จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 41

       "ไอ้พวกสวะ!  แกไม่มีวันเอาชนะข้าได้ด้วยวิธีปกติสินะ! ถึงต้องทำเรื่องชั่วช้าแบบนี้!"

       บัลมงต์ได้แต่หัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นกริดถูกกลุ่มอัศวินลากตัวไปขังคุก.   หลังจากนั้น,  มันก็หันมากระซิบกับแร็บบิทว่า.

       "เห็นมั้ยล่ะ?  มันถูกจับตัวไปก่อนที่ผลการแข่งจะประกาศออกมาเสียอีก.   ดังนั้น, พวกเราก็ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกสังคมภายนอกรุมประนามแล้วใช่ไหม?"

       "...ขอรับ."

       การกระทำของบัลมงต์เป็นสิ่งที่เข้าใจได้,  โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฐานะผู้บริหารแห่งบริษัทเมโร่.   แม้จะเป็นตัวแร็บบิทเองก็ตาม,  แต่ถ้าเขาอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน,  ก็คงเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องทำเช่นนี้.

       ทว่า,  แร็บบิทกลับรู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูก.

       'เด็กหนุ่มที่ชื่อกริดคนนั้น...'

       กริดสามารถสร้างมีดสั้นที่อาจกลายเป็นตำนานไปตลอดกาล,  ได้ด้วยระยะเวลาเพียงไม่ถึง 3 ชั่วโมงเท่านั้น.   ช่างตีเหล็กที่มีพรสวรรค์สูงเช่นนี้,   บางทีว่า,  ทั่วทั้งทวีปอาจไม่มีอีกแล้วก็ได้.    การขึ้นไปอยู่ในจุดสูงสุดของอาชีพตนด้วยวัยเพียงเท่านี้.   ถือเป็นอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะอย่างไม่ต้องสงสัย.

       'ไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่า,  ในภายภาคหน้า,  เด็กหนุ่มคนนี้จะเติบโตกลายเป็นตัวตนที่ยิ่งใหญ่ขนาดไหนกัน.    ถ้าหากเราหาทางร่วมมือกับเขาได้.   เงินทองจะต้องไหลมาเทมาไม่ขาดสายแน่นอน...'

       คนอย่างแร็บบิทจะเลือกรับใช้เฉพาะผู้ที่ทำเงินมหาศาลได้เท่านั้น.   สัญชาตญานพ่อค้าของเขาได้มุ่งเป้าความสนใจมาที่กริดอย่างรวดเร็ว.

       ...

       ตรงข้ามกับกริด,  ยูเฟอมิน่ายังคงยืนอยู่บนเวทีการแข่งขันกลางจัตุรัส.

       'ผลการแข่งขันออกมาแล้ว.'

       หลังจากที่เธอสร้างมีดสั้นทรงเสน่ห์ขึ้นมาได้.  ความมั่นใจว่าจะได้รับชัยชนะก็เพิ่มขึ้นอย่างเต็มเปี่ยม.   มีดสั้นทรงเสน่ห์นั้นเป็นผลงานอันยอดเยี่ยมที่แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่คาดฝัน.   ทว่า,  วินาทีที่ได้ชำเลืองสายตาไปเห็นมีดสั้นของกริด,  เธอก็สามารถรับรู้ได้ทันทีว่าทั้งหมดเป็นความคิดที่ผิดมหันต์.

       แม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ,  แต่ก็มากพอที่จะเห็นถึงความยอดเยี่ยมจากมีดสั้นของกริด.  เธอพ่ายแพ้อย่างหมดรูป.  อนาคตถูกกำหนดไว้แล้ว,  ทันทีที่มีดสั้นของกริดแสดงรายละเอียดขึ้นบนจอฉายภาพขนาดยักษ์,  ทุกอย่างก็จะจบลงด้วยความพ่ายแพ้และภารกิจที่ล้มเหลวของเธอ.   ทว่า,  กลับมีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นเสียก่อน.   กริดถูกจับกุมงั้นหรอ?  ช่างเป็นจังหวะที่เหมาะเจาะเสียจริง.

       'มันน่าละอายอยู่บ้างก็จริง,  แต่ว่า...'

       ยูเฟอมิน่าเดินลงจากเวทีเข้าไปหาแร็บบิท,  และกระซิบออกไปเบาๆ.

