จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ ตอนที่ 32

       "เฮ้!...แกน่ะ"

       ในขณะที่กำลังจะเอ่ยปากพูดขัดคอฮิวรอย   ข่านกลับเบรกเราเอาไว้ซะก่อน

       "กริด...ตรงนี้ให้ข้าจัดการเอง"

       ข่านหันมามองเราด้วยสายตาขอบคุณพร้อมกับเดินเข้าไปหาฮิวรอย

       "คำพูดของแกก็ไม่ผิดนักหรอก  เป็นเรื่องดีที่พวกเราควรจะเป็นมิตรกับบริษัทใหญ่เอาไว้"

       ข่านคิดจะทำอะไรกันแน่?

       ผู้คนต่างตกตะลึงในทันทีที่ได้ยินข่านพูดแบบนั้น   เขาเป็นถึงตัวตั้งตัวตีหลักในการต่อต้านบริษัทเมโร่มาโดยตลอด   แต่ยามนี้กลับเห็นด้วยกับคำพูดของฮิวรอยชายหนุ่มปริศนา   จึงไม่แปลกที่ฝูงชนจะเริ่มให้ความสนใจว่าข่านคิดจะพูดอะไรต่อไป   

       ข่านกล่าวต่อไปว่า  "ถ้าหากวินสตันไม่ได้อยู่ภายใต้การปกครองของเอิร์ลสไตม์ล่ะก็...พวกเราคงเข้าร่วมกับบริษัทเมโร่ไปนานแล้ว"

       เป็นคำกล่าวที่แฝงไว้ด้วยถ้อยคำให้ขบคิดมากมาย    ฮิวรอยเองก็มีสีหน้าครุ่นคริดอยู่ครู่หนึ่ง

       "ถ้าหากไม่ได้อยู่ภายใต้การปกครองของเอิร์ลสไตม์งั้นหรอ?"

       "ใช่แล้วล่ะ...ใจความสำคัญก็คือ   หมู่บ้านแห่งนี้อยู่ในเขตปกครองของเอิร์ลสไตม์   ข้าก็ไม่รู้ว่าแกมาจากไหนหรอกนะ   แต่ที่นี่มีกฏหมายที่ชื่อว่า 'สิทธิของประชาชน' อยู่     มันคือกฏหมายที่เอิร์ลสไตม์บัญญัติขึ้นเพื่อปกป้องประชาชนอันเป็นที่รัก    และใจความสำคัญส่วนหนึ่งของกฏหมายดังกล่าวก็คือ 'ประชาชนที่อยู่ภายในเขตปกครองของเอิร์ลสไตม์จะได้รับสิทธิพิเศษในการร้องทุกข์ก่อนใคร'"

       ข่านเริ่มอธิบายถึงข้อกฏหมาย

       "แกรู้รึเปล่าว่านี่เป็นยุคสมัยแห่งการสำรวจดินแดนตอนเหนือ?    ดินแดนตอนเหนือนั้นมีทั้งสภาพอากาศที่เลวร้ายและฝูงมอนสเตอร์ที่เกรี้ยวกราด   คณะสำรวจจำนวนมากต้องประสบกับปัญหาเหล่านี้จนปวดหัวไม่น้อย    แล้วแกรู้รึเปล่าว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากมีดินแดนใหม่ถูกค้นพบขึ้นมา?"

       ฮิวรอยรีบตอบกลับไปในทันที  "...ตามปรกติแล้ว   หมู่บ้านและเมืองที่อยู่โดยรอบดินแดนดังกล่าวก็คงจะได้รับผลกระทบอย่างมาก"

       ข่านพยักหน้าอย่างพึงพอใจกับคำตอบของฮิวรอย

       "ถูกต้อง   นั่นสามารถอธิบายถึงพัฒนาการอย่างก้าวกระโดดของหมู่บ้านวินสตันในตอนนี้ได้เป็นอย่างดี   ทั้งเรื่องที่ถนนหนทางถูกพัฒนาให้ดีขึ้นและการขนส่งที่สะดวกสบาย   เพราะอะไรน่ะหรือ?   ก็เพราะว่ามีดินแดนใหม่ที่เพิ่งถูกค้นพบอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านแห่งนี้ยังไงล่ะ    วันสตันจึงกำลังกลายเป็นตัวกลางที่คอยเชื่อมระหว่างดินแดนใหม่นั้นกับเมืองหลวง"    

       "แกเข้าใจรึเปล่าว่าดินแดนตอนเหนือแห่งนี้มีการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันอยู่ตลอดเวลา?   หายนะอันใหญ่หลวงหรือแม้กระทั่งลาภก้อนโตสามารถเกิดกับชาวบ้านได้ทุกเมื่อ!"

