็นแนวหน้าจะสร้างความอุ่นใจให้พวกพ้องได้ทุกครั้ง  โดยชื่อเล่นที่ผู้คนมอบให้มันก็คือ...

       <ยัคผู้มาพร้อมชัยชนะ>

( ผู้แปล : ยัค - Yak วัวตัวใหญ่ชนิดหนึ่ง  มีขนยาว  อยู่ตามแถบภูเขา)

       แต่ในงานแข่งซาทิสฟายนานาชาติที่ผ่านมา  บูบัตไร้บทบาทโดยสิ้นเชิง  เชื่อเสียงที่สั่งสมมาไม่อาจแสดงออกได้ในงานแข่งครั้งใหญ่  ผู้คนต่างพากันผิดหวัง  

       เหตุเกิดจากสถาพของบูบัตไม่สมบูรณ์พร้อมงั้นหรือ?  เปล่าเลย  เป็นเพราะมันต้องเผชิญหน้ากับยูร่าและกริดติดต่อกัน  ความถนัดของบูบัตคือการสร้างอาการผิดปรกติ  แต่ทั้งหมดล้วนไร้ค่าเมื่ออยู่ต่อหน้าฝีมือควบคุมอันเป็นเลิศของยูร่า  

       กับกริดยิ่งแล้วใหญ่… ต่อให้ชายคนนี้ยืนเฉยๆ  เกรงว่าบูบัตก็ไม่อาจทำอะไรได้เช่นกัน 
       
       บูบัตหงุดหงิดอย่างมากที่ตนไม่อาจเฉิดฉาย  จนกระทั่งตอนนี้ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว  มันพยายามอย่างหนัก  ทั้งการออกล่ามอนสเตอร์เพื่อเก็บเลเวล  ได้รับทักษะใหม่  และขัดเกลาฝีมือควบคุมให้ดียิ่งขึ้น  

       ยูร่ากับกริดในตอนนี้คือศัตรูที่สามารถเอาชนะได้แล้ว  บูบัตคิดเช่นนั้น  

       แต่ว่า

       "เชี่ย...!"

       ก่อนจะได้รีแมตช์กับยูร่าหรือกริด  บูบัติต้องตกอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวังอีกครั้ง  

       ความเป็นจริงช่างโหดร้ายกับมันนัก

       เอิร์ลอัชเชอร์เหยียดหยันด้วยน้ำเสียงดูแคลนระดับสูงสุด

       "แกมันช่างน่าสมเพช"

       "ชิ!"

       มันไม่อาจปฏิเสธคำพูดของเอิร์ลอัชเชอร์ได้  หมอนี่เก่งกาจเกินไป  ไม่ว่าจะทักษะหรือไหวพริบในการเลือกใช้เวทย์มนต์  เอิร์ลอัชเชอร์ล้วนอยู่ในระดับสุดยอดทุกด้าน  การดวลกันระหว่างทั้งคู่  บูบัตบาดเจ็บไปแล้วหลายส่วน  แต่กับอัชเชอร์  เขาคนนี้ไม่มีแม้แต่เศษฝุ่นเกาะอยู่ตามชายเสื้อคลุม

       หนึ่งในสิบจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่  ปีศาจที่สามารถหยุดสงครามได้ด้วยการปรากฏตัวเพียงอย่างเดียว  ในยุคสมัยปัจจุบัน  เขามีความน่ากลัวเทียบเท่าได้กับหัวรบนิวเคลียร์  

       แต่ตัวจริงของอัชเชอร์  แข็งแกร่งกว่าในส่วนที่ข่าวลือกล่าวไว้มากนัก

       'ยูร่าเทียบไม่ติดเลยสักนิด'

       คำกล่าวของบูบัตไม่ได้เกินจริง  ต่อให้เอิร์ลอัชเชอร์และยูร่ามีเลเวลและค่าสถานะที่เท่าเทียมกัน  ฝ่ายถือครองความได้เปรียบยังคงเป็นอัชเชอร์อยู่ดี  นี่คือผลมาจากสถานะเอ็นพีซีพิเศษระดับสูง

