จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ ตอนที่ 19

       อีกด้านหนึ่งของหมู่บ้านไบรัน

       ในที่สุด  หน่วยหลักของกิลด์ 'เซดาก้าห์'  ก็สามรถจัดการกับผู้พิทักษ์แห่งพงไพรลงได้   แม้จะต้องเผชิญกับช่วงเวลาที่ยากลำบากมาตลอดสามวันเต็ม

       ครืนนนนน!!

       ด้วยร่างกายที่ปกคลุมไปด้วยผลึกแร่จำนวนมาก   ทำให้เมื่อผู้พิทักษ์แห่งพงไพรล้มลง  เสียงสั่นสะเทือนจึงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วผืนป่า      สมาชิกปาร์ตี้บางคนถึงกับตกใจจนล้มลง    โกเลมที่อยู่โดยรอบจึงเข้าโจมตีพวกเขาโดยไร้การป้องกัน

       "อั่ก!!"     

       "ชะ...ช่วยด้วย!!"

       แม้ปาร์ตี้ล่าผู้พิทักษ์แห่พงไพรในครั้งนี้จะสำเร็จลุล่วงไปแล้ว  แต่ก็ไม่มีใครเลยที่แสดงอาการดีใจออกมาให้เห็น     สีหน้าของ 'จิสึกะ' ผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าปาร์ตี้  ไม่ค่อยจะสู้ดีเท่าใดนัก     เธอกวาดสายตาไปรอบๆ  เพื่อมองหาสมาชิกปาร์ตี้ที่ยังมีลมหายใจอยู่

       "เจ้าพวกโง่!  มัวทำอะไรกันอยู่?"

       ก่อนที่จะเริ่มออกล่า   จิสึกะได้อธิบายเกี่ยวกับข้อควรระวัง  และกลยุทธในการล่าผู้พิทักษ์แห่งพงไพรเอาไว้หมดแล้ว    แต่ดูเหมือนสิ่งเหล่านั้นจะเป็นการเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์    แทบไม่มีใครทำในสิ่งที่เธอบอกเลยซักคนเดียว  เว้นเสียแต่สมาชิกกิลด์ระดับสูงบางคน   นั่นทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย

       "ชั้นยอมตายซะดีกว่าต้องอยู่ร่วมกับพวกสมองลิง!"

       ถ้าหากสมาชิกปาร์ตี้ล้มตายกันมากขนาดนี้ล่ะก็   ชื่อเสียงของกิลด์คงได้ตกต่ำลงเป็นแน่

       "ชิ!"

       ตรงข้ามกับอารมณ์ที่กำลังหงุดหงิด   เธอคือมือธนูอัจฉริยะของแท้    แม้จะบ่นอยู่ภายในใจลึกๆ ก็ตาม   แต่เธอก็ไม่ยอมหยุดการยิงสนับสนุนเพื่อช่วยให้สมาชิกปาร์ตี้รอดพ้นจากความตาย...สมกับเป็นนักธนูลำดับหนึ่งในโลกตอนนี้

       ในที่สุด  ปาร์ตี้ของกิลด์เซดาก้าห์ก็สามารถรอดพ้นจากหายนะมาได้   ต้องขอบคุณความยอดเยี่ยมของเรกัส จ้าวนักสู้,   แวนท์เนอร์ จอมขวานคู่,  และสมาชิกระดับสูงที่เหลือของกิลด์    แต่ถึงอย่างนั้นความเสียหายที่ได้รับ  ก็จัดว่าไม่น้อยเลยทีเดียว

       "ตายไปทั้งหมด 75 คนเชียวรึ?"

       ในบรรดา 75 คนนี้    มีสมาชิกของกิลด์เซดาก้าห์รวมไปด้วยทั้งหมด 4คน    แต่ทั้ง 4 ไม่ได้ตายอย่างโง่เขล่าเหมือนพวกลิงเผือกด้านนอก  พวกเขาล้วนตายในขณะที่กำลังรับมือกับผู้พิทักษ์แห่งพงไพรอย่างยากลำบาก     

       "จบซักที..."

