จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 52
บางทีเราคงโง่เกินกว่าจะเข้าใจเนื้อความของจดหมายฉบับนี้ได้... มันเป็นความรู้สึกเดียวกับที่เราไม่เข้าใจในยามที่สุนัขเห่าหอน.
"เขาไปไหนแล้ว?"
ข่านค่อยๆ ตอบกลับมาอย่างใจเย็น. "เอิร์ลสไตมตัดสินจำคุกเขาเป็นเวลา 10 ปี."
บ้าฉิบ...
"เป็นไปได้ไง? ก็แร็บบิทคือคนที่ช่วยวินสตันไว้ไม่ใช่หรือ?"
"เรื่องนั้นก็ไม่ผิด, แต่การที่วินสตันต้องย่ำแย่มาเป็นเวลานาน, สาเหตุหลักคือบริษัทเมโร่. และตลอดเวลาในช่วงนั้น, แร็บบิทคือมือขวาที่คอยรับใช้พวกมัน. เอิร์ลสไตมรู้ทุกเรื่องเป็นอย่างดี, แต่เขาคิดว่ามันคงจะมากเกินไปหน่อย, ถ้าหากจะให้ลืมความผิดในอดีตทั้งหมดไป."
บัดซบ!
"เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ไงกัน..."
ไม่ใช่ว่าแร็บบิทสัญญาไว้ว่าจะช่วยให้เรารวยรึไง?... แล้วทำไมถึงไปอยู่ในคุกได้ล่ะ? เจ้าบ้าเอ้ย! ไหนบอกว่าจะทำให้เรารวย... ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้.
เมื่อข่านเห็นว่าเรากำลังรู้สึกสิ้นหวัง, เขาก็เดินเข้ามาตบที่บ่าเบาๆ. "ฉันเข้าใจความเศร้าโศกของแกดี. คนที่มีบุญคุณกลับต้องถูกจับขังคุก, แต่จงยิ้มเข้าไว้. ชีวิตคนเรายังต้องก้าวต่อไป. อย่าได้เสียใจจนย่ำอยู่กับที่นานนักล่ะ."
เห? ข่านพูดอะไร? ไม่เห็นจะเข้าใจเลย...
"ไม่... ผมไม่ได้สนใจเรื่องแร็บบิทแล้ว... แต่เดี๋ยวก่อน, ผมได้ยินมาว่าลุงเองก็ถูกจับไปด้วยเหมือนกัน... บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า?"
ข่านหัวเราะเบาๆ. "ฮะฮะ, ทำไมแกต้องเป็นห่วงฉันด้วยล่ะ? ในเมื่อคนที่ได้รับความชอกช้ำมากที่สุดก็คือตัวของแกเอง... หัวใจของแกช่างกว้างใหญ่ดั่งมหาสมุทรเสียจริง."
สีหน้าอันยิ้มแย้มของข่านต้องเศร้าลงอีกครั้ง. "ฉันได้ยินมาว่า, แกถูกพวกอัศวินสอบสวนอย่างหนัก, แต่ถึงกระนั้นแกก็ไม่คิดจะขายฉันให้พวกมันแม้แต่น้อย... นี่เป็นอีกครั้งที่ฉันรู้สึกซาบซึ้งจากใจจริง."
ข่านกำลังพูดถึงเรื่องที่ห้องสอบสวนงั้นหรือ? ที่จริงเราคิดจะบอกชื่อข่านกับพวกมันอยู่แล้ว, แต่ที่ไม่ได้พูดเพราะถูกผ้ามัดปากไว้อยู่.
เราหัวเราะตอบข่านกลับไปอย่างเคอะเขิน. "ฮะฮะ, แน่นอนอยู่แล้ว... ผมไม่มีทางขายลุงได้หรอก."
"ฮึก!... แม้จะต้องถูกทรมานอย่างแสนสาหัสก็ตามงั้นหรอ... ฮึก... กริด! ฉันมีบางสิ่งจะมอบให้แกดูแล!"
"หมายถึงอะไร?"
"โรงตีเหล็กแห่งนี้!"
"...เห?"
ข่านหมายความว่าไง? โรงตีเหล็กแห่งนี้?
'หรือว่า...'
ไม่ได้เด็ดขาด, เราห้ามคิดไปเอง, ไม่มีสิ่งใดในโลกที่เราคิดไปล่วงหน้าแล้วสมหวังสักอย่าง, ไม่เอาอีกแล้ว. เรารู้สึกสงสัย, ข่านยิ้มอย่างอบอุ่นพร้อมกับตอบกลับมาว่า. "แกปลอมเป็นผู้สืบทอดของฉันเพื่อเข้าแข่งกับบริษัทเมโร่. ดังนั้น, นับแต่นี้เป็นต้นไป, แกได้จะกลายเป็นผู้สืบทอดที่แท้จริงของฉันแล้ว. และในอนาคต, โรงตีเหล็กแห่งนี้ก็จะตกเป็นของแกแน่นอน."
"...ไม่มีทาง."
เราเคยได้ยินว่ามีผู้เล่นบางคนไปแย่งตำแหน่งงานของเอ็นพีซีมาเป็นของตนได้ก็จริง. แต่นี่นับเป็นครั้งแรกที่เราได้ยินเรื่องที่ผู้เล่นสามารถสืบทอดกิจการของเอ็นพีซีได้ด้วย. บางทีเราอาจเป็นคนแรกในซาทิสฟายก็ได้.
