จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 48

       นักคัดลอก,  ผู้ซึ่งวิเคราะห์และคัดลอกทักษะเป้าหมายมาเป็นของตน,  โดยสามารถใช้ออกไปได้โดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ ทั้งสิ้น.   เป็นคลาสที่สามารถสนุกอยู่กับทักษะที่คัดลอกมาโดยไม่ต้องพะวงเรื่องช้อเสีย.   เป็นคลาสที่จะเปลี่ยนเป็นคลาสใดในซาทิสฟายก็ได้ทั้งนั้น.   สามารถเรียกได้อย่างเต็มปาก,  ว่านักคัดลอกคือหนึ่งในคลาสสุดโกงของเกมนี้.

       คลาสนี้นับว่าเชี่ยวชาญในการต่อสู้เป็นพิเศษ.  โดยสามารถนำทักษะชั้นยอดของคลาสอื่นมาผสมผสานกันจนไร้จุดอ่อน.  เป็นคลาสที่สามารถล้มมอนสเตอร์บอสได้ด้วยตัวคนเดียว,  ถ้าหากมีการเตรียมการมามากพอ.   และยังสามารถปรับเปลี่ยนไปเป็นคลาสสายนักฆ่าได้ด้วยถ้าต้องการ.   ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้แบบหนึ่งต่อหนึ่ง,  หรือแบบกองทัพ.   นักคัดลอกถึงถูกจัดให้เป็นคลาสใกล้เคียงกับคำว่า 'แข็งแกร่งที่สุด'.

       ทว่า,  ทุกอย่างย่อมมีจุดอ่อนของมัน,  นักคัดลอกก็เช่นกัน.

       ประการแรก,  ในหนึ่งวันสามารถคัดลอกทักษะได้เพียง 3 ครั้งเท่านั้น.  ประการที่สอง,  ทักษะที่คัดลอกมาสามารถใช้เพียงแค่ครั้งเดียว.  ประการที่สาม,  ทักษะประจำตัวจริงๆ ของคลาสมีเพียงแค่ 9 ทักษะเท่านั้น,   โดยไม่มีทักษะใดเลยที่เป็นทักษะสำหรับการต่อสู้.  ประการที่สี่,  พลังทางกายภาพอ่อนแอเฉกเช่นเดียวกับคลาสนักเวทย์อื่น.

       ในอีกความหมายหนึ่ง,  ยูเฟอมิน่าจะแข็งแกร่งสุดๆ ถ้าหากมีทักษะในมือเป็นจำนวนมาก.   ตรงกันข้าม,  ถ้าหากทักษะที่คัดลอกมาหมดลง,  เธอก็จะกลายเป็นคนที่อ่อนแออย่างไม่น่าเชื่อเช่นกัน.   และในตอนนี้,   ยูเฟอมิน่าก็กำลังอยู่ในโหมดอ่อนแอที่สุดของเธอ.

       "จบสิ้นแล้ว..."   ยูเฟอมิน่าตัดพ้อด้วยใบหน้าที่ขาวซีดราวกับกระดาษ.

       กริดหนีลงไปทางชั้น 4,  โดยทิ้งให้เธอต้องรับมือกับฝูงทหารที่ไม่มีวันหมดตามลำพัง.   โดยแม้จะสังหารไปหลายร้อยนายแล้ว,  แต่พวกมันก็ไม่มีทีท่าจะลดลงเลยสักนิด,  แถมเป็นทักษะของเธอเสียเองที่ลดลงไปเรื่อยๆ.   จนตอนนี้เหลือเพียงแค่เวทย์ไฟจำนวน 3 ชนิดเท่านั้น.   และการใช้เวทย์ไฟในห้องที่ฝุ่นเยอะขนาดนี้คงเป็นเรื่องที่ไม่ฉลาดนัก.

       เท่านั้นยังแย่ไม่พอ,  ในตอนนี้,  อัศวินจำนวน 4 คนกำลังยืนล้อมกรอบเธอเอาไว้จากทุกทาง.

       "เราเสร็จแน่..."