       เอ็นพีซีพิเศษจะส่งผลกระทบเกี่ยวพันลึกซึ้งกับเนื้อเรื่องเกมอย่างมาก  เฉกเช่นเอิร์ลอัชเชอร์  ความสามารถในทุกด้าน  ไม่ว่าจะเป็นโจมตี  ป้องกัน  พลังเวทย์  พลังชีวิต  มานา  ระยะหน่วงทักษะ  ทั้งหมดจึงถูกตั้งไว้ให้เหนือกว่าผู้เล่นทั่วไป

       นี่คือระบบอันตายตัวเพื่อคงความสนุกของเกมไว้  เมื่อครั้งที่เอิร์ลอัชเชอร์สู้กับปิอาโร่  ทั้งคู่ต่างเป็นเอ็นพีซีพิเศษก็จริง  แต่เอ็นพีซีพิเศษก็ยังถูกแบ่งด้วยเกรดอีกทีหนึ่ง  ซึ่งปิอาโร่มีเกรดสูงกว่า  อัชเชอร์จึงตกเป็นฝ่ายพ่ายแพ้

       "ฉันไม่ใช่คนที่แมลงวันอย่างพวกแกจะเอื้อมถึง"

       เปรี้ยะเปรี้ยะ

       ในมือข้างหนึ่งถูกอัดแน่นไปด้วยเป็นเวทย์สายฟ้า

       ซู่วววว!

       ส่วนมืออีกข้าง  เอิร์ลอัชเชอร์ได้ใช้เวทย์ละอองน้ำเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศสนามรบโดยรอบ  พลังทำลายที่แท้จริงของจอมเวทย์ผู้ช่ำชองเวทย์มนต์หลายธาตุจะยิ่งประจักษ์ชัดขึ้นเมื่อศัตรูมาเป็นกองทัพ

       "กระดูกของพวกแกจะถูกฝังอยู่ใต้เมือง  เศษเนื้อของพวกแกจะกลายเป็นปุ๋ยเพื่อให้กุหลาบบานสะพรั่ง"

       ละอองน้ำแผ่ขยายออกเป็นวงกว้าง  พายุสายฟ้าเริ่มก่อตัว  สมาชิกกิลด์ยัคและเซราฟทั้งหมดต่างกำลังอยู่ในสนามไฟฟ้า  พลธนูบนกำแพงปล่อยสายรั้งออกอย่างพร้อมเพียง  ส่งให้ห่าฝนธนูลอยปักเสียบร่างพวกมันจนพรุนราวกับเม่น  อัศวินในท่าโจมตีได้เริ่มการกวาดล้างศัตรูที่เหลือ  
       
       "โอ้วว!"

       บรรดาแร้งเกอร์แถวหน้าของโลก  รวมไปถึงบูบัต  ทุกคนล้วนพยายามดิ้นรนขัดขืนอย่างสิ้นหวัง  ทันทีที่หลุดจากอาการไฟฟ้าช็อต  การโต้กลับใส่กองอัศวินก็เริ่มขึ้น    บูบัตโดดเด่นมากในการศึกรูปแบบนี้  มันเป็นราวกับยัคคลั่งที่สามารถกวาดอัศวินสองคนพร้อมกันด้วยหัวไหลทั้งสองข้าง  

       อัศวินผู้หนึ่งที่ในปากคาบกุหลาบสีน้ำเงินไว้  ดีโอ  แม้กระทั่งมันก็สามารถรับมือกับบูบัตได้เพียงชั่วครู่เท่านั้น

       แต่ถึงกระนั้น  บูบัตก็ยังเป็นเพียงชายที่น่าสมเพชในสายตาเอิร์ลอัชเชอร์อยู่ดี

       "ฝีมือแค่นี้กลับกล้ารุกรานเรย์ดัน  ไม่รู้จักเจียมกะลาหัวเอาเสียเลย  แกไม่รู้รึไงว่าในเรย์ดันมีปีศาจที่แข็งแกร่งกว่าฉันหลบซ่อนอยู่?"

