จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 49

       กริดและยูเฟอมิน่ารีบหนีขึ้นมาด้านบนอย่างรวดเร็ว.  ต้องขอบคุณที่ยูเฟอมิน่าสามารถจดจำแผงผังของคุกใต้ดินชั้น 1 และ 2 ได้ทั้งหมด.  พวกเขาจึงไม่ไม่ต้องมัวเสียเวลาหาทางขึ้นให้ลำบาก. 

       แสงอาทิตย์สาดส่อง!  ท้องฟาสีคราม!  ทุ่งหญ้าเขียวขจี!  กริดตื่นเต้นกับวิวทิวทัศน์ธรรมชาติที่อยู่ตรงหน้าซึ่งแตกต่างจากคุกใต้ดินอันมืดมิดและเหม็นอับโดยสิ้นเชิง.

       "อุวะฮ่าฮ่าฮ่า!  พวกเราหนีออกมาได้สำเร็จแล้ว~~วู้ววว!!"

       ปากทางเข้าคุกใต้ดินนั้นอยู่ระหว่างหอคอยที่ตั้งเด่นตระหง่านฝั่งกำแพงทิศตะวันออก.  แม้ทั้งสองจะออกมายังด้านนอกได้สำเร็จแล้ว,  แต่ที่ด้านบนยังมีหอสังเกตุการณ์ของปราสาทตั้งอยู่.  ในอีกความหมายหนึ่ง,  พวกเขาควรจะระวังมิให้ส่งเสียงดังจนทหารเฝ้ายามตื่นตัว.

       "เงียบซะ,  พวกเรายังอยู่ในเขตศัตรูอยู่นะ."

       ยูเฟอมิน่าพยายามทำให้กริดสงบลง.  แต่ด้วยความตื่นเต้นดีใจที่มีมากเกินไปของกริด,  ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูดแม้แต่น้อย.

       "โว้ว!  นี่ล่ะ! อากาศบริสุทธิ์!   อากาศที่แสนอับชื้นในคุกใต้ดินมันแย่มากเลย,  เคยคิดว่าปอดจะพังไปซะแล้ว.   อา...  อากาศนี่สำคัญจริงๆ เลยนะ.  เข้าใจแล้วว่าทำไมชาวเมืองจึงตื่นเต้นกับบรรยากาศในชนบทนัก."

       กริดส่งเสียดังพร้อมกับกลิ้งตัวไปมาบนลานหญ้า.   เขาเสียสติไปแล้ว.

       ยูเฟอมิน่าถึงกับปวดหัว.  แม้ว่ากองทหารเกือบทั้งหมดจะถูกจำกัดไปแล้วก็ตาม.  ทว่า,  ปราสาทวินสตันยังมีองครักษ์ประจำตัวของลอร์ดอยู่.   พวกองครักษ์แม้จะไม่แข็งแกร่งเท่าอัศวิน,   แต่ก็ยังนับว่าเก่งกว่าทหารเลวอยู่มาก.   ยูเฟอมิน่าไม่อยากจะต้องปะทะกับพวกนั้นเท่าใดนัก.   เพราะหากในกรณีที่แย่ที่สุด,  เธออาจถูกพวกมันหยุดไว้ได้จนกระทั่งอัศวินจากคุกใต้ดินไล่ตามขึ้นมาทัน.

       "นี่,  กริด,  พวกเราจะต้องออกจากที่นี่ไปให้เร็วและเงียบมากที่สุด,  เพราะงั้นช่วยหุบปากสักทีเถอะ."

       "ว้าววว~~~  กลิ่นหอมของหญ้าอันเขียวขจีนี่มันอะไรกัน!   นั่นกลิ่นของใบสนใช่มั้ย?"

       "......"

       ความอดทนของยูเฟอมิน่าใกล้จะหมดลงเต็มที,  เธอพยายามสะกดข่มความรู้สึกนั้นเอาไว้ให้มากที่สุด.

       "......"