       ไม่มีวี่แววว่ากริดจะกลับมาช่วยแม้แต่น้อย.  แถมเมื่อครู่ยังมีเสียงระเบิดดังอึกทึกที่ชั้นล่างจนได้ยินมาถึงที่นี่,  บางที,  กริดอาจม่องเท่งไปแล้วก็ได้.

       'หรือถ้าหากหมอนั่นยังไม่ตายและช่วยฮิวรอยออกมาได้สำเร็จ.   จะมีอะไรรับประกันได้บ้างว่าเจ้าบ้านั่นจะย้อนกลับมาช่วยเรา?'

       กริดอาจจะหนีออกไปข้างนอกเรียบร้อยแล้วก็ได้...  อัศวินทั้ง 4 คนกำลังชี้ปลายดาบอันแหลมคมมายังร่างของยูเฟอมิน่า.  โดยในตอนนี้,  เธอไม่ได้คิดขยับเขยื้อนหรือตอบโต้แม้แต่นิดเดียว,  ราวกับดวงวิญญานไม่อยู่กับตัวอีกต่อไปแล้ว.

       "เธอเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ,  สามารถจัดการกับทหารได้มากเกินกว่า 500 นายเพียงลำพัง.  ไม่ทราบว่า,  เธอมีสมญานามเป็นสุดยอดจอมเวทย์ใช่รึเปล่า?"

       โชคยังดีที่พวกอัศวินยังไม่กล้าผลีผลามลงมือกับยูเฟอมิน่า.   เพราะเธอนั้นฆ่าทหารไปเป็นจำนวนมาก,  จึงไม่แปลกที่พวกอัศวินจะรู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้าง.  ทว่า,  สถานการณ์เช่นนี้คงยื้อเอาไว้ได้อีกไม่นาน.

       "กองกำลังของเราเหลือเพียงแค่ทหารองครักษ์ของลอร์ดวินสตันแล้ว.   บางทีกริดมันอาจใช้จังหวะนี้หลบหนีไป,  เพราะตอนนี้คนของเราไม่พอที่จะปิดทางเข้าออกทุกทาง.  และพวกเรา 4 อัศวินก็ต้องคอยรับมือเธอด้วย."

       "จะเป็นแบบนั้นได้ไงเล่า?   เลโอมันลงไปชั้น 4 เพื่อจัดการด้วยตัวเองเลยไม่ใช่รึไง?  ตอนนี้มันคงยิ้มกริ่มอย่างมีความสุขอยู่,  ที่ได้เชือดเจ้ากริดนั่นด้วยมือของตัวเอง."

       "การต่อสู้ครั้งนี้มีความปลอดภัยของท่านลอร์ดเป็นเดิมพัน.   พวกเราจะมองข้ามความเป็นไปได้เล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้เด็ดขาด."

       "ก็ได้...  งั้นก็รีบจัดการหล่อนกันเถอะ.   ถึงแม้จะต้องเสียเกียรติของอัศวินไปบ้าง,  แต่พวกเราจำเป็นต้องสู้แบบ 4 รุม 1."

       อัศวินทั้ง 4 พุ่งเข้าจู่โจมยูเฟอฟิน่าอย่างพร้อมเพรียงกัน.   เธอจำเป็นต้องใช้ไม้ตายสุดท้ายออกมาอย่างไม่มีทางเลือก.

       'ชั้นจะตายแบบนี้ไม่ได้.'

       ยูเฟอมิน่าตัดสินใจควักลูกเต๋าสีทองมาถือในมือ.  มันคือลูกเต๋าที่ได้รับมาเมื่อครั้งชนะการแข่งสร้างไอเท็มกับกริด.
     

[ ทักษะทอยลูกเต๋า ]
ทำการทอยลูกเต๋าเพื่อเสี่ยงดวงกับเป้าหมาย.  เอฟเฟคจะขึ้นอยู่กับตัวเลขที่ทอยได้.
* ถ้าเป้าหมายคือตนเองหรือพันธมิตร :  หากทอยได้ตั้งแต่ 4 แต้มขึ้นไป,  จะเกิดสถานะเสริมพลังสุ่มให้กับตัวละคร.   แต่กลับกัน,  ถ้าหากทอยได้ตั้งแต่ 3 แต้มลงมา,  จะเกิดสถานะผิดปรกติขึ้นกับตัวละครดังกล่าว.
* ถ้าเป้าหมายคือศัตรู :  หากทอยได้ตั้งแต่ 4 แต้มขึ้นไป,  จะเกิดสถานะผิดปรกติขึ้นกับเป้าหมาย.   แต่กลับกัน, ถ้าหากทอยได้ตั้งแต่ 3 แต้มลงมา,  จะเกิดสถานะเสริมพลังสุ่มให้กับตัวละครศัตรู.

