จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 404

       "ลันเทียร์..."

       เป็นชื่อที่คุ้นหูอย่างมาก

       'เคยได้ยินจากไหนกัน...'

       เขาพยายามเค้นความคิด  แต่ก็ไม่มีสิ่งใดปรากฏออกมา  กริดตัดสินใจเรียกโนเอะและแรนดี้  หลังจากนั้นก็สั่งให้หัตถ์เทวะเข้าสู่โหมดป้องกัน  ในขณะที่ตนดื่มโพชั่นพลังชีวิตเพื่อชดเชยเลือดที่เสียไป  ภายในใจก็ตั้งคำถามกับบราฮัม

       "ลันเทียร์คือใคร"

[ ลันเทียร์ไม่ใช่ชื่อของใครคนใดคนหนึ่ง ]

       อุปราคา...  กลุ่มนักลอบสังหารที่แข็งแกร่งและชั่วร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์  ว่ากันว่า  กลุ่มนี้ถูกก่อตั้งขึ้นตั้งแต่สมัยหนึ่งพันปีก่อน

[ ลันเทียร์คือนามของหัวหน้ากลุ่มอุปราคา  ที่ส่งต่อกันมารุ่นสู่รุ่น... แต่ลันเทียร์ที่ฉันรู้จัก... มีเพียงคนเดียวเท่านั้น ]       

       ซู่ววว

       ควันสีดำทวีความเข้มข้นขึ้น  เมื่อมันดำมืดจนกริดมองไม่เห็นอะไรอีก  บราฮัมได้กล่าวในสิ่งที่ทำให้หัวใจของกริดแทบหยุดเต้น

[ นักลอบสังหารในตำนาน ]

       "อะไรนะ..."

       ในขณะที่กริดผงะไป

       เคร้ง!

       หนึ่งในหัตถ์เทวะได้ปะทะกับอาวุธของศัตรู  แต่แทนที่จะชะงักไปตามปรกติ  หัตถ์เทวะกลับถูกส่งให้พุ่งกระเด็นมาด้านหลัง  นี่เป็นครั้งแรกที่กริดได้เห็นว่าหัตถ์เทวะมีปฏิกริยารุนแรงเช่นนี้  เป็นเครื่องบ่งชี้ได้อย่างดีว่า  อีกฝ่ายมีพลังโจมตีมหาศาลแค่ไหน

       "ชิ!"

       ชายหนุ่มโยกหัวหลบหัตถ์เทวะที่ปลิวเฉียดศีรษะตนไป  โนเอะรีบส่งเสียงร้องอย่างตื่นตระหนกเมื่อมองตามหัตถ์เทวะ  

       "เจ้านาย!  ข้างหลัง!  เมี๊ยว!"

       'อีกแล้วงั้นหรือ...'       

       ในตอนปรากฏตัวครั้งแรก  เจ้านี่ก็หายตัวไปด้านหลังได้อย่างฉับพลัน  ดูเหมือนจะเป็นทักษะน่ารำคาญจำพวกเคลื่อนที่พริบตาสินะ

       "ปกป้องฉัน!"

       ทันทีที่ออกคำสั่ง  หัตถ์เทวะที่เหลือก็มาล้อมตัวกริดไว้ 

       เคร้งงง!

       มีดสั้นที่หมายจะพุ่งเสียบลำคอกริด  ได้ถูกหัตถ์เทวะข้างหนึ่งขวางไว้อย่างฉิวเฉียด  ด้วยแรงปะทะมหาศาลที่เกิดขึ้น  ส่งผลให้กลุ่มควันถูกคลื่นกระแทกพัดพากระจัดกระจายคละคลุ้ง  ชายหนุ่มจึงมีโอกาสได้เห็นรูปลักษณ์ลันเทียร์อย่างเต็มสองตา

       'โครงกระดูก...'