       "สถานการณ์เลยเถิดไปไกลกว่าที่คาดมาก.  แต่กลุ่มคนดูยังคงคิดว่าชั้นเป็นฝ่ายชนะอยู่,  ถึงแม้การแข่งจะหยุดไปกลางคันก็ตามที.  ดังนั้น,  ในเมื่อพวกเขาคิดว่าชั้นชนะ,   มันก็ตรงกับสิ่งที่บริษัทเมโร่ต้องการแล้วมิใช่รึ?   ชั้นจึงต้องรางวัลในส่วนที่ควรจะได้."

       แร็บบิทพยักหน้าเบาๆ พร้อมกับตอบกลับไป.  "ก็เป็นอย่างที่คุณว่ามา.  ตกลง.  ผมจะตอบแทนตามที่ตกลงกันไว้."

[ ภารกิจเสร็จสิ้น! ]
[ ท่านได้รับ 1,500 เหรียญทอง. ]
[ ท่านได้รับสมญานาม 'นักแข่งขัน'. ]
[ ค่าสถานะ 'จิตวิญญานนักสู้' ถูกเปิดใช้งาน. ]
[ ค่าสถานะ 'โชคดี' ถูกเปิดใช้งาน. ]
[ ท่านได้รับทักษะ 'ทอยลูกเต๋า'. ]

       ยูเฟอมิน่าดวงตาเป็นประกายที่ได้เห็นข้อความระบบ.   เธอรีบเปิดหน้าต่างสถานะของตนขึ้นมาดูอย่างตื่นเต้นดีใจ.

[ ค่าสถานะจิตวิญญาณนักสู้ ]
ยิ่งระดับพลังชีวิตต่ำลง,  พลังโจมตีและและสมาธิก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้น.
* เอฟเฟคจะยิ่งแสดงผลมากขึ้น,  เมื่อมีค่านี้สูงขึ้น.
* ไม่สามารถนำค่าสถานะคงเหลือมาเพิ่มได้.

[ ค่าสถานะความโชคดี ]
ความโชคดีอย่างไม่คาดฝันจะเกิดขึ้นบ่อยครั้งกว่าเดิม.
* เอฟเฟคจะยิ่งแสดงผลมากขึ้น,  เมื่อมีค่านี้สูงขึ้น.
* ไม่สามารถนำค่าสถานะคงเหลือมาเพิ่มได้.

[ ทักษะทอยลูกเต๋า ]
ทำการทอยลูกเต๋าเพื่อเสี่ยงดวงกับเป้าหมาย.  เอฟเฟคจะขึ้นอยู่กับตัวเลขที่ทอยได้.
* ถ้าเป้าหมายคือตนเองหรือพันธมิตร :  หากทอยได้ตั้งแต่ 4 แต้มขึ้นไป,  จะเกิดสถานะเสริมพลังสุ่มให้กับตัวละคร.   แต่กลับกัน,  ถ้าหากทอยได้ตั้งแต่ 3 แต้มลงมา,  จะเกิดสถานะผิดปรกติขึ้นกับตัวละครดังกล่าว.
* ถ้าเป้าหมายคือศัตรู :  หากทอยได้ตั้งแต่ 4 แต้มขึ้นไป,  จะเกิดสถานะผิดปรกติขึ้นกับเป้าหมาย.   แต่กลับกัน, ถ้าหากทอยได้ตั้งแต่ 3 แต้มลงมา,  จะเกิดสถานะเสริมพลังสุ่มให้กับตัวละครศัตรู.

       'ทักษะเสี่ยงโชคของแท้เลยแฮะ.'

       ค่าสถานะจิตวิญญานนักสู้กับความโชคดีนั้น,  ผลของมันยอดเยี่ยมจนทำให้เราสามารถลืมความเจ็บปวดจากภารกิจปิอาโร่ไปได้ชั่วคราว.   แต่ทางด้านทักษะทอยลูกเต๋ายังคงคลุมเคลืออยู่.   มันคงดีถ้าเราสามารถทอยได้ 4 แต้มขึ้นไปทุกครั้ง,  แต่ความเป็นจริงไม่ใช่อย่างนั้น. 

