จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 218

       "ลอเอล...  ปิอาโร่กับบลันด์จะช่วยนายทำฟาร์มระหว่างที่ฉันอยู่ในโรงตีเหล็ก  ต้องขอบคุณจริงๆ ที่พวกเขายื่นมือช่วยงาน"

       "เดี๋ยวก่อน  เขาเป็นใคร?"

       ลอเอลอยากให้กริดแนะนำตัวชายแปลกหน้าทั้งสองเสียก่อน  ทว่า  แทนที่จะอธิบาย  กริดกลับหันไปพูดกับพวกเขาสองคนและเดินเข้าโรงตีเหล็กไป

       ลอเอลหัวเสียอย่างมาก

       "ฉันไปล่ะ"

       "กริด!"

       ลอเอลเรียกอีกครั้ง  แต่กริดก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง  เป็นเพราะกริดกำลังรู้สึกสนุก  คงน่าสนใจกว่าถ้าหากให้ลอเอลรับรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของปิอาโร่ด้วยตัวเอง

       'เดี๋ยวนายก็จะรู้เอง  นายจะต้องทึ่ง  ชื่นชม  และรู้สึกนับถือ  ทั้งสองต่างก็เป็นเอ็นพีซีพิเศษระดับสูงที่มีอยู่น้อยนิดในทวีปแห่งนี้'

       กริดนึกภาพตามถึงสีหน้าของลอเอลและสมาชิกโอเวอร์เกียร์เมื่อรู้ว่าปิอาโร่เป็นนักดาบผู้ยิ่งใหญ่  ปิอาโร่จะต้องชี้แนะคนเหล่านั้นและทำให้พวกเขาแข็งแกร่งขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว

       ***

       'ไม่ละเอียดอ่อนเอาซะเลย'

       ลอเอลหันมามองปิอาโร่กับบลันด์หลังจากที่กริดไม่อยู่แล้ว  เกิดเป็นความเงียบงันขึ้นเล็กน้อย  ก่อนที่ลอเอลตัดสินใจสำรวจชายทั้งสอง  เริ่มด้วยปิอาโร่  ชายวัยกลางคนที่สวมชุดสกปรกมอมแมมซึ่งเอาไปทำผ้าขี้ริ้วยังไม่เหมาะ  แถมกลิ่นกายก็ยังเหม็นหึ่งมากอีกด้วย

       'เด็กหนุ่มชื่อบลันด์น่าจะเป็นบุตรชายของเอิร์ลอัชเชอร์...'  ลอเอลสามารถรู้ตัวตนของบลันด์ได้ทันที  แต่ปัญหาอยู่ที่ปิอาโร่  

       'เขาเป็นใครกันนะ?  ร่างกายกำยำสมส่วนมาก  แต่ดูเหมือนสุขภาพจะไม่ค่อยดี'

       กริดเคยเล่าว่า  เขาเดินทางมาพร้อมกับชายคนหนึ่งจนกระทั่งนำตัวบุตรชายเอิร์ลอัชเชอร์มาเป็นเชลย  แต่กริดก็ไม่ได้อธิบายว่าชายคนนี้คือใคร

       'น่าผิดหวังชะมัด'

       ลอเอลเคยคาดหวังว่า  คนที่กริดพามาด้วยจะต้องยิ่งใหญ่และสร้างความเปลี่ยนแปลงได้มาก  แต่กลับกลายเป็นเพียงทาสคนหนึ่งเท่านั้นหรอกหรือ?

       'เสียเวลาไป 9 วันเพื่อพาคนแบบนี้มา...'

       ความผิดหวังในใจลอเอลเป็นของจริง  เขาอยากให้กริดคำนึงถึงตำแหน่งของตนมากกว่านี้สักหน่อย  แต่เพียงไม่นาน  ลอเอลก็อมยิ้ม  เขาไม่มีวันปล่อยให้อารมณ์ส่วนตัวเข้าครอบงำ  ชายหนุ่มทักทายคนทั้งสองด้วยท่าทีเป็นมิตร

       "ฉันชื่อลอเอล  เป็นรองหัวหน้ากิลด์ของกริด  เชี่ยวชาญในด้านปกครองคน  พวกคุณช่วยแนะนำตัวเองสักเล็กน้อยจะได้ไหม?"

