จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 223

       ชายหนุ่มช่วยพ่อและแม่ปอกเปลือกกระเทียมจนเสร็จ  หลังจากนั้นก็กินมื้อเย็นจนอิ่มหนำ    

       เมื่อเสร็จทุกอย่าง  ยองวูกลับมานอนในแคปซูลและเข้าเว็บไซต์แฟนคลับของตนเอง  แต่คราวนี้เขากลับส่งเสียงออกมาพร้อมกับท่าทางดีใจ

       "ในที่สุด...!"

       เมื่อวานนี้  แฟนคลับของยองวูมีทั้งหมด 1,989,411 คน  และบัดนี้ได้เกิน 2 ล้านคนไปแล้ว  ในสงครามไรน์ฮาร์ทที่ถ่ายทอดสดไปทั่วโลก  กริดได้กลายเป็นผู้เล่นคนแรกที่เป็นถึงดยุค  ความนิยมในตัวเขาจึงมีเพิ่มขึ้นมหาศาล

       'สุดยอด'

       ความจริงที่ว่า  มีผู้คนทั่วโลกกว่า 2 ล้านคนคอยชื่นชอบและให้กำลังใจนั้นทำให้หัวใจยองวูรู้สึกอบอุ่น  เขาเคยถูกผู้คนดูแคลนมาตลอดชีวิต  ความห่วงใจจากผู้อื่นจึงถือเป็นสิ่งแปลกใหม่ที่ทำให้หัวใจของเขาชุ่มชื่นในทุกวัน

       'แฟนคลับโนเอะจะเป็นยังไงบ้างนะ'

       หลังจากตัดใจไม่เข้าไปดูนาน  ยองวูกัดฟันเข้าไปดูแฟนคลับโนเอะอีกครั้ง  

       เขาพลันอดหัวเราะกับตนเองอย่างสิ้นหวังไม่ได้

       "เราไม่มีทางสู้เจ้านั่นได้เลยสินะ"

       แฟนคลับของโนเอะสูงถึง 2.75 ล้านคนไปแล้ว  เป็นระดับความเร็วที่เหนือกว่าแฟนคลับยองวูเสียอีก  ความห่างชั้นมีมากขึ้นเรื่อยๆ   

       หากเป็นในอดีต  ยองวูคงกำลังสั่นระริกไปด้วยความแค้น  ทว่า  เขาไม่ใช่คนแบบนั้นอีกแล้ว  ความรู้สึกด้อยกว่าได้ถูกเผาผลายทิ้งไว้ภายในใจ  เขาไม่คิดริษยาสัตว์เลี้ยงของตนอีก

       'ความนิยมของโนเอะที่เพิ่มขึ้น  นั่นเองก็เป็นเรื่องดีสำหรับเราเช่นกัน  เพราะเราคือเจ้านายของเขา'

       ยองวูที่เฝ้ามองลอเอลมาหลายเดือน  ระบบความคิดจึงพัฒนาขึ้นเล็กน้อย  เขาพยายามคิดในแง่บวก  และเลิกนิสัยชอบเขียนคอมเมนท์แย่ๆ ในเว็บไซต์แฟนคลับโนเอะ

       "เดี๋ยวนะ… หมายความว่ายังไง  ที่บอกว่ากริดไม่รู้จักโนเอะมากพอ?"

       เป็นหัวข้อการสนทนาที่ได้รับความนิยมสูงสุดในเวลานี้  ช่างเป็นเรื่องเหลวไหลอะไรกัน?  โนเอะคือสัตว์เลี้ยงของเขานะ  มีหรือที่กริดจะไม่รู้จักเจ้านั่นดีพอ  กริดเป็นเพียงคนเดียวที่รู้ถึงตัวตนอันโง่เขลาและลักษณะนิสัยบ้าบอที่ซ่อนอยู่ภายใต้รูปลักษณ์ชวนหลงไหลนั่น

       ยองวูได้แต่สงสัย  ว่าบทความไร้สาระเช่นนี้ได้รับความนิยมสูงสุดได้อย่างไร

หัวข้อ : กริดยังไม่รู้จักโนเอะดีพอ? 
เนื้อหา : เป็นเวลานานแล้วหลังจากที่โนเอะปรากฏตัวในไรน์ฮาร์ท  และนั่นคือครั้งสุดท้ายที่พวกเราได้เห็นหน้าโนเอะ