       ในที่สุดเธอก็หมดความอดทน,  ยูเฟอมิน่าตัดสินใจที่จะทำบางสิ่งขึ้น.  เธอเดินเข้าไปใกล้กริดพร้อมกับกระชากคอเสื้อของเขาขึ้นมา. 
     
       ยูเฟอมิน่าตะโกนใส่หูกริดอย่างสุดเสียง.

       "นายน่ะ!  อยู่เงียบๆ ไม่เป็นรึไง?   มีสมองบ้างมั้ย?  พวกเรากำลังอยู่ในเขตของศัตรูนะ!  พวกเราจะต้องรีบหนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด,  แล้วทำไมนายถึงได้เอาแต่นอนกลิ้งไปมาพร้อมกับตะโกนโหวกเหวกอยู่ได้?"

       "โอ้ยย!!"

       กริดรู้สึกเหมือนแก้วหูกำลังจะฉีกขาด.  ชายหนุ่มที่น้ำตาเริ่มคลอเบ้าได้พยายามดิ้นรนขัดขืนเพื่อให้หลุดจากยูเฟอมิน่า.

       "นายน่ะ,  วันๆ เอาแต่ทำเรื่องโง่ๆ อยู่ได้.   ไม่อยากจะออกจากที่นี่รึไง?   ถ้าอยากล่ะก็,  ช่วยเลิกทำอะไรบ้าๆ ซักทีได้มั้ย?   ไม่งั้นชั้นฆ่านายแน่!"
     
       ยูเฟอมิน่ารู้ดีว่าคลาสของกริดจะต้องมีระดับสูงกว่าของเธอแน่นอน.  กริดจะต้องไม่ใช่คนอ่อนแออย่างที่เห็น.  แต่ถึงกระนั้นช่วยไม่ได้, เธอจำเป็นต้องจับตากริดทุกฝีก้าวเพื่อไม่ให้เขาทำอะไรโง่ๆ ลงไป.
     
       เมื่อได้ยินดังนั้นกริดก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ทันที.  ตัวเขาคงดีใจมากเกินไปหน่อยจนทำให้ยูเฟอมิน่าต้องโมโห.  แต่เขาจะไม่ทำแบบนั้นอีก,  เพราะไม่งั้นเขาได้ถูกเธอเชือดทิ้งแน่. 
     
       ทันใดนั้น,  กริดได้หันไปพูดกับยูเฟอมิน่าเบาๆ พร้อมกับชี้นิ้วไปยังทิศทางหนึ่ง.
     
       "นั่นมัน...  ศัตรูใช่มั้ย?"

       ยูเฟอมิน่ารู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว.  เธอค่อยๆ หันหน้าไปทางที่กริดชี้นิ้วอย่างช้าๆ.   ความสิ้นหวังปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาวผมบลอนด์ผู้นี้ทันที.   กองทหารองครักษ์จำนวน 16 คนพร้อมอาวุธครบมือกำลังออกลาดตระเวนอย่างเป็นระเบียบ.

       ชิ้งงง~~~!

       ดาบ 16 เล่มถูกดึงออกจากฝัก,  โลหะได้สะท้อนเข้ากับแสงแดดจนส่องสว่างไปทั่วทั้งปราสาท.

       กริดจ้องมองยูเฟอมิน่าด้วยสายตาถมึงทึงพร้อมกับผลักเธอออกไป.  "เห็นมั้ยว่าผู้หญิงเจ้าอารมณ์แบบเธอทำอะไรลงไป...   ความวุ่นวายที่เธอสร้างขึ้นมันไปเตะตาพวกทหารองครักษ์เข้าแล้วนะ."
     
       ยูเฟอมิน่าตอบกลับไปอย่างหัวเสีย. "ก็เป็นเพราะนายเอาแต่ส่งเสียงดังก่อนหน้านี้ไม่ใช่รึไง?"