       ลอเอลนั้นมีบทบาทสำคัญในสงครามไรน์ฮาร์ท  และระหว่างทางมาเรย์ดันก็ได้รับค่าประสบการณ์ไปมหาศาล  เลเวลของเขาตอนนี้คือ 287   ยังคงรั้งอันดับ 1 ของชี่กงมาสเตอร์ไว้อย่างเหนียวแน่น  แต่กลับแนะนำตัวต่อหน้าคนทั้งสองว่า <เชี่ยวชาญในด้านการปกครองคน>

       "ฉันคือบลันด์  เดอลัน  เป็นบุตรชายคนเล็กของเอิร์ลอัชเชอร์  มีความถนัดในด้านเวทย์มนต์และวิชาดาบเพียงเล็กน้อย"

       หากเทียบกับบิดา  เวทย์ของบลันด์เรียกได้ว่ายังอ่อนหัด  และหากเทียบกับกริดและปิอาโร่  วิชาดาบของบลันด์ก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กทารก  เขาจึงแนะนำตนเองด้วยความถ่อมตนสูงสุด  แม้ว่าจะมีเลเวลและฝีมือที่สูงมากแล้วก็ตาม

       ส่วนปิอาโร่นั้นแย่ยิ่งกว่า

       "ฉันชื่อปิอาโร่  ไม่มีอะไรจะแนะนำตัวนอกจากชื่อ  ฉันพอรู้วิชาดาบอยู่บ้าง  แต่ก็ยังตื้นเขินนัก"

       ในเมื่อเขายังไม่ใช่อริยะดาบ  ปิอาโร่รู้สึกว่าวิชาดาบของตนยังมีจุดบกพร่อง  เขาจึงแนะนำตัวออกไปราวกับเป็นนักดาบดาษดื่นคนหนึ่ง

       'เหตุผลที่กริดใช้ให้คนทำสองมาทำฟาร์ม  คงเป็นเพราะคนพวกนี้ไม่มีประโยชน์ในด้านอื่นแล้วสินะ'

       ลอเอลไม่ได้คาดหวังถึงพลังต่อสู้ของปิอาโร่และบลันด์แม้แต่นิดเดียว

       'ช่างเถอะ  ขอทานก็ยังดีกว่าพวกไม่ทำอะไรเลย'

       เขาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเลยสักนิด  ลอเอลพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะยื่นคราดสองอันให้กับทั้งคู่       

       "ใช้คราดพวกนี้เคลียร์สิ่งแปลกปลอมออกจากฟาร์ม  เช่นพวกก้อนหิน  หลังจากนั้นให้เตรียมหน้าดินสำหรับเพาะปลูก"

       ลอเอลมั่นใจว่า  คนทั้งสองคงทำงานได้ไม่เอาอ่าวเท่าไร  บลันด์คือขุนนางที่ไม่เคยมีประสบการณ์ทำสวน  ส่วนปิอาโร่ก็คงเป็นพวกขอทานที่หวังอาหารไปทีละมื้อ

       "อืม  นี่สินะอุปกรณ์ทำฟาร์มของสามัญชน"

       "ผมไม่คิดมาก่อนว่าจะมีโอกาสได้ใช้งานของแบบนี้"

       "ถือเป็นประสบการณ์ที่มีค่า"

       "ผมจะจำใส่ใจไว้"

       ปิอาโร่และบลันด์พูดคุยกัน  ลอเอลไม่ได้สนใจฟังบทสนทนาของทั้งคู่  เขาเพียงแต่ชี้นิ้วเข้าไปยังฟาร์ม  ในขณะที่คนทั้งสองเอาแต่ตื่นตะลึงกับคราด

       "พวกนายสองคนจัดการในส่วนตรงนี้  พยายามให้เสร็จก่อนหมดวัน  ถ้าหากไม่รู้วิธีทำ  ให้หันไปถามชาวเมืองใกล้เคียง  หรือถ้าหากทำไม่ไหว  ก็พักผ่อนได้  ฉันไม่อยากให้พวกนายฝืนตัวเอง"

       ชาวเมืองกว่า 20,551 คน  เกือบทั้งหมดถูกเกณฑ์ออกมาทำฟาร์มอันกว้างใหญ่  เท่าที่กวาดสายตาดู  ไม่ว่าจะอายุใด  เพศใด  พวกเขาทุกคนล้วนตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่  ไม่มีใครเลยสักคนที่แอบอู้  ทว่า  ด้วยคุณภาพที่ต่ำต้อยและปริมาณอันน้อยนิดของอุปกรณ์  ประสิทธิภาพการทำงานจึงนับว่าแย่มาก

       หากนำอุปกรณ์ที่มีอยู่เดิมมารวมกับอุปกรณ์ที่ข่านสร้างขึ้น  ทั้งหมดจะมีเพียง 3,000 ชิ้นเท่านั้น  หมายความว่ามีเพียง 3,000 คนที่ทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ  ส่วนที่เหลือก็ต้องใช้มือหยิบเศษหินออกไป

