จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 361

[ ท่านเข้าสู่เกาะหมายเลข 20 ]

       "แฮ่ก... แฮ่ก..."

       สีหน้าของกริดดูซีดเผือดเมื่อเขาเริ่มหายใจไม่ทัน  ย่อมต้องเป็นเช่นนั้น  ชายหนุ่มใช้เวลาไปแล้วทั้งสิ้น 45 ชั่วโมงกับอีก 19 นาทีเพื่อเคลียร์เกาะทั้ง 19 แห่งที่ผ่านมา  นั่นหมายความว่าเขาเล่นเกมติดต่อกันมาแล้ว 15 ชั่วโมงในชีวิตจริง  การที่ต้องเล่นเกมออนไลน์เสมือนจริงติดต่อกันนานถึง 15 ชั่วโมงนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด  ร่างกายขาดน้ำขาดสารอาหาร  แถมสภาพจิตใจก็ยังเกิดความตึงเครียด

       'นับตั้งแต่เกาะหมายเลข 11 เป็นต้นมา  ดูเหมือนเราจะใช้เวลาไปมากทีเดียว'

       เกาะหมายเลข 11 ถึง 19 จะเป็นภารกิจชนิดล่ามอนสเตอร์หรือไม่ก็ล้มบอส  จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะใช้เวลานานจนส่งผลให้กริดออกอาการเหนื่อยล้า

       'วันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่า'

       ดันเจี้ยนหมู่เกาะเบเฮ็นไม่มีเวลาเส้นตายกำหนด  กริดจึงไม่มีความจำเป็นต้องเอาชีวิตนเองไปเสี่ยงเพียงเพราะความวู่วาม  และตอนนี้เลเวลของกริดอัพเป็น 306 แล้ว  

       แต่ในขณะที่เขากำลังจะล็อกเอาต์ออกจากเกม

       'นั่นมันอะไร...'

       เงาขนาดใหญ่บนท้องฟ้าได้ทำให้เกาะหมายเลข 20 แห่งนี้ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิด  ประหนึ่งเป็นยามค่ำคืนก็มิปาน

       "นั่นมัน...!"

       กริดเงยหน้าขึ้นและพบกับความตกตะลึง  วัตถุทรงกลมปริศนาขนาดใหญ่ที่มีดวงตานับหมื่นอยู่รายรอบได้บดบังดวงอาทิตย์จนหมดสิ้น 

       "อึก..."

       กริดขมวดคิ้วพลางจะอาเจียน  เขาต้องข่มใจอยู่นานเพื่อไม่ให้อ้วกพุ่งออกมา  รูปลักษณ์ของวัตถุทรงประหลาดนี้ช่างน่าเกลียดน่ากลัว   เพราะไม่เพียงแค่ดวงตาอันแสนอัปลักษณ์เท่านั้น  แต่บนวัตถุทรงกลมก็ยังมีเส้นเลือดสีแดงเข้มปูดโปนอย่างน่าสยดสยอง  ด้วยเบ้าตานับหมื่นที่ถลนออกมา  ทุกครั้งที่พวกมันเริ่มกระพริบตา  กริดแทบสิ้นลมหายใจตายเสียตรงนั้น

       นี่มันบททดสอบบ้าบออะไรกัน... ในขณะที่กริดพยายามเบือนสายตาออก  ข้อความระบบที่คุ้นเคยก็แสดงขึ้นเฉกเช่นทุกครั้ง

[ ภารกิจถูกสร้างขึ้น ]

========================
[ เกาะหมายเลข 20 ]
       จงหลบการจดจ้องจากจันทร์ขุมนรก
___________________________
ของรางวัลผ่านบททดสอบครั้งแรก : คะแนนท้าทาย 130 แต้ม
========================

[ ภารกิจจะเริ่มขึ้นในอีก 30 นาทีข้างหน้า ]

       'จันทร์ขุมนรก...'

       ดวงจันทร์ในขุนนรกมีหน้าตาเช่นนี้หรอกหรือ

       'เป็นไปได้...'

