จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 56

       "ฉันไม่รู้ ฉันเคยพบกันหล่อนเพียงครั้งเดียวเท่านั้นในการแข่ง จะไปรู้ได้อย่างไรว่ามีใครอยู่เบื้องหลังบ้าง?"

       "ไม่ใช่ว่คุณจับคู่แข่งกับศิษย์เอกหรอกหรือ?  ศิษย์คนนั้นก็ไม่รู้สึกผิดสังเกตบ้างเลยรึ?"

       "ไม่เลย"

       คนพวกนี้ไม่รู้แม้กระทั่งเรื่องที่เราเป็นผู้สืบทอดข่าน บางทีคงเป็นเพราะเสื้อผ่าม่อซ่อที่สวมอยู่ จึงทำให้โดนเข้าใจผิดว่าเป็นเพียงผู้เล่นใหม่ และคงไม่มีใครคิดว่าศิษย์เอกของช่างตีเหล็กชื่อดังจะมีรูปลักษณ์อ่อนหัดเพียงนี้

       "...ชิ"  เสียงสบถปลายริมฝีปากลอยขึ้นเบาๆ  ไม่รู้ว่าพวกมันไม่สบอารมณ์เรื่องที่คว้าน้ำเหลว รึว่าเรื่องที่ข่านเป็นเอ็นพีซีกันแน่ ทั้งสองเดินจากไปโดยไม่แม้กล่าวคำอำลา

       เรารีบหยิบเกลือออกมาโปรยไว้ที่หน้าร้านทันที

       "ฟู่ว ไอ้พวกไม่รู้จักมารยาท อย่าได้คิดมาเหยียบที่นี่อีกเชียว"

       ข่านเกาหัวดัง 'แกร่ก' พร้อมกับจ้องมองเราอย่างสงสัย "ไม่ใช่ว่าจะต้องใช้เหลือชนิดหยาบหรอกรึ?"

       "...อ่าว มันต้องเป็นเช่นนั้นหรอกหรือ? ช่างเถอะ รีบกลับไปทำงานกัน"
     
       ในขณะที่เรากำลังเดินตรงดิ่งไปที่หน้าเตาหลอม ข่านก็ถามขึ้นด้วยสีหน้าเป็นกังวล "แกคิดจะทำงานทั้งวันโดยไม่พักพ่อนอีกแล้วสินะ?"

       "แน่นอน"

       "ยิ่งได้เห็นก็ยิ่งเลื่อมใส ไม่เพียงแต่จะมีทักษะยอดเยี่ยม แต่ยังเป็นคงเป็นคนหนุ่มที่ไม่หยุดอยู่กับที่ เอาแต่มุ่งมั่นจะก้าวเดินไปข้างหน้าอยู่เสมอ... "

       น่าขัน… ทักษะยอดเยี่ยมงั้นรึ…  ถ้ายอดเยี่ยมดังคำกล่าวอ้างจริง เหตุไฉนถึงไม่ปรากฏไอเท็มระดับยูนีคหรือเลเจนดารีขึ้นมาเลยในบรรดาทั้ง 73 ชิ้นกันล่ะ? แถมสิ่งที่แย่ไปกว่านั้นคือการที่ไอเท็มระดับอีปิกโผล่ออกมาเพียงสามชิ้น 

       เรายังขาดอะไรบางอย่างไป มีแต่ต้องขัดเกลาทักษะให้เฉียบแหลมขึ้นเท่านั้น จะได้ทำเงินมหาศาลเพื่อแสดงให้พ่อกับแม่ได้เห็น

       'เราต้องรีบทำให้พวกเขายอมรับให้ได้...'

       อุปสรรค์ใหญ่หลวงในตอนนี้ คือเวลาเล่นเกมของเราที่น้อยเกินไป
     
       เคร้ง! เคร้ง!

