จ้าวแห่งยุทธภัฑณ์ 47

       ฟุ่บ!

       เลโอย่นระยะห่างจากกริดได้ในพริบตา.   แม้ว่ากริดจะก้าวถอยหลังแล้วไปแล้ว,  แต่เลโอก็ยังสามารถหายตัวมาโผล่ที่ตรงหน้าได้อย่างรวดเร็ว.

       "บ้าน่า?"
     
       เลโอไม่รอช้า,  ท่วงท่าการโจมตีอันว่องไวถูกใช้ใส่กริดที่กำลังยืนตื่นตระหนกอย่างแม่นยำ.

       เคร้ง!

       กริดยกมีดสั้นในมือขึ้นมาป้องกันการโจมตีจากเลโอไว้ได้.   ข้อมือและหัวไหล่ของชายหนุ่มรู้สึกปวดขึ้นมาทันที.  แขนขวาทั้งท่อนเกิดอาการชาจนขยับไม่ได้ไปพักใหญ่.   แต่อย่างน้อยกริดก็ยังสามารถเอาชีวิตรอดมาได้.

       'เราไล่ตามความเร็วของเลโอไม่ทันเลย,  ถ้าหากไม่ได้มีดเล่มนี้ช่วยไว้ล่ะก็.'

       นั่นคือความจริงทุกประการ.  หลังจากที่ใช้ทักษะ 'พริ้วไหว' ที่ติดมากับมีดสั้นในอุดมคติ,  ค่าความว่องไวของกริดจึงเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า.   แถมยังได้ค่าความว่องไวจากตัวมีดมาอีก 20 แต้ม.   อีกทั้งในตอนที่สร้างมีดนี้ขึ้นมาสำเร็จ,  ค่าสถานะทั้งหมดของกริดก็ยังเพิ่มขึ้นอีก 12 แต้มด้วย.   หากนำทั้งหมดมารวมกัน,  ในตอนนี้กริดจึงมีค่าความว่องไวที่สูงถึง 250 แต้ม.  ส่งผลให้ชายหนุ่มมีปฏิกิริยาตอบโต้อันรวดเร็วจนสามารถยกมืดขึ้นมาป้องกันเลโอได้ทันเวลา.

       เลโอขมวดคิ้วกับผลการโจมตีที่ไม่เป็นไปดังคาด.

       "ป้องกันได้งั้นรึ?  นี่แกไม่ได้เป็นช่างตีเหล็กรึไง?"

       เลโอคือเด็กหนุ่มผู้มากพรสวรรค์คนหนึ่งของวินสตัน.   เขายังมีฉายาที่ผู้คนต่างขนานนามให้ว่า 'กัมปนาทแดนเหนือ'.  เด็กหนุ่มคนนี้มีชื่อเสียงขจรไกลจนเป็นที่รู้จักไปทั่วทั้งดินแดนตอนเหนืออย่างรวดเร็ว.   ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่ช่างตีเหล็กทั่วไปจะป้องกันการโจมตีจากเขาได้,  ต่อให้มีโชคเข้ามาเกี่ยวข้องก็ตาม.

       ดังนั้น,  เด็กหนุ่มคนนี้จึงได้เอาจริงในการโจมตีครั้งต่อไป.
     
       "ไม่ใช่ช่างตีเหล็กธรรมดางั้นสินะ?  งั้นที่แกล้งทำตัวอ่อนแอในห้องสอบสวนคืออะไรกัน?   ช่างเถอะ,  อีกเดี๋ยวข้าจะเค้นเอาความจริงออกมาเอง. "

       พรึ่บ!
     
       เปลวเพลิงสีแสนฉานได้ลุกโชนขึ้นโอบล้อมดาบของเลโอเอาไว้.   มันคือดาบเวทย์มี่มีพลังแห่งไฟบรรจุอยู่.   กริดผู้ซึ่งคิดว่าตนเองอาจมีหวังอยู่บ้าง,  ในตอนนี้กลับต้องรู้สึกสิ้นหวังขึ้นมาอีกครา.

       "ชิ! ดาบเวทย์งั้นรึ...   ทำไมคนที่แข็งแกร่งอยู่แล้วถึงต้องพึ่งพาของพรรค์นี้ด้วยฟะ?   ขี้โกงนี่หว่า!"