"ไม่ได้ล้อกันเล่นใช่ไหม?"
"ฮ่าฮ่า, ฉันเคยพูดเล่นด้วยหรือ? อย่างที่แกรู้, ตั้งแต่ลูกชายตายไป, ฉันก็ไม่มีใครให้สืบทอดกิจการได้อีก. และในไม่ช้านี้ก็คงทำงานต่อไปไม่ไหวแล้ว... หากเป็นเช่นนั้น, เมื่อไม่มีเจ้าของกิจการ, โรงตีเหล็กแห่งนี้ก็จะถูกทิ้งร้าง. ฉันไม่อยากให้ธุรกิจที่สืบทอดมารุ่นสู่รุ่นต้องหายไป. ฉันอยากให้แกสืบทอดโรงตีเหล็กแห่งนี้ต่อ. แกมีคุณสมบัติพร้อมทุกประการ, ไม่ว่าจะเป็นผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า, หรือไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่มีจิตใจงดงามน่าชื่นชม. บรรพบุรุษของฉันเองก็คงจะคิดแบบเดียวกัน. รวมไปถึงลูกชายของฉันด้วย..."
เมื่อพูดถึงลูกชายที่ตายไป, ข่านก็ตกอยู่ในภาวะซึมเศร้าอีกครั้ง.
เราไม่ได้ไม่เชื่อใจข่าน, แต่เราแค่อยากจะมั่นใจเต็มร้อยเท่านั้น.
"แค่คำพูดมันไม่พอหรอก. ร่างสัญญาขึ้นมาเลย! แล้วผมจะช่วยลุงดูแลโรงตีเหล็กแห่งนี้อย่างสุดความสามารถเอง!"
"..."
หลังจากนั้นไม่นาน, ข่านก็เขียนหนังสือสัญญาจนเสร็จ. เป็นหนังสือที่ยืนยันการถ่ายโอนกรรมสิทธิ์ของโรงตีเหล็กแห่งนี้มาให้กับเรา. ทันใดนั้นข้อความระบบก็เด้งขึ้น.
"ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย?" เราหยิกแก้มตัวเองให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้. "เจ็บ..."
เราออกแรงมากไปหน่อยจนทำให้แก้มบวมฉึ่ง. แต่เราไม่ได้กำลังฝันไป.
"นี่คือความจริง... ความจริงไม่ผิดแน่! วู้ววว~! อุวะฮ่าฮ่าฮ่า! ยอดเลย!"
เราไม่สามารถงับความดีใจเอาไว้ได้. ตึกสองคูหาแห่งนี้จะกลายเป็นของเราในอนาคตเมื่อข่านถอนตัว. ข่านยืนจ้องมองเราพร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข. "ฉันดีใจที่แกมีความสุข. ถ้าเป็นแกล่ะก็, จะต้องนำพาโรงตีเหล็กแห่งนี้ไปได้ไกลแน่."
"แน่นอน! เอาล่ะ! มาเริ่มกันเลย... เริ่มสร้างสุดยอดไอเท็มขึ้นมาให้โลกรู้ถึงความเจ๋งของโรงตีเหล็กข่านดีกันกว่า!"
"โฮ่, ความคิดไม่เลว! มีไฟขึ้นมาแล้วสินะ."
เราจะต้องแสดงให้พ่อกับแม่เห็นว่าเราสามารถหาเงินในเกมได้. เราอุทิศตนให้กับการสร้างไอเท็มจำนวนมหาศาลขึ้นในอีกหลายวันต่อมา.
เช้าถึงบ่าย, เราต้องออกไปทำงานก่อสร้าง. ส่วนตั้งแต่บ่ายจนถึงรุ่งเช้า, เราเชื่อมต่อกับซาทิสฟายและสร้างไอเท็มขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง.
"หนีไม่พ้นงานที่ต้องออกแรงจริงๆ... สงสัยเราคงได้ทำงานแบบนี้ไปจนตายแน่..."
ในหนึ่งวัน, เราจะนอนเพียง 4 ชั่วโมงเท่านั้น. ด้วยความที่มีแรงฮึดเหลือล้น, ถึงแม้จะเหนื่อยมากเท่าใด, แต่เราก็ยอมทน. เพื่อให้ได้ค่าสถานะต่างๆ และเงินจำนวนมหาศาลเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน.
...
...
...
กิลด์เซดาก้าห์นั้นมีสมาชิกทั้งหมดเพียงแค่ 17 คนเท่านั้น. แต่ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นหัวกะทิระดับสุดยอดในคลาสของตนเองทั้งสิ้น.
ในบรรดาทั้ง 17 คนนี้, จิสึกะคือหัวหน้ากิลด์ที่เริ่มจะเข้าไปสำรวจราคาไอเท็มในโรงประมูลบ่อยครั้งมากขึ้น. เป็นเพราะเธอรู้สึกติดใจในความยอดเยี่ยมของลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษที่ซื้อมาเมื่อ 2 เดือนก่อน.
ลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษนั้นถือว่าเป็นลูกธนูที่มีพลังโจมตีสูงสุดในเกม. มีคุณสมบัติสูงกว่าลูกธนูยัฟฟ่าธรรมดาถึง 2 เท่า, และยังแถมด้วยเอฟเฟคพิเศษที่ไม่สนใจพลังป้องกันของศัตรู. จิสึกะรู้สึกขนลุกซู่ในทันทีที่ได้ลองยิงมันออกไปเป็นครั้งแรก.
