จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 61

       หลังจากเสร็จสิ้นมื้ออาหาร เราก็รีบตรงดิ่งไปยังห้องของตนพร้อมกับเชื่อมต่อซาทิสฟายทันที

       ข่านเมื่อเห็นเราจึงกล่าวคำทักทายขึ้น "เป็นไงบ้าง? หลับสบายดีมั้ย? หายกังวลรึยัง?"

       "ลุงข่าน ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะทิ้งทุกอย่างไปซะ"

       "หือ? ทิ้งทุกอย่าง? หมายความว่ายังไง?"

       "ผมจะโละทุกอย่างในหัวสมองทิ้งไป รวมไปถึงเรื่องที่เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับเกรดไอเท็มด้วย ยังซะผมก็เป็นแค่ช่างตีเหล็กกระจอกๆ  ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ตาม ผลงานของผมไม่คู่ควรจะไปส่งมอบให้กับปราสาทหรอก"

       "เดี๋ยว แกกำลังพูดอะไรออกมา? เหตุไฉนผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าถึงได้ใจเสาะเช่นนี้?"

       ความโมโหของข่านเป็นของจริง หากเป็นช่างตีเหล็กคนอื่นเขาคงยอมรับได้ แต่สำหรับคนที่มีพรสวรรค์อย่างเรา…

       แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่ได้สนใจคำพูดข่าน เพียงเดินกลับไปนั่งที่หน้าเตาและเริ่มจัดการกับดาบเล่มที่เจ็ด

       'ผลจะออกมาเป็นยังไงก็ช่างมันแล้ว...'

       เป็นเรื่องจริง ไม่ว่าเราจะพยายามมากขนาดไหน แต่ผลของเกรดไอเท็มที่ออกมาล้วนเป็นการสุ่ม ถึงเราจะใช้วัสดุยอดเยี่ยมแค่ไหน ให้เวลากับมันมากเท่าไร แต่ผลออกมาก็เป็นการสุ่มอยู่ดี เราสงบใจตนเองให้นิ่งดุจสายน้ำ ต่างจากทุกครั้ง คราวนี้เราลงมือทำโดยไม่หวังว่าจะได้ดาบเกรดอะไรออกมา ใช้เพียงแต่สัญชาติญานดิบเถื่อนของช่างตีเหล็กที่ได้ขัดเกลามาชั่วชีวิต

       แสงอาทิตย์ยามเช้าสอดแง้มเข้ามาทางช่องหน้าต่าง เมื่อกระทบกับคมดาบเข้าพลันเกิดประกายแสงไปทั่วห้อง เช้าของเส้นตายกำหนดส่งมอบดาบจากปราสาทได้มาถึง เราเอาแต่จดจ่ออยู่กับดาบจนไม่รู้คืนรู้วัน
     
       หน้าต่างข้อความระบบเด้งขึ้น

[ เส้นตายภารกิจ 'ทำธุรกิจกับเทศมนตรีวินสตัน (1)' เหลือเพียง 2 ชั่วโมง กรุณาเร่งมือด้วย ]

       อา… อีกสองชั่วโมงหลังจากนี้เราจะได้เห็นคำว่า 'ภารกิจล้มเหลว' แล้วสินะ ราวกับข้อความระบบตรงหน้ากำลังเย้ยหยัน แต่เราก็ไม่ได้คิดสนใจอะไร มุ่งมั่นจัดการกับดาบเล่มสุดท้ายให้เสร็จเป็นพอ

[ ดาบแห่งการตื่นรู้ ]
เกรด: เลเจนดารี
ความคงทน: 365/365   พลังโจมตี: 356  ความเร็วโจมตี: +6%   ความแม่นยำ: +10%    อัตราการโจมตีและป้องกัน: +10%
* ในทุกการโจมตีจะเพิ่มความเสียหาย 200 หน่วย
* ได้รับทักษะ 'การตื่นรู้สัจธรรม'
       ดาบที่สร้างขึ้นโดยช่างฝีมือทักษะเยี่ยมผู้เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ แต่ยังขาดประสบการณ์และไม่เป็นที่รู้จักมากนัก
       แต่ในครั้งนี้ เขาได้ละทิ้งความคิดและความปรารถอันไม่จำเป็นทั้งปวงออกไป สมาธิตั้งมั่นจดจ่ออยู่กับการรังสรรค์สุดยอดสรรพาวุธขึ้นมาด้วยใจสงบนิ่ง
       บางทีช่างฝีมือผู้นี้อาจไม่รู้ตัว แต่เขาได้สร้างสุดยอดแห่งดาบที่ไม่เคยปรากฏบนโลกใบนี้มาก่อน
* เงื่อนไขการสวมใส่: เลเวล 160 หรือสูงกว่า ค่าพละกำลัง 950 หรือสูงค่า ทักษะความชำนาญดาบขั้นสูงเลเวล 2 หรือสูงกว่า
น้ำหนัก: 400 หน่วย

