จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 211

       โค้กได้แต่ยืนสับสน

       'เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น?'

       พลังชีวิตของตนหายไปหนึ่งส่วนสามเพียงเพราะถูกขอทานพ่นเศษกระดูกใส่?

       'ต้องเป็นบั๊กของเกมแน่นอน'

       ถือเป็นการคาดเดาที่สมเหตุสมผลที่สุดแล้ว  การที่ผู้เล่นอย่างเขาจะถูกเศษกระดูกทำร้ายได้รุนแรงขนาดนี้  หากไม่ใช่บั๊กแล้วจะเป็นอะไรได้อีก?

       ขอทานคนนี้เป็นใครกันแน่?

       โค้กเล่นซาทิสฟายมาเกือบครึ่งปีแล้ว  เขามีเลเวลที่สูงถึง 109 และเป็นผู้เล่นโด่งดังในแพเทรี่ยน  โค้กยังเคยออกล่ามอนสเตอร์วายร้ายในละแวกนี้  ออร์คจ่าฝูง  ตามลำพังมาแล้ว
       
       'ในอนาคต  เราจะเป็นก็อด  เศษกระดูกแค่นี้ทำอะไรไม่ได้หรอกน่า...!'
       
       เป้าหมายของโค้กคือการเป็นอย่างกริด  เขาฝันจะถูกผู้คนทั่วโลกเรียกว่า <ก็อดโค้ก> แบบเดียวกับกริด  เมื่อนึกถึงเป้าหมายอันสูงส่งนั้น  เศษกระดูกในคราวนี้ยิ่งทวีความอับอายมากขึ้นหลายเท่าตัว
       
       "กล้าทำร้ายฉันรึ?  เอานี่ไป!"
       
       โค้กถกแขนเสื้อขึ้นและเหวี่ยงหมัดไปที่ใบหน้าของปิอาโร่
       
       "โอ้ย!"
       

[ ท่านได้รับความเสียหาย 3,140 หน่วย ]

       
       คราวนี้เป็นเมล็ดถั่ว  ถั่วที่ไม่ได้ใหญ่ขนาดถั่วแดง  แต่เป็นถั่วลันเตาเล็กๆ   โค้กได้แต่ยืนอึ้งให้กับอาการบาดเจ็บที่ไม่น่าเกิดขึ้นได้
       
       'บ้าน่า!  บั๊กอีกแล้วเหรอ?' 
       
       พรวด
       
       โค้กกระอักเลือดคำโตออกมาจากปาก  
       
       ในที่สุดเขาก็รู้เสียที  ปิอาโร่ไม่ใช่เอ็นพีซีขอทาน  แต่จะต้องเป็นเอ็นพีซีระดับสูงแน่นอน
       
       'เอ็นพีซีระดับสูงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...'
       
       ซาทิสฟายขึ้นชื่อในด้านการปลอดบั๊ก  ไม่เคยมีข่าวตรวจพบบั๊กมาก่อนเลยสักครั้งนับตั้งแต่เปิดตัว  มีบางข่าวลือที่กล่าวว่า  ผู้สร้างมัน  ลิมชอลโฮ  คือพระเจ้า  
       
       โค้กพยายามเปลี่ยนท่าทีการแสดงออก  เขาอยากทำให้สถานการณ์ดีขึ้นด้วยการขอโทษปิอาโร่  ทว่า  มันถือเป็นการยากที่จะให้เพื่อนของตนเข้าใจสถานการณ์
       
       "เจ้าบ้านี่มันกล้าขว้างอาหารเชียวรึ?  โค้ก!  อัดมันเลย!"
       
       "สั่งสอนบทเรียนกับพวกมือใหม่และเอ็นพีซีขอทานซะ!"
       
       ผู้เล่นคนอื่นคงไม่รู้ว่า  ในยามนี้  โค้กกำลังใกล้ตายมากเพียงใด!
       
       "โค้ก! โค้ก! โค้ก!"
       
       "ซัดมันเลย!"
       
       โค้กพลันหงุดหงิดเพราะคนพวกนี้มัวแต่ยุแยงให้สู้
       
       'ช่วยดูสถานการณ์หน่อยสิฟะ!'
       
       โค้กไม่อยากถูกฆ่าตายโดยเศษกระดูกและเมล็ดถั่ว  แถมยิ่งต่อหน้าผู้เล่นเมืองแพเทรี่ยนที่ชื่นชมในตัวเขาด้วยแล้ว  โค้กจ้องมองปิอาโร่ด้วยสายตากล้าๆ กลัวๆ   ทว่า  ปิอาโร่ก็ไม่ได้สนใจจะเงยหน้าขึ้นมามอง  ระดับการเมินเฉยใกล้เคียงกับแมลงวันตัวหนึ่งเท่านั้น
       
       กริดนึกชื่นชมอยู่ในใจ
       
       "นายทำอะไรลงไปกันแน่?  ดูเหมือนเศษกระดูกกับเมล็ดถั่วจะทำให้เจ้านั่นเจ็บหนักเลยนี่?"
       
