จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ ตอนที่ 24

       [ ภารกิจโทสะแห่งช่างตีเหล็ก ]

       ระดับความยาก : B

       ในฐานะที่เป็นผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า  ท่านได้รับเจตนารมย์แห่งแพ็กม่ามาพร้อมกับเทคนิคลับสุดยอดของเขา 

       หลักการสำคัญของเจตจำนงแห่งแพ็กม่าก็คือ  'การตีเหล็กเพื่อมวลมนุษย์'

       ท่านจะไม่มีวันให้อภัยกับการกระทำที่ชั่วช้าของบริษัทโม่โร่และลูกสมุน

       จงช่วยช่างตีเหล็กที่มีนามว่าข่าน  ผู้ซึ่งตกเป็นเหยื่อของลูกไม้ต่ำทราบจากบริษัทเมโร่จนต้องเสียลูกค้าประจำไป

       เงื่อนไขสำเร็จภารกิจ :   ขับไล่ลูกสมุนของบริษัทเมโร่และทำลายสัญญาขายตึกทิ้ง

       รางวัลตอบแทนเมื่อสำเร็จภารกิจ :  อาการติดสุราของช่างตีเหล็กข่านจะดีขึ้น   ความสัมพันธ์กับท่านและช่างตีเหล็กข่านจะเพิ่มเป็นระดับสูงสุด

       * เดิมทีแล้ว  ข่านคือช่างตีเหล็กที่มีฝีมือยอดเยี่ยมหาตัวจับยาก   ทว่า  นับตั้งแต่ถูกบริษัทเมโร่ทำลายกิจการไป   ข่านก็เกิดความเครียดสะสมเพิ่มขึ้นทุกวัน  จนในที่สุดก็ต้องตกอยู่ในสภาวะติดสุราเรื้อรัง    แม้ในตอนนี้เขาเป็นเพียงชายแก่ที่ไม่ได้ความก็จริง  แต่เมื่อใดที่อาการพิษสุราเรื้อรังหายขาด  ข่านจะกลับมาเป็นช่างตีเหล็กที่ยอดเยี่ยมอีกครั้ง  เมื่อถึงตอนนั้น  เขาก็จะจดจำท่านได้  และเคารพชื่นชมในความยิ่งใหญ่ของท่าน...

       รางวัลที่จะได้หากยอมรับภารกิจ :  ทักษะ 'โทสะแห่งช่างตีเหล็ก'

       บทลงโทษหากภารกิจล้มเหลว :  ข่านจะเสียชีวิตลงหลังจากนี้ในอีกไม่กี่วัน   และภารกิจทั้งหมดเกี่ยวกับข่านก็จะหายไปอย่างถาวร

...

       "เอ๋?"

        เจตจำนงแห่งช่างตีเหล็ก?

       "การกระทำที่ขัดต่อหลักมนุษยธรรม?"

       คำคมของช่างตีเหล็กในตำนานงั้นหรอเนี่ย?

       "...ถ้าเกิดว่าเรากินแต่กะเทียมอย่างเดียวติดต่อกันเป็นเวลา 100 วัน   มันจะปรากฏคลาสลับใหม่ขึ้นมารึเปล่านะ?"

       บ้าฉิบ...นี่ไม่ใช่เวลามามัวติดตลกอยู่แท้ๆ

       "ภารกิจอีกแล้วงั้นหรอ..."

       เป็นอย่างที่คิด   โรงตีเหล็กซึ่งกำลังตกที่นั่งลำบากและการราวีของกลุ่มนักเลงได้ทำให้เกิดภารกิจใหม่ขึ้น       

       [ ท่านจะยอมรับภารกิจรึไม่? ]

       ศัตรูมี 5 คน   ทั้งหมดมีเลเวลอย่างน้อย 35    ซึ่งกลับกัน   ฝั่งเรานั้นมีเพียงตัวเราแค่คนเดียว  และยังมีเลเวลแค่ 3 เท่านั้น   แถมที่แย่ยิ่งกว่า  คือการที่เราได้ฝากดาบใหญ่แห่งมาม่อนกับเกราะหนักแห่งเมนเกลเอาไว้ในคลังสัมภาระเรียบร้อยแล้ว

       หรือเราควรปฏิเสธดี?  ไม่ได้...

       "รับภารกิจ..."

