จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ ตอนที่ 28

       ในเมื่อข่านกำลังรอฟังคำตอบ  เราจึงต้องกลับเข้าเรื่องอีกครั้ง

       "ฮีโร่ที่แพ็กม่าพูดถึงน่ะหรอ...บางทีผมอาจแตกต่างจากคนพวกนั้นนิดหน่อยนะ"

       ทันใดนั้น  ข่านก็แสดงสีหน้าผิดหวังออกมาอย่างชัดเจนเมื่อได้ยิน

       ตาลุงนี่มันรีบมากนักหรอ?   ขอเวลาเล่นมุกซักประเดี๋ยวก็ไม่ได้รึไง?       

       "ถ้าจะพูดกันตามตรงก็คือ...ผมเป็นเหมือนกับแพ็กม่ามากกว่าฮีโร่กระจอกพวกนั้นน่ะ"

       "เจ้าเหมือนกับแพ็กม่ามากกว่า?  หมายความว่ายังไง?...อย่าบอกนะว่า..."

       ราวกับข่านนึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน   แพ็กม่าบอกอยู่ก็จริงว่าฮีโร่พวกนั้นจะสามารถใช้งานดาอินสเลฟและวัลฮัลล่าได้   แต่แพ็กม่าไม่ได้บอกเอาไว้ว่าพวกเขาจะสามารถเข้าถึงความสุดยอดของยุทธภัณฑ์ทั้งสอง   หมายความว่ายังไงน่ะหรอ?  ผู้ที่สามารถเข้าถึงงานศิลปชั้นยอดของอัลบาติโน่ได้จำเป็นจะต้องมีทักษะทักตีเหล็กที่ทัดเทียมกันกับเขา

       แล้วเด็กหนุ่มคนนี้ก็สามารถมองออกถึงความสุดยอดได้อย่างง่ายดาย  นั่นแปลว่า...

       "ถูกต้อง!  ผมคือผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่ายังไงล่ะ!"  เราเปิดเผยตัวตนด้วยท่าทีอันแสนภาคภูมิใจ  "ผมเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถมองเห็นถึงคุณค่าในตัวดาอินสเลฟและวัลฮัลล่าได้  แถมยังใช้งานพวกมันได้อย่างอิสระ   ดังนั้นกรุณามอบมันมาให้ผมใช้งานเถอะ"

       "โอว...!"       

       ข่านแสดงออกด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้นสุดขีด   ไม่แปลกที่เขาจะดีใจขนาดนี้   เหมือนกับเมื่อครั้ง 130 ปีก่อนที่บรรพบุรุษของเขาได้พบกับแพ็กม่าไม่มีผิดเพี้ยน    เขาเองก็ได้พบกับผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าเช่นกัน

       "เข้าใจแล้ว...ถ้าเจ้าเป็นผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าจริง   ข้าก็ยินดีที่จะมอบมรดกทั้งสองให้อย่างเต็มใจ   แต่ก่อนอื่นเจ้าจะต้องพิสูนจ์ตัวเองเสียก่อน  ว่าเจ้าคือผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าที่แท้จริง"

[ ภารกิจคลาส 'ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า' ถูกสร้างขึ้น ]

[ ภารกิจของผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า ]
ระดับความยาก : ภารกิจประจำคลาส
       แม้ว่าท่านจะมีทักษะการตีเหล็กอันยอดเยี่ยมของแพ็กม่าอยู่ก็จริง    แต่ท่านรู้จริงๆ น่ะหรือว่าแพ็กม่าเป็นใครกันแน่?   ท่านสามารถแบกรับเจตนารมณ์ของเขาเอาไว้บนบ่าได้ตลอดเวลารึไม่?    ตัวจริงของแพ็กม่าคือใครกัน?  ถ้าหากแพ็กม่าเป็นเพียงแค่ช่างตีเหล็กที่มีฝีมือดีคนหนึ่ง   ตำนานของเขาก็คงไม่มีทางขจรขยายไปทั่วทั้งทวีปได้เช่นนี้แน่
       ประการแรก   เริ่มด้วยการตามหาเบาะแสวิถีแห่งยอดดาบของแพ็กม่าตามตำนาน   ถ้าหากท่านสามารถเก็บรวมรวบตำนานของแพ็กม่าได้ครบเมื่อใด   เมื่อนั้นท่านก็จะเข้าใจถึงเจตนารมณ์ของผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าที่แท้จริงได้
       แล้วตำนานบทใหม่ก็จะถือกำเนิดขึ้น...     
* ไม่จำกัดเวลาในการทำภารกิจ
* ถ้าหากท่านรับทำภารกิจนี้แล้ว  ท่านจะไม่สามารถเปลี่ยนคลาสไปเป็นคลาสอื่นได้อีก
* ภารกิจของคลาสระดับเลเจนดารีมีพลังมากพอจะพลิกโลกแห่งซาทิสฟายใบนี้ได้เลยทีเดียวถ้าหากท่านมีความพยายามมากพอ
เงื่อนไขการสำเร็จภารกิจ :  สำเร็จภารกิจต่อเนื่องทั้งหมด
รางวัลภารกิจ : ไม่เปิดเผย

* ภารกิจคลาสแรก : [ วิถีดาบแห่งแพ็กม่า ]
       ตำนานกล่าวไว้ว่า  จิตสังหารดาบของแพ็กม่านั้นแหลมคมจนสามารถกรีดท้องฟ้าให้แยกออกเป็นสองได้   นี่เป็นคำบอกใบ้ในการเข้าถึงวิถีดาบแห่งแพ็กม่าซึ่งไม่มีปรากฏใน 'หนังสือหายากแห่งแพ็กม่า'
เงื่อนไขการสำเร็จภารกิจแรก :  เรียนรู้วิถีดาบแห่งแพ็กม่า
รางวัลภารกิจแรก : ดาอินเสลฟ  (แบบจำลอง)
[ ภารกิจอยู่ระหว่างดำเนินการ ]

       เราน่าจะเดาได้ตั้งแต่รู้ถึงความสามารถในการสวมใส่อุปกรณ์ทุกชนิดบนโลกแล้ว...แพ็กม่าไม่ได้มีคลาสเป็นแค่ช่างตีเหล็กเพียงอย่างเดียว

       'แล้วยังไงล่ะ?   อย่าบอกนะว่าผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าก็สามารถเรียนทักษะอื่นนอกเหนือจากช่างตีเหล็กได้น่ะ?'

       หลังจากเสร็จภารกิจทั้งหมดแล้วเราจะกลายเป็นตัวอะไรกันแน่?  ช่างตีเหล็กนักรบงั้นหรอ?  หรือว่ามากกว่านั้น?   ช่างเถอะ  ยังไงซะตำนานบทใหม่ก็กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว

       "งั้นก็เยี่ยมเลย  ชักสนใจวิถีดาบแห่งแพ็กม่าซะแล้วสิ"
       
       ในระหว่างที่กำลังกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ภายในใจ   ฝีเท้าของเราก็ต้องหยุดชะงักลงที่หน้าโรงตีเหล็กของข่าน
       
       'แล้วเราจะต้องไปที่ไหน?   แถมตอนนี้เลเวลแค่ 21 เท่านั้น   จะออกไปผจญภัยโดยที่ไม่เตรียมการอะไรเลยรึไงนะ?'

       จุดมุ่งหมายสูงสุดของภารกิจนี้คือการรวมรวบตำนานของแพ็กม่าทั้งหมดที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วทั้งทวีปให้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน   ดังนั้น  ไม่ใช่ว่าเราจะต้องมีเลเวลที่สูงเพื่อเดินทางข้ามทวีปผ่านจุดอันตรายต่างๆ งั้นหรอ?  ไม่อย่างนั้นมันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกนะ

       'เป็นภารกิจที่จะรีบร้อนไม่ได้เด็ดขาด  คงใช้เวลานานไม่น้อย  ถึงเราอยากจะเสร็จมันเดี๋ยวนี้เลยก็เถอะ  แต่เราจะใจร้อนไม่ได้'

       ความตื่นเต้นดีใจเมื่อครู่ของเรากลายเป็นหมันในพริบตา  ข่านสัมผัสได้ถึงสีหน้าอันแสนผิดหวังของเรา  เขาจึงรินเหล้าใส่แก้วให้พร้อมกับยื่นแขนออกมา
       
