จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 238

       ร่างโคลนส่วนมากจะคล้ายคลึงกับร่างแยก  คือนอกจากจะไว้หลอกตาแล้ว  มันไม่มีประโยชน์อื่นใดในการต่อสู้  ทว่า  ร่างโคลนของชายลึกลับกลับมีพลังการโจมตีที่เอาเรื่อง  หนึ่งในสมาชิกกิลด์  เอลโว่  มันกรีดร้องทันทีที่ถูกดาบเสียบเข้า

       ชาวไวท์วูล์ฟทุกคนเริ่มหวาดผวา

       'เราเคยได้ยินมาว่า  นักลอบสังหารระดับ 3 สามารถมีร่างโคลนที่สมบูรณ์แบบ'

       'อะไรนะ?  หมายความว่า  หมอนี่คือนักลอบสังหารเลเวล 300 ขึ้นไปงั้นหรือ?'

       'นายกำลังหมายถึงเฟคเกอร์รึไง...?'

       เฟคเกอร์คือนักลอบสังหารอันดับหนึ่ง  และยังเป็นผู้เล่นอันดับ 14 ของโลก  เขาแทบไม่เคยปรากฏตัวออกมาให้ใครเห็นเลยสักครั้ง  แต่ถึงกระนั้นก็มีข่าวลือมากมาย  ผู้เล่นที่เคยถูกเฟคเกอร์สังหารมีเกิน 10,000 คนไปแล้ว  แถมเขายังเคยลอบสังหารบรรดาแร้งเกอร์ด้วยกันเองอีกหลายหน

       ยังมีข่าวลืออีกว่า  เฟคเกอร์ได้จบชีวิตของครอเกลจนทำให้เขาเลเวลลด  แน่นอนว่า  ทั้งหมดเป็นเพียงข่าวลือ  เฟคเกอร์ไม่ใช่ผู้เล่นพีเค  เขาเหมือนกับเรกัส  ผู้เล่นที่ถวิลหาความแข็งแกร่งอย่างไร้สิ้นสุดด้วยการฝึกฝนอย่างหนัก

       แต่ข่าวลือมักบิดเบี้ยวและเกินจริง  สมาชิกกิลด์ไวท์วูล์ฟต่างเข้าใจผิดว่าเฟคเกอร์เป็นฆาตกร

       แล้วชายคนหน้าคนนี้ใช่เฟคเกอร์จริงหรือ?

       'พวกเราตกเป็นรอง'

       'วันนี้เป็นวันตายของเรารึไงนะ?'

       ผู้เล่นกิลด์ไวท์วูล์ฟเริ่มขวัญผวา  บ้างกลืนน้ำลาย  บ้างสั่นระริก  เวอราดินได้พูดบางสิ่งที่ทำให้พวกมันใจเย็นลง

       "นักลอบสังหารไม่มีทางใช้ดาบใหญ่ได้  แล้วยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่แน่ชัด  ถ้าหากหมอนี่คือเฟคเกอร์จริง  พวกเราทั้งหมดคงตายไปนานแล้ว"

       "อา...!"

       พวกมันล้วนสับสนจนมองข้ามความจริงข้อนี้ไป  สมาชิกกิลด์ได้สติกลับคืนมาจากคำพูดของเวอราดิน

       "ดูเหมือนมันคงเป็นคลาสลับ"

       เป็นการคาดเดาที่สมเหตุสมผล  คลาสลับมีอยู่มากมายในซาทิสฟาย  จึงไม่แปลกที่จะมีสักคลาสหนึ่งที่เชี่ยวชาญในการสร้างร่างโคลน  สมาชิกไวท์วูล์ฟทุกคนพลันอุ่นใจ

       "ฟู่ว… รอดตัวไป  คิดว่าต้องเจอกับเฟคเกอร์ซะแล้ว"

       "รับมือกับคลาสลับ  ย่อมง่ายกว่าการรับมือกับแร้งเกอร์ที่มีคลาสระดับ 3"

       "คนพวกนั้นน่ากลัวเกินไป"

       สิ่งนี้เป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดีว่า  คลาสลับได้สูญเสียมนต์ขลังไปนับตั้งแต่การมาถึงของคลาสระดับ 3 