       ไม่มีเหตุผลอะไรที่เราต้องปฏิเสธภารกิจนี้     

       ถึงเราจะเลเวลเพียงแค่3    แต่ค่าสถานะโดยรวมก็เทียบเท่ากับตัวละครทั่วไปที่มีเลเวล 20   แถมยังมีทักษะ 'ความอดทนของช่างตีเหล็กในตำนาน' อยู่อีก    มันคือทักษะที่เยี่ยมยอดซึ่งจะเพิ่มสมาธิ,  ความอดทน,  และพลังป้องกันอย่างมหาศาลเป็นเวลานานถึง 1 ชั่วโมงเต็ม   แต่เท่านั้นยังไม่หมด  ทันทีที่พลังชีวิตเหลือน้อย  เราก็จะกลายเป็นอมตะอีก 5 วินาที

       "ตอนนี้เราก็ไม่ได้ไร้อาวุธซะทีเดียว"

       เราเปิดกระเป๋าสัมภาระพร้อมกับหยิบลูกธนูหนึ่งดอกที่เหลือเป็นของต่างหน้าออกมา

...

       [ ลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษ ]

       ระดับไอเท็ม : อีปิก

       พลังโจมตี : 35~42

       ลูกธนูที่ถูกสร้างขึ้นโดยช่างฝีมือพรสวรรค์สูงซึ่งมีทักษะอันยอดเยี่ยม   แต่เขายังอ่อนประสบการณ์และไม่เป็นที่รู้จักมากนัก

       การหลอมรวมกันระหว่างยัฟฟ่ากับเหล็กกล้า  ได้ทำให้เกิดโลหะที่มีอานุภาพในการเจาะทะลวงสูง        ลูกธนูชนิดนี้สามารถมองข้ามพลังป้องกันของศัตรูได้ในบางครั้ง

       * มีโอกาสปานกลางที่จะไม่สนใจพลังป้องกันของศัตรู

       น้ำหนัก : 0.1 หน่วย

...

       โดยปรติแล้วลูกธนูจะเป็นไอเท็มที่ใช้ครั้งเดียวทิ้ง  แต่นั่นก็ต่อเมื่อมันถูกใช้กับคันศรเท่านั้น

       "ถ้าเราถือมันเอาไว้ในมือเพื่อแทงแบบมีดสั้น  มันก็จะไม่ใช่ไอเท็มที่ใช้แล้วหมดไป"

       ในความเป็นจริง  เราเคยได้ยินมาว่ามีบางคลาสที่สามารถนำลูกธนูกลับมาใช้ใหม่ได้  ยกเว้นว่ามันจะถูกทำลายไปจนไม่เหลือสภาพเดิมอีก   แต่เราก็ไม่มีข้อมูลมากนัก  เพราะไม่เคยเล่นคลาสเกี่ยวข้องกับธนูเลยซักครั้ง

       'เราคิดว่ามันแปลกที่ลูกธนูจะมีมูลค่าสูง  จึงตัดสินใจถามคนเดินทางที่ผ่านไปมาดู  ต้องขอบคุณในเรื่องนั้นที่ทำให้รู้ว่า  ลูกธนูไม่จำเป็นต้องใช้แล้วทิ้งเสมอไป...ฮุฮุ   ในโลกใบนี้  ข้อมูลคือทุกสิ่งอย่างแท้จริง   ในอนาคต  เราจะมองข้ามการหาข้อมูลข่าวสารไม่ได้เด็ดขาด'

       เราแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจพร้อมกับสำรวจกลุ่มนักเลงอย่างละเอียด  พวกมันทุกคนล้วนถืออาวุธอันตรายอยู่ในมือ  เช่นขวาน,  ดาบ,  และไม้กระบอง   ส่วนชุดที่สวมใส่ก็เป็นเกราะหนังหนาๆ

       'สวรรค์ยังเข้าข้างอยู่บ้างแฮะ'

       ถ้ามันพวกใส่เกราะเหล็ก  โอกาสชนะของเราคงจบเห่   แต่โชคดีที่เป็นเกราะหนัง  หัวโลหะของลูกธนูยัฟฟ่าคงสามารถเสียงทะลุพจนเกิดบาดแผลร้ายแรงได้อยู่

       'ลูกธนูดอกนี้เราสร้างมันขึ้นมาด้วยใจชนิดที่ลูกธนูธรรมดาไม่มีทางเทียบได้   เราอาจจะมีพลังโจมตีเทียบเท่าตัวละครเลเวล 20 ก็จริง  แต่ด้วยคุณสมบัติพิเศษของลูกศรที่มีโอกาสมองข้ามพลังป้องกัน  สิ่งนี้อาจชดเชยความอ่อนแอของพลังโจมตีเราได้    ยังไม่รวมถึงประสบการณ์ต่อสู้อันโชกโชนสมัยที่ยังเป็นคลาสนักรบอีก'

       ด้วยค่าสถานะที่พิเศษกว่าตัวละครทั่วไป   ด้วยอาวุธที่เหมาะสม  ด้วยประสบการณ์ต่อสู้ในอดีตและทักษะพิเศษที่ไม่เหมือนใคร   ปัจจัยทั้ง 4 อย่างนี้เป็นสิ่งที่ทำให้เรามั่นใจว่าจะสำเร็จภารกิจได้

