จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 233

       ท้องฟ้าย่างเข้าสู่รุ่งเช้า       

       ป่าลึกลับ  ภายนอกของมันดูเหมือนหลุดมาจากภาพวาดเก่าแก่สไตล์ตะวันออก  ผืนป่าแห่งนี้ถูกทิ้งให้รกร้างมาเป็นเวลานานหลายร้อยปี

       "..."

       ท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม  ชายคนหนึ่งกำลังยืนอยู่หน้ากองไฟ  ผมของเขามีสีดำสนิทและหนากว่าเส้นไหม  ผิวพรรณที่เคยขาว  ยามนี้กำลังเปรอะเปื้อนไปด้วยผงฝุ่นและบาดแผล

       สวบ...

       ศัตรูมากมายนับไม่ถ้วนมักถูกสะท้อนอยู่ในแววตาที่แสนเดียวดายคู่นี้   

       ชายที่อยู่ตรงหน้า  เขาล้มลง  ลุกขึ้น  และล้มลงอีกครั้ง  ฉันต้องการจะฆ่าเขาเพื่อที่จะได้ไม่ต้องลุกขึ้นมาสู้อีก  แต่เรื่องนั้นไม่ง่ายเลย

       พวกเขาแข็งแกร่งขึ้นทุกครั้ง  แถมที่แย่ไปกว่านั้น  มีมนุษย์ที่สุดยอดคนหนึ่งคอยปกป้องพวกเขาอยู่  บางที  ชายคนนี้อาจมีฝีมือสูงส่งทัดเทียมได้กับพลังครึ่งหนึ่งของอาจารย์เรา  เราไม่อาจทำอะไรเขาได้เลย  เขาเหนือกว่าเราอย่างชัดเจนในทุกด้าน

       เราจะทนได้อีกนานแค่ไหนกันนะ?

       ในอดีต  กองทัพของพวกมนุษย์เคยมาที่นี่  บางครั้งก็เป็นมอนสเตอร์อันแสนดุร้ายนับไม่ถ้วน  เราปกป้องผืนป่าแห่งนี้จากสิ่งมีชีวิตทุกรูปแบบมาเป็นเวลานานแล้ว  ทว่า  นี่คือครั้งแรกที่รู้สึกเข้าตาจน  

       ถึงกระนั้น  เราก็ยังสามารถสงบใจได้อยู่

       'เรา...'

       เราต้องปกป้องให้ได้  เธอคนนั้นอยู่บนยอดเขาแห่งนี้  เธอคือมนุษย์เพียงคนเดียวที่ไม่เกลียดเรา  เธอไม่เกลียดตัวตนของเรา  ที่ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากเลียนแบบผู้อื่น  เราจำไม่ได้แล้วว่าเห็นหน้าเธอครั้งสุดท้ายเมื่อไร  แต่ไออุ่นจากเธอจะยังคงเจิดจ้าอยู่ตลอดไป  เราจะไม่มีวันปล่อยให้ผู้บุกรุกเหล่านี้ผ่านผืนป่าเข้าไปก่อกวนความสุขของเธอได้

       "วิชาดาบแพ็กม่า"

       มนุษย์คนหนึ่งในกลุ่มนี้เอ่ยชื่อวิชาที่คุ้นเคยออกมา  มันคือเทคนิคที่อาจารย์ของเราใช้เป็นประจำ  ทว่า  ชายคนนี้รับมือได้ง่ายมาก  เราก็แค่ใช้เทคนิคเดียวกันตอบโต้กลับไป  ความเร็วของเรามีสูงกว่ามนุษย์คนนี้  การเผชิญหน้ากับเขาจึงเป็นเรื่องไม่ยาก

       แต่ว่า

       "...?"

       การเคลื่อนไหวของเขาเปลี่ยนไปกลางคัน  จังหวะขยับเท้าจู่ๆ ก็พลิกจากสังหารกลายเป็นร่ายรำ

       "สังหาร!"

       "ร่ายรำ!"

       มนุษย์คนนี้หลบสังหารของเราพร้อมกับฟันรัศมีดาบออกมาหลายสิบเส้น

       ฟุ่บฟุ่บฟุ่บฟุ่บ!