       เป็นการต่อสู้ที่ยากลำบากไม่น้อย

       ผู้พิทักษ์แห่งพงไพรมีพลังป้องกันที่สูงมาก  อีกทั้งยังมีพลังชีวิตมหาศาล  และทักษะการโจมตีที่เป็นวงกว้าง  พลังชีวิตของคนในปาร์ตี้จึงลดลงเรื่อยๆ     โดยในเวลาเดียวกัน   มันก็ทำการเรียกโกเล็มออกมากดดันสมาชิกปาร์ตี้ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา

       ถ้าหากไม่มีความสุดยอดของจิสึกะกับเรกัสคอยพยุงปาร์ตี้เอาไว้ล่ะก็   การล่าครั้งนี้คงล้มเหลวไม่เป็นท่าอย่างแน่นอน     จิสึกะเดินเข้าไปตรวจสอบไอเท็มที่ผู้พิทักษ์แห่งพงไพรดรอปมา...เธอไม่สามารถเก็บซ่อนสีหน้าที่แสนผิดหวังเอาไว้ได้    สมาชิกที่เหลือเองต่างก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน

       พวกเขารับมือกับผู้พิทักษ์แห่งพงไพรและโกเลมอยู่นานถึง 2 วันเต็ม    แต่ทันทีที่ผู้พิทักษ์แห่งพรไพรตายลง  โกเลมชุดใหม่กลับถูกเรียกออกมาเพื่อปั่นป่วนเป็นครั้งสุดท้าย

       แถมไอเท็มที่ดรอปมาก็จัดว่าห่วยบรม :  แร่เหล็ก 30 ก้อน,  แร่โอริชาลคั่ม 7 ก้อน,  และแร่โอริชาลคั่มสีน้ำเงิน 1 ก้อน

       เรกัสยักไหล่เล็กน้อย  "ครั้งนี้ก็ไม่ยอมดรอป 'โล่อมิทีส' มาให้เหมือนเดิมสินะ..."

       ในทุก 2 อาทิตย์  กิลด์เซดาก้าห์จะตั้งปาร์ตี้ขึ้นมาหนึ่งครั้ง  เพื่อทำการออกล่าผู้พิทักษ์แห่งพงไพร   
       พวกเขาล่ามันอย่างเอาเป็นเอาตาย   โดยหวังที่จะครอบครองโล่อมิทีสให้จงได้   แต่อันตราการดรอปนั้นนับว่าเลวร้ายมหันต์

       'ภารกิจระดับ S ก็ต้องยากเป็นธรรมดาอยู่แล้ว'     

       แม้จะได้ชื่อว่าเป็นภารกิจระดับ S เหมือนกัน    แต่ภารกิจแบบครั้งเดียวจบ  กับภารกิจแบบต่อเนื่องนั้น  มีความยากที่แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว   แวนท์เนอร์เดินเข้าไปหยิบโอริชาลคั่มสีน้ำเงินขึ้นมาพร้อมกับพูดว่า

       "อย่างน้อยก็ยังได้ไอ้นี่มาล่ะน่า"

...

       [ โอริชาลคั่มสีน้ำเงิน ]

       โอริชาลคั่มคือแร่ชนิดพิเศษ  ที่เกิดขึ้นจากแสงของดวงจันทร์กระทบกับร่างผู้พิทักษ์แห่งพงไพร

       แร่โอริชาลคั่มสามารถทนทานต่อพลังเวทย์อันสูงส่งของผู้พิทักษ์แห่งพงไพรได้  มันจึงถือเป็นแร่ที่มีความแข็งและทนทานที่สุดในบรรดาแร่ทั้งหมด

       ลักษณะเด่นคือมีน้ำหนักเบา  และจะยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นในที่มืด

       * มีเพียงช่างตีเหล็กขั้นสูงเท่านั้นที่สามารถถลุงโอริชาลคั่มสีน้ำเงินได้

       น้ำหนัก : 3 หน่วย

...