       'ถึงโอกาสจะต่ำไปซักหน่อยก็เถอะ'

       แต่ทำไมเราถึงได้รับภารกิจที่โอกาสสำเร็จต่ำมางั้นหรอ?   แน่นอนอยู่แล้ว

       ประการแรก  บทลงโทษนั้นไม่มีผลอะไรกับเราเลย  ถึงเอ็นพีซีที่ชื่อข่านจะตายไปและภารกิจทั้งหมดที่เกี่ยวข้องจะหายไป  แต่เราก็ไม่รู้อยู่ดีกว่าภารกิจเหล่านั้นมีอะไรบ้าง

       ประการที่สอง  มันมีรางวัลมอบให้ถ้าหากเรากดยอมรับภารกิจนี้

       [ ท่านรับภารกิจเรียบร้อย ]

       [ ของรางวัลตอบแทนสำหรับการรับภารกิจ   ท่านเรียนรู้ทักษะ 'โทสะแห่งช่างตีเหล็ก'  ]

       ของรางวัลที่ได้เมื่อรับภารกิจนั้นจะแตกต่างจากของรางวัลตอบแทนภารกิจอยู่เล็กน้อย   มันจะได้ทันทีที่เรากดยอมรับทำโดยไม่สนว่าภารกิจจะสำเร็จรึไม่   แล้วใครจะปฏิเสธลงได้?   เรารีบเปิดหน้าต่างตัวละครเพื่อตรวจสอบทักษะที่ได้รับมาทันที

...

       [ โทสะแห่งช่างตีเหล็ก ]

       เลเวล : 1

       เพิ่มพลังโจมตี 10%  และความเร็วโจมตี 30% เป็นระยะเวลา 20 วินาที

       มานาที่ต้องใช้ : 50 หน่วย

       ระยะหน่วงหลังใช้ : 60 วินาที

...     

        'เจ๋งโคตร!'

       ตามปรกติแล้ว  คลาสเกี่ยวกับช่างตีเหล็กจะไม่ค่อยมีทักษะสายต่อสู้ให้เรียนมากนัก  แต่เรากลับได้เรียนมันจากภารกิจอย่างน่าเหลือเชื่อ  แถมคุณภาพก็จัดว่ายอดเยี่ยมมากทีเดียว

       'เจ๋งกว่าทักษะคลาสนักรบที่เราเคยเรียนอีกไม่ใช่รึไงกัน?'

       ทักษะเสริมพลังของคลาสนักรบที่เราเคยเรียนนั้นจะเพิ่มพลังโจมตี 20% เพียงครู่เดียว   แถมมีระยะหน่วงหลังใช้นานถึง 3 นาที   แต่ทักษะเสริมพลังของช่างตีเหล็กอันนี้กลับเพิ่มทั้งพลังโจมตีและความเร็วโจมตี   โดยที่มีระยะหน่วงหลังใช้เพียง 1 นาทีเท่านั้น

       'ลาภก้อนโตของแท้เลย...คิกคิก   หรือว่านี่จะเป็นภารกิจลับที่เขาพูดถึงกันนะ?   แต่มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอที่ภารกิจลับจะมีความยากแค่ระดับ B เท่านั้น   บางที...มันอาจจะเป็นภารกิจต่อเนื่องมากกว่า   เอ็นพีซีข่านอาจจะมีภารกิจต่อเนื่องที่คุ้มค่าต่อการทำก็ได้...โชคดีชะมัด'

       ทันทีที่เรารู้ถึงความเจ๋งของข่าน  ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องทำภารกิจนี้ให้สำเร็จให้ได้

       'ต้องขอบคุณทักษะใหม่   โอกาสที่ภารกิจจะสำเร็จเพิ่มขึ้นมากทีเดียว'     

       เราตัดสินใจเดินกลับเข้าไปหากลุ่มนักเลงอีกครั้ง

       "อะไรของมัน...ไอ้หมอนี่?"  กลุ่มนักเลงเอียงคออย่างสงสัยทันทีที่เห็นเราเดินกลับมาแทนที่จะหนีไป

       เรากำลูกธนูในมือแน่นพร้อมกับชี้ไปที่หน้าของพวกมัน   หลังจากนั้นก็อธิบายถึงเหตุผลที่เราย้อนกลับมาที่นี่อีกครั้ง

       "พวกแกทำเกินไปแล้ว!  แม้ข้าจะไม่ได้เคารพผู้ใหญ่มากนัก  แต่ก็ไม่เคยกระทำต่ำทรามขนาดนี้!   พวกแกจะไม่เคารพคนแก่ก็ไม่เป็นไร  แต่พวกแกก็ควรจะมีความละอายบ้าง    น่าจะกลับไปเรียนมารยาทมาให้เยอะกว่านี้นะเจ้าพวกโง่!...ข้าไม่มีวันให้อภัยแน่!"