       ในขณะที่เราก้มหน้ากระหนำลงค้อนอย่างไม่หยุดพัก ข่านก็ยืนอยู่ด้านหลังเค้าเตอร์เพื่อคอยขายสินค้าให้ผู้คน ทั้งหมดล้วนเป็นสินค้าที่เราสร้างขึ้นจากน้ำพักน้ำแรงด้วยความเหน็ดเหนื่อย สิ่งนี้นับเป็นระบบที่สนองตันหาของเราได้อย่างดีเยี่ยม หากผู้เล่นอื่นได้มาเห็นคงต้องอดอิจฉาตาร้อนทุกรายไป

       ทำไมน่ะหรือ? เพราะในซาทิสฟายมีวิธีขายสิ้นค้าให้กับผู้เล่นด้วยกันเองอยู่ทั้งหมดสามทาง
     
       หนึ่ง - เปิดร้านแผงลอยริมถนนเพื่อให้ผู้เล่นที่ผ่านไปมาได้เลือกซื้อ
     
       สอง - วางขายในโรงประมูล

       สาม - ขายเป็นเงินจริงโดยการโพสลงในอินเทอเน็ต     

       ในกรณีแรก ผู้เล่นจะเสียเวลาชีวิตอย่างมากในการนั่งเฝ้าร้าน แถมยังต้องเผชิญหน้ากับการต่อราคาอย่างบ้าบิ่น วิธีนี้ก่อให้เกิดความเครียดเอาได้ง่าย ส่วนวิธีที่สองและสามนั้นประหยัดเวลาก็จริง แต่ก็แลกมาด้วยค่าธรรมเนียมที่แพงหูฉี่

       ในอีกความหมายหนึ่ง ผู้เล่นทั่วไปจะต้องเลือกระหว่างการเสียเงินหรือเสียเวลาในการขายของสักชิ้น แต่กับเรานั้นไม่ ขานยืนขายสินค้าทุกชิ้นแทนเราโดยไม่คิดค่าธรรมเนียมสักบาท
     
       หน้าที่ของเรามีเพียงสร้างไอเท็มขึ้นมาให้ได้เท่านั้น ส่วนข่านจะดูแลการขายให้เอง ถ้าหากเราผลิตไอเท็มขึ้นมาได้มากกว่าวันละสองชิ้น ในอนาคตคงเป็นเศรษฐีได้ไม่ยากแน่

       "...ก็ได้แต่รอต่อไปเท่านั้น ระบบตัวเกมผิดพลาดรึเปล่านะ? มันไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย ทำไมคลาสเลเจนดารีของเราถึงยังไม่สามารถสร้างไอเท็มเลเจนดารีขึ้นมาได้สักที?"

       และเย็นวันนั้น สำนักงานใหญ่ของ เอส เอ กรุ๊ป ก็ได้รับอีเมลฉบับหนึ่งจากผู้เล่น

หัวเรื่อง: อ่านเอาแล้วจะรู้เอง
เนื้อหา: ถ้าหากพวกคุณมองเห็นรายละเอียดตัวละครผม พวกคุณก็จะรู้ว่าสิ่งที่ผมพูดหลังจากนี้ไม่ใช่เรื่องโกหก ตัวผมนั้นเป็นช่างตีเหล็กระดับเลเจนดารี แต่ทำไมถึงยังไม่สามารถผลิตไอเท็มระดับเลเจนดารีขึ้นมาได้สักที? มันควรจะเป็นเช่นนั้นไม่ใช่หรือ? ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ผมทุ่มแรงกายแรงใจสร้างไอเท็มขึ้นมาทุกคืนวันโดยไม่หยุดพัก ผลลัพธ์ลับคือการได้ไอเท็มใหม่มาทั้งหมด 73 ชิ้น แต่ไม่มีชิ้นใดเลยที่เป็นระดับเลเจนดารี หรือแม้แต่ยูนีคก็ไม่มี แถมยังเป็นอีปิกเพียงสามชิ้นเท่านั้น มันไม่เหลวไหลไปหน่อยรึไง?  มีใครบางคนบงการเรื่องนี้อยู่ใช่มั้ย?  ต้องใช่แน่! เนี่ยดูสิ ห่วยอีกแล้ว ต้องการรูปหลักฐานยืนยันด้วยไหม? หรือจะให้ผมเดินเข้าไปหาที่สำนักงานเลยล่ะ? ผมใช้วัสดุชั้นยอดสร้างพวกมันขึ้นเลยนะ หมายความว่าจะต้องมีใครบางคอยกลั่นแกล้งอยู่เบื้องหลังแน่ ไอ้พวก#~!$@เอ้ย