       ราคาของมันยังคงประเมินค่าไม่ได้ในตอนนี้   แต่หากมีช่างตีเหล็กคนใดที่สามารถก้าวขึ้นไปอยู่ในขั้นสูงได้ล่ะก็    ถึงตอนนั้นราคาของมันคงพุ่งสูงขึ้นอย่างแน่นอน    จิสึกะเดินอย่างผิดหวังกลับไปยังหมู่บ้านไบรัน   โดยมีสมาชิกปาร์ตี้ที่ยังเหลือเดินตามไปอย่างโซซัดโซเซ    ส่วนสมาชิกปาร์ตี้ที่ตายไปก่อนหน้า  ทุกคนกำลังยืนรออยู่ที่จุดเกิดของหมู่บ้านไบรัน

       โทบันคำนวนราคาของแร่ที่ดรอปมาทั้งหมด  โดยอ้างอิงตามราคาตลาด   หลังจากนั้นเขาก็แบ่งส่วนให้กับสมาชิกในปาร์ตี้ทุกคนอย่างเท่าเทียม 

       ทว่า...เมื่อหารมาออกมาแล้ว  ค่าตอบแทนที่ได้รับต่อหัวนั้นน้อยมาก    แม้สมาชิกในกิลด์จะไม่มีใครกล้าปริปากบ่นก็จริงอยู่   แต่สมาชิกทั่วไปได้แสดงความไม่พอใจออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน

       แต่พวกเขาจะทำอะไรได้ล่ะ?   ในเมื่อผลลัพธ์มันออกมาเป็นแบบนี้

       จิสึกะทำการสลายปาร์ตี้ใหญ่พร้อมกับแยกย้ายจากทุกคน  เธอสั่งรวมพลสมาชิกกิลด์เซดาก้าห์อีกครั้งด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด

       "นี่เป็นครั้งที่ 4 แล้วสินะ   ที่พวกเราต้องกลับมามือเปล่า     ผู้เล่นทั่วไปเริ่มแพร่กระจายข่าวออกไปบ้างแล้ว  ว่าการล่าผู้พิทักษ์แห่งพงไพรนั้นไม่คุ้มค่ากับเวลาที่เสียไป    หลังจากนี้   พวกเราก็จะยิ่งหาสมาชิกปาร์ตี้ได้ยากขึ้นไปอีก"

       แม้กิลด์เซดาก้าห์จะเต็มไปด้วยผู้เล่นที่แข็งแกร่งก็จริง   แต่พวกเขาก็ไม่ได้มีชื่อเสียงโด่งดังมากนัก  เพราะเป็นเพียงแค่กิลด์เล็กๆ ที่มีสมาชิกเพียงไม่กี่หยิบมือ     

       สมาชิกทั้ง 17 คนของกิลด์เซดาก้าห์เป็นเพื่อนกันมาอย่างยาวนาน   พวกเขารู้จักกันก่อนที่จะมีเกมซาทิสฟายเสียอีก   โดยก่อนหน้านี้พวกเขาได้เล่นเกม 'แอล ที เอส' ร่วมกันมาเป็นเวลานาน    แต่ถึงแม้ทั้ง 17 คนจะแข็งแกร่งสักเพียงใด   แต่มันก็เป็นไปไม่ได้เลย  ที่จะออกล่าผู้พิทักษ์แห่งพงไพรด้วยจำนวนคนเพียงเท่านี้    มีแต่ต้องพึ่งพาผู้เล่นทั่วไปให้มาคอยช่วยเหลือเท่านั้น   แต่วิธีการนี้ก็เริ่มจะใช้ไม่ได้ผลแล้ว

       โทบันพยักหน้าเล็กน้อย   เขาคือผู้เล่นคลาสพาลาดินที่มีเลเวลสูงถึง 172  และยังมีตำแหน่งระดับสูงในกิลด์เซดาก้าห์อีกด้วย

       "ข้าต้องการโล่อมิทีสเพื่อสำเร็จภารกิจต่อเนื่องก็จริงอยู่   แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ   ซักวันพวกเราก็ต้องล้มเลิกการล่าผู้พิทักษ์แห่งพงไพรอยู่ดี   คงต้องใช้เวลาที่เหลือไปพัฒนาคนในกิลให้แข็งแกร่งมากขึ้นก่อน"

       ทางด้านแวนท์เนอร์  เขาเป็นถึงลำดับที่ 2 ของคลาสอัศวินผู้พิทักษ์    โดยแม้จะเลือกเล่นคลาสสายป้องกัน  แต่เขากลับใช้อาวุธเป็นขวานคู่ที่เน้นการโจมตีแทน