       "วันนี้ก็ดึกแล้ว  ทำไมไม่อยู่ดื่มกันก่อนล่ะ?   มีเรื่องเกี่ยวกับแพ็กม่ามากมายที่ข้าอยากถามเจ้า   อีกทั้งทักษะของแพ็กม่าที่เจ้าสืบทอดมาซึ่งอาจจะหมายถึงอนาคตของโรงตีเหล็กแห่งนี้เลยก็ว่าได้"

       "เดี๋ยวนะลุง...ไหนบอกจะไม่ดื่มแล้วไง?"

       "อะ..แฮ่ม"

       เรารีบดึงขวดเหล้าออกจากมือของข่านทันที   หลังจากนั้นก็เดินหาขวดเหล้าที่แอบซ่อนอยู่ทั่วทั้งโรงตีเหล็กและริบมาจนหมด   "ผมขอยึดพวกมันเอาไว้ก็แล้วกัน"

       ภารกิจประจำคลาสนั้นจะไม่ได้รับรางวัลตอบแทนจนกว่าจะทำภารกิจทั้งหมดเสร็จสิ้น    แม้ในภายหลังเราจะสามารถทำมันจนสำเร็จก็จริง  แต่ถ้าหากคนมอบภารกิจอย่างข่านเกิดเมาเหล้าตายไปก่อน  ทุกอย่างที่เราทำไปทั้งหมดก็จะสูญเปล่า

       "เอาน่า...วันนี้เป็นวันดี  ซักขวดคงไม่เป็นไรหรอกนะ..."

       "ไม่ได้!"  เราตะโกนออกไปด้วยเสียงเคร่งขรึมพร้อมกับนำขวดเหล้าทั้งหมดเก็บใส่กระเป๋าสัมภาระ

       'ถ้าเอาเหล้าพวกนี้ไปขาย...คงได้ซักราวๆ 2 เหรียญทองล่ะมั้ง'

       แค่คิดว่าจะได้เงินเพิ่มก็ทำให้เรารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก  แต่ทันใดนั้นเอง  ประตูโรงตีเหล็กได้เปิดขึ้นในยามวิกาลอย่างไม่ปรกตินัก   ชายร่างผอมคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับขยับแว่นบนใบหน้าเล็ก้นอย    หลังจากนั้นเขาหันมาแสดงความเคารพกับข่านอย่างสุภาพนอบน้อม

       "ไม่ทราบว่าคุณคือช่างตีเหล็กข่านรึเปล่าครับ?  ผมมีนามว่าแร็บบิท  เป็นคนจากบริษัทเมโร่"

       บริษัทเมโร่?

       'พวกที่เคยจ้างนักเลงมาป่วนไม่ใช่รึไงกัน?  แต่ทำไมหมอนี่ถึงได้ดูสุภาพนัก?'
       
       เราได้แต่ยืนมองดูอยู่เงียบๆ ห่างออกไป   ท่าทีของข่านตีงเครียดขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้เห็นแร็บบิท      

       โดยไม่รอช้า  แร็บบิทเอ่ยปากขึ้นอย่างสุภาพ

       "คุณเป็นหนี้อยู่กับบริษัทเมโร่มากถึง 600 เหรียญทอง    แต่จากที่ผมได้รับข้อมูลมา  คุณไม่มีความสามารถในการชดใช้หนี้เหล่านั้นได้"

       "แล้วแกมาที่นี่เพื่อจะให้ข้ายกโรงตีเหล็กแห่งนี้ให้งั้นหรอ?"

       แร็บบิทยิ้มอย่างมีเลศนัยพร้อมกับกล่าวต่อไปว่า  "ผมอยากจะให้โอกาสคุณสักหน่อย   เพราะว่าส่วนตัวแล้วผมนั้นชื่นชมคุณในฐานะช่างตีเหล็กพอสมควร"

       "อะ...โอกาส?"