       ในสถานการณ์ขาดแคลนเช่นนี้  ลอเอลลังเลอยู่พักใหญ่ว่าควรมอบอุปกรณ์ให้บลันด์กับปิอาโร่ดีไหม  อุปกรณ์อันล้ำค่าและขาดแคลนกลับต้องมาอยู่ในมือของคนไร้ประโยชน์ทั้งสอง  ลอเอลจึงมอบหมายงานให้มากกว่าคนอื่นเป็นสิบเท่า  เพื่อให้สองคนนี้ถอดใจอย่างรวดเร็วและคืนอุปกรณ์มาในที่สุด

       ลอเอลผละจากทั้งคู่เพื่อกลับไปทำงานของตน

       "กรงเล็บมังกร!"

       เมื่อลอเอลใช้ทักษะ  เสาจำนวน 5 ต้นจะผุดขึ้นมาจากพื้นดินและหายไป  หลังจากนั้น  หน้าดินขนาด 50 พยอง* ได้ลอยขึ้นฟ้าพร้อมกันทันที  ลอเอลได้ใช้คราดในมือขจัดเศษสิ่งแปลกปลอมทั้งหมดกลางอากาศอย่างรวดเร็ว  ก่อนที่จะทั้งหน้าดินและตัวเขาจะร่อนลงสู่พื้นพร้อมกัน

(ผู้แปล : 1 พยอง = ประมาณ 35 ตารางฟุต)

       "แค่นี้คงพอแล้วมั้ง"

       ลอเอลชื่นชมผลงานตนเองในการเคลียฟาร์ม 50 พยองได้ในชั่วพริบตา  เขารีบเดินไปยังแปลงต่อไปและทำแบบเดิมซ้ำ  งานของลอเอลเทียบเท่ากับงานที่มอบหมายให้คนร้อยคน  บลันด์ยืนมองอย่างเงียบงันก่อนจะคิดในใจว่า  

       "สามารถนำเวทย์มนต์มาใช้เพิ่มประสิทธิภาพการทำงานได้  เราเองก็ควรลองบ้าง"

       ในขณะที่บลันด์กำลังจะใช้เวทย์  ปิอาโร่ได้พูดห้ามไว้

       "ทำไมถึงคิดใช้เวทย์มนต์ในยามไม่จำเป็นเช่นนี้?  นายอยากพลาดโอกาสฝึกฝนร่างกายที่มีค่างั้นหรือ?"

       บลันด์เข้าใจได้ทันทีว่าตนเองมองข้ามไป

       "โลกของผมยังแคบเกินไปจริงๆ"

       "ดูนี่"  ปิอาโร่ชี้ไปยังชาวเมืองที่ทำงานอย่างหนักจนเหงื่อชุ่ม

       "พวกเราต้องศึกษาจากเขา  นายจะได้เรียนรู้วิธีการเคลื่อนไหวแบบใหม่  และนั่นอาจเป็นประโยชน์กับวิชาดาบ"

       "ครับ"

       ปิอาโร่และบลันด์เริ่มจับตามองชาวเมือง  พวกเขาพยายามจับหลักการในการเคลียร์หน้าดิน  

       หลังจากนั้นพักหนึ่ง

       "เป็นยังไงบ้าง?  ถือเป็นการฝึกฝนได้อย่างดีเลยใช่ไหม?"

       "ถูกต้อง  กล้ามเนื้อส่วนสะโพก  ไหล่  เข่า  ต้องออกแรงมากกว่าปรกติ  นี่นับเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกล้าขนาดนี้"

       นี่ไม่ใช่การออกกำลังกาย  แต่เป็นการใช้แรงงาน  มันคือสิ่งใหม่สำหรับทั้งปิอาโร่และบลันด์ที่เป็นขุนนาง  พวกเขาขยับคราดในมือด้วยร่ายกายที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดี  ถือเป็นระดับความเร็วที่น่าตื่นตะลึง  ด้วยสภาพร่างกายที่สมบูรณ์  เมื่อผสานกับเทคนิคจากชาวเมือง  งานที่ลอเอลสั่งให้ทำทั้งวันจึงเสร็จลงภายในเวลาครึ่งชั้วโมง  

       "ลอเอล"

       'นั่นไง  พวกเขามาแล้ว'

       ลอเอลกำลังขะมักเขม้นอยู่กับการใช้ทักษะสลับกับการใช้คราดกวาดเศษหิน  เขาจึงรู้สึกดีใจมากเมื่อได้ยินเสียงปิอาโร่

       "เป็นยังไงบ้าง?  เหนื่อยแย่เลยสินะ?  ถ้าอย่างนั้นพวกนายไปพักผ่อนได้  อ้อ  แล้วอย่างลืมคืนคราดมาด้วยล่ะ"

       ปิอาโร่พูดกับลอเอลที่ไม่คิดจะหันมามองว่า

       "ทำไมพวกเราถึงต้องพักด้วย?  ฉันมาที่นี่เพื่อรายงานว่า  งานที่นายมอบหมายนั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว  จะให้เราทำอะไรต่อไป?"