       'ทว่า,  ถ้าในอนาคตเราสามารถเพิ่มค่าความโชคดีได้มากขึ้น,  ก็หมายความว่าทักษะทอยลูกเต๋าก็อาจมีประสิทธิ์ภาพ,  และหวังผลได้มากขึ้นตามไปด้วย.   ไว้ถึงวันนั้นค่อยลองดูก็ยังไม่สาย.'

       ยูเฟอมิน่ากำลังพยายามมองหาข้อดีของสิ่งที่ใหม่ที่เพิ่มจะได้รับมา.
     
       ในที่สุด,  เธอก็ตัดสินใจกล่าวคำอำลากับแร็บบิท.  แต่ก่อนจะไปได้หันหลังกลับมาถามหนึ่งประโยค.

       "ว่าแต่,  คนๆ นั้นถูกจับในข้อหาอะไร?"

       "มีคนเห็นเขายืนพูดคุยอย่างสนิทสนมอยู่กับคนที่เป็นศัตรูของหมู่บ้านนี้."
     
       "ก็เลยถูกจับในข้อหาสมคบคิด?"

       "ถูกต้อง."

       "อา..."

       เด็กหนุ่มที่ชื่อกริดนั่นพูดจาเยาะเย้ยดูถูกเธอไว้มาก.   หากเป็นไปได้,  เธอก็อยากจะซัดหน้าหมอนั่นสักเปรี้ยงอยู่เหมือนกัน.   แต่เขาก็ดันถูกจับไปเสียก่อน.

       'ต้องขอบใจในเรื่องนั้นล่ะนะ.  เพราะในที่สุด,  เราก็ทำภารกิจสำเร็จเสียที.'

       ถึงมันจะเหมือนกับโชคหล่นทับก็ตาม.  แต่เธอก็รู้สึกเสียดายไม่น้อย.

       'คลาสลับของหมอนั่น,  จะเป็นคลาสแบบไหนกันนะ...'

       ถ้ากริดเป็นคลาสระดับยูนีคจริง,  การได้สร้างความสนิทสนมกันไว้จะถือเป็นกำไรมหาศาลสำหรับเธอ.

       'ไม่สิ,  ไม่ได้,   เราจะไม่มีวันไปเจอกับหมอนั่นอีกเด็ดขาด!   นิสัยนั่นมันอะไรกัน?  น่าขยะแขยงชะมัด.   ยิ่งอยู่ใกล้เจ้าบ้านั่นเท่าไร,  ดูเหมือนรอยตีนกาบนใบหน้าของเราก็จะยิ่งขึ้นมากเท่านั้น.'

       ยูเฟอมิน่าตัดสินใจสลัดความคิดไร้สาระทั้งหมดทิ้งเสีย.  แต่ในขณะที่เธอกำลังจะเดินจากไป,  แร็บบิทกลับตะโกนเรียกเธออีกครั้ง.  "อันที่จริงแล้ว,  คุณไม่ใช่ช่างตีเหล็กใช่ไหม?"
     
       "......!?"
     
       ยูเฟอมิน่ารีบตอบกลับไปด้วยท่าทีร้อนรนในทันที.  ใบหน้าของเธอแสดงความสับสนอย่างมากออกมา.

       "คะ--คุณต้องการจะพูดอะไร?  ชั้นเพิ่งสร้างมีดสั้นขึ้นมาได้ไม่ใช่รึไง?  ถ้าไม่ใช่ช่างตีเหล็ก,  ชั้นคงไม่มีทางทำภารกิจนี้สำเร็จได้แน่,  ถูกไหม?"

       "ผมสืบรู้มาว่า,  เอริน่าไม่ใช่ชื่อจริงของคุณ.   ยิ่งไปกว่านั้น,  ไม่มีช่างตีเหล็กคนไหนบนโลกที่มีนิ้วมือขาวนวลและเรียวงามเช่นนี้ได้แน่."
     
       ด้วยธรรมชาติของช่างตีเหล็กแล้ว,  ฝ่ามือที่หยาบกร้านและผิวแข็งกระด้านนั้นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้.  เพราะพวกเขาต้องถูกความร้อนแผดเผาอยู่ตลอดเวลา.   แต่อยู่เฟอมิน่ากลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง.
     
       "แถมท่วงท่าการถือค้อนก็ยังดูเงอะงะอย่างน่าประหลาด.  แม้แต่ช่างตีเหล็กขั้นต้นยังทำได้ดีกว่าคุณเลย."
     