       เวอราดินรีบกล่าวตักเตือนเหล่าสมาชิกกิลด์ที่โล่งใจเกินเหตุ

       "เรายังไม่รู้ฝีมือที่แท้จริงของศัตรู  อย่าบุ่มบาม  รีบถอยกลับมาก่อน"

       สมาชิกกิลด์ไวท์วูล์ฟมีระเบียบวินัยที่เคร่งครัด  พวกมันถอยกลับทันทีโดยไม่ลังเลเมื่อได้ยินคำสั่งจากเวอราดิน

       ตึก...  ตึก...

       ชายปริศนาย่างกรายเข้าไปอย่างองอาจกลางถนน

       "ไม่สู้งั้นหรือ?  กลัวสินะ?"

       ในฐานะหัวหน้ากิลด์  เวอราดินย่อมมีสติมั่นคง  คำยั่วยุพื้นฐานเหล่านี้ไม่มีทางทำอะไรมันได้  เวอราดินเพ่งพิจารณาชายแปลกหน้าคนนี้อย่างละเอียดและเอ่ยปากถาม

       "แกเกี่ยวข้องอะไรกับชนเผ่าอัล?  ทำไมถึงต้องยื่นมือเข้าช่วยพวกมัน?"

       ส่วนคำตอบนั้นแสนเรียบง่าย

       "ฉันกำลังทำภารกิจ"

       ชายคนดังกล่าวคือกริด  ระหว่างการเดินทาง  เขาได้เข้ามาในหมู่บ้านของชนเผ่าอัลโดยบังเอิญ  และเมื่อมีผู้รุกรานจากภายนอก  ภารกิจจึงปรากฏขึ้นตรงหน้า  กริดจึงอดไม่ได้ที่จะบ่นอุบอิบเมื่อมักจะเกิดเรื่องในทุกทีที่เขาย่างกรายเข้าไป

[ ช่วยเหลือชนเผ่าอัล ]
ระดับความยาก : A
_______
       อาณาจักรของชนเผ่าอัลถูกจักรวรรดิซาฮารันฮุบกลืน  ผู้ที่เหลือรอดต่างหลบหนีอยู่ตามชายแดนอันห่างไกล  ทว่า  ท้ายที่สุดพวกเขาก็ไม่อาจหลบเลี่ยงหูตาของจักรวรรดิได้  การรุกรานจึงเกิดขึ้นอีกครั้ง
       ปลดปล่อยพวกเขาจากความโหดร้ายของจักรวรรดิ
       แล้วท่านจะได้เป็นดั่งดวงอาทิตย์ของพวกเขา
_______
เงื่อนไขสำเร็จภารกิจ : ขับไล่ผู้บุกรุก
รางวัลสำเร็จภารกิจ : ค่าความสัมพันธ์กับชนเผ่าอัลจะเพิ่มขึ้นถึงขีดจำกัด
บทลงโทษภารกิจล้มเหลว : ชนเผ่าอัลจะถูกสังหารจนหมด

       ***

       4 วันก่อนหน้า

       ก่อนจะออกจากเรย์ดัน  กริดได้ศึกษาความเป็นมาของจักรวรรดิ  จึงพบว่า  จักรวรรดิซาฮารันยังคงมีนโยบายฆ่าล้างเผ่าพันธุ์อยู่  ชนกลุ่มน้อยที่ไม่คิดทำงานรับใช้จักรวรรดิจะถูกไล่กวาดล้างในทุกที่

       แน่ล่ะ  มันคือการกระทำอันป่าเถื่อนโหดเหี้ยม  แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากคนเหล่านี้คิดต่อต้าน?

       ไร้ประโยชน์...

       อันที่จริง  กริดไม่ได้รับภารกิจนี้ด้วยความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น  เขาเพียงต้องการของรางวัลเท่านั้น
           
       'คนพวกนี้ไม่มีที่ให้ไป...  แถมค่าความสัมพันธ์ยังอยู่ในระดับสูงสุด...'     

