จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 70

     "หน้าต่างสถานะ"

ชื่อตัวละคร : กริด
เลเวล : 83
ค่าประสบการณ์ : 331,400/2,298,000
คลาส : ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า
* เมื่อสร้างไอเท็ม  มีโอกาสได้รับค่าสถานะพิเศษเพิ่มขึ้น
* เมื่อเสริมพลังไอเท็ม  มีโอกาสสำเร็จมากขึ้น
* สามารถสวมใส่ไอเท็มทุกชิ้นภายในเกมได้โดยไม่สนใจเงื่อนไข  แต่จะมีผลข้างเคียงขึ้นอยู่ระดับของไอเท็มที่สวมใส่นั้นๆ
...
สมญานาม :  ผู้ที่จะกลายเป็นตำนาน
* สถานะผิดปรกติไม่ส่งผลกับท่านเท่าที่ควร
* เมื่อพลังชีวิตหมดลง   ท่านจะยังไม่ตายในทันที
* เป็นที่ยอมรับของผู้คนได้ง่ายขึ้น
...
สมญานาม : ผู้สร้างไอเท็มเกรดยูนีคคนแรก
* ค่าความชำนาญ +200 แต้ม.
...
สมญานาม : ผู้รังสรรค์ไอเท็มเกรดเลเจนดารีหนึ่งเดียวของโลก
* ค่าความชำนาญ +350 แต้ม.
...
สมญานาม : ผู้สังหารอัศวิน
* ค่าความอดทน +100 แต้ม,  ค่าพละกำลัม +30 แต้ม.
...
สมญานาม : สาวกแห่งความเที่ยงธรรม
* ค่าสถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 10 แต้ม.
* ทักษะติดตัว 'ความกล้าหาญที่ยากจะหาผู้ใดเปรียบ'.
...
พลังชีวิต: 7,886/7,886     มานา: 522/522
พละกำลัง:  679,  ความอดทน: 517,  ความว่องไว: 202
สติปัญญา: 174,  ความชำนาญ: 844,  ความพากเพียร: 198
ความเยือกเย็น: 149,  ความทรหด: 168,  ความหยิ่งทระนง: 149
วิสัยทัศน์:  149,  ความกล้าหาญ: 93
ค่าสถานะคงเหลือ : 0 แต้ม
น้ำหนักสัมภาระ:  842/11,660

       ผ่านไปสามวัน เลเวลของเราพุ่งกระฉูดจากการล่าออร์คน้ำแข็งเพียงอย่างเดียว วันแรกที่มา เลเวลของเรา 45 จนถึงตอนนี้ เลเวลของเรากลายเป็น 83 แล้ว

       "3 วัน...เลเวล 83 ภายใน 3 วันเท่านั้น..."     

       เดิมที เราใช้เวลาหนึ่งปีเต็ม ในการเล่นนักรบให้ถึงเลเวล 80 แม้จะเป็นเพราะเราไม่ค่อยฉลาด และทุนรอนก็ไม่ค่อยมี แต่สมัยนั้น เรากลับเอาแต่โทษว่าเป็นความผิดของระบบเกม

       ทว่า เราคนเดิม กลับสามารถเลื่อนจาก 45 เป็น 83 ได้ในสามวันเท่านั้น เป็นเรื่องที่ฟังดูไม่น่าเชื่อเลยสักนิด

       "ในอดีต เราไม่ได้เล่นเกมนี้อย่างจริงจัง...หรือเป็นเพราะว่า...คลาสในตอนนี้มันโกงเกินไป..." เราสรุปเอาอย่างลวกๆ ว่า เป็นเพราะเมื่อก่อนไม่ได้ตั้งใจเล่น "แต่ลองมาคิดดู ต่อให้มีเงินมากขนาดไหน การจะเลเวล 1 ถึง 100 ก็ยังต้องใช้เวลาอย่างต่ำ 1 เดือนเต็ม แต่เรากลับเพิ่ม 38 เลเวลได้ใน 3 วันเท่านั้น"