       จิตสังหารของยูเฟอมิน่าพุ่งขึ้นถึงขีดสุด.   กริดยืนสั่นไปด้วยความกลัวพร้อมกับกล่าวขอโทษออกไป.  "ขะ--ขอโทษ,  ฉันผิดเอง.   ฉันปากพล่อยมากไปหน่อย."
     
     
       เส้นเลือดบนขมับยูเฟอมิน่ากระตุกเบาๆ พร้อมกับความคิดในหัว.

       'หมอนี่เป็นอะไรของมัน?   คิดจะทำอะไรกันแน่นะ?   ทำไมถึงได้เอาแต่แสร้งทำเป็นหวาดกลัวเราอยู่ตลอดเวลา?'

       กริดคือผู้ที่สังหารกัมปนาทแดนเหนือ,  เลโอ,  ในการต่อสู้ตัวต่อตัวอย่างไม่ต้องสงสัย.   แถมยังสามารถข่มขู่สี่อัศวินได้เพียงแค่คำพูด.  เธอยังไม่ค่อยมั่นใจกับทักษะของเขานัก,  แต่เท่าที่รู้,  กริดจะต้องเก่งมากจนไม่มีความจำเป็นต้องยำเกรงใครในซาทิสฟายเลย.
     
       ทันใดนั้นยูเฟอมิน่าก็ใจเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมา.

       'หรือว่า...  หมอนี่กำลังปั่นหัวเราเล่นอยู่สินะ?'
     
       กริดเป็นคนประเภทที่ยูเฟอมิน่าเกลียดขี้หน้าตั้งแต่แรกพบ.   นับตั้งแต่ที่ทั้งสองได้เจอกันในการแข่งสร้างไอเท็ม,  กริดคือผู้ชายคนเดียวที่ไม่ถูกเสน่ห์ของยูเฟอมิน่ายั่วยวนเข้า.   แถมเขายังต่อว่าถากถางเธอด้วยถ้อยคำหยาบคายต่างๆ นาๆ.

       ไม่ว่าจะเป็นแม่หนูน้อย,  นังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์,  และอื่นๆ อีกมากมาย!
     
       แล้วมาถึงตอนนี้,  เขายังจะกล่าวโทษว่าเมื่อครู่เป็นความผิดของเธออีกงั้นรึ?   หมอนี่มัน...!   
     
       เป็นความทรงจำอันน่าอับอาย,  ที่ยูเฟอมิน่าอยากจะลบให้เลือนหายจากสมองไปมากที่สุด.

       ทันใดนั้น,  ชายวัยกลางคนในชุดสีเงินสลับทองสุดหรูหราก็ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางกลุ่มทหารองครักษ์.   ตัวตนที่แท้จริงของมันคือบารอนโลว,  ลอร์ดชั่วแห่งวินสตัน.   และมันก็ยังเป็นผู้ที่ร่วมมือกับบริษัทเมโร่ในการขูดรีดชาวบ้านวินสตันมาอย่างยาวนานอีกด้วย.

       "การที่พวกแกมาถึงที่นี่ได้...  หมายความว่าพวกทหารขยะนั่นกับอัศวินทั้ง 5 ถูกจำกัดไปหมดแล้วรึ?   ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!   นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!"

       บารานโลวหัวเราะราวกับคนเสียสติ.   มันคงเป็นการยากที่จะรักษาสติเอาไว้ได้เมื่อต้องเสียกองทหารและอัศวินมือดีเกือบทั้งหมดไป. 
     
       "...ถ้าหากว่าเมืองนี้ไม่มีกองทหารเหลืออยู่,  ชาวบ้านพวกนั้นคงได้แตกตื่นแน่.   แล้วฉันก็จะไม่เหลือวิธีใดที่จะขัดขวางพวกมันไม่ให้ไปพบกับเอิร์ลสไตมได้อีก.   หลังจากนี้,  เมื่อเอิรล์สไตมก็ได้รับรู้ในสิ่งที่ฉันได้ทำลงไป,  ทุกอย่างที่สร้างขึ้นมาก็จะกลายเป็นเพียงความว่างเปล่า!"