       พรึบ!  ฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บ!

       เอิร์ลอัชเชอร์เริ่มยิงศรเพลิงออกจากปลายนิ้ว  ชายคนนี้กำลังแสดงให้ทุกคนได้เห็นว่า  เวทย์มนต์เกรด C ก็สามารถกลายเป็นเครื่องมือทำลายล้างชั้นสูงได้  ถ้าหากมีพลังเวทย์และความเร็วที่มากพอ

       บึ้มมมมมม! บึ้มบึ้มบึ้มบึ้ม!

       "อ๊ากกกก!"

       ร่างกายสมาชิกกิลด์ทั้งสองเริ่มไหม้เกรียมราวกับฟางข้าว  เกิดเสียงดังกึกก้องฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย  พายุเริ่มก่อตัว  ฉากอันน่าเหลือเชื่อที่ 2 ใน 7 กิลด์ใหญ่ถูกบดขยี้ล้วนถูกบันทึกไว้โดยบันนี่บันนี่อย่างละเอียดคมชัด

       "ยอดมาก...!  ยอดเยี่ยมมาก!  วะฮ่าฮ่าฮ่า!"

       หนึ่งในสิบจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ของทวีปกำลังปกป้องกริด! บันนี่บันนี่มั่นใจมากว่า  ยอดของผู้ชมจะต้องถล่มทลายเป็นประวัติการณ์แน่นอน  และคงไม่พ้นมีสื่อหลักหลายแห่งติดต่อขอสัมภาษณ์ตน

       อีกไม่นานคงได้กลับไปอยู่ในตำแหน่งนักจัดรายการเกมอันดับ 1 เหมือนที่เคยเป็น

       ***

       "อะ… อ่อก...!"

       ผู้เหลือรอดคนสุดท้ายของกิลด์ไอซ์ฟลาเวอร์  เรอิส  ชายคนนี้กำลังดิ้นรนกระเสือกระสนอย่างทรมาน  และในที่สุดมันก็หมดลมหายใจลงไป  หนึ่งในกิลด์แกนหลักของเจ็ดกิลด์ใหญ่ถูกกวาดเรียบด้วยฝีมือของผู้เล่นเพียงคนเดียว

       เฟคเกอร์

       มีเรื่องน่าเหลือเชื่อเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?

       จังหวะของเวลาได้เอื้อประโยชน์ให้กับเฟคเกอร์อย่างสูงสุด  ความต่างชั้นของคลาสระดับ 3 สำแดงประจักษ์ชัดเจนที่สุดก็วันนี้  จากบรรดาทั้ง 30 คนของกิลด์ไอซ์ฟลาเวอร์  มีเพียงบองเดรเท่านั้นที่เป็นคลาสระดับ 3  นั่นหมายความว่า  มีบองเดรคนเดียวที่สามารถโค่นล้มเฟคเกอร์ได้

       แต่บองเดรเป็นจอมเวทย์  ส่วนเฟคเกอร์คือนักลอบสังหาร  เขาคือของแสลงที่สุดที่บองเดรไม่อยากสู้ด้วย  จุดสำคัญที่ทำให้บองเดรพ่ายแพ้คือความแพ้ทางของคลาส  ทำให้ลงเอยด้วยการถูกกวาดล้างของกิลด์ไอซ์ฟลาเวอร์ด้วยคนเดียวคนเดียว

       มันจะเป็นหนังคนละม้วน  ถ้าหากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเร็วหรือช้ากว่าปัจจุบันสักสามเดือน  ไม่ว่าเฟคเกอร์จะเก่งกาจเพียงใด  แต่ก็ยังไม่มากพอที่จะทำให้ผู้เล่นคนเดียวสามารถล้มกิลด์จอมเวทย์หัวกะทิ 30 คนได้

[ ค่าเรี่ยวแรงของท่านหมดลง ]
[ ท่านจะขยับร่างกายไม่ได้จนกว่าเรี่ยวแรงจะฟื้นฟู ]

       ตุ้บ!