ทว่า, นับตั้งแต่วันนั้น, ลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษก็ไม่เคยปรากฏออกมาขายในโรงประมูลอีกเลย.
'ทำไมกันนะ?'
โดยทั่วไปแล้ว, ในแต่ละครั้งที่สร้างลูกธนู, ช่างตีเหล็กมักจะตั้งเป้าในการสร้างเอาไว้อย่างน้อยหนึ่งพันดอก. หรือในอีกความหมายหนึ่งก็คือ... มันควรจะมีลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษทั้งหมดอย่างน้อยหนึ่งพันดอกเช่นกัน. แต่ในโรงประมูลวันนั้นกลับมีขายแค่ 99 ดอกเท่านั้น.
'หรือว่า... กิลด์อื่นจะหาตัวเขาพบแล้ว?'
จิสึกะเริ่มกังวลทันที. เพราะถ้าหากช่างตีเหล็กคนนั้นต้องตกไปเป็นของกิลด์อื่นจริง, ไอเท็มระดับสูงที่เธอคาดว่าจะได้ใช้ก็ต้องสลายไปในอากาศ.
"นั่นไง... จิสึกะล่ะ"
"โว้ว, แม้เจ้า, ดูหุ่นของเธอสิ."
"ลองจีบดูดีมั้ยนะ?"
"อย่าหาว่าฉันไม่เตือนก็แล้วกัน."
ไม่ว่าจะไปที่ใด, จิสึกะก็มักจะตกเป็นเป้าสายตาอยู่เสมอ. ผิวสีแทนที่แสนเรียบเนียน, กับรูปร่างเว้าโค้งอันสมส่วน, ไม่ว่าชายใดได้เห็นเป็นต้องละลายกันทุกคน. ยังมีผู้ชายอีกบางกลุ่มที่มุ่งเป้าความสนใจไปกับริมฝีปากอันอวบอิ่มและดวงตาอันคมกริบ.
จิสึกะพยายามจะไม่สนใจคนพวกนั้น, แต่บางครั้งมันก็มากเกินไป. ผู้เล่นจำนวนมากได้ทยอยมารวมตัวกันที่โรงประมูลเพียงเพราะได้ยินว่าจิสึกะมานี่ที่. ตัวเธอที่อยู่ด้านในโรงประมูลจึงรู้สึกอึดอัดเป็นที่สุด.
"หลีกทางหน่อยได้มั้ย?"
ดวงตาทรงพระจันทร์เสี้ยวจ้องเขม็งไปยังกลุ่มผู้ชายที่ขวางทางอยู่. ถึงเธอจะงดงามเพียงใด, แต่ด้วยนิสัยอันก้าวร้าวดุดันก็ทำให้เหมือนกับมีกำแพงใสๆ ที่มองไม่เห็นขวางกั้นไม่ให้ผู้อื่นเข้าใกล้. ในที่สุด, กลุ่มผู้เล่นชายก็ต้องยอมหลีกทางให้แต่โดยดี. เธอจึงรีบเดินออกมาจากโรงประมูลอย่างรวดเร็ว.
จิสึกะเรียกคีย์บอร์ดโฮโลแกรมขึ้นมาพร้อมกับพิมพ์ข้อความลงไปในช่องสนทนากิลด์.
หน้าต่างสนทนากิลด์.
{ ถ้ายังหาช่างตีเหล็กคนนั้นไม่เจอภายในเดือนนี้, พวกนายทุกคนได้เจอการฝึกนรกแน่! }
{ โว้วเยี่ยมเลย! รอผมก่อนนะ, การฝึกนรกเอ๋ย! }
{ เรกัส! อย่าปากเสียน่า! มันมีเหตุผลที่ถูกเรียกว่าฝึกนรกอยู่.}
{ หัวหน้า, เอาตรงๆ เลยนะ, มันแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะให้หาคนในซาทิสฟายด้วยข้อมูลน้อยนิดแบบนั้น. คุณรู้รึเปล่าว่าเกมนี้มีผู้เล่นเท่าไร? }
{ หาไม่เจอหรอกน่า... }
{ เห็นด้วยทุกประการ. }
สมาชิกกิลด์เริ่มโอดโอย. แต่จิสึกะก็ตอบโต้กลับไปในทันที.
{ กิลด์เล็กๆ ที่เต็มไปด้วยหัวกะทิอย่างพวกเราจำเป็นต้องแข็งแกร่งขึ้นเพื่อแสดงให้โลกเห็น. พวกเราต้องการช่างตีเหล็กเพื่อยกระดับความแข็งแกร่งของทุกคน! ดังนั้น, ช่วยฉันหาเขาด้วยเถอะนะ.}
{ เข้าใจแล้ว. ผมจะพยายามอย่างเต็มที่. }
{ เฮ้! ฉันมีไอเดียว่ะ! พวกเราน่าจะเดิมพันกันหน่อยเป็นไง. ลงเงินคนละ 100 เหรียญทอง, ใครก็ตามที่หาพบจะได้เงินทั้งหมดไป!}
{ อะไรนะ? 1,600 เหรียญทองงั้นหรอ? ก็เอาเซ่! }
ในยามปรกติ, จิสึกะคือหญิงแกร่งที่ไม่ยอมคนง่ายๆ. การที่เธอมา 'ขอร้อง' ในลักษณะนี้ย่อมหมายความว่ามันเป็นเรื่องเร่งด่วนอย่างแท้จริง. สมาชิกภายในกิลด์จึงเกิดแรงฮึดขึ้นมาทันที.