       ใช่แล้ว  ลันเทียร์ไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป  เขาเสียชีวิตมานานมาก  และกลายเป็นโครงกระดูกในที่สุด  ลันเทียร์กำลังเคลื่อนไหวด้วยร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวยต่อเขาสักเท่าไรนัก

       ศัตรูรับมือกับหัตถ์เทวะด้วยมีดสั้น  ซึ่งถือไว้โดยกระดูกนิ้วมือที่เล็กเรียว  เบ้าตาของโครงกระดูกลันเทียร์กำลังส่องแสงสีฟ้าน้ำทะเลอย่างเจิดจ้างดงาม  

       'อันเดด...!  นึกแล้วเชียว  ว่าทำไมเราถึงตรวจพบหาสิ่งมีชีวิตไม่พบ'

[ ไม่เกี่ยวกันเลย  ผลยังคงเหมือนเดิมทุกประการแม้ลันเทียร์จะมีชีวิตอยู่  ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหาลันเทียร์พบ  ถ้าเขาไม่ต้องการเปิดเผยตัวให้ใครเห็น ]       

       พื้นฐานของนักลอบสังหารคือการหลบซ่อนตัว  คนเหล่านี้จึงมีทักษะที่ไว้สำหรับพรางตัวอยู่มากมาย  และลันเทียร์คือจุดสูงสุดของนักลอบสังหารบนโลก  วิชาของลันเทียร์จึงไม่ใช่แค่หายตัว  แต่เป็นการลบตัวตนออกจากโลกใบนี้อย่างสมบูรณ์แบบ

       ในทางกลับกัน  เวทย์มนต์ตรวจจับของกริดก็มีระดับอยู่เพียงเลเวลสองเท่านั้น  ในทางทฤษฏี  เขาไม่มีทางหาลันเทียร์พบอยู่แล้ว   ไม่เกี่ยวกับว่าอีกฝ่ายจะเป็นอันเดดหรือไม่

       ซู่ววว

       โครงกระดูก... ลันเทียร์หายตัวเข้าไปในกลุ่มหมอกควันอีกครั้ง  ชายหนุ่มพยายามเพ่งมองหาด้วยผ้าปิดตาเพชฆาต  แต่นั่นเป็นเรื่องเพ้อฝันมาก  ในที่สุด  กริดซึ่งจนปัญญาจะค้นหา  ได้กล่าวถามบราฮัมภายในใจ

       "ทำไมเขาถึงกลายเป็นอันเดดไปแล้ว"

       เหตุผลนั้นง่ายมาก

[ ผู้ทำพันธะสัญญากับบาเอลจะมีทักษะของคลาสหมอผีอยู่ด้วย  ดังนั้น  เมื่อแพ็กม่าหาร่างเนื้อลันเทียร์พบ  จึงทำการเปลี่ยนเขาให้เป็นอัศวินแห่งความตาย  ]

       "บ้าน่า..."

       หรืออีกความหมายหนึ่งก็คือ  แพ็กม่าเป็นทั้งช่างตีเหล็กในตำนาน  มหาจอมดาบ  และหมอผี...

       'ขี้โกงฉิบ...'

       แถมแพ็กม่ายังต้านทานการรุกรานจากกองทัพจอมอสูรได้ตามลำพัง  กริดพลันสิ้นหวังสุดขีดเมื่อรับรู้ความจริงทั้งหมด  เพราะถ้าหากคู่ต่อสู้ของเกาะหมายเลข 61  คืออัศวินแห่งความตายที่เป็นถึงนักลอบสังหารในตำนานล่ะก็  เกาะที่เหลือก็คง...

       'เป็นอัศวินแห่งความตาย... ที่สร้างจากตำนานคนอื่น... ตั้งแต่เกาะหมายเลข 62 ไปจนถึง 66 เลยสินะ'

       ความต่างชั้นของตำนานคนปัจจุบันกับตำนานในอดีตมีมากเกินไป  ตำนานในอดีตคือผู้ที่บรรลุทุกสิ่งจนถึงจุดอิ่มตัวแล้ว  พวกเขาพัฒนาถึงขีดสุดจนหยุดพัฒนา  แต่ตำนานในปัจจุบันนั่นไม่ใช่  คนเหล่านี้เพิ่งเข้าสู่จุดเริ่มต้นเท่านั้น  แถมเลเวลของกริดยังน้อยมาก  และยังทำภารกิจประจำคลาสไม่เสร็จเลยด้วยซ้ำ

       'เราจะเคลียร์หมู่เกาะเบเฮ็นได้ด้วยวิธีใดกัน...'

       ในขณะที่กริดขมวดคิ้วอย่างสิ้นหวัง  บราฮัมพยายามพูดปลอบใจ

[ ตำนานที่กลายเป็นอันเดดจะอ่อนแอกว่าสมัยยังมีชีวิตอยู่  ในทางกลับกัน  นายยังมีฉัน  หากเชื่อใจและเรียนเวทย์มนต์จากฉันไปเรื่อยๆ  สักวันหนึ่ง  นายจะต้องเอาชนะพวกเขาได้แน่ ]

       "เข้าใจแล้ว"

       แพ็กม่าอาจเป็นช่างตีเหล็กในตำนานและหมอผี  แต่กริดคือช่างตีเหล็กในตำนานและมหาจอมเวทย์  เขาเองก็มีสิทธิก้าวไปถึงจุดสูงสุด  มีศักยภาพมากพอที่จะข้ามผ่านอุปสรรคนี้ได้  เพียงแต่ว่า...