       เราไม่อาจรับมือกับรัศมีดาบมากมายขนาดนี้ไหว  ในอีกความหมายหนึ่ง  ร่างที่ทำการคัดลอกรูปลักษณ์ของแพ็กม่าถูกอาบไปด้วยบาดแผลทันที  พลังชีวิต 1 ใน 5 ของหลอดสูญไปอย่างน่าใจหาย  มนุษย์คนนั้นพลันดีใจทันทีที่โจมตีใส่เราสำเร็จ

       "เป็นยังไงบ้างล่ะ?  ถูกหลอกใช่ไหม?  ฉันเจ๋งรึเปล่า?  หืม?"

       กริด  เขากำลังอยู่ในรอบที่ 83 ของการฝึกซ้อมกับร่างโคลน  ชายหนุ่มเปลี่ยนวิชาดาบโจมตีในกลางคัน  

       ณ บัดนี้  เขากลายเป็นนักรบที่เริ่มมีหัวคิดขึ้นมาบ้างแล้ว  

       "เยี่ยม!"  ปิอาโร่ชมเชย  คราวนี้เขากล่าวออกมาจากใจจริง

       'จากแพเทรี่ยนมายังเรย์ดัน...'

       ปิอาโร่เคยมองเห็นว่า  พรสวรรค์ของกริดคงมาถึงทางตันแล้ว  กริดสมองทึบเกินกว่าจะเข้าใจสิ่งที่ซับซ้อนได้  ทว่า  ในยามนี้กลับมีวัตถุดิบชั้นเลิศสำหรับการเรียนรู้ปรากฏตัวขึ้น  ใช่แล้ว  ร่างโคลนของแพ็กม่า  ก็จริงอยู่ที่ทักษะของแพ็กม่าไม่มีทางถูกคัดลอกมาได้หมด  แต่ร่างโคลนนั้นแข็งแกร่งกว่ากริดแน่นอน

       ปิอาโร่คอยชี้แนะ  เมื่อการต่อสู้ดำเนินไปเรื่อยๆ   กริดได้รับแสงสว่างและพัฒนาตนเองขึ้นอย่างก้าวกระโดด

       'อาจารย์ทำได้แค่เพียงบอกใบ้ลูกศิษย์  คู่ต่อสู้ที่ดีจะทำให้ลูกศิษย์ก้าวข้ามขีดจำกัดไปได้  และคู่ต่อสู้ที่สมบูรณ์แบบจะทำให้ลูกศิษย์ลืมว่าตนเคยมีขีดจำกัด'

       นั่นคือคำพูดของอาจารย์ปิอาโร่  

       คู่ต่อสู้ที่สมบูรณ์แบบงั้นหรือ… ปิอาโร่ตามหามาทั้งชีวิต  แต่กริดกลับได้พบมันแล้วต่อหน้าเขานี่เอง 

       "กรรร...!"

       ร่างโคลนแพ็กม่าเริ่มส่งเสียง  มันแผ่จิตสังหารอันรุนแรงออกไปทั่วผืนป่า  เมื่อชีวิตเข้าใกล้ความเป็นความตาย  ดูเหมือนมันจะรีดเร้นสัญชาติญานดุร้ายในตัวออกมาถึงขีดสุด

       "หลังจากนี้ไปจะเป็นของจริง  ดยุคกริด  ฉันขอให้นายโชคดี"

       "เข้าใจแล้ว"

       หลังจากได้รับกำลังใจจากปิอาโร่  กริดย่างสามขุมเข้าไปหาอย่างไม่กลัวเกรง  ร่างโคลนพลันใช้ดาบในมือวาดทักษะใหม่ที่กริดไม่เคยได้ยินมาก่อน

       "ทำลายล้าง!"
       
       วิชาดาบแพ็กม่า  คือกลุ่มทักษะที่จะสร้างความเสียหายต่อเป้าหมายเป็นแบบกายภาพ  โดยส่วนมากจะเป็นทักษะที่ไม่ล็อคเป้าหมายโดยตรง  ทำให้มีโอกาสพลาดเป้าได้ง่าย  ทว่า  <ทำลายล้าง> นั้นต่างออกไป  มันคือทักษะชนิดล็อคเป้าและจะสร้างความเสียหายเพิ่มเติมโดยการมองข้ามพลังป้องกันของศัตรูบางส่วน  ระยะการใช้งานจะขึ้นอยู่กับความยาวของอาวุธ

       ฉั่วะ...!

       เป็นทักษะที่มีไว้เพื่อทำลายล้างสมชื่อ  มันคือการโจมตีที่กริดไม่มีทางตอบโต้ทัน

       "อ๊ากกก!"