       เราไม่ได้อยากจะทำตัวเป็นฮีโร่ผู้ผดุงความยุติธรรมหรอก  เราแค่ไม่ชอบขี้หน้านักเลงพวกนี้เท่านั้น

       "จงโทษตัวเองซะ...ที่ดันไปคล้ายกับคนทวงหนี้ของบริษัทมาร์เธอร์อีสแฮปปี้น่ะ!"

       ทันทีที่เราก้าวเท้าเข้าไป  กลุ่มพวกมันก็เริ่มกำอาวุธในมือแน่น     

       "ไอ้งั่งเอ้ย!  เด็กอย่างแกกล้าพูดแบบนี้กับพวกข้าเชียวรึ?  ฮ่าฮ่า  เดี๋ยวก่อนนะ...เมื่อกี้ไปโดนอะไรกระแทกหัวมารึไง?   หรือว่าอยู่ดีๆ ก็อยากตายขึ้นมา?  หืม?"

       "ดูเหมือนจะไม่ได้รักษาความหวังดีที่พวกเรายอมปล่อยตัวแกไปเลยนะ..."

       เป็นอย่างที่คิด  พวกเอ็นพีซีนอกกฏหมายนี่น่ากลัวฉิบ...พวกมันเปลี่ยนท่าทีหวังจะฆ่าเราทันทีโดยไม่สนสิ่งใจใด   ความชั่วช้าเลวทรามนี้มันอะไรกัน?

       'มันอาจจะเก่งเกินไปสำหรับเราก็จริง...'

       แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่เราต้องกลัวมัน   ในตอนนี้เราไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น   พวกมันเป็นเพียงแค่เป้าหมายของภารกิจ   กำจัดทิ้งซะ...แล้วภารกิจก็จะสำเร็จ    เลือดนักรบในตัวเราเดือดพล่านขึ้นมาทันที

       เราพ่นลมหายใจออกมาอย่างเย้ยหยันพร้อมกับชูมือขึ้น  "เลิกพล่ามไร้สาระได้แล้ว   รีบเข้ามาซักที!!"

       ได้ผล...พวกมันคลุ้มคลั่งอย่างรวดเร็ว

       "ไอ้เด็กบ้านี่!!"

       "จับมันไว้!  ข้าจะอัดมันเอง!   ไม่สิ  ฆ่ามันเลย!  รีบฆ่ามันซะ!"

       กลุ่มนักเลงหน้าแดงก่ำกรูเข้ามาหาเราอย่างรวดเร็ว   พวกมันมีกัน 5 คน   ถ้าต้องสู้กันในพื้นที่เปิดโลง  เราคงจะโดนล้อมและเสียบเปรียบในทันที   เรารีบกวาดสายตามองไปรอบโรงตีเหล็กอย่างรวดเร็วพร้อมกับวิ่งขึ้นไปบนบันไดชั้นสอง    บันไดนี้กว้างพอจะให้ชายฉกรรจ์เดินเบียดพร้อมกันได้ทีละสองคนเท่านั้น

       เรายืนอยู่บนกึ่งกลางบันไดโดยที่ในมือกำลูกธนูไว้แน่น

       "ใครอยากตายก่อนก็รีบขึ้นมาเร็ว!!"

       กลุ่มนักเลงชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นเราหนีไปยังพื้นที่แคบ   แต่พอพวกมันเห็นอาวุธในมือเราอย่างเต็มสองตาก็พากันหัวเราะออกมาทันที

       "อะไรกันวะนั่น?  ลูกธนูงั้นหรอ?"     

       "อุวะฮ่าฮ่า!   แกจะจัดการกับเราด้วยลูกธนูโง่ๆ นั่นน่ะรึ?   แล้วคันธนูของแกไปไหนซะล่ะ?   หรือว่าลืมอยู่ใต้กระโปงของแม่แกกัน?"

       "ไม่แปลกนักหรอก  ตามปรกติช่างตีเหล็กไม่สามารถใช้อาวุธประเภทธนูได้   มันจึงได้แต่กวัดแกว่งลูกธนูไปมาเท่านั้น   ไอ้หมอนี่ยังเด็กอยู่จริงๆ ด้วย!"

       พวกมันกำลังหัวเราะเยาะเรา! 

       ในกลุ่มคนพวกนี้  จอห์นสันคือคนที่หุนหันพลันแล่นมากที่สุด  มันรีบพุ่งมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับตะโกนว่า  "ข้าจะฉีกไอ้ช่างตีเหล็กหน้าโง่นี่เป็นชิ้นๆ เอง!"