[ ฉันสงสัยมานานแล้ว...  เมื่อไรนายจะฉลาดพอที่จะเรียนไฟบอลได้สักที ]

       "..."

       เป็นคำพูดที่ไม่ชวนให้ยินดีเลยสักนิด  ทันใดนั้น  บราฮัมได้กระซิบกระซาบในขณะที่กริดกำลังหัวเสีย

[ เขากลับมาแล้ว ]

       เป็นความจริง  หัตถ์เทวะที่กริดกระจายออกไปเพื่อค้นหาศัตรู  บัดนี้สัมผัสได้ถึงพลังอันน่าเกรงขามพร้อมกับเริ่มชะงัก  หัตถ์เทวะทั้งสี่ก็เหมือนกับใยแมงมุม  ใยแมงมุมสามารถดักได้แต่เหยื่อที่อ่อนแอเท่านั้น  หากต้องพบพานเข้ากับราชสีห์ล่ะก็...  

       พรึบ!

       เมื่อลันเทียร์เผยตัวตนจากกลุ่มควัน  ผ้าคลุมสีดำของเขาพลันโบกสะบัดปลิวไสว  หัตถ์เทวะทั้งสี่ถูกส่งลอยกระเด็นไปทุกทิศทาง  โนเอะและแรนดี้ไม่อาจต้านทานพลังอำนาจของชายคนนี้ได้เลย  กรงเล็บของโนเอะพยายามจะข่วนใส่  แต่ดูเหมือนผ้าคลุมนั่นจะมีค่าต้านทานที่สูงมาก  ไม่เกิดแม้แต่รอยขีดข่วนเล็กน้อยขึ้น  ทันใดนั้น  ผ้าปิดตาเพชฆาตได้บอกใบ้ทิศทางของมีดสั้นในมือลันเทียร์ให้กับกริด

       'ดีล่ะ  มองเห็นแล้ว!'

       นี่คือการผนึกกำลังระหว่างค่าวิสัยทัศน์  ผ้าปิดตาเพชฆาต  และยารุกต์  ชายหนุ่มขยับตัวโยกหลบอย่างแคล่วคล่อง  แต่ปัญหากลับไม่หมดแค่นั้น

       ฟุ่บ!

       เป็นอีกครั้งที่ลันเทียร์หายตัวไปด้านหลังกริดอย่างฉับพลัน  แต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมตกหลุมพรางเดิมซ้ำหลายหน

       "ฉันไม่ใช่ไอ้งั่งที่จะโดนลูกไม้เก่าถึงสามครั้งซ้อนหรอกนะ!"

       เขารำดาบจังหวะ <วังวน> เตรียมการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้ว  และเมื่อลันเทียร์คิดจะแทงจากด้านหลัง  การโจมตีดังกล่าวจึงสะท้อนความเสียหายกลับไปมากถึง 50,000 หน่วย  บราฮัมเห็นดังนั้นจึงส่ายศีรษะเบาๆ

[ นายมองไม่ออกรึไงว่านี่เป็นกับดัก ]

       เคร้ง!
       
       กริดกลับตัวพร้อมกับฟาดยารุกต์ใส่ลันเทียร์ทันที  ชายหนุ่มอมยิ้มพึงพอใจเมื่อได้เห็นรอยดาบสีแดงกระทบใส่ร่างเป้าหมายอย่างจัง  แต่เพียงไม่นาน...

       'ตัวปลอม...'

       เมื่อ <วังวน> สะท้อนการโจมตีกลับ  ร่างของลันเทียร์ก็หายไปราวกับไม่เคยมีอยู่มาก่อน  ลันเทียร์เผยตัวตนอีกครั้งที่ด้านข้างกริด  โดยคราวนี้ได้มอบความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสมาเป็นของแถม
       
       ฉึก!

[ ท่านถูกโจมตีอย่างรุนแรง ]
[ ผู้เป็นตำนานจะไม่ตายโดยง่าย  ท่านจะได้รับบัฟอมตะเป็นเวลาห้าวินาที  พลังชีวิตกลายเป็นหนึ่งหน่วย ]       

       "ฮะฮะ!"