[ ไอเท็มระดับเลเจนดารีถูกสร้างขึ้น ค่าสถานะทุกชนิดเพิ่มขึ้น 25 แต้มเป็นการถาวร ค่าชื่อเสียงระดับทวีปเพิ่มขึ้น 1,000 หน่วย ]

[ ได้รับสมญานาม 'ผู้รังสรรค์ไอเท็มเกรดเลเจนดารีหนึ่งเดียวของโลก' ]

       สมญานามที่เราได้รับตอนสร้างมีดสั้นเกรดยูนีคคือ 'ผู้สร้างไอเท็มยูนีคเป็นคนแรก'  แต่สมญานามสำหรับเลเจนดารีนั้น มีคำว่า 'หนึ่งเดียวของโลก' ระบุไว้แทนที่จะเป็น 'คนแรก'   ทำให้เรารู้ว่า ในซาทิสฟาย มีเราเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เป็นคลาสผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า

       "......"

       เราหันไปมองข่านที่กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่มุมห้องโรงตีเหล็ก ทุกครั้งที่ผลการผลิตไอเท็มไม่ได้ดั่งใจ เรามักจะไปลงกับข่านอยู่เสมอ ทว่านอกจากข่านจะไม่ถือสาเอาความ เขายังคอยปลอมใจและแนะนำสิ่งดีๆ มาให้ตลอดเวลา

       ข่านคงรู้สึกเสียใจอยู่บ้างไม่น้อย ดูนั่นสิ ตัวข่านในตอนนี้จะรู้สึกโดดเดี่ยวมากขนาดไหนกันนะ? เราคงเป็นคนที่แย่มากที่ปฏิบัติตัวกับข่านเช่นนี้ บางทีเขาอาจกำลังทบทวนตัวเองอยู่ ว่าได้มอบโรงตีเหล็กให้กับคนที่ถูกต้องจริงๆ รึเปล่า

       เราค่อยๆ เดินเข้าไปหาข่านอย่างไม่เร่งร้อน ฝ่ามือของเราสัมผัสลงบนหัวไหล่ที่ตึงแน่นของผู้ซึ่งอุทิศตนให้กับงานอย่างหนัก

       "ลุงข่าน อาทิตย์ที่แล้วมาผมต้องขอโทษจริงๆ  คงเครียดเรื่องผมไม่น้อยเลยใช่ไหม? แต่ผมจะไม่ทำให้คุณต้องเป็นแบบนั้นอีกแล้ว"
     
       "กะ--กริด...?"  ข่านสับสนทันทีที่ได้ยินคำพูดประหลาดของเรา "อย่าบอกนะว่า...?  แกคิดจะ…  ไปกระโดดน้ำตาย หลังจากที่ผลิตดาบเกรดทั่วไปออกมางั้นหรือ? หือ?"

       เขาพูดถึงลูกชายที่ตายไปรึเปล่านะ? ช่างเถอะ เรารีบแสดงดาบเล่มใหม่เอี่ยมให้ข่านดูเพื่อดับความคิดบ้าบอเหล่านั้นทิ้งไป

       "ผมจะไปทำแบบนั้นได้ไงเล่า? ลองดูนี่สิ"

       "เฮ้ย!!" ร่างกายของข่านกำลังสั่นระริก ดวงตาโตเท่าไข่ห่าน "นี่มัน…  ผลงานชิ้นเอกนี่มัน...! อั่ก… อ่อก!"

       "เฮ้! ลุง! ลุงข่าน!!"

       ข่านตกใจจนหายใจไม่ทันและสลบไป

       "เฮ้! ลุงจะตายไม่ได้! ฟิ้นขึ้นมาก่อน!!"