       เราเปิดกระเป๋าสัมภาระดูพร้อมกับยิ้มอย่างพอใจ กลิ่นของเงินหอมหวลเสมอ กระเป๋าสัมภาระในตอนนี้ล้วนเต็มไปด้วย แผ่นหนังออร์คน้ำแข็ง 40 ผืน อัญมนีเก่า 60 เม็ด ขวานเล็กที่ชำรุด คันธนู และเกล็ดซิลฟิด 3 ชิ้น

       "ได้มาทั้งหมด 580 เหรียญทอง...ไม่เลวเลย"

       ท่ามกลางความพึงพอใจ ก็ยังมีอยู่สิ่งหนึ่งที่น่าหงุดหงิด

       "ทำไมเกล็ดของซิลฟิดถึงดรอปมาแค่สามเองนะ..."

       เราเพลิดเพลินกับการฆ่าออร์คน้ำแข็ง จนลืมวัตถุประสงค์หลักไปหมดสิ้น เรามาที่นี่เพื่อรวบรวมเกล็ดซิลฟิด...แต่ตอนนี้กลับมีเพียงสามชิ้นเท่านั้น จากการล่าสามวันเต็ม...

       "ฆ่าออร์คเกินกว่า 80 ตัวไปแล้วนะ แต่ดรอปมาแค่สามชิ้นเองหรือ..."

       หมายความว่า โอกาสดรอปเกล็ดซิลฟิดจะต้องต่ำมาก!  ทันใดนั้น ฮิวรอยก็ส่งเสียงทักทายจากด้านหลัง

       "สวัสดี กริด"

       เรารู้อยู่แล้ว ว่าฮิวรอยแอบดูมาสักพัก จึงไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไร

       "อา...มาแล้วหรอ"

       "เอ๋...กริด! นี่หัวคุณไปกระแทกอะไรมารึเปล่า"

       "หมายความว่าไง..."

       "มันไม่แปลกไปหน่อยหรอ...ก็ทุกที่คุณจะเอาแต่ด่าผมแรงๆ และไล่กลับไป"

       "อ้อ...จริงด้วยสินะ ถ้างั้นจะให้ทำยังไง ให้เริ่มด่าตอนนี้เลยดีมั้ย..."

       ฮิวรอยส่ายศีรษะเล็กน้อย "ไม่ ผมไม่ได้ต้องการเช่นนั้น แบบนี้ดีกว่าเยอะ ผมดีใจที่คุณยอมรับผมเสียที"

       ฮิวรอยเกาหัวแกร่กๆ และหัวเราะ

       ตั้งแต่เริ่มแรกจนถึงเมื่อไม่นานมานี้ ในสายตาเรา ฮิวรอยดูไม่ต่างอะไรกันคนที่เสียสติไปแล้ว จึงไม่อยากไปเสวนาด้วยเท่าไร

       แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เป็นเพราะสมญานามสาวกแห่งความเที่ยงธรรมที่ได้มาจากการช่วยเหลือฮิวรอย เราจึงแข็งแกร่งขึ้นจนสามารถล่าออร์คน้ำแข็งได้ง่ายดายขนาดนี้

       เราตัดสินใจที่จะเลิกเมินฮิวรอย โดยเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน

       "ฮิวรอย ฉันเข้าใจ ว่าทำไมนายถึงมองว่าฉันเป็นผู้มีพระคุณ แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าทำไมถึงต้องสาบานว่าจะตามรับใช้ฉันไปตลอดด้วย"

       ฮิวรอยดวงตาเป็นประกายทันทีที่เห็นว่าเราให้ความสนใจ หลังจากนั้น เขาก็บรรจงอธิบายอย่างอารมณ์ดี

       "ผมถูกขังอยู่ในคุก โดยกำลังทำภารกิจชิ้นหนึ่งอยู่ ภารกิจนี้มีเงื่อนไขว่า ห้ามล็อคเอ้าท์ออกจากเกมโดยเด็ดขาด ระยะเวลาของมันคือ 50 ชั่วโมงในชีวิตจริง ก็เลยต้องถูกขังเดี่ยวในเกมร่วม 200 ชั่วโมง มันไม่ต่างอะไรกับนรก...แต่สุดท้าย คุณก็มาช่วยผมออกไปได้ ในที่สุดภารกิจของผมสำเร็จ ขอบคุณมาก คุณกริด"