       ข่านรีบสรุปเข้าประเด็นในทันที

       "นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเอิร์ลสไตม์ถึงได้ระบุเอาไว้ในกฏหมายให้ชาวบ้านในเขตการของครองของท่านได้มีสิทธิ์ร้องทุกข์ก่อนใคร   เพื่อที่พวกเขาจะได้รับมือกับการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันได้อย่างถูกวิธียังไงล่ะ   ทั้งการประสบหายนะอันเลวร้ายสุดขีด...รวมไปถึงโชคลาภมหาศาลที่อาจจะเกิดขึ้นตามมา"

       ฮิวรอยเข้าใจถึงสิ่งที่ข่านต้องการจะสื่อได้ในทันที  "เข้าใจแล้ว...การค้นพบดินแดนใหม่จนวินสตันเจริญรุ่งเรืองนั้น   หากมองจากเจตจำนงที่เห็นแก่คนหมู่มากของเอิร์ลสไตม์  ผู้ที่ควรได้รับผลประโยชน์ที่แท้จริงก็คือชาวบ้านวินสตัน...หาใช่บริษัทเมโร่อย่างนั้นสินะ    การกระทำของบริษัทเมโร่และลอร์ดชั่วได้ขัดต่อความตั้งใจของเอิร์ลสไตม์  คุณถึงได้พยายามต่อสู้อย่างสุดความสามารถเพื่อปกป้องในสิ่งนั้น...ผมเข้าใจถูกรึเปล่า?"

       "ไม่ผิดแม้แต่คำเดียว    เมื่อเป็นอย่างนั้นพวกเราจึงไม่มีวันอ่อนข้อให้กับบริษัทเมโร่อย่างเด็ดขาด   ไม่ใช่เพื่อผลประโยชน์ของตัวเองเท่านั้น  แต่เพื่อการสานต่อความตั้งใจอันดีงามของเอิร์ลสไตม์ให้คงอยู่ต่อไปด้วย!   พวกเราจะต้องร้องเรียนเรื่องของลอร์ดชั่วกับบริษัทเมโร่ให้เอิร์ลสไตม์ได้รับรู้"

       อา...คำพูดของข่านคือสิ่งที่ชอบธรรมอย่างไม่ต้องสงสัย   ผู้คนต่างโห่ร้องยินดีและตื่นเต้นในคำพูดของข่าน   ไฟแค้นในตัวชาวบ้านที่มีต่อบริษัทเมโร่ยิ่งทวีความลุกโชนขึ้นจากเดิมหลายเท่า

       หลังจากนั้นฮิวรอยก็พูดขึ้นอย่างเสียงดังฟังชัด

       "ลอร์ดชั่วแห่งวินสตันและบริษัทเมโร่ต้องได้รับการลงโทษ!   แต่ด้วยอำนาจที่มีมากเกินไปของลอร์ดวินสตัน  ทำให้พวกคุณไม่สามารถออกไปแจ้งข่าวร้องทุกข์ให้เอิร์ลสไตม์รับรู้ได้อย่างนั้นสินะ"    

        "ถ้าอย่างนั้น...เรื่องนี้ปล่อยให้ผมจัดการเอง!   ผมจะเดินทางไปแจ้งเอิร์ลสไตม์ด้วยตัวเองว่าภายในหมู่บ้านวินสตันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง   ทั้งลอร์ดชั่วและบริษัทเมโร่จะไม่ได้อยู่อย่างเป็นสุขแน่!"