       กริดได้แต่หัวเราะแห้ง  การถูกมีดสั้นเล่มเล็กเสียบเข้าเพียงสองครั้ง  กลับทำให้ประกันชีวิตของเขาทำงานได้เชียวหรือ  ความแข็งแกร่งศัตรูในหนนี้  นับเป็นระดับที่ไม่น่ามีอยู่บนโลกได้เลย

[ แม้นายจะสืบทอดพลังบางส่วนมาจากแพ็กม่า  แต่นี่คือความจริงอันโหดร้าย  อย่างที่นายรู้  แม้กระทั่งสิ่งมีชีวิตที่แพ็กม่าสร้างขึ้น  นายยังไม่อาจเอาชนะได้เลย ]

       เหตุใดบราฮัมถึงอยากให้กริดรับรู้ถึงความต่างชั้นนัก...  เหตุผลนั้นง่ายมาก  เพราะบราฮัมต้องการให้ชายหนุ่มปรารถนาในเวทย์มนต์  สำหรับเขา  กริดควรเดินบนเส้นทางของจอมเวทย์มากกว่า

       ทำไมต้องวุ่นวายเช่นนั้นด้วย  หรือบราฮัมจะฟื้นฟูพลังตนเองได้เร็วขึ้น  ถ้าหากกริดมีค่าสติปัญญาที่สูงขึ้น  นั่นก็ใช่  แต่เป็นเพียงเหตุผลรอง  เหตุผลหลักคือ  บราฮัมเชื่อมั่นอย่างสุดหัวใจ  ว่าจอมเวทย์แข็งแกร่งกว่าช่างตีเหล็ก

       บราฮัมต้องการให้กริดพัฒนาตนเองในฐานะจอมเวทย์  แต่น่าเสียดาย  กริดซึมซับจิตวิญญาณของช่างตีเหล็กเข้ากระดูกดำเรียบร้อยแล้ว  แม้กระทั่งปัญหาตรงหน้า  เขาก็ยังวิเคราะห์ในมุมมองช่างตีเหล็ก
       
       'ลันเทียร์เก่งมากก็จริง  ทั้งทักษะและความสามารถล้วนน่าสะพรึงกลัว  แต่เหนือสิ่งอื่นใด  ไอเท็มที่เขาใช้ก็ยอดเยี่ยมไม่แพ้กัน'

       มีดสั้นที่ส่องประกายสีขาวเล่มนั้น  แม้จะเป็นเพียงการคาดเดา  แต่คงไม่ผิดจากที่คิดไปมากนัก  มันจะต้องสร้างขึ้นจากอดามันเที่ยมแน่  แถมยังถูกสร้างในสมัยที่แพ็กม่ามีฝีมือสูงสุด  ชายหนุ่มมั่นใจว่า  มีดสั้นเล่มนี้จะต้องมีประสิทธิภาพสูงกว่าดาบใหญ่กริดของตนหลายเท่า

       'ผ้าคลุมนั่นด้วย  ไม่รู้ว่าค่าพลังป้องกันหรือค่าต้านทานกันแน่ที่สูงมาก... แถมยังมีชุดเกาะที่สวมอีก  ไม่อยากจะคิดว่าชุดเกราะของลันเทียร์จะสุดยอดขนาดไหน'

       และนี่คือข้อสรุปของกริด

       'ในการจะเคลียร์หมู่เกาะเบเฮ็น... เราต้องมีไอเท็มที่ดีกว่านี้สินะ...'

       ตรงข้ามกับความปรารถนาของบราฮัม  กริดยังมีความมุ่งมั่นของช่างตีเหล็กอยู่เต็มเปี่ยม  เขาเปิดโหมดร่างมืดและสู้กับลันเทียร์อย่างถวายชีวิตเป็นเวลาทั้งสิ้นห้าวินาที  และผลก็คือ  แน่นอน  ว่าการโจมตีทั้งหมดล้วนล้มเหลว  ลันเทียร์ไม่ปล่อยให้กริดโจมตีโดนแม้แต่ครั้งเดียว  ส่วนทั้งแรนดี้  โนเอะ  และหัตถ์เทวะ  พวกเขาต่างไร้ประโยชน์เมื่อต้องอยู่ต่อหน้านักลอบสังหารในตำนาน

[ ท่านเสียชีวิต ]
[ ท่านถูกส่งกลับไปยังเกาะหมายเลข 60 ]

       ***

       "เกมนี้ขึ้นอยู่กับไอเท็ม..."