       "ถูกต้อง...ทักษะในการตีเหล็กของข่านนั้นเป็นที่ร่ำลือกันมาก   ผมเองก็สนใจในตัวคุณไม่น้อย   เอาอย่างนี้เป็นไง?   ให้บริษัทเมโร่เป็นเจ้าของกิจการโรงตีเหล็กแห่งนี้   แต่คุณจะยังได้เป็นหัวหน้าช่างตีเหล็กและคอยควบคุมกระบวนการทุกอย่างด้วยตัวเองอยู่    ผมสัญญาว่าจะจ่ายค่าแรงตอบแทนที่คุ้มค่าแน่นอน"
       
       ถือเป็นการประนีประนอมที่ของบริษัทเมโร่ที่ไม่เลวเลยทีเดียว   พวกมันได้เป็นเจ้าของกิจการ  แต่ข่านยังคงทำงานที่นี่ต่อไปได้  แถมยังเป็นถึงผู้ควบคุมดูแลการผลิตทั้งหมด

       "หมายความว่า...ข้าจะต้องกลายเป็นขี้ข้าให้กับบริษัทเมโร่สินะ?"

       "ฮะฮะ...คุณก็พูดเกินไป"

       "แล้วถ้าปฏิเสธล่ะ?"       

       แร็บบิทแสดงสีหน้าที่ไม่เข้าใจออกมาเล็กน้อย  "ปฏิเสธงั้นหรอ?  ทำไมกันล่ะครับ?   ไม่ใช่ว่าข้อเสนอของผมมันยอดเยี่ยมกว่าทุกข้อเสนอที่คุณเคยได้รับงั้นหรือ?"

       "ข้าไม่เคยกลัวว่าจะไม่มีงานทำ!   ข้าไม่ต้องการยกโรงตีเหล็กแห่งนี้ให้กับใครทั้งนั้น  เพราะมันเป็นกิจการที่ตระกูลของข้าสืบทอดกันมารุ่นสู่รุ่น"

       "หืมมม...เป็นอย่างนี้นี่เอง"
              
       แร็บบิท  ชายร่างผอมที่สวมแว่นกำลังบ่นพึมพำอยู่กับตัวเองพร้อมกับลูบไล้ปลายคางไปมาเบาๆ

       "เอ...หรือจะใช้กำลังบังคับดีนะ?  ไม่ได้...การใช้วิธีการรุนแรงนั่นมันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกป่าเถื่อน    หรือว่าจะไปฟ้องศาลให้บังคับใช้หนี้เป็นโรงตีเหล็กดีนะ?   ก็ไม่ดีอีก...วิธีนี้กินเวลานานเกินไปกว่าศาลจะไต่สวนและบังคับกฏหมาย   ข่านเป็นคนที่หัวดื้อ  จะต้องใช้วิธีไหนหลอกล่อดีนะ?"

       งึมงำ...งึมงำ...

       นับว่าเป็นคนพิลึกไม่น้อยที่กล้าพูดในสิ่งที่ตนกำลังคิดอยู่ในหัวออกมาเสียงดัง   ในที่สุดเขาก็ได้ความคิดหนึ่งขึ้นมา

       "ข่าน...ผมเองก็อยากจะเห็นว่าคุณมีคุณสมบัติพอที่จะดูแลโรงตีเหล็กแห่งนี้รึไม่    เอาอย่างนี้เป็นไง?   ทางเราบริษัทเมโร่จะจ้างช่างตีเหล็กมาแข่งกับคุณ   ถ้าหากว่าคุณผลิตไอเท็มที่ยอดเยี่ยมกว่าเขาได้ก็จะถือว่าคุณเป็นฝ่ายชนะ   บริษัทเมโร่จะยอมรับความพ่ายแพ้และเลิกตามตื้อโรงตีเหล็กของคุณอีก   เท่านั้นยังไม่พอ   ทางเราจะยกเลิกหนี้สินจำนวน 600 เหรียญทองของคุณด้วย   แต่ถ้าหากว่าคุณแพ้ล่ะก็...บริษัทเมโร่ขอยึดโรงตีเหล็กแห่งนี้ไปเลยก็แล้วกัน"