ทว่า, มีเพียงเรกัสเท่านั้นที่ไม่ได้คิดเช่นนั้น
{ แต่ผมอยากฝึกมากกว่านะ... }
{ นายอยู่ไหน, เรกัส? ^^ }
คนอย่างจิสึกะใช้อีโมติค่อน!! สมาชิกกิลด์เห็นดังนั้นต่างก็คิดออกมาในใจอย่างพร้อมเพรียงกัน.
'หัวหน้าโกรธแล้ว.'
'เรกัสตายแน่.'
ทันใดนั้นเอง, หน้าต่างข้อความกิลด์ก็ได้ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ.
เป็นการปรากฏตัวของแวนท์เนอร์, ชายผู้ที่พึ่งสามารถไต่ขึ้นไปเป็นอันดับ 1 ของคลาสอัศวินผู้พิทักษ์ได้สำเร็จเมื่อ 5 วันก่อน.
{ หวัดดี, แวนท์เนอร์. }
{ เฮ้, นี่นายหลับไปถึง 7 ชั่วโมงเลยหรอ? จะไม่ขี้เกียจไปหน่อยรึไง? เดี๋ยวอันดับก็โดนแย่งหรอก. }
{ ฉันเห็นบางสิ่งที่น่าสนใจในอินเทอเน็ต. ที่มาสายก็เพราะฉันมัวแต่หาข้อมูลในเรื่องนั้น. พวกนายรู้จักสถานที่ที่ชื่อวินสตันรึเปล่า? }
{ หมู่บ้านหนึ่งในดินแดนตอนเหนือของอาณาจักรอีเทอนัลรึ? }
{ อา~~ที่นั่นเองหรือ? เคยผ่านไปครั้งหนึ่งในตอนที่ไปหมู่บ้านไบรัน. ว่าแต่มีอะไรล่ะ? }
{ มีการแข่งขันสร้างไอเท็มขึ้นที่นั่น. ผู้เล่นบางคนเล่าว่า, หนึ่งในช่างตีเหล็กที่เข้าแข่งสามารถสร้างมีดสั้นระดับอีปิกได้ภายในระยะเวลาไม่ถึง 3 ชั่วโมง. }
{ เป็นผู้เล่นหรอ? ไม่ใช่เอ็นพีซีแน่นะ? }
{ ใช่, ผู้เล่น. }
{ นั่นแหละ! ต้องเป็นคนนั้นแน่! }
{ พบเบาะแสช่างตีเหล็กปริศนาแล้ว! }
{ ยอดเลย! }
สมาชิกกิลด์ต่างตื่นเต้นขึ้นมาทันที. ช่างตีเหล็กที่สามารถสร้างไอเท็มระดับอีปิกได้ภายในระยะเวลาไม่ถึง 3 ชั่วโมงงั้นหรือ... แม้แต่ผู้เล่นช่างตีเหล็กอันดับ 1 อย่างแพนเมียร์ก็ยังทำแบบนี้ไม่ได้เลย.
จิสึกะรีบออกคำสั่งทันที.
{ ทุกคนรีบมุ่งหน้าไปยังวินสตันซะ! นับแต่นี้ไป, พวกเราจะจับตามองวินสตันทุกฝีก้าว! }
{ รับทราบ! }
{ วินสตันเลยหรอ... ฉันคงใช้เวลาประมาน 3 วันกว่าจะไปถึงเลยนะ... }
{ ของฉันหนึ่งอาทิตย์. }
{ ...ใครก็ตามที่มาถึงเป็นคนสุดท้าย, เตรียมเจอดีได้เลย. แล้วก็เรกัส, ถ้านายไม่มาถึงภายในครึ่งวัน, ฉันเอานายตายแน่ ^^ }
{ หะ--หัวหน้า! ผมยังอยู่ที่รัฐเบิร์นส์อยู่เลย! ต่อให้ขี่ม้าทั้งวันทั้งคืนก็ยังต้องใช้เวลานานถึง 2 วันเต็ม. }
{ ก็ไม่ต้องขี่ม้าสิ, วิ่งมาซะ! ถ้าเป็นความเร็วของนายคงมาถึงได้ภายใน 1 วันใช่มั้ยล่ะ? }
{ อะ--โอ้ว! แล้วถ้าผมไปไม่ทันล่ะ? }
{ ฉันจะฆ่านาย, ถ้านายมาไม่ถึงภายในครึ่งวัน. }
{ แล้วผมจะทำยังไงดีเนี่ย? }
สมาชิกกิลด์เซดาก้าห์เริ่มมารวมตัวกันที่เมืองวินสตันแล้ว.
"เขาไปไหนแล้ว?"
ข่านค่อยๆ ตอบกลับมาอย่างใจเย็น. "เอิร์ลสไตมตัดสินจำคุกเขาเป็นเวลา 10 ปี."
บ้าฉิบ...
"เป็นไปได้ไง? ก็แร็บบิทคือคนที่ช่วยวินสตันไว้ไม่ใช่หรือ?"