ใช้มานา : 1,000 หน่วย
ระยะหน่วงหลังใช้ : 3,000 วินาที  ( 50 นาที )

       แต่ถ้าทอยไปแล้วเกิดสถานการณ์แย่ลงล่ะ?

       'ถ้าเข้าตาจนล่ะก็,  คงต้องใช้เวทย์ไฟอย่างเลี่ยงไม่ได้.'

       แต่เธอก็ไม่คิดจะตายตามลำพัง,  ก่อนตาย,  เธอหมายจะลากอัศวินทั้ง 4 ให้ลงนรกไปพร้อมกันกับเธอด้วย.  ยูเฟอมิน่าตัดพ้อเล็กน้อยเมื่อไม่เห็นวี่แววว่ากริดจะกลับมา.   ถ้าเธอต้องตายไปจริง,  ถึงจะยังไม่รู้ว่าควรทำยังไงกับกริดดี,  แต่เธอจะต้องให้หมอนั่นชดใช้อย่างสาสมแน่นอน.

       ทันใดนั้นเอง...

       "เป็นถึงอัศวินแต่กลับรุมทำร้ายคนที่อ่อนแอ...   ไม่สิ,  ถึงจะไม่ใกล้เคียงกับคำว่าอ่อนแอเท่าใดนัก.  แต่พวกแกมันก็ไม่ต่างอะไรกับหมาหมู่อยู่ดี!"

       "กะ--กริด?"

       ยูเฟอมิน่ากับอัศวินทั้งสี่รีบหันไปมองทางต้นเสียงทันที.  เป็นกริดและฮิวรอยที่ถูกช่วยออกมากำลังยืนอยู่ข้างกัน.

       "อา..."
     
       ดวงตาของยูเฟอมิน่าเปล่งประกายทันทีที่เห็นกริดปรากฏตัว.  ในตอนแรกเธอคิดว่ากริดนั้นเป็นเพียงขยะมูลฝอยที่ไม่รู้จักบุญคุณ,  แต่ความจริงแล้วหมอนั่นก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น.  อย่างน้อยก็ยังกลับมาตามที่ได้ให้สัญญาไว้.
     
       'น่ารักจังแฮะ.'

       รอยยิ้มของยูเฟอมิน่าเป็นราวกับดอกไม้บานสะพรั่ง.   กริดจึงอดไม่ได้ที่จะหัวใจเต้นระรัว.

       'ไม่ได้,  ห้ามถูกหลอกด้วยรูปลักษณ์ภายนอกเด็ดขาด.   หล่อนก็แค่กุหลาบพิษที่งดงามแค่ภายนอกเท่านั้น!  อย่าไปหลงกลเข้าสิ,  หัวใจของเรา!'
     
       กลุ่มอัศวินทั้งสี่ไม่มีทางเก็บอาการอยู่เมื่อได้เห็นการปรากฏตัวของกริด.  ดวงตาของพวกมันจับจ้องมาพร้อมกับอาการสั่นระริก.
     
       "ทำไมแกถึงมาอยู่ที่นี่ได้?   แล้วเลโอ, ผู้ซึ่งมีฉายากัปนาทแดนเหนือ,  ถูกคนอย่างแกจัดการไปแล้วรึ?  "
     
       "ข้าก็ไม่รู้หรอกนะว่ากัมปนาทแดนเหนือคือใคร,  แต่ถ้าพูดถึงไอ้เด็กอัศวินอ่อนหัดนั่นล่ะก็,  หมูชะมัด.  ตัวต่อตัว,  ไม่มีใครมาเอี่ยว,  หมอนั่นตาย,  แต่ข้ายังสบายดี.  อุวะฮ่าฮ่า!"

       "นี่แก!!"
     