       "ขอบใจมาก...แล้วข้าจะรอ"

       เอ๋?  เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าฮิวรอยเพิ่งจะรับภารกิจจากข่าน    แต่นี่มันไม่แปลกไปหน่อยรึไง?  ตามปรกติผู้เช่นจะต้องรออยู่เฉยๆ ให้ฝ่ายเอ็นพีซีเป็นผู้มอบภารกิจมาให้  แต่ในกรณีของข่านกับฮิวรอยดูจะไม่ใช่แบบนั้น   ราวกับว่าฮิวรอยเป็นฝ่ายพูดจาชักนำให้ข่านยอมมอบภารกิจมาให้เขาทำยังไงยังงั้น

       'บ้าน่า...'

       เรารีบวิ่งไปหาฮิวรอยที่เดินออกไปไกลจากโรงตีเหล็กแล้ว   "เฮ้!"

       เมื่อฮิวรอยได้ยินเสียงเรียกของเรา  เขาก็หันกลับมาจ้องมองด้วยสายตาที่เหยียดหยามอย่างที่สุด   เป็นท่าทีที่ตรงข้ามกับเมื่อตอนอยู่หน้าโรงตีเหล็กโดยสิ้นเชิง    เราจึงเกิดความลังเลไปชั่วขณะว่าได้ทักคนผิดไปรึเปล่านะ?

       "อ่านวิธีเล่นเกมเบื้องต้นได้ที่มุมบนของหน้าจอนะ...แล้วยังต้องการอะไรจากข้าอีกรึเปล่า?   เร็วๆ เข้า...ข้ากำลังยุ่ง"

       วิธีเล่นเกมเบื้องต้น?  มุมบนหน้าจอ?   

       'เข้าใจแล้ว...เขาคิดว่าเราเป็นผู้เล่นใหม่สินะ'

       ถ้าอย่างนั้นก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไร   เพราะต่อให้เป็นผู้เล่นที่นิสัยดีหรือเลวยังไง   การต้องรับมือกับผู้เล่นใหม่ก็เป็นสิ่งที่ไม่ค่อยมีใครชอบนัก   นอกจากคนเหล่านี้จะถามเซ้าซี้แล้ว   บางรายยังถึงกับทำตัวเป็นขอทานที่แสนน่ารำคานอีกด้วย

       เราตัดสินใจรีบถามเข้าเรื่องเพื่อไม่ให้ฮิวรอยเดินหนีไปซะก่อน

       "ไม่ใช่ว่าแกได้รับภารกิจมาจากบริษัทเมโร่ให้เกลี้ยกล่อมชาวบ้านหรอกหรอ?   แล้วสิ่งที่แกพูดกับข่านหลังจากนั้นมันคืออะไรกัน?"

       "หืม?"  ฮิวรอยเริ่มแสดงสีหน้าให้ความสนใจ  "แค่มองดูก็รู้ได้เลยหรอว่าข้าได้รับภารกิจ?   แกไม่ใช่ผู้เล่นใหม่งั้นสินะ...ก็ตามนั้นแหละ   ข้าก็แค่เห็นว่าภารกิจของตาลุงนั่นได้รับค่าตอบแทนมากกว่าบริษัทเมโร่  ก็เท่านั้นเอง"

       "แบ่งปันรายละเอียดภารกิจ"

[ ผู้เล่นฮิวรอยต้องการจะแบ่งปันรายละเอียดภารกิจ  ท่านต้องการจะอ่านรึไม่? ]

  เรารีบกดตกลงในทันที   หลังจากนั้นรายละเอียดภารกิจของฮิวรอยก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า