       เมื่อต้องเผชิญหน้ากับจอห์นสันที่พุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่งราวกับหมูป่า   เราตัดสินใจใช้ทักษะใหม่แกะกล่องที่เพิ่งจะได้ร่ำเรียนมาทันที

       "โทสะแห่งช่างตีเหล็ก"

       [ โทสะแห่งช่างตีเหล็กถูกเปิดใช้งาน  พลังโจมตีและความเร็วการโจมตีของท่านจะเพิ่มขึ้นเป็นเวลา 20 วินาที ]

       ตัวเลข 20 ปรากฏขึ้นพร้อมกับนับถอยหลังที่ด้านบนหน้าจอ     มันคือตัวเลขของระยะเวลาทักษะเสริมพลังที่เราได้ใช้ไปเมื่อครู่   เมื่อยืนยันได้ว่าทักษะกำลังทำงานอยู่  เราจึงเหยียดแขนแทงลูกธนูในมือออกไปอย่างสุดกำลัง

       ฉึก! ฉีก!

       ยังไม่ทันที่จอห์นสันจะได้เหวี่ยงขวาน  เราสามารถทิ่มมันไปได้ถึง 2 แผลในพริบตา         อาวุธหนักนั้นมีจุดเด่นที่ความทนทานและความรุนแรงก็จริง  แต่ก็ต้องแลกมาด้วยความเชื่องช้า  แล้วยิ่งเราร่ายทักษะเพิ่มความเร็วเข้าไป  จอห์นสันจึงไม่มีทางรับมือกับความไวของเราได้ทัน

       [ คริติคอล! ]

       [ เอฟเฟคของลูกธนูยัฟฟ่าทำงาน  การโจมตีที่เกิดขึ้นจะไม่สนใจพลังป้องกันทั้งหมดของศัตรู ]

       "อะ...เอ๋!?  อั่ก!!"

       แม้จะเป็นการโจมตีแค่สองครั้ง  แต่ผลที่เกิดขึ้นกลับรุนแรงอย่างน่าเหลือเชื่อ   หนึ่งครั้งเป็นการโจมตีแบบคริติคอล  ส่วนอีกหนึ่งครั้งเป็นการโจมตีที่ไม่สนใจพลังป้องกัน    นับว่าโชคเข้าข้างเราอยู่มากทีเดียว   ไม่เคยคิดมาก่อนว่าลูกธนูจะสามารถโจมตีได้รุนแรงขนาดนี้

       "ดะ...ได้ไงกัน...?"

       จอห์นสันมีสีหน้าบิดเบี้ยวและแววตาที่กำลังไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น   ลูกธนูแทงทะลุเกราะหนังของมันจนเกิดบาดแผลลึก 2 แห่ง    มันกระอักเลือดอย่างเจ็บปวดพร้อมกับกลิ้งตกบันไดไปถึงชั้นล่าง   ร่างของจอห์นสันค่อยๆ เปลี่ยนเป็นแสงสีเทาและหายไปในที่สุด   มีข้อความระบบเด้งขึ้นตรงหน้าในทันที

       [ ท่านจัดการกับนักเลงแห่งหมู่บ้านวินสตันที่มีนามว่าจอห์นสัน ]     

       [ ค่าชื่อเสียงภายในหมู่บ้านวินสตันเพิ่มขึ้น 60 หน่วย ]

       [ ท่านกลายเป็นศัตรูกับนักเลงทุกคนภายในหมู่บ้านวินสตัน ]

       [ นักเลงทุกคนภายในหมู่บ้านวินสตันจะไล่ฆ่าท่านในทันทีที่พบตัว ]

       [ ท่านได้รับค่าประสบการณ์ 4,300 หน่วย ]

       [ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]

       [ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]

       [ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]

       [ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]

       [ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]

...

       "...สุดยอด"

       ดูเหมือนสิ่งที่เราคาดการณ์ไว้จะถูกต้อง  นักเลงกลุ่มนี้มีเลเวลประมาน 35 อย่างที่คิด   ทันทีที่เราฆ่าจอห์นสัน  เลเวลของเราก็เพิ่มขึ้นถึง 5 ระดับในคราวเดียว

       'แต่เราฆ่าเอ็นพีซีเลเวล 35 ได้ด้วยการโจมตีแค่ 2 ครั้งงั้นหรอ?'

       เราแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง  แม้จะโชคช่วยโดยการโจมตีแบบคริติคอลและทะลุเกราะ  แต่การฆ่าได้หลังจากแทงไปแค่ 2 ครั้งมันก็...