       "เอ๋...มีภารกิจบ้าบอแบบนั้นด้วยหรือ ต้องถูกขังเดี่ยวในคุกที่มืดมิด เป็นเวลา 50 ชั่วโมงในชีวิตจริง ห้ามออกไปไหน...แค่ฟังดูก็ไม่น่าเป็นไม่ได้แล้วนะ"

       เราไม่เชื่อนัก แต่ฮิวรอยก็ยืนกรายอธิบายต่อไป

       "มันคือภารกิจที่มีรางวัลตอบแทนเป็นคลาสรอง ก็เลยต้องยากเป็นพิเศษ"

       "อะไรนะ..."

       ไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม...เราไม่แน่ใจหูตัวเอง จึงถามออกไปอีกครั้ง
     
       "ภารกิจระดับ S...แถมรางวัลยังเป็นคลาสรองด้วย...งั้นหรอ"

       ฮิวรอยหันมาจ้องเราด้วยสายตาที่แน่วแน่ "ใช่แล้ว"

       เราเหยียดแขนที่สั่นเทาออกไปสัมผัสกับบ่าฮิวรอย สูดลมหายใจลึกๆ หนึ่งครั้งและถามออกไป "หรือว่า...คลาสรองคนแรกของโลกที่ออกข่าว...ก็คือนาย"

       ฮิวรอยหัวเราะอย่างสดชื่น "ฮะฮะ! ใช่แล้ว ผมเอง คุณประหลาดใจไหม ผมทึ่งทุกครั้งที่ได้เห็นชื่อของตัวเองออกทีวี ฮ่าฮ่าฮ่า! ยอดเยี่ยมมากเลยล่ะ ต้องขอบคุณคุณจริงๆ กริด!"

       "...งั้นนายก็จงเป็นขี้ข้าของฉันซะ"

       หมับ!

       เราใส่แรงไปยังแขนข้างที่จับบ่าฮิวรอยอยู่ ในการล่าสามวันที่ผ่านมา เพื่อความรวดเร็วในการฆ่าออร์คน้ำแข็ง แต้มสถานะส่วนใหญ่จึงถูกใช้ไปกับค่าพละกำลัง ดังนั้น ฮิวรอยจึงไม่มีทางทนต่อกำลังแขนของเราในตอนนี้ได้ เขาทำได้เพียงแสดงสีหน้าอันแสนเจ็บปวดออกมาโดยไม่ตอบโต้

       "ก--กริด..."

       "โอ้ย!..."

       เราโกรธจัดจนไม่พูดอะไรออกไป เป็นความรู้สึกอิจฉาอย่างไม่ต้องสงสัย คลาสรองแรกของโลก กลับตกเป็นของฮิวรอยที่อยู่ตรงหน้า แถมยิ่งไปกว่านั้น คนที่ช่วยให้ฮิวรอยทำภารกิจสำเร็จ...ก็คือตัวของเราเอง!

       "นี่มัน...ฉันไม่ได้รู้ตัวเลย ว่าได้มอบลาภก้อนโตให้แกมากขนาดนี้!" เราเลื่อนมือไปกระชากคอเสื้อของเขา และดึงเข้ามาพร้อมกับตะโกนใส่หน้า "แกน่ะ! หลังจากนี้จะต้องคอยตามรับใช้ฉันไปช่วยชีวิต! ฉันคือนายของแก! ไอ้ระยำดวงดีเอ้ย!"

       "เอ๋...ข--เข้าใจแล้ว แต่ผมก็ให้สัตย์สาบานเรื่องนั้นไปแล้วนี่ ดังนั้นช่วยปล่อยมือเถอะ ผ--ผมหายใจไม่ออก..."

       หลังจากที่ฮิวรอยพูดจบ...

       ตึง...! ตึง...!
     
       เสียงฝีเท้าขนาดใหญ่ได้ดังขึ้นจากริมหมู่บ้าน ฮิวรอยกับเราตกตะลึงทันที เพราะเสียงนี้ มาพร้อมกับความสั่นสะเทือนที่ยากจะสงบใจลงได้ ทันใดนั้น ออร์คน้ำแข็งขนาด 4 เมตรพลันปรากฏตัวขึ้น

       "ตัวอะไรน่ะ..."