       ดวงตาของโนเอะเปล่งประกายราวกับอัญมณีงดงาม  มันมากพอจะดึงดูดสายตาของพวกเราทุกคน  แม้จะมีรูปลักษณ์เช่นนั้น  แต่โนเอะก็สามารถถูกเรียกได้เต็มปากว่าแข็งแกร่ง  เขาช่วยเขมือบศาสตราวุธบรรพกาลจนทำให้กริดและสมาชิกโอเวอร์เกียร์สามารถเอาชนะกองทัพโกเล็มมาได้

       แต่ฉันมีคำถาม  โดยปรกติแล้ว  สัตว์เลี้ยงจะเปลี่ยนรูปลักษณ์ทุกครั้งที่เติบโตขึ้นมิใช่หรือ?  แต่ดูเหมือนโนเอะจะไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อครั้งการแข่งนานาชาติเลย  หรือในอีกความหมายหนึ่ง  เลเวลของโนเอะคงไม่ได้เพิ่มจากการปรากฏตัวคราวก่อนมาก  และคาดว่า  กริดคงไม่ได้ดูแลเอาใจใส่เขามากนัก

       หากลองมองในมุมของกริด  เขาคือคลาสเกรดเลเจนดารีคนแรกของโลก  แน่นอนว่าจะต้องมีธุระยุ่งวุ่นวายตลอดทั้งวัน  ลองดูในทีวีตอนนี้สิ  งานถ่ายโฆษณาของกริดเป็นไปได้สวย  เขาคือดาราดัง  แน่นอนว่าสิ่งนี้ย่อมทำให้เวลาเล่นซาทิสฟายลดลง

       ยิ่งอ่าน  กริดก็ยิ่งคิดว่ามันเหลวไหลทั้งเพ

       "ไร้สาระ"

       งานถ่ายโฆษณาที่ฉายอยู่ตอนนี้  ทั้งหมดล้วนถ่ายทำทันทีที่จบการแข่งซาทิสฟายนานาชาติ  แต่ในปัจจุบัน  กริดได้หยุดพักงานถ่ายแบบ  ถ่ายโฆษณา  และออกทีวีเกือบทั้งหมดแล้ว  ชายหนุ่มคลุกคลีอยู่กับซาทิสฟายทั้งวันทั้งคืนยกเว้นเวลากินและนอนเท่านั้น  การบริหารเรย์ดันกินพลังงานชีวิตเขามากทีเดียว

       ทว่า  เจ้าของบทความกลับไม่รู้เรื่องเหล่านี้  และกำลังพ่นถ้อยคำไร้สาระออกมา  ยองวูอดหงุดหงิดไม่ได้  แต่ถึงกระนั้นเขาก็เลื่อนอ่านต่อให้จบ

       ด้วยความที่กริดมีเวลาน้อย  นั่นย่อมหมายความว่า  เขามีเวลาเลี้ยงดูเอาใจใส่โนเอะน้อยลง  เลเวลของโนเอะจึงไม่มีการพัฒนานับตั้งแต่งานแข่ง  ดันนั้น  ฉันจึงขอยืนกรานว่ากริดมีความเข้าใจใน <สัตว์เลี้ยงเกรดท็อป> น้อยมาก

       โดยทั่วไป  สัตว์เลี้ยงจะสูญเสียความจงรักภักดีเมื่อต้องอยู่ห่างจากเจ้าของเป็นเวลานาน  ดังนั้น  เจ้าของมักจะเก็บใส่กระเป๋าสัมภาระในยามที่ตนไม่ว่าง  หรือไม่ก็ยามที่ต้องห่างจากสัตว์เลี้ยงเป็นเวลานาน (เช่นการล็อกเอาต์เป็นต้น)

       ทว่า  แล้วเดรกล่ะ?  ในฐานะ <สัตว์เลี้ยงเกรดท็อป>  ความจงรักภักดีของเดรกไม่ลดลงโดยง่าย  แม้ว่าจะต้องแยกจากเจ้าของเป็นเวลานานมากก็ตาม  นี่จึงเป็นเหตุผลที่ผู้ครอบครองเดรกมักจะปล่อยให้มันเป็นอิสระอยู่ตลอดเวลา  พวกเขาจะปล่อยให้เดรกออกล่าตามลำพังและเพิ่มเลเวลโดยไม่กักขังเอาไว้ในช่องสัมภาระ  ไม่เว้นแม้กระทั่งเวลาล็อกเอาต์