       "...เห?"

       ลอเอลไม่เชื่อหูตัวเอง  เขารีบหันมามองปิอาโร่ทันที  ในตอนนี้  ร่ายกายปิอาโร่ชุ่มไปด้วยเหงื่อไคลและเศษฝุ่น  เป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นว่าผ่านงานอย่างหนักมา  แต่พวกเขาสองคนสามารถเคลียหน้าดินที่มีขนาด 500 พยองในระยะเวลาเพียงแค่ 2 ชั่วโมงได้งั้นหรือ?

       ลอเอลไม่เชื่อ  เขาจึงถามออกไป

       "ถ้าไม่ว่ากัน  ฉันขอไปตรวจสอบดูหน่อยได้ไหม?"

       "ไม่มีปัญหา"

       ปิอาโร่ไม่ได้รู้สึกว่าตนถูกดูแคลนแต่อย่างใด  เพราะนี่คือการทำงานกรรมกรครั้งแรกของพวกเขาจริงๆ

       "เชี่ย..."

       ลอเอลผู้สุขุมเยือกเย็นตลอดเวลาถึงกับอุทานเสียงหลง  หน้าดิน 500 พยองที่ถูกมอบหมายให้บลันด์กับปิอาโร่นั้นหมดจดไร้ที่ติ

       'ใช้เวทย์มนต์อะไรกันแน่?'

       ลอเอลได้แต่ยืนอ้าปากค้าง  ปิอาโร่จึงถามขึ้น

       "ถ้าอย่างนั้น  ช่วยมอบหมายงานถัดไปมาด้วย"

       "อ้อ  ได้เลย..."

       ยังมีที่รกร้างอีกมากที่ต้องปรับหน้าดิน  ลอเอลได้มอบหมายให้บลันด์กับปิอาโร่จัดการกับที่ดิน 500 พยองถัดไป  

       แต่คราวนี้เขายืนดูด้วยตนเอง

       ฉึบ  ฉึบ

       สมาชิกโอเวอร์เกียร์เองก็เริ่มมามุงกับลอเอล  ทั้งหมดกำลังให้ความสนใจอย่างฮือฮา  ทุกคนยืนกอดอกและมองบลันด์กับปิอาโร่เคลียร์หน้าดิน  

       โดยในตอนนี้  คนที่กำลังลงมืออยู่คือบลันด์

       "โอ้ว!"

       "เจ๋งอยู่นะ"

       เสียงกล่าวชมดังออกมาไม่ขาดสาย  บลันด์ใช้เวลาเคลียหน้าดินเร็วกว่าคนทั่วไปราว 10 เท่า  เป็นความเร็วที่เทียบเท่ากับสมาชิกโอเวอร์เกียร์ยามใช้ทักษะ  พวกเขาคาดการณ์ว่า  ทั้งค่าพละกำลังและความอึดของบลันด์คงจะสูสีพวกตน

       แล้วอีกคนล่ะ?  สมาชิกโอเวอร์เกียร์หันไปมองปิอาโร่ที่กำลังยืดเส้นยืดสาย  

       หลังจากนั้น  ความตกตะลึงก็เผยออกมาบนใบหน้า

       "อ--อะไรกัน?"

       "ช--ชาวนามืออาชีพ...!"

       ความเร็วของปิอาโร่มีมากกว่าบลันด์นับสิบเท่า!  ไม่ใช่เพียงแค่กำลังกายที่ดี  แต่เขายังมีความเข้าใจในการใช้คราดอย่างเต็มเปี่ยม  ท่าทางอันพริ้วไหวของคราดราวกับพื้นดินด้านล่างเป็นสายน้้ำ  ประหนึ่งเป็นทักษะจากเทพซึ่งส่งให้สิ่งแปลกปลอมทั้งหมดบนหน้าดินไปกองอยู่รวมกันที่มุม

       "วู้ว...!  กริดพาคนที่สุดยอดมาด้วยล่ะ!"

       "ใช่แล้ว  เขาพาสุดยอดชาวนามาให้พวกเรา  ดูทักษะนั่นสิ  ไม่ต่างอะไรกับชาวนาในตำนานเลยสักนิด  พวกเราถูกรูปลักษณ์ภายนอกหลอกตาเข้าแล้ว..."

