จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 64

       ครอบครัวพลันรู้สึกโล่งใจขึ้นหนึ่งส่วน เป็นเพราะเงินที่เราหามา จึงตัดปัญหาเลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้นไปได้ ถ้าหากไม่มีเงินไปชำระ เรากลัวอย่างมากว่าเจ้าหนี้จะส่งคนมายึดทรัพย์สินภายในบ้านไปขายเป็นดอกเบี้ย

       "ฮืมมม  ฮึ้อฮื่มมม~"

       แม่ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี เซฮีเองก็เช่นกัน เธอกำลังอารมณ์ดีสุดขีดโดยเดินจูงมือกับแม่ไปไหนต่อไหน ในขณะที่เราเฝ้ามองภาพอันแสนอบอุ่นตรงหน้า พ่อก็เดินเข้ามาใกล้และพูดว่า

       "ครั้งนี้ติดหนี้แกแล้ว ฉันต้องขอโทษจริงๆ"

       "หืม? ติดหนี้อะไร?  กับผม พ่อไม่ต้องพูดแบบนี้หรอก"

       "เอาเถอะน่า…  นี่มันเป็นศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย"

       "..."

       บางที เราก็เข้าใจได้ว่าพ่อกำลังหมายถึงอะไร เราไม่พูดต่อ แต่ทันใดนั้น พ่อก็นำฝ่ามือมาวางลงบนบ่าเบาๆ

       "วิกฤติผ่านพ้นไปแล้ว ดังนั้นแกไม่จำเป็นต้องกังวลถึงอนาคต ฉันกับแม่แกจะทำงานอย่างหนักเพื่อจ่ายหนี้ส่วนที่เหลือภายในสามปี  แล้วก็ไม่ลืมที่จะคืนเงินแก 240 ล้านวอนด้วย ฉันกับแม่แกทำได้แน่ ดังนั้นไม่ต้องพะวังทางนี้ ทำในสิ่งที่อยากทำซะ อายุแกก็ไม่ใช่น้อยแล้ว 26 ปี เป็นช่วงเวลาที่สำคัญของชีวิต จงมั่นใจว่าเส้นทางที่เดินอยู่นั้นถูกต้อง และทำมันให้ดีที่สุด ในเมื่อเส้นทางที่แกเลือกคือการเล่นเกม…  ฉะนั้นก็อย่าได้แพ้ใครในเกมเด็ดขาด ฉันขอเป็นกำลังใจให้"

       ถึงพ่อจะพูดแบบนั้น แต่ส่วนที่เหลืออีก 600 ล้านวอนก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ต่อให้ที่บ้านไม่ชอบ แต่เราก็จะหาเงินมาช่วยในส่วนนี้อยู่ดี นั่นก็เพื่อชดเชยการเป็นลูกอกตัญญูตลอด 26 ปีที่ผ่านมา

       แต่ก่อนหน้านั้น มีบางอย่างที่ยังไม่ถูกต้องอยู่ "พ่อ เงินที่ผมให้ไปคือ 240,800,000 วอน ไม่ใช่ 240 ล้านวอน อย่าลืมสิ 8 แสนก็คือ 8 แสน"

       "..."

       ท้องฟ้าสีครามงดงาม ใจของเราก็กำลังพองโตเช่นกัน คนไร้ค่าอย่างเราได้กลายเป็นที่พึ่งของบ้านหลังนี้ ด้วยคลาสเกรดเลเจนดารี ในที่สุดก็สามารถผลิตไอเท็มเกรดเลเจนดารีออกมาได้สักที ความรู้สึกตื้นตันใจได้เติมเต็มเราไปพร้อมกับความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อครอบครัว

       ...ถึงแม้จะยังไม่สามารถสลัดหลุดจากการเป็นลูกหนี้ได้ก็ตาม

       'งานรวมรุ่นปีนี้สงสัยคงต้องเลื่อนไปก่อนล่ะนะ'

       ***

       บรรยากาศภายในวินสตันกำลังโกลาหลสุดขีด

       "พวกนายได้ยินรึเปล่า? วิหารยาธานสามารถเอาชนะกองทหารได้อีกแล้วนะ แถมกัปตันฟินิกซ์เองก็ยังบาดเจ็บสาหัสด้วย..."