       "ใช่แล้ว   ดิ้นรนไปก็เปล่าประโยชน์   พวกเราจะใจร้อนไม่ได้เด็ดขาด  ถ้ายังออกล่าตามลำพังไม่ไหว   เราก็ต้องพัฒนาคุณภาพของกิลด์ให้สูงขึ้น"

       สีหน้าของสมาชิกกิลด์เกือบทุกคนเป็นไปในแนวทางเดียวกัน   มีเพียงเรกัสเท่านั้นที่คิดต่างออกไป  สีหน้าของเขาเปล่งประกาย   ซึ่งบ่งบอกอย่างชัดเจนว่า 'ขอเพียงข้าได้สู้  จะให้ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น!'

       จิสึกะครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่จะประกาศออกมาเป็นคำขาด

       "พวกเราจะหยุดพักการล่าผู้พิทักษ์แห่งพงไพรตลอด 3 เดือนหลังจากนี้    จงใช้เวลานั้นในการพัฒนาเลเวลของตนรวมไปถึงอุปกรณ์สวมใส่    ถ้าหากทุกคนสามารถเพิ่มเลเวลได้มากถึง 15 ระดับภายใน 3 เดือน   ก็มีโอกาสสูงที่พวกเราจะสามารถออกล่าผู้พิทักษ์แห่งพงไพรตามลำพังได้"

       "เรกัส...สำหรับเจ้า  ข้าคงต้องขอ 20 เลเวลล่ะนะ"

       เมื่อพูดจบ  จิสึกะก็หัวเราะเล็กน้อยด้วยดวงตาที่เหมือนกับพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว   นั่นเป็นดวงตาที่ทำให้สมาชิกกิลด์รู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก    หัวหน้าของพวกเขาน่ากลัวกว่าที่เห็นภายนอกหลายเท่านัก     ถ้าหากทำไม่สำเร็จตามเป้าที่เธอตั้งไว้ล่ะก็  ชะตากรรมที่รออยู่คงไม่ต่างอะไรกับขุมนรก   สมาชิกกิลด์ที่อยู่ด้วยกันมานานถึงกับกลืนน้ำลายดัง 'อึก'    ส่วนเรกัสถึงกับริมฝีปากสั่นระริก

       "ไปฝึกได้แล้ว!"

       สมาชิกกิลเซดาก้าห์แยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว

       จิสึกะเดินตรงไปที่คลังเก็บของกิลด์ตามลำพัง   รูปลักษณ์ภายนอกของเธอมีส่วนเว้าโค้งอันงดงามคล้ายกับสาวอเมริกาใต้    นั่นถือเป็นจุดที่ดึงดูดผู้เล่นชายได้อย่างดี   โดยในระยะหลัง  ยิ่งอันดับของเธอสูงขึ้น  ผู้คนที่ให้ความสนใจก็ยิ่งมีมากขึ้นด้วย

       แต่เธอก็ไม่ได้สนใจคนพวกนั้นเลยซักนิด

       จิสึกะตัดสินใจเก็บโอริชาลคั่มสีน้ำเงินไว้ที่คลังเก็บของกิลด์   เธอรีบออกมาและเดินไปที่โรงประมูลโดยไม่สนใจว่าจะมีคนตามไปหรือไม่ 

       คงไม่มีใครสนใจจะซื้อโอริชาลคั่มสีน้ำเงินในตอนนี้แน่    เพราะฉะนั้น  สิ่งที่ขายได้ราคาดีที่สุด  คงไม่พ้นแร่เหล็กและโอริชาลคั่มธรรมดา 

       เมื่อจิสึกะลงทะเบียนประมูลแร่ของเธอเสร็จ  ก็ใช้เวลาว่างที่เหลือในการดูของประมูลอื่นไปเรื่อยๆ

       "ขอดูรายชื่อลูกธนูยัฟฟ่าทั้งหมด"

       หน้าจอโปร่งใสปรากฏขึ้นตรงหน้าจิสึกะ   รายชื่อของลูกธนูยัฟฟ่าจำนวนมากเรียงรายกันเป็นตับ   โดยราคาขายขาดจะอยู่ที่ 6 เหรียญเงินต่อหนึ่งดอก