       "แต่กริดรู้ได้ยังไงว่าเรย์ดันต้องการชาวนา?"

       "ตัวข้า ฮิวรอย...  ขอสรรเสิญในความมองการณ์ไกลของนายท่าน!!"

       ทันใดนั้นเอง

       "หืม?"

       สัมผัสทั้งห้าที่เหนือมนุษย์ของปิอาโร่พลันตรวจจับได้ว่า  ใต้ดินแห่งนี้มีสายน้ำไหลผ่าน  เขาจึงถามลอเอลออกไป

       "ฟาร์มตรงนี้ยังไม่ได้เชื่อมต่อกับแหล่งน้ำใช่ไหม?"
       
       "ถูกต้อง  พวกเรามีแผนจะต่อขยายแหล่งน้ำเพิ่มในอนาคต"

       "ให้ฉันจัดการเอง"

       "...?"

       ไม่ว่าลอเอลจะอัจฉริยะขนาดไหน  แต่เขาไม่มีทางเข้าใจคำพูดปิอาโร่ได้ทันทีแน่  ในขณะที่ทุกคนได้แต่ยืนสับสน  ปิอาโร่ก็เสียบด้ามคราดลึกลงไปในดิน  ทันใดนั้น  ผืนแผ่นดินพลันสั่นสะเทือนราวกับมีพลังงานที่มองไม่เห็นถูกปลดปล่อย

       "แผ่นดินไหวได้ยังไง...!"

       ลอเอลและสมาชิกกิลด์ต่างคิดว่าหนอนยักษ์กำลังจะปรากฏตัว  ส่วนชาวเมืองก็ได้แต่ยืนสับสน

       ทันใดนั้น

       ซู่ววววววววววว!

       เกิดเสียงดังแสบแก้วหูขึ้นในจุดที่ปิอาโร่ยืนอยู่  เสาน้ำพุขนาดยักษ์ได้พุ่งขึ้นไปในอากาศราวกับจะเสียดแทงท้องฟ้าเสียให้ได้

       "วู้ววว!"

       ผู้คนต่างส่งเสียงเชียร์อย่างดีใจ  เป็นภาพที่ไม่ว่าใครก็ยากจะทำใจเชื่อลง  ลอเอลและชาวโอเวอร์เกียร์ต่างอ้าปากค้างไม่หุบ  ในขณะเกิดเสียงน้ำไหลซู่  ปิอาโร่ได้ใช้มือเช็ดน้ำและคราบดินบนใบหน้าออกไปพร้อมกับพูดว่า

       "เป็นผืนดินที่อุดมสมบูรณ์ทีเดียว"

       "..."

       ปิอาโร่นั้นทั้งฉลาดและมีพรสวรรค์สูง  ไม่ว่าเขาจะทำสิ่งใด  ผลลัพธ์ย่อมออกมายอดเยี่ยมเหนือผู้อื่น  และตอนนี้คือวินาทีที่นักดาบผู้ยิ่งใหญ่ถูกขนานนามให้เป็นชาวนาในตำนานและหมอดูฮวงจุ้ยในตำนาน  วันนี้ทั้งวัน  บรรยากาศในเรย์ดันพากันครื้นเครง  แหล่งน้ำที่ประเมิณค่าไม่ได้ได้ผุดขึ้นท่ามกลางดินแดนอันรกร้าง  ผู้คนบ้างก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน  บ้างก็ร้องรำทำเพลง  บ้างก็ร้องไห้ดีใจ  และบ้างก็ซาบซึ้งจนน้ำตาไหล

       ในเวลาเดียวกัน

       แคร้ง! แคร้ง!

       "ช่างน่าเศร้า  เรายังไม่ทันจะได้พัก  กลับต้องนั่งทำงานทันทีที่มาถึงเรย์ดันเนี่ยนะ?  เฮ่อ...  ทั้งๆ ที่ล่ามอนสเตอร์อย่างเหน็ดเหนื่อยมาตลอดอาทิตย์แท้ๆ..."

       กริด  ดยุคแห่งอีเทอนัล  ลอร์ดแห่งเรย์ดัน  ยามนี้เขากำลังใช้ค้อนทุบโลหะอยู่หน้าเตาหลอมอย่างฉุนเฉียว  แม้จะมีตำแหน่งสูงสุด  แต่ภาระหน้าที่ก็ยุ่งวุ่นวายที่สุดเช่นกัน

       นี่คือเรื่องปรกติของโลกใบนี้

• Next
• Previous