       "......"

       "ผมจับพิรุธได้ในตอนที่คุณต้องการให้ข่านร่วมแข่งด้วย.   หลังจากนั้นก็ยิ่งมั่นใจขึ้นไปอีก,  เมื่อท่าทางการตีเหล็กของคุณดันไปตรงกับข่านทุกประการ.  บางทีคุณคงจะมีความสามารถในการลอกเลียนแบบผู้อื่นอยู่สินะ."

       อันที่จริง,  ยูเฟอมิน่าสามารถโต้แย้งแร็บบิทที่ไร้หลักฐานกลับไปได้ทุกเวลา.    แต่เธอกลับยังคงยืนฟังอย่างเงียบๆ.   นั่นก็เพราะสัมผัสได้ว่า,  แร็บบิทกำลังจะมอบภารกิจใหม่ให้กับเธอ.

       "แล้วไงล่ะ?  คุณต้องการอะไร?"

       แร็บบิทรีบพูดเข้าประเด็นทันที. "ผมต้องการให้คุณไปช่วยกริดออกมา."
     
       "เห?  ทำไมกัน?  ไม่ใช่ว่าหมอนั่นคือศัตรูของคุณหรอกรี?"

       แร็บบิทยักไหล่เล็กน้อย. "ไม่มีทั้งมิตรแท้และศัตรูถาวร,  ถ้าหากมีเรื่องเงินมาเกี่ยวข้องล่ะนะ."
     
       "ชั้นไม่เข้าใจ,  คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่?"

       เมื่อยูเฟอมิน่าต้องการคำอธิบายที่มากขึ้น,  แร็บบิทจึงพาเธอมายังซอยเปลี่ยวที่ไร้ผู้คน.  เขากวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครได้ยินบทสนทนาต่อจากนี้.

       "บริษัทเมโร่นั้นละโมภเกินไป.  พวกมันพยายามขูดรีดหาผลประโยชน์กับชาวบ้านวินสตันให้ได้มากที่สุด,  โดยไม่คำนึงถึงจิตใจของผู้คน.   ไม่ต่างอะไรกับระเบิดเวลาที่รอวันทำลายตัวเอง.   ผมจะไม่แปลกใจเลยถ้าหากสักวันเอิร์ลสไตม์ได้รู้ความจริงเข้า.   ในอีกความหมายหนึ่งก็คือ,  บริษัทเมโร่ไม่มีอนาคตอีกต่อไปแล้ว.  ผมจึงตัดสินใจถอยออกมา."

       แร็บบิทพูดด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย.
     
       "ทันทีที่ผมเห็นถึงความสามารถที่แท้จริงของกริด.  ผมก็รู้ได้ทันทีว่า,  อนาคตสามารถฝากไว้กับใครได้.   โรงตีเหล็กของข่าน,  ผมจะไปทำงานที่นั่น.   ผมจะร่วมมือกับกริดโดยใช้เส้นสายธุรกิจที่มีอยู่,  และหากรวมเข้ากับทักษะการทำธุรกิจอันยอดเยี่ยมของผม,  กริดจะต้องสร้างกำไรได้ไม่แพ้บริษัทระดับกลางอย่างแน่นอน."
     
       "ขะ--ขนาดนั้นเลยหรอ?"

       ดวงตาของยูเฟอมิน่าเปล่งประกายออกมาเช่นกัน.  การที่ผู้เล่นคนหนึ่งสามารถก้าวไปสู่จุดสูงสุดของธุรกิจได้,  นั่นเกินกว่าคำว่ายอดเยี่ยมไปไกลมากแล้ว.

       'ในบรรดาผู้เล่นช่างตีเหล็กตอนนี้,  ใครอยู่ลำดับที่ 1 กันนะ?'

       ยูเฟอมิน่าพยายามขุดคุ้ยความทรงจำของตนขึ้นมาอีกครั้ง.
     
       'ใช่แล้ว,  เบย์ก้านี่เอง.   เขาก้าวขึ้นมาเเป็นช่างตีเหล็กลำดับ 1 ได้สำเร็จตั้งแต่เมื่อ 3 เดือนก่อน.   แต่เราก็ได้ยินมาว่า,  ธรุกิจของเขาไปได้ไม่สวยเท่าใดนัก.   ไม่อาจเทียบกับธุรกิจร้านตีเหล็กทั่วไปของเอ็นพีซีได้เลย.'