       บารอนโลวรู้สึกโกรธแค้นทั้งคู่เป็นอย่างมากที่ทำให้มันต้องตกอยู่ในสถานการณ์จนตรอกเช่นนี้.   มันไม่มีวันให้อภัยกับทั้งกริดและยูเฟอมิน่าที่พรากทุกอย่างไปจากมันได้เด็ดขาด.

       "จับพวกมันซะ!  แล้วฉีกแขนขามันออกเป็นชิ้นๆ,  แต่อย่าให้มันตายเชียวล่ะ,  ไว้ชีวิตมันไว้,   ค่อยๆ ให้มันลิ้มรสความทรมานไปทีละนิด."
     
       ทหารองครักษ์ทั้ง 16 นายรับคำสั่งจากลอร์ดพร้อมกับจัดขบวนรบขึ้นอย่างรวดเร็ว.   นี่เป็นขบวนล้มอันน่าเกรงขามที่สามารถล้มได้แม้กระทั่งอัศวินชั้นยอด. 
     
       ทว่า,  เมื่อต่อหน้ายูเฟอมิน่าแล้ว,  มันช่างไร้ค่าสิ้นดี.
     
       "หางแห่งราชันย์ปีศาจ!"

       "อั่กกก!?"
     
       ทหารองครักษ์ทุกคนกรีดร้องอย่างทรมานขึ้นพร้อมกัน.  เป็นเพราะพวกมันกำลังสัมผัสได้ถึงความร้อนระอุที่แผ่ออกมาจากชุดเกราะโลหะของตน.  ทันใดนั้น,  ภาพอันน่าตื่นตะลึงก็ปรากฏขึ้นที่ตรงหน้า.
     
       พรึ่บบบบ!!

       เปลวไฟสีน้ำเงินลุกโชนขึ้นท่วมร่างของทหารองครักษ์ทั้งหมดในพริบตา.

       "อ๊ากกก!"

       "นะ--นี่มันอะไรกัน...?  อั่กกก!"

       เกิดเสียงกรีดร้องอันโหยหวนและเจ็บปวดดังขึ้นทันที.  แต่เสียงดังกล่าวก็ดังอยู่ได้เพียงไม่นานนัก.   เพราะร่างกายของพวกมันทุกคน,  ได้ถูกแปรเปลี่ยนให้กลายเป็นเพียงเศษขี้เถ้าอย่างฉับพลัน.

       "โว้ว!"

       "นะ--นี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ..."

       เวทย์มนต์ที่สามารถจัดการกับทหารองครักษ์ชั้นยอดทั้ง 16 นายได้ในพริบตา.   ถ้าไม่เป็นเพราะภาพที่เกิดขึ้นได้ปรากฏต่อหน้าพวกเขาเต็มสองตา,  กริดกับบารอนโลวคงไม่มีวันเชื่อลงแน่.   ในขณะที่ทั้งกริดและบารอนโลวกำลังตกตะลึงจนใบหน้าขาวซีดราวกับกระดาษ,  ยูเฟอมิน่ากลับกำลังแสยะยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น. 
     
       เมื่อได้ระบายความเครียดที่มีต่อกริดไปกับการสังหารหมู่ทหารองครักษ์,  ยูเฟอมิน่าจึงรู้สึกสดชื่นขึ้นทันตา.
     
       'เป็นอย่างที่คิด,  องครักษ์ประจำตัวลอร์ดนั้นไม่ธรรมดาเลย,  ได้ค่าประสบการณ์มาไม่น้อยทีเดียว.'

       กริดกับบารอนโลวกำลังยืนจ้องมองยูเฟอมิน่าอย่างตกตะลึงด้วยอารมณ์เดียวกัน.

       'เราคงต้องอยู่ห่างนังปีศาจนี่ให้มากที่สุดซะแล้ว...'
     
       'ปีศาจ...  เธอต้องเป็นปีศาจแน่ๆ...'