       "บ้าน่า? กัปตันฟินิกซ์คืออัศวินที่แกร่งที่สุดของแดนเหนือแล้วนะ! ขนาดมีเขานำทัพด้วยตนเองก็ยังพ่ายแพ้อีกหรอ?"

       "มีข่าวลือมาว่า ฝั่งตรงข้ามคือหนึ่งในเจ็ดข้ารับใช้แห่งยาธาน"

       "ได้ไงกัน? วินสตันไปทำอะไรให้ข้ารับใช้ทั้งเจ็ดขุ่นเคืองงั้นรึ? แล้วพวกเราจะเป็นยังไงต่อไป?"

       "อา…  กว่าจะหลุดพ้นจากบริษัทเมโร่มาได้ กลับยังต้องเผชิญหน้ากับเรื่องแบบนี้อีกหรอเนี่ย..."

       ไม่นานมานี้ มีการค้นพบวิหารยาธานหลบอยู่ที่ชายขอบเมืองวินสตัน ท่านหญิงไอรีนจึงออกคำสั่งเคลือนพลไปจัดการทันที  แต่พวกเขาก็ล้มเหลวมาสามครั้งติดต่อกันแล้ว โดยที่ฝั่งตรงข้ามคือหนึ่งในข้ารับใช้ทั้งเจ็ดแห่งยาธาน เป็นตัวตนที่แม้แต่เด็กได้ยินชื่อก็ยังต้องร้องไห้…  แต่เรื่องทั้งหมดที่ว่ามานั่น มันไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเราเลยสักนิด

       ช่างหัวพวกชาวเมืองที่กำลังตื่นตูมสิ! เราเดินกลับเข้าไปในโรงตีเหล็กข่านพร้อมกับครุ่นคิดเล็กน้อย ว่าจะทำยังไงกับ 20,000 เหรียญทองที่ยังเหลือนี่ดี

       'เราคงได้กำไรมาก ถ้าหากไอเท็มที่ผลิตขึ้นล้วนมีเกรดสูง แต่ตรงกันข้าม เราก็สามารถขาดทุนย่อยยับได้เช่นกันถ้าหากผลิตกองทัพไอเท็มเกรดต่ำออกมา'

       ขนาดว่าเรามี 2 ทักษะสุดโกงอย่างการผลิตของช่างตีเหล็กในตำนาน และลมหายใจของช่างตีเหล็กในตำนาน คุณสมบัติพื้นฐานของไอเท็มจึงสูงกว่าปรกติ 19% แต่ถึงกระนั้น ถ้าเป็นไอเท็มเกรดทั่วไป ราคาขายก็ยังต่ำกว่าต้นทุนอยู่ดี

       ในอีกความหมายถึง การผลิตไอเท็มที่มีเงื่อนไขสวมใส่ยุ่งยาก อาจไม่ใช่ผลดีเสมอไป

       'ควรเริ่มจาก ไอเท็มที่ไม่ขาดทุนมากแม้จะเป็นเกรดทั่วไป'
     
       เป็นความจริงที่ต้องยอมรับ ไอเท็มส่วนใหญ่ที่ผลิตได้มักเป็นเกรดทั่วไป เมื่อนำมาคิดคำนวนในเรื่องนี้ เราก็ได้ข้อสรุปที่การเลือกผลิตไอเท็มเลเวล 140 แทน 160 เนื่องด้วยโอกาสขาดทุนต่ำกว่า

       'ไม่ว่ายังไง เราก็ต้องรีบใช้หนี้ให้ที่บ้าน'