       มาว่ากันถึงปัญหา  เป็นที่แน่นอนว่าโนเอะคือสัตว์เลี้ยงระดับสูงกว่าเดรก  หลักฐานคือการที่เขาคนเดียวสามารถจัดการเดรกเป็นฝูงได้  และมักจะเรียกตนเองว่าเป็นสุดยอดสัตว์อสูรแห่งนรก  ในอีกความหมายหนึ่ง  โนเอะควรได้รับอิสระภาพมากกว่าเดรกด้วยซ้ำไป

       หากกริดให้อิสระกับโนเอะ  ฉันมั่นใจว่า  ความเร็วในการเติบโตของเขาจะต้องคาดไม่ถึงแน่  ทว่า  กริดกลับขาดความเข้าใจในด้านสัตว์เลี้ยงและไม่ยอมปล่อยให้โนเอะอยู่ข้างนอก  บางที  เขาอาจเก็บโนเอะไว้ในกระเป๋าตลอดเวลาเลยด้วยซ้ำ

       การเจริญเติบโตของโนเอะพลันต้องหยุดลง  นี่คือสิ่งที่ยืนยันความหัวรั้นของกริดได้เป็นอย่างดี  มันยังเป็นการทำให้สัตว์เลี้ยงระดับสูงสุดของเสียของไปโดยปริยาย

       "อา...!"

       ยองวูรู้ได้ทันทีเมื่ออ่านจบ

       'เราขาดความรู้ด้านนี้จริงๆ'
       
       ในกรณีสัตว์เลี้ยงทั่วไป  การเรียกสัตว์เลี้ยงออกมาจะทำให้ค่าประสบการณ์ระหว่างเจ้านายและลูกน้องถูกหารสอง  นั่นทำให้ยองวูไม่คิดจะเรียกโนเอะออกมา  เขาไม่อยากสูญเสียค่าประสบการณ์อันมีค่าให้โนเอะ  เพราะตัวของโนเอะนั้นเก่งอยู่แล้วแม้ว่าจะมีเลเวลน้อย

       'ทว่า  สัตว์เลี้ยงเกรดท็อปสามารถออกล่าเองตามลำพังได้งั้นหรือ?'

       แถมยังไม่ทรยศต่อเจ้านายอีกด้วย

       'ในอนาคต  เราควรให้อิสระกับโนเอะ  เจ้านั่นจะได้เติบโตขึ้น'

       โนเอะนั้นไม่ได้ออกมากินอะไรเลยนับตั้งแต่สงครามโกเล็ม  โดยหลังจากตอนนั้น  โนเอะก็ต้องอยู่ภายในกระเป๋าสัมภาระของยองวูมาตลอด

       "...มันคงรู้สึกผิดหวังไม่น้อย"

       ในที่สุด  ยองวูก็เข้าใจหัวอกโนเอะ  เขารู้สึกเสียใจกับเรื่องที่ผ่านมา  หลังจากนั้นก็รู้สึกขอบคุณที่เจ้าของบทความที่มอบความรู้ใหม่ให้

       "แต่หมอนั่นล้ำเส้นมากไปหน่อย"

       ในเวลาเดียวกัน  เขาก็รู้สึกโมโห  ในเว็บไซต์ที่มีผู้คนกว่า 2.75 ล้านเช่นนี้  การจะเรียกใครสักคนว่า <คนหัวรั้น> เพียงเพราะการเพิกเฉยสัตว์เลี้ยงนั้น  มันก็ออกจะเกินไปหน่อย

       'ฉันเป็นหน้าเป็นตาของกิลด์โอเวอร์เกียร์เชียวนะ'

       เขาไม่อาจเพิกเฉยต่อคำสบประมาทนี้ได้  เพราะนั่นหมายถึงคำสบประมาทกิลด์โอเวอร์เกียร์ด้วย  ยองวูลงมือตอบโต้ทันที

=== ก็อดกริดไม่ได้หัวล้าน : มีผู้เชี่ยวชาญสัตว์เลี้ยงคนไหนอยากถกความรู้เรื่องสัตว์เลี้ยงกับฉันอีกไหม? ^오^  พวกคุณรู้อะไรรึเปล่า  ฉันเชี่ยวชาญในทุกคลาสเลยนะ