       ในอีกความหมายหนึ่ง,   ผู้เล่นช่างตีเหล็กอันดับ 1 ของเกมยังไม่สามารถทำกำไรได้เทียบเท่ากับธรุกิจขนาดเล็กได้.  แล้วทำไมคนอย่างกริดถึงมีแววที่จะทำกำไรได้เทียบเท่าธรุกิจขนาดกลางเลยล่ะ?

       'เรารู้ดีว่าหมอนั่นจะต้องไม่ใช่คลาสธรรมดา.   แต่นี่มันไม่มากเกินไปหน่อยหรอ?'

       แร็บบิทค่อยๆ อธิบายแผนการอันแยบยลของเขาให้ยูเฟอมิน่าฟัง.

       "มันมีเงื่อนไขอยู่หลายข้อที่ผมจะต้องเคลียให้ได้,  ไม่อย่างนั้นก็มิอาจไปทำงานให้กับโรงตีเหล็กของข่าน.  เงื่อนไขประการแรก,  การล่มสลายของบริษัทเมโร่และบารอนโลว.   ประการที่สอง,  ทำให้ยังไงก็ได้,  ให้ชาวบ้านมองผมด้วยสายตาที่ดีขึ้นกว่าเดิม.   และประการสุดท้าย,  สิ่งนี้สำคัญที่สุด,  คือการช่วยเหลือกริดออกมาให้ได้.   ถ้าหากเราช่วยกริดออกมาได้พร้อมกับการล่มสลายของบริษัทเมโร่และบารอนโลว,  ถึงตอนนั้นผมก็จะสามารถทำงานให้กับกริดได้อย่างเปิดเผย."     

       "ก็เลยอยากให้ชั้นช่วย?"

       "ถูกต้อง,  ผมเฝ้าจับตามองทักษะของคุณมาสักพักแล้ว.   คุณทำได้แน่."

[ ภารกิจ 'ช่วยทำให้แร็บบิทกลายเป็นคนใหม่' ถูกสร้างขึ้น. ]

[ ภารกิจ 'ช่วยทำให้แร็บบิทกลายเป็นคนใหม่' ]
ระดับความยาก : S
แร็บบิทรู้สึกไม่มั่นใจกับอนาคตของบริษัทเมโร่อีกต่อไป.   เขาคาดการณ์ว่าบริษัทเมโร่กำลังจะล่มสลายในไม่ช้า.  ดังนั้น,  เพื่อที่จะเอาชนะใจชาวบ้านวินสตันแล้ว,  แร็บบิทจึงจำเป็นต้องทำลายบริษัทเมโร่ด้วยมือตนเอง.
ท่านจะต้องทำตามคำขอร้องของแร็บบิท.  โดยการเข้าไปช่วยเหลือกริดออกมา.  นั่นจะทำให้บริษัทเมโร่และลอร์ดวินสตันล่มสลายไปในเวลาเดียวกัน.
เงื่อนไขสำเร็จภารกิจ :  ช่วยเหลือกริดออกมาจากคุกใต้ดินของปราสาทวินสตัน,   บริษัทเมโร่และลอร์ดวินสตันล่มสลายไปในเวลาเดียวกัน.
รางวัลสำเร็จภารกิจ :  เงินจำนวน 5,000 เหรียญทอง,  ค่าความสัมพันธ์กับแร็บบิทและชาวบ้านวินสตันเพิ่มขึ้นถึงขีดจำกัด.
บทลงโทษหากภารกิจล้มเหลว : เลเวลลดลง 2 ระดับ,   เอ็นพีซีที่ชื่อแร็บบิทจะตาย,  และภารกิจที่เกี่ยวข้องกับแร็บบิททั้งหมดจะถูกลบออกจากเกม.

[ ท่านจะรับทำภารกิจนี้หรือไม่?]

       'นี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ..."