       เงื่อนไขที่แร็บบิทเสนอมานั้นฟังดูดีในตอนแรก   แต่ความเป็นจริงบริษัทเมโร่ไม่มีทางที่จะจ้างช่างตีเหล็กอ่อนประสบการณ์มาสู้กับข่านอยู่แล้ว   คงจะต้องเป็นช่างตีเหล็กชั้นยอดจากที่ไหนซักแห่งที่เก่งกว่าข่านแน่นอน    ทางเดียวที่ข่านจะรอดพ้นเงื้อมมือของบริษัทเมโร่ไปได้   คือเขาจะต้องไปร้องเรียนกับลอร์ดของหมู่บ้านว่าบริษัทเมโร่เล่นตุกติกจนทำให้เกิดหนี้สินอย่างไม่เป็นธรรมขึ้น   ไปขอร้องให้ลอร์ดช่วยอย่างถูกต้องตามกฏหมายไปเลย...   
              
       ทว่า...ข่านกลับตบปากรับคำของแร็บบิทด้วยแววตาที่เป็นประกาย

       "เข้าใจแล้ว...เอาสิ!"

       "โอ้...ฉลาดมาก"

       แต่ข่านก้ได้ยื่นข้อเสนอเพิ่มเติมไปว่า  "สภาพของข้าในตอนนี้ไม่อาจสร้างไอเท็มขึ้นมาได้เองเนื่องด้วยอาการของพิษสุราเรื้อรัง   เจ้าจะว่าอะไรรึเปล่าถ้าหากข้าให้ลูกศิษย์ลงแข่งแทน?"

       แร็บบิทเปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย  "แต่ผมไม่เคยได้ยินว่าคุณมีลูกศิษย์มาก่อน"

       "ครั้งนี้ข้อมูลของเจ้าผิดแล้ว   นั่นไง...ทางนั้น  ลูกศิษย์ของข้าน่ะ"
       
       "โฮ่...เขาสินะ?   แต่ไม่ใช่ว่าเขาดูจะอ่อนประสบการณ์เกินไปหน่อยหรือ?  คุณต้องการให้เขาเป็นตัวแทนของคุณจริงรึ?  แน่ใจรึเปล่า?"

       "คนอย่างข้าชอบพูดจาติดตลกนักรึไง?"

       "งั้นก็ย่อมได้...ผมเองยังไงก็ได้อยู่แล้ว   ด้วยความยินดีครับ"

       ...
       
       เกิดอะไรขึ้นกันแน่?   ทำไมข่านถึงชี้นิ้วมาทางเรา?

[ ภารกิจ 'การแข่งขันผลิตไอเท็มกับบริษัทเมโร่!' ถูกสร้างขึ้น  ]

       "นี่มันหมายความว่ายังไง?"

       ข่านเสียสติไปแล้วเรอะ?   ทำไมถึงติดสินใจอะไรโดยที่ไม่ถามเราก่อน?    อยู่ดีๆ ก็โยนภารกิจมาให้เฉยเลย  เห็นแก่ตัวฉิบ!

       "ไม่ได้นะ  เฮ้...ข่าน   เอ๋?  นะ...นี่มัน..."
       
       ในขณะที่เรากำลังจะบอกปฏิเสธข่านออกไป  ทันใดนั้นหน้าต่างภารกิจก็เด้งขึ้นมาอย่างเต็มสองตา
       

[ ภารกิจแข่งขันผลิตไอเท็มกับบริษัทเมโร่! ]

ระดับความยาก : A

       บริษัทเมโร่ได้ท้าทายให้ข่านยอมแข่งขันสร้างไอเท็มด้วย   แต่สุขภาพของข่านกำลังอยู่ในสภาวะย่ำแย่  เขาจึงตัดสินใจให้ท่านลงแข่งแทน
     
เงื่อนไขการสำเร็จภารกิจ :  ชนะการแข่งผลิตไอเท็มกับบริษัทเมโร่
รางวัลภารกิจ :  ชื่อเสียงในหมู่บ้านวินสตันเพิ่มขึ้น 500 หน่วย,   ค่าความสัมพันธ์กับชาวบ้านวินสตันเพิ่มขึ้น,  เงินจำนวน 600 เหรียญทอง
บทลงโทษหากภารกิจล้มเหลว :  ค่าชื่อเสียงภายในหมู่บ้านวินสตันลดลงเหลือระดับต่ำสุด,  โรงตีเหล็กของข่านจะตกอยู่ในมือของบริษัทเมโร่