"เรื่องนั้นก็ไม่ผิด, แต่การที่วินสตันต้องย่ำแย่มาเป็นเวลานาน, สาเหตุหลักคือบริษัทเมโร่. และตลอดเวลาในช่วงนั้น, แร็บบิทคือมือขวาที่คอยรับใช้พวกมัน. เอิร์ลสไตมรู้ทุกเรื่องเป็นอย่างดี, แต่เขาคิดว่ามันคงจะมากเกินไปหน่อย, ถ้าหากจะให้ลืมความผิดในอดีตทั้งหมดไป."
บัดซบ!
"เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ไงกัน..."
ไม่ใช่ว่าแร็บบิทสัญญาไว้ว่าจะช่วยให้เรารวยรึไง?... แล้วทำไมถึงไปอยู่ในคุกได้ล่ะ? เจ้าบ้าเอ้ย! ไหนบอกว่าจะทำให้เรารวย... ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้.
เมื่อข่านเห็นว่าเรากำลังรู้สึกสิ้นหวัง, เขาก็เดินเข้ามาตบที่บ่าเบาๆ. "ฉันเข้าใจความเศร้าโศกของแกดี. คนที่มีบุญคุณกลับต้องถูกจับขังคุก, แต่จงยิ้มเข้าไว้. ชีวิตคนเรายังต้องก้าวต่อไป. อย่าได้เสียใจจนย่ำอยู่กับที่นานนักล่ะ."
เห? ข่านพูดอะไร? ไม่เห็นจะเข้าใจเลย...
"ไม่... ผมไม่ได้สนใจเรื่องแร็บบิทแล้ว... แต่เดี๋ยวก่อน, ผมได้ยินมาว่าลุงเองก็ถูกจับไปด้วยเหมือนกัน... บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า?"
ข่านหัวเราะเบาๆ. "ฮะฮะ, ทำไมแกต้องเป็นห่วงฉันด้วยล่ะ? ในเมื่อคนที่ได้รับความชอกช้ำมากที่สุดก็คือตัวของแกเอง... หัวใจของแกช่างกว้างใหญ่ดั่งมหาสมุทรเสียจริง."
สีหน้าอันยิ้มแย้มของข่านต้องเศร้าลงอีกครั้ง. "ฉันได้ยินมาว่า, แกถูกพวกอัศวินสอบสวนอย่างหนัก, แต่ถึงกระนั้นแกก็ไม่คิดจะขายฉันให้พวกมันแม้แต่น้อย... นี่เป็นอีกครั้งที่ฉันรู้สึกซาบซึ้งจากใจจริง."
ข่านกำลังพูดถึงเรื่องที่ห้องสอบสวนงั้นหรือ? ที่จริงเราคิดจะบอกชื่อข่านกับพวกมันอยู่แล้ว, แต่ที่ไม่ได้พูดเพราะถูกผ้ามัดปากไว้อยู่.
เราหัวเราะตอบข่านกลับไปอย่างเคอะเขิน. "ฮะฮะ, แน่นอนอยู่แล้ว... ผมไม่มีทางขายลุงได้หรอก."
"ฮึก!... แม้จะต้องถูกทรมานอย่างแสนสาหัสก็ตามงั้นหรอ... ฮึก... กริด! ฉันมีบางสิ่งจะมอบให้แกดูแล!"
"หมายถึงอะไร?"
"โรงตีเหล็กแห่งนี้!"
"...เห?"
ข่านหมายความว่าไง? โรงตีเหล็กแห่งนี้?
'หรือว่า...'
ไม่ได้เด็ดขาด, เราห้ามคิดไปเอง, ไม่มีสิ่งใดในโลกที่เราคิดไปล่วงหน้าแล้วสมหวังสักอย่าง, ไม่เอาอีกแล้ว. เรารู้สึกสงสัย, ข่านยิ้มอย่างอบอุ่นพร้อมกับตอบกลับมาว่า. "แกปลอมเป็นผู้สืบทอดของฉันเพื่อเข้าแข่งกับบริษัทเมโร่. ดังนั้น, นับแต่นี้เป็นต้นไป, แกได้จะกลายเป็นผู้สืบทอดที่แท้จริงของฉันแล้ว. และในอนาคต, โรงตีเหล็กแห่งนี้ก็จะตกเป็นของแกแน่นอน."
"...ไม่มีทาง."
เราเคยได้ยินว่ามีผู้เล่นบางคนไปแย่งตำแหน่งงานของเอ็นพีซีมาเป็นของตนได้ก็จริง. แต่นี่นับเป็นครั้งแรกที่เราได้ยินเรื่องที่ผู้เล่นสามารถสืบทอดกิจการของเอ็นพีซีได้ด้วย. บางทีเราอาจเป็นคนแรกในซาทิสฟายก็ได้.
"ไม่ได้ล้อกันเล่นใช่ไหม?"