       ผู้ที่เขียนบทความที่เพิ่งให้ความรู้กับยองวูมานั้น  ตัวจริงของเขาคือผู้เชี่ยวชาญด้านสัตว์เลี้ยงชื่อดัง  แต่เมื่ออยู่ต่อหน้านักรบคีย์บอร์ดอย่างยองวู  เขากลายเป็นคนไม่รู้เรื่องสัตว์เลี้ยงขึ้นมาทันที  และไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญอีกต่อไป

       หลังจากนั้น

       "เมี๊ยว!  สัตว์อสูรอันดับหนึ่งแห่งขุมนรกปรากฏกายแล้ว!"

       ตอนนี้  โนเอะมีเลเวล 35  แม้ว่าจะเป็นหนึ่งในผู้ที่สังหารศาสตราวุธบรรพกาลก็ตาม

       "ถึงเวลาอาหารแล้วหรือ?  เมี๊ยว?"

       ดวงตาของแมวน้อยเปล่งประกายอย่างคาดหวัง  โนเอะเฝ้ามองกริดด้วยสายตาออดอ้อน  

       กริดออกคำสั่ง
       
       "นับแต่นี้ไป  แกสามารถไปไหนก็ใดในบริเวณโดยรอบเรย์ดัน  แกสามารถเขมือบมอนสเตอร์ได้มากเท่าที่ต้องการ  แต่จงอย่าทำสิ่งที่เป็นอันตรายต่อมนุษย์เด็ดขาด  ยิ่งไปกว่านั้น  หากพบเห็นสิ่งผิดปรกติ  ต้องรีบมารายงานฉันโดยเร็ว… เรื่องสุดท้าย  ต้องตอบสนองต่อเสียงเรียกของฉันทันที  ไม่ว่าจะกำลังทำอะไรอยู่ก็ตาม  แล้วก็อย่าลืมว่าฉันเป็นเจ้านายเพียงคนเดียวของแก"

       "เหมียว..."

       น้ำตาของโนเอะเริ่มคลอเบ้า  จมูกและปากที่เป็นทรง  'ㅅ' กำลังอ้าออกกว้าง  แมวตัวน้อยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเป็นที่สุด

       "เจ้านายจะให้อิสระกับโนเอะจริงหรือ...?  โนเอะออกไปเที่ยวเล่นได้จริงๆ ใช่ไหม...?  เชื่อมือโนเอะได้เลย!  เมี๊ยว!"

       "ถูกต้อง  ตราบใดที่นายอยู่ในกฏระเบียบของฉัน"

       "ขอบคุณมาก!  เมี๊ยว!  เจ้านายเยี่ยมที่สุดเลยเมี๊ยว!"

       ปีกปีศาจเล็กๆ กระพือพึบพั่บพร้อมกับร่างกายอันอวบอ้วน  โนเอะบินไปมารอบกริดอย่างตื่นเต้นก่อนจะพุ่งตัวขึ้นฟ้าไป

       "ม--แมว...?"

       ชาวเมืองเรย์ดันพลันประหลาดใจเมื่อได้เห็นแมวบินอยู่บนท้องฟ้า  วันนี้ถือเป็นวันประวัติศาสตร์วันหนึ่ง  เพราะว่าโนเอะ  หรือที่ชาวเมืองเรียกกันในภายหลังว่า <ผู้พิทักษ์เรย์ดัน>  ได้ปรากฏตัวต่อสายตาทุกคนเป็นครั้งแรก

       ***

       เซฮีและเยริมต่างเป็นดาราดังในวงการสาวมัธยมปลายของเกาหลีใต้  พวกเธอติดอันดับ 10 ในด้านหัวกะทิและยังมีหน้าตาที่งดงาม  สิ่งนี้ย่อมตกเป็นเป้าของการริษยา

       แต่ในระยะหลังมานี้  ความนิยมของพวกเธอได้พุ่งสูงขึ้นอย่างน่าตกใจ  เพราะเมื่อก่อนเป็นเพียงแค่ดารามัธยมปลาย  แต่ยามนี้กลับเป็นดาราดังระดับชาติไปแล้ว  แม้กระทั่งชาวต่างประเทศก็ยังรู้จักพวกเธอทั้งคู่  นี่คือผลพวงมาจากสงครามโกเล็มที่ไรน์ฮาร์ทเมื่อหนึ่งเดือนกับอีกสิบห้าวันก่อน

       "รูบี้!"

