จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ ตอนที่ 18
เราแบ่งอัตราส่วนระหว่างเหล็กและยัฟฟ่าที่ถลุงแล้วได้อย่างสมบูรณ์แบบ หลังจากนั้นก็เทโลหะผสมลงไปบนแม่พิมพ์แล้วทิ้งไว้ 40 นาที เมื่อโลหะเริ่มเย็นตัวลงเราก็ใช้ค้อนทุบจนมีรูปทรงคล้ายกับเหล็กเส้น ต่อจากนั้นจึงราดด้วยน้ำเย็นเข้าไปอีกทีหนึ่ง
ฉ่า~~!
เสียงน้ำระเหยดังขึ้นเมื่อพวกมันโดนความร้อนจากเหล็ก ขั้นตอนนี้มีชื่อว่า 'การชุบแข็ง' (การทำให้โลหะเย็นตัวลงอย่างรวดเร็ว) เป็นขั้นตอนที่ใช้ในการเสริมความแข็งให้กับโลหะ
ทันทีที่สมิทเห็นเราชุบแข็ง สีหน้าของเขาก็ดูจะผิดหวังเป็นครั้งแรก
"ท่านรู้เรื่องเกี่ยวกับการชุบแข็งด้วยรึ?"
"อืม...ผมศึกษาเกี่ยวกับการตีเหล็กมาบ้าง นี่ก็เป็นหนึ่งในนั้น"
"อ่า...กระผมไม่รู้หรอกนะว่าท่านไปศึกษามาจากไหน แต่ดูเหมือนท่านจะเข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่า? ทำไมถึงได้ใช้การชุบแข็งกับหัวลูกศรล่ะ? กระผมไม่แน่ในว่าท่านรู้รึไม่ แต่การชุบแข็งโลหะ แม้มันจะทำให้โลหะแข็งขึ้นก็จริง แต่โลหะชนิดนั้นก็จะเปราะขึ้นตามไปด้วย หัวลูกศรจะถูกทำลายทันทีที่กระทบเข้ากับเกราะศัตรู แทนที่มันจะเจาะทะลุเข้าไปตามปรกติ"
นั่นก็ใช่...แต่ขั้นตอนของเรายังไม่จบเพียงเท่านี้
"ผมจะใช้ 'การอบคืนตัว' ควบคู่ไปด้วย"
...
( ผู้แปล : การอบคืนตัว
เมื่อชิ้นงานเหล็กกล้าผ่านการชุบแข็งมาแล้ว จะเกิดความแข็ง แต่ก็เกิดความเปราะ และเกิดความเครียดภายในเนื้อเหล็กกล้า การนำไปใช้งานในบางประเภทจะยังไม่เหมาะสมตอนนี้ เพราะถ้าชิ้นงานถูกนำไปในใช้งานประเภทที่ต้องผ่านการกระแทกแรง ๆ เหล็กอาจเกิดการแตกร้าวได้ จึงมีความจำเป็นที่จะต้องปรับสภาพชิ้นงานนั้นเสียใหม่หลังการชุบแข็ง วิธีที่ว่านั่นก็คือ การอบคืนตัว หรือการเทมเปอร์ริ่ง (Tempering) ซึ่งวิธีการนี้จะเพิ่มคุณสมบัติทางด้านความเหนียวขึ้น เหล็กกล้าจะมีอัตราการยืดตัวที่เพิ่มขึ้น จะสูญเสียความแข็งลงเล็กน้อย
ขอบคุณข้อมูลจาก : www.thummech.com )
...
แต่ถึงอย่างนั้น มันก็จะกินเวลานานกว่าการทำหัวลูกศรแบบปรกติหลายเท่า ดูเหมือนเราจะได้ทำงานที่ต้องใช้แรงกายอีกครั้ง ซึ่งเราก็ไม่ค่อยจะชื่นชอบมันซักเท่าไหร่นัก
สมิทขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าเรากำลังคิดอะไรอยู่
"ท่านคิดจะทำหัวลูกศรทั้งคืนเลยหรือ? กระผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมท่านถึงต้องทุ่มเทเวลาให้กับการผลิตลูกธนูมากขนาดนี้ มันเป็นเพียงแค่ไอเท็มที่ใช้ครั้งเดียวแล้วทิ้ง คนซื้อเขาไม่รู้หรอกว่าท่านผลิตด้วยวิธีการที่ยากลำบากแค่ไหน เหตุใดต้องไปเสียเวลากับมันด้วย?"
ทำไมน่ะหรอ? เหตุผลที่เราต้องเพิ่มขั้นตอนให้มันซับซ้อนนั้นง่ายมาก เราตอบสมิทไปขณะที่มือก็กำลังกำค้อนทุบเหล็กเส้น
"ถ้าผมสร้างมันให้ดีกว่าคนอื่นเล็กน้อย...ผมก็จะขายมันได้แพงกว่าคนอื่นเล็กน้อยเช่นกัน"
"......"
สมิทเข้าใจจุดประสงค์ของเราได้ในทันที หลังจากนั้นเขาก็ไม่คิดพูดแทรกอะไรขึ้นมาอีก เราสร้างหัวลูกศรจำนวนมากโดยทำซ้ำไปมาระหว่างการขึ้นรูป, การชุบแข็ง, และการอบคืนตัว
เวลาผ่านไปเนิ่นนานโดยไม่รู้ตัว เราเริ่มออกอาการปวดเมื่อยตามร่างกาย แต่ที่แย่ที่สุดก็คือความร้อนจากเตาหลอม
ท่าทางการใช้ค้อนที่เงอะงะของเราในตอนแรก ได้พัฒนาความชำนาญขึ้นจากหน้ามือเป็นหลังมืออย่างรวดเร็ว
[ ค่าสถานะความพากเพียรเพิ่มขึ้น 1 แต้ม ]
[ ค่าสถานะความชำนาญเพิ่มขึ้น 1 แต้ม ]
ค่าสถานะที่เพิ่มขึ้นได้ทำให้เราหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง ในโลกนี้ เรายอมทำทุกทางโดยไม่เกี่ยง เพื่อให้ค่าสถานะเพิ่มขึ้นจากเดิม
"...เดี๋ยวก่อนนะ"
ชิ! นี่มันงานใช้แรงงานที่เราเกลียดนี่หว่า! แต่ทำไมถึงได้สนุกขนาดนี้? หรือเพราะว่ามันเป็นเกม?