"ฮ่าฮ่า, ฉันเคยพูดเล่นด้วยหรือ? อย่างที่แกรู้, ตั้งแต่ลูกชายตายไป, ฉันก็ไม่มีใครให้สืบทอดกิจการได้อีก. และในไม่ช้านี้ก็คงทำงานต่อไปไม่ไหวแล้ว... หากเป็นเช่นนั้น, เมื่อไม่มีเจ้าของกิจการ, โรงตีเหล็กแห่งนี้ก็จะถูกทิ้งร้าง. ฉันไม่อยากให้ธุรกิจที่สืบทอดมารุ่นสู่รุ่นต้องหายไป. ฉันอยากให้แกสืบทอดโรงตีเหล็กแห่งนี้ต่อ. แกมีคุณสมบัติพร้อมทุกประการ, ไม่ว่าจะเป็นผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า, หรือไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่มีจิตใจงดงามน่าชื่นชม. บรรพบุรุษของฉันเองก็คงจะคิดแบบเดียวกัน. รวมไปถึงลูกชายของฉันด้วย..."
เมื่อพูดถึงลูกชายที่ตายไป, ข่านก็ตกอยู่ในภาวะซึมเศร้าอีกครั้ง.
เราไม่ได้ไม่เชื่อใจข่าน, แต่เราแค่อยากจะมั่นใจเต็มร้อยเท่านั้น.
"แค่คำพูดมันไม่พอหรอก. ร่างสัญญาขึ้นมาเลย! แล้วผมจะช่วยลุงดูแลโรงตีเหล็กแห่งนี้อย่างสุดความสามารถเอง!"
"..."
หลังจากนั้นไม่นาน, ข่านก็เขียนหนังสือสัญญาจนเสร็จ. เป็นหนังสือที่ยืนยันการถ่ายโอนกรรมสิทธิ์ของโรงตีเหล็กแห่งนี้มาให้กับเรา. ทันใดนั้นข้อความระบบก็เด้งขึ้น.
[ ท่านได้รับตำแหน่ง 'ผู้สืบทอดโรงตีเหล็ก' ]
[ ตำแหน่งผู้สืบทอดโรงตีเหล็ก ]
สถานะทางสังคมของท่านจะเทียบเท่ากับเจ้าของโรงตีเหล็กตัวจริงอย่างข่าน.
"ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย?" เราหยิกแก้มตัวเองให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้. "เจ็บ..."
เราออกแรงมากไปหน่อยจนทำให้แก้มบวมฉึ่ง. แต่เราไม่ได้กำลังฝันไป.
"นี่คือความจริง... ความจริงไม่ผิดแน่! วู้ววว~! อุวะฮ่าฮ่าฮ่า! ยอดเลย!"
เราไม่สามารถงับความดีใจเอาไว้ได้. ตึกสองคูหาแห่งนี้จะกลายเป็นของเราในอนาคตเมื่อข่านถอนตัว. ข่านยืนจ้องมองเราพร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข. "ฉันดีใจที่แกมีความสุข. ถ้าเป็นแกล่ะก็, จะต้องนำพาโรงตีเหล็กแห่งนี้ไปได้ไกลแน่."
"แน่นอน! เอาล่ะ! มาเริ่มกันเลย... เริ่มสร้างสุดยอดไอเท็มขึ้นมาให้โลกรู้ถึงความเจ๋งของโรงตีเหล็กข่านดีกันกว่า!"
"โฮ่, ความคิดไม่เลว! มีไฟขึ้นมาแล้วสินะ."
เราจะต้องแสดงให้พ่อกับแม่เห็นว่าเราสามารถหาเงินในเกมได้. เราอุทิศตนให้กับการสร้างไอเท็มจำนวนมหาศาลขึ้นในอีกหลายวันต่อมา.
เช้าถึงบ่าย, เราต้องออกไปทำงานก่อสร้าง. ส่วนตั้งแต่บ่ายจนถึงรุ่งเช้า, เราเชื่อมต่อกับซาทิสฟายและสร้างไอเท็มขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง.
"หนีไม่พ้นงานที่ต้องออกแรงจริงๆ... สงสัยเราคงได้ทำงานแบบนี้ไปจนตายแน่..."
ในหนึ่งวัน, เราจะนอนเพียง 4 ชั่วโมงเท่านั้น. ด้วยความที่มีแรงฮึดเหลือล้น, ถึงแม้จะเหนื่อยมากเท่าใด, แต่เราก็ยอมทน. เพื่อให้ได้ค่าสถานะต่างๆ และเงินจำนวนมหาศาลเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน.
...
...
...
กิลด์เซดาก้าห์นั้นมีสมาชิกทั้งหมดเพียงแค่ 17 คนเท่านั้น. แต่ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นหัวกะทิระดับสุดยอดในคลาสของตนเองทั้งสิ้น.
ในบรรดาทั้ง 17 คนนี้, จิสึกะคือหัวหน้ากิลด์ที่เริ่มจะเข้าไปสำรวจราคาไอเท็มในโรงประมูลบ่อยครั้งมากขึ้น. เป็นเพราะเธอรู้สึกติดใจในความยอดเยี่ยมของลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษที่ซื้อมาเมื่อ 2 เดือนก่อน.
ลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษนั้นถือว่าเป็นลูกธนูที่มีพลังโจมตีสูงสุดในเกม. มีคุณสมบัติสูงกว่าลูกธนูยัฟฟ่าธรรมดาถึง 2 เท่า, และยังแถมด้วยเอฟเฟคพิเศษที่ไม่สนใจพลังป้องกันของศัตรู. จิสึกะรู้สึกขนลุกซู่ในทันทีที่ได้ลองยิงมันออกไปเป็นครั้งแรก.
ทว่า, นับตั้งแต่วันนั้น, ลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษก็ไม่เคยปรากฏออกมาขายในโรงประมูลอีกเลย.