       เกราะแสงศักดิ์สิทธิ์  ยุปภัณฑ์สงครามประเภทชุดเกราะที่สร้างขึ้นโดยช่างตีเหล็กในตำนาน  แพ็กม่า  วัสดุที่ใช้คือโลหะแห่งเทพ  อดามันเที่ยม  มีคือชุดเกราะอันดับหนึ่งของเกมในเวลานี้  ทว่า  เมื่อต้องอยู่ต่อหน้า <ทำลายล้าง>   ชุดเกราะแสงศักดิ์สิทธิไม่อาจโอ้อวดศักยภาพได้เต็มปากนัก  กริดพลันล้มลงทันที  ในขณะที่ปิอาโร่ได้แต่ยืนอึ้งให้กับเทคนิคดาบอันตระการตา

       'แพ็กม่า!  ยิ่งฉันได้เห็นวิชาดาบของนาย  นั่นก็ยิ่งทำให้ฉันอยากพบตัวจริง… ไม่ใช่ร่างโคลนเช่นนี้'

       เป็นช่างตีเหล็ก  แต่กลับสามารถเป็นสุดยอดนักดาบในเวลาเดียวกันได้  วิชาดาบที่สามารถตัดผ่าท้องฟ้าและภูเขาออกเป็นสองซีก  ผู้ใช้ดาบที่เก่งที่สุดในโลกต่อจากอริยะดาบมุลเลอร์

       'คนพวกนั้นแข็งแกร่งกว่าเราในตอนนี้'

       ปิอาโร่รู้สึกเสียใจที่ตนเกิดผิดยุคสมัย  เหตุใดเขาถึงไม่เกิดในยุคเดียวกับมุลเลอร์และแพ็กม่านะ?  ถ้าได้อยู่ใต้ท้องฟ้าเดียวกันกับสองคนนั้น  ตัวเขาเองก็คงได้ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่อย่างทัดเทียมไปแล้ว

       ในยุคสมัยปัจจุบัน  ไม่มีใครที่มีฝีมือระดับนั้นปรากฏตัวขึ้นมาอีกเลย  ปิอาโร่แข็งแกร่งอย่างเดียวดายและไร้คู่ต่อกร  เขาขาดคู่ฝึกซ้อมที่ดีเพื่อพัฒนาตนเองให้แข็งแกร่งเทียบชั้นสองคนนั้น  

       ในขณะที่ปิอาโร่กำลังตัดพ้อ

       "...แค่ก!  ฟู่ว!  เกือบไป"  เกิดเป็นแสงสีเขียวสว่างวาบอาบร่างกริดไว้อย่างอบอุ่น  

       "โชคดีที่สวมแหวนโดรันไว้ล่วงหน้า"

       กริดพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน  สภาพร่างกายของเขากลับมาเป็นปรกติดีทุกอย่าง  บาดแผลใหญ่ที่หน้าอกอันตรธานหายไปในพริบตา  อาการบาดเจ็บในจุดอื่นก็ไม่หลงเหลืออยู่  พลังแห่งไอเท็ม  ทักษะฟื้นฟูของแหวนโดรันที่สอดประสานกับเกราะแสงศักดิ์สิทธิ์  ได้ฟื้นฟูพลังชีวิตของกริดกลับมาจนเต็มหลอดอีกครั้ง

       "อะไรกัน...?"

       ปิอาโร่พลันประหลาดใจ  แม้แต่นักบุญหญิงในตำนานก็ยังไม่สามารถรักษาศพใกล้ตายให้หายเป็นปรกติเช่นนี้ได้  แล้วเหตุใด  กริด  ผู้ที่ไม่ใช่นักบุญหญิงถึงสามารถ..

       กร๊อบ!  กร๊อบ!
       
       กริดยืดบิดตัวเส้นยืดสาย  เขาพร้อมแล้วที่จะโจมตีกลับไป       

       "ฉันเองก็ใช้มันได้เหมือนกัน"

       โดยทั่วไป  วิชาดาบแพ็กม่าจะมีจังหวะก้าวเท้าตั้งแต่ 3 ถึง 7 ก้าว  แม้จะฟังดูง่าย  แต่พลังที่แท้จริงย่อมไม่อาจสำแดงออกมาได้ง่ายขนาดนั้น  คงเป็นการยากที่ใครสักคนจะเลียนแบบการรำดาบของแพ็กม่าได้สมบูรณ์  และถึงแม้จะทำได้  แต่ทักษะก็จะไม่แสดงผลออกมาอยู่ดี

       ทว่า  สำหรับกริดแล้วมันเป็นไปได้  เขาสามารถทำให้วิชาดาบของแพ็กม่ากลายมาเป็นของตนได้เพียงเฝ้ามองและเลียนแบบ  

       กริดทำได้อย่างไร  ในเมื่อเขาไร้พรสวรรค์?       