       ร่างของเฟคเกอร์ทรุดลงกับพื้นประหนึ่งหุ่นกระบอกถูกตัดเชือก  จุดอ่อนใหญ่หลวงของราชันย์พริ้วไหว  ยิ่งเคลื่อนไหวร่างกายได้รวดเร็ว  ค่าเรี่ยวแรงก็ยิ่งลดลงเร็วเป็นเท่าทวี  ถือเป็นสิ่งที่เฟคเกอร์ต้องรีบแก้ไขให้ได้โดยเร่งด่วน  กริดเองก็พยายามหาวิธีช่วยแล้ว  แต่ก็ยังไม่มีหนทางใดที่เข้าท่า

       หงึกหงึก… หงึกหงึก 

       เฟคเกอร์พยายามส่งแรงไปทั่วร่างกายเพื่อฝืนลุกเดิน  แม้ค่าเรี่ยวแรงจะกลายเป็นศูนย์อย่างแท้จริงจนปลายนิ้วไม่สามารถขยับ  แต่เฟคเกอร์ก็ยังพยายามตะเกียกตะกายเพื่อหวังกลับไปเรย์ดันให้ได้

       'มีแค่เรา… เท่านั้น'

       หากฟังจากบทสนทนาของพวกมัน  ศัตรูที่คิดบุกเรย์ดันมีมากถึง 7 กิลด์  และเฟคเกอร์เองก็รู้ว่า  ในยามนี้เรย์ดันกำลังไร้คนป้องกัน  เพราะสมาชิกโอเวอร์เกียร์ที่เหลือต่างถูกส่งออกไปพัฒนาเหมืองและสำรวจแผนที่จนหมด

       แต่ว่า

       ตุ้บ!

       เฟคเกอร์ที่ไม่สามารถเดินได้แม้แต่ก้าวเดียวพลันล้มฟุบลงกับพื้นอีกครั้ง  ระบบค่าเรี่ยวแรงคือสิ่งที่ไม่สามารถใช้พลังใจฝืนก้าวข้ามมันได้

       "กริด..."

       ถ้ากริดอยู่ที่เรย์ดันด้วยล่ะก็  ทุกอย่างก็คงไม่มีสิ่งใดน่ากังวล  เฟคเกอร์พลันเศร้าใจอย่างมาก  สีหน้าที่เคยเย็นชามาตลอด  ยามนี้ได้เผยให้เห็นความเจ็บใจและสิ้นหวังอย่างที่สุด 

       หลังจากนั้นไม่นาน  ชนเผ่าอัลรีบรุดเข้ามาช่วยพยุงเฟคเกอร์ขึ้นด้วยสีหน้าเป็นกังวล

       ในตอนแรก  พวกเขาทุกคนหวาดกลัวจิตสังหารที่เฟคเกอร์ปล่อยออกมา  แต่ยามนี้ไม่มีใครคิดแบบนั้นอีกแล้ว  ทุกคนเชื่อมั่นในตัวเขา

       นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป

       เฟคเกอร์ได้กลายเป็นตำนานเล่าขาน  ตัวตนเทียบเท่ากับเทพที่สามารถล้มกิลด์ใหญ่ลงได้ตามลำพัง  

       และเป็นที่แน่นอนว่า  ยิ่งสุดยอดฝีมือเช่นนี้ทวีความโด่งดัง  กริดผู้ซึ่งเป็นนายก็ย่อมได้รับชื่อเสียงตามไปด้วย

       ***

       ก่อนที่เฟคเกอร์จะเริ่มลงมือฆ่าสมาชิกกิดล์ไอซ์ฟลาเวอร์คนแรก  เขาได้ส่งข้อความส่วนตัวไปหาลอเอล

       >>  มีเจ็ดกิลด์กำลังมุ่งหน้าไปโจมตีเรย์ดัน  กิลด์ไอซ์ฟลาเวอร์อยู่ในป่าเถาวัลย์หนาม  ส่วนตำแหน่งของกิลด์อื่น  ฉันเองก็ไม่รู้

       'อะไรนะ?'