       600 ล้านวอน… เป็นตัวเลขที่ต้องทำงานให้หนักขึ้น

       หน้าต่างค่าสถานะตัวละครถูกเปิดออกมาเช็คอีกครั้งก่อนเริ่มงาน

ชื่อตัวละคร : กริด
เลเวล : 45,    ค่าประสบการณ์ : 3,400/238,000
คลาส : ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า
* เมื่อสร้างไอเท็ม  มีโอกาสได้รับค่าสถานะพิเศษเพิ่มขึ้น
* เมื่อเสริมพลังไอเท็ม  มีโอกาสสำเร็จมากขึ้น
* สามารถสวมใส่ไอเท็มทุกชิ้นภายในเกมได้โดยไม่สนใจเงื่อนไข  แต่จะมีผลข้างเคียงขึ้นอยู่ระดับของไอเท็มที่สวมใส่นั้นๆ
...
สมญานาม :  ผู้ที่จะกลายเป็นตำนาน
* สถานะผิดปรกติไม่ส่งผลกับท่านเท่าที่ควร
* เมื่อพลังชีวิตหมดลง   ท่านจะยังไม่ตายในทันที
* เป็นที่ยอมรับของผู้คนได้ง่ายขึ้น
...
สมญานาม : ผู้สร้างไอเท็มเกรดยูนีคคนแรก
* ค่าความชำนาญ +200 แต้ม.
...
สมญานาม : ผู้รังสรรค์ไอเท็มเกรดเลเจนดารีหนึ่งเดียวของโลก
* ค่าความชำนาญ +350 แต้ม.
...
สมญานาม : ผู้สังหารอัศวิน
* ค่าความอดทน +100 แต้ม,  ค่าพละกำลัม +30 แต้ม.
...
สมญานาม : สาวกแห่งความเที่ยงธรรม
* ค่าสถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 10 แต้ม.
* ทักษะติดตัว 'ความกล้าหาญที่ยากจะหาผู้ใดเปรียบ'.
...
พลังชีวิต: 5,682/5,682    มานา: 504/504
พละกำลัง:  393,  ความอดทน: 411,  ความว่องไว: 195
สติปัญญา: 168,  ความชำนาญ: 838,  ความพากเพียร: 190
ความเยือกเย็น: 143,  ความทรหด: 162,  ความหยิ่งทระนง: 143
วิสัยทัศน์:  143,  ความกล้าหาญ: 87
ค่าสถานะคงเหลือ : 0 แต้ม
น้ำหนักสัมภาระ:  842/11,660

       ค่าสถานะทุกชนิดของเราเพิ่มขึ้นอย่างบ้าคลั่งจากการผลิตไอเท็มเกรดอีปิกหลายชิ้น ยูนีคบางส่วน และเลเจนดารีหนึ่งชิ้น โดยเฉพาะค่าความชำนาญและความพากเพียร สองสิ่งนี้เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องในระหว่างกระบวนการผลิต
     
       ค่าสถานะชุดนี้ได้แซงหน้าอดีตนักรบเลเวล 80 ไปไกลโขแล้ว การออกล่าคงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเราอีกต่อไป

       'ด้วยค่าสถานะที่มี เมื่อรวมเข้ากับมีดสั้นในอุดมคติ…  มอนสเตอร์เลเวล 100 ก็เป็นเรื่องกล้วยๆ  แต่ก่อนหน้านั้นคงต้องผลิตชุดเกราะขึ้นมาใส่สักสองสามชิ้นก่อน'

       การกวัดแกว่งอาวุธเพื่อล้มมอนสเตอร์ คือสิ่งที่ทำให้จิตใจของเราคึกคักได้เสมอมา ความตื่นตาตื่นใจเมื่อมอสเตอร์ล้มลงและดรอปสิ่งของ เป็นเวลาหลายเดือนแล้วที่เราไม่ได้สัมผัสเรื่องเหล่านั้น

       '...ลืมไปซะ เราต้องหาเงินก่อน'

       มือของเราต้องกำค้อนตีเหล็ก มิใช่ดาบ มันคือค้อนตีเหล็กคู่กายที่เราใช้มาตลอดหลายเดือน

       'ใกล้พังแล้วสิ…  สร้างขึ้นมาใหม่ดีมั้ยนะ?'

       เราไม่มีสูตรการผลิตค้อนตีเหล็กขั้นสูง มีเพียงสูตรของค้อนธรรมดาที่ได้มาจากหมู่บ้านไบรันเท่านั้น เราเดินไปนั่งที่หน้าเตาหลอมและใส่ก้อนแร่เหล็กลงไป ข่านเห็นดังนั้นจึงเอ่ยปากถาม "คราวนี้จะสร้างอะไร?"