       พนักงานที่เปิดอีเมลอ่านต่างคิดว่ามันเป็นเพียงเรื่องไร้สาระ

       "กลั่นแกล้งบ้าบออะไรกัน…  ก่อนอื่นเขาควรไปเพิ่มเลเวลมาก่อนนะ..."       

       ความแตกต่างระหว่างผู้เล่นเลเวล 10 กับผู้เล่นเลเวล 100 นั้น  ต่อให้ทั้งสองมีค่าสถานะและระดับทักษะเท่ากัน แต่ผู้เล่นเลเวล 100 ก็มีแนวโน้มที่จะผลิตไอเท็มได้ในระดับที่สูงกว่า

       อีกความหมายหนึ่ง ยิ่งมีเลเวลสูง ระดับไอเท็มที่ผลิตได้ก็จะดีขึ้นตามไปด้วย เป็นความรู้ทั่วไปที่คลาสสายผลิตทุกคนเข้าใจในระบบนี้ดีอยู่แล้ว แต่เหตุใดคนที่มีคลาสเลเจนดารีถึงไม่รู้เรื่องนี้ได้?

       กลุ่มพนักงานต่างส่ายศีรษะและถอนหายใจออกมาพร้อมกัน

       "มันเจ็บปวดไม่น้อยเลยนะ ที่เห็นคลาสสุดยอดแบบนั้นต้องตกไปอยู่ในมือของ..."

       พนักงานคนนึงพูดขึ้น "ถ้าหากเนื้อความอีเมลฉบับนี้เป็นความจริง เขาคนนั้นนับว่าอับโชคสุดขีดเลยไม่ใช่รึไง?  ด้วยทักษะการผลิตของช่างตีเหล็กในตำนาน กลับสร้างไอเท็มระดับอีปิกได้เพียงแค่ 3 จาก 73 ชิ้นเนี่ยนะ?  การที่ไอเท็มระดับยูนีคและเลเจนดารี่ไม่ปรากฏนั้นพอเข้าใจได้ เพราะโอกาสมันต่ำมากเหลือเกิน แต่ถ้าแค่ระดับอีปิกเนี่ย มันมีโอกาสไม่น้อยเลยนะ หมอนี่ถูกสาปอยู่รึไงกัน?"

       พวกเขาต่างรู้สึกเห็นใจช่างตีเหล็กผู้โชคร้ายคนนี้ขึ้นมาทันที

       "อับโชคของแท้เลยล่ะ..."

       "ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะรู้สึกว่ากำลังถูกกลั่นแกล้ง..."

       "ถ้าพนักงานอย่างเรามีสิทธิ์แทรกแซงตัวเกมได้ล่ะก็ สิ่งแรกที่ฉันจะทำก็คือการเพิ่มอัตราความสำเร็จในการผลิตไอเท็มให้เขา"

       นับแต่นั้นเป็นต้นมา กริดได้กลายเป็นที่โจษจันในหมู่พนักงานเรื่องความโชคร้าย

       ***

       ไอเท็มทั้ง 73 ชิ้นที่เราสร้างขึ้นล้วนแล้วแต่อยู่ในช่วงเลเวล 60 ทั้งสิ้น  โดยราคาขายรวมแล้วทุกชิ้นคือ 1,590 เหรียญทอง เป็นกำไร 1,079 เหรียญทอง ถ้านำไปแลกเป็นเงินจริงจะเท่ากับ 1,294,800 วอน

