จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 46

'นักคัดลอก...'
     
       แม่มดโลหิตยูร่า,  ผู้เล่นอันดับ 1 ของเกาหลีใต้และอันดับ 5 ของโลก.   แม้กระทั่งเธอคนนี้,  ผู้ซึ่งยืนอยู่บนจุดสูงสุดของผู้เล่นทุกคนบนโลก,  การจะใช้เวทย์มนต์ขนาดใหญ่แต่ละครั้งยังจำเป็นต้องร่ายคาถาเป็นเวลานานอย่างเลี่ยงไม่ได้.   ทว่ายูเฟอมิน่า,  ผู้ที่เรียกตนเองว่านักคัดลอก,  กลับสามารถใช้เวทย์มนต์อันทรงพลังระดับเดียวกับยูร่าได้ในพริบตาโดยไม่ต้องเสียเวลาร่ายคาถา.

       'นักคัดลอก...   มีลักษณะคลายกับคลาสจอมเวทย์ทั่วไป,  แตกต่างตรงที่สามารถคัดลอกทักษะผู้อื่นมาใช้ได้ดั่งใจนึก.   แม้จะเป็นคลาสอีปิกก็จริง,   แต่นี่มันไม่ขี้โกงเกินไปหน่อยรึไง?   เสียสมดุลย์เกมชะมัด.'

       จุดอ่อนของคลาสจอมเวทย์อยู่ที่ตรงไหนน่ะหรือ?

       ในขณะที่คลาสจอมเวทย์มีข้อดีคือทักษะเวทย์มนต์ที่หลากหลาย,  สามารถพลิกแพลงใช้งานได้ตามสถานการณ์อย่างเหมาะสม,  และมีพลังโจมตีที่รุนแรงเป็นวงกว้าง.

       แตกต่างจากคลาสนักรบ,  ใช่,  นักรบอาจจะสามารถโจมตีกวาดศัตรูนับสิบคนในครั้งเดียวได้ด้วยหอกหรือดาบก็จริง.  แต่เวทย์มนต์ขนาดใหญ่หนึ่งครั้งของจอมเวทย์นั้นสามารถทำลาย 'กองทัพ' ของศัตรูได้อย่างราบคาบ.

       ทว่า,  ทุกครั้งที่จะใช้ออกมา,  บรรดาจอมเวทย์เหล่านั้นจำเป็นจะต้องร่ายคาถาอย่างเลี่ยงไม่ได้.   ยิ่งเวทย์มนต์มีระดับสูงมากเท่าใด,  ระยะเวลาร่ายคาถาก็ยิ่งนานขึ้นเท่านั้น.   และนี่คือจุดอ่อนจุดตายเดียวของจอมเวทย์.   แต่ยูเฟอมิน่ากลับไม่มีจุดอ่อนตรงนั้น.   เธอสามารถใช้เวทย์มนต์ใหญ่ได้ในพริบตาโดยไม่ต้องร่ายคาถา.  ถือเป็นจอมเวทย์ที่ไม่มีจุดอ่อนของจอมเวทย์.

       ถ้าจะให้นิยามคลาสนักคักลอกคราวๆ ก็คงจะเป็น,  'จอมเวทย์ที่สามารถคัดลอกทักษะผู้อื่นได้,  และไม่มีจุดอ่อนใดๆ เลย,  งั้นรึ?'   เธอสามารถคัดลอกได้แม้กระทั่งทักษะช่างตีเหล็กขั้นสูงจากข่าน.

       "...อา,  นักคัดลอกสามารถก็อบปี้ทักษะได้ทุกชนิดบนโลกสินะ.  แถมยังไม่มีข้อเสียเลยด้วย...  ถ้างั้นมันก็...  ชิ,  ช่างเถอะ,  เราก็ยังไม่มีข้อมูลอะไรมาก.  แต่ที่รู้ๆ คือเป็นคลาสที่ขี้โกงแน่นอน."

       เราอยากจะรู้เกี่ยวกับคลาสนักคัดลอกของเธอมากกว่านี้.  แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลา,  เราต้องรีบหาตัวฮิวรอยให้พบก่อน.

       ...
     
       ...
     
       ...
     
       "ไอ้คนไม่มียางอายนั่น..."

