จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 215

       เรย์ดันห่างจากแพเทรี่ยนราวสามถึงสี่วันด้วยการเดินเท้า  ทว่า  ปาร์ตี้ของกริดถูกมอนสเตอร์ถ่วงแข้งขามาตลอดทาง  พวกเขาไม่อาจหลบเลี่ยงมันได้  ทำให้ระยะเวลาเพิ่มขึ้นจากเดิมหลายเท่าตัว

       'ค่าประสบการณ์น่าสนใจทีเดียว'

       เป็นเวลากว่า 6 วันแล้วที่ทั้งสามออกเดินทางจากแพเทรี่ยน

       ในระหว่างนั้น  กริดออกล่ามอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งในดินแดนตะวันตกอย่างสนุกสนาน  เลเวลของเขากลายเป็น 273    แถมตอนนี้  หลอดค่าประสบการณ์ก็สูงถึง 60% แล้ว  ใกล้จะอัพเต็มที  เป็นความเร็วในการอัพเลเวลที่ผู้เล่นทั่วไปไม่มีทางจินตนาการได้  

       แม้จะอยู่ในช่วงเลเวล 270 แล้ว  แต่ทุกสองวัน  กริดก็จะอัพหนึ่งเลเวล
       
       ตัวกริดอาจไม่รู้  แม้แต่ครอเกลก็ยังไม่สามารถทำความเร็วในระดับนี้ได้เมื่อเขาเลเวล 270

       'ก่อนถึงเรย์ดัน  เลเวลของเราจะต้องเป็น 275 ให้ได้'  กริดพูดกับตัวเองอย่างตื่นเต้น  แม้แต่แร้งเกอร์หัวแถวก็ยังล่ามอนสเตอร์ในดินแดนตะวันตกได้ยากลำบาก  เขาจึงรู้สึกภูมิใจในพลังแห่งไอเท็มและทักษะของตนมาก

       'เกมนี้ขึ้นอยู่กับไอเท็มจริงๆ   การควบคุมน่ะหรือ?  ลืมมันไปซะ  ของแบบนั้นเป็นแค่ข้ออ้างของพวกไม่มีไอเท็มดีๆ ใส่เท่านั้นแหละ  วะฮ่าฮ่าฮ่า!'

       แรกเริ่มเดิมที  ทักษะการควบคุมก็มีไว้ให้คนอ่อนแอล้มผู้ที่แข็งแกร่งกว่าอยู่แล้ว  แต่ของแบบนั้นไม่จำเป็นกับกริด  เขาคือผู้แข็งแกร่ง  นับตั้งแต่สังหารมาลาคัสได้  มุมมองของกริดในด้านนี้ก็แคบลงมาก  เขาไม่เคลือบแคลงเลยว่า  ไอเท็มคือสิ่งสำคัญที่สุดในเกม

       แต่ความเชื่อเหล่านั้นกำลังค่อยๆ ถูกสั่นคลอน

       ***

       "แฮ่ก  แฮ่ก… นี่คือของจริงสินะ  หนอนยักษ์ก่อนหน้านี้กลายเป็นแค่การออกกำลังกายไปเลย"

       กริดกำลังเหน็ดเหนื่อยสุดขีดท่ามกลางทะเลทรายอันแห้งแล้งก่อนถึงเรย์ดัน  ต้องขอบคุณทักษะท้านทานสถานะสุดโกง  กริดจึงไม่เป็นลมแดดตายไปเสียก่อน  แต่ความร้อนก็ยังมากพอจะทำให้ค่าเรี่ยวแรงของเขาลดลงเร็วกว่าปรกติ  แถมสิ่งที่แย่ไปกว่านั้น  กริดยังไม่ชินกับพื้นทราย

       มอนสเตอร์ที่ปรากฏตัวออกมามีแต่จะเก่งขึ้นในทุกขณะ  บาสิลิสก์จำนวน 4 ตัว  มอนสเตอร์ที่หากอยู่ในดินแดนตอนเหนือจะถูกจัดให้เป็นระดับบอส  กำลังปรากฏตัวต่อหน้ากริด  ชายหนุ่มใช้ทุกทักษะที่มีโจมตีเข้าใส่มัน  ทว่า  สถานการณ์โดมรุมเช่นนี้ย่อมไม่สู้ดีนัก  

       "ชิ!  ให้พักหน่อยไม่ได้รึไงฟะ!"