       เหตุผลงั้นง่ายมาก  กริดคือผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า    ชายหนุ่มเคยเรียนรู้วิชาดาบอันน่าทึ่งได้จากการจ้องมองภาพสลักผนังถ้ำ  

       แต่ยามนี้  คู่ต่อสู้ได้แสดงตัวอย่างให้ประจักษ์อย่างชัดแจ้ง

       จะให้ไม่ทำเป็น…  ก็คงไม่ได้แล้ว

       "วิชาดาบแพ็กม่า..."

       ครืด...!

        <รองเท้ากริด> อันหนักอึ้งถูกลากไปบนพื้น  กริดสำแดงอานุภาพของเทพนักรบออกมาให้ทุกคนได้เห็นด้วยวิชาดาบ

       "ทำลายล้าง!"

[ ท่านเรียนรู้ทักษะใหม่ ]

[ ทำลายล้าง  เลเวล 1 ]
       วิชาดาบที่สำแดงอานุภาพแก่นแท้ของเทพนักรบ
_______
* โจมตี 1 เป้าหมายด้วยความรุนแรง 700%
* ทักษะนี้จะมองข้ามพลังป้องกันของศัตรู 60%
_______
เงื่อนไขการใช้งาน : สวมใส่อาวุธประเภทดาบ
มานาที่ใช้ : 750
ระยะหน่วงหลังใช้ : 3 นาที

       เป็นทักษะที่อยู่กึ่งกลางระหว่างสังหารและร่ายรำ  มันใช้มานาน้อยกว่าและมีระยะหน่วงต่ำกว่าสังหาร  แต่สิ่งคำสัญที่สุด  วิชาดาบทำลายล้างมีคุณสมบัติในการล็อคเป้าหมาย  แตกต่างจากสังหารกับร่ายรำ  

       ถ้าหากทักษะนี้ถูกสลักไว้ในผนังถ้ำใต้น้ำตกโลรัน  ชีวิตที่ผ่านมาของกริดคงจะสบายกว่านี้หลายเท่าทั้งในการต่อสู้และการล่ามอนสเตอร์

       ฟุ่บ!

       <ความผิดพลาด> ถูกตวัดเป็นรูปทรงจันทร์เสี้ยวไปด้านหน้า  เกิดเป็นรอยฟันขนาดใหญ่พุ่งเข้าหาร่างของแพ็กม่าเลียนแบบ  ทว่า  ร่างโคลนก็เตรียมตัวรับมือไว้แล้วเช่นกัน

       "วังวน!"

       การสวนกลับเกิดขึ้นในจังหวะอันไร้ที่ติ  ทำลายล้างถูกดูดเข้าไปในวังวนมิติลึกลับและพุ่งกลับออกมาหากริด  รัศมีดาบอันทรงอำนาจกำลังจะเข้าปะทะร่างชายหนุ่ม  

       เขาจะต้องตายอยู่ที่นี่จริงหรือ?  เพราะยามนี้  แหวนโดรันกำลังอยู่ในระยะหน่วง

       คำตอบคือ… ไม่ 

       "วังวน!"

[ วังวน  เลเวล 1 ]
       ประหนึ่งเป็นศูนย์กลางของพายุสงบนิ่ง  มันทั้งราบเรียบและทรงพลัง
_______
* ทำการสะท้อนกลับการโจมตีทั้งหมดที่เกิดขึ้นภายในระยะเวลา 0.5 วินาทีหลังจากใช้ทักษะ
* ความรุนแรงของการสะท้อนจะเป็น 100% ของความเสียหายที่โจมตีเข้ามา
_______
เงื่อนไขการใช้งาน : สวมใส่อาวุธประเภทดาบ
มานาที่ใช้ : 2,000
ระยะหน่วงหลังใช้ : 2 นาที

       "...!"

       สมาชิกโอเวอร์เกียร์ต่างเหน็ดเหนื่อยจากการผลัดเปลี่ยนกันเป็นคู่ซ้อมในระหว่างที่กริดกำลังพักผ่อน  ดวงตาของทุกคนพลันตกตะลึงอย่างคาดไม่ถึงเมื่อได้เห็นฉากการต่อสู้เต็มสองตา  

       ปิอาโร่เองก็เช่นกัน  

       'เป็นไปไม่ได้!'

