จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ ตอนที่ 40

       นับตั้งแต่ที่การแข่งขันเริ่มขึ้น, เวลาก็ได้ผ่านไปนานถึง 2 ชั่วโมงแล้ว.   เป็นช่วงเวลาที่ผู้ชมด้านนอกเริ่มจะเบื่อหน่ายกับการแข่งตีเหล็กอันปราศจากความตื่นเต้น.    ในขณะที่ยูเฟอมิน่าเสร็จสิ้นการทำในส่วนใบมีดไปเรียบร้อย,  งานต่อไปของเธอก็คือด้ามจับ.    เป็นฝั่งตัวเราเสียเองที่ต้องตามหลังอยู่หนึ่งก้าว,  โดยยังไม่เสร็จแม้กระทั่งการขึ้นโครงใบมีด.   แต่ถึงกระนั้น,  เราก็ยังยืนกรานที่จะอบคืนตัวเหล็กต่อไปอย่างใจเย็น.

       เคร้ง! เคร้ง!

       ต้องขอบคุณข่านที่ใช้แหนบเหล็กคอยคีบโลหะประคองเอาไว้ให้.  เราจึงสามารถเพ่งสมาธิทั้งหมดไปกับการใช้ค้อนทุบขึ้นรูปใบมีดอย่างหมดห่วง.

[ ทักษะ 'ความอดทนของช่างตีเหล็กในตำนาน' แสดงผล.   ส่งผลให้สมาธิ,  ความอดทน,  และพลังป้องกันของท่านจะเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลเป็นเวลา 1 ชั่วโมง. ]

       ในขณะที่เรากำลังตั้งสมาธิอย่างใจจดใจจ่อ,  ข้อความระบบก็เด้งขึ้นที่ตรงหน้าโดยไม่รู้ตัว.   และในเวลาเดียวกัน,   ด้วยสมาธิที่เพิ่มขึ้นถึงขีดสุด,  จังหวะค้อนที่เราทุบลงไปจึงมีความแม่นยำและน้ำหนักที่เที่ยงตรงไร้ที่ติ.

       แคร้ง~~~!!

       เสียงตะโกนเชียร์เอริน่าจากผู้คนด้านล่างเริ่มเลื่อนลางลงไปจากสตินึกคิดของเราทีละน้อย.   เราค่อยๆ ลืมไปทีละนิดว่ามีผู้ชมหลายพันคนกำลังยืนอยู่รอบๆ จัตุรัส.    แม้กระทั่งการมีตัวตนชองข่านเองก็ด้วย.   เรายืนอยู่อย่างสงบนิ่งราวกับโลกทั้งใบเหลือเพียงแท่งเหล็กที่อยู่ด้านหน้าเท่านั้น.

       แคร้ง~~~!! แคร้ง~~~!!

       ราวกับค้อนเหล็กในมือได้หลอมรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับร่างกายไปแล้ว.   เราไม่รู้สึกถึงแรงต้านหรือน้ำหนักจากค้อนเลยซักนิด.  มันเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระตามที่ใจเรานึกคิด.

       แคร้ง~~~!!

       โลหะที่ก้อนถูกค้อนกระทบเข้าได้ส่งเสียงดังก้องกังวาลขึ้นอย่างไพเราะออกไปทั่วบริเวณ.   ทันใดนั้นเอง,  หน้าต่างข้อความระบบได้เด้งขึ้นมาอีกครั้ง.

[ ทักษะ 'ลมหายใจของช่างตีเหล็กในตำนาน' แสดงผล.   ไอเท็มที่ผลิตขึ้นจะมีระดับที่สูงขึ้น.]

       "......!"

       สติที่แน่วแน่,  รวมไปถึงโลกอันเงียบสงัดของเราเมื่อครู่ได้ค่อยๆ กลับกลายเป็นปรกติอีกครั้ง.

       "เอริน่า! เอริน่า! เอริน่า!"

       "ข่าน,  สู้เค้า!"

       "กริด,  นายต้องทำได้!"

       เสียงเชียร์อันแสนอึกทึกจากฝูงชน,  เสียงนกที่กำลังยืนเกาะรั้วไม้พร้อมกับร้องจิ้บๆ,   เสียงเข็มวินาทีของหอนาฬิกที่ดังกริ๊ก...กริ๊ก...,   รวมไปถึงเสียงค้อนทุบของเอริน่า   ทุกสุรเสียงได้พุ่งเข้ามาในโสตประสาทการได้ยินของเราอย่างฉับพลัน.