       ผู้เล่นที่มีชื่อตัวละครว่าโค้ก  หากดูจากไอเท็มที่สวม  เลเวลขั้นต่ำก็ต้องอยู่ในระดับ 100  แถมเกราะยังเป็นเกรดแรร์  จึงเป็นเรื่องน่าตกตะลึงไม่น้อยที่เศษกระดูกและเมล็ดถั่วสามารถทำให้ชายคนนี้กระอักเลือดได้
       
       ปิอาโร่อธิบาย
       
       "ฉันใช้พลังคี  ฉันสามารถเสริมพลังของสิ่งต่างๆ ได้โดยการอัดพลังคีลงไปในวัตถุ  หรือแม้กระทั่งฝ่ามือของตัวฉันเอง  ขนนกสามารถแหลมคมดุจดั่งดาบได้  หากอยู่ในมือฉัน"
        
        "ฟังดูเหมือนพวกปรมาจารย์กำลังภายในเลยนะ"
       
       "กำลังภายใน?  นายหมายถึงอะไร?"
       
       "คนที่แข็งแกร่งแบบนายซึ่งสามารถเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ได้ไง" 
       
       กริดและปิอาโร่ไม่ได้สนใจผู้คนรอบข้างเลยสักนิด  เสียงฮือฮาดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง  ในยามนี้  ผู้เล่นคนอื่นเริ่มโมโหกันบ้างแล้ว
       
       "พวกขอทานบ้านี่กล้าเมินเฉยจนถึงหยดสุดท้ายเชียวรึ...!"
       
       โค้กยังคงนิ่งเฉย  ทำให้ผู้เล่นคลาสมั๊งก์เลเวล 78  พีทู  และผู้เล่นคลาสนักรบคลั่งเลเวล 85  ดาอิส  ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้  ในขณะที่ทั้งสองยามสามขุมเข้ามาหาปิอาโร่  ประตูร้านพลันถูกเปิดออก
       
       "เซอร์ดีโอมาถึงแล้ว!"
       
       ทหารนับสิบนายกรูกันเข้ามาภายในร้าน  พวกมันล้วนตั้งแถวทำความเคารพรอใครบางคน  เพียงไม่นาน  อัศวินเกราะสีขาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามา  เป็นชายหนุ่มที่มีขนตาสีบลอนด์อันโดนเด่น  มันหรี่ตาลงและมองไปรอบๆ ร้าน
       
       "เหม็น!  คนที่นี่กินอาหารแย่กว่าหมูอีกรึไง?  เหม็นเกินไปแล้ว!"  ดีโอหยิบกุหลาบสีน้ำเงินขึ้นมาดมพร้อมกับกล่าวต่อไปว่า  
       
       "มีใครเห็นดยุคกริดบ้าง?"
       
       "ดยุคกริด?"
       
       "เขากำลังพูดถึงก็อดกริดหรือ?"
       
       รอบๆ แพเทรี่ยนไม่มีมอนสเตอร์เลเวลสูงเหลืออยู่  เป็นเพราะกองทหารของที่นี่ใช้พวกมันในการฝึกซ้อม
       
       "ทำไมพวกเขาถึงมองหาผู้เล่นเลเวลสูงในแพเทรี่ยน?"
       
       "ไม่สิ  ทำไมคนอย่างก็อดกริดต้องมาเหยียบที่นี่ด้วย?"
       
       "ไม่มีใครรู้จริงๆ สินะ"  ลงท้ายด้วย  ดีโอเดินสำรวจใบหน้าทีละคน
       
       "นายไม่ใช่  นายก็ไม่ใช่  นายก็เหมือนกัน  หืม...?"  
        
        สายตาของดีโอมาหยุดอยู่ที่มุมร้าน  เป็นโต๊ะของผู้เล่นใหม่และขอทาน
       
       "ถอดหมวกออกซะ--  เชี่ย!"
       
       ดีโอที่เดินมาใกล้กริดได้พูดขึ้น  ทว่า  จู่ๆ สีหน้าของมันก็พลันบูดเบี้ยว  เป็นเพราะกลิ่นเหม็นเปรี้ยวอันรุนแรงที่เกินจะทน
       
       "สกปรก...!"
       