[ ภารกิจ 'เพื่อชาวบ้านวินสตัน' ]
ระดับความยาก : A
ชาวบ้านวินสตันได้รับความเสียหายอย่างใหญ่หลวงจากลอร์ดชั่วและบริษัทเมโร่
ในตอนแรก  ท่านได้รับมอบหมายภารกิจมาจากบริษัทเมโร่ให้เกลี้ยกล่อมชาวบ้าน  แต่ท่านก็ไม่สามารถทอดทิ้งชาวบ้านตาดำๆ ที่กำลังเดือดร้อนอยู่ได้   จึงตัดสินใจหักหลังบริษัทเมโร่
ส่งผลให้ท่านกลายเป็นศัตรูกับบริษัทเมโร่และต้องคอยหลบหนีจากการตามล่าของพวกมัน    ภารกิจของท่านคือการเดินทางไปให้ถึงยังเมืองฟรอนเทียร์ซึ่งเป็นเมืองหลวงของเอิร์ลสไตม์อย่างปลอดภัย   หลังจากนั้นท่านก็จะต้องเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวินสตันเพื่อให้คนชั่วถูกลงโทษ
เงื่อนไขสำเร็จภารกิจ :  เข้าพบเอิร์ลสไตม์
รางวัลตอบแทนภารกิจ :  ได้รับสมญานาม 'สาวกแห่งความเที่ยงธรรม',  ค่าความสัมพันธ์กับชาวบ้านวินสตันเพิ่มขึ้นสูงสุด,  ค่าชื่อเสียงภายในหมู่บ้านวินสตันเพิ่มขึ้นสูงสุด,  ของกำนัลพิเศษจากเอิร์ลสไตม์
บทลงโทษหากภารกิจล้มเหลว :  เลเวลลดลง 1 ระดับ,  ค่าความสัมพันธ์กับชาวบ้านวินสตันลดลง,  ท่านจะไม่สามารถเดินทางไปยังวินสตันได้อีกจนกว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงลอร์ดของหมู่บ้าน

[ สาวกแห่งความเที่ยงธรรม :  ค่าสถานะ 'กล้าหาญ' จะถูกเปิดใช้งาน,  ค่าสถานะทั้งหมด +10,  ได้รับทักษะ 'ความยุติธรรมที่ไม่เสื่อมคลาย' ] 

        "รางวัลตอบแทนมหาศาลนี่มันอะไรกัน?"

       การได้รับค่าชื่อเสียงสูงสุดก็หมายความว่าผู้เล่นจะสามารถซื้อสินค้าทุกชนิดในหมู่บ้านได้ในราคาต่ำสุด   และภารกิจลับก็จะเผยออกมาให้ทำได้ง่ายขึ้น    แถมยังมีของกำนัลพิเศษจากขุนนางระดับสูงนั่นอีก   ระดับไอเท็มอย่างน้อยๆ ก็ต้องแรร์ขึ้นไปแน่นอน

       และค่าสถานะใหม่ที่เปิดใช้งานรวมไปถึงทักษะใหม่  สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถตีมูลค่าเป็นเงินทองได้    นี่คือภารกิจลับอย่างไม่ต้องสงสัย   แถมยังเป็นภารกิจลับที่ยอดเยี่ยมยิ่งกว่าภารกิจการแข่งผลิตไอเท็มของเราเสียอีก

       'รู้สึกมวนที่ท้องน้อยแปลกๆ แฮะ...'

       เราเกิดความอิจฉาจนเริ่มปวดหัว  ภายในใจร้อนรุ่นราวกับถูกเผาทั้งเป็น   ในระหว่างที่เรากำลังแสดงท่าทีผิดหวัง  ฮิวรอยก็แสยะยิ้มอย่างพึงพอใจออกมา

       "ยอดไปเลยใช่มั้ยล่ะ?   นี่คือภารกิจลับยังไงล่ะ   แถมนี่ยังเป็นครั้งแรกของข้าอีกด้วย"

       ชิ...โชคดีฉิบ!   แต่เนื่องด้วยค่าสถานะหยิ่งทระนงของเรา   ถึงหมอนี่จะน่าหงุดหงิดขนาดไหนเราก็ยังไม่แสดงอาการออกไป  

       "หืม?  แค่นี้ถือว่ายอดเยี่ยมแล้วงั้นหรือ?   ก็แค่ภารกิจลับล่ะนะ  ไม่ใช่เรื่องที่พิเศษอะไรนักหรอก   ไม่เลย...ข้าไม่ได้รู้สึกอิจฉาเลยซักนิดเดียว!"

       "...เอ๋?  เป็นแบบนั้นหรอกหรอ?"

       "ใช่!  ข้าไม่ได้อิจฉาเลยซักนิด!   เลิกคุยโวโอ้อวดได้แล้ว!  จริงสิ...ถ้าหากดูไม่ผิด  แกเป็นคนพูดชักนำเพื่อให้เอ็นพีซีมอบภารกิจใช่มั้ย?"