       เวลาในการช่วยฮิวรอยเหลือเพียงแค่ 25 นาที.   แต่ก่อนหน้านั้น,  กริดจะต้องเอาชนะอัศวินหนุ่มผู้แข็งแกร่งและมีดาบเวทย์อยู่ในมือ...   เป็นไปไม่ได้แน่นอน.  คงไม่พ้นต้องจบลงด้วยการที่กริดถูกสังหารภายในนาทีเดียว.
     
       เขาไม่มีทางเอาชนะได้เลย.

       'เราต้องหนี.  ไม่อย่างนั้นก็คงตายเยี่ยงสุนัขข้างถนนตัวนึงพร้อมกับการล้มเหลวของภารกิจ.   การหนีเป็นเพียงตัวเลือกเดียวในตอนนี้.   แต่จะหนียังไงล่ะ?'

       กริดไม่มีทางวิ่งหนีอัศวินที่ถูกฝึกมาอย่างดีได้แน่.  พละกำลังแตกต่างกันเกินไป.   บางทีอาจมีหวังอยู่บ้าง,  ถ้าหากกริดมีทักษะจำพวกลดความเร็วศัตรู.  แต่กริดไม่มี.  เขาเป็นเพียงแค่ช่างตีเหล็ก,  จะไปมีทักษะแบบนั้นได้อย่างไร.
     
       กริดคงไม่แคล้วต้องตายด้วยน้ำมือของเลโออยู่ที่นี่.   แต่ทันใดนั้นเอง,  สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น.   เกิดระเบิดอย่างรุนแรงขึ้นในจุดที่เลโอยืนอยู่.

       บึ้มมม!! บึ้ม! บึ้ม! บึ้ม!

       "เหวอ!"
     
       กริดพยายามก้มตัวหมอบลงให้ต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้.  นับเป็นสิ่งที่สมควรกระทำมากที่สุดหากต้องการจะหลบแรงระเบิด.  ทว่า,  ระเบิดเมื่อครู่มีความรุนแรงมากเกินไป.   ไม่มีทางที่กริดจะไม่เป็นอันตราย.

[ ท่านได้รับความเสียหาย 17,300  หน่วย. ] 

[ ผู้ที่จะกลายเป็นตำนานย่อมไม่ตายโดยง่าย.  ท่านจะอยู่ในสถานะ 'อมตะ' เป็นเวลา 5 วินาทีด้วยพลังชีวิต 1 หน่วย. ]

       เขาเหลือพลังชีวิตเพียง 1 หน่วยเท่านั้น.   แต่ผ่านไปเพียงไม่นาน,  การระเบิดอย่างต่อเนื่องจึงหยุดลง.

       "อึก!...  นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น...?"

       กริดรีบพยุงตัวลุกขึ้นพร้อมกับซดโพชั่นเพื่อชดเชยพลังชีวิตที่เสียไป.  แต่เมื่อเหลือบไปเห็นเลโอ,  อัศวินหนุ่มไฟแรงผู้นี้กำลังอยู่ในสภาพปางตาย.

       "แค่ก!  แค่ก!"

       เลโอกระอักเลือดคำโตด้วยสีหน้าอันเจ็บปวด.   สภาพของมันนับว่าร่อแร่เต็มทน.   ชุดเกราะสีเงินคู่กายแตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย.  ตามร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลไฟไหม้รุนแรงหลายจุด.  การที่ยังหายใจได้อยู่ก็นับว่าปาฏิหาริย์มากแล้ว.
     
       'ตกลงว่า...  มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ?'

       ในตอนที่เกิดระเบิดขึ้น,  กริดคิดว่าเป็นยูเฟอมิน่าที่ลงมาช่วย.  ด้วยระเบิดที่รุนแรงขนาดนั้น,  ชายหนุ่มจึงคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย.   ทว่า,  แม้เวลาจะผ่านไปนาน,  แต่ก็ไม่มีเค้าลางของยูเฟอมิน่าเลยสักนิด.   ยังมีเพียงกริดกับเลโอเช่นเดิมในคุกใต้ดินอันมืดมิดแห่งนี้.

       กริดที่กำลังสับสนได้เห็นว่าดาบของเลโอเองก็แตกเป็นเสี่ยงๆ ไม่แพ้ชุดเกราะ.   ดูเหมือนดาบเล่นนั้นจะเป็นจุดที่ได้รับแรงระเบิดมากที่สุด.  ไม่สิ,  แรงระเบิดอาจเกิดขึ้นจากดาบเล่มนั้นก็เป็นได้.

       "อย่าบอกนะว่า..."  ราวกับกริดนึกอะไรขึ้นได้.
     