       อัศวินทั้งสี่มีสีหน้าแย่ลงทันทีที่รู้ว่าพวกพ้องของตนต้องเสียท่า.  แถมกริดในตอนนี้ก็ยังไม่มีท่าทางหวาดกลัวเลยสักนิด.  ราวกับว่าการล้มอัศวินเป็นเพียงเรื่องกล้วยๆ สำหรับเขา.

       "อา,  จงโกรธกันเข้าไป,  โมโหกันเข้าไป.   แต่พวกแกจะทำอะไรข้าได้ล่ะ?  มีน้ำยารึเปล่า?"

       "อึก!"

       พวกอัศวินสะดุ้งเล็กน้อย.  บางทีกริดอาจสังหารเลโอไปแล้วจริงๆ ก็ได้.   ในตอนแรกพวกมันประมาทเพราะท่าทีของกริดเหมือนกับขยะมูลฝอย,  แต่ความเป็นจริงกลับไม่เป็นเช่นนั้นหรอกรึ?

       ยูเฟอมิน่ารู้สึกชื่นชมกริดจากใจจริง.   เพราะเมื่อเพียงแค่กริดเอ่ยปากพูด,  เหล่าอัศวินทั้งสี่ก็ต่างผงะถอยหลังทันที.

       'แค่คำพูดเพียงไม่กี่คำ...  ก็ทำให้อัศวินกลัวได้แล้วรึ?   นี่เขาเลเวลเท่าไรกันแน่เนี่ย?'

       ตามปรกติ,  มอนสเตอร์และเอ็นพีซีศัตรูจะมีท่าทีหวาดกลัวต่อผู้เล่นที่เลเวลสูงกว่าตนเกิน 30 เลเวล.   จึงช่วยไม่ได้ที่ยูเฟอมิน่าจะเข้าใจผิด,  และคิดว่าเลเวลของกริดจะต้องมากกว่าเอ็นพีซีอัศวินเกิน 30 แน่.

       ในขณะเดียวกัน,  กริดก็ไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอย,  ชายหนุ่มย่างสามขุมเข้าไปหากลุ่มอัศวินอย่างเยือกเย็น.  "เฮ้,  พวกนายน่ะ,  อยากจะตายเยี่ยงสุนัขข้างถนนแบบเลโอรึเปล่าล่ะ?   ถ้าไม่,  ตอนนี้ยังทันนะ.  ข้าจะให้โอกาสเป็นครั้งสุดท้าย."

       "ไอ้หมอนี่!!"  อัศวินคนหนึ่งเดือดดาลจนปรี่เข้ามาหวังจะทำร้ายกริด.  แต่อัศวินอีกคนกลับห้ามไว้ก่อน.

       "อย่าไปหลงคำยั่วยุของมันเด็ดขาด!   ข้ารู้ว่าแกแข็งแกร่งขนาดไหน,  แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะต้องสู้ตัวต่อตัว.  บางทีอาจเป็นกับดักก็ได้."

       "แกจะกังวลมากเกินไปแล้ว!   ลองนึกดูให้ดีสิ.  หมอนี่มันก็แค่ช่างตีเหล็ก!  ช่างตีเหล็กจะไปทำไรได้วะ?"

       "แต่เลโอก็ยังไม่กลับมาเลยนะ.   ข้าก็ไม่รู้ว่ามันแกล้งวางท่ารึไม่,  แต่มันไม่ใช่คนที่เราจะประมาทได้. "
     
       "อึก...!"

       ในขณะที่กริดยังคงเยื้องย่างเข้าไปหา, กลุ่มอัศวินต่างตึงเครียดเพราะต้องเค้นสมองมากเกินไป.

       พวกมันจำต้องถอยหลังกลับไปหนึ่งก้าว,  เมื่อกริดก้าวเท้าเข้าไปหาหนึ่งก้าว.

       ฮิวรอยรู้สึกขนลุกซู่เมื่อได้เห็นกับตาว่ากริดกำลังทำให้กลุ่มอัศวินถอยหลังไปได้ด้วยคำพูดเพียงอย่างเดียว.