       ถือว่าเป็นราคาที่ไม่ถูกเลยสำหรับลูกธนู   แต่หลังจากที่ได้ลองใช้มัน  เธอก็ไม่ชายตามองลูกธนูชนิดอื่นอีก   จิสึกะเลื่อนรายการลงไปดูเรื่อยๆ ทีละหน้า   เธอไม่สนใจว่ามันจะมีราคาแพงแค่ไหน   เพราะถ้าหากมันเป็นสิ่งที่ทำให้ก้าวหน้าขึ้นกว่าเดิม   เธอก็ยินดีจะจ่ายมันไม่ว่าจะแพงแค่ไหนก็ตาม

       ...

       "นี่มัน...อะไรกัน?"

       จิสึกะเพ่งมองไปที่รายการล่างสุดของลูกธนูยัฟฟ่า  เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย    เพราะรายการดังกล่าวไม่มีราคาขายขาด  มีเพียงจำนวนการประมูลที่สูงถึง 99 ครั้ง   และยอดประมูลสูงสุดในตอนนี้คือราคา 18 เหรียญเงินต่อ 1 ดอก

       จิสึกะเกิดความสงสัยในทันที   ว่าเหตุใดลูกธนูยัฟฟ่ารายการนี้ถึงได้มีราคาประมูลที่สูงกว่าราคาท้องตลาดถึง 3 เท่า   แต่เมื่อเธอเห็นสีของชื่อไอเท็มก็ต้องประหลาดใจอีกครั้ง   เพราะลูกธนูยัฟฟ่ารายการนี้มีชื่อไอเท็มเป็นสีม่วง...ไม่ใช่สีขาวเหมือนกับลูกธนูยัฟฟ่ารายการอื่นๆ

       'ตาฝาดรึเปล่านะ?'

       เธอลองกระพริบตาหนึ่งครั้ง   ผลก็คือมันยังเป็นสีม่วงอยู่เช่นเดิม   เธอจึงรีบตรวจสอบรายละเอียดของไอเท็มทันที     

...

       [ ลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษ ]

       ระดับไอเท็ม : อีปิก

       พลังโจมตี :  35~42

       ลูกธนูที่ถูกสร้างขึ้นโดยช่างฝีมือพรสวรรค์สูงซึ่งมีทักษะอันยอดเยี่ยม   แต่เขายังอ่อนประสบการณ์และไม่เป็นที่รู้จักมากนัก

       การหลอมรวมกันระหว่างยัฟฟ่ากับเหล็กกล้า  ได้ทำให้เกิดโลหะที่มีอานุภาพในการเจาะทะลวงสูง        ลูกธนูชนิดนี้สามารถมองข้ามพลังป้องกันของศัตรูได้ในบางครั้ง

       * มีโอกาสปานกลางที่จะไม่สนใจพลังป้องกันของศัตรู

       น้ำหนัก : 0.1 หน่วย

...

       "......!"

       จิสึกะตาลุกวาวในทันที   ถ้าไม่ติดว่ากลัวผู้คนจะหันมามอง  เธอคงกรี๊ดแตกลั่นโรงประมูลไปแล้ว

       'เป็นไปไม่ได้...'

       จิสึกะตกตะลึงอย่างสุดขีด  ตลอด 6 เดือนที่ผ่านมา  เธออยู่ในเกมซาทิสฟายเกือบทั้งวันทั้งคืน    ผ่านการผจญภัยกับผู้คนมากมายนับไม่ถ้วน    เธอพยายามหาข้อมูลของเกมนี้ให้ได้มากที่สุดโดยไม่สนว่าจะต้องใช้เงินมากแค่ไหน  และไม่สนว่าจะต้องใช้จำนวนคนในการหาข่าวมากเท่าใด

       แต่ก็ไม่เคยมีซักครั้งเลย   ที่เธอจะเคยเห็นลูกธนูระดับอีปิกมาก่อน   เธอคิดมาตลอดว่าลูกธนูทุกดอกที่ผลิตขึ้นจะต้องมีระดับทั่วไปเสมอ