       ข่านคือเอ็นพีซีที่ผูกโยงกับภารกิจคลาสของเราทั้งหมด รวมไปถึงภารกิจที่มีรางวัลตอบแทนเป็นดาอินสเลฟนั่นด้วย กว่าเราจะทำภารกิจประจำคลาสทั้งหมดครบคงใช้เวลานานแรมปี ในระหว่างนั้นข่านจะตายได้ไม่ได้เด็ดขาด

       "บัาฉิบ!"

       เรารีบอุ้มข่านไปที่คลินิกอีกครั้ง หลังจากตรวจดูอาการไม่นาน คุณหมอก็หัวเราะขึ้นเบาๆ "ฮะฮะ! ไม่ต้องกังวลไป ครั้งนี้แค่หมดสติจากการตื่นเต้นเกินไปหน่อยเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรร้ายแรง"

       "จริงนะ?"

       "จริงสิ สบายใจได้ แล้วก็เลิกร้องไห้เถอะ"

       "ค--ใครร้องไห้กัน?"

       คุณหมอได้แต่อมยิ้มเล็กๆ

       "ชิ..."

       เรารีบออกจากคลินิกและตรงดิ่งไปยังปราสาท

       "เจ้าหมอบ้า ใครร้องไห้กัน? ไม่มี! บ้าไปแล้ว ใครมันจะไปร้องไห้เพราะเอ็นซีพีกันเล่า!"

       เราย่างกรายเข้าไปในปราสาทอย่างมั่นใจด้วยดาบเกรดอีปิกสองเล่ม และดาบเกรดเลเจนดารีอีกหนึ่งเล่ม     

       ***

       ณ ปราสาทวินสตัน     

       กองทหาร 1,000 นายพร้อมกับอัศวินอีก 8 คน ต้องพ่ายแพ้ต่อวิหารยาธานกลับมาอย่างหมดรูบ ความสูญเสียครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก ทางวินสตันต้องเสียทหารไปมากถึงเกือบ 400 นาย ไอรีนแทบไม่เชื่อหูตนเอง "เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้ยังไง? ศัตรูมีเพียง 150 คนเท่านั้น แม้ผู้ศรัทธาแห่งยาทานจะแข็งแกร่งขนาดไหน แต่การพ่ายแพ้กลับมามันไม่เกินไปหน่อยหรือ?"

       หัวหน้าอัศวินประจำกายไอรีนนามว่า 'ฟินิกซ์' ได้อธิบายด้วยสีหน้าเศร้าหมอง "จากรายงาน ในกลุ่มของผู้ศรัทธาแห่งยาธาน มีใครบางคนที่ทรงพลังอย่างมากแฝงตัวอยู่  คนๆ นั้นแม้แต่กองอัศวินก็ยังมิใช่คู่ต่อสู้..."

       "อย่าบอกนะว่า...?"

       ฟินิกซ์ที่เดาใจไอรีนออกได้ผงกศีรษะอย่างหนักแน่น

       "ใช่แล้วขอรับ บางทีเขา…ไม่สิ… หล่อนคนนั้น อาจจะเป็นหนึ่งใน 'ข้ารับใช้ทั้งเจ็ด' อันลือเลื่องก็ได้"

       ข่าวลือระบุว่า ภายในคนของวิหารยาธานนั้น ตัวตนระดับสูงสุดจำนวนเจ็ดคนจะถูกเรียกว่า 'ข้ารับใช้ทั้งเจ็ด' กล่าวกันว่า พวกมันคือเจ็ดตัวตนที่ได้รับมอบพลังจากยาธานจนก้าวข้ามขีดจำกัดของมนุษย์ไปได้

       "ทำไมคนที่ยอดเยี่ยมขนาดนั้นถึงมาอยู่ที่นี่ได้?"

       พวกขุนนางต่างสั่นกลัวขึ้นมาทันที

       "ถ้าหากหนึ่งในเจ็ดข้ารับใช้แห่งยาธานปรากฏตัวขึ้นจริง วินสตันก็คงถึงจุดจบแล้วล่ะ!"

       "ควรแจ้งท่านเอิร์ลสไตมรึเปล่า?"

       ในทางตรงกันข้าม ไอรีนกลับรักษาความเยือกเย็นไว้ได้ เธอเมินเฉยต่ออาการตื่นตูมของพวกขุนนางพร้อมหันไปกล่าวกับฟินิกซ์ว่า

       "ข่าวลือของข้ารับใช้ทั้งเจ็ดอาจเกินจริงไปบ้าง ไม่งั้นวิหารยาธานในดินแดนตอนเหนือจะถูกกวาดล้างจนแทบหมดสิ้นได้อย่างไร!"