       'ยอดไปเลย...  ถึงแม้ภายนอกของกริดจะดูแปลกประหลาดไปสักนิด.  แต่เขาจะต้องเป็นผู้เล่นเลเวลสูงที่สามารถทำให้เหล่าอัศวินสั่นกลัวเพียงแค่จ้องตา.   วันก่อนที่เราได้พบเขาและคิดว่าคงเป็นเพียงนักเล่นตลกคนหนึ่ง,  ตัวเรานี่ช่างมีตาหามีแววไม่.'

       ทั้งยูเฟอมิน่าและฮิวรอยต่างก็เข้าใจในตัวกริดผิดไป.  แต่ในขณะที่พวกเขากำลังคิดเช่นนั้น,  กริดกลับแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจออกมา.

       'ด้วยทักษะของยูเฟอมิน่า,  อัศวินกระจอกพวกนี้คงไม่ใช่เรื่องยากหรอกมั้ง?'
     
       ใช่แล้ว.  การที่กริดมั่นใจจนเกินตัวแบบนี้ก็เป็นเพราะว่า,  ฝั่งของเขานั้นมีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ายูเฟอมิน่าอยู่.  กริดมั่นใจเป็นอย่างมากว่ายูเฟอมิน่าจะสามารถจัดการกับอัศวินพวกนี้ได้อย่างง่ายดาย.

       ตุบ...  ตุบ...
     
       กริดยังคงเยื้องย่างต่อไป,  ในขณะที่อัศวินทั้งสี่ต่างเอาแต่ก้าวถอยหลังอย่างตื่นตระหนก.  ในที่สุดกลุ่มอัศวินก็ถูกกดดันจนต้องถอยมาจนสุดทางเดิน,  โดยด้านหลังมีเพียงบันไดที่ใช้ขึ้นไปชั้น 2 เท่านั้น.   เมื่อจนตรอก,  พวกอัศวินก็ตัดสินใจทำบางอย่างขึ้น.

       'พวกเรากำลังทำอะไรกันอยู่?   เราต่างก็เป็นอัศวินผู้มีเกียรติไม่ใช่รึไง?  แล้วทำไมถึงต้องสั่นกลัวต่อนักโทษแหกคุกด้วย?  นี่ถือเป็นความอับยศสูงสุดในชีวิตข้า!'

       'ถ้าหากปล่อยมันเอาไว้,  ท่านลอร์ดจะต้องตกที่นั่งลำบากแน่.  ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องขัดขวางพวกมันให้ได้,  เพื่อท่านลอร์ดวินสตัน.'

       'ถ้ามันจัดการเลโอได้จริง,  แปลว่ามันจะต้องไม่ใช่ช่างตีเหล็กธรรมดาแน่.  แต่ข้าก็ไม่หวั่นอะไรอีกแล้ว,  หลังจากนี้เป็นเรื่องของศักดิ์ศรี.   ข้าจะไม่มีวันถอยหนีอีก.'

       'นั่นเพราะเลโอสู้คนเดียวยังไงล่ะ,  แต่พวกเรามีสี่.   เราทำได้แน่.'

       พวกอัศวินไม่คิดถอยหนีอีก,  ทำให้กริดเองก็ต้องชะงักฝีเท้าเช่นกัน.

       "หืม?  คิดสู้งั้นรี?  ไม่เสียดายชีวิตแล้วรึไง?"
     
       อัศวินทั้งสี่กำดาบในมือแน่น,  คนหนึ่งพลันตะโกนขึ้นว่า.  "พวกเราจะสู้จนตัวตาย!   เราจะไม่มีวันปล่อยให้อาชญากรอย่างพวกแกหลบหนีเด็ดขาด!"
     
       "...ข้าไม่ใช่อาขญากร.  เจ้าพวกโง่."

       กริดเริ่มหัวเสีย.  เพราะตัวเขาถูกปรักปรำโดยไม่มีมูลความจริงมาตั้งแต่แรก.  แถมเกือบจะได้รับรางวัลสำเร็จภารกิจในการแข่งตีเหล็กอยู่แล้ว.  แต่กลับต้องถูกจับตัวมาอย่างไม่เป็นธรรมเสียก่อน.

       กริดตะโกนออกไปอย่างเดือดดาล. "ยูเฟอมิน่า!  แสดงให้พวกมันเห็นไปเลยว่าเธอเก่งแค่ไหน!  จัดการพวกมันซะ!"