       ดีโอคืออัศวินขุนนางชั้นสูง  มันจึงพิถีพิถันในเรื่องความสะอาดมาก  เมื่อได้กลิ่นเหม็นจากปิอาโร่ที่ไม่ได้อาบน้ำมาเป็นเดือน  มันต่อมโทสะจึงระเบิดออก
       
       "แกกล้าออกไปไหนมาไหนด้วยสารรูปแบบนี้ได้ยังไง?  ไอ้คนไม่มีความละอาย!  จมูกของฉันเกือบต้องพิการก็เพราะแก  อย่าทำให้ฉันคลื่นไส้มากกว่านี้!  ไสหัวออกไปซะ!"
       
       "โอ้ว!"
       
       บรรดาผู้เล่นที่รำคานปิอาโร่ต่างคิดว่า  การกระทำของดีโอช่างสง่างามเหลือเกิน
       
       "ไปกันเถอะ"
       
       กริดลุกขึ้น  เขาคิดว่าควรรีบออกจากเมืองให้เร็วที่สุด  เพราะดูเหมือนเอิร์ลอัชเชอร์จะรู้สึกถึงตัวตนเขาแล้ว
       
       'เราไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้'
       
       เมืองใหญ่เรย์ดัน  กริดมีความคาดหวังอย่างสูงลิบกับเมืองนี้  เขาอยากรีบไปให้ถึง  และดูว่าจะได้รับภาษีต่อปีเป็นจำนวนมหาศาลขนาดไหนกันแน่   
       
       แต่ในขณะที่กริดกำลังจะออกไป  ดีโอได้เข้ามาขวางไว้
       
       "ฉันบอกให้แกถอดหมวกไม่ใช่รึไง?"
       
       "...เรือกำลังจะออกจากท่าอยู่แล้วเชียว"  กริดแสยะยิ้มเล็กน้อยให้กับดีโอ
       
       เขาถามออกไปว่า
       
       "นายคิดว่าฉันคือดยุคกริดงั้นหรือ?"
       
       ดีโอตอบกลับอย่างโผงผาง
       
       "ใช่แล้ว  ฉันได้รับข้อมูลว่ามา  ดยุคกริดอยู่ที่นี่"
       
       สีหน้าของกริดพลันเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน
       
       "แล้วทำไมแกถึงกล้าพูดจาสามหาวเช่นนี้!!"
       
       "ห--หือ?"
       
       จิตสังหารพลันแผ่กระจายไปรอบห้อง  ทั้งดีโอและทหารต่างถูกสะกดข่มด้วยแรงกดดันมหาศาล  ค่าความเกรงขามของกริดอยู่ในระดับเดียวกับกษัตริย์แห่งอาณาจักร
       
       กริดถอดหมวกออก
       
       "ก--กริด...!"
        
        "ก็อดกริด!"
       
       ดีโอพลันหน้าถอดสี  ส่วนผู้เล่นคนอื่นต่างโห่ร้อง  กริดใช้ปลายนิ้วกดลงไปบนหน้าผากของดีโอและพูดว่า
       
       "หากแกรู้ว่าฉันคือดยุคกริด  แล้วคำแสดงความนอบน้อมมันหายไปไหนหมด!?  หืม?  เมื่อครู่แกพูดว่ายังไงนะ?  ได้เรียกฉันว่าไอ้งั่งรึเปล่า?  พวกเราสนิทกันมากขนาดนั้นเชียวหรือ?"
       
       กริดมีความทรงจำที่ไม่ดีนักกับอัศวินประจำตัวเอิร์ลอัชเชอร์  เป็นเพราะในยามที่เขาได้ครอบครองหนังสือหายากของแพ็กม่า  คนที่สังหารกริดไม่ใช่ตัวเอิร์ลอัชเชอร์เอง  หากแต่เป็นอัศวินองครักษ์  และหนึ่งในนั้นก็คือดีโอ
       
       "ฉันเองก็อยากจะอดทนเอาไว้หรอกนะ  แต่สวะอย่างแกมันจองหองไม่รู้ที่ต่ำที่สูง"
       
       กริดโกรธจัดจนตบหน้าดีโอไปหนึ่งที  สำหรับดีโอ  นี่คือประสบการณ์เลวร้ายที่ไม่เคยพบพาน  มันซึ่งเคยถูกพ่อแม่ดุด่าสักครั้งเลยในชีวิต
       
       "แกกล้าทำร้ายฉัน...!"
       
       ดีโอกัดริมฝีปาก  เป็นเวลาเดียวกันกับที่กริดชกเข้าไปที่แก้มของมัน
       
       "ยังไม่ขอโทษด้วยการก้มลงกราบเท้าอีกรึไง!  ไอ้สวะ!!"
       