       'หรือว่าพลังชีวิตของพวกมันจะน้อยกว่าที่คิดไว้?'

       น่าจะใช่...ดูจากท่าทีอันก้าวร้าวของพวกมัน   เป็นไปได้ว่าเอ็นพีซีเหล่านี้จะเน้นหนักไปที่ค่าพละกำลังมากกว่าการป้องกันตัว 

       'งั้นก็สวยสิ'     

       เรามีหวังในการสำเร็จภารกิจมากขึ้น

       "เปิดหน้าต่างสถานะ"

...

       ชื่อตัวละคร : กริด

       เลเวล : 8,    ค่าประสบการณ์ :  125 / 1,400

       คลาส : ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า

       * เมื่อสร้างไอเท็ม  มีโอกาสได้รับค่าสถานะพิเศษเพิ่มขึ้น

       * เมื่อเสริมพลังไอเท็ม  มีโอกาสสำเร็จมากขึ้น

       * สามารถสวมใส่ไอเท็มทุกชิ้นภายในเกมได้โดยไม่สนใจเงื่อนไข  แต่จะมีผลข้างเคียงขึ้นอยู่ระดับของไอเท็มที่สวมใส่นั้นๆ

       ...

       สมญานาม :  ผู้ที่จะกลายเป็นตำนาน

       * สถานะผิดปรกติไม่ส่งผลกับท่านเท่าที่ควร

       * เมื่อพลังชีวิตหมดลง   ท่านจะยังไม่ตายในทันที

       * เป็นที่ยอมรับของผู้คนได้ง่ายขึ้น

       ...

       พลังชีวิต : 316/316,  มานา  87/87

       พละกำลัง:  24 + 5,  ความอดทน: 22,  ความว่องไว: 16

       สติปัญญา: 29,  ความชำนาญ: 55,  ความพากเพียร: 21

       ความเยือกเย็น: 14,  ความทรหด: 16,  ความหยิ่งทระนง: 14

       วิสัยทัศน์:  14   

       ค่าสถานะคงเหลือ : 110 แต้ม

       น้ำหนักสัมภาระ:  842 / 1,000

...

       เลเวลที่เพิ่มขึ้นมาอีก 5   ทำให้สถานะคงเหลือเพิ่มเป็น 110 แต้ม

       'ไม่มีเวลาไหนจะเหมาะสมกับการใช้ค่าสถานะไปมากกว่าตอนนี้อีกแล้ว'

       เราเพิ่มแต้มทั้งหมดไปกับค่าพละกำลังและความว่องไว

       [ ท่านจะนำค่าสถานะ 50 แต้มไปเพิ่มให้กับพละกำลัง   กรุณายืนยัน ]

       "ยืนยัน"

       [ เมื่อค่าสถานะถูกเพิ่มเข้าไป   ท่านจะไม่สามารถยกเลิกได้  กรุณายืนยัน ]

       "ยืนยัน"

       [ ท่านจะนำค่าสถานะ 60 แต้มไปเพิ่มให้กับความว่องไว   กรุณายืนยัน ]

       "ยืนยัน"

       ...

       มีข้อความยืนยันเด้งขึ้นพร้อมกับพละกำลังและความว่องไวที่เพิ่มขึ้นมหาศาล   นักเลงอีก 4 คนที่เหลือเมื่อได้เห็นเพื่อนพวกมันตายไปต่อหน้าก็ไม่กล้าขึ้นบันไดมาอีก

       "หมอนี่เป็นใครกัน?  ทำไมจอห์นสันถึงถูกจัดการง่ายดายแบบนี้?"

       "จอห์นสันมันไม่ระวังเอง  ก็เลยถูกแทงไปที่หัวใจสองครั้งติดๆ"     

       "แต่ไม่ใช่ว่ามันมีแค่ลูกธนูหรอกหรอ?   ถ้าไม่ได้ถูกยิงจากคันธนู  ลำพังลูกธนูจะแทงทะลุเกราะหนังได้ยังไง?  นี่มันแปลกเกินไปแล้ว"

       "...ช่างตีเหล็กคนนี้อาจจะแข็งแกร่งอยู่แล้ว  จึงไม่จำเป็นต้องพึงพาอาวุธ   บางทีมันอาจจะไม่ใช่ช่างตีเหล็กด้วยซ้ำ   น่าจะเป็นคลาสนักรบมากกว่า  ข้าค่อนข้างมั่นใจ"

       "เป็นไปไม่ได้...ก็ท่าทางของมันอ่อนแอซะขนาดนี้"

       "อย่าตัดสินคนจากภายนอก"

       กลุ่มนักเลงจ้องมองเราอย่างไม่ผลีผลาม  ในตอนนี้ทักษะโทสะแห่งช่างตีเหล็กของเราเหลือเวลาแสดงผลเพียงแค่ 10 วินาทีเท่านั้น    เราจึงตัดสินใจยั่วยุพวกมันอีกครั้ง

       "พวกแกรออะไรอยู่?   ไม่โจมตีเข้ามารึไง?   ความเก่งในตอนแรกไปไหนหมดแล้วล่ะ?   ไอ้พวกนักเลงกระจอกชั้นสามทั้งหลาย"

       "ชั้นสาม?  มันจะมากเกินไปแล้ว!"