       "อา..."

       โลกอันเงียบสงัดที่เราสร้างขึ้นเมื่อครู่ได้สลายไปเสียแล้ว.   กลับกลายมาเป็นโลกแห่งความจริงอันแสนวุ่นวายอีกครั้ง.

       'อยากจะอยู่แบบเมื่อกี้ต่ออีกซักหน่อยแฮะ.'

       น่าเสียดายนัก,  นี่นับเป็นครั้งที่สองแล้วที่เราได้รู้สึกอะไรแบบนี้,  โดยครั้งสุดท้ายคือในระหว่างที่กำลังสร้างลูกธนูยัฟฟ่าขึ้นมา.   เจ็บใจนัก,  เพราะถ้าหากเราสามารถอยู่ภายในโลกเมื่อครู่ได้นานกว่านี้อีกสักหน่อย,  ผลงานที่สร้างขึ้นคงจะยอมเยี่ยมไร้ที่ติยิ่งกว่านี้แน่.

       ในขณะที่เรากำลังนึกเสียดายไม่หาย,  น้ำเสียงอันสั่นระริกของข่านก็ดังขึ้นจากด้านหลัง.

       "ข้าไม่เคยคิดมาก่อน,  ว่าก้อนเหล็กจะสามารถกลายเป็นสิ่งที่งดงามขนาดนี้ได้..."
   
       ในที่สุดเราก็เสร็จสิ้นการสร้างคมมีด.   เมื่อได้เห็นด้วยตาตนเอง,  มันช่างเป็นคมมีดที่สมบูรณ์แบบ, และมีลวดลายซับซ้อนงดงามเกินกว่าจะพรรณาได้หมด.    ถือเป็นงานศิลป์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดนับตั้งแต่เราสร้างไอเท็มขึ้นมาเลยทีเดียว!   สายตาอันแหลมคมของช่างตีเหล็กในตำนานมันร่ำร้องอยู่ในใจ,  ว่าผลงานชิ้นนี้จะต้องยอดเยี่ยม,  และสร้างความตื่นตะลึงให้กับโลกใบนี้ได้มากกว่าลูกธนูยัฟฟ่าแน่นอน.

       "ยะ--ยอดเลย!   มันยอดเยี่ยมมาก!   ถือเป็นเกียรติอย่างสูงของข้าคนนี้ที่ได้มีโอกาสเป็นส่วนหนึ่งของมัน!   ราวกับชีวิตของข้าเกิดมาเพื่อเป็นช่างตีเหล็กสำหรับวันนี้โดยเฉพาะ!"   คำชมได้พรั่งพรูออกมาพร้อมกับอาการตื่นเต้นของข่านอย่างไม่หยุดปาก.

       ทว่า,  เราคงยังสงบใจเอาไว้.   เป็นเพราะยังคงเหลือส่วนสำคัญที่สร้างไม่เสร็จอยู่.

       "เปิดกระเป๋าสัมภาระ."
   
       เราใช้มือหยิบ 'เขาของมิโนทอร์' ออกมาจากกระเป๋า.  เป็นไอเท็มที่เรายอมเสียเงินมากถึง 10 เหรียญทองเพื่อซื้อมาแข่งขันในวันนี้โดยเฉพาะ.  เราจะใช้มันสร้างปลอกและด้ามจับของมีดสั้นขึ้นมา.  ตัวปลอกนั้นไม่ได้เป็นเพียงเครื่องตกแต่งที่ไร้ประโยชน์ซะทีเดียว,  มันสามารถถูกใช้เป็นไอเท็มป้องกันตัวได้ในบางสถานกาณ์.  ดังนั้นจึงมีความจำเป็นไม่น้อยที่ปลอกของมีดจะต้องถูกสร้างขึ้นจากวัสดุคงทนและมีน้ำหนักเบา.   ส่วนด้านจับนั้นจะต้องไม่แข็งจนเกินไป,  เพราะถือเป็นส่วนที่ฝ่ามือต้องสัมผัสอยู่ตลอดเวลา.