       กริดก็แค่รับพวกเขามาเป็นพลเมืองของเรย์ดันเท่านั้นเอง  ภารกิจครั้งนี้  กริดมีเจตนาที่จะเพิ่มจำนวนประชากรให้เรย์ดัน  มันคงเป็นการดีที่สุดถ้าหากกริดสามารถชักชวนให้ชนกลุ่มน้อยทั้งหมดในจักรวรรดิมาเป็นพลเมืองของตนได้

       กริดเริ่มทำตัวสมกับเป็นลอร์ดมากขึ้น  หากลอเอลรู้เรื่องนี้  เขาคงได้ดีใจจนน้ำตาไหล

       "พวกนายมีแค่สองทางเลือก"

       ดวงตาของกริดพลันอัดแน่นไปด้วยจิตสังหาร  ตัวเขาเองก็ไม่ชอบใจในความโหดเหี้ยมของกิลด์ไวท์วูล์ฟนัก  กริดให้ราคากับเอ็นพีซีมากกว่าผู้เล่นคนใด  ทั้งหมดนั่นเป็นเพราะข่านและไอรีน

       "อยากจะตายแบบสบาย  หรืออยากถูกอัดให้น่วมก่อนตาย… เลือกมา"

       "แกบ้าไปแล้วรึไง!"

       สมาชิกกิลด์ไวท์วูล์ฟพลันเกรี้ยวกราด  หมอนี่เป็นใครกัน  ถึงกล้าพูดจาจองหองถึงเพียงนี้

       "เวอราดิน!  นายจะปล่อยให้มันพล่ามไร้สาระไปอีกนานแค่ไหน?  พวกเราต้องอัดมัน  ที่นี่!  เดี๋ยวนี้!  มันมีแค่คนเดียวเองนะ!"

       เอลโว่นั้นโมโหมากเป็นพิเศษ  มันถูกร่างโคลนลอบโจมตีจนได้รับบาดเจ็บ  เวอรินดินชำเลืองสายตาไปตรวจสอบค่าพลังของเอลโว่เล็กน้อย

       'ไม่เท่าไร'

       เอลโว่เป็นนักรบคลั่ง  ค่าพลังป้องกันจึงจัดว่าต่ำกว่าปรกติ  แต่การลอบโจมตีของร่างโคลนเมื่อครู่กลับทำให้พลังชีวิตลดลงไปแค่ 1 ใน 5 ส่วนเท่านั้น

       'ร่างโคลนข้างอ่อนแอทีเดียว'

       ร่างโคลนของชายปริศนาอ่อนแอกว่ามันมาก  การโจมตีเมื่อครู่ไม่ได้รุนแรงอะไร  เวอราดินคิดเช่นนี้

       'บางที  หมอนั่นอาจสร้างร่างโคลนได้หลายตัว  แต่การควบคุมแบบนี้คงง่ายกว่า'

       หลังจากเวอราดินประเมินสถานการณ์เสร็จ  มันก็เริ่มออกคำสั่ง

       "พวกเราเลี่ยงการต่อสู้ไม่ได้อยู่แล้ว  ดังนั้น  จัดการมันซะ"

       "ดี!"

       เอลโว่ลงมือเป็นคนแรก  ในฐานะผู้เล่นเลเวล 179  แม้จะมีเลเวลต่ำที่สุดในบรรดาสมาชิกไวท์วูล์ฟ  แต่มันก็ชอบการประจัญบานอย่างมาก  ถือเป็นผู้เล่นที่กล้าหาญและไม่เกรงกลัวใคร

       "ฉันจะฆ่าแกเอง!"

       เอลโว่เปี่ยมไปด้วยจิตสังหาร  มันต้องการซัดกริดให้แหลกคามือในการโจมตีเดียว

       "พุ่ง!"

       ฟุ่บ

       ระยะห่าง 3 เมตรถูกย่นลงในพริบตา  เอลโว่ยิ้มอย่างพึงพอใจกับทักษะการพุ่งของตน  หลังจากนั้น  มันก็สำแดงทักษะ <วังวนความบ้าคลั่ง> เข้าใส่กริด  มันคือทักษะที่จะทำการกระหน่ำโจมตีศัตรูอย่างดุดันจำนวน 5 ครั้ง  แม้กระทั่งพวกยักษ์ก็ยังได้รับบาดเจ็บไม่น้อยจากการโจมตีชนิดนี้

       ทว่า  กริดไม่ใช่ยักษ์

[ เป้าหมายต้านทานความเสียหาย ]

       "เอ๋?"