       "ค้อน"

       "หืม?"

       "ผมจะทำค้อน"

       "หือ… หรือว่าจะสร้างค้อนตีเหล็กขึ้นมาใช้เอง? "

       "ใช่แล้ว"

       เราพยักหน้ารับ ข่านจึงสงสัยยิ่งกว่าเดิม "แกเอาแต่ใช้ค้อนนั่นมาตลอดหลายเดือน ไม่ใช่ว่ามันมีความทรงจำดีๆ อยู่งั้นรึ?..."

       "ความทรงจำดีๆ? ไม่มีของแบบนั้นหรอก ผมมีค้อนอยู่อันเดียว ไม่มีทางเลือกมากนัก"

       "แล้วทำไมแกถึงไม่ทำขึ้นใหม่ให้เร็วกว่านี้!!?" ข่านตะโกน

       "เดี๋ยวสิ! ทำไมอยู่ดีๆ ต้องเสียงดังด้วย?

       ข่านอธิบาย "สี่หลักใหญ่ในการผลิตไอเท็มก็คือ…  หนึ่ง ทักษะอันยอดเยี่ยมของช่างตีเหล็ก สอง วัสดุ สาม ความอดทนและการใส่ใจ สี่ ค้อนตีเหล็กที่ยอดเยี่ยม แต่แกกลับใช้ค้อนกระจอกนั่นมานานโดยไม่มีเหตุผลเนี่ยนะ? ไม่ตลกไปหน่อยรึไง!"

       "...จริงด้วย"

       เราเปิดดูรายละเอียดของค้อนในมือ

[ ค้อนตีเหล็ก ]
ความคงทน: 50/70
พลังโจมตี: 18~25
       ค้อนที่ช่างตีเหล็กใช้สำหรับสร้างไอเท็ม สามารถใช้เป็นอาวุธได้ในบางโอกาส
* เงื่อนไขการสวมใส่ : ไม่มี
น้ำหนัก : 60 หน่วย

       ค้อนอันนี้เราได้มาจากหมู่บ้านไบรัน เป็นค้อนแสนธรรมดาที่ไม่มีอะไรพิเศษ ก่อนหน้านี้เราเคยคิดว่า ค้อนตีเหล็กอันไหนๆ มันก็คงเหมือนกัน แต่คำพูดของข่านเมื่อครู่ได้ทำให้เราตาสว่าง โดยไม่รีรอ เรารีบคว้าค้อนในมือข่านมาเพื่อใช้ทักษะตรวจสอบไอเท็มทันที

       "การตรวจสอบของช่างตีเหล็กในตำนาน"

[ ช่างตีเหล็กในตำนานมีสายตาเฉียบแหลมดุจดั่งพญาเหยี่ยว  หากไอเท็มใดมีคุณสมบัติลับซ่อนอยู่  มันจะไม่มีวันรอดพ้นสายตาของเขาไปได้อย่างแน่นอน ]

[ ค้อนตีเหล็กชั้นเลิศ ]
เกรด: แรร์
ความคงทน: 166/250
พลังโจมตี: 40~50
* โอกาสผลิตไอเท็มเกรดแรร์เพิ่มขึ้น 10%
       ค้อนตีเหล็กที่ข่านสืบทอดต่อจากพ่อของตน การที่ข่านใช้มาจนถึงทุกวันนี้ได้ เป็นเพราะเขาทะนุถนอมมันเป็นอย่างดี
* เงื่อนไขการสวมใส่ :
-เลเวล 80 หรือสูงกว่า
-ค่าพละกำลัง 60 หรือสูงกว่า
-ทักษะช่างตีเหล็กขั้นกลางหรือสูงกว่า
* น้ำหนัก: 80 หน่วย

[ ไม่ปรากฏเอฟเฟคลับของไอเท็ม ]
[ ช่างตีเหล็กในตำนานเช่นท่านสามารถรับรู้ถึงวัสดุที่ใช้สร้าง 'ค้อนตีเหล็กชั้นเลิศ' ได้อย่างง่ายดาย อีกทั้งท่านยังรู้ไปถึงวิธีการผลิตและเจตนารมณ์ของผู้สร้างด้วย ]
[ ค่าความเข้าใจในไอเท็ม 'ค้อนตีเหล็กชั้นเลิศ' เพิ่มขึ้นเป็น 100% ]
[ ท่านเรียนรู้สูตรผลิตค้อนตีเหล็กชั้นเลิศเรียบร้อยแล้ว ]

       "ว้าว..."