       แม้กริดจะเติบโตขึ้นด้วยสภาพแวดล้อมที่หล่อหลอมในช่วงหลัง  แต่สันดานคนย่อมฝังรากลึก  นิสัยเดิมของกริดนั้นไม่ใช่คนดีเท่าไรนัก  เขาตบดีโอต่อหน้าทุกคนโดยไม่คำนึงถึงต่ำแหน่งของมันเลยสักนิดเดียว
       
       ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!  
       
       ใบหน้าอันหล่อเหล่าของดีโอบวดเฉ่งเป็นอึ่งอ่าง  ลงท้ายด้วย  ความอดทนของดีโอขาดผึ่ง  มันใช้มือกำดาบแน่น  ลืมคำสั่งของเอิร์ลอัชเชอร์ที่ให้นำตัวกริดกลับไป <อย่างสุภาพ> จนหมด
       
       "โหดร้าย..."  คนมุงดูต่างพากันส่งเสียงหวาดเสียว
       
       "อะไรกัน?  นี่แกยังกล้าจองหองกับดยุคอย่างฉันงั้นหรือ?  อยากมีสภาพเช่นนี้ไปจนตายใช่ไหม?"  ดวงตาของกริดแผ่จิงสังหารอันเย็นวาบออกมา  เป็นดวงตาแบบเดียวกับตอนที่เขาถูกเรียกว่า <จอมเชือดโรคจิต> 
       
       "ฉันขอตัดสิน!  โทษของแกคือความตาย!"
       
       โครมมม!
       
       กริดเหวี่ยง <ความผิดพลาด> ในมือ  ดีโอไม่สามารถต้านรับไว้ได้แม้แต่ดาบเดียว  มันกระเด็นจนแผ่นหลังกระแทกกำแพงเสียงดัง 
       
       "แค่ก!"
       
       ทหารต่างพากันลนลานเมื่อเห็นดีโอกระอักเลือด  พวกเขาควรปกป้องหัวหน้าของตนดีไหม?  แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น  ก็ไม่เทียบเท่ากับการเป็นกบฏต่อดยุคงั้นหรือ?  กลุ่มทหารกำลังเดือดร้อนสุดขีด
       
       เป็นเวลาเดียวกับที่คมดาบสีน้ำเงินจ่ออยู่ใต้ขากรรไกรของดีโอ
       
       "แกจำวันนั้นได้ไหม?"
       
       "วันนั้น...?"
       
       "วันที่ฉันได้พบหนังสือหายากของแพ็กม่า"
       
       "จำได้…  ไม่มีวันลืม"
       
       ดีโอลืมไม่ลงแน่  เพราะมันไม่เคยเห็นเอิร์ลอัชเชอร์โกรธจัดขนาดนี้มาก่อน  
       
       กริดขบกรามแน่น
       
       "ในวันนั้น  ฉันถูกดาบของแกฆ่าตาย  ไม่ต้องห่วง  วันนี้ฉันจะให้แกได้ลิ้มรสมันดูบ้าง"
       
       แตกต่างจากผู้เล่น  เอ็นพีซีนั้นมีชีวิตเดียว  ความตายไม่สามารถนำกลับคืนมาได้  ในซาทิสฟาย  การฆ่าเอ็นพีซีนั้นไม่ต่างอะไรกับเป็นฆาตกรในชีวิตจริง  กริดไม่อยากฆ่าเอ็นพีซีพร่ำเพรื่อ  โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เขาสนิทกับข่านมากขึ้น  
       
       ด้วยเหตุนี้  เขาจึงไม่ได้คิดฆ่าดีโอตั้งแต่แรกแล้ว  ตั้งใจเพียงทำให้กลัวเท่านั้น
       
       ทว่า  ดีโอกลับหวาดกลัวอย่างจริงจังจนฉี่ราด  มันพลันน้ำลายฟูมปากและหมดสติไปในเวลาไม่นาน  เหตุการณ์ในครั้งนี้คงจำฝังใจไปชั่วชีวิตแน่  สำหรับดีโอที่เป็นถึงหัวกะทิและตัวตนพิเศษมาตั้งแต่เด็ก
       
       ***
       
       "นายเป็นดยุคที่แปลกดีนะ"  ปิอาโร่พูดขึ้น
       
       กริดยักไหล่
       
       "กรณีนี้ค่อนข้างจะพิเศษ  ฉันไม่ค่อยมีความทรงจำดีๆ กับที่แห่งนี้สักเท่าไร"
              
        "ถึงต้องปิดบังตัวตนสินะ"
       
       คนทั้งสองเดินออกจากร้านและเตรียมจะออกจากแพเทรี่ยน  แต่เป็นโค้กที่วิ่งตามมาและตะโกนเรียก
       
       "กริด! กริด!"
       