       ศัตรูจำนวนมากกำลังคิดบุกรุนเรย์ดันที่ว่างเปล่า?  นั่นย่อมหมายความว่า  อีกฝั่งรู้ความเคลื่อนไหวของพวกตนเป็นอย่างดี

       'เราประมาทเกินไป'

       ศัตรูคงจะสืบข่าวได้ยากขึ้นถ้าหากมีการคัดกรองและเฝ้าระวังสายสืบ  แต่เขาก็ไม่ได้ทำ  ทั้งหมดคือความผิดของลอเอล  เขาบกพร่องในภาระหน้าที่ของผู้สำเร็จราชการแทนลอร์ด

       เปรี้ยง!

       ลอเอลโกรธจัด  เป้าหมายของความโมโหไม่ใช่ใครอื่น  แต่เป็นตัวเขาเอง  เขาควรรู้ว่ามีผู้คนมากมายที่หวังปองร้ายเรย์ดันอยู่  แต่ลอเอลก็หยุดมันไว้ไม่ได้  เขาไม่อยากรายงานเรื่องนี้กับกริด  ผู้ซึ่งฝากฝังทุกสิ่ง  และไว้ใจตนเหนือสิ่งอื่นใด

       "เชี่ย...!  แม่งเอ้ย!"

       "ลอเอล?  เกิดอะไรขึ้น?"

       ณ ภูเขาอัลซาร์  สมาชิกโอเวอร์เกียร์ที่กำลังปราบมอนสเตอร์รอบเหมืองได้รีบรุดเข้ามาหาลอเอลอย่างตื่นตระหนก  ไม่บ่อยครั้งนักที่เด็กหนุ่มคนนี้จะแสดงสีหน้าย่ำแย่ออกมา  

       ทุกคนพลันเป็นกังวล

       ลอเอลสูดลมหายใจเข้าลึกและอธิบายสถานการณ์

       "เจ็ดกิลด์ใหญ่กำลังรุกรานเรย์ดัน"

       "อะไรนะ?"

       ทุกคนต่างร้องออกมาด้วยความตกใจ  ในบรรดาพวกเขา  แวนเนอร์โกรธเกรี้ยวมากที่สุด

       "ไอ้พวกระยำ...!  ชิ!  แล้วเราต้องทำยังไงต่อ?  กว่าจะกลับไปถึงเรย์ดัน  ต้องเสียเวลาราวครึ่งวันเชียวนะ!"

       ลอเอลรีบหันไปหาฮิวรอย

       "ฮิวรอย  เดรกของนายบรรทุกคนได้เท่าไร?"
       
       "สามคน  รวมฉันด้วย"

       ด้วยความเร็วของเดรก  จะมีสามคนที่สามารถไปถึงเรย์ดันได้ในสามชั่วโมง  ลอเอลกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อตัดสินใจเลือกอีก 2 คนที่ต้องรุดหน้าไปก่อนพร้อมฮิวรอย  

       "..."

       ช่างน่าเสียดายเป็นอย่างยิ่ง

       สองคนที่แข็งแกร่งที่สุดของโอเวอร์เกียร์  ป็อนและเรกัส  ทั้งคู่ถูกจับให้ไปทำภารกิจค้าหาดันเจี้ยน  จนถึงตอนนี้ก็ยังติดต่อสื่อสารกันไม่ได้  ส่วนอันดับถัดมาอย่างเฟคเกอร์ก็อยู่ในภารกิจลับ  ถัดมาอีกคือจิสึกะ  เธออยู่ไกลถึงไบรัน

       งั้นก็เหลือ...

       "แวนเนอร์กับทูน  นายสองคนรีบมุ่งหน้าไปเรย์ดันพร้อมกับฮิวรอย  ถ้าหากตอนนั้นศัตรูยังมาไม่ถึง  ให้รีบร่วมมือกับจู๊ดเพื่อเสริมแนวป้องกัน  แต่ถ้าเกิดการต่อสู้ขึ้นแล้วล่ะก็..."