       เกมที่เราใช้เวลาชีวิตวันละห้าถึงหกชั่วโมง สามารถทำเงินได้ราว 1.3 ล้านวอนต่อเดือน ถ้าหากเราออกจากงานก่อสร้าง เราคงผลิตไอเท็มและหาเงินได้มากกว่านี้อีกสามเท่า และถ้ามีโชคเข้ามาเอี่ยวจนสามารถสร้างไอเท็มระดับยูนีคหรือเลเจนดารีขึ้นมาได้ เงินสิบล้านวอนก็ไม่ใช่ความฝันอีกต่อไป

       ถึงกระนั้นที่บ้านก็ยังไม่ยอมรับ พวกเขารู้ดีว่าผู้เล่นที่ทำเงินจากเกมได้มีเพียงเสี้ยวหยิบมือ ยิ่งกว่านั้น ตัวเราที่เล่นมาถึงหนึ่งปีเต็มก็ยังไม่เคยแสดงศักยภาพใดให้เห็น     

       ใช่แล้ว ในโลกความเป็นจริง ทั้งสังคมและครอบครัวต่างมองเราเป็นเพียงขยะ

       'ขายมีดเล่มนี้ซะดีมั้ยนะ?'

       'ไม่ได้ มันยังไม่ถึงเวลา'

       หากขายมีดเล่มนี้ไป ก็คงพอแสดงให้พ่อกับแม่เห็นว่าเราสามารถทำเงินจากเกมได้ แต่มีดสั้นในอุดมคตินั้นไม่ใช่ไอเท็มที่ขายออกได้ง่าย เนื่องด้วยเงื่อนไขการสวมใส่ของมัน

       หนึ่งในเงื่อนไขก็คือ ต้องมีทักษะความชำนาญมีดสั้นขั้นสูง แต่ในตอนนี้ บรรดาผู้เล่นระดับสูงต่างมีค่าความชำนาญของทักษะอยู่ที่ขั้นกลางเท่านั้น

       ถ้าหากเรานำไปวางขายในเว็บไซต์ตอนนี้ล่ะก็ พวกพ่อค้าหัวใสที่มองถึงอนาคตอาจซื้อไปเก็งกำไร แต่คนอย่างพวกมันไม่มีทางให้ราคาสูงอยู่แล้ว ไม่แคล้วลงประมูลด้วยราคาต่ำสุด และราคาที่ได้รับอาจไม่พึงประสงค์ต่อเรานัก เรื่องการขายมีดสั้นในอุดมคตีจึงต้องหยุดพักไว้ก่อน

       เป็นเวลา 4 นาฬิกาในยามเช้า ได้เวลาที่ต้องออกไปทำงานก่อสร้างอีกครั้ง

       "ชีวิตเราจะเป็นแบบนี้ไปตลอดรึเปล่านะ..."

       4 นาฬิกาในช่วงเช้า ส่วนมากจะเป็นเวลาที่ผู้อื่นยังคงนอนหลับฝันหวาน แต่เราต้องไปถึงสำนักงานก่อสร้างให้ทันก่อน 6 โมง เพียงเพื่อรอรับงานค่าจ้าง 90,000 วอนต่อวัน เป็นงานที่สร้างภาระกับร่างกายหนักหน่วงรุนแรง

       ที่จริงเราคงไม่ปริปากบ่น ถ้าหากว่านี่เป็นวิธีหาเงินเดียวที่เรามี ทว่าตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นอีกแล้ว!