       เป็นเพราะกริดหนีไป,  ยูเฟอมิน่าจึงต้องถูกทิ้งเอาไว้ตามลำพังกับกองทหารเหล่านี้.   ทำไมเธอถึงต้องลงมายังคุกใต้ดินอันมืดมิดและเน่าเหม็นแห่งนี้ด้วยน่ะหรือ?

       เพราะเธอมีภารกิจที่จะต้องมาช่วยกริดยังไงล่ะ.   แล้วทำไมเธอถึงต้องนำมีดสั้นล้ำค่าเล่มนั้นมาคืนให้กริดด้วย?   เพราะเธอต้องการจะสานสัมพันธ์กับกริดต่อไปในอนาคต.  ไม่สิ,  บางทีเธออาจจะแค่ต้องการให้กริดสร้างลูกแก้วเวทย์มนต์ขึ้นมาให้เธอก็ได้.

       ดังนั้น,  ยูเฟอมิน่าจึงทำดีกับกริดมาโดยตลอด,  แต่สุดท้ายกริดก็ดันมาทำแบบนี้.   เขาอาศัยพลังของเธอเพื่อช่วยในการทำภารกิจของตน,  และตอนนี้ก็ยังทิ้งให้เธออยู่ตามลำพังในดงศัตรูด้วย.

       "ที่จริงชั้นก็รู้อยู่หรอกนะ,  ว่ามันเป็นแผนการที่ไม่เลวเลยสำหรับการให้คนหนึ่งดึงความสนใจไว้,  ส่วนอีกคนก็ออกไปช่วยตัวประกัน.   แต่ว่า..."  โทสะของยูเฟอมิน่าพุ่งขึ้นถึงขีดสุดจนแทบระเบิดออกมา.  "แต่เจ้าบ้านั่นกล้าทิ้งให้ชั้นเป็นเหยื่อล่องั้นหรือ?  ถ้าไม่เพราะชั้น,  หมอนั่นก็คงถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินอันมืดมิดและเน่าเหม็นนั่นไปตลอดกาลแล้ว.   แถมยังเป็นชั้นซะอีก,  ที่นำมีดสั้นเล่มนั้นมาคืนให้กับมือน่ะ."

       เปรี้ยะ! เปรี้ยะ! เปรี้ยะ!

       อากาศรอบๆ ตัวยูเฟอมิน่าเย็นลงอย่างฉับพลัน.

       "อะ--อะไรกัน?"

       "เธอเป็นจอมเวทย์.  อย่าปล่อยให้ร่ายคาถาเด็ดขาด!"

       กลุ่มทหารต่างรู้สึกตื่นตระหนกทันทีที่หมวกเหล็กและชุดเกราะเริ่มจะกลายเป็นน้ำแข็ง.   พวกมันเห็นท่าไม่ดีจึงรีบจู่โจมเข้าหายูเฟอมิน่าอย่างบ้าคลั่ง,  แต่มันก็สายไปเสียแล้ว.

       "ลมหายใจแห่งราชินีน้ำแข็ง."

       ซู่ว~!  กึก! กึก! กึก! กึก!

       พายุหิมะได้ปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่าและหมุนวนเป็นเกลียวอย่างบ้าคลั่ง.   ร่างกายของพวกทหารตั้งแต่หัวจรดเท้ากลายเป็นน้ำแข็งในทันที.

       "ว๊ากกก!"

       "เหวอ!! ร่างกายข้า...  ร่างกายข้าแข็งไปหมดแล้ว!"

       "นะ--หนาว...  หนาวโว้ยย!!"

       พวกทหารไม่สามารถหนีไปไหนได้เพราะส่วนขาถูกแช่แข็งเอาไว้.   ความเจ็บปวดจากการถูกไอความเย็นกัดกร่อนร่างกายได้สร้างความหวาดกลัวกับพวกมันอย่างมหาศาล.   หลังจากนั้นไม่นาน,  รูปปั้นน้ำแข็งของทหารกว่า 50 นายที่มีใบหน้าบิดเบี้ยวก็ถูกสร้างขึ้น.

       ร่างกายยูเฟอมิน่าสั่นระริกไปด้วยความโกรธท่ามกลางดงรูปปั้นเหล่านั้น.

       "กริด...  ถ้านายไม่ยอมรักษาสัญญาที่จะสร้างลูกแก้วให้ล่ะก็,  ชั้นเอานายตายแน่!!"