"ซักวันเราคงได้เสพย์ติดการใช้แรงงานแน่!"
แต่จะมีวันที่เราสามารถสนุกไปกับงานกรรมกรในโลกจริงได้งั้นหรือ? เป็นเรื่องที่น่ากังวลไม่น้อย เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น ชั่วชีวิตเหลืออยู่คงได้นอนบนเตียงเพราะโรคกระดูกพรุนแน่
แคร้ง! แคร้ง!
ถึงจะบ่น แต่เราก็ยังคงไม่หยุดมือที่ทุบลงไปบนเหล็กเส้นตรงหน้า หัวลูกศรถูกขึ้นรูปอย่างง่ายดาย ด้วยทักษะการใช้ค้อนที่ชำนาญและซับซ้อนของเรา
"แฮ่ก...แฮ่ก..."
เราหยุดพักหายใจครู่หนึ่ง แขนของเราออกอาการชาจนเริ่มไร้ความรู้สึก ผิวหนังร้อนผ่าว เหงื่อไคลไหลย้อยทุกซอกมุมร่างกาย
แต่เราก็ยังฝืนร่างกายไว้ได้ สมาธิของเรายังมั่นคงอยู่ แม้ว่าความอดทนของร่างกายใกล้จะหมดลงเต็มที
[ ทักษะ 'ความอดทนของช่างตีเหล็กในตำนาน' แสดงผล ]
[ สมาธิ, ความอดทน, และพลังป้องกันจะเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลเป็นเวลา 1 ชั่วโมง ]
ความรู้สึกเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับร่างกายเมื่อครู่ ได้อันตรธานหายเป็นปลิดทิ้งในทันที เรารู้สึกเหมือนกับได้เกิดใหม่ เป็นความรู้สึกเดียวกับตอนที่ได้กินซีเรียลคู่กับนมสดซักแก้วในยามเช้า
"โอ้ว!"
เราสลับไปมาระหว่างการขึ้นรูปและการหลอมแร่อย่างตั้งใจ สมาธิที่เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล ได้ส่งผลอย่างชัดเจนกับรูปทรงของหัวลูกศร บางทีเราอาจจะคิดเข้าข้างตัวเองมากไป แต่หัวลูกศรที่เราทำขึ้นมา มันช่างมีรูปร่างที่งดงามจนบรรยายไม่ถูก
ในสภาพที่เหงื่อไคลไหลย้อยต่อหน้าเตาหลอมเช่นนี้ เรากลับรู้สึกมีความสุขได้อย่างแท้จริง
'นี่ไม่ใช่แค่งานกรรมกรทั่วไป...แต่มันคืองานศิลปะ'
ในชีวิตจริง เราไม่เคยมีพรสวรรค์ในเรื่องไหนเลย จึงไม่เคยรู้สึกพึงพอใจในการทำงานให้สำเร็จลุล่วงมาก่อน เราแค่เพียงอาศัยความอดทนที่มีมากกว่าคนอื่น รีบทำให้งานมันเสร็จๆ ไปเท่านั้น
แต่ตอนนี้เรามีพรสวรรค์แล้ว แม้จะเป็นแค่เกม แม้จะแค่ในโลกซาทิสฟาย แต่เราก็หาพรสวรรค์ตัวเองจนพบ...เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
แคร้ง! แคร้ง!
จังหวะการลงค้อนอย่างสม่ำเสมอได้ทำให้เรารู้สึกอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูก
...
[ ทักษะ 'ลมหายใจของช่างตีเหล็กในตำนาน' แสดงผล ]
[ ไอเท็มที่ท่านผลิตขึ้นจะมีประสิทธิภาพมากกว่าไอเท็มทั่วไป ]
...
[ ทักษะลมหายใจของช่างตีเหล็กในตำนาน ]
เลเวลทักษะ : 1
เมื่อใดก็ตามที่ท่านสร้างไอเท็มขึ้นมาด้วยความตั้งใจ เจตจำนงของแพ็กม่าก็จะถูกใส่ลงไปในไอเท็มนั้นด้วย
ค่าสถานะทั้งหมดของไอเท็มเพิ่มขึ้นจากเดิม 5%
มีโอกาสน้อยมากที่จะเพิ่มคุณสมบัติพิเศษลงไปในไอเท็ม
...
ลูกธนูยัฟฟ่าทั้ง 100 ดอกเสร็จสมบูรณ์แล้ว!
...
[ ลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษ ]
ระดับไอเท็ม : อีปิก
พลังโจมตี : 35~42
ลูกธนูที่ถูกสร้างขึ้นโดยช่างฝีมือพรสวรรค์สูงซึ่งมีทักษะอันยอดเยี่ยม แต่เขายังอ่อนประสบการณ์และไม่เป็นที่รู้จักมากนัก
การหลอมรวมกันระหว่างยัฟฟ่ากับเหล็กกล้า ได้ทำให้เกิดโลหะที่มีอานุภาพในการเจาะทะลวงสูง ลูกธนูชนิดนี้สามารถมองข้ามพลังป้องกันของศัตรูได้ในบางครั้ง
* มีโอกาสปานกลางที่จะไม่สนใจพลังป้องกันของศัตรู
น้ำหนัก : 0.1 หน่วย
...
[ เมื่อไอเท็มระดับอีปิกถูกผลิตขึ้น ค่าสถานะทั้งหมดจะเพิ่มขึ้นเป็นจำนวน 4 แต้มอย่างถาวร ค่าชื่อเสียงระดับทวีปเพิ่มขึ้น 80 หน่วย ]
[ ภารกิจสำเร็จ ]
[ ความสัมพันธ์กับสมิทเพิ่มขึ้นเป็นระดับสูงสุด ]
[ ท่านได้รับค่าประสบการณ์ 300 หน่วย ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]
แม้ภารกิจจะสำเร็จจนเลเวลอัพ แต่เราก็ไม่มีเวลามามัวดีใจในเรื่องนั้น
"...ลูกธนูระดับอีปิกงั้นหรอ?"
เดี๋ยวนะ...ไม่ใช่ว่าลูกธนูทุกชนิดควรจะอยู่ในระดับทั่วไปรึ?"