       เขาของมิโนทอร์คือสิ่งที่ตอบโจทย์เรามากที่สุด.   โดยแม้จะแข็งแรงทนทานและมีน้ำหนักเบา,  แต่กลับยังคงความอ่อนนุ่มไว้อย่างไม่น่าเชื่อ.  แถมที่ด้านบนยังมีลวดลายทองเหลืองถูกสลักเอาไว้อย่างสวยงาม.   มันจึงจัดเป็นไอเท็มที่เหมาะสมในการทำด้ามจับและปลอกทุกประการ.

       ครืด!  ครืด!

       ประการแรกเริ่มที่ปลอก,   ขนาดของปลอกมีดสั้นจะขึ้นอยู่กับขนาดคมมีดที่สร้างรอไว้ก่อนหน้า.   ส่วนทางด้านด้ามจับ,  ความยาวและความกว้างของด้ามจับจะถูกออกแบบขึ้นตามขนาดของฝ่ามือผู้ใหญ่เพศชาย.   สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นหลักพื้นฐานสากลของช่างตีเหล็กทั่วโลก.  แถมเขาของมิโนทอร์ที่ซื้อมานั้นก็มีลวยลายงดงามสลักเอาไว้ด้วยทองเหลืองอยู่แล้ว,  เราแทบไม่ต้องเสียเวลาในส่วนนี้เลยซักนิด.    หลังจากเสร็จสิ้นกระบวนการออกแบบ,  เราก็เพ่งสมาธิทั้งหมดไปกับการลงมือทำทันที.   ทว่า,  จู่ๆ เสียงเชียร์อันกึกก้องก็ดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยจากกลุ่มผู้ชม.

       เอริน่าเสร็จสิ้นการสร้างมีดสั้นน้ำหน้าเราไปหนึ่งก้าว.  เมื่อพิธีกรเวทีได้เข้าไปตรวจสอบ,  สีหน้าของเขาก็เผยความตกตะลึงออกมา.

       "ยอดเยี่ยมมาก!  การที่สามารถสร้างมันขึ้นมาได้ในระยะเวลาไม่ถึงสามชั่วโมง,   มีแต่ต้องยอมรับในความสุดยอดของเธอจากใจจริง!"

       "มันจะต้องยอดเยี่ยมขนาดไหนกัน?  ถึงได้รับคำชมมากมายขนาดนี้."

       "อย่าดูคนเดียวเซ่!  ส่งมาให้พวกเราดูบ้าง!"

       ผู้ชมต่างแตกตื่นและพากันอยากรู้อยากเห็นในผลงานที่เพิ่งสำเร็จ.   หลังจากที่พิธีกรเวทีเห็นว่าฝูงชนตื่นเต้นเกินกว่าจะควบคุมได้,  เขาก็รีบดึงดูดความสนใจของทุกคนโดยการประกาศออกมาว่า.
   
       "ย่อมได้!   เชิญทุกท่านรับชมให้เต็มตา!"

       บนจอฉายภาพขนาดยักษ์ที่อยู่ด้านข้าง,  มีดสั้นที่เพิ่งสร้างเสร็จของเอริน่าปรากฏขึ้น.    มันเป็นมีดที่เปี่ยมไปด้วยความคมกริบ,  แต่ก็แฝงไว้ด้วยสมดุลย์อันยอดเยี่ยมในเวลาเดียวกัน.   มีดสั้นเล่มนี้จะต้องมีระดับที่สูงอย่างไม่ต้องสงสัย.  แถมพลังแฝงของมันก็จะต้องยอดเยี่ยมไม่แพ้กัน.   ด้ามจับยังทำจากทองเหลืองที่สลักลวดลายงดงามเอาไว้.   ทำให้มันสามารถเป็นเครื่องประดับที่เลอค่าชิ้นหนึ่งได้ไม่ยาก.

       "โอ้ววว~~~!!"

       "เป็นมีดที่สะท้อนให้เห็นถึงคนทำจริงๆ!  ข้าไม่เคยเห็นมีดสั้นที่งดงามขนาดนี้มาก่อน.  ชักอยากเห็นของจริงซะแล้วสิ!"
   
       "นั่นถือเป็นประเด็นรอง.   แค่ดูก็รู้แล้วว่าจะต้องมีคุณสัมบัติที่สุดยอดแน่.   อยากได้จังแฮะ."

       กลุ่มผู้ชมต่างตกอยู่ในความวุ่นวายทันที.  ไม่เพียงแต่ผู้เล่นเพศชายที่เป็นแฟนคลับของเธออยู่ก่อนแล้ว,  แม้กระทั่งฝั่งผู้เล่นหญิงเองก็ส่งเสียงชื่นชมออกมาไม่หยุดปาก.   และทันใดนั้นเอง, ข้อมูลของมีดสั้นก็ได้ปรากฏขึ้นบนหน้าจอฉายภาพ.
   