       ที่แห่งนี้คือคุกใต้ดินชั้นลึกสุด.   อากาศในนี้จึงมีความเบาบางกว่าชั้นอื่นมาก.   ทันทีที่ยูเฟอมิน่าดึงกล้วยให้กับดักทำงาน,  อากาศด้านบนจึงไหลลงมาในชั้นนี้อย่างรวดเร็ว.   ส่งผลให้ฝุ่นจำนวนมากที่จับตัวตามผนังอยู่เป็นเวลานานได้ฟุ้งกระจายไปทั่ว.   แล้วจะเกิดอะไรขึ้นเมื่ออากาศซึ่งเต็มไปด้วยฝุ่นสัมผัสเข้ากับเปลวไฟในห้องแคบๆ? 

       กริดย้อนนึกไปถึงคาบเรียนวิชาเคมีสมัยมัธยม.  'ฝุ่นระเบิด', เกิดจากการที่อากาศซึ่งมีผงฝุ่นอยู่เป็นจำนวนมาก,  ได้รับความร้อนเพิ่มขึ้นจนถึงจุดหนึ่ง.   ในอดีตที่เทคโนโลยีป้องกันฝุ่นระเบิดยังไม่ถูกคิดค้นขึ้น.  ปรากฏการณ์นี้จึงเกิดบ่อยครั้งในเหมืองถ่านหิน,  โรงโม่แป่ง,  และสถานที่อื่นๆ ที่มีฝุ่นอยู่มาก.

       "ฮะฮะ!  เป็นแบบนั้นหรอกรึ?  อุวะฮ่าฮ่าฮ่า!!"

       กริดรู้สึกผ่อนคลายทันทีที่ไขปริศนาได้.   เขาหัวเราะขึ้นอย่างบ้าคลั่งราวกับคนเสียสติ.   ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกว่าภารกิจช่วยเหลือฮิวรอยใกล้ความเป็นจริงเข้ามาทุกที,  เมื่อเลโอต้องตกอยู่ในสถานะปางตายเพราะโชคช่วย.

       "อึก!...  แกนะแก...  เมื่อกี้ทำอะไรลงไปกันแน่?"

       เลโอที่นอนราบอยู่กับพื้นได้ขยับปากพะงาบเพื่อถามออกมา.   กริดได้ยินดังนั้นจึงหยุดหัวเราะและเดินเข้าไปใกล้.   ชายหนุ่มพยายามวางมาดราวกับนี่เป็นแผนการที่วางไว้ล่วงหน้าแล้ว.
     
       "นี่คือสิ่งที่เรียกว่าความแตกต่างของฝีมือยังไงล่ะ.  ความจริงก็คือ,  ข้าเคลื่อนไหวด้วยความเร็วที่สูงซะจนสายตาของแกมองตามไม่ทัน,  และจัดการทำให้ดาบนั่นระเบิดออกซะ.   แกถึงได้อยู่ในอาการปางตายแบบนี้ไง."
     
       "บะ--บ้าน่า?   สามารถทำเรื่องแบบนั้นได้เชียวรึ?  แก...   เป็นใครกันแน่?"

       กริดชักมีดสั้นออกมาพร้อมกับวางแขนไปบนตำแหน่งหัวใจของเลโอ.  ชายหนุ่มกระซิบเบาๆ ด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็นสุดขั้ว.  "ช้าคือผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า.   แล้วตอนนี้แกก็กำลังจะได้กลายเป็น 'วิญญานที่ยังซิง' สมใจแล้ว."
     
       ฉึก!

       มีดสั้นในอุดมคติอันแสนคมกริบได้เสียบทะลุเข้าไปยังหัวใจของเลโออย่างง่ายดาย.  คำพูดของกริดนั้นไม่ผิดเท่าใดนัก,  เลโอได้กลายเป็นวิญญานที่ยังซิงไปแล้วจริงๆ.

       "อั่กก!!"

       อัศวินหนุ่มมากพรสวรรค์ฉายา 'กัมปนาทแดนเหนือ',  เขาต้องกลายเป็นเพียงแสงสีเทาด้วยน้ำมือของชายที่ชื่อกริดผู้นี้

       และแน่นอน,  ข้อความระบบนับสิบได้เด้งขึ้ในชั่วพริบตา.