'ไม่เคยเห็นลูกธนูระดับอีปิกมาก่อนเลยแฮะ...'
เรารู้สึกตัวเบาโหวงอย่างบอกไม่ถูก
"บ้าฉิบ...ไอเท็มที่ใช้แล้วหมดไป...ระดับอีปิกเนี่ยนะ..."
"ทำไมไอเท็มระดับอีปิกถึงดันโผล่มาตอนที่เราผลิตลูกธนูกันเนี่ย?"
ถ้าหากเป็นอาวุธหรือชุดเกราะล่ะก็ การสร้างไอเท็มระดับอีปิกขึ้นมาได้ จะถือเป็นกำไรอย่างสุดขีด แต่กับลูกธนูนั้นแตกต่างออกไป ลูกธนูคือของที่ใช้แล้วหมดไป ดังนั้น ถึงลูกธนูจะมีคุณภาพดีขนาดไหน แต่ราคาของมันก็ไม่สามารถเพิ่มขึ้นได้สูงมากนัก
เรารู้สึกแย่ขึ้นมาในทันที...
'ชิ! ไอ้สมิทบ้านั่น...มันน่าจะสอนให้เราสร้างอาวุธหรือไม่ก็ชุดเกราะมากกว่า!'
เราเริ่มเกลียดชังสมิทขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เพราะเขาดันสอนให้เราผลิตลูกธนูแทนที่จะเป็นสิ่งของมูลค่าสูง
ทุกครั้งที่เรามองไปยังลูกธนูทั้ง 100 ดอกที่สร้างขึ้น ความโมโหก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้นทีละนิด
"ยังไม่ท่านที่ท่านจะจบหลักสูตรแรก แต่กลับสามารถผลิตไอเท็มระดับสุดยอดออกมาได้แล้วรึเนี่ย? นี่มันลูกธนูในฝันชัดๆ! เป็นครั้งแรกที่ข้ามองเห็นถึงความงดงามของลูกธนู! ไม่ผิดแน่ ท่านจะต้องเป็นแพ็กม่ากลับชาติมาเกิดแน่นอน!"
"ท่านอาจจะเริ่มเบื่อในความตื่นเต้นดีใจของข้า...แต่เชื่อเถอะ...ว่าท่านน่ะสุดยอดมาก!"
เรารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยจากคำพูดเหล่านั้น
...
ก็นับว่ายังมีเรื่องดีๆ อยู่บ้าง...อย่างน้อยเราก็สามารถสร้างไอเท็มระดับอีปิกขึ้นมาได้ โดยที่มันไม่ล้มเหลวไปซะก่อน สงสัยคราวนี้เทพธิดาแห่งโชคจะรู้สึกเห็นใจเราไม่มากก็น้อย
ผลจากการผลิตไอเท็มระดับอีปิก ทำให้ค่าสถานะทั้งหมดของเราเพิ่มขึ้น 4 แต้มอย่างถาวร และชื่อเสียงระดับทวีปก็เช่นกัน
แถมลูกธนูก็นับว่ามีความสุดยอดมากในตัว แทบไม่มีลูกธนูชนิดใดในเกมเลยที่มีพลังโจมตีสูงกว่า 40 หน่วยแบบของเรา รวมไปถึงคุณสมบัติพิเศษในการเจาะเกราะนั่นอีกด้วย
'ลำพังแค่ลูกธนูดอกเดียว...กลับมีพลังโจมตีสูงกว่าอาวุธเลเวล 20 อีกงั้นหรอ?'
หากคิดในแง่ดี แม้ไอเท็มที่ใช้แล้วหมดไปจะมีราคาทีต่ำก็จริงอยู่ แต่ถ้าเกิดว่ามันยอดเยี่ยมจนเข้าตาคนซื้อล่ะก็ บางทีเราก็อาจทำกำไรได้ไม่น้อยเหมือนกัน
'เราไม่ควรใจร้อนด่วนได้...ต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป...ก้าวไปทีละขั้น'
ยังไงซะเราก็มีทักษะการผลิตของช่างตีเหล็กในตำนานอยู่กับตัว ไม่ว่าเราจะสร้างอะไรขึ้นมา ความสามารถของมันก็จะเพิ่มขึ้นจากเดิมทันที 10% ดังนั้น ถึงแม้เราจะผลิตลูกธนูยัฟฟ่าเหมือนกับคนอื่น แต่พลังโจมตีของลูกธนูยัฟฟ่าที่เราผลิตขึ้นจะสูงกว่า
ในมุมมองของคนซื้อแล้ว ยังไงพวกนั้นก็ต้องเลือกซื้อลูกธนูของเรามากกว่าลูกธนูยัฟฟ่าทั่วไปแน่นอน
แต่พลังโจมตีที่เพิ่มขึ้นแค่ 10% จะมากพอให้คนยอมควักเงินจ่ายเพิ่มเชียวหรือ? ก็จริงอยู่ การที่พลังโจมตีเพิ่มขึ้นมาเพียงแค่ 10% คงไม่อาจทำให้คนซื้อยอมจ่ายเพิ่มได้
ดังนั้น เราจึงต้องเพิ่มขั้นตอนในการผลิตเข้าไป เราเลือกใช้การชุบแข็ง การขึ้นรูป และการอบคืนตัวเพื่อทำให้ทักษะของเราแสดงผลกับลูกธนูอย่างเต็มที่
เราหวังให้ลูกธนูยัฟฟ่าที่ผลิตขึ้นมีคุณสมบัติสูงกว่าลูกธนูทั่วไปเกินกว่า 10% เราจึงจำเป็นต้องเพิ่มขึ้นตอนการผลิตเข้าไปให้ซับซ้อนที่สุด
แต่ทันทีที่เราผลิตสำเร็จ ความสามารถของมันกลับดีกว่าที่เราคาดไว้มาก ลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษของเรามีพลังโจมตีที่สูงกว่าลูกธนูยัฟฟ่าทั่วไปถึง 15 หน่วย แถมยังมีความสามารถในการมองข้ามเกราะป้องกันทั้งหมดของศัตรูอีกด้วย
ดังนั้น ไม่ว่าลูกธนูของเราจะมีราคาสูงแค่ไหน แต่ผู้เล่นชั้นแนวหน้าก็จำเป็นจะต้องเลือกซื้อจากเราอย่างเลี่ยงไม่ได้แน่นอน...