       ยูเฟอมิน่าแสดงสีหน้าตกตะลึงในทันที.  "ตอนนี้เนี่ยนะ?...  มันออกจะ...   แล้วทำไมนายถึงไม่จัดการด้วยตัวเอง?"
     
       "อะไรนะ?  ชั้นจะไปทำแบบนั้นได้ไงเล่า."

       "เลิกทำเป็นตลกได้แล้วน่า.  นายจัดการพวกมันเองไม่ได้รึไง?"

       "เธอกำลังพูดเรื่องอะไร?  คนที่ต้องสู้คือเธอตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่รึ?  ไม่ใช่ชั้น."

       "แล้วทำไมนายถึงไม่คิดจะสู้ซักที?"

       กริดอธิบายยูเฟอมิน่าออกไปอย่างไม่มีทางเลือก.  "ชั้นเอาชนะพวกมันไม่ได้."

       "ไม่ต้องมาโกหกเลย.  นายสามารถจัดการกับกัมปนาทแดนเหนือได้ด้วยตัวคนเดียวเลยนะ!"

       "ไม่,  นั่นมัน..."

       บทสนทนาอันแปลกประหลาดได้ทำให้สีหน้าของทั้งกริดและยูเฟอมิน่าตึงเครียด.  ในขณะเดียวกัน,  อัศวินทั้งสี่ก็พุ่งจู่โจมเข้ามาอย่างไม่คิดชีวิต.

       "...ชิ!"

       ประหนึ่งเป็นการเคลื่อนย้ายตำแหน่งในพริบตา.  อัศวินนาม 'รูเพิร์ต' ใช้ทักษะ 'พุ่ง' ซึ่งเป็นทักษะเด่นประจำตัว.  เขาสามารถหายตัวมาโผล่ที่ด้านข้างกริดได้อย่างรวดเร็ว.   ดาบอันแหลมคมถูกแทงเข้ามาหมายจะเสียบกริดให้ตายคาที.   กริดที่ไม่ทันตั้งตัวมีหรือจะหลบพ้น.  ในขณะที่ดาบของรูเพิร์ตกำลังจะเฉือนเข้าไปในผิวหนังของชายหนุ่ม,  ฮิวรอยได้ผลักกริดจนกระเด็นออกมาและรับการโจมตีนั้นไว้แทน.

       "......!"
     
       ใครๆ ต่างก็คิดว่าฮิวรอยคงไม่รอดแน่.  สภาพของเขาดูโทรมและไร้เรี่ยวแรงใดๆ,  แถมยังไม่มีชุดเกราะคอยป้องกันลำตัวด้วย.  ทว่า,  สิ่งที่น่าประหลาดกลับเกิดขึ้น.

       "นี่มันอะไรกัน...?  อั่กกก!!"

       รูเพิร์ตตกตะลึงอย่างสุดขีด,  ดวงตาเบิกโพลง,  นัยน์ตาหดลีบลง.   เป็นเพราะดาบของเขาที่ควรจะเสียบเข้าไปที่ช่วงท้องของเป้าหมายกลับหยุดชะงักลงอย่างไร้สาเหตุ.   ให้ความรู้สึกเดียวกันกับการแทงใส่แผ่นเหล็ก.   กระดูกข้อมือของรูเพิร์ตแตกละเอียดทันที.   แต่กลับกัน,  เป็นฮิวรอยเสียเองที่ยังสบายดีอยู่.   ผู้ที่เป็นฝ่ายโจมตีต้องได้รับบาดเจ็บสาหัส,  แต่ผู้ที่ถูกโจมตีกลับไม่เป็นอะไรเลย.

       ยูเฟอมิน่าถามขึ้นอย่างสับสน.  "เขาเป็นใครกันแน่?  ทำไมการโจมตีของอัศวินจึงไม่สามารถเสียบเข้าไปในร่างได้?"

       กริดเองก็จนปัญญา.  "...ชั้นก็ไม่รู้..."

       "ทำไมถึงได้ตอบอย่างไร้เยื่อใยแบบนี้ล่ะ?   นายวิ่งพล่านไปทั่วเพื่อช่วยคนที่นายไม่รู้จักออกมารึไง?  เลิกเล่นตลกแล้วตอบมาตามความเป็นจริงสักครั้งจะได้ไหม?"