       จิสึกะเคยเดินทางไปหาช่างตีเหล็กที่มีชื่อเสียงโด่งดังผู้หนึ่ง   พร้อมกับนำแร่ราคาแพงติดมือไปด้วย    เธอขอให้ช่างตีเหล็กคนนั้นทำลูกธนูที่สุดยอดขึ้นมาให้   แต่สิ่งที่เธอได้รับก็คือลูกธนูระดับทั่วไปเท่านั้น   เธอจึงไม่เคยคิดเลยว่า  ลูกธนูที่ระดับสูงกว่าทั่วไปจะมีตัวตนอยู่จริง

       จนกระทั่งตอนนี้...ลูกธนูระดับอีปิก...ไม่ใช่แค่แรร์  แต่เป็นอีปิก  ได้ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว   แถมความสามารถของมันก็จัดว่าสุดยอด     

       จิสึกะประมูลสู้ในทันที  เธอใส่ราคาที่สูงถึง 35 เหรียญเงินในคราวเดียว

       การที่มันเป็นไอเท็มที่ใช้แล้วทิ้ง  จึงยากที่จะประเมินว่าควรมีราคาสูงมากแค่ไหนกันแน่   แต่สำหรับจิสึกะแล้ว   เธอมองว่าธนูพิเศษชุดนี้มีขายในจำนวนที่จำกัด   และเธอสามารถใช้มันเป็นอาวุธลับเพื่อต่อกรกับศัตรูที่แข็งแกร่งได้ในยามจำเป็น

       'ใครกันนะ...ที่สร้างมันขึ้นมา?'

       สองชื่อแรกที่โผล่ขึ้นมาในหัว   คือลำดับ 1 และ 2 ในคลาสช่างตีเหล็กของโลกคนปัจจุบัน  'แพนเมียร์' และ 'สเต็ง'    แต่นั่นก็ไม่สอดคล้องกับคำอธิบายที่ว่า 'ผลิตโดยช่างตีเหล็กที่อ่อนประสบการณ์และไม่เป็นที่รู้จักมากนัก'   เพราะทั้งคู่ต่างเป็นช่างตีเหล็กที่มีชื่อเสียงโด่งดัง

       '...มีใครบางคนแอบซ่อนอยู่ในเงามีด'

       เป็นไปได้ว่าช่างตีเหล็กคนนี้จะทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับการตีเหล็ก   โดยไม่สนใจในการเก็บเลเวลเลยสักนิด    ทำให้มีเลเวลตัวละครที่ต่ำจนไม่ติดอันดับ    แต่กลับมีเลเวลทักษะสูงลิบได้อย่างไม่น่าเชื่อ 

       คำอธิบายช่วงต้นที่กล่าวว่า  'พรสวรรค์สูงและทักษะเป็นเลิศ'  ได้สะกิดใจเธอเป็นอย่างมาก

       'ถ้าชั้นหาเค้าพบล่ะก็...'

       จิสึกะยกเลิกการประมูลขายแร่เหล็ก  และโอริชาลคั่มของเธอทันที

       'ดูเหมือนการล่าผู้พิทักษ์แห่งพงไพร  จะทำให้เรามีแร่คุณภาพดีสะสมอยู่บ้างล่ะนะ'

       เธอหวังจะใช้แร่ชั้นดีเหล่านี้เป็นเหยื่อล่อ  เพื่อให้ช่างตีเหล็กลึกลับที่สร้างลูกธนูยัฟฟ่าเข้ามาติดกับ

       { คำสั่งเร่งด่วน...ขอให้ทุกคนรีบหาทางติดต่อกับช่างตีเหล็กทั้ง 100 อันดับแรก    ให้มองหาเฉพาะผู้ที่มีทักษะในการตีเหล็กล้ำหน้าเลเวลตัวละครไปมาก }

       จิสึกะออกคำสั่งผ่านช่องสนทนากิลด์อย่างรีบร้อน   นั่นทำให้สมาชิกกิลด์หลายคนไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น