"อุวะฮ่าฮ่าฮ่า!!"
สุดยอดทักษะที่ได้จากคลาสผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า...
ค่าสถานะ 40 แต้มที่ได้มาจากตอนเลเวลติดลบ...
ค่าสถานะที่เพิ่มขึ้นจากการผลิตไอเท็มระดับอีปิก...
และสุดท้าย ลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษที่สามารถขายได้ในราคาสูงลิบ...
วันนี้คือวันที่ดีที่สุดในชีวิตเราอย่างไม่ต้องสงสัย...
"รู้สึกดีกว่าวันเกิดตัวเองซะอีก..."
ที่จริง...วันเกิดของเรา คนที่จำได้คงมีเพียงแค่เซฮีน้องสาวเราเท่านั้น แถมทุกปียังต้องมานั่งฟังเธอบ่นตลอดทั้งวันว่า 'พี่คิดจะนั่งอยู่เฉยๆ ที่บ้านงั้นหรอ?' หรือ 'พี่ไม่มีเพื่อนบ้างรึไง?' แต่ในปีนี้ เราจะเอาคำพูดเหล่านั้นไปพูดกับเซฮีในวันเกิดของเธอบ้าง
จึงไม่ใช่เรื่องแปลก ที่วันนี้เราจะมีความสุขมากกว่าวันเกิดอันแสนเดียวดายในปีก่อนๆ
สมิทยืนจ้องมองเราที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่งราวกับคนเสียสติ หลังจากนั้นเขาก็ยื่นลูกธนูยัฟฟ่าทั้ง 100 ดอกนั้นกลับคืนมาให้เรา
"ตอนแรกกระผมคิดว่าจะให้รางวัลตอบแทนแค่ครึ่งหนึ่ง...แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว ตัวกระผมไม่คู่ควรกับลูกธนูอันงดงามทั้ง 100 ดอกนี้เลยซักนิด ท่านเก็บพวกมันไว้เถอะ"
เห...หรือนี่จะเป็นเพราะว่าค่าความสัมพันธ์ที่ถึงขีดจำกัดกันนะ?
แต่ช่างเถอะ ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร มันก็นับว่ายอดเยี่ยมทั้งนั้น
หัวใจของเราเต้นไม่เป็นจังหวะ เราเข้าโผกอดสมิทผู้ซึ่งเป็นเหมือนกับปู่แท้ๆ ของเราอย่างไม่อาย
"คุณใจดีกับผมมาก...ถึงแม้จะเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆ...แต่ผมก็จะไม่มีวันลืมคุณเลย"
สมิทสวมกอดเรากลับพร้อมด้วยน้ำตาที่พรั่งพรูออกมา "ท่านจะไปแล้วหรือ? น่าเสียดายนัก..."
"ถ้าหากมีวาสนาต่อกัน เราคงได้พบกันอีกแน่"
"กระผมไม่อยากให้ท่านไปเลย..." สมิทจ้องมองเราด้วยใบหน้าแดงก่ำ
ประหนึ่งเป็นนกยูงตัวผู้ที่กำลังสยายแพนหางในฤดูผสมพันธ์ สมิทพยายามเหนี่ยวรั้งเราไว้ด้วยค้อนเหล็ก, แหนบเหล็ก, และกล้ามอันสมส่วนของลำตัวท่อนบน
ดูเหมือนว่าหมอนี่จะเป็นพ่อหม้ายมานาน...คงต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวไม่น้อยเลย
บางที อาจเป็นเพราะค่าความสัมพันธ์ที่ถึงขีดจำกัดกับเรา ก็เลยเปลี่ยนให้สมิทกลายเป็นพวกรักร่วมเพศมาชอบเรางั้นหรอ?...ไม่สิ บางทีหมอนี่อาจจะเป็นพวกรักร่วมเพศมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วก็ได้!
ภาพลักษณ์ที่สมิทสั่งสมมาทั้งหมดพังทะลายลงทันที เราพยายามรีบออกจากโรงตีเหล็กให้เร็วที่สุด
"งั้นผมไปก่อนนะ"
เราคว้าลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษทั้ง 100 ดอกเอาไว้และเดินออกมา ทว่า...ด้วยความเร็วการเคลื่อนที่ -100% เราจึงทำได้เพียงก้าวเท้าออกมาอย่างเชื่องช้าดั่งเต่าคลาน เมื่อสมิทเห็นดังนั้นก็รีบเข้ามาโผกอดเราไว้จากด้านหลังในทันที
"กระผมรู้ว่าท่านเองก็ไม่อยากจากกระผมไปใช่ไหม! ท่านเองก็รับรู้ได้ถึงความหลงใหลที่กระผมมีต่อท่านใช่ไหม! ท่านคือช่างตีเหล็กผู้เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์และหัวใจอันแข็งแกร่ง!"
"แต่สุดท้ายกระผมก็จำต้องละทิ้งความเห็นแก่ตัวไป...อย่างห่วงเลย กระผมจะไม่มีวันลืมท่านจนถึงวันที่นอนในโลง...ไม่สิ...ต่อให้กระผมลงไปนอนในโลง ก็จะไม่มีวันลืมท่านอย่างเด็ดขาด!"
"เจ้าบ้านี่...เลิกพูดจาชวนขนหัวลุกได้แล้วโว้ย!!"
สมิทเหมือนกับโดรันทุกประการ เราต้องถูกเอ็นพีซีเข้าใจผิดเพียงเพราะความเร็วในการเดินที่เชื่องช้าอีกครั้ง
เราพยายามสลัดสมิทให้หลุดอย่างยากลำบาก หลังจากนี้ เราต้องรีบนำลูกธนูไปขาย รีบหาคลังเก็บของ และรีบย้ายไปหมู่บ้านอื่นให้เร็วที่สุด
จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ ตอนที่ 18 - จบตอน
ฉ่า~~!
เสียงน้ำระเหยดังขึ้นเมื่อพวกมันโดนความร้อนจากเหล็ก ขั้นตอนนี้มีชื่อว่า 'การชุบแข็ง' (การทำให้โลหะเย็นตัวลงอย่างรวดเร็ว) เป็นขั้นตอนที่ใช้ในการเสริมความแข็งให้กับโลหะ
ทันทีที่สมิทเห็นเราชุบแข็ง สีหน้าของเขาก็ดูจะผิดหวังเป็นครั้งแรก
"ท่านรู้เรื่องเกี่ยวกับการชุบแข็งด้วยรึ?"