       ทุกคนเผยสีหน้าราวกับเห็นภูติผี  นับจากเมื่อวานมาจนถึงวันนี้  ฝีมือการควบคุมของกริดพัฒนาขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า  แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครคาดคิดว่า  กริดจะเล็งสะท้อนกลับด้วยจังหวะที่พอเหมาะขนาดนี้ได้

       การโจมตีสวนกลับ  ถือเป็นหนึ่งในเทคนิคที่กระทำยากมากที่สุด  จังหวะการใช้งานทักษะจะต้องเหมาะสมเพื่อสลายการโจมตีของศัตรู  เป็นสิ่งที่ไม่มีทางเกิดขึ้นได้ง่าย  ถ้าหากขาดการฝึกฝนที่มากพอ

       แต่กริดทำมันสำเร็จ  เขาโต้กลับการสะท้อนด้วยการสะท้อน  นั่นหมายความว่า  กริดอ่านการเคลื่อนไหวของศัตรูได้อย่างทะลุปรุโปร่ง  เป็นจุดที่ไม่มีใครคาดคิดว่าชายหนุ่มจะก้าวมาถึงได้

       ซู่ววว!

[ เอฟเฟคของ <+9 ความผิดพลาด> แสดงผล  ทักษะ <ผ่าสองซีก> ทำงาน ]
[ เอฟเฟคของ <+9 ความผิดพลาด> แสดงผล  การโจมตีจะรุนแรงเป็น 5 เท่าจากปรกติ ]
[ เอฟเฟคของ <ถุงมือแสงศักดิ์สิทธิ์> แสดงผล  การโจมตีจะรุนแรงเป็น 5 เท่าจากปรกติ ]

[ คริติคอล! ]
[ ท่านสร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 1,375,900 หน่วย ]

       แขนขวาของร่างโคลนถูกตัดขาด  ดาบใหญ่สีเขียวหยกแยกจากกับเจ้าของและหล่นลงพื้น  ดวงตาของกริดพลันทวีความคมกริบยิ่งขึ้นกว่าทุกครั้ง

       'ถ้าหากนายมีโอกาสปิดฉาก  ให้รีบโจมตีต่อเนื่องเข้าไปทันที!'

       คำชี้แนะเมื่อวานของปิอาโร่ยังคงดังก้อง

       "ย๊ากกก!"

       ในขณะที่ร่างโคลนกำลังลนลานกับแขนที่เสียไปพร้อมกับดาบ  กริดใช้ทักษะตามติดเข้าไปทันที  มันคือทักษะที่ทรงอานุภาพยิ่งกว่ามายาร่ายรำ

       ใช่แล้ว… ร่ายรำสังหาร 

       เปรี้ยงง!

       ฉลาม  นักล่าอันดับหนึ่งที่ปกครองผืนมหาสมุทรมายาวนานกว่า 415 ล้านปี! 

        <ความผิดพลาด> ได้ทำการเสียบร่างของแพ็กม่าเลียนแบบอย่างต่อเนื่อง

       หนึ่งครั้ง  สองครั้ง  สามครั้ง… 

       ห้าครั้ง...  เจ็ดครั้ง...

[ คริติคอล! ]
[ คริติคอล! ]
[ คริติคอล! ]
[ คริติคอล! ]

[ ค่าเรี่ยวแรงของท่านหมดลงเนื่องมาจาก <ร่ายรำสังหาร> ถูกใช้ครบ 7 ครั้ง ]
[ ค่าเรี่ยวแรงของท่านกลายเป็น 0  ท่านจะไม่สามารถขยับตัวได้ ]

       "อึก...!"

       ดวงตาของกริดพลันพร่ามัว  เขาพยายามพยุงร่างไว้   แต่ก็มิอาจฝืนระบบเกมได้  ลำตัวทรุดลงไปกองกับพื้นประหนึ่งหุ่นกระบอกที่ถูกตัดเส้นเอ็นชักใย  

       ข้อความระบบจำนวนมากปรากฏขึ้นที่ตรงหน้า       

[ ท่านสังหาร <ร่างโคลนแห่งป่าลึกลับ> ที่มีตัวตนมานานกว่า 153 ปี ]
[ ท่านได้รับค่าประสบการณ์ 8,450,109 หน่วย ] 

[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับเงินจำนวน 6,300 เหรียญทอง ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับไอเท็ม <สร้อยคอผู้พิทักษ์> ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับไอเท็ม <กำไลข้อมือผู้พิทักษ์> ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับไอเท็ม <ดาบใหญ่เลียนแบบ> ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับไอเท็ม <หินเสริมแกร่งอาวุธ> จำนวน 13 ก้อน ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับไอเท็ม <หินเสริมแกร่งเครื่องป้องกัน> จำนวน 15 ก้อน ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับไอเท็ม <หินเสริมแกร่งอาวุธที่ถูกอวยพร> จำนวน 4 ก้อน ]
[ หัวหน้าปาร์ตี้ <กริด> ได้รับไอเท็ม <หินเสริมแกร่งอาวุธที่ถูกอวยพร> จำนวน 6 ก้อน ]

[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]

       "ฮะ… ฮ่าฮ่า..."