[ มีดสั้นทรงเสน่ห์ ]
ระดับความหายาก : อีปิก
ความคงทน : 60/60   พลังโจมตี : 122~127   ความเร็วในการโจมตี : +8%
* มีโอกาสปานกลางที่จะทำให้ศัตรูติดสถานะ 'หลงเสน่ห์'.
* ค่าความคงทนจะฟื้นฟูโดยอัตโนมัติเมื่อบล็อคการโจมตีสำเร็จ.
มีดสั้นที่ถูกสร้างขึ้นโดยทักษะอันยอดเยี่ยม,  และอารมณ์ศิลปินที่ไม่เป็นสองรองใคร.
ความงดงามหมดจดของมันสามารถขโมยหัวใจของผู้ที่พบเห็นได้.
ใบมีดอันคมกริบส่งผลให้มีค่าพลังโจมตีสูง,  แต่ก็ต้องชดเชยด้วยจุดอ่อนอย่างใหญ่หลวงเช่นกัน.   นั่นก็คือค่าความคงทนที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน.
เงื่อนไขการสวมใส่ :  เลเวล 100 หรือสูงกว่า,  ค่าความว่องไว 200 แต้มหรือสูงกว่า,  ค่าพละกำลัง 30 หรือสูงกว่า,  ทักษะความชำนาญมีดสั้นขั้นกลางหรือสูงกว่า.

       แม้จะมีจุดอ่อนคือความคงทน,  แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันคือมีดสั้นที่ยอดเยี่ยมเกินพรรณา.  พลังโจมตีสูงกว่าบรรดามีดสั้นในระดับใกล้เคียงกันเป็นอย่างมาก.   แถมยังมีคุณสมบัติในการทำให้เป้าหมายหลงเสน่ห์ได้อีก.   สถานะ 'หลงเสน่ห์' นั้นจะทำให้เป้าหมายไม่สามารถป้องกันตัวเองได้เป็นระยะเวลา 3 วินาที.   ถือเป็นอาวุธที่เหมาะสมกับคลาสนักฆ่าทุกชนิดเลยทีเดียว.

       ผู้ชมต่างส่งเสียงตะโกนออกมาอย่างมั่นใจในทันที.

       "ผลการแข่งขั้นออกมาแล้ว!  เอริน่าไม่มีทางแพ้อย่างแน่นอน!"

       แม้กระทั่งชาวบ้านวินสตันเองก็ยังต้องรู้สึกสิ้นหวัง,  เมื่อได้เห็นมีดสั้นเล่มดังกล่าวอย่างเต็มสองตา.

       "อา...  ผู้หญิงคนนี้เป็นช่างตีเหล็กที่ยอดเยี่ยมมาก.   แม้กริดจะได้รับคำชื่นชมจากข่าน,  แต่เขาจะสามารถสร้างมีดสั้นที่ยอดเยี่ยมกว่านี้ขึ้นมาได้เชียวรึ?"

       แม้กระทั่งแร็บบิทและคนของบริษัทเมโร่ที่เหลือเอง,  พวกมันต่างคิดว่าชัยชนะได้ตกเป็นของเอริน่าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว.   ทว่า,  ตัวเรานั้นยังคงสงบนิ่งเยือกเย็นได้อยู่.   ข่านก็เช่นกัน.

       ข่านหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างมีความสุข. "ผู้หญิงคนนั้นแม้จะยังเด็ก,  แต่ก็นับว่ามีทักษะที่ไม่เลวเลยทีเดียว.   ปล่อยให้พวกเขาตื่นเต้นกันไปก่อน.  แต่มันจะเป็นเช่นนี้ไปได้อีกไม่นานนักหรอก.  ข้าพูดถูกไหมล่ะ?"
   
       ในที่สุด,  ทั้งปลอกมีดและด้ามจับก็เสร็จสิ้นก่อนที่เวลาจะหมดลง.   เราพยักหน้าให้ข่านเบาๆ พร้อมกับเริ่มขั้นตอนประกอบทุกชิ้นส่วนให้เข้ากันเป็นหนึ่งเดียว.
   