       ฟินิกซ์พยักหน้าเห็นด้วย

       "ใช่แล้ว ข้ารับใช้ทั้งเจ็ดนั้นไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่ทุกคนคิด"

       ไอรีนขยับฝ่ามือขึ้นไปจับแหวนและกล่าวว่า "ถ้าหากพวกเราสังหารหนึ่งในข้ารับใช้ทั้งเจ็ดได้ วิหารยาธานจะต้องได้รับความเสียหายหนักแน่! เพื่อแก้แค้นให้กับดวงวิญญานของพวกพ้องที่ตายไป…  และของโดรัน!"

       "อะไรนะ...?"

       พวกขุนนางแสดงสีหน้าไม่เห็นด้วยกับไอรีนอย่างชัดเจน การเข้าไปสู้ตรงๆ กับหนึ่งในข้ารับใช้ทั้งเจ็ดเป็นเรื่องที่โง่เขลา ไม่ต่างอะไรกับนำพาชีวิตไปทิ้งขว้าง  แต่ทันใดนั้นเอง ประตูห้องประชุมได้ถูกผลักออกกระทันหัน พ่อบ้านคนหนึ่งของไอรีนลนลานรีบวิ่งเข้ามาพร้อมส่งเสียงตะกุกตะกัก

       "ท่านเทศมนตรี! ท่านหญิง! มีบางสิ่งที่พวกท่านต้องดูให้ได้!"

       ต้องเร่งด่วนขนาดไหนกันนะ? ถึงได้กล้าแทรกเข้ามาระหว่างการประชุมขุนนางเช่นนี้? ทุกคนในห้องนั่งไม่ติด พวกเขาทั้งหมดรีบลุกขึ้นและเดินตามพ่อบ้านคนนั้นไป

       ณ สวนภายในปราสาท
     
       เด็กหนุ่มผมดำคนหนึ่งกำลังยืนอยู่หน้าน้ำพุที่ส่องประกายระยิบระยับ เขาจ้องมองลงไปที่ก้นบ่อด้วยแววตาที่เคร่งขรึม หลังจากนั้นก็กระโดดลงบ่อน้ำพุไปต่อหน้าทุกคนโดยที่ไม่มีใครคาดคิด…  ด้วยท่าทางลักษณะเดียวกับแมว...

       "...หมอนั่นใครกัน? แล้วกำลังทำบ้าอะไรอยู่?"

       เทศมนตรีรีบชี้แจงกับไอรีน "เด็กหนุ่มคนนั้นคือช่างตีเหล็กที่มีนามว่ากริด เขาคือเจ้าของผลงานอันยอดเยี่ยมในงานประมูลที่ผ่านมา แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่เช่นกัน แล้วทำไมถึงได้ลงไปว่ายในบ่อน้ำพุได้?"

       เทศมนตรีหันหน้าไปมองพ่อบ้านที่กำลังมีสีหน้าหวั่นวิตก พ่อบ้านจึงรีบพูดขึ้นทันที "กระผมพยายามบอกให้เขารอในห้องรับรองแล้ว แต่เขาอยากอยู่ที่นี่เพราะชอบบรรยากาศของสวนมากกว่า กระผมเองก็รู้แค่นั้น ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้โดดลงไปในบ่อเช่นกัน"

       ในที่สุด ช่างตีเหล็กหนุ่มก็ว่ายขึ้นมาบนผิวน้ำอีกครั้ง

       "ฮ่าห์!  เป็นเหรียญทองจริงๆ ด้วย!" เด็กหนุ่มคนดังกล่าวกำลังจ้องมองเหรียญทองหนึ่งเหรียญในมือ เขาบรรจงจุมพิตเหรียญดังกล่าวด้วยร่างกายที่เปียกโชกนั่น หลังจากนั่นก็เริ่มหลั่งน้ำตาออกมา "ไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนอย่างเรา ในที่สุดก็ได้เจอเงินหล่น!… ฮะฮะ! ตลอดเวลา 26 ปี…  นี่คือครั้งแรกอย่างแท้จริง!"     

       ฟินิกซ์ที่ยืนดูอยู่ได้ขมวดคิ้วและพูดขึ้น "นั่นมัน…  เหรียญทองของผมที่ทำหายไปเมื่อสองสามวันก่อน..."

       "......"