       หลังจากนั้นบารอนโลวก็ถูกจับกุมตัวโดยยูเฟอมิน่า.  เธอมัดมันไว้ด้วยเชือกอย่างแน่นหนา,  และลากไปตามที่ต่างๆ ราวกับสุนัขที่ถูกจูง.

       กริดให้สัตย์สาบานกับตนเองอีกครั้ง.  'เราจะไม่ล่วงเกินหล่อนอีกเป็นอันขาด.  ถ้าเราทำ,  เราไม่รอดแน่.'

       ฮิวรอยนั้นทำหน้าที่ถ่วงเวลาได้อย่างดีเยี่ยม,  ทั้งกริดและยูเฟอมิน่าสัมผัสถึงการไล่ตามจากอัศวินจากคุกใต้ดินไม่ได้เลยสักนิด.   ในที่สุด,  กริดกับยูเฟอมิน่าก็หนีออกจากเขตปราสาทวินสตันได้สำเร็จ.
     
       หลังจากนั้นทั้งสองก็ได้พบกับคนที่ไม่คาดคิดที่ด้านหน้าปราสาท.   เขาคือชายผู้เป็นดั่งมือขวาของบริษัทเมโร่,  แร็บบิท.   ชายคนนี้กำลังยืนอยู่ที่ด้านนอกพร้อมกับชายฉกรรจ์อีกนับสิบ,  ราวกับว่าแร็บบิทกำลังรอต้อนรับการกลับมาของพวกเราอยู่.

       สีหน้าของลอร์ดวินสตันเปลี่ยนไปทันที.  "โฮ่!  นั่นแร็บบิทไม่ใช่รึ?  นายคงได้ยินข่าวจึงรีบออกมาช่วยฉันใช่มั้ย?"

       สีหน้าของกริดเริ่มตึงเครียด.

       'คนพวกนี้...  ทหารของบริษัทเมโร่งั้นรึ?'

       ในขณะที่กริดกำลังสับสนอยู่ในใจ,  ยูเฟอมิน่าก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปหาแร็บบิทอย่างใจเย็น.  เธอกวาดสายตามองไปยังกลุ่มคนที่แร็บบิทพามาด้วยพร้อมกับกล่าวว่า.
     
       "คนพวกนี้น่ะรึ?  ที่คุณเคยพูดถึงเมื่อตอนนั้น."
     
       แร็บบิทพยักหน้าเล็กน้อย.  "ถูกต้อง.  เดิมทีคนพวกนี้ได้ติดตามรับใช้บัลมงต์มาตลอด.  แต่ด้วยการกระทำอันก้าวร้าวป่าเถื่อนของมัน,  พวกเขาจึงเปลี่ยนใจ.   ทุกคนล้วนฝีมือยอดเยี่ยม,  มั่นใจได้เลยว่าจะไม่มีทางถ่วงมือถ่วงเท้าคุณแน่นอน."

       "ก็ดูแข็งแรงดีนี่.  เยี่ยม.  ชั้นคงเชื่อใจพวกเขาได้."

       ทั้งสองคุยกันราวกับเป็นสหายมาแรมปี!
     
       กริดเริ่มเกิดความกังวลในใจขึ้นอย่างหนัก.  'ทำไมสองคนนี้ถึงได้ดูสนิทสนมกันนัก?  เดี๋ยวนะ...  ยูเฟอมิน่าถูกจ้างมาโดยบริษัทเมโร่ตั้งแต่แรกแล้วนี่หว่า...   แล้วนี่คืออะไร?   อย่าบอกนะว่า...   ที่เธอช่วยเราออกมาคือกับดัก!'

       นี่คือสิ่งที่กริดคิดอยู่ในหัว :
     
       1. ลอร์ดวินสตันกับบริษัทเมโร่เป็นพันธมิตรกัน. 
       2. ยูเฟอมิน่า,  เธอถูกจ้างมาโดยบริษัทเมโร่,   ดังนั้นเธอจึงต้องเป็นพันธมิตรกับลอร์ดทางอ้อม.
     