'ทำไมกันนะ?'
โดยทั่วไปแล้ว, ในแต่ละครั้งที่สร้างลูกธนู, ช่างตีเหล็กมักจะตั้งเป้าในการสร้างเอาไว้อย่างน้อยหนึ่งพันดอก. หรือในอีกความหมายหนึ่งก็คือ... มันควรจะมีลูกธนูยัฟฟ่ารุ่นพิเศษทั้งหมดอย่างน้อยหนึ่งพันดอกเช่นกัน. แต่ในโรงประมูลวันนั้นกลับมีขายแค่ 99 ดอกเท่านั้น.
'หรือว่า... กิลด์อื่นจะหาตัวเขาพบแล้ว?'
จิสึกะเริ่มกังวลทันที. เพราะถ้าหากช่างตีเหล็กคนนั้นต้องตกไปเป็นของกิลด์อื่นจริง, ไอเท็มระดับสูงที่เธอคาดว่าจะได้ใช้ก็ต้องสลายไปในอากาศ.
"นั่นไง... จิสึกะล่ะ"
"โว้ว, แม้เจ้า, ดูหุ่นของเธอสิ."
"ลองจีบดูดีมั้ยนะ?"
"อย่าหาว่าฉันไม่เตือนก็แล้วกัน."
ไม่ว่าจะไปที่ใด, จิสึกะก็มักจะตกเป็นเป้าสายตาอยู่เสมอ. ผิวสีแทนที่แสนเรียบเนียน, กับรูปร่างเว้าโค้งอันสมส่วน, ไม่ว่าชายใดได้เห็นเป็นต้องละลายกันทุกคน. ยังมีผู้ชายอีกบางกลุ่มที่มุ่งเป้าความสนใจไปกับริมฝีปากอันอวบอิ่มและดวงตาอันคมกริบ.
จิสึกะพยายามจะไม่สนใจคนพวกนั้น, แต่บางครั้งมันก็มากเกินไป. ผู้เล่นจำนวนมากได้ทยอยมารวมตัวกันที่โรงประมูลเพียงเพราะได้ยินว่าจิสึกะมานี่ที่. ตัวเธอที่อยู่ด้านในโรงประมูลจึงรู้สึกอึดอัดเป็นที่สุด.
"หลีกทางหน่อยได้มั้ย?"
ดวงตาทรงพระจันทร์เสี้ยวจ้องเขม็งไปยังกลุ่มผู้ชายที่ขวางทางอยู่. ถึงเธอจะงดงามเพียงใด, แต่ด้วยนิสัยอันก้าวร้าวดุดันก็ทำให้เหมือนกับมีกำแพงใสๆ ที่มองไม่เห็นขวางกั้นไม่ให้ผู้อื่นเข้าใกล้. ในที่สุด, กลุ่มผู้เล่นชายก็ต้องยอมหลีกทางให้แต่โดยดี. เธอจึงรีบเดินออกมาจากโรงประมูลอย่างรวดเร็ว.
จิสึกะเรียกคีย์บอร์ดโฮโลแกรมขึ้นมาพร้อมกับพิมพ์ข้อความลงไปในช่องสนทนากิลด์.
หน้าต่างสนทนากิลด์.
{ ถ้ายังหาช่างตีเหล็กคนนั้นไม่เจอภายในเดือนนี้, พวกนายทุกคนได้เจอการฝึกนรกแน่! }
{ โว้วเยี่ยมเลย! รอผมก่อนนะ, การฝึกนรกเอ๋ย! }
{ เรกัส! อย่าปากเสียน่า! มันมีเหตุผลที่ถูกเรียกว่าฝึกนรกอยู่.}
{ หัวหน้า, เอาตรงๆ เลยนะ, มันแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะให้หาคนในซาทิสฟายด้วยข้อมูลน้อยนิดแบบนั้น. คุณรู้รึเปล่าว่าเกมนี้มีผู้เล่นเท่าไร? }
{ หาไม่เจอหรอกน่า... }
{ เห็นด้วยทุกประการ. }
สมาชิกกิลด์เริ่มโอดโอย. แต่จิสึกะก็ตอบโต้กลับไปในทันที.
{ กิลด์เล็กๆ ที่เต็มไปด้วยหัวกะทิอย่างพวกเราจำเป็นต้องแข็งแกร่งขึ้นเพื่อแสดงให้โลกเห็น. พวกเราต้องการช่างตีเหล็กเพื่อยกระดับความแข็งแกร่งของทุกคน! ดังนั้น, ช่วยฉันหาเขาด้วยเถอะนะ.}
{ เข้าใจแล้ว. ผมจะพยายามอย่างเต็มที่. }
{ เฮ้! ฉันมีไอเดียว่ะ! พวกเราน่าจะเดิมพันกันหน่อยเป็นไง. ลงเงินคนละ 100 เหรียญทอง, ใครก็ตามที่หาพบจะได้เงินทั้งหมดไป!}
{ อะไรนะ? 1,600 เหรียญทองงั้นหรอ? ก็เอาเซ่! }
ในยามปรกติ, จิสึกะคือหญิงแกร่งที่ไม่ยอมคนง่ายๆ. การที่เธอมา 'ขอร้อง' ในลักษณะนี้ย่อมหมายความว่ามันเป็นเรื่องเร่งด่วนอย่างแท้จริง. สมาชิกภายในกิลด์จึงเกิดแรงฮึดขึ้นมาทันที.