"อืม...ผมศึกษาเกี่ยวกับการตีเหล็กมาบ้าง นี่ก็เป็นหนึ่งในนั้น"
"อ่า...กระผมไม่รู้หรอกนะว่าท่านไปศึกษามาจากไหน แต่ดูเหมือนท่านจะเข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่า? ทำไมถึงได้ใช้การชุบแข็งกับหัวลูกศรล่ะ? กระผมไม่แน่ในว่าท่านรู้รึไม่ แต่การชุบแข็งโลหะ แม้มันจะทำให้โลหะแข็งขึ้นก็จริง แต่โลหะชนิดนั้นก็จะเปราะขึ้นตามไปด้วย หัวลูกศรจะถูกทำลายทันทีที่กระทบเข้ากับเกราะศัตรู แทนที่มันจะเจาะทะลุเข้าไปตามปรกติ"
นั่นก็ใช่...แต่ขั้นตอนของเรายังไม่จบเพียงเท่านี้
"ผมจะใช้ 'การอบคืนตัว' ควบคู่ไปด้วย"
...
( ผู้แปล : การอบคืนตัว
เมื่อชิ้นงานเหล็กกล้าผ่านการชุบแข็งมาแล้ว จะเกิดความแข็ง แต่ก็เกิดความเปราะ และเกิดความเครียดภายในเนื้อเหล็กกล้า การนำไปใช้งานในบางประเภทจะยังไม่เหมาะสมตอนนี้ เพราะถ้าชิ้นงานถูกนำไปในใช้งานประเภทที่ต้องผ่านการกระแทกแรง ๆ เหล็กอาจเกิดการแตกร้าวได้ จึงมีความจำเป็นที่จะต้องปรับสภาพชิ้นงานนั้นเสียใหม่หลังการชุบแข็ง วิธีที่ว่านั่นก็คือ การอบคืนตัว หรือการเทมเปอร์ริ่ง (Tempering) ซึ่งวิธีการนี้จะเพิ่มคุณสมบัติทางด้านความเหนียวขึ้น เหล็กกล้าจะมีอัตราการยืดตัวที่เพิ่มขึ้น จะสูญเสียความแข็งลงเล็กน้อย
ขอบคุณข้อมูลจาก : www.thummech.com )
...
แต่ถึงอย่างนั้น มันก็จะกินเวลานานกว่าการทำหัวลูกศรแบบปรกติหลายเท่า ดูเหมือนเราจะได้ทำงานที่ต้องใช้แรงกายอีกครั้ง ซึ่งเราก็ไม่ค่อยจะชื่นชอบมันซักเท่าไหร่นัก
สมิทขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าเรากำลังคิดอะไรอยู่
"ท่านคิดจะทำหัวลูกศรทั้งคืนเลยหรือ? กระผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมท่านถึงต้องทุ่มเทเวลาให้กับการผลิตลูกธนูมากขนาดนี้ มันเป็นเพียงแค่ไอเท็มที่ใช้ครั้งเดียวแล้วทิ้ง คนซื้อเขาไม่รู้หรอกว่าท่านผลิตด้วยวิธีการที่ยากลำบากแค่ไหน เหตุใดต้องไปเสียเวลากับมันด้วย?"
ทำไมน่ะหรอ? เหตุผลที่เราต้องเพิ่มขั้นตอนให้มันซับซ้อนนั้นง่ายมาก เราตอบสมิทไปขณะที่มือก็กำลังกำค้อนทุบเหล็กเส้น
"ถ้าผมสร้างมันให้ดีกว่าคนอื่นเล็กน้อย...ผมก็จะขายมันได้แพงกว่าคนอื่นเล็กน้อยเช่นกัน"
"......"
สมิทเข้าใจจุดประสงค์ของเราได้ในทันที หลังจากนั้นเขาก็ไม่คิดพูดแทรกอะไรขึ้นมาอีก เราสร้างหัวลูกศรจำนวนมากโดยทำซ้ำไปมาระหว่างการขึ้นรูป, การชุบแข็ง, และการอบคืนตัว
เวลาผ่านไปเนิ่นนานโดยไม่รู้ตัว เราเริ่มออกอาการปวดเมื่อยตามร่างกาย แต่ที่แย่ที่สุดก็คือความร้อนจากเตาหลอม
ท่าทางการใช้ค้อนที่เงอะงะของเราในตอนแรก ได้พัฒนาความชำนาญขึ้นจากหน้ามือเป็นหลังมืออย่างรวดเร็ว
[ ค่าสถานะความพากเพียรเพิ่มขึ้น 1 แต้ม ]
[ ค่าสถานะความชำนาญเพิ่มขึ้น 1 แต้ม ]
ค่าสถานะที่เพิ่มขึ้นได้ทำให้เราหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง ในโลกนี้ เรายอมทำทุกทางโดยไม่เกี่ยง เพื่อให้ค่าสถานะเพิ่มขึ้นจากเดิม
"...เดี๋ยวก่อนนะ"
ชิ! นี่มันงานใช้แรงงานที่เราเกลียดนี่หว่า! แต่ทำไมถึงได้สนุกขนาดนี้? หรือเพราะว่ามันเป็นเกม?
"ซักวันเราคงได้เสพย์ติดการใช้แรงงานแน่!"
แต่จะมีวันที่เราสามารถสนุกไปกับงานกรรมกรในโลกจริงได้งั้นหรือ? เป็นเรื่องที่น่ากังวลไม่น้อย เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น ชั่วชีวิตเหลืออยู่คงได้นอนบนเตียงเพราะโรคกระดูกพรุนแน่
แคร้ง! แคร้ง!
ถึงจะบ่น แต่เราก็ยังคงไม่หยุดมือที่ทุบลงไปบนเหล็กเส้นตรงหน้า หัวลูกศรถูกขึ้นรูปอย่างง่ายดาย ด้วยทักษะการใช้ค้อนที่ชำนาญและซับซ้อนของเรา
"แฮ่ก...แฮ่ก..."