       เป็นความจริง แม้แต่สิ่งที่เราเคยคิดว่าไม่สำคัญอย่างค้อนตีเหล็กกลับมีเกรดที่แตกต่างกัน และยังมีคุณสมบัติต่างๆ อีกเล็กน้อย ถ้ารู้อย่างนี้มาก่อน เราคงโยนค้อนกระจอกนั่นทิ้งไปนานแล้ว

       "ผมเคยคิดว่าค้อนตีเหล็กอันไหนมันก็คงเหมือนๆ กัน" เราพูดกับอากาศเบาๆ ก่อนจะหันไปมองทางข่าน "ทำไมกัน? ทำไมลุงถึงไม่รีบบอกผมว่าค้อนตีเหล็กมีส่วนสำคัญขนาดนี้? ลุงคิดจะดูผมใช้ค้อนกระจอกนั่นไปถึงเมื่อไร?"

       ข่านพูดไม่ออก

       "แกเป็นถึงผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า ใครจะคิดว่าแม้แต่พื้นฐานง่ายๆ แบบนี้ก็ยังไม่รู้…  ก็อย่างที่เคยบอกไป ฉันคิดว่าค้อนอันนั้นคงอัดแน่นไปด้วยความทรงจำดีๆ ที่แกไม่อยากลืมเลือน..."

       "อึก..."

       ไม่ได้ นี่ไม่ใช่ความผิดของข่าน เรารีบเร่งมือสร้างค้อนตีเหล็กด้วยสูตรใหม่ทันที แม้อันแรกจะเป็นเกรดทั่วไป แต่เราก็ยังไม่หยุด หยาดเหงื่อหยดเป็นทางไม่ขาดสาย จนกระทั่งครั้งที่หก ความพยายามก็เป็นผล เราได้ค้อนตีเหล็กเกรดอีปิกสมใจ

[ ค้อนของช่างตีเหล็กปริศนา ]
เกรด: อีปิก
ความคงทน: 350/350
พลังโจมตี: 70~80
* โอกาสผลิตไอเท็มเกรดแรร์เพิ่มขึ้น 17%
* โอกาสผลิตไอเท็มเกรดอีปิกเพิ่มขึ้น 7%
       ค้อนตีเหล็กที่สร้างขึ้นโดยช่างฝีมือทักษะเยี่ยมผู้เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ แต่ยังต้องสั่งสมประสบการณ์และชื่อเสียงอีกสักหน่อย
       ค้อนตีเหล็กอันนี้สร้างขึ้นเพื่อใช้เองเป็นการส่วนตัวเท่านั้น จึงไม่มีช่างตีเหล็กคนใดที่สามารถสวมใส่มันได้อีก
* เงื่อนไขการสวมใส่:
-คลาสผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า
* น้ำหนัก : 60 หน่วย

       เป็นเพราะเราทำขึ้นมาเองรึ? มันถึงใช้ได้แค่ผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าเท่านั้น ในบรรดาผู้เล่นกว่าสองพันล้าน มีเพียงเราที่ใช้ได้ แต่ถึงเงื่อนไขจะยุ่งยากขนาดนี้ คุณสมบัติของมันก็ยังไม่โดดเด่นมากนัก

       'ถ้ามันใช้ได้เฉพาะผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า อย่างนั้นก็ช่วยเพิ่มอัตราการผลิตไอเท็มเกรดยูนีคกับเลเจนดารีหน่อยสิฟะ…  ช่างเถอะ เกมที่มีเจ้าหน้าที่คอยกลั่นแกล้งผู้เล่นแบบนี้ คงไปคาดหวังอะไรด้วยมากไม่ได้… หืม เดี๋ยวก่อนนะ มีบางอย่างในคำอธิบายแปลกไปจากเดิมรึเปล่า? '

• Next
• Previous