       ออร์คตัวนี้ทำให้เรานึกถึงออร์คยักษ์

       ในขณะเดียว ฮิวรอยก็ร้องตะโกนอย่างตกใจ

       "ห--หัวหน้าออร์คน้ำแข็ง! เป็นบอสแม็พที่มีเลเวลสูงถึง 140! มันจะต้องมาที่นี่เพราะคุณล้างบางหมู่บ้านไปแน่"

       "..."

       เมื่อสิ้นเสียงของฮิวรอย ชื่อของออร์คยักษ์ก็แสดงขึ้นบนศีรษะของมัน 'หัวหน้าออร์คน้ำแข็ง' ชื่อของบอสแม็พนั้นจะมีสีทองอร่าม ดังเช่นที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้ ที่ด้านหน้าของมัน ยังมีออร์คน้ำแข็งนำหน้ามาด้วยอีก 11 ตัว
     
       เราออกคำสั่งกับฮิวรอยอย่างรวดเร็ว "ไปยื้อเวลาไว้ให้หน่อย ฉันจะหนี!"

       ในเมื่อฮิวรอยยินดีที่จะสละชีวิตเพื่อเราอยู่แล้ว แผนในหัวจึงมีเพียงอย่างเดียว ให้หมอนั่นซื้อเวลา และเราก็วิ่งหนีไป

       แต่ทำไมฮิวรอยถึงยังวิ่งตามเรามาอีก...

       "นายคิดจะทำอะไร...ไหนบอกว่าจะรับใช้ฉันไง! แล้วทำไมคำสั่งง่ายๆ ถึงไม่ยอมฟัง"

       ฮิวรอยที่วิ่งตามมาค่อยๆ อธิบายอย่างใจเย็น

       "เราไม่จำเป็นต้องหนี! ถ้าร่วมมือกัน พวกเราสามารถล่ามันได้"
     
       "อะไรนะ..."

       เราเกิดความลังเลเล็กน้อย ฮิวรอยยังคงอธิบายต่อ

       "ชื่อคลาสรองของผมคือ 'สหายของสาวกแห่งความเที่ยงธรรม'! เมื่ออยู่ใกล้สาวกแห่งความเที่ยงธรรม ค่าสถานะทุกชนิดจะเพิ่มขึ้น 20%  ตอนนี้ผมมีเลเวล 138 แล้ว เมื่อผนึกกำลังกับคุณ ที่สามารถล้มอัศวินกัมปนาทแดนเหนือได้ การสังหารบอสแม็พเลเวล 140 ก็ไม่ใช่เรื่องยาก!"

       น้ำเสียงฮิวรอยเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ เราพลันย้อนนึกกลับไปถึงตอนที่เขาใช้ร่างกายหยุดการโจมตีของอัศวินทั้งสี่คนไว้

       'จริงด้วย...เจ้าบ้านี่แข็งแกร่งพอตัว และเราตอนนี้ก็ไม่ใช่คนเดิมอีก'

       โดยปรกติแล้ว บอสแม็พจะอ่อนแอกว่าบอสดันเจี้ยนอยู่มาก ถึงแม้จะมีบางตัวที่แข็งแกร่งระดับเดียวกับผู้พิทักษ์แห่งพงไพร แต่นั่นเป็นกรณีหายาก

       'พอพูดเรื่องนี้ ทำให้นึกขึ้นได้ ในหมู่กลุ่มผู้เล่นติดอันดับ มีจำนวนไม่น้อยที่ออกล่าบอสแม็พตามลำพัง'

       ถ้าหากคลาสเลเจนดารีกับคนที่มีคลาสรองร่วมมือกัน การกำราบบอสแม็พเลเวล 140 ก้ไม่ใช่เรื่องเพ้อฟัน

       'ย่อมได้'

       เราไม่คิดหนีอีก มีดสั้นในอุดมคติถูกชักออกมาอีกครั้ง แต่ก่อนอื่นเลย เราหันไปพูดปรามกับฮิวรอยว่า "นายน่ะ มาที่นี่เพื่อช่วยฉันใช่ไหม...ถ้างั้น ไอเท็มทั้งหมดที่ดรอปจากมัน ฉันขอก็แล้วกันนะ"

       "อะไรนะ..."
     