       ฮิวรอยยักไหล่เล็กน้อย

       "สายตาดีนี่   ในตอนนี้เริ่มมีคนไม่น้อยที่รู้เทคนิคนี้แล้ว  อีกไม่นานก็คงจะรู้กันจนทั่ว   เก็บเงียบไว้คนเดียวคงไม่มีประโยชน์อะไร   ไหนๆ ข้าก็ได้ภารกิจลับมาแล้ว  บอกแกซักคนจะเป็นไรไป"

       หลังจากนั้นเราก็ต้องได้ยินเรื่องราวอันน่าตื่นตะลึงอย่างที่ไม่เคยได้ยินจากไหนมาก่อนในชีวิต

       "เกมซาทิสฟายนั้นมอบความอิสระให้กับผู้เล่นอย่างไม่น่าเชื่อ   โดยไม่ต้องรอให้เอ็นพีซีเป็นฝ่ายมอบภารกิจให้  ข้าสามารถพูดเพื่อชักจูงให้เอ็นพีซีมอบภารกิจได้อย่างง่ายดายโดยอาศัยความอิสระในจุดนั้น    ตัวอย่างเช่น   ถ้าหากข้าไปยืนตะโกนที่หน้าร้านอาหารว่า  'ผมสามารถนำอาหารไปส่งให้ลูกค้าได้อย่างรวดเร็วและปลอดภัยยิ่งกว่าผู้ใด'   มันก็มีโอกาสสูงที่เจ้าของร้านจะเดินออกมาและมอบภารกิจส่งอาหารให้ทำ"

       "ยะ...ยอดเลย  ข้าไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนจนกระทั่งเมื่อครู่   หรือว่าผู้เล่นคนอื่นก็ใช้วิธีนี้ในการรับภารกิจจากเอ็นพีซีเหมือนกัน?   แล้วถ้าเป็นแบบนั้นจริง   หมายความว่าผู้เล่นที่ไม่ได้ใช้วิธีการนี้ก็ถูกเอาเปรียบมาโดยตลอดงั้นหรอ?"

       "เฮ้...ไม่ต้องเศร้าไปนักหรอก   นอกจากผู้เล่นกลุ่มแรกที่เริ่มเล่นซาทิสฟายมาเกินหนี่งปีแล้ว   ผู้เล่นกลุ่มอื่นๆ นั้นยังไม่ค่อยมีรู้ถึงวิธีนี้มากนัก   คนที่รู้มีเพียงแค่หยิบมือเดียวเท่านั้น   มันจึงแทบไม่สงผลกระทบต่อเกมเลย   เพราะคนส่วนใหญ่ก็รับภารกิจแบบปรกติเหมือนกับที่แกทำอยู่นั่นแหละ    แต่ช่วงนี้เริ่มมีการเผยแพร่อย่างกว้างขวางออกมาภายในเว็บบอร์ดใหญ่ๆ แล้ว    อีกไม่นานผู้เล่นชุดอื่นๆ เองก็คงจะเริ่มใช้วิธีนี้บ้างแล้วเหมือนกัน"

       "..."

       "เฮ้...แกเป็นอะไรไปน่ะ?  ทำไมอยู่ๆ ถึงได้หน้าซีดขึ้นมาได้?"

       "ข้าเองก็เป็น..."

       "เป็น...?"

       "เป็นผู้เล่นกลุ่มแรก...ข้าเล่นซาทิสฟายมาเกิน 1 ปีแล้ว...เริ่มเล่นตั้งแต่วันแรกที่เกมเปิดตัวอย่างเป็นทางการเลยด้วย"

       "เอ๋!?  อุวะฮ่าฮ่าฮ่า!"  ฮิวรอยถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาในทันที  เขาใช้มือกุมลงไปที่ท้องน้อยพร้อมกับก้มตัวลงไปขำอย่างหยุดไม่ได้    ฮิวรอยหัวเราะจนมีน้ำตาเล็ดออกมาบนในหน้าเล็กน้อย    หลังจากนั้นเขาก็พยายามฝืนยกแขนขึ้นพร้อมกับชูนิ้วโป้งออกมา  "นี่เป็นมุกตลกที่โคตรเจ๋งเลย!  ฮะฮ่าฮ่า!   มันเยี่ยมมาก   บางทีในชีวิตจริงแกคงเป็นพวกคณะตลกสินะ?   อยากเป็นเพื่อนกันหน่อยมั้ย?  เพื่อนน่ะ...สนไหม?"