ทว่า, มีเพียงเรกัสเท่านั้นที่ไม่ได้คิดเช่นนั้น
{ แต่ผมอยากฝึกมากกว่านะ... }
{ นายอยู่ไหน, เรกัส? ^^ }
คนอย่างจิสึกะใช้อีโมติค่อน!! สมาชิกกิลด์เห็นดังนั้นต่างก็คิดออกมาในใจอย่างพร้อมเพรียงกัน.
'หัวหน้าโกรธแล้ว.'
'เรกัสตายแน่.'
ทันใดนั้นเอง, หน้าต่างข้อความกิลด์ก็ได้ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ.
[ ผู้เล่นแวนท์เนอร์ล็อคอินเข้ามาในเกม. ]
เป็นการปรากฏตัวของแวนท์เนอร์, ชายผู้ที่พึ่งสามารถไต่ขึ้นไปเป็นอันดับ 1 ของคลาสอัศวินผู้พิทักษ์ได้สำเร็จเมื่อ 5 วันก่อน.
{ หวัดดี, แวนท์เนอร์. }
{ เฮ้, นี่นายหลับไปถึง 7 ชั่วโมงเลยหรอ? จะไม่ขี้เกียจไปหน่อยรึไง? เดี๋ยวอันดับก็โดนแย่งหรอก. }
{ ฉันเห็นบางสิ่งที่น่าสนใจในอินเทอเน็ต. ที่มาสายก็เพราะฉันมัวแต่หาข้อมูลในเรื่องนั้น. พวกนายรู้จักสถานที่ที่ชื่อวินสตันรึเปล่า? }
{ หมู่บ้านหนึ่งในดินแดนตอนเหนือของอาณาจักรอีเทอนัลรึ? }
{ อา~~ที่นั่นเองหรือ? เคยผ่านไปครั้งหนึ่งในตอนที่ไปหมู่บ้านไบรัน. ว่าแต่มีอะไรล่ะ? }
{ มีการแข่งขันสร้างไอเท็มขึ้นที่นั่น. ผู้เล่นบางคนเล่าว่า, หนึ่งในช่างตีเหล็กที่เข้าแข่งสามารถสร้างมีดสั้นระดับอีปิกได้ภายในระยะเวลาไม่ถึง 3 ชั่วโมง. }
{ เป็นผู้เล่นหรอ? ไม่ใช่เอ็นพีซีแน่นะ? }
{ ใช่, ผู้เล่น. }
{ นั่นแหละ! ต้องเป็นคนนั้นแน่! }
{ พบเบาะแสช่างตีเหล็กปริศนาแล้ว! }
{ ยอดเลย! }
สมาชิกกิลด์ต่างตื่นเต้นขึ้นมาทันที. ช่างตีเหล็กที่สามารถสร้างไอเท็มระดับอีปิกได้ภายในระยะเวลาไม่ถึง 3 ชั่วโมงงั้นหรือ... แม้แต่ผู้เล่นช่างตีเหล็กอันดับ 1 อย่างแพนเมียร์ก็ยังทำแบบนี้ไม่ได้เลย.
จิสึกะรีบออกคำสั่งทันที.
{ ทุกคนรีบมุ่งหน้าไปยังวินสตันซะ! นับแต่นี้ไป, พวกเราจะจับตามองวินสตันทุกฝีก้าว! }
{ รับทราบ! }
{ วินสตันเลยหรอ... ฉันคงใช้เวลาประมาน 3 วันกว่าจะไปถึงเลยนะ... }
{ ของฉันหนึ่งอาทิตย์. }
{ ...ใครก็ตามที่มาถึงเป็นคนสุดท้าย, เตรียมเจอดีได้เลย. แล้วก็เรกัส, ถ้านายไม่มาถึงภายในครึ่งวัน, ฉันเอานายตายแน่ ^^ }
{ หะ--หัวหน้า! ผมยังอยู่ที่รัฐเบิร์นส์อยู่เลย! ต่อให้ขี่ม้าทั้งวันทั้งคืนก็ยังต้องใช้เวลานานถึง 2 วันเต็ม. }
{ ก็ไม่ต้องขี่ม้าสิ, วิ่งมาซะ! ถ้าเป็นความเร็วของนายคงมาถึงได้ภายใน 1 วันใช่มั้ยล่ะ? }
{ อะ--โอ้ว! แล้วถ้าผมไปไม่ทันล่ะ? }
{ ฉันจะฆ่านาย, ถ้านายมาไม่ถึงภายในครึ่งวัน. }
{ แล้วผมจะทำยังไงดีเนี่ย? }
สมาชิกกิลด์เซดาก้าห์เริ่มมารวมตัวกันที่เมืองวินสตันแล้ว.
เหอะๆ แล้วก็อิกริดคลาดกับเขา อดรวยอีก แล้วไม่เอามีดไปขายไหว่า
ReplyDeleteต้องมีเหตุการณ์อะไรสักอย่างมาขัดลาภอีกแหง
ReplyDeleteจะได้เข้ากิลไหม เดาว่า น่าจะได้แต่คงมีเรื่องก่อน
ReplyDeleteอย่างว่าแต่บางที ที่มึงโง่เลย
ReplyDeleteมึงเป็นอย่างนั้นมาตลอดไม่ใช่หรอ