       กริดเคยมีประสบการณ์ไปเยือนนรกมาแล้วหนหนึ่ง  โลกที่เขาเห็นในตอนนั้นไม่มีสิ่งใดแตกต่างจากโลกมนุษย์เลยสักนิด  จึงเป็นการยากที่จะให้เชื่อว่าดวงจันทร์ในขุมนรกจะอัปลักษณ์ขนาดนี้

       'แต่ใครจะรู้ล่ะ  เพราะตอนนั้นเราโชคดีไปโผล่ตอนกลางวัน'

       แม้จะน่าเกลียดน่ากลัวขนาดไหน  แต่ในเมื่อเป็นเป้าหมายบททดสอบ  ครั้นจะไม่เพ่งพิจารณาเลยก็คงจะไม่ได้  และทันทีที่กริดหันกลับไปมองจันทร์ขุมนรกอีกครั้ง...

[ ภูติช่วยเหลือปรากฏตัว! ]

       ระบบที่ไม่เคยมีมาก่อนตลอด 19 เกาะแรกได้ปรากฏขึ้น

       "สวัสดีท่านผู้ท้าทาย"

       สูงราว 50 เซนติเมตรได้กระมัง... ภูติเพศชายซึ่งมาพร้อมกับแสงสว่างได้กล่าวทักทายกริด  แม้น้ำเสียงและวิธีการพูดจะเปี่ยมไปด้วยความสุภาพนอบน้อม  แต่สีหน้ากลับกำลังเผยให้เห็นถึงความซุกซน

       "นายเป็นใคร"

       ภูติชายตอบกลับ

       "กระผมคือบีนี่  ภูติแห่งความรักและความถูกต้อง  จอมปราชญ์สติกส์ได้ส่งผมให้มาอำนวยความสะดวกแก่ท่านผู้ท้าทาย"

       "โฮ่... จากสติกส์งั้นหรือ"

       "ใช่แล้วขอรับ  จอมปราชญ์สติกส์กำลังหวังว่าใครสักคนจะสามารถเคลียร์ดันเจี้ยนหมู่เกาะเบเฮ็นแห่งนี้ได้สำเร็จ"

       "กำลังหวังว่างั้นรึ..."

       กริดเคยคิดว่าบททดสอบยากๆ เหล่านี้เป็นสิ่งที่สติกส์สร้างขึ้น  อาจเป็นบทพิสูจน์ว่าผู้ท้าทายแข็งแกร่งพอที่จะเดินทางไปยังทวีปตะวันออกหรือไม่  แต่ดูเหมือนตนจะเดาผิดไปถนัด

       "ถ้าหากไม่ใช่สติกส์  แล้วใครกันที่เป็นคนสร้างหมู่เกาะเบเฮ็นขึ้นมา"

       "กระผมเองก็ไม่ทราบ  หมู่เกาะเบเฮ็นมีตัวตนอยู่มานานแล้ว"

       "บนเกาะหมายเลขสุดท้ายมีอะไรซ่อนอยู่กันแน่"

       "เรื่องนี้กระผมก็ไม่ทราบเช่นกัน  ท่านสามารถถามจอมปราชญ์สติกส์ได้โดยตรงหากมีโอกาส"

       "...เห็นว่านายคือภูติช่วยเหลือ  แต่ดูเหมือนจะช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลยนะ"

       "ไม่เลย  กระผมช่วยท่านได้แน่นอน  หน้าที่หลักของผมคือการช่วยเหลือท่านผู้ท้าทายให้ผ่านบททดสอบต่างหาก"

       "แล้วทำไมถึงไม่ปรากฏตัวออกมาให้เร็วกว่านี้"

       "กระผมไม่ช่วยเหลือพวกอ่อนแอหรอกนะ  จะช่วยเฉพาะผู้ที่สามารถมายังเกาะหมายเลข 20 ด้วยพลังของตนเองเท่านั้น!  นับจากนี้ไปก็ช่วยฟังคำแนะนำของกระผมด้วย"

       บีนี่หยิบแว่นออกมาสวมและเริ่มบรรยาย

       "ในการจะผ่านบททดสอบของเกาะหมายเลข 20  ท่านจะต้องห้ามถูกดวงตาของจันทร์ขุมนรกจ้องมองเด็ดขาด  ว่ากันว่าจำนวนของดวงตาจะมีทั้งหมด 66,666 ดวง  และไม่มีสถานที่ใดบนเกาะนี้ที่พวกมันมองไม่เห็น"

       "แล้วฉันจะหลบยังไงได้บ้าง"

       "ต้องแสร้งว่าท่านไม่ใช่ผู้คน"

       "อะไรนะ"

       แสร้งว่าไม่ใช่ผู้คน

       'เดี๋ยวก่อน...'