       เพียงแค่สองข้อนี้ก็มากพอจะทำให้กริดสรุปได้แล้วว่ายูเฟอมิน่าเป็นศัตรู. 
     
       ทว่า,  กริดกลับลืมคิดไป.  ถ้าหากยูเฟอมิน่าเป็นศัตรูจริง,  เธอจะฆ่าทหารไปเป็นจำนวนมากเพื่ออะไร?  เธอจะจับลอร์ดมัดแล้วจูงไปมาราวกับสุนัขได้อย่างไร?   และเธอจะไปช่วยกริดทำไมถ้าหากว่าเป็นศัตรู?  แถมเธอยังนำมีดล้ำค่ามาคืนให้แทนที่จะขายไปอีกด้วย.

       แต่กริดนั้นกำลังตื่นตระหนกและลนลานอย่างสุดขีด.  เขาจึงคิดได้เพียงว่า,  คงกำลังถูกยูเฟอมิน่าหักหลังอยู่แน่นอน.
     
       'คิดไว้แล้วเชียว...  ว่าเราไม่ควรไปหลงเชื่อนังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างหล่อนเด็ดขาด!   ความจริงใจที่เราเคยมอบให้ไป...  ทุกอย่างกลับไร้ค่า!'

       กริดย้อนนึกถึกละครโศกหลังข่าวที่เคยดูมาทั้งหมด,  ก่อนจะตัดสินใจทำบางสิ่งลงไป.

       'เราจะไม่ยอมเป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวหรอกน่า.   ถึงเราต้องการจะเก็บแต้มสถานะคงเหลือเอาไว้ใช้ยามจำเป็นก็เถอะ...  แต่มันก็ช่วยไม่ได้,  นี่แหละยามจำเป็น!'
     
       'หน้าต่างสถานะ'

ชื่อตัวละคร : กริด
เลเวล : 45,    ค่าประสบการณ์ : 3,400/238,000
คลาส : ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า
* เมื่อสร้างไอเท็ม  มีโอกาสได้รับค่าสถานะพิเศษเพิ่มขึ้น
* เมื่อเสริมพลังไอเท็ม  มีโอกาสสำเร็จมากขึ้น
* สามารถสวมใส่ไอเท็มทุกชิ้นภายในเกมได้โดยไม่สนใจเงื่อนไข  แต่จะมีผลข้างเคียงขึ้นอยู่ระดับของไอเท็มที่สวมใส่นั้นๆ
...
สมญานาม :  ผู้ที่จะกลายเป็นตำนาน
* สถานะผิดปรกติไม่ส่งผลกับท่านเท่าที่ควร
* เมื่อพลังชีวิตหมดลง   ท่านจะยังไม่ตายในทันที
* เป็นที่ยอมรับของผู้คนได้ง่ายขึ้น
...
สมญานาม : ผู้สร้างไอเท็มระดับยูนีคคนแรก
* ค่าความชำนาญ +200 แต้ม.
...
สมญานาม : ผู้สังหารอัศวิน
* ค่าความอดทน +100 แต้ม,  ค่าพละกำลัม +30 แต้ม.
...
สมญานาม : สาวกแห่งความเที่ยงธรรม
* ค่าสถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 10 แต้ม.
* ทักษะติดตัว 'ความกล้าหาญที่ยากจะหาผู้ใดเปรียบ'.
...
พลังชีวิต : 2,964/2,964,  มานา  243/243
พละกำลัง:  166,  ความอดทน: 244,  ความว่องไว: 118
สติปัญญา: 91,  ความชำนาญ: 391,  ความพากเพียร: 82
ความเยือกเย็น: 66,  ความทรหด: 74,  ความหยิ่งทระนง: 66
วิสัยทัศน์:  66,  ความกล้าหาญ: 10
ค่าสถานะคงเหลือ : 240 แต้ม
น้ำหนักสัมภาระ:  842 / 4,960

• Next
• Previous