       "เซ็กซี่สคูลเกิร์ล!"

       สาวสวยทั้งสองได้ช่วยกริดกอบกู้อาณาจักรอีเทอนัลและกลายเป็นเอิร์ลคนแรกของโลก!  บรรดาผู้คนจึงอดตื่นเต้นไม่ได้เมื่อมีโอกาสได้พบกับพวกเธอ

       "พวกเธอเข้ากิลด์โอเวอร์เกียร์ได้ยังไง?"

       "ก็อดกริดนิสัยเป็นยังไงบ้าง?"

       "มีความลับอะไรที่ทำให้ผลการเรียนดี?"

       "ทำไมถึงตั้งชื่อตัวละครว่าเซ็กซี่สคูลเกิร์ล...?"

       เซฮีและเยริมถูกรุมกระหนำคำถามจากรอบทิศ  สื่อต่างๆ ได้ติดต่อขอเข้าสัมภาษณ์  มีบริษัทน้อยใหญ่มากมายที่แสดงความสนใจในตัวพวกเธอ  ข้อเสนอถ่ายแบบและถ่ายโฆษณาถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน

       "นี่มันไม่มากไปหน่อยหรือ?"

       มาถึงจุดที่เยริมและเซฮีต้องออกจากบ้านโดยไม่ปลอมตัวไม่ได้เสียแล้ว  หลังจากเลิกเรียน  ก่อนที่จะออกจากห้อง  สองสาวจะต้องปกปิดใบหน้าให้ได้มากที่สุดด้วยหน้ากากและผ้าพันคอ  พวกเธออาศัยปะปนกับนักเรียนคนอื่นๆ และหลบหนีออกจากโรงเรียนมาได้อย่างยากลำบาก

       หลังจากนั้น  สถานที่ที่สองสาวมุ่งหน้าไปก็คือร้านเช่าแคปซูล  ไม่ใช่บ้านหรือห้องสมุดอีกแล้ว  พวกเธอมีแผนที่จะเล่นซาทิสฟายให้ได้อย่างน้อยสามครั้งต่อสัปดาห์

       สามชั่วโมงถัดมา

       "สนุกมากเลยล่ะ!  ว่าไหม?"

       "ใช่  ชักเริ่มชินกับทักษะใหม่แล้วสิ  สนุกจังเลย"

       ปัจจุบัน  เซฮีมีเลเวล 70 แล้ว  ส่วนเยริมนั้นยังมีเลเวลเลเวลเพียงแค่ 51 เพราะเธอไม่ได้รับค่าประสบการณ์จากสงครามไรน์ฮาร์ทเลย  ทว่า  นั่นไม่ใช่ปัญหาของสองสาวหากทั้งคู่อยู่ในปาร์ตี้เดียวกัน
       
       คลาสนักบุญหญิงและอัศวินแห่งนักบุญหญิงเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย  แถมยองวูยังสร้างไอเท็มให้พวกเธอเป็นการเฉพาะ  ทำให้สามารถออกล่ามอนสเตอร์เลเวล 100 ได้ง่ายดายถ้ารวมพลังกัน  

       คงต้องขอหยิบยืมคำพูดของลอเอลมาใช้ : ทั้งสองเกิดมาพร้อมกับช้อนเงินช้อนทอง  

       และหลังจากนี้  ทั้งคู่จะเป็นประโยชน์ให้กับยองวูอย่างมากเมื่อพวกเธอมีเลเวลสูงขึ้น

       ***

       "ไม่ผิดแน่  เป็นรูบี้กับเซ็กซี่สคูลเกิร์ล"

       นักศึกษามหาวิทยาลัยได้แอบเดินตามเซฮีและเยริมตั้งแต่ออกจากร้านเช่าแคปซูล  พวกมันสามารถมองการปลอมตัวของทั้งสองสาวออก

       "ยังไม่สี่ทุ่มเลยนะ  จะรีบกลับบ้านกันไปไหน?"