       "แน่นอน,  ผมคือตัวแทนสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำของโลกใบนี้.  ผมจะไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาด."

       เมื่อข่านได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย.  "ชั้นต่ำ?   เจ้าหมายถึงสิ่งใด?  ตัวเจ้าในวันนี้ได้ลุกขึ้นสู้,  เพื่อคอยปกป้องโรงตีเหล็กของผู้อื่นเชียวนะ!"

       "...อา,  ช่างเถอะ.   ลืมมันไปซะ.   แล้วตอนนี้ได้เวลาที่พวกเราจะออกไปแสดงผลงานให้โลกได้เห็น,  และทวงคืนโรงตีเหล็กของลุงกลับมารึยังล่ะ?"

       มีดสั้นของเราเสร็จสิ้นอย่างสมบูรณ์แบบ.   ร่างกายเกิดการสั่นสะริกอย่างหยุดไม่ได้,  เมื่อเห็นคำอธิบายรายละเอียดของมีดที่เราสร้างขึ้นมากับมือ.    เรายื่นมันออกไปให้กับพิธืกรเวที.  ทว่า,  มันไม่แม้แต่จะเหลียวกลับมามอง.  ในเวลาเดียวกัน,  มันก็พูดกับกลุ่มผู้ชมผ่านไมโครโฟนออกไปว่า.

       "ขนาดทีมนี้มีสองคน,  พวกเขากลับสร้างมีดสั้นได้ช้ากว่าเอริน่าอีกรึ?   ผลการแข่งในวันนี้คงออกมาเป็นที่แน่ชัดแล้วกระมัง?"

       "ฮ่าฮ่าฮ่า!  ถูกต้อง!   น่าอายฉิบ,  เป็นถึงผู้ชายสองคน,  กลับรุมผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่มีแค่คนเดียว.   แต่ผลการแข่งมันก็ออกมาแน่ชัดนานแล้ว!"

       กลุ่มผู้ชมต่างตะโกนโห่ร้องอย่างเห็นด้วย.

       เราแสยะยิ้มอย่างเย้ยหยันใส่พวกมันโดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง.  "รอชมผลงานของข้าให้ดีเถอะ!  แล้วอย่าหัวใจวายตายไปก่อนซะล่ะ!!"

       แต่ทันใดนั้นเอง,  ทหารองครักษ์ของหมู่บ้านวินสตันได้ปีนเวทีขึ้นมา,  และแย่งมีดไปจากมือเรา.

       "อะ--อะไรกัน?"

       ในขณะที่เรากำลังสับสนสุดขีด,   อัศวินคนหนึ่งที่สวมชุดเกราะครบมือก็ตะโกนขึ้นอย่างเสียงดัง.

       "ข้าได้รับรายงานมาว่า,  แกร่วมมือกับอาชญากรที่มีนามว่า 'ฮิวรอย',  ผู้ซึ่งถูกกุมตัวไปขังในคุกตั้งแต่เมื่อ 8 วันก่อน,  โดยพวกแกทั้งคู่มีความคิดประสงค์ร้ายต่อหมู่บ้านวินสตันแห่งนี้!   แกจะต้องตอบมาตามความเป็นจริงเท่านั้น!"

       "ฮิวรอย?"

       มันกำลังพูดถึงฮิวรอยผู้ที่รับภารกิจ 'เพื่อชาวบ้านวินสตัน' ไปงั้นหรือ?   ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า,  หมอนั่นทำภารกิจล้มเหลวและถูกจับไปขังอยู่สินะ?

       'ไร้ประโยชน์ฉิบ.  ไม่สิ...  ทำไมเราถึงไปเกี่ยวข้องกับมันได้ล่ะ?'

       เราตอบปฏิเสธพร้อมกับขัดขืนในทันที.  "พวกคุณพูดอะไร?   ผมไม่รู้จักมัน!   ปล่อยผมนะ!"

       อัศวินได้ชักดาบออกมาจอที่คอหอยของเราพร้อมกับพูดว่า.  "อย่าคิดขัดขืนจะดีกว่านะ."

       "กะ--ก็ได้..."

       หากเราขยับแม้เพียงนิด,  เจ้าบ้านี่คงกระซวกดาบที่อยู่ตรงคอหอยเข้ามาแน่!   ตัวเราที่ไร้อาวุธได้แต่ต้องยอมถูกอัศวินลากลงจากเวทีแต่โดยดี.