[ ท่านกำจัดอัศวินแห่งวินสตัน,  เลโอ. ]
[ ท่านได้รับสมญานาม 'ผู้สังหารอัศวิน'. ]
[ ท่านได้รับเงินจำนวน 8 เหรียญทอง. ]
[ ท่านได้รับไอเท็ม 'กุญแจคุกใต้ดิน'. ]
[ ท่านได้รับค่าประสบการณ์ 432,000 หน่วย. ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ. ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ. ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ. ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ. ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ. ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ. ]
[ เลเวลของท่าน... ]

       กัมปนาทแดนเหนือ,  เลโอ, อัศวินผู้นี้มีเลเวลอยู่ที่ 188.   กริดที่มีเลเวลเพียง 21 จึงกลายเป็น 45 ทันทีที่สังหารเขาได้.  แถมยังได้รับสมญานามเพิ่มอีกด้วย.

[ สมญานาม 'ผู้สังหารอัศวิน'.]
ค่าความอดทน +100 แต้ม,  ค่าพละกำลัง +30 แต้ม.

       "โว้ววว!!"
     
       สมญานามผู้สังหารอัศวินนั้นเป็นหนึ่งในสมญานามที่ได้รับง่ายที่สุดของซาทิฟาย.  ผู้เล่นเพียงแค่สังหารอัศวินสักคนเพื่อให้ได้มันมาเท่านั้น.   ทว่า,  การจะสังหารอัศวินในเกมนั้นไม่ใช่เรื่องที่ง่ายนัก.   กว่าผู้เล่นทั่วไปจะได้รับสมญานามนี้ก็ต้องมีเลเวลที่สูงมากแล้ว.  แต่กริดกลับสามารถทำสำเร็จได้ด้วยเลเวลเพียง 21 เท่านั้น. 

       'เราได้รับสมญานามผู้สังหารอัศวินที่จะมีเฉพาะในหมู่ผู้เล่นระดับสูงเท่านั้น...'

       เขาไม่เคยนึกฝันมาก่อนว่าจะได้รับสมญานามนี้,  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง,  ในตอนที่ยังเป็นคลาสนักรบอยู่.    กริดดีใจจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว.   แต่เขาก็ยังไม่ลืมภารกิจของตน.  ภารกิจที่ต้องไปช่วยฮิวรอยออกมาให้ได้.   กริดตรงดิ่งไปยังสุดทางเดินของโถงใหญ่ในจุดที่เขาได้ยินเสียงของฮิวรอย.

       "ฮิวรอย,  ข้ามาแล้ว!"

       แกร๊ก!

       ประตูกรงเหล็กถูกไขอย่างง่ายดายด้วยกุญแจจากเลโอ.
     
       "อึก!"  กริดขมวดคิ้วในทันที.  คุกขังเดี่ยวห้องนี้มีกลิ่นที่เหม็นเกินจะทนรับไหว.   และฮิวรอยก็ดูแตกต่างไปจากเดิมมาก.  ราวกับ...  โครงกระดูก.  "เดี๋ยวนะ?  กะ...  แกคือฮิวรอยแน่ใช่มั้ยเนี่ย?  ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้?   ในระหว่างที่ไม่ได้เจอกัน,  แกต้องผ่านอะไรมาบ้าง?" 

       กริดไม่ได้ทำตามแผนที่จะชกหน้าฮิวรอยจำนวน 200 ครั้ง.  สภาพของฮิวรอยในตอนนี้นับว่าย่ำแย่มาก.  แต่สาเหตุที่กริดไม่ลงมือนั้นไม่เกี่ยวข้องกับศิลธรรมเลยสักนิด.

       "ถ้าเราชกหน้ามันเข้าไปสักหมัดในตอนนี้,  หมอนี่คงได้ตายคามือเราเป็นแน่.   ถึงจะแย่แค่ไหน,  แต่ก็ไม่อยากถูกตราหน้าเป็นฆาตกรไปตลอดชีวิตหรอกนะ."

       "...คุณ?"

       ฮิวรอยค่อยๆ ลืมตาขึ้นในความมืดพร้อมกับจ้องมองไปยังกริด.  และวินาทีนั้นเอง,  คือช่วงเวลาที่ฮิวรอยสามารถจดจำได้ว่าตนเองเป็นใคร,  มาที่นี่ทำไม,  และกำลังรอใครอยู่. 

       "คุณ...  คือ...   ผู้มีพระคุณ...  ขอบคุณมาก...  ขอบคุณ...  จริง...  จริง..."

       ข้อความระบบจำนวนมากเด้งขึ้นมาตรงหน้ากริดอีกครั้ง.