       ในขณะที่กำลังฉงน  กริดก็นึกถึงทักษะร่างมืดขึ้นมา

       "แล้วถ้าฉันกลายเป็นเผ่าอสูรล่ะ"

       "เห... ท่านผู้ท้าทายมีพลังของร่างมืดด้วยงั้นหรือ  สมแล้วที่มาถึงเกาะหมายเลข 20 ได้ด้วยตนเอง  แต่น่าเสียดายที่วิธีนั้นก็ใช้ไม่ได้ผล  จันทร์ขุมนรกจะเป็นศัตรูกับสิ่งมีชีวิตทุกชนิด"

       "งั้นก็พูดว่าสิ่งมีชีวิตทุกชนิดแต่แรกก็สิ้นเรื่อง"

       "ท่านผู้ท้าทายเป็นเผ่ามนุษย์  กระผมจึงอธิบายเป็นภาษาของมนุษย์  ฮิฮิ"

       "แล้วฉันจะแสร้งว่าไม่ใช่สิ่งมีชีวิตด้วยวิธีไหนได้บ้าง"

       "หยุดนิ่ง"

       "..."

       "จันทร์ขุมนรกจะไม่คิดว่าสิ่งที่กำลังหยุดนิ่งเป็นสิ่งมีชีวิต  ท่านต้องหยุดนิ่งในจังหวะที่ดวงตาของจันทร์ขุมนรกเปิดออก  และต้องขยับหนึ่งก้าวอย่างช้าๆ เมื่อดวงตาปิดลงในทุกห้าวินาที"

       'เหมือนกับเกมไฟเขียวไฟแดงสินะ'

       กริดพลันย้อนนึกไปถึงการละเล่นสมัยเด็กระหว่างที่ตนกวาดสายตามองไปรอบเกาะ  หลังจากนั้นก็ต้องขมวดคิ้วหนัก  เพราะขนาดของเกาะหมายเลข 20 นั้นใหญ่เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน  ดูเหมือนจะใหญ่กว่าสวนสาธารณะยออิโดราวสองถึงสามเท่าเลยทีเดียว

       "ขยับหนึ่งก้าวในทุกห้าวินาที... แล้วฉันต้องเดินไปถึงจุดไหนกัน"
       
       กริดถามด้วยเสียงสั่นเครือ

       บีนี่ตอบกลับพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง
       "อีกฟากฝั่งหนึ่งของเกาะแห่งนี้  ประตูมิติสำหรับเกาะถัดไปรออยู่ที่นั่น"

       "..."

       ถ้าคนเรามีกระบวนการความคิดที่ซับซ้อนขึ้น  นั่นจะทำให้นิสัยเก่าๆ หายไปด้วยรึไม่  คำตอบคือไม่เกี่ยวกันเลยสักนิด  แม้จะฉลาดขึ้นหน่อยนึงแล้ว  แต่นิสัยเสียในอดีตก็ไม่มีวันถูกลบออกไปได้โดยง่าย

       "นี่นายจะบ้ารึไง!"

       กริดเผยสันดานดิบโดยการคว้าผ้าอ้อมที่บีนี่สวมอยู่ด้วยท่าทางเกรี้ยวกราด  บีนี่รู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก  เพราะยามนี้แก้มก้นของตนเผยออกมาให้เห็นกว่าครึ่งแล้ว

       "ท่านผู้ท้าทายคิดจะทำอะไรกระผม!"