       ทั้งเลเวล  ค่าสถานะ  ทักษะ  และพลังเวทย์  สิ่งที่กล่าวมาล้วนเป็นปัจจัยพื้นฐานที่มีความสำคัญ  แต่ก็ไม่ใช่ที่สุด  โดยคราวหน้า  เมื่อกริดมีไอเท็มที่ดีกว่านี้  เขาจะกลับไปท้าทายเกาะหมายเลข 61 อีกครั้ง  

       'สมมติว่า... ตำนานบนเกาะ 62 ถึง 66 ล้วนเป็นอันเดดทั้งหมด'

       นั่นหมายความว่า  ตนต้องสร้างไอเท็มที่ชนะทางอันเดดงั้นหรือ

       'ไอเท็มสำหรับโนเอะและแรนดี้ก็จำเป็นไม่แพ้กัน'

       มาลองคิดย้อนกลับไป  โนเอะต่อสู้ด้วยกรงเล็บโดยตลอด  ส่วนแรนดี้จะสู้ด้วยอาวุธที่คัดลอกกริดอีกที  พวกเขาคงแข็งแกร่งขึ้นมากแน่  ถ้าหากกริดสร้างไอเท็มให้ใช้งานโดยเฉพาะ

       'โดยระหว่างนั้น  เราจะเรียนเวทย์มนต์เป็นของแถม'

       นี่คือพัฒนาการในอุดมคติ!

       "วะฮ่าฮ่า!"

[ ... ]

       การที่ชายหนุ่มหัวเราะได้  เพราะเขาเคยลิ้มรสความพ่ายแพ้และผิดหวังมาแล้วหลายหน  เป็นจิตใจที่ด้านชา  แต่บราฮัมกลับไม่เข้าใจสิ่งนี้  และตีความการกระทำผิดไป  

       'ยอมถอดใจหลังจากพ่ายแพ้เพียงหนเดียวเนี่ยนะ...'

       บราฮัมเป็นปัญญาประดิษฐ์  ในบางครั้งจึงไม่เข้าใจจิตวิทยามนุษย์ที่ซับซ้อน  ยิ่งไปกว่านั้น  เขากำลังโมโหในคำพูดของกริดเมื่อครู่

       'เจ้านั่น... คิดว่าเวทย์มนต์เป็นแค่ของแถมรึไง...'

       ค่าความสัมพันธ์ระหว่างบราฮัมและกริดลดลงสองแต้ม  ณ ตอนนี้  ทั้งคู่มีค่าความสัมพันธ์ทั้งหมด 68 แต้ม  หากเป็นเพศตรงข้ามล่ะก็  สามารถแต่งงานกันได้อย่างถูกต้องตามระบบของเกม  

       ***

       เรย์ดันกำลังรื่นเริงสุดขีด

       ลอร์ดกริดผู้เป็นที่รักใคร่ของทุกคน  ในที่สุดก็กลับถึงเมืองหลังจากออกผจญภัยเป็นเวลานาน

       "สามีที่รัก!"

       ไอรีน  ทายาทแห่งตระกูลขุนนางใหญ่ของอาณาจักร  เจ้าเมืองไบรัน  และดัชเชสแห่งดยุคกริด  เธอรีบมุ่งหน้ามายังประตูทางเข้าเมืองเพื่อรอพบกริด  ไอรีนยังคงงดงาม  เจิดจ้า  และน่ารักเช่นเคย

       "ไอรีน!"

       "ที่รัก~!"

       ไอรีนรุกหนักขึ้นหลังจากให้กำเนิดลอร์ด  เธอไม่แคร์สายตาชาวเมืองหรือทหารที่จ้องมองอยู่เลยสักนิด  ดัชเชสคนสวยโผเข้ากอดและจุมพิตดยุคอย่างแนบแน่นดูดดื่ม  ชายหนุ่มพลันรู้สึกเขินอายเล็กน้อย  เป็นเวลาเดียวกับที่ลอเอลส่งข้อความส่วนตัวมาหา

       >>  เพื่อให้เรย์ดันมีอัตราการเพิ่มประชากรเร็วขึ้น  ในฐานะลอร์ด  นายต้องแสดงให้ทุกคนเห็นเป็นตัวอย่าง  ได้โปรดสำแดงพลังแห่งความรักที่เร่าร้อนต่อหน้าชาวเมืองทุกคนด้วย

       "..."

• Next
• Previous