[ ภารกิจเสร็จสิ้น! ]
[ ท่านได้รับสมญานาม 'สาวกแห่งความเที่ยงธรรม'. ]
[ ค่าสถานะ 'ความกล้าหาญ' ถูกเปิดใช้งาน. ]
[ ค่าสถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 10 แต้ม. ]
[ ท่านได้รับทักษะ 'ความยุติธรรมที่ไม่เสื่อมคลาย'. ]
[ ค่าชื่อเสียงในวินสตันเพิ่มขึ้นถึงขีดจำกัด.  ชาวบ้านวินสตันทุกคนจะให้ความเคารพยำเกรงท่านเป็นอย่างดี. ]
[ ความสัมพันธ์กับชาวบ้านวินสตันเพิ่มขึ้นถึงขีดจำกัด.  ชาวบ้านวินสตันทุกคนจะมีน้ำใจกับท่านมากขึ้น. ]

       แน่นอนว่าหน้าต่างภารกิจของฮิวรอยเองก็มีข้อความเด้งขึ้นเป็นจำนวนมากเช่นกัน.

[ ภารกิจเสร็จสิ้น! ]
[ ท่านได้รับคลาสรอง 'สหายของสาวกแห่งความเที่ยงธรรม'. ]
[ ค่าสถานะ 'ความกล้าหาญ' ถูกเปิดใช้งาน. ]
[ เมื่ออยู่ใกล้กับสาวกแห่งความเที่ยงธรรม,  ค่าสถานะทั้งหมดจะเพิ่มขึ้น 20%. ]
[ ท่านได้รับทักษะ 'ความยุติธรรมที่ไม่เสื่อมคลาย'. ]
[ ท่านได้รับทักษะ 'เสียละเพื่อความถูกต้อง'. ]
[ ท่านได้รับสมญานาม 'ผู้ที่ก้าวข้ามผ่านความยากลำบาก'. ]
[ ค่าสถานะทรหดถูกเปิดใช้งาน. ]
[ ท่านได้รับทักษะ 'จิตวิญญานอันแข็งแกร่ง'. ]
[ ขอแสดงความยินดีด้วย!  ท่านคือผู้เล่นคนแรกในซาทิสฟายที่ได้รับคลาสรอง.  หากท่านต้องการ,  ความสำเร็จในครั้งนี้จะถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ตลอดกาล. ]

       "อา...!"

       หยดน้ำใสๆ พรั่งพรูออกมาจากดวงตาของฮิวรอยอย่างหยุดไม่ได้.   เป็นความรู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก,  กับรางวัลที่ได้รับหลังจากต้องผ่านขุมนรกอันสุดแสนโหดร้ายมา.  ฮิวรอยใช้พละกำลังที่เหลือเพื่อฝืนลุกยืนขึ้นและเดินมาคุกเข่าลงตรงหน้ากริด.

       "กริด,  ในตอนที่เราพบกันครั้งแรก,  ผมไม่เคยคิดเลยว่าพวกเราจะได้มีชะตากรรมร่วมกันแบบนี้.   คุณคือผู้มีพระคุณของผม,  กริด!"
     
       "ตัวผมอัลลุนบาธ่าห์,  ผู้สืบทอดแห่งหมาป่าสีน้ำเงิน,  ขอให้สัตย์สาบาน,  ผมจะติดตามรับใช้กริดไปตราบชีวิตจะหาไม่,  ในนามสหายของสาวกแห่งความเที่ยงธรรม!"

       'เชี่ยไรวะเนี่ย?'

       กริดผู้ซึ่งไม่รู้ถึงภารกิจของฮิวรอย,  เขาคิดเพียงแต่ว่า,  ฮิวรอยคงเครียดจนเสียสติไปแล้ว.   แต่ฮิวรอยนั้นยังคงมีสติดีอยู่,  และได้กล่าวมันออกมาจากใจจริง.  ตัวเขาในวันก่อนที่คิดว่ากริดเป็นเพียงผู้เล่นธรรมดา,  แต่กลับกลายเป็นว่า,  กริดคือผู้มีพระคุณอย่างใหญ่หลวงจนเขาเต็มใจที่จะทดแทนบุญคุณครั้งนี้,  ด้วยการสาบานว่าจะรับใช้ไปตลอดชีวิต.

       และแล้ว,  ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาทีละนิด.

จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 47 - จบตอน

---

• Next
• Previous