       เวทย์จำนวนมากที่เตรียมมาเพื่อจัดการกับปิอาโร่,  ในตอนนี้เหลือเพียงแค่ 11 ชนิดเท่านั้น.    แต่ในทางตรงกันข้าม,  ฝูงทหารกลับไม่มีที่ท่าว่าจะลดจำนวนลงเลยซักนิด.   ไม่ว่าจะฆ่าไปมากเท่าใด,  พวกมันก็กรูกันออกมาเสริมไม่ยอมหยุด,  ราวกับว่ามีโรงงานผลิตทหารอยู่ไม่ไกลจากที่นี่.

       และสิ่งที่สำคัญที่สุด,  เธอเป็นกังวลเกี่ยวกับการมีอยู่ของพวกอัศวิน.   ยูเฟอมิน่ายังไม่เคยพบอัศวินเลยแม้แต่คนเดียวในระหว่างทางที่ลงมา.   บางที,  อัศวินทั้ง 5 ของลอร์ดวินสตันอาจยังมีชีวิตอยู่สักแห่งภายในคุกใต้ดินนี้.

       มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะรับมือกับอัศวิน 5 คนและกองทหารที่ไม่มีวันหมดด้วยเวทย์มนต์เพียงแค่ 11 ชนิด?  เป็นไปไม่ได้เลย.   แล้วยิ่งเรื่องที่เอ็นพีซีอัศวินจะมีเลเวลอย่างต่ำอยู่ที่ 180 ด้วย.  ไม่ว่ายูเฟอมิน่าจะแข็งแกร่งเพียงใด.  แต่เธอก็ไม่มีทางจัดการพวกมันได้หมดแน่.

       "เฮ่อ..."

       ยูเฟอมิน่ารู้สึกหดหู่เสียใจ.  เธอถูกของรางวัลมหาศาลจากแร็บบิทหลอกล่อเข้าจนได้.  เธอเพียงหวังว่าภารกิจในครั้งนี้จะสร้างบุญคุณกับกริด,  และอาจเป็นประโยชน์ในภายหลัง.  ในเมื่อแก้วน้ำมันหกไปแล้ว,  เธอจึงไม่สามารถละทิ้งภารกิจกลางคัน.

       "เดี๋ยวก่อน...  ไม่ใช่ว่าที่นี่ควรจะมี 2 คนหรอกรึ?"

       "ใช่.  ข้าได้ยินมาว่าเธอช่วยกริดออกมาได้แล้ว...  ชิ!  กริดมันหนีไปทางอื่น!"

       "มันลงไปช่วยฮิวรอย!   กริดจะต้องกระโดดลงไปยังชั้น 4 เพื่อช่วยฮิวรอยแน่.   แบ่งกำลังครึ่งหนึ่งลงไปดูชั้น 4,  ส่วนอีกครึ่งนึงอยู่ที่นี่."

       ทันทีที่กองทหารรู้ว่ายูเฟอมิน่าอยู่ตามลำพัง.  พวกมันจึงรีบแบ่งกำลังกันออกค้นหากริดทันที.   เธอรู้สึกได้ตั้งแต่แรกแล้ว,  ว่ากองทหารของดินแดนเหนือนั้นมีระเบียบสูงมาก.   แม้จะเป็นทหารชั้นต่ำสุด,  แต่ก็ยังสามารถรับมือกับสถานการณ์ได้เป็นอย่างดี.   แสดงให้เห็นถึงการฝึกฝนอย่างมีระบบ.   โดยแม้จะอ่อนแอ,  แต่ก็ไม่ใช่พวกโง่ไร้สมอง.

       ยูเฟอมิน่าไม่มีทางเลือก,  เธอต้องแก้ไขสถานการณ์ตรงหน้าด้วยทุกพลังทั้งหมดเท่านั้น.

       "หางแห่งราชันย์ปีศาจ...  ไม่สิ,  ไม่ได้,  การใช้เวทย์ไฟในนี้ไม่ต่างอะไรกับขุดหลุมฝังตัวเอง.  ดาบแห่งแสง!"

       ซู่วววว~~~

       ดาบเล่มยักษ์ที่ส่องแสงสว่างจ้าได้ปรากฏตัวขึ้นจากความว่างเปล่า.   เธอเล็งมันไปยังกองทหารที่ถูกแบ่งออกไปตามหาตัวกริด.