       เราสามารถทำเงินจากเกมได้ แถมยังมากกว่างานก่อสร้างไร้สาระนี่ด้วย นับเป็นการสิ้นเปลืองเวลาโดยเปล่าประโยชน์ของแท้

       "ชิ… ถ้าสร้างไอเท็มยูนีคหรือเลเจนดารีขึ้นมาได้สักอันล่ะก็ หรืออาจเป็นอีปิกหลายๆ อันก้ได้ บางที พ่อกับแม่คงจะยอมรับในตัวเรามากกว่านี้…   เฮ่อ แค่ลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกเจ็บใจแล้วแฮะ ช่วยไม่ได้ ออกไปสูดอากาศเย็นๆ สักหน่อยดีกว่า"
     
       "หือ? นี่มัน..."

       ในขณะที่กำลังจะเปิดประตูออกไปรับอากาศนอกบ้าน เราก็เหลือบไปเห็นใบปลิวแผ่นหนึ่งถูกแปะติดอยู่กับหนังสือพิมพ์รายวัน

[ 10 กันยายน! หลังจากที่ปล่อยให้รอคอยมานานก็เปิดแล้ว!
ห้องแคปซูลชั้นยอดเปิดให้บริการ!
มีมากกว่า 150 เครื่องแคปซูลระดับสูง!
แถมยังเปี่ยมไปด้วยของกินบริการมากมายสไตลคาเฟ่
อาหารอร่อยๆ ที่ปรุงขึ้นโดยพ่อครัวโรงแรมห้าดาว
พนักงานหนุ่มหล่อสาวสวยอีกเป็นจำยวนมาก!
* กรุณาอย่าขอเบอร์โทรศัพท์ของพนักงาน
เฉพาะ 10 กันยายนเพียงวันเดียวเท่านั้น! ลูกค้าที่สมัคสมาชิกจะได้รับส่วนลด 30% ทันทีตลอชีพ!]

       เห…  ลดราคาบริการแคปซูลตลอดชีพ?  ตามปรกติแล้ว ราคาการเช่าเล่นแคปซูลจะอยู่ที่ 6,000 วอนต่อชั่วโมง แต่นี่กลับลดถึง 30% เลยงั้นหรือ...

       "นี่แหละ!" ไอเดียบรรเจิดพลันเกิดขึ้นในหัวสมอง
     
       "เยี่ยม!"

       เรารีบกลับไปเข้าห้องพร้อมกับเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็เปิดประตูบ้านเตรียมออกไปทำงาน

       "หือ? สวมชุดแล้วหรือ? จะออกไปทำงานแล้วรึไง? มันเพิ่งจะ 4.10 เองนะ..." แม่เอ่ยปากถามขึ้นด้วยสีหน้างุนงงสับสน ส่วนเราเองก็พยักหน้าเป็นคำตอบกลับไปอย่างหนักแน่น

       "ใช่แล้ว! ผมจะออกไปทำงาน! อุวะฮ่าฮ่าฮ่า!"

       "...ทำไมวันนี้ลูกถึงดูคึกคักเป็นพิเศษจัง?"

       "วะฮ่าฮ่า! แน่นอน! ผมคือเด็กวัยรุ่นที่เปี่ยมไปด้วยพลังงานยังไงล่ะ งั้นไปก่อนนะแม่ พ่อ วันนี้ขอออกเร็วหน่อย! อุวะฮ่าฮ่า!"

       "ยองวู นี่แกสบายดีแน่รึเปล่า?"     

       "นั่นสิ… แม่ก็เป็นห่วงอยู่เหมือนกัน... "

       เรารีบออกจากบ้านโดยทิ้งให้พ่อกับแม่เป็นกังวลอย่างนั้นต่อไป วันนี้คือวันที่ 10 กันยายน! เรารีบกวาดสายตามองหาร้านแคปซูลเปิดใหม่ตามใบปลิวทันที ป้ายโฆษณาใหญ่ยักษ์สีสันสวยงามยื่นออกมาจากตึกแห่งหนึ่งเขียนว่า 'ร้านแคปซูลเปิดใหม่'

       "นับแต่นี่ไป ร้านนี้คือที่ทำงานของเรา! อุวะฮ่าฮ่าฮ่า!"