       ไอรีนไม่ได้สนใจกับคำพูดของฟินิกซ์ เธอรีบหันไปถามพ่อบ้าน "แล้วมีเรื่องด่วนอะไร?"

       พ่อบ้านสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ หนึ่งหน หลังจากนั้นก็ค่อยๆ อธิบายออกมาอย่างใจเย็น

       "เขาบอกว่า วันนี้จะมาส่งมอบดาบที่เทศมนตรีสั่งไว้  แต่เกรดของดาบนั่น…  แม้แต่คนไร้ความสามารถอย่างกระผมยังดูออกว่ามันสุดยอดขนาดไหน ท่านหญิง ได้โปรดชมมันด้วยตาตนเองด้วยเถอะครับ… แค่ก! กระผมตื่นเต้นไปหน่อย จึงวิ่งเข้าไปขัดขวางการประชุมอย่างกระทันหัน กรุณาลงโทษในภายหลังด้วย"

       "หืม..."

       แม้พ่อบ้าจะเรียนตนเองว่าคนไร้ความสามารถ แต่งานพ่อบ้านนั่นไม่ใช่งานที่คนธรรมดาจะทำได้ งานนี้มีความจำเป็นอย่างมากที่ต้องรอบรู้ในทุกเรื่อง สายตาของพ่อบ้านคนนี้จึงนับว่าเป็นเลิศ ยิ่งไปกว่านั้น ในยามปรกติ พ่อบ้านคนนี้คือผู้ที่สงบนิ่งเยือกเย็นอยู่ตลอดเวลา ดาบพวกนั้นมันจะยอดเยี่ยมขนาดไหนกันนะ? ถึงทำให้คนอย่างเขาตื่นตระหนกได้เพียงนี้     

       ทุกคนจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหากริดด้วยความคาดหวังสูงสุด เมื่อกริดเห็นดังนั้นจึงรีบกล่าวทักทายเทศมนตรีทันที  "สวัสดียามบ่ายครับ"

       เทศมนตรียิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไปว่า "ตามมารยาทแล้ว คุณควรทักทายท่านหญิงก่อนนะ"

       "ท่านหญิง?" กริดกวาดสายตามองในกลุ่มคนก็เห็นไอรีน

       'เราได้ยินมาว่า แม่เมืองคนใหญ่ของวินสตันเป็นสาวพรมจรรย์ที่น่ารักสุดๆ ไปเลย'

       หลังจากนั้นกริดก็โค้งคำนับพร้อมกล่าวว่า "เป็นเกียรติที่ได้พบครับ"

       "ยินดีที่ได้พบเช่นกัน"

       ชาวเมืองวินสตันต่างกล่าวถึงชายที่ชื่อกริดผู้นี้อย่างมาก ทั้งในด้านความสามารถและในด้านคุณธรรม ไอรีนนั้นคิดที่จะตบรางวัลอย่างงามให้กริดอยู่แล้ว  แต่กลับเกิดเรื่องวิหารยาธานขึ้นเสียก่อน เธอคิดไว้ว่า หลังจากเสร็จเรื่องแล้วจะเรียกกริดเข้าไปพบเพื่อตอบแทนเป็นการใหญ่

       ทว่า เมื่อได้เจอกันในวันนี้ ไอรีนกลับลืมเรื่องรางวัลไปจนหมดสิ้น ดาบทั้งสามเล่มของกริดได้ทำให้เธอลืมทุกอย่างไปชั่วขณะ

       "ผมขอส่งมอบดาบสามเล่มนี้ให้ตามที่สัญญาไว้"

       "...เฮ้ย!!"

       ทักทีที่กริดนำดาบออกมาแสดง ทุกคนต่างตกอยู่ในอาการตกตะลึงทันที บ้างตาโต บ้างอ้าปากค้าง แม้กระทั่งพ่อบ้านที่เคยเห็นมาแล้วหนหนึ่งก็อดใจไม่ได้ที่จะตื่นเต้นอีกรอบ

       ดาบที่สร้างโดยกริดนั้นสมคำร่ำรือ สองในสามดูเหนือกว่าดาบทั่วไปมาก และหนึ่งในนั้น… มันดูเหนือธรรมชาติจนหาคำบรรยายไม่ถูก!

       ฟินิกซ์ร้องตะโกนขึ้นด้วยเสียงสั่นเครือ "นี่มัน… ดาบที่จะมีสักเล่มในทุก 100 ปี!"

• Next
• Previous