       "ปราก้า  หยุดก่อน!!"

       แม้เพื่อนของพวกมันจะพูดห้ามเอาไว้  แต่นักเลงที่ชื่อปราก้าก็ดูเหมือนจะไม่สนใจฟัง  มันพุ่งใส่เราตามคำยั่วยุอย่างง่ายดาย   ในมือของปราก้ากำลังถือกระบองยักษ์เอาไว้   ความเร็วจึงจัดว่าเชื่องช้าไม่ต่างอะไรกับขวานของจอห์นสัน

       ย๊ากกก!

       มันวิ่งขึ้นบันไดมาอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับเหวี่ยงกระบองในมือมาที่ใบหน้าของเรา   แต่ด้วยความเชื่องช้าทำให้เราเอี้ยวตัวหลบได้อย่างง่ายดายและแทงลูกธนูในมือสวนกลับไป

       ฉึก!  ฉึก!  ฉึก! 

       การเพิ่มขึ้นของค่าสถานะว่องไว่ส่งผลอย่างชัดเจน  หนนี้เราสามารถโจมตีได้ทั้งหมด 3 ครั้งในคราวเดียว

       "อ๊ากกก!!"

       ปราก้าถูกแทงเข้าไปที่หน้าอกจนเกิดแผลใหญ่ถึง 3 แผล

       'ชิ!'

       คราวนี้โชคไม่เข้าข้างเท่าไร   นอกจากจะไม่ติดคริติคอล   เอฟเฟคพิเศษของลูกธนูยัฟฟ่าก็ไม่ทำงานด้วย   ยังดีที่เราเพิ่มค่าพละกำลังไปถึง 50 แต้ม  ทำให้ปราก้าบาดเจ็บไม่น้อยเหมือนกัน   แต่การที่มันยังไม่ตายในทันทีก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก

       "เฮ้ย!  เป็นอะไรมั้ย?"

       "อั่ก!...มะ...ไม่เป็นไร  ยังไม่ถึงตาย"

       "หืม...ดูเหมือนที่จัดการกับจอห์นสันได้จะแค่ฟลุคเท่านั้นสินะ   พลังโจมตีของมันน้อยกว่าที่คิดเอาไว้มากทีเดียว"     

       พวกมันค่อยๆ สำรวจเราทีละนิด   หลังจากนั้นวีลก็อธิบายให้คนที่เหลือฟังว่า  "สิ่งที่น่ากลัวคือความเร็วของมัน   ถ้าเทียบกับอาวุธอันเชื่องช้า  ความเร็วของหมอนี่จัดอยู่ในระดับที่สูงมาก   ดังนั้นการสู้ตัวต่อตัวจะทำให้พวกเราเสียเปรียบ"

       "แล้วต้องทำยังไง?"

       "ทำไงน่ะหรอ?  ง่ายมาก"     

       วีลขยิบตาเล็กน้อยพร้อมกับเดินมาที่ตีนบันได   มันเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเราที่ยืนอยู่ลำพังด้านบนว่า  "พวกเราจะอยู่ข้างล่างเฉยๆ โดยไม่ขึ้นไปทำอะไรกับแกก็แล้วกัน    แต่แกเองก็อยู่ข้างบนนั่นตลอดไปไม่ได้เหมือนกันใช่รึเปล่า?   เมื่อใดก็ตามที่แกคิดจะลงมาข้างล่าง   เมื่อนั้นก็จะเป็นเวลาตายของแกแน่นอน!!"

       อึก!...พวกมันก็ไม่ได้โง่เท่าไหร่นี่หว่า     

       'ถ้าเป็นแค่นักเลงกระจอก   คงรีบขึ้นมาจู่โจมอย่างไม่คิดชีวิตไปแล้ว'                   

       แผนการอาศัยความได้เปรียบของพื้นก็จบลงแค่เท่านี้

       'เหลืออีก 4 คน   หนึ่งในนั้นแม้จะบาดเจ็บหนักแต่ก็ยังโจมตีได้อยู่   ชิ...ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็เสี่ยงเกินไป   การสู้กับพวกมันทั้งหมดในคราวเดียวแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย   แล้วเราจะเคลียภารกิจนี้ได้ยังไงกัน?'