       เมื่อยูเฟอมิน่าอ่านภารกิจอย่างละเอียดถี่ถ้วนดีแล้ว,  เธอก็หมดคำพูดในทันที.   ภารกิจระดับ S หรือแม้กระทั่งภารกิจที่มอบสมญานามนั้นเป็นสิ่งที่หายากมากภายในซาทิสฟาย.   ทว่า,  นับตั้งแต่ได้รู้จักกริด.   ภารกิจเหล่านั้นกลับผุดขึ้นมาอย่างไม่หยุดหย่อนราวกับเป็นเรื่องธรรมดา.   อย่างน้อยเรื่องนี้ก็แสดงให้เห็นว่า,  กริดนั้นสำคัญต่อหมู่บ้านวินสตันมากแค่ไหน.

       'เจ้ากริดนั่น...  แม้อุปนิสัยส่วนตัวจะห่วยแตก,  แต่เราก็ต้องยอมรับว่าทั้งตัวตนและทักษะเป็นของจริง.   คงจะเป็นการดีกว่า,  ถ้าหากเราสานสัมพันธ์กับหมอนั่นเอาไว้ด้วยบุญคุญในครั้งนี้.'
     
       ยูเฟอมิน่าตัดสินใจรับภารกิจทันที.
     
       "ได้เลย,  ชั้นจะทำมันเอง!"

[ ท่านรับภารกิจเรียบร้อยแล้ว. ]

       เพียงเพราะพ่อค้าคนหนึ่งอยากเปลี่ยนงาน.  ส่งผลให้ทั้งเจ้าของบริษัทใหญ่,  และลอร์ดของหมู่บ้านต้องตกที่นั่งลำบากในทันที.

       ...
     
       ...
     
       ...
     
       ณ โรงตีเหล็กของข่าน,  ชาวบ้านวินสตันเกือบทั้งหมดกำลังรวมตัวกันอยู่ที่นี่.

       "ดูเหมือนข่าวลือที่ฮิวรอยถูกจับตัวไปขณะกำลังออกจากหมู่บ้านจะเป็นความจริง."

       "งั้นก็แปลว่าลอร์ดชั่วมันรู้เรื่องที่พวกเราไหว้วานฮิวรอยงั้นรึ?   เรื่องใหญ่เลยนะเนี่ย.   ต่อไปนี้การตรวจตราจะยิ่งแน่นหนาขึ้นกว่าเดิม.   และฮิวรอยคนถัดไปก็จะไม่มีวันปรากฏตัวขึ้นอีกแน่."

       "พวกเรายังทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น.  ด้วยฝีมือของบริษัทเมโร่,  ไม่มีใครสามารถหนีออกจากวินสตันได้แม้แต่คนเดียว."
     
       ชาวบ้านต่างกำลังตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย.   ถ้าหากเป็นเวลาปรกติ,  ข่านจะเป็นดั่งพี่ใหญ่ที่คอยปลอบประโลมและกำลังใจทุกคน.    ทว่า,  สภาพของข่านในตอนนี้จะไปปลอบใจใครได้.
     
       'กริด...'

       ฮิวรอยนั้นถูกจับด้วยสาเหตุที่เขาพยายามจะไปพบกับเอิร์ลสไตม์.  ดังนั้น,  ต่อให้ลอร์ดวินสตันและบัลมงต์จะหัวขี้เลื่อยขนาดไหน,  แต่พวกมันก็ไม่โง่พอที่จะปล่อยตัวฮิวรอยออกมาในเร็ววันแน่.  บางทีอาจถูกขังลืมไปชั่วชีวิตเลยก็เป็นได้.   กริดเองก็เช่นกัน,  กริดนั้นสนิทสนมกับพวกชาวบ้านมาก,  โดยเฉพาะข่าน.   กริดน่าจะมีชะตากรรมที่ไม่แตกต่างจากฮิวรอยมากนัก.

       'เราจะปล่อยให้กริดถูกขังคุกไปตลอดชีวิตไม่ได้.   เราต้องทำอะไรเข้าซักอย่าง!!'
     
       ข่านตัดสินใจอย่างแน่วแน่พร้อมกับตะโกนขึ้นเสียงดัง.
     
       "พวกเราจะเพิกเฉยต่อความอยุติธรรมไม่ได้!   พวกเราจะต้องปกป้องศักดิ์ศรีและอนาคตด้วยสองมือของเราเอง!  ทุกคน!  หยิบอาวุธขึ้นมาซะ!  พวกเราจะไปขับไล่ลอร์ดชั่วและบริษัทเมโร่ให้พ้นจากวินสตัน!"

• Next
• Previous