       ฉับ!
     
       ดาบแห่งแสงขนาดยักษ์ตัดผ่านกลุ่มทหารไปอย่างง่ายดาย,  โลหิตสาดกระเซ็นไปทั่วผนังคุกใต้ดิน.   หลังจากนั้นยูเฟอมิน่าก็ใช้เวทย์ต่อไปเพื่อจัดการกับส่วนที่เหลือ.

       ในตอนนี้เธอเหลือเพียงแค่ 9 ทักษะเท่านั้น.  ยูเฟอมิน่าต้องการจะใช้เวทย์อย่างประหยัดที่สุดเท่าที่จะทำได้.  แต่กลุ่มทหารก็ยังกรูเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน.

       'แย่แฮะ.  บางที,  เราอาจต้องเสี่ยงใช้ทักษะทอยลูกเต๋า.'

       ทักษะทอยลูกเต๋าจะมอบสถานะผิดปรกติให้กับเป้าหมาย.   ถ้าหากโชคเข้าข้างเธอ,  มันอาจพลิกสถานการณ์จากหน้ามือเป็นหลังมือได้.   และมันก็อาจแย่ลงในพริบตาได้เช่นกัน.   ดังนั้นเธอจึงอยากจะใช้มันในตอนที่ค่าความโชคดีสูงกว่านี้,   แต่ดูเหมือนจะไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว.
     
       ในขณะที่กริดไปช่วยฮิวรอย,  เราต้องถ่วงเวลาให้ได้มากที่สุด.

       "...ปัญหาอยู่ที่คนเจ้าเล่ห์อย่างหมอนั่น."
     
       ความเย็นยะเยือกได้แผ่ซ่านไปทั่วร่างยูเฟอมิน่าทันที.  ความกังวลสูงสุดของเธอในตอนนี้,  คือการที่กริดอาจหนีไปโดยที่ไม่กลับมาช่วยเธออีก.

       'เราสามารถเชื่อใจเจ้าขยะมูลฝอยนั่นได้รึเปล่านะ?   แล้วถ้าหากหมอนั่นไม่มีศีลธรรมอยู่ในจิตใจเลยล่ะ?'

       เธอพยายามจะคิดในแง่ดี,  ทว่า...

       "บ้าฉิบ!  เจ้าบ้านั่นคือคนที่ห่างไกลจากคำว่าศีลธรรมมากที่สุดในโลก...  แล้วชั้นจะทำยังไงดี?"

       จู่ๆ ยูเฟอมิน่าก็รู้สึกอยากร้องไห้ออกมา.  หากเป็นไปได้,  เธอคงจะย้อนเวลากลับไปและปฏิเสธภารกิจของแร็บบิทในตอนนั้น.

       ...
     
       ...
     
       ...
     
       ณ จุดลึกสุดของคุกใต้ดินชั้น 4.

       "แฮ่ก...  แฮ่ก..."
     
       ร่างกายของเขาถึงขีดจำกัดแล้ว,  ชายหนุ่มไม่สามารถอดทนต่อกลิ่นอันเน่าเหม็นของน้ำขังได้อีกต่อไป.    เขามองไม่เห็นและไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น.   ในพื้นที่อันคับแคบที่มีเพียงความมืดมิด,  ฮิวรอยจำไม่ได้แล้วว่าตนเองอยู่ที่ไหน,  เขามาที่นี่ทำไม,  และเขาเป็นใคร.

       50 ชั่วโมงในชีวิตจริง,  200 ชั่วโมงในซาทิสฟาย,  เป็นเวลาที่ชายคนนี้ถูกขังอยู่ภายในความมืดมิดตามลำพัง.

       "ว๊ากกก...  อ๊ากกก!!"

       เสียงกรีดร้องอันโหยหวนดังก้องไปทั่วชั้น 4.  และกริดก็ได้ยินเสียงนั้นเข้า.

       "...ฮิวรอย?"
     
       เป็นเสียงที่ทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคยในเวลาเดียวกัน.  แต่กริดก็พอจะรับรู้ได้ว่าเสียงนั่นต้องเป็นของฮิวรอยซึ่งอยู่ในส่วนลึกสุดของโถงทางเดิน.