       บีนี่ยิ่งสั่นระริกเมื่อใบหน้าของกริดยิ่งเข้ามาใกล้

       "ไอ้วิธีการขยับทีละก้าวในทุกห้าวินาทีของนายมันดีที่สุดแล้วจริงหรือ  แทนที่จะช่วยเหลือฉัน  ดูเหมือนนายกำลังเล่นตลกกับฉันมากกว่านะ"

       กริดไม่อาจจินตนาการได้เลยว่า  หากต้องใช้วิธีของบีนี่จริง  ตนต้องใช้เวลากี่วันกว่าจะเดินไปถึงอีกฟากฝั่งหนึ่งของเกาะ  และเป็นเรื่องมหัศจรรย์มากแล้วที่กริดยังเก็บอารมณ์ไว้ได้ขนาดนี้

       'และถ้าเกิดระหว่างหยุดนิ่งอยู่ต้องถูกมอนสเตอร์จู่โจมเข้าล่ะก็...'

       บีนี่รีบพูดอธิบายกับกริดที่กำลังฉุนเฉียวสุดขีด

       "12 ชั่วโมง!  ดวงอาทิตย์จะโผล่ขึ้นทุกๆ  12 ชั่วโมง  ถึงตอนนั้นจันทร์ขุมนรกก็เลือนจะหายไปชั่วคราว"

       "ฉันจะต้องเดินหนึ่งก้าวในทุกห้าวินาทีตอนกลางคืน  และสามารถเป็นอิสระได้ในตอนกลางวันใช่ไหม"

       "ถูกต้อง!  รีบวิ่งให้สุดชีวิตตอนกลางวันและต่อสู้กับจันทร์ขุมนรกตอนกลางคืน!  มันใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้น!  แม้อาจต้องประสบกับปัญญาอดนอนไปบ้าง  แต่นี่คือวิธีที่เป็นไปได้มากที่สุด!"

       'ยากฉิบ'       

       กริดรู้สึกทึ่งกับครอเกลที่สามารถไปได้ถึงเกาะหมายเลข 30

       'เดี๋ยวก่อนนะ... เราใช้ไอ้นั่นได้ไหม'

       กริดปล่อยผ้าอ้อมของภูติช่วยเหลือทันทีที่เขาได้ไอเดียใหม่  ไอเท็มชิ้นที่สองซึ่งกริดออกแบบต่อจาก<ความผิดพลาด>  สิ่งนั้นจะมีประโยชน์ในสถานที่แบบนี้ไหมนะ

       "จันทร์ขุมนรกมีประสาทสัมผัสอื่นนอกจากการมองเห็นรึเปล่า"

       "ไม่นะ  กระผมไม่เคยได้ยินเรื่องนั้นมาก่อน"

       ป่านนี้สติกส์เองก็คงกำลังเฝ้ามองจากที่ใดสักแห่ง...

       บีนี่ยังคงสะอื้นจากความอับอายเมื่อครู่อยู่

       "งั้นหรอกหรือ"

       กริดแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายทันที  เขามีวิธีรับมือกับดวงตาของจันทร์ขุมนรกแล้ว  แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้  กริดต้องพักผ่อนเสียก่อนเพราะสภาพจิตใจและร่างกายกำลังเหนื่อยล้าสุดขีด

       "ล็อกเอาต์"

       ***

       "ฮ้าวว... รู้สึกดีจัง"

       การได้นอนเต็มอิ่มหนึ่งคืนทำให้ยองวูกระปรี้กระเปร่า  เขายืดเส้นยืดสายเล็กน้อยก่อนจะเดินมายังห้องนั่งเล่นซึ่งมีเซฮีนั่งอยู่ก่อนแล้ว

       "หนูได้รับโทรศัพท์จากหัวหน้าทีมโทมินจุน"

       "หัวหน้าทีมโทมินจุนงั้นหรือ"

       เธอคือพนักงานระดับหัวกะทิของบริษัทก่อสร้างเซนต์คอนสตรักชั่น  เซนต์คอนสตรักชั่นคือบริษัทก่อสร้างอันดับที่ห้าของเกาหลีใต้ซึ่งไม่ได้เป็นบริษัทลูกของกลุ่มทุ่นยักษ์ใหญ่ใดทั้งสิ้น  และยังเป็นบริษัทที่ดูแลการสร้างตึกราคาหมื่นล้านวอนของยองวูด้วย  