       เมื่อตรวจสอบเวลา  เขาทำการต่อสู้ไปทั้งสิ้น 23 ชั่วโมงกับอีก 21 นาที  ในระหว่างนั้น  กริดพ่ายแพ้ไปทั้งหมด 82 ครั้ง  ส่วนสมาชิกโอเวอร์เกียร์ก็แพ้ไปคนละไม่ต่ำกว่า 10 ครั้ง  

       แต่ท้ายที่สุด  การต่อสู้อันยาวนานครั้งนี้  ชัยชนะได้ตกเป็นของพวกเขา

       กริดหัวเราะอย่างโล่งใจ  ในยามนี้  แม้กระทั่งปลายนิ้ว  เขาก็ไม่อยากยกมันขึ้น  ชายหนุ่มทำเพียงนอนแผ่หราอยู่บนดินเย็นๆ และหัวเราะเบาๆ   

       เขาสามารถก้าวข้ามขีดจำกัดของตนเองได้  ความพึงพอใจที่ไร้คำบรรยาได้โอบล้อมร่างกายไว้อย่างอบอุ่น  เหล่าสมาชิกโอเวอร์เกียร์ต่างวิ่งเข้ามาหาอย่างพร้อมเพรียงกัน

       "นายท่าน!  สุดยอดมาก!"

       "กริด!  นายเจ๋งไปเลย!"

       "กริด!  นายเยี่ยมที่สุด!  ฮ่าฮ่า!  วะฮ่าฮ่าฮ่า!"

       เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วป่าลึกลับ  ผืนป่าที่เคยมีแต่เสียงกรีดร้องอยู่เสมอมา  

       แม้แต่ตัวของร่างโคลนแพ็กม่าเอง  ในยามนี้มันก็อดอมยิ้มออกมาไม่ได้

       ความทรงจำในอดีตหวนกลับมาฉายในสมอง  เสียงหัวเราะอันสดใสของเธอที่ปราศจากการแต่งเติมในวัยเด็ก  เสียงหัวเราะอันแหลมเล็กในยามที่เธอเป็นเด็กผู้หญิง  และเสียงหัวเราะอันอบอุ่นเมื่อเธอโตเป็นสาว...

       "..."

       แววตาของมันพลันมืดลง  ร่างโคลนไม่เหลือความสามารถในการคิดคำนึงอีกแล้ว  หลังจากนั้น  มันก็ได้ยินเสียงของใครบางคนพูดถึงตน

       "เอ๋?  มันยังไม่ตายหรือ?  ทำไมถึงยังกระดุกกระดิกได้อยู่?"

       "มันแค่สูญเสียร่างที่คัดลอกมา  แกนกลางของร่างกายยังคงมีชีวิตอยู่  แต่นั่นคงไม่ต่างอะไรกับการที่ตายไปแล้ว  เพราะสติปัญญาและทักษะจะค่อยๆ หายไปโดยที่เอากลับคืนมาไม่ได้"

       "พวกเราควรฆ่ามันไหม?"

       "ดูจากลักษณะของร่างโคลน  เราควรเก็บมันไว้ศึกษา  ดังนั้น  ต้องปล่อยให้มันฟื้นฟูตัวเอง"

       ในทางกลับกัน  ปิอาโร่ยังคงยืนสั่นระริก  เป็นอีกครั้งที่เขานึกขึ้นได้หลังจากเห็นพลังที่แท้จริงของกริด  

       แม้จะไม่ได้อยู่ใต้ฟ้าเดียวกับมุลเลอร์หรือแพ็กม่า  แต่อย่างน้อย  เขาก็ยังอยู่ใต้ฟ้าเดียวกับพลังของแพ็กม่า

       'เป็นนายนี่เอง'

       คนที่จะนำพาเขาไปสู่ขอบเขตแห่งอริยะดาบ

• Next
• Previous