[ ท่านต้องการจะรับทำภารกิจนี้หรือไม่? ]

       เราหยุดปากที่กำลังจะก่นด่าสาปแช่งข่านในทันที   ดูของรางวัลภารกิจนั่นสิ!    600 เหรียญทอง!   นี่มันบ้าไปแล้ว!   ตีเป็นเงินจริงได้เท่าไรกันนะ?   100 เหรียญทองเท่ากับ 120,000 วอน...
       
       "720,000 วอน!"

       เงิน 720,000 วอนคือจำนวนที่เราต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำตลอด 8 วันเต็มโดยไม่หยุดพัก    เมื่อเทียบกับบทลงโทษของภารกิจนี้แล้ว   เราแทบไม่ต้องเสียอะไรทั้งนั้น  อาจจะรู้สึกแย่อยู่บ้างที่ค่าชื่อเสียงลดลง  แต่ของแบบนั้นเราสร้างขึ้นมาใหม่ได้อยู่แล้ว   ปัญหาส่วนใหญ่จะไปเกิดกับข่านมากกว่า   ไม่น่าเชื่อว่าเราจะมีโอกาสได้ทำภารกิจที่หวานหมูแบบนี้กับเค้าบ้างแล้ว
       
       "จะปฏิเสธลงได้ยังไง?   ข้าจะทำภารกิจนี้!"

[ ท่านยอมรับภารกิจ ]

       สีหน้าของแร็บบิทแปลกใจทันทีที่เรายอมรับ

       "โฮ่?   ดูเหมือนผู้สืบทอดของท่านจะมั่นใจพอตัวเลยนะ"

       "แปลกใจอะไรกัน?  มองมาที่ใบหน้าอันเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจของข้าสิ!   ข้าไม่มีทางแพ้อยู่แล้ว!"
       
       "หึหึหึ...ความมั่นใจที่มีมากเกินไปก็เป็นได้ทั้งข้อดีและข้อเสียล่ะนะ    ถ้าอย่างนั้นไว้ผมจะแจ้งกำหนดการอีกทีก็แล้วกัน   ขอเวลาไปเตรียมตัวก่อน   ไว้เจอกันนะ"

       ทันทีที่แร็บบิทออกจากร้านไป   ข่านก็เดินเข้ามาหาเราพร้อมกับคุกเข่าลงกับพื้น
       
       "ข้าขอโทษ...ขอโทษจริงๆ ที่ทำอะไรไม่ยอมปรึกษาเจ้า   แต่มันช่วยไม่ได้  ไม่ว่ายังไงข้าก็อยากรักษาโรงตีเหล็กแห่งนี้เอาไว้!"
       
       เราใช้สองมือพยุงข่านขึ้นมาพร้อมกับโอบกอดเขาไว้อย่างอบอุ่น  "ลุงไม่ต้องขอโทษไปหรอก   แค่นี้เรื่องเล็กน้อยน่า   ความสัมพันธ์ของพวกเรามันห่างเหินกันถึงกับต้องมาขอโทษเลยงั้นหรือ?   ลุงไม่ต้องเป็นห่วง  ผมจะช่วยลุงเอง"
       
       "ขอบใจเจ้ามาก...ขอบใจจริงๆ  เจ้าเปรียบดั่งเทพบุตรจากสวรรค์ลงมาโปรดข้าก็มิปาน   ฮึก!..."
              
       น้ำตาของข่านไหลรินลงมาจนเปื้อนชุดที่เราสวมอยู่   ที่จริงเราต้องเก็บค่าซักชุดจากเขาด้วยซ้ำ  แต่ช่างเถอะ  อีกไม่นานเราก็จะได้ 720,000 วอนมาไว้ในครอบครองแล้ว
       
       "อุวะฮ่าฮ่าฮ่า!!"
       
       วินสตันอันแสนน่าอยู่!   ดินแดนแห่งโชคลาภอย่างแท้จริง!
       
       

• Next
• Previous