       ลอเอลชะงักคำพูด  เขาหลับตาลงด้วยสีหน้าอันเจ็บปวดอย่างที่สุด

       "สละเรย์ดัน...  มุ่งเน้นไปที่การช่วยชีวิตข่าน  แร็บบิท  ปิอาโร่  และจู๊ด"

       นี่คือการตัดสินใจที่สมเหตุสมผลมากที่สุด  ในทางปฏิบัติ  มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะปกป้องเมืองจากกองกำลังของ 7 กิลด์ใหญ่ด้วยจำนวนคนเพียงเท่านี้  การเตรียมใจที่จะสูญเสียสิ่งก่อสร้างในเมืองคือเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้ 

       ดังนั้น  สิ่งที่ต้องเร่งทำคือการช่วยชีวิตเอ็นพีซีที่มีความสำคัญไว้ก่อน

       "เข้าใจแล้ว..."

       จากใจจริง  แวนเนอร์ต้องการจะพูดสวนกลับไปว่า

       'ทำไมพวกเราต้องสละเรย์ดันด้วย?'  

       เขาอยากปกป้องเรย์ดันไว้อย่างสุดความสามารถจนตัวตาย  แต่ลอเอลคือคนที่กำลังตัดสินใจในฐานะของกริด  แวนเนอร์เลือกที่จะเงียบและรับฟังคำสั่ง  เป็นเพราะยามนี้  พวกเขาทุกคนล้วนยอมรับให้กริดเป็นผู้นำอย่างเต็มตัว

       "รีบไปกันเถอะ!"

       ฮิวรอบ  แวนเนอร์  และทูน  ทั้งสามคนรีบขึ้นเดรกและมุ่งหน้าไปเรย์ดันด้วยความเร็วสูงสุด  ส่วนสมาชิกที่เหลือก็เดินเท้ากลับพร้อมลอเอล

       "พวกเราก็ไปกันเถอะ  ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าเรี่ยวแรงหรือมานา  เป้าหมายเดียวคือการไปถึงเรย์ดันให้ไวที่สุด"

       บางที  เรย์ดันอาจกลายเพียงซากขี้เถ้าในตอนที่พวกเขาไปถึงก็ได้

       "พวกผู้บุกรุก… พวกมันทุกคนต้องตายให้หมด!"

       กริดจะต้องเป็นผู้เล่นคนแรกที่กลายเป็นกษัตริย์  เขาคือตัวตนพิเศษที่ห้ามแตะต้องด้วยประการทั้งปวง  ยามนี้กำลังมีศัตรูกล้าเฉียดกรายเข้ามารุกรานงั้นหรือ?  พวกมันจะไม่ได้รับการให้อภัยแน่นอน

       ***

       ณ เรย์ดัน

       ซีบาลยืนมองฟาร์มข้าวสาลีอันกว้างใหญ่ด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

       "พื้นที่กว้างใหญ่ขนาดนี้  แต่กลับเอามาทำเป็นเมืองเกษตรกรรม  กริดช่างไม่มีพรสวรรค์ในการบริหารซะจริง"

       ก็ไม่ผิดนัก  กริดนั้นไร้พรสวรรค์  สิ่งเดียวที่สามารถยืดอกภูมิใจได้คงเป็นเรื่องคลาสเกรดเลเจนดารีคนแรกของโลก  ผู้เล่นที่จะได้เป็นกษัตริย์คนแรก?  ไม่ใช่กริดแน่นอน  ซีบาลคิดเช่นนั้น

       "งั้นมาเริ่มด้วยการเผาฟาร์มเหล่านี้ให้เป็นขี้เถ้าก่อนไหม?"

       แม้จะมีอีกหลายกิลด์ที่ยังมาไม่ถึง  แต่ซีบาลก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก  มันออกคำสั่งให้จอมเวทย์เริ่มการเผาผลาญทุกสิ่งตรงหน้าให้ราบเป็นหน้ากลอง

       "นายเป็นใคร?"

       "...?"

       ชาวนาจำนวนสี่คนปรากฏตัวขึ้น

• Next
• Previous