       ไม่ใช่การปัดป้อง  บล็อค  หลบ  หรืออะไรแบบนั้น  การโจมตีนี้โดนเข้าอย่างจัง  แต่แล้วทำไมถึงขึ้นว่าต้านทานความเสียหาย?  กริดหันไปจ้องมองใบหน้าอันแสนสับสนของเอลโว่

       "แกอยากให้ฉันตายสินะ?"

       "เชี่ย?"

       เอลโว่ผู้องอาจ  ยามนี้มันกำลังสั่นระริกเป็นหนูที่ถูกต้อนจนมุม  นั่นเป็นผลมาจากค่าความเกรงขามของกริด  ซึ่งมีโอกาสเล็กน้อยที่จะทำให้ศัตรูยอมจำนน  กริดที่มีค่าความเกรงขามสูงกว่า 1,500 แต้มแล้ว  จึงเป็นการยากที่ผู้เล่นระดับกลางถึงล่างจะต้านทานได้

[ ท่านยอมจำนนเมื่ออยู่ต่อหน้าตัวตนอันยิ่งใหญ่  ศีรษะของท่านจะต้องโค้งคำนับอย่างเลี่ยงไม่ได้  ร่างกายสั่นระริก  และหัวเริ่มขยับไปเอง ]

       'อ--อะไรกัน...!'

       มันต้องตกอยู่ในอาการเช่นนี้เพียงเพราะถูกเป้าหมายจ้องมองงั้นหรือ?  ชายคนนี้เป็นใครกัน?  เมดูซ่าหรืออย่างไร?  เอลโว่ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น  มันต้องกำลังฝันอยู่แน่

       ส่วนสมาชิกกิลด์คนอื่นไม่ได้รู้เรื่องนี้  พวกมันกำลังกรูเข้ามาประหนึ่งแมงเม่าบินเข้ากองไฟ

       "ถ่ายพลังเวทย์!"

       "พิษแห่งอาตร้า!"

       "หอกอัคคี!"

       "ฟันล่าง!"

       "ลูกเตะ! อะฮู้วว~!"

       ทักษะสร้างอาการผิดปรกติถูกประเคนเข้าใส่  มีทั้งรูปแบบกายภาพและเวทย์มนต์  ศัตรูกว่า 20 คนใช้ทักษะออกมาแทบจะในเวลาเดียวกัน  ดูเหมือนกริดกำลังอยู่ในอันตรายมากทีเดียว

       ดูเหมือน… ล่ะนะ

       เป็นจังหวะที่ร่างโคลนอันเงียบงันปรากฏตัว  ถึงเวลาที่แรนดี้แสดงฝีมือแล้ว

       "วังวน!"

       ซู่ววววววววว!

       ทักษะทั้งหมดถูกสะท้อนกลับไปด้วยจังหวะพอดิบพอดี  บรรดาสมาชิกไวท์วูล์ฟต่างถูกทักษะของตนเองโจมตีเข้าจนบอบช้ำ

       "อ๊ากกกก!"

       "เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น?"

       ทุกคนพลันผงะไปทันที  ทักษะที่ร่างโคลนใช้ออกมาคืออะไรกันแน่?  ยิ่งไปกว่านั้น  นี่ยังเป็นทักษะการโต้กลับที่แม้แต่ผู้เล่นยังใช้งานให้ถูกจังหวะได้ยาก  คนที่ตกใจมากที่สุดคงไม่พ้นเวอราดิน

       'ในการลอบโจมตีครั้งแรก  ร่างโคลนตัวนี้ไม่ได้ใช้ทักษะทั้งหมดออกมา!'