       ใช่แล้ว เราไม่คิดจะไปทำงานก่อสร้างอีก หลังจากนี้เราก็จะได้เล่นซาทิสฟายตั้งแต่ตื่นยันหลับ เช้าถึงเย็นเราจะมาเล่นเกมที่นี่ แล้วค่อยกลับไปเล่นที่บ้านต่อตอนค่ำ

       "ในที่สุดก็มีเวลาผลิตไอเท็มเต็มกำลังสักที วู้ววว!"

       ***

       ไม่นานมานี้ โรงตีเหล็กข่านได้กลายเป็นหัวข้อสนทนาหลักในแวดวงผู้เล่น

       ในบรรดาไอเท็มที่โรงตีเหล็กข่านขายทั้งหมด มีอยู่กลุ่มหนึ่งที่เป็นไอเท็มช่วงเลเวล 60 ซึ่งผลิตโดยช่างฝีมือพรสวรรค์สูงแต่ยังขาดประสบการณ์และชื่อเสียง ไอเท็มเหล่านี้มีคุณสมบัติพื้นฐานสูงกว่าไอเท็มทั่วไปมากถึง 20% โดยแม้จะมีเกรดเป็นเพียงไอเท็มระดับทั่วไปไก่กา แต่ก็สามารถเทียบชั้นได้กับไอเท็มระดับแรร์ที่ขายตามท้องตลาด

       กลุ่มผู้เล่นต่างเรียกสิ่งนี้ว่า 'ชุดไอเท็มจากช่างฝีมือนิรนาม'  และมันก็เป็นที่โด่งดังเสียด้วย แม้จะมีราคาที่สูงไปบ้าง แต่คุณภาพก็นับว่าเหมาะสมกันดี ผู้เล่นส่วนใหญ่ต่างมองว่าเรื่องเงินเป็นเรื่องเล็กน้อย พวกเขามิอาจเก็บเลเวลโดยปราศจากชุดของช่างฝีมือนิรนามได้

       ลูกค้าจำนวนมากเข้ามาเยี่ยมเยียนโรงตีเหล็กข่านมากขึ้นทุกวัน

       "ช่างฝีมือนิรนามได้สร้างอะไรขึ้นมาเพิ่มอีกไหม?"

       "ฉันจะซื้อทุกอย่างที่เขาผลิต! จ่ายหนักได้เท่าที่คุณต้องการ ดังนั้นได้โปรดขายมาเถอะ!"

       "ช่วยบอกชื่อเขามาได้ไหม? ฉันจะไปติดต่อสั่งทำไอเท็มกับเขาโดยตรง และฉันจะหาพบเขาได้ที่ไหนบ้าง?"

       ผู้เล่นมากมายพึงปรารถนาให้ช่างฝีมือลึกลับผู้นี้สร้างไอเท็มให้ แต่พวกเขาต่างก็ไม่มีข้อมูลถึงตัวตนคนผู้นี้เลยสักนิด

       และข่านก็ไม่เคยแพร่พรายบอกใคร

       ผลงานของกริดนั้นมีจำนวนจำกัด เนื่องด้วยความปราณีตสูงสุดของเด็กหนุ่มคนนี้ วันๆ หนึ่งจึงผลิตไอเท็มออกมาได้เพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้น กริดจึงไม่ต้องการให้ใครรู้ถึงตัวตนที่แท้จริง

       เคร้ง! เคร้ง!

       ฝูงชนที่มายืนมุงเค้าเตอร์ไม่มีทางรู้ได้เลยว่า ช่างฝีมือนิรนามที่พวกเขาตามหาตัวให้ควั่ก จะเป็นช่างตีเหล็กที่ดูซอมซ่อซึ่งกำลังนั่งอยู่หน้าเตาหลอมด้านหลังของข่านนั่นเอง

• Next
• Previous