       กริดขมวดคิ้ว
       
       "นายไม่เห็นรึไงว่าฉันกำลังปกปิดตัวตนอยู่?  ทำไมถึงตะโกนเรียกชื่อคนอื่นโดยไม่ใช้หัวคิดซะบ้าง?"
       
       "ข--ขอโทษ  ผมตื่นเต้นไปหน่อย..."  โค้กหยิบกระดาบออกมาและยื่นให้กริด
       
       "ขอลายเซ็นด้วยครับ!"
       
       "...ลายเซ็น?"  สีหน้าที่ตึงเครียดเมื่อครู่พลันจางหายไปทันที
       
       "เป็นแฟนคลับฉันหรือ?" 
       
       "คุณคือไอดอลของผม!  ผมอยากกลายเป็นแบบคุณ!"
       
       "หืม..."
       
       เขากลายเป็นไอดอลเสียแล้ว  กริดผู้ที่ถูกคนอื่นดูแคลนมาทั้งชีวิต  เขาอดสั่นสะท้านอย่างตื้นตันใจไม่ได้  ลายเซ็นถูกบรรจงเขียนให้โค้กอย่างตั้งใจ
       
       "ขอบคุณมาก"
       
       และเป็นวินาทีที่โค้ก  ว่าที่สิบรุคกี้ของโลกคนต่อไป  กลายเป็นแฟนคลับที่แท้จริงของกริด
       
       ในขณะเดียวกัน  เอิร์ลอัชเชอร์ก็ได้ทราบข่าวดีโอ
       
       "ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้"
       
       ความอับอายของลูกน้องก็คือความอับอายของหัวหน้า!  เอิร์ลอัชเชอร์ทวีความโกรธขึ้น  มันใช้ลูกแก้วเวทย์เพื่อสอดส่องดูตำแหน่งกริด  หลังจากใช้ก็ใช้เวทย์เคลื่อนยายแบบกลุ่มไปดักหน้ากริดพร้อมกับอัศวินที่เหลือ
       
       กริดพลันชะงักเมื่อเดินออกจากแพเทรี่ยนได้ไม่นาน  เป็นเพราะบนท้องฟ้าเกิดลำแสงสว่างขึ้น  และอัชเชอร์ได้ปรากฏตัวต่อหน้าเขา
       
       "แกมาที่นี่จนได้สินะ  อยากตายนักรึไง?  หรือว่าเสียสติไปแล้ว?"  เอิร์ลอัชเชอร์ถามกริดด้วยน้ำเสียงเดือดดาล
       
       "ฉันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว  ฉันไม่จำเป็นต้องกลัวแก  หึ!  คนอย่างแกมีฝีมือพอจะทำอะไรฉันได้งั้นรึ?"  กริดถามกลับอย่างเหยียดหยัน  
       
       เอิร์ลอัชเชอร์พ่นลมหายใจเบาๆ
       
       "ฉันคือจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่เพียงคนเดียวในอาณาจักรอีเทอนัล  และเป็นถึงหนึ่งในสิบจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งทวีปนี้!"
       
       นั่นไม่ใช่คำโอ้อวดเกินจริง  เอิร์ลอัชเชอร์คือตัวตนที่ทรงพลังสูงสุดในอาณาจักรอีเทอนัล  มันจึงถูกแต่งตั้งให้ดูแลรักษาจุดยุทธศาสตร์สำคัญอย่างป้อมปราการแพเทรี่ยน
       
       "ฉันไม่กลัวพลังแพ็กม่า  แล้วแกก็ไม่ใช่แพ็กม่า!  การจะจัดการกับแกมันก็แค่--  หืม?"
       
       เอิร์ลอัชเชอร์พลันตกตะลึงอย่างไรสาเหตุ  เพราะยามนี้  มันกำลังถูกสะกดข่มด้วยแรงกดดันมหาศาล
       
       "ฉันอยากสู้กับหนึ่งในสิบจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งทวีป"
       
       จิตวิญญานแห่งการดวลของปิอาโร่ได้ตื่นขึ้น
       
       "ก--แกเป็นใคร?"
       
       เอิร์ลอัชเชอร์ไม่สนใจกริดอีก  ปีศาจตรงหน้าช่างน่ากลัวกว่าไม่รู้ตั้งกี่เท่า  แผนที่วางเอาไว้พลันผิดขั้นตอนในทันที

• Next
• Previous