เราหยุดพักหายใจครู่หนึ่ง แขนของเราออกอาการชาจนเริ่มไร้ความรู้สึก ผิวหนังร้อนผ่าว เหงื่อไคลไหลย้อยทุกซอกมุมร่างกาย
แต่เราก็ยังฝืนร่างกายไว้ได้ สมาธิของเรายังมั่นคงอยู่ แม้ว่าความอดทนของร่างกายใกล้จะหมดลงเต็มที
[ ทักษะ 'ความอดทนของช่างตีเหล็กในตำนาน' แสดงผล ]
[ สมาธิ, ความอดทน, และพลังป้องกันจะเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลเป็นเวลา 1 ชั่วโมง ]
ความรู้สึกเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับร่างกายเมื่อครู่ ได้อันตรธานหายเป็นปลิดทิ้งในทันที เรารู้สึกเหมือนกับได้เกิดใหม่ เป็นความรู้สึกเดียวกับตอนที่ได้กินซีเรียลคู่กับนมสดซักแก้วในยามเช้า
"โอ้ว!"
เราสลับไปมาระหว่างการขึ้นรูปและการหลอมแร่อย่างตั้งใจ สมาธิที่เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล ได้ส่งผลอย่างชัดเจนกับรูปทรงของหัวลูกศร บางทีเราอาจจะคิดเข้าข้างตัวเองมากไป แต่หัวลูกศรที่เราทำขึ้นมา มันช่างมีรูปร่างที่งดงามจนบรรยายไม่ถูก
ในสภาพที่เหงื่อไคลไหลย้อยต่อหน้าเตาหลอมเช่นนี้ เรากลับรู้สึกมีความสุขได้อย่างแท้จริง
'นี่ไม่ใช่แค่งานกรรมกรทั่วไป...แต่มันคืองานศิลปะ'
ในชีวิตจริง เราไม่เคยมีพรสวรรค์ในเรื่องไหนเลย จึงไม่เคยรู้สึกพึงพอใจในการทำงานให้สำเร็จลุล่วงมาก่อน เราแค่เพียงอาศัยความอดทนที่มีมากกว่าคนอื่น รีบทำให้งานมันเสร็จๆ ไปเท่านั้น
แต่ตอนนี้เรามีพรสวรรค์แล้ว แม้จะเป็นแค่เกม แม้จะแค่ในโลกซาทิสฟาย แต่เราก็หาพรสวรรค์ตัวเองจนพบ...เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
แคร้ง! แคร้ง!
จังหวะการลงค้อนอย่างสม่ำเสมอได้ทำให้เรารู้สึกอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูก
...
[ ทักษะ 'ลมหายใจของช่างตีเหล็กในตำนาน' แสดงผล ]
[ ไอเท็มที่ท่านผลิตขึ้นจะมีประสิทธิภาพมากกว่าไอเท็มทั่วไป ]
...
[ ทักษะลมหายใจของช่างตีเหล็กในตำนาน ]
เลเวลทักษะ : 1
เมื่อใดก็ตามที่ท่านสร้างไอเท็มขึ้นมาด้วยความตั้งใจ เจตจำนงของแพ็กม่าก็จะถูกใส่ลงไปในไอเท็มนั้นด้วย
ค่าสถานะทั้งหมดของไอเท็มเพิ่มขึ้นจากเดิม 5%
มีโอกาสน้อยมากที่จะเพิ่มคุณสมบัติพิเศษลงไปในไอเท็ม
...
ลูกธนูยัฟฟ่าทั้ง 100 ดอกเสร็จสมบูรณ์แล้ว!
...
[ ลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษ ]
ระดับไอเท็ม : อีปิก
พลังโจมตี : 35~42
ลูกธนูที่ถูกสร้างขึ้นโดยช่างฝีมือพรสวรรค์สูงซึ่งมีทักษะอันยอดเยี่ยม แต่เขายังอ่อนประสบการณ์และไม่เป็นที่รู้จักมากนัก
การหลอมรวมกันระหว่างยัฟฟ่ากับเหล็กกล้า ได้ทำให้เกิดโลหะที่มีอานุภาพในการเจาะทะลวงสูง ลูกธนูชนิดนี้สามารถมองข้ามพลังป้องกันของศัตรูได้ในบางครั้ง
* มีโอกาสปานกลางที่จะไม่สนใจพลังป้องกันของศัตรู
น้ำหนัก : 0.1 หน่วย
...
[ เมื่อไอเท็มระดับอีปิกถูกผลิตขึ้น ค่าสถานะทั้งหมดจะเพิ่มขึ้นเป็นจำนวน 4 แต้มอย่างถาวร ค่าชื่อเสียงระดับทวีปเพิ่มขึ้น 80 หน่วย ]
[ ภารกิจสำเร็จ ]
[ ความสัมพันธ์กับสมิทเพิ่มขึ้นเป็นระดับสูงสุด ]
[ ท่านได้รับค่าประสบการณ์ 300 หน่วย ]
[ เลเวลของท่านเพิ่มขึ้น 1 ระดับ ]
แม้ภารกิจจะสำเร็จจนเลเวลอัพ แต่เราก็ไม่มีเวลามามัวดีใจในเรื่องนั้น
"...ลูกธนูระดับอีปิกงั้นหรอ?"
เดี๋ยวนะ...ไม่ใช่ว่าลูกธนูทุกชนิดควรจะอยู่ในระดับทั่วไปรึ?"
'ไม่เคยเห็นลูกธนูระดับอีปิกมาก่อนเลยแฮะ...'
เรารู้สึกตัวเบาโหวงอย่างบอกไม่ถูก
"บ้าฉิบ...ไอเท็มที่ใช้แล้วหมดไป...ระดับอีปิกเนี่ยนะ..."
"ทำไมไอเท็มระดับอีปิกถึงดันโผล่มาตอนที่เราผลิตลูกธนูกันเนี่ย?"
ถ้าหากเป็นอาวุธหรือชุดเกราะล่ะก็ การสร้างไอเท็มระดับอีปิกขึ้นมาได้ จะถือเป็นกำไรอย่างสุดขีด แต่กับลูกธนูนั้นแตกต่างออกไป ลูกธนูคือของที่ใช้แล้วหมดไป ดังนั้น ถึงลูกธนูจะมีคุณภาพดีขนาดไหน แต่ราคาของมันก็ไม่สามารถเพิ่มขึ้นได้สูงมากนัก
เรารู้สึกแย่ขึ้นมาในทันที...