       เป็นการคาดเดาที่ถูกต้อง  แรนดี้คัดลอกแต้มสถานะของกริดไปได้มากถึง 30% รวมถึงทักษะวังวน  ด้วยความสัตย์จริง  แรนดี้ในตอนนี้เก่งกาจเทียบเท่าผู้เล่นเลเวล 200   หากเขาต้องการ  การสับผู้เล่นระดับล่างให้เป็นชิ้นๆ ในการโจมตีครั้งแรกย่อมไม่ใช่เรื่องยากเลย

       แต่แรนดี้ได้เลือกเก็บงำฝีมือไว้  เธอแสร้งทำเป็นอ่อนแอเพื่อทำให้ศัตรูตายใจ  นี่คือการตัดสินใจที่เกิดขึ้นจากสัญชาติในตัวเธอ  ไม่ใช่คำสั่งจากกริด  แม้จะสูญเสียความทรงจำในอดีตไปเกือบทั้งหมด  แต่ประสบการณ์ต่อสู้กว่าหนึ่งร้อยปีได้ถูกสลักลงในแก่นพลังชีวิตอย่างเหนียวแน่นจนยากจะลบออก

       กริดพลันชื่นชมในกลยุทธของแรนดี้

       "ดูจากสีหน้าอันแสนตกใจของพวกแก… ไม่ต้องห่วง  ฉันเองก็ประหลาดใจเช่นกัน  เพื่อนของฉันยอดเยี่ยมไปเลยใช่ไหม?"

       'เพื่อน?'

       นั่นไม่ใช่ร่างโคลนหรอกหรือ?  แล้วมันคืออะไรกันแน่?  สมาชิกไวท์วูล์ฟยิ่งสับสนไปมากกว่าเดิม

       ฉึก!

       ดาบใหญ่สีเขียวหยกได้เสียบเข้าไปที่หน้าอกของเอลโว่โดยที่มันไม่ทันรู้สึกตัว

[ ท่านถูกโจมตีอย่างรุนแรง! ]
[ ศัตรูโจมตีแรงขึ้นเป็น 5 เท่าจากทักษะที่ไม่ทราบแน่ชัด ]
[ ท่านได้รับความเสียหาย 103,900 หน่วย ]

       'ส--แสน?  ไม่ใช่หมื่นงั้นหรือ?  ตูมีพลังชีวิตแค่ 20,000 เองนะโว้ย!'

       การมองเห็นของเอลโว่พลันกลายเป็นสีเทา

       'นี่เรา… กำลังฝันไปใช่ไหม?'

[ สมาชิกปาร์ตี้ <เอลโว่> เสียชีวิต ]

       ความเงียบงันเข้าปกคลุมบรรยากาศ  ปีศาจที่เหนือล้ำจินตนาการได้ปรากฏตัวต่อหน้าสมาชิกไวท์วูล์ฟอย่างไม่คาดฝัน

       แต่เวอราดินยังคงใจเย็นได้อยู่  ตัวมันเองก็เป็นหนึ่ง 1 ใน 10 รุคกี้ของโลกรุ่นเดียวกับลอเอลและไอเบลลิน   เลเวลของมันในตอนนี้คือ 281  การเผชิญหน้ากับศัตรูแข็งแกร่งไม่ทำให้มันสูญเสียตัวตนไป  แถมยิ่งไปกว่านั้น  มันยังคงมีไพ่ตายซ่อนอยู่

       พลซุ่มยิ่งที่อยู่ห่างออกไปบนยอดภูเขา  กีกี้

       >>  ตอนนี้แหละ

       เวอราดินส่งข้อความไปบอกกีกี้  ทันใดนั้น  ได้เกิดแสงสว่างเล็กๆ ขึ้นบนยอดเขาที่ไม่สูงมากนัก  ซึ่งห่างออกไปราว 300 เมตรจากด้านหลังของกริด

       เป็นลูกธนู

       เปรี้ยงงง!

       กีกี้เองก็เป็นหนึ่งในสิบรุคกี้  สมาชิกหมายเลขสองของกิลด์ไวท์วูล์ฟ  ทักษะการซุ่มยิงของเธออยู่ในระดับเดียวกับจิสึกะ  เทพีแห่งคันศร  กีกี้เล็งยิงตรงมายังศีรษะของกริดอย่างแม่นยำ  เวอราดินมั่นใจมากว่า  ชายปริศนาผู้นี้จะต้องได้รับความเสียหายร้ายแรงและตกอยู่ในอาการมึนงงแน่นอน  มันรีบควักคทาออกมาอย่างรวดเร็ว  เวอราดินมีแผนจะใช้เวทย์ปลุกโครงกระดูกกับซากศพของชนเผ่าอัลและเอลโว่ที่ตายไป

       ทว่า  ร่างกายของมันก็พลันแข็งทื่อ

       "น--นี่มัน...?"