       "ไม่...  ครั้งนี้ชั้นไม่รู้จริงๆ..."

       ผู้เล่นคลาสนักสู้ระดับสูงจะมีทักษะการป้องกันตัวชนิดหนึ่งที่ชื่อว่า 'กายาเหล็กไหล'.  แต่ถึงแม้จะเป็นกายาเหล็กไหลของผู้เล่นติดอันดับ,  ก็ไม่มีทางที่จะหยุดดาบของอัศวินที่มีเลเวลขั้นต่ำ 180 โดยที่ไม่เกิดบาดแผลได้.  เห็นได้ชัดว่าทักษะที่ฮิวรอยใช้เมื่อครู่,  จะต้องอยู่เหนือกว่าทักษะป้องกันตัวของคลาสนักสู้ขึ้นไปอีกแน่.

       ท่ามกลางความเงียบสงัด,  ฮิวรอยได้พูดขึ้นว่า.  "ผมจะถ่วงเวลาพวกมันไว้ให้เอง.  พวกคุณสองคนรีบฉวยโอกาสนี้หนีไปซะ!"
     
       สาเหตุที่ฮิวรอยสามารถหยุดดาบของอัศวินไว้ได้ด้วยร่างกาย.   ต้องขอบคุณทักษะใหม่ที่ได้รับมาจากสมญานาม 'ผู้ที่ก้าวข้ามผ่านความยากลำบาก.'

[ จิตวิญญานอันแข็งแกร่ง ]
ทนทานต่อทุกการโจมตีเป็นเวลา 10 วินาทีหลังใช้งาน.
ใช้มานา : 200 หน่วย
ระยะหน่วงหลังใช้ : 9,000 วินาที  ( 2 ชั่วโมงครึ่ง )

       แม้จะมีระยะหลังใช้ที่นานถึงสองชั่วโมงครึ่ง,  แต่ความยอดเยี่ยมของมันก็สามารถพูดออกมาได้อย่างเต็มปาก.   มันคือทักษะอันแสนล้ำค่า,  ที่เขาได้รับจากการอดทนข้ามผ่านขุมนรกอันยาวนานมาได้.  และกริดคือคนที่ปลดปล่อยเขาจากขุมนรกนั้น.  ฮิวรอยจึงให้สัตย์สาบานไว้แล้วว่าจะตามรับใช้กริดไปชั่วชีวิต.

       การเสียสละตนเองในครั้งนี้ก็เพื่อให้กริดหนีรอดไปจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัย. 

       "ฮิวรอย..."  ถ้าหากยังมีความเป็นคนอยู่บ้าง,  การที่พวกพ้องต้องเสียสละชีวิตเพื่อให้คนที่เหลือหนีรอด,  เป็นใครก็ต้องหยุดชะงักและเกิดความลังเลขึ้นในหัวใจทั้งนั้น.
     
       แต่กริดไม่ใช่.
     
       "นายจะต้องยื้อพวกมันไว้ให้ได้นานที่สุด,  เพื่อที่เราสองคนจะได้หนีรอดไปได้,  เข้าใจมั้ย!"

       "แล้วพบกันอีกนะ."
     
       ทั้งกริดและยูเฟอนิม่าต่างไม่ใช่พวกที่มีนิสัยอาลัยอาวรณ์ทั้งคู่.  ทั้งสองรีบฉวยโอกาสนี้หนีขึ้นไปอย่างรวดเร็วโดยทิ้งให้ฮิวรอยต้องเผชิญหน้ากับอัศวินตามลำพัง.

       "นี่มัน...!"

       อัศวินที่กำลังจะไล่ตามกริดไปได้ถูกฮิวรอยขวางทางเอาไว้.  หลังจากนั้นเขาก็เปิดปากขึ้นด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่นโดยหวังจะช่วยกริดให้ได้.

       "ข้าไม่มีทางปล่อยให้พวกแกผ่านไปได้เด็ดขาด,  ไอพวกสวะ#*&!($#@.  ไอ้สาระเลว!@$#"
     
       "......?"