       ข่านเห็นดังนั้นก็รีบตะโกนขึ้นเสียงดัง.  "พวกแกจะทำอะไร?   ทำไมถึงต้องปรักปรำผู้บริสุทธิ์ด้วย!"

       แต่กองอัศวินองครักษ์หาได้สนใจไม่.   ข่านจึงรีบวิ่งไปยังเขตที่นั่งของกลุ่มผู้บริษัทระดับสูงบริษัทเมโร่ทันที.   เขาตะโกนขึ้นใส่ใครบางคนอย่างสุดเสียง.

       "บัลมงต์!  ไอ้ขี้ขลาด!  แกรู้สินะว่าไม่มีวันเอาชนะในการแข่งนี้ได้.   จึงต้องเล่นลูกไม้สกปรกถึงเพียงนี้!   แกไม่กลัวชาวบ้านลุกขึ้นมาต่อต้านบ้างรึไง?"

       ทว่า,  แม้ข่านจะตะโกนไปมากเท่าไร,  ดังแค่ไหน,  ทุกอย่างล้วนเปล่าประโยชน์.  ชายคนดังกล่าวมิได้เหลียวแลเลยสักนิด.  ราวกับเป็นเพียงแค่เสียงเห่าหอนจากสุนัขข้างถนนเท่านั้น.

       ในที่สุด,  ร่างของเราก็ถูกคุมตัวมายืนอยู่ด้านหน้าบัลมงต์.
   
       ...
   
       'นี่มันบ้าชัดๆ...'

       แร็บบิทใช้ชีวิตในการทำธุรกิจมานานกว่า 20 ปีแล้ว,  ในระหว่างนั้นย่อมต้องเคยเห็นไอเท็มชั้นยอดผ่านตามานับไม่ถ้วน.   เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาต้องตกตะลึงอย่างสุดขีด,  เมื่อได้เห็นรายละเอียดของมีดสั้นที่กริดรังสรรค์ขึ้นมา.

       'มีดเล่มนี้...   เป็นไปไม่ได้!  มันคือสุดยอดไอเท็มอย่างไร้ข้อโต้แย้ง,  โดยแม้แต่มีดของเอริน่าก็ยังเทียบไม่ติด.   พวกเรา...   พ่ายแพ้ในการแข่งครั้งนี้.  ไม่เคยคิดมาก่อน,  ว่าเด็กหนุ่มที่ชื่อกริดจะมีความสามารถถึงเพียงนี้ได้.'

       บัลมงต์,  ผู้ที่นั่งอยู่ด้านหลังแร็บบิท,  ได้บ่นพึมพำออกมาอย่างหงุดหงิดฉุนเฉียว.  "ชิ!  พวกเราแพ้มันจริงๆ ให้ตายสิ."

       บัลมงต์นั้นเป็นพ่อค้าที่ประสบความสำเร็จมากมาย,  เพียงกวาดสายตามองเผินๆ ก็รับรู้ได้ถึงความสุดยอดของมีดสั้นที่รังสรรค์ขึ้นโดยกริดในทันที.   เขาไม่มีทางประเมินไอเท็มที่มีราคาแพงพลาดไปได้แน่.

       แร็บบิทโค้งคำนับด้วยสีหน้าผิดหวัง.  "กระผมต้องขออภัยด้วยจริงๆ.    ดูเหมือนในครั้งนี้จะประมาทเด็กหนุ่มกริดมากไปหน่อย."

       แม้จะแร็บบิทจะล้มเหลวในครั้งนี้,  แต่บัลมงต์ก็หาได้ถือสาเอาความเหมือนกับทุกที.   นั่นเพราะเขาไม่มีทางเลือกอื่นอีก.  "มันไม่ใช่ความผิดของแกหรอก.  ช่างตีเหล็กที่แกหามานั้น,  ต่อให้เป็นข้า,  ก็ไม่รู้ว่าจะหาคนที่เก่งกว่านี้ได้อีกรึเปล่า.   เพียงแต่คู่ต่อสู้ของเราเก่งเกินไป.  ช่างขัดกับรูปลักษณ์ภายนอกซะจริง!"