       "ดีเลย,  จะไปเดี๋ยวนี้แหละ!  เจ้าบ้านั่น.  จะให้ชดใช้ทุกอย่างมาอย่างสาสมเลยคอยดู."

       ทันทีที่ภารกิจนี้สำเร็จ,  กริดต้องการจะซัดหน้าฮิวรอยสัก 200 หมัดให้สาแก่ใจ.    เขารีบวิ่งไปยังต้นทางของเสียงอย่างรวดเร็ว.  ทว่า,  มีบางสิ่งได้ทำให้การก้าวขาต้องหยุดลง.

       "กำลังรออยู่เลย."   ชายคนนี้คือเลโอ,  อัศวินหนุ่มที่ถูกกริดยั่วยุต่างๆ นาๆ ในห้องสอบสวน.   และเขาก็กำลังยืนขวางทางที่กริดจะไปช่วยฮิวรอยอยู่.

       "นึกว่าใครกัน...  ที่แท้แกคือ 'วิญญานที่ยังซิง' คนนั้นนี่เอง...  ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?"

       กริดคาดเดาไว้ว่าอัศวินทั้งหมดจะต้องไปรวมตัวกันที่ชั้น 3 เพื่อปิดทางเข้าออก.  ดังนั้นจึงไม่น่าจะมีอัศวินคนไหนอยู่ด้านล่างนี้อีก.

       "ใครคือวิญญานที่ยังซิงของแกฟะ?"  ใบหน้าของเลโอแดงก่ำไปด้วยความโกรธทันที.  "ข้าคิดไว้แล้วว่าแกต้องรู้จักกับฮิวรอย,  แล้วก็คิดว่าคงไม่คิดหนีไปตามลำพังแน่.  ข้าก็เลยมาดักรอแกอยู่ที่นี่ยังไงล่ะ."

       'บ้าฉิบ.  เราแค่พูดกับฮิวรอยไม่กี่คำเองนะ.  เอ็นพีซีพวกนี้มันก็มีสมองเหมือนกันนี่หว่า.'
     
       กริดกวาดสายตามองไปรอบๆ.   ที่นี่ไม่มีใครอื่นนอกจากเลโออีก.
     
       เลโอจ้องมองมายังกริดด้วยสีหน้าที่เย้ยหยัน.  "ฮ่า! แกคิดว่าคนอย่างข้าต้องพาทหารมาด้วยรึไง?   อย่างโง่ไปหน่อยเลย,  แค่จัดการเศษสวะอย่างแกน่ะ,  ไม่จำเป็นต้องใช้พวกทหารหรอก.   ลำพังความแข็งแกร่งของข้าก็ฉีกแกเป็นชิ้นๆ ได้ในพริบตาแล้ว.   กริด...!  แล้วแกจะต้องชดใชที่เคยปากเสียใส่ข้า!"

       ใบหน้าของเลโอพึงพอใจอย่างสุดขีด.  ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาเกลียดแค้นกริดมากขนาดไหน.  กริดกำลังจะต้องชดใช้การกระทำอันโง่เขลาของตนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน.

       'หมอนี่โกรธจัดเลยแฮะ...  ถ้ารู้อย่างนี้,  เราไม่น่าไปยั่วยุมันในตอนแรกเลย.'
     
       แล้วก็เป็นอีกครั้งที่กริดได้เรียนรู้ว่าเขาควรพูดจาดีๆ กับคนอื่นบ้าง.  แต่ความรู้สึกสำนึกเสียใจมันมักจะมาในยามที่สายเกินแก้เสมอ.

       ผ้าคลุมสีน้ำเงินของเลโอสะบัดปลิวพริ้วไสว,   ร่างของอัศวินหนุ่มพุ่งตรงเข้าใส่กริดอย่างรวดเร็ว.

       กริดรีบใช้ทักษะที่มีในทันที.
     
       "โทสะแห่งช่างตีเหล็ก.   พริ้วไหว."

[ ทักษะโทสะแห่งช่างตีเหล็กแสดงผล.  พลังโจมตีและความเร็วในการโจมตีเพิ่งขึ้นอย่างมากเป็นเวลา 20 วินาที. ]

[ ทักษะพริ้วไหวแสดงผล.  ค่าความว่องไวและอัตราการหลบหลีกเพิ่มขึ้นอย่างมากเป็นเวลา 1 นาที. ]

• Next
• Previous