       ฮิวรอยเป็นคลาสนักพูด,  ดังนั้น,  ถ้อยคำที่ไม่สามารถเขียนออกอากาศได้จึงพรั่งพรูออกมาจากปากมากมาย.  อัศวินทั้งสี่ได้รับบาดเจ็บทางจิตใจอย่างรุนแรงจากคำพูดเหล่านั้น.  นับเป็นวาจาต่อว่าอย่างรุนแรงชนิดที่พวกมันไม่เคยได้ยินมาก่อน.
     
       นี่คือทักษะ 'วาจาอาฆาต',  ไม้ตายก้นหีบของฮิวรอย.   ในขณะที่พวกอัศวินกำลังตกอยู่ในสถานะสับสน,  และค่าสถานะต่างๆ กำลังลดลง,  ฮิวรอยจึงฉวยโอกาสนี้โจมตีซ้ำเข้าไปอีกครั้ง.

       "ความยุติธรรมที่ไม่เสื่อมคลาย!"

       นี่คือ 1 ใน 2 ทักษะที่ได้รับมาจากคลาสรอง,  สหายของสาวกแห่งความเที่ยงธรรม.   เป็นการโจมตีอันรุนแรงที่จะสร้างความเสียหายถึง 300% ของพลังโจมตี.

       เปรี้ยงงงง!!

       หมัดของฮิวรอยกระแทกใส่ใบหน้าอัศวินรูเพิร์ตเข้าอย่างจัง,  แรงสั่นสะเทือนอันรุนแรงจากการชกได้แผ่พุ่งออกไปสัมผัสเข้ากับอัศวินอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังรูเพิร์ต.   เสียงของกำปั้นปะทะกับใบหน้าได้ดังกึงก้องไปทั่วทั้งคุกใต้ดิน,  ส่งผลให้กลุ่มอัศวินมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างอัตโนมัติทันที,  พวกมันร้องตะโกนออกมาราวกับเจ็บปวดเจียนตาย.

       "โอ้ย!"

       แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติเท่านั้น.

       "...เอ๋?"

       รูเพิร์ตไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดแม้แต่น้อย.  ก็แน่ล่ะ,  เดิมทีคลาสนักพูดก็ไม่ได้มีพละกำลังมากอยู่แล้ว.  แถมฮิวรอยในตอนนี้เองก็ไม่ได้ถืออาวุธใดอยู่ในมือ.   พลังโจมตีที่เพิ่มขึ้นถึง 300% จึงไม่เพียงพอที่จะสร้างความเสียหายให้กับอัศวินเกราะเหล็กได้.  มันต่างชั้นกันเกินไป.

       ฮิวรอยยอมรับผลการโจมตีอย่างใจเย็น.  "กะแล้วเชียว,  ตัวเราในตอนนี้ยังไม่เหมาะที่จะใช้มันออกมา."

       "......"

       หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจ,  ฮิวรอยก็ถูกอัศวินจับตัวไปแยกขังเดี่ยวอีกครั้ง.   แต่คราวนี้เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว.  ไม่มีภารกิจที่ห้ามล็อคเอ้าท์ออกจากเกม 50 ชั่วโมงอยู่อีกต่อไป.   ดังนั้นฮิวรอยจึงรีบล็อคเอ้าท์ออกจากเกมและไปพักผ่อนทันที.

       ในเมื่อภารกิจเสร็จสิ้นไปแล้ว,  การล็อคเอ้าท์ออกมาจึงทำได้อย่างอิสระ.

       'จากสถานการณ์ในตอนนี้,  อีกไม่นานลอร์ดแห่งวินสตันก็คงจะถูกจับ.  และหลังจากนั้นเราก็จะถูกปล่อยตัวออกจากคุก.  กว่าจะถึงตอนนั้น,  เรายังมีเวลาอีกมากในการจัดการตัวเองให้เสร็จก่อนที่จะกลับเข้าเกมไปใหม่อีกครั้ง. 
     
       'กริด, ผมหวังว่าคุณจะมีโชคในการหลบหนีครั้งนี้นะ.'
     
       ฮิวรอยล็อคเอ้าท์ออกจากเกม.

• Next
• Previous