       "เธอว่าไงบ้าง"

       "ก็รายงานความคืบหน้าตามปรกติน่ะ  เธอยังบอกอีกว่าให้พี่โผล่หน้าไปดูตึกบ้าง  นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ลูกค้าของเธอไม่ไปตรวจตราความคืบหน้าตึกของตนเอง"

       "พี่จะเอาเวลาที่ไหนไปดูกันเล่า  ต้องเล่นเกมทั้งวันนะ"

       "ชินยองวู  ดูเหมือนช่วงนี้พี่จะเริ่มไว้ใจในตัวคนอื่นบ้างแล้วสินะ  ถ้าเป็นสมัยอดีตคงเอาแต่คิดเรื่องที่ผู้อื่นจะแอบทำสิ่งแย่ๆ หากไม่ได้ไปเฝ้าด้วยตัวเอง 24 ชั่วโมงทุกวัน"

       "ทางเซนต์คอนสตรักชั่นก็ทำงานได้ดีแล้วไม่ใช่หรือ  แถมยังเป็นบริษัทที่ยูร่าเจาะจงแนะนำมาให้  คงไม่ใช่พวกห่วยแตกหรอกมั้ง  ช่างเถอะ  เซฮี  เธอจะไปดูกับพ่อแม่ก็ได้นะ"

       "ก็ได้  เข้าใจแล้ว"
       
       เดิมทีพี่ชายของเธอจะต้องถูกปกป้องและคอยดูแลเอาใจใส่  ทว่าเรื่องนั้นเป็นอดีตไปนานแล้ว  ตอนนี้เซฮีเชื่อมั่นในสิ่งที่พี่ชายพูดและทำตามแต่โดยดี  คำพูดของพี่ชายมีน้ำหนักขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ

       เหตุผลที่เธอเชื่อใจพี่ชายน่ะหรือ  เป็นเพราะเขาร่ำรวยขึ้นมาอย่างกระทันหันรึเปล่า  หรือเพราะว่าเขากลายเป็นคนดังไปแล้ว  ไม่ใช่เลยสักนิด  เซฮีไม่ใช่คนโง่ที่ยอมโอนอ่อนเพียงเพราะสิ่งเล็กน้อยเหล่านั้น  แต่เป็นเพราะอุปนิสัยของยองวูเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นมากกว่าแต่ก่อน

       "เพื่อนพี่ที่ชื่อว่าครอเกล  เขาสุดยอดไปเลยไม่ใช่รึไง  หนูค้นหาในอินเทอร์เน็ตมา"

       "แค่คำว่าสุดยอดใช้อธิบายหมอนั่นได้ไม่หมดหรอกนะ"

       "พี่ดีใจรึเปล่าที่เอาชนะตัวตนยิ่งใหญ่ขนาดนั้นได้"

       "พวกเราสู้ด้วยเงื่อนไขที่ไม่เท่าเทียมกัน  ครอเกลไม่พร้อมในตอนที่สู้กับพี่  และผลลัพธ์คงต่างออกไปแน่ถ้าเขาอยู่ในสภาพสมบูรณ์"

       "..."

       นี่เขารู้จักให้เกียรติผู้อื่นด้วยงั้นหรือ...  เซฮีอมยิ้มอย่างข่มขื่นเมื่อมองเข้าไปในแววตาอันลุ่มลึกของพี่ชาย

       'ทำไมพี่ถึงเติบโตขึ้นในทุกวัน....'

       แม้พี่ชายจะมีพัฒนาการที่ดีอย่างต่อเนื่อง  แต่เซฮีกลับรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก  ราวกับพี่ชายของเธอค่อยๆ ห่างออกไปทีละนิดจนเอื้อมไม่ถึง  

       ทว่าก็เกิดเป็นความภาคภูมิใจขึ้นในเวลาเดียวกัน

       "หนูไปกินข้าวแต่งตัวก่อนนะ"

       ***

       "เข้าจะกลับมาเมื่อไร..."