       "เดี๋ยวพวกพี่เลี้ยงของอร่อยให้นะ  มาทำความรู้จักกันเถอะ  พวกเราเองก็เล่นซาทิสฟายเหมือนกัน"

       นักศึกษาทั้ง 4 คนค่อนข้างมั่นใจในรูปร่างหน้าตา  อันที่จริง  พวกมันก็เป็นถึงนายแบบโฆษณาออนไลน์ที่มั่นอกมั่นใจว่า  เด็กมัธยมจะต้องหลงปลื้มในตัวมันอย่างแน่นอน  ทว่า  ทั้งเยริมและเซฮี  ไม่มีใครเลยที่ชื่นชอบผู้ชายจากรูปลักษณ์ภายนอก

       นอกจากพี่ชายและพ่อ  เซฮีเกลียดผู้ชายทั้งโลก  ส่วนเยริมนั้นมองเพียงแค่เงิน

       "รวยรึเปล่า?  พวกเรากินแต่ของแพงนะ"

       ดวงตาของเยริมเปล่งประกายอย่างชั่วร้าย  เธอพยายามยั่วยวนนักศึกษาอย่างเต็มที่  พวกมันจึงอดไม่ได้ที่จะหัวใจเต้นระรัว  หลังจากนั้นจึงตะโกนออกมา

       "อยากกินอะไรก็บอกมาได้เลย!  พวกเราจะซื้อให้กินทุกอย่าง"

       "ช่างเถอะ  อันที่จริง  มีใครบางคนกำลังจะเลี้ยงข้าวเราอยู่ก่อนแล้ว"

       "พวกเธอพูดถึงกริดงั้นหรือ?"

       "ถูกต้อง"

       "..."

       ดวงตาของพวกมันทั้งสี่พลันเยือกเย็นอย่างมุ่งร้าย  อันที่จริง  ทุกคนล้วนเป็นแฟนคลับของทั้งยูร่าและจิสึกะ  ทว่าสองสาวผู้โด่งดังกลับมีข่าวเสื่อมเสียกลับกริดในงานแข่งเสียได้  ทำให้เด็กวัยรุ่นเหล่านี้ผันตัวเองไปเป็นกลุ่ม <ต่อต้านกริด>  โดยปริยาย  พวกมันไม่มีวันให้อภัยกริด  ผู้ซึ่งครอบครองสองเพชรเม็ดงามของโลกอย่างจิสึกะและยูร่าไว้คนเดียวได้  

       แถมกริดยังผูกขาดเยริมและเซฮีเอาไว้อีกด้วย

       "ไอ้ระยำกริด..."

       "เฮ้  พวกเธอน่ะ  เราขอเตือนว่า  เธออย่าไปยุ่งเพลย์บอยอย่างหมอนั่นจะดีกว่านะ  เขี่ยไอ้สวะนั่นทิ้งแล้วมาเล่นสนุกกับพวกเราดีกว่าน่า"

       กลุ่มนักศึกษาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อกริด  แต่หลังจากนั้น  พวกมันก็ฝืนเดินเข้าไปคว้าข้อมือของทั้งเซฮีและเยริมเอาไว้

       "เอามือของพวกแกออกไปซะ"

       เสียงที่เปี่ยมไปด้วยความมุ่งร้ายดังก้องขึ้น  ไม่มีใครในประเทศเกาหลีใต้ที่ไม่รู้จักเสียงนี้

       "พี่!"

       "พี่ยองวู!"

       "กริด!"

       ใช่แล้ว  เขาคือชินยองวู  หลังจากเซฮีและเยริมเริ่มโด่งดัง  ยองวูเป็นกังวลกับความปลอดภัยของสองสาวมาก  ดังนั้น  เขาจึงทำหน้าที่คอยรับทั้งคู่กลับบ้านในทุกคืน  แต่เมื่อมารับตามปรกติ  ในวันนี้กลับได้เห็นภาพที่ทำให้โมโหสุดขีดออกมา

       "ปล่อยมือซะ  แล้วฉันจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

       ยองวูยกมือถือในมือขึ้นมากดเลข 112...  ทว่า  โทรศัพท์เจ้ากรรมดันแบตหมดพอดิบพอดี

       บี๊บ~

       มันดับลงพร้อมกับเสียงที่ดังกังวาลไปทั่ว

       "อา… นั่นสินะ  สมกับเป็นเรา..."

       เหตไฉน  เรื่องราวเช่นนี้มักเกิดขึ้นกับเขาอยู่เสมอ?

• Next
• Previous