       เสียงร้องอย่างตกใจดังขึ้นจากทุกทิศ  ทุกคนได้เห็นมันกับตา

       ใบมีดสีทองอันแสนโด่งดัง

       "คาดไม่ถึงเหมือนกันนะเนี่ย..."

       เสียงของชายลึกลับดังขึ้นด้านหลังมีดสีทองที่บินมาปกป้องผู้เป็นนายเอาไว้  น้ำเสียงนั้นเย็นยะเยียบแฝงไว้ด้วยจิตสังหารอันรุนแรงที่ไม่ว่าใครก็ต้องตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยิน

       พรึบ...

       เป็นแรงกระแทกจากลูกธนูงั้นหรือ?  หมวกปีกกว้างที่ชายลึกลับสวมอยู่พลันปลิวกระเด็นไปด้านหลัง

       และชื่อตัวละครเหนือศีรษะที่เขียนเอาไว้ก็คือ...

       "กริด...!"

       คลาสเลเจนดารีคนแรกของโลก  ชายเพียงคนเดียวที่สามารถคว้า 3 เหรียญทองได้ในงานแข่งนานาชาติ  วีรบุรุษแห่งสงครามไรน์ฮาร์ท  ผู้กอบกู้อาณาจักรอีเทอนัลจากกองทัพโกเล็ม  ผู้เล่นคนแรกที่กลายเป็นดยุค  ก็อด  และอีกหลายฉายาที่คนทั้งโลกมอบให้

       กริดทำการหยิบดาบใหญ่สีน้ำเงินที่ใช้กำราบฮูเร็นใน 5 วินาทีออกมา  สมาชิกไวท์วูล์ฟทุกคนต่างตกตะลึงในยามที่กริดสามารถถือดาบใหญ่ได้สองเล่มพร้อมกัน

       "แกกล้าลอบโจมตีฉันคนนี้เชียวรึ!"

       'แกเป็นคนเริ่มทำก่อนไม่ใช่รึไงฟะ?'

       ชาวไวท์วูล์ฟอยากร้องไห้  แต่พวกมันจะปริปากไม่ได้เด็ดขาด  ดวงตาของกริดจ้องเขม็งไปยังยอดเขาที่ห่างออกไป 300 เมตร

       "งั้นเริ่มจากแกก่อนก็แล้วกัน… มายาร่ายรำ!"

       ฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บ...

       รัศมีดาบสีน้ำเงิน-ขาวและเขียวหยกจำนวนมาก  ได้พุ่งตรงไปยังยอดเขาด้วยความเร็วสูงสุด

       และนี่ก็เป็นวินาทีที่ยอดเขาเล็กๆ ได้ถูกลบออกจากแผนที่จักรวรรดิซาฮารันเป็นการถาวร

[ สมาชิกปาร์ตี้ <กีกี้> เสียชีวิต ]

       "...ฉันขอสู้กับเฟคเกอร์ยังทันไหม?"

       พวกมันเริ่มบ่นอุบอิบ  เวอราดินไม่สามารถคงความเยือกเย็นไว้ได้อีก  นี่นับเป็นหายนะครั้งใหญ่นับตั้งแต่ก่อตั้งกิลด์ขึ้นมา

       ผลของการต่อสู้คือการถูกถล่มอย่างราบคาบฝ่ายเดียว

       ***

       "หืม?  ขนาดของทะเลทรายลดลงไปมากทีเดียว"

       ชายผมดำคนหนึ่งซึ่งกำลังสวมชุดสีขาวบริสุทธิ์ทั้งตัว  ได้ย่างกรายเข้ามาในเขตแดนตะวันตกของอาณาจักรอีเทอนัลเรียบร้อยแล้ว

• Next
• Previous