'ชิ! ไอ้สมิทบ้านั่น...มันน่าจะสอนให้เราสร้างอาวุธหรือไม่ก็ชุดเกราะมากกว่า!'
เราเริ่มเกลียดชังสมิทขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เพราะเขาดันสอนให้เราผลิตลูกธนูแทนที่จะเป็นสิ่งของมูลค่าสูง
ทุกครั้งที่เรามองไปยังลูกธนูทั้ง 100 ดอกที่สร้างขึ้น ความโมโหก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้นทีละนิด
"ยังไม่ท่านที่ท่านจะจบหลักสูตรแรก แต่กลับสามารถผลิตไอเท็มระดับสุดยอดออกมาได้แล้วรึเนี่ย? นี่มันลูกธนูในฝันชัดๆ! เป็นครั้งแรกที่ข้ามองเห็นถึงความงดงามของลูกธนู! ไม่ผิดแน่ ท่านจะต้องเป็นแพ็กม่ากลับชาติมาเกิดแน่นอน!"
"ท่านอาจจะเริ่มเบื่อในความตื่นเต้นดีใจของข้า...แต่เชื่อเถอะ...ว่าท่านน่ะสุดยอดมาก!"
เรารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยจากคำพูดเหล่านั้น
...
ก็นับว่ายังมีเรื่องดีๆ อยู่บ้าง...อย่างน้อยเราก็สามารถสร้างไอเท็มระดับอีปิกขึ้นมาได้ โดยที่มันไม่ล้มเหลวไปซะก่อน สงสัยคราวนี้เทพธิดาแห่งโชคจะรู้สึกเห็นใจเราไม่มากก็น้อย
ผลจากการผลิตไอเท็มระดับอีปิก ทำให้ค่าสถานะทั้งหมดของเราเพิ่มขึ้น 4 แต้มอย่างถาวร และชื่อเสียงระดับทวีปก็เช่นกัน
แถมลูกธนูก็นับว่ามีความสุดยอดมากในตัว แทบไม่มีลูกธนูชนิดใดในเกมเลยที่มีพลังโจมตีสูงกว่า 40 หน่วยแบบของเรา รวมไปถึงคุณสมบัติพิเศษในการเจาะเกราะนั่นอีกด้วย
'ลำพังแค่ลูกธนูดอกเดียว...กลับมีพลังโจมตีสูงกว่าอาวุธเลเวล 20 อีกงั้นหรอ?'
หากคิดในแง่ดี แม้ไอเท็มที่ใช้แล้วหมดไปจะมีราคาทีต่ำก็จริงอยู่ แต่ถ้าเกิดว่ามันยอดเยี่ยมจนเข้าตาคนซื้อล่ะก็ บางทีเราก็อาจทำกำไรได้ไม่น้อยเหมือนกัน
'เราไม่ควรใจร้อนด่วนได้...ต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป...ก้าวไปทีละขั้น'
ยังไงซะเราก็มีทักษะการผลิตของช่างตีเหล็กในตำนานอยู่กับตัว ไม่ว่าเราจะสร้างอะไรขึ้นมา ความสามารถของมันก็จะเพิ่มขึ้นจากเดิมทันที 10% ดังนั้น ถึงแม้เราจะผลิตลูกธนูยัฟฟ่าเหมือนกับคนอื่น แต่พลังโจมตีของลูกธนูยัฟฟ่าที่เราผลิตขึ้นจะสูงกว่า
ในมุมมองของคนซื้อแล้ว ยังไงพวกนั้นก็ต้องเลือกซื้อลูกธนูของเรามากกว่าลูกธนูยัฟฟ่าทั่วไปแน่นอน
แต่พลังโจมตีที่เพิ่มขึ้นแค่ 10% จะมากพอให้คนยอมควักเงินจ่ายเพิ่มเชียวหรือ? ก็จริงอยู่ การที่พลังโจมตีเพิ่มขึ้นมาเพียงแค่ 10% คงไม่อาจทำให้คนซื้อยอมจ่ายเพิ่มได้
ดังนั้น เราจึงต้องเพิ่มขั้นตอนในการผลิตเข้าไป เราเลือกใช้การชุบแข็ง การขึ้นรูป และการอบคืนตัวเพื่อทำให้ทักษะของเราแสดงผลกับลูกธนูอย่างเต็มที่
เราหวังให้ลูกธนูยัฟฟ่าที่ผลิตขึ้นมีคุณสมบัติสูงกว่าลูกธนูทั่วไปเกินกว่า 10% เราจึงจำเป็นต้องเพิ่มขึ้นตอนการผลิตเข้าไปให้ซับซ้อนที่สุด
แต่ทันทีที่เราผลิตสำเร็จ ความสามารถของมันกลับดีกว่าที่เราคาดไว้มาก ลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษของเรามีพลังโจมตีที่สูงกว่าลูกธนูยัฟฟ่าทั่วไปถึง 15 หน่วย แถมยังมีความสามารถในการมองข้ามเกราะป้องกันทั้งหมดของศัตรูอีกด้วย
ดังนั้น ไม่ว่าลูกธนูของเราจะมีราคาสูงแค่ไหน แต่ผู้เล่นชั้นแนวหน้าก็จำเป็นจะต้องเลือกซื้อจากเราอย่างเลี่ยงไม่ได้แน่นอน...
"อุวะฮ่าฮ่าฮ่า!!"
สุดยอดทักษะที่ได้จากคลาสผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า...
ค่าสถานะ 40 แต้มที่ได้มาจากตอนเลเวลติดลบ...
ค่าสถานะที่เพิ่มขึ้นจากการผลิตไอเท็มระดับอีปิก...
และสุดท้าย ลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษที่สามารถขายได้ในราคาสูงลิบ...
วันนี้คือวันที่ดีที่สุดในชีวิตเราอย่างไม่ต้องสงสัย...
"รู้สึกดีกว่าวันเกิดตัวเองซะอีก..."