       "...ไปให้พ้นซะ"

       นั่นไม่ใช่มุกตลก...แต่เป็นเรื่องจริง  เราคือหนึ่งในผู้เล่มกลุ่มแรกที่เล่นเกมนี้   และเล่นติดต่อกันมาตลอดเป็นเวลากว่าหนึ่งปีแล้ว   เราถึงกับยอมโดดเรียนในบางคาบเพื่อมาเล่นเกมนี้โดยเฉพาะ    แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เคยได้ยินเรื่องของการพูดชักนำให้เอ็นพีซียอมมอบภารกิจให้มาก่อน   

       จะว่าไป...ตลอดระยะหนึ่งปีที่ผ่านมา...เราเคยเรียนรู้อะไรได้ด้วยตัวเองบ้างนะ?

       ไม่มีเลย...ความรู้ทั้งหมดได้มาจากอินเตอร์เน็ตทั้งสิ้น   เราแทบไม่มีความเข้าใจเกี่ยวกับซาทิสฟายเลยซักนิด  แม้จะเป็นผู้เล่นกลุ่มแรกของเกมก็ตาม

       'น่าสมเพชชะมัด...เรานี่มันไอ้งั่งของแท้เลย'

       หยดน้ำใสๆ ค่อยๆ ไหลรินออกมาจากดวงตาทีละนิด

       "บ้าฉิบ!  แม่งเอ้ย!  โธ่โว้ยยยย!!!"

       ล็อกเอ้าท์!"

       "ฮะ...เฮ้! เดี่ยวก่อน!  แกเป็นอะไรไป?  เสียสติไปแล้วหรอ?  นั่นจะไปไหน?"

       ฮิวรอยงงเป็นไก่ตาแตกเมื่อได้เห็นเราออกจากเกมอย่างกระทันหัน

       ...

       ...

       ...

       "หมอนั่นเป็นอะไรไปนะ?"

       ฮิวรอยตกตะลึงไม่น้อยที่ผู้เล่นนามว่ากริดจู่ๆ ก็ล็อคเอ้าท์ออกจากเกมไปต่อหน้าต่อตา   ตัวละครของกริดมีรูปร่างของเด็กหนุ่มชาวเอเชีย   เขานับว่าเป็นคนที่มีอารมณ์ขันสูงมากเลยทีเดียว   ฮิวรอยต้องการจะเป็นเพื่อนด้วยซักหน่อยแท้ๆ 

       "อุวะฮะฮะ!"

       ฮิวรอยต้องกลั้นขำจนตัวสั่นเมื่อหวนนึกถึงเรื่องนั้นอีกครั้ง...กริดซึ่งประกาศตัวว่าเป็นผู้เล่นกลุ่มแรกแต่กลับไม่รู้ถึงการพูดชักนำเอ็นพีซีเพื่อให้มอบภารกิจ

       "ทำไมถึงต้องแอบอ้างตัวเป็นผู้เล่นกลุ่มแรกด้วยนะ?   แถมหมอนั่นยังมีนิสัยแปลกๆ อีก   จริงสิ...แล้วเราไปได้รึยังเนี่ย?"

       ฮิวรอยคิดว่ากริดคงเป็นเพียงผู้เล่นคนหนึ่งที่ผ่านมาแล้วก็คงผ่านไป    หลังจากที่ได้พบเขา  ฮิวรอยไม่ได้รู้สึกถึงอะไรเป็นพิเศษนัก   นอกเสียจากมุกตลกสุดฮาที่เขาเล่าให้ฟังเท่านั้นเอง

       แต่จะมีใครรู้บ้างว่า...สายลมแห่งโชคชะตากำลังจะพัดพาให้คนทั้งสองได้พานพบกันอีกครั้งในไม่ช้า

• Next
• Previous