       สิ่งมีชีวิตที่ถูกพระเจ้าอวยพรหรือสาปแช่งจะไม่มีวันตาย  ในอีกความหมายหนึ่ง  สติกส์สามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างผู้เล่นกับเอ็นพีซีได้  เขาเฝ้ารออย่างใจเย็นหลังจากที่ชายผมดำหายตัวไปเมื่อเดินทางมาถึงเกาะหมายเลข 20

       ก็อก...  ก็อก ก็อก!

       สติกส์เคาะคทาเล่นไปพลางเฝ้ามองลูกแก้วเวทย์ไปพลาง  ดวงตาอันลุ่มลึกที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าคลุมหัวได้แฝงไปด้วยความตึงเครียดและกระวนกระวายใจ  

       โดยทันทีที่ชายผมดำปรากฏตัวกลับมาอีกครั้ง

       "ยา...  ยาของฉัน"

       เขารีบกลืนยาลงคอก่อนที่จะมีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น  ยาที่กินลงไปนั้นเป็นยาที่ตนผลิตเอง  สติกส์สูดลมหายใจอย่างเต็มปอดเพื่อรักษาความเยือกเย็น  หลังจากนั้นก็หันกลับไปมองลูกแก้วเวทย์อีกครั้ง

       'เขาจะผ่านเกาะหมายเลข 20 ได้รึเปล่า'

       โอกาสสำเร็จนั้นต่ำมาก  ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา  มีผู้ท้าทายเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถผ่านบททดสอบของเกาะหมายเลข 20 ไปได้  หมายความว่าระดับของความยากมีสูงจนไม่อาจหยั่งถึง  เพราะบททดสอบคราวนี้จะใช้วัดทั้งความอดทนที่ต้องค่อยๆ ก้าวเดิน  และสติปัญญาที่ใช้รับมือกับมอนสเตอร์ในยามที่ถูกก่อกวน
       
       'อย่าไปคาดหวังมาก  ทำใจให้สงบซะ'

       ไม่รู้ว่าทำไมกัน  แต่สติกส์กลับเริ่มคาดหวังในตัวชายคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ   สงสัยจะเป็นเพราะเขากระทำสิ่งที่อยู่นอกเหนือภูมิปัญญาของสติกส์ครั้งแล้วครั้งเล่า

       "เริ่มแล้ว!"

       เอื๊อก...!

       ทุกอย่างเริ่มขึ้นในขณะที่สติกส์กำลังเฝ้ามองดวงตาสีแดงของจันทร์ขุมนรกและกลืนน้ำลายลงคอ

       "เขาหายไปไหน!!"

       การหายตัวไปอย่างสมบูรณ์แบบจนทักษะพรางตัวเทียบไม่ติด  ชายผมดำปริศนาได้ล่องหนและรอดพ้นจากการเฝ้ามองของจันทร์ขุมนรก

       "นี่มัน...!  ไม่ใช่เวทย์ล่องหน!"

       สมกับเป็นจอมปราชญ์  สติกส์สามารถรับได้ทันทีว่าผู้ท้าทายคนนี้ใช้วิธีการใดทำให้ตนเองหายไป  และนั่นยิ่งทำให้สติกส์ต้องตกตะลึงมากขึ้น

       "ผ้าคลุมล่องหน...!  มรกดตกทอดที่มีเพียงน้อยนิดจากแท่นบูชาในตำนาน!"

       ข้อมูลทางประวัติศาสตร์บันทึกการมีตัวตนของผ้าคลุมล่องหนครูเกอร์ไว้เพียงสองผืนเท่านั้น  แล้วทำไมชายคนนี้ถึงมีในครอบครองได้...  สติกส์ไม่อาจรู้ได้เลยว่าเขาเป็นใครกันแน่

       "อะ... แค่ก...!"

       ในขณะที่ภูมิปัญญาของจอมปราชญ์ไม่สามารถไขปริศนาได้

       ตุ้บ...!

       เป็นอีกครั้งที่สติกส์พบกับความตกตะลึงจนต้องกุมหน้าอกและล้มลงไป  เขารีบกลืนยาที่สร้างขึ้นเองจากความรู้ด้านเภสัช

• Next
• Previous