       "ก็ไม่อะไรหรอก...ไม่ใช่ว่านายสาบานว่าจะรับใช้ฉันรึ ถ้างั้นอย่าบอกนะ ว่ากำลังคิดจะแย่งเก็บไอเท็มของเจ้านายน่ะ"

       "เปล่า ผมหมายถึง แค่ได้สู้เคียงข้างคุณ ผมก็ดีใจมากแล้ว คลาสรองของผมจะแสดงผลได้เต็มที่ก็ต่อเมื่ออยู่ใกล้คุณเท่านั้น"

       "ตกลง งั้นเริ่มกันเลย"

       เราตั้งปาร์ตี้ขึ้น พร้อมกับตั้งค่าการได้แบ่งไอเท็มให้เป็น 'หัวหน้าปาร์ตี้ได้รับไอเท็มแต่เพียงผู้เดียว' และชวนฮิวรอยเข้าปาร์ตี้

[ ฝ่ายตรงข้ามตอบรับคำเชิญปาร์ตี้ ]

        เมื่ออยู่ในปาร์ตี้ อีกฝ่ายจะเห็นเลเวลของกันและกัน แต่จะไม่เห็นคลาส ฮิวรอยต้องตกตะลึงทันทีเมื่อเห็นเลเวลของเรา

       "ก--กริด...คุณเลเวล 83 เองหรือ"

       "แล้วไง...มีอะไรจะบ่นก็ว่ามาเลย"

       "เปล่า...ผมแค่สงสัย ว่าทำไมผู้เล่นเลเวล 83 ถึงล้มอัศวินได้ แถมยังสังหารออร์คน้ำแข็งทั้งหมู่บ้านด้วยตัวคนเดียวอีก...เดี๋ยวก่อน หรือว่าคุณมีคลาสลับ...หนึ่งในสามคลาสอีปิกของโลกคือคุณงั้นหรือ"

       คลาสอีปิก...ไม่กระจอกขนาดนั้นหรอกน่า ฉันมีคลาสเกรดเลเจนดารีเชียวนะ แต่ในตอนนี้ เราไม่มีอารมณ์ที่จะเปิดเผยตัวตนสักเท่าไร

       "อือ...ทำนองนั้นแหละ ว่าแต่ นายคิดมีแผนยังไง เราควรจัดการกับลูกน้องก่อนรึเปล่า"

       "หืม เอาสิ ยังไงก็ได้"

       "ตกลง เดี๋ยวฉันจะจัดการกับลูกน้องเอง ระหว่างนั้นนายช่วยดึงความสนใจของบอสก็แล้วกัน"

       "ผ--ผมหรอ...ด--ได้ ไม่มีปัญหา ให้ผมจัดการเอง!"

       ฮิวรอยวิ่งผ่านออร์คน้ำแข็งทั้ง 11 ตัวไปอย่างไม่สนใจใยดี หลังจากนั้นเขาก็ตะโกนใส่หัวหน้าออร์คน้ำแข็งอย่างเกรี้ยวกราดว่า "เฮ้ย! ไอ้ออร์คหน้าหนัง$*)%! คู่ต่อสู้ของแกคือฉันคนนี้โว้ย! ไอ้ออร์คหัว@#$! ไอ้%$#แม่!"

       "..."

       นี่นับเป็นครั้งแรก ที่เราได้เห็นใครพ่นคำด่าออกมาได้เจ็บแสบ และหยาบคาบกว่าตัวเราเอง

       โฮกกกก!

       หัวหน้าออร์คน้ำแข็งคลุ้มคลั่งไปกับคำยั่วยุทันที มันปรี่เข้าไปหาฮิวรอยด้วยท่าทีราวกับสัตว์ป่า ส่วนออร์คน้ำแข็งทั้ง 11 ตัวที่เหลือเป็นหน้าที่ของเรา ทักษะประจำกายจึงถูกใช้ออกไปอย่างช่ำชอง

       "โทสะช่างตีเหล็ก! ความยุติธรรมไม่เสื่อมคลาย!"

• Next
• Previous