ที่จริง...วันเกิดของเรา คนที่จำได้คงมีเพียงแค่เซฮีน้องสาวเราเท่านั้น แถมทุกปียังต้องมานั่งฟังเธอบ่นตลอดทั้งวันว่า 'พี่คิดจะนั่งอยู่เฉยๆ ที่บ้านงั้นหรอ?' หรือ 'พี่ไม่มีเพื่อนบ้างรึไง?' แต่ในปีนี้ เราจะเอาคำพูดเหล่านั้นไปพูดกับเซฮีในวันเกิดของเธอบ้าง
จึงไม่ใช่เรื่องแปลก ที่วันนี้เราจะมีความสุขมากกว่าวันเกิดอันแสนเดียวดายในปีก่อนๆ
สมิทยืนจ้องมองเราที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่งราวกับคนเสียสติ หลังจากนั้นเขาก็ยื่นลูกธนูยัฟฟ่าทั้ง 100 ดอกนั้นกลับคืนมาให้เรา
"ตอนแรกกระผมคิดว่าจะให้รางวัลตอบแทนแค่ครึ่งหนึ่ง...แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว ตัวกระผมไม่คู่ควรกับลูกธนูอันงดงามทั้ง 100 ดอกนี้เลยซักนิด ท่านเก็บพวกมันไว้เถอะ"
เห...หรือนี่จะเป็นเพราะว่าค่าความสัมพันธ์ที่ถึงขีดจำกัดกันนะ?
แต่ช่างเถอะ ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร มันก็นับว่ายอดเยี่ยมทั้งนั้น
หัวใจของเราเต้นไม่เป็นจังหวะ เราเข้าโผกอดสมิทผู้ซึ่งเป็นเหมือนกับปู่แท้ๆ ของเราอย่างไม่อาย
"คุณใจดีกับผมมาก...ถึงแม้จะเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆ...แต่ผมก็จะไม่มีวันลืมคุณเลย"
สมิทสวมกอดเรากลับพร้อมด้วยน้ำตาที่พรั่งพรูออกมา "ท่านจะไปแล้วหรือ? น่าเสียดายนัก..."
"ถ้าหากมีวาสนาต่อกัน เราคงได้พบกันอีกแน่"
"กระผมไม่อยากให้ท่านไปเลย..." สมิทจ้องมองเราด้วยใบหน้าแดงก่ำ
ประหนึ่งเป็นนกยูงตัวผู้ที่กำลังสยายแพนหางในฤดูผสมพันธ์ สมิทพยายามเหนี่ยวรั้งเราไว้ด้วยค้อนเหล็ก, แหนบเหล็ก, และกล้ามอันสมส่วนของลำตัวท่อนบน
ดูเหมือนว่าหมอนี่จะเป็นพ่อหม้ายมานาน...คงต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวไม่น้อยเลย
บางที อาจเป็นเพราะค่าความสัมพันธ์ที่ถึงขีดจำกัดกับเรา ก็เลยเปลี่ยนให้สมิทกลายเป็นพวกรักร่วมเพศมาชอบเรางั้นหรอ?...ไม่สิ บางทีหมอนี่อาจจะเป็นพวกรักร่วมเพศมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วก็ได้!
ภาพลักษณ์ที่สมิทสั่งสมมาทั้งหมดพังทะลายลงทันที เราพยายามรีบออกจากโรงตีเหล็กให้เร็วที่สุด
"งั้นผมไปก่อนนะ"
เราคว้าลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษทั้ง 100 ดอกเอาไว้และเดินออกมา ทว่า...ด้วยความเร็วการเคลื่อนที่ -100% เราจึงทำได้เพียงก้าวเท้าออกมาอย่างเชื่องช้าดั่งเต่าคลาน เมื่อสมิทเห็นดังนั้นก็รีบเข้ามาโผกอดเราไว้จากด้านหลังในทันที
"กระผมรู้ว่าท่านเองก็ไม่อยากจากกระผมไปใช่ไหม! ท่านเองก็รับรู้ได้ถึงความหลงใหลที่กระผมมีต่อท่านใช่ไหม! ท่านคือช่างตีเหล็กผู้เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์และหัวใจอันแข็งแกร่ง!"
"แต่สุดท้ายกระผมก็จำต้องละทิ้งความเห็นแก่ตัวไป...อย่างห่วงเลย กระผมจะไม่มีวันลืมท่านจนถึงวันที่นอนในโลง...ไม่สิ...ต่อให้กระผมลงไปนอนในโลง ก็จะไม่มีวันลืมท่านอย่างเด็ดขาด!"
"เจ้าบ้านี่...เลิกพูดจาชวนขนหัวลุกได้แล้วโว้ย!!"
สมิทเหมือนกับโดรันทุกประการ เราต้องถูกเอ็นพีซีเข้าใจผิดเพียงเพราะความเร็วในการเดินที่เชื่องช้าอีกครั้ง
เราพยายามสลัดสมิทให้หลุดอย่างยากลำบาก หลังจากนี้ เราต้องรีบนำลูกธนูไปขาย รีบหาคลังเก็บของ และรีบย้ายไปหมู่บ้านอื่นให้เร็วที่สุด
จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ ตอนที่ 18 - จบตอน
เอิ่มเิริ่มความเสื่อมของพระเอกอีกแล้วว เหนื่อยใจจัง 555
ReplyDeleteเอ็งเอาของไปฝากเถอะแล้วมีเงินค่อยไปถอนคืน...
ReplyDeleteปล.ขอบคุณผู้แปลครับ
ไม่ได้รั่งรอ แต่เพราะหนักเลยเดินช้า
ReplyDeleteตำนานรักเหมืองทอง ฮ่าๆ
ReplyDeleteเกือบไปแล้วเอ็ง
Npc ชาย มันจะแสดงอาการชวนขนลุกแบบนี้ทุกครั้งเลยหรือไง
ReplyDelete#ขอบคุณครับ
อ่านนี้จบไป หวดอิ้งต่อ นิยายอิ้งมีไม่กี่ตอนเอง เซ็งงงงงงงงงงงงงงง
ReplyDeleteเอิ่ม..
ReplyDeleteชอบคุณค่ะ
ReplyDeleteอะเอิ่ม
ReplyDelete55555555555. เกือบได้สร้างตำนานรักช่างตีเหล็กแล้วมั้ยล่ะ สมกับเป็นช่างในตำนานจริงๆ
ReplyDeleteนี้คือเสน่ห์ ของช่างตีเหล็กสินะ
ReplyDelete