       { เกิดอะไรขึ้น?  ทำไมอยู่ๆ ถึงได้...อยากติดต่อกับช่างตีเหล็กขึ้นมา? }

       { พวกเราไม่ว่างหรอก...พวกเราต้องรีบเก็บเวลไม่ใช่รึไง! }

       จิสึกะตอบโต้พวกที่ไม่ร่วมมืออย่างฉุนเฉียว

       { หุบปากซะ!  มีช่างตีเหล็กทักษะยอดเยี่ยมกำลังซุ่มอยู่ในเงามืด!  ถ้าหากเราหาตัวเขาพบ  และชักชวนให้เข้าร่วมกิลด์ได้  การออกล่าผู้พิทักษ์แห่งพงไพรก็จะไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป! }

       { เจ๋งขนาดนั้นเลย? }

       { ถูกต้อง...ช่างตีเหล็กผู้นี้เก่งกว่าแพนเมียร์และสเต็งแน่นอน  ไอเท็มที่เขาสร้างขึ้น  มีความสุดยอดจนของเก่าเทียบไม่ติดเลย   แต่น่าเสียดาย  ที่การประมูลไม่ได้ลงชื่อผู้ขายเอาไว้    ทำให้ยังไม่มีใครรู้ถึงตัวตนของเขา   ในตอนนี้  บรรดากิลด์ใหญ่ทั่วโลกคงกำลังตามล่าอย่างพลิกแผ่นดินอยู่แน่   เราจะยอมแพ้พวกมันไม่ได้เด็ดขาด!  }

       { ถ้าท่านพูดถึงขนาดนี้ล่ะก็... }

       { ช่างตีเหล็กคนนี้จะต้องกลายเป็คนยิ่งใหญ่แน่...ตกลง...ข้าจะช่วยหาเขาอีกแรง }

       ตามกฏแล้ว  กิลด์เซดาก้าห์จะไม่รับสมาชิกใหม่เด็ดขาด  ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม     ทำให้พวกเขาจึงเป็นกิลด์เล็กๆ ที่เปี่ยมไปด้วยผู้เล่นชั้นยอด  เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกมเก่าอย่าง 'แอล ที เอส' แล้ว 

       แต่นั่นก็ถือเป็นดาบสองคม   แม้จะเป็นกิลด์คุณภาพสูง  แต่ด้วยจำนวนที่น้อย  ทำให้การพัฒนาเป็นไปได้อย่างล่าช้า   ถึงกระนั้น  ก็ไม่มีใครในกิลด์ที่คิดปริปากบ่นออกมา

       พวกเขาไม่ได้ครอบครองปราสาทหลังใหญ่เหมือนกับกิลด์ชื่อดัง     แต่ใครก็ตามที่ได้ยินชื่อเซดาก้าห์ก็ล้วนต้องหวาดหวั่นไม่น้อย    ถึงจะไม่มีชื่อเสียงและความน่าเกรงขามเหมือนกับกิลด์ใหญ่    แต่คุณภาพสมาชิกก็ถือเป็นสิ่งบ่งชี้ความสุดยอดได้อย่างดี 

       ในช่วง 6 เดือนที่ผ่านมา  นับตั้งแต่วันที่พวกเขาเริ่มเล่นซาทิสฟายด้วยกัน    สมาชิกกิลด์เซดาก้าห์ได้ก้าวขึ้นไปติดในลำดับ 1-3 ของแต่ละคลาสได้อย่างน่าตกตะลึง   นั่นถือเป็นสิ่งที่พวกเขายืดอกภูมิใจได้อย่างไม่อายใคร

       ทั้ง 17 คนล้วนเป็นผู้เล่นชั้นยอดของประเทศตนทั้งสิ้น  ครั้งนี้ถือเป็นครั้งแรกที่พวกเขาสนใจจะรับคนภายนอกเข้ากิลด์  นับตั้งแต่ตอนที่เล่นเกม แอล ที เอส ด้วยกันมา

       "มีคนประมูลแย่งงั้นหรอ?"

       จิสึกะได้รับข้อความแจ้งเตือนจากโรงประมูล  ว่าลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษที่เธอสนใจ  มีผู้ให้ราคาประมูลที่สูงขึ้น

       ก็แน่ล่ะ...ลูกธนูระดับอีปิกชุดแรกของโลก   ไม่แปลกเลยที่ราคาของมันจะทะยานเพียงชั่วข้ามคืน

---

จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์  ตอนที่ 19 - จบตอน

• Next
• Previous