       บัลมงต์ได้ฉลองชัยชนะอยู่ในใจตั้งแต่ตอนที่เห็นสภาพของกริดเป็นครั้งแรกแล้ว.   ภายนอกของเขาดูซอมซ่อจนเกินกว่าจะเป็นช่างตีเหล็กชั้นยอดได้.    แต่ในเมื่อผลการแข่งขันออกมาขาดลอยถึงเพียงนี้.   มันก็ไม่ใช่ความผิดร้ายแรงที่ต้องถึงกับลงโทษแร็บบิท.   ทุกอย่างผิดไปจากที่คาดเพราะว่ากริดแข็งแกร่งเกินไป.

       "เขาใช้แผนตบตาเราด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่เหมือนกับขยะมูลฝอยนั่น,  เป็นเหตุให้เราต้องประมาทจนพลาดท่าเสียที.   นับว่าเป็นแผนที่แยบยลเลยทีเดียว.   แต่ยังไงเสีย,  เราก็ต้องประกาศผลการแข่งให้ผู้คนรับรู้ออกไปอย่างเป็นทางการอยู่ดี.   จะทำยังไงกับเรื่องนี้ได้บ้าง?"
   
       บัลมงต์ต้องการจะครอบครองโรงตีเหล็กเป็นอย่างมาก,  แต่โรงตีเหล็กที่สามารถมีได้เพียงแห่งเดียวกลับตกอยู่ในมือของข่าน.  เขาไม่อยากจะพลาดโอกาสคว้ามันไปเพียงเพราะการแข่งขันอันแสนงี่เง่าในวันนี้.

       แร็บบิทรู้ดีว่าบัลมงต์กำลังคิดสิ่งใดอยู่.  เขาจึงพยายามพูดจาโน้มน้าวออกไป.  "แต่กฏก็ย่อมต้องเป็นกฏ.   ถ้าหากเราไม่ยอมรับผลการแข่ง,  เกรงว่าจะถูกสังคมภายนอกรุมประนามเอาได้."

       บัลมงต์ได้ยินดังนั้นก็เริ่มขึ้นเสียง.  "อย่าพูดจาไร้สาระน่า!   ข้าไม่มีวันยอมปล่อยโรงตีเหล็กนั่นไปหรอก!"
   
       เมื่อแร็บบิ้ทเห็นท่าทีอันฉุนเฉียวของบัลมงต์,  เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก.   ในสถานการณ์แบบนี้,  คนตัวเล็กๆ เช่นเขาจะทำอะไรได้?   กลิ่นตุๆ ของความไม่ชอบมาพากลเริ่มโชยออกมา.
   
       บัลมงต์แสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายพร้อมกับพูดขึ้นว่า.  "ในเมื่อกลุ่มผู้ชมยังไม่รู้ผลของการแข่งในครั้งนี้,  ต่างจากพวกเรา.   พวกโง่เง่านั้นไม่มีทางรู้ถึงรายละเอียดของไอเท็มได้เพียงแค่การมองผ่านๆ ได้หรอก.   พวกมันจะไม่มีวันได้รู้ว่ามีดสั้นของกริด, ยอดเยี่ยมกว่ามีดสั้นที่เอริน่าสร้างขึ้น!"
   
       "เซอร์ฟิลิปสัน!"

       'ฟิลิปสัน',  ชายผู้นี้คืออัศวินมือขวา,  องครักษ์ส่วนตัวของ 'บารอนโลว',  ลอร์ดแห่งวินสตัน.    มันมาที่นี่ในฐานะของผู้คุ้มกันให้กับบัลมงต์.   แสดงให้เห็นได้เป็นอย่างดีว่า,  อำนาจของบัลมงต์นั้นยิ่งใหญ่ขนาดไหนในวินสตัน.

       บัลมงต์ออกคำสั่งกับฟิลิปสันไปว่า.  "จับหมอนี่ไปขังซะ!  ในข้อหาสมรู้ร่วมคิดกับฮิวรอย,  กบฏผู้ซึ่งถูกจับตัวมาในวันก่อน.   เจ้าจะต้องเก็บมีดสั้นเล่มนั้นเอาไว้อย่าให้ห่างตัวเด็ดขาด!   ไม่ว่าใครก็ห้ามรู้รายละเอียดของมันทั้งนั้น!"

       "ขอรับ."

       กลุ่มทหารซึ่งเป็นลูกน้องของฟิลิปสันได้เดินเข้ามาจับตัวกริดในทันที.   พวกมันเดินเข้ามายึดมีดสั้นของกริด,  และนำตัวเขาไปคุมขังยังปราสาทวินสตัน.

• Next
• Previous