       ที่จริงเราจะพอใจกับทักษะใหม่แล้วยอมทิ้งภารกิจไปแต่โดยดีก็ได้   แต่อีกใจหนึ่งเราก็นึกอยากรู้ว่าภารกิจต่อเนื่องของข่านนั้นจะให้รางวัลตอบแทนงดงามขนาดไหน   หรือว่าเราควรลองเสี่ยงดูซักตั้งกันนะ?   

       'ทางเลือกที่ปลอดภัยที่สุดในตอนนี้คือการยกเลิกภารกิจแล้วรีบหนีไป   เท่านี้เราก็ไม่ต้องตาย'   

       'แต่ว่า...'

       ตัวเราที่กำลังกวาดสายตามองไปรอบๆ กลับต้องสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้สบตากับข่าน   สายตาของลุงแก่จ้องมองเราด้วยความหวังและความซาบซึ้ง 

       เป็นสายตาเดียวกับที่ผู้คนมองมายังฮีโร่ของตน...     

       'อย่ามองแบบนั้นนะลุง...ผมไม่ได้เป็นฮีโร่อะไรอย่างที่คิดหรอก'

       เราพยายามเพิกเฉยต่อสายตาที่อ้อนวอนคู่นั้น   ก่อนตัดสินใจกำลังจะล็อคเอ้าท์ออกจากเกม...

       'แค่รับภารกิจก็ได้ทักษะใหม่อันยอดเยี่ยมมาแล้ว  เรามั่นใจมากว่านี่จะต้องเป็นภารกิจลับที่หายากแน่นอน   ภารกิจต่อเนื่องหลังจากนี้จะต้องให้รางวัลมหาศาลเกินกว่าจะจินตนาการได้แน่   มันไม่โง่ไปหน่อยรึไงที่เราจะยอมทิ้งภารกิจที่เหลือหมดไป?'

       ใช่แล้ว...ลองหน่อยซักตั้งเป็นไง    เราเดินลงบันไดไปพร้อมกันกับกลุ่มนักเลงที่เข้ามารุมล้อม

       'พลังป้องกันของเราแทบไม่มีเลยซักนิด  ส่วนพลังชีวิตก็น้อยมาก   ถ้าหากถูกเจ้าพวกนี้โจมตีเข้าคงได้ตายภายใน 2-3 ครั้งแน่   ดังนั้นห้ามใจร้อนเด็ดขาด...เย็นเข้าไว้'

       เราพยายามตั้งสมาธิให้ได้มากที่สุด  เมื่อยืนยันได้ว่าโทสะแห่งช่างตีเหล็กพร้อมใช้งานแล้วจึงรีบลงมือทันที

        "โทสะแห่งช่างตีเหล็ก"

       [ โทสะแห่งช่างตีเหล็กถูกเปิดใช้งาน  พลังโจมตีและความเร็วการโจมตีของท่านจะเพิ่มขึ้นเป็นเวลา 20 วินาที ]

       โอเค...ถัดไปก็

       "ความอดทนแห่งช่างตีเหล็กในตำนาน"

       [ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ]

       "เอ๋?"

       ทำไมทักษะถึงไม่ทำงานล่ะ?   เรารู้สึกสับสนจนต้องรีบเปิดอ่านรายละเอียดของทักษะในทันที

...

       [ ความอดทนของช่างตีเหล็กในตำนาน ]       

       ความอึด  พลังป้องกัน  และความชำนาญจะเพิ่มขึ้น 200% เป็นเวลา 1 ชั่วโมง

       * ทักษะนี้ไม่ใช้มานา

       * ทักษะนี้ไม่สามารถเปิดใช้งานได้ตามใจนึกได้  ทักษะจะแสดงผลอัตโนมัติยามที่ท่านแสดงออกถึงความอดทนอย่างต่อเนื่องเป็นเวลานาน

...

       "บัดซบ..."

       ชิ!...ทักษะนี้จะเปิดใช้งานตามเงื่อนไขเฉพาะเท่านั้น

       'เราควรอ่านคำอธิบายตั้งแต่แรก...นี่ไม่ต่างอะไรกับคนที่ลงมือทำโดยไม่อ่านคู่มือการใช้งานเลยซักนิด'

       ในขณะที่ปัจจัยสู่ชัยชนะหายไป 1 อย่าง   กลุ่มนักเลงที่ล้อมอยู่ก็ได้บีบวงเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ

       "เฮ้ย!  แกน่ะ...พร้อมจะลงนรกรึยัง?"

       "แล้วแกจะต้องชดใช้กับการตายของสหายข้า"

       ...

       เรากำลังตกที่นั่งลำบากอย่างแท้จริง...

---

จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ ตอนที่ 24 - จบตอน

• Next
• Previous