       ชะตากรรมของเขากำลังย่ำแย่  การควบคุมอันแสนอ่อนหัดได้ทำให้ถูกมอนสเตอร์จู่โจมใส่โดยง่าย  แม้แต่เกราะที่ดีที่สุดในโลกก็ยังช่วยอะไรไม่ได้  พลังชีวิตลดลงเรื่อยๆ   ในสถานการณ์เช่นนี้  มันคงไม่แปลกเลยที่ประกันชีวิตจะถูกใช้ออกมา

       'แม้แต่โกเล็มของบราฮัมก็ยังเทียบไม่ได้กับมอนสเตอร์ที่นี่'

       มอนสเตอร์ดินแดนตะวันตกทั้งแข็งแกร่งและมีจำนวนมาก  เป็นสาเหตุหลักที่อาณาจักรยอมปล่อยให้พวกมันเพ่นพ่านมากกว่าจะมากำจัดทิ้ง

       'อาณาจักรไม่มีทางควบคุมสิ่งเหล่านี้ได้เลย  กษัตริย์จึงส่งเราให้มาทำหน้าที่นั้น'

       เป็นการคาดเดาที่ถูกต้อง  กษัตริย์วิสบาเดนต้องการให้กริดกวาดล้างมอนสเตอร์ดินแดนตะวันตกให้หมด  เพราะสถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยมอนสเตอร์ดุร้ายมากเกินไป  การที่ยอมยกเรย์ดันให้  ถือเป็นการเชื่อใจอย่างมากว่ากริดจะทำสำเร็จ  ทว่า  ชายหนุ่มกลับคิดว่าตนกำลังถูกหลอกใช้  จึงอดไม่ได้ที่จะสบถออกมา

       อ๊บ!

       ในขณะที่กริดกำลังสาปแช่งกษัตริย์ในใจ  คางคกทะเลทรายตัวใหญ่ได้ทำการแลบลิ้น  น้ำเมือกเหนียวๆ ถูกพ่นใส่กริดจนเหนอะหนะเต็มตัว  เดิมที  เมือกเหล่านี้มีคุณสมบัติในการอัมพาตเป้าหมาย  ทว่า...

[ ท่านต้านทานอาการผิดปรกติ ]

       กริดต้านทานและตอบโต้กลับไป  +9 ความผิดพลาดในมือฟาดฟันเข้าใส่ท้องอันอวบอ้วนของคางคก   แต่มีหรือที่มอนสเตอร์ดินแดนตะวันตกจะอ่อนแอขนาดถูกกริดโจมตีครั้งเดียวตาย  คางคกทำการตวัดลิ้นประหนึ่งแส้เพื่อตอบโต้กริด

       'ชิ!'

       กริดเชื่องช้าเกินกว่าจะหลบพ้น  เขาถูกลิ้นกวาดกระแทกใส่ท้องคางคกอย่างรุนแรง
       
       แปะ! พรืดด

       แม้ร่างกายกริดจะแข็งแกร่งดุจดั่งเหล็กกล้าขนาดไหน  แต่ยามนี้  ศีรษะของเขาถูกกระแทกอย่างจัง  ร่างกายชายหนุ่มกำลังร่วงลงสู่พื้น  มอนสเตอร์ตัวอื่นได้รีบกรูเข้ามาหวังทำร้าย

       "โธ่เว่ย...!  ทั้งมายาและมายาร่ายรำยังใช้ไม่ได้!"  กริดที่เอาแต่พึงพาทักษะจนฝีมือควบคุมห่วยแตก  ยามนี้เขากำลังเผชิญเหตุการณ์เลวร้ายสุดขีด  ถ้าไม่มีทักษะล่ะก็  เขามันก็แค่ไอ้กระจอกคนหนึ่ง

       "ปิอาโร่!  ช่วยด้ว--… เอ๋?"

       สุดท้าย  กริดก็ต้องหวังพึ่งให้ปิอาโร่ช่วย  ทว่า  เขากลับต้องตกตะลึงในภาพที่เห็น  เป็นเพราะบลันด์กำลังพุ่งตัวออกมาโจมตี  ก่อนหน้านี้  ตลอดหกวันที่ผ่านมา  กริดไม่เคยสนใจบลันด์เลยแม้แต่นิดเดียว  

       แล้วบลันด์แข็งแกร่งขึ้นมากขนาดนี้ได้ยังไงในระยะเวลาสั้นๆ?

       'เกิดอะไรขึ้นกันแน่?'

       ราวหกวันก่อน  ชายคนนี้  แค่มอนสเตอร์อ่อนหัดอย่างก็อบลินมีเขาก็ยังสู้ได้ยากลำบาก  แต่ตอนนี้กลับสามารถดวลเดียวกับมอนสเตอร์ตะวันตกที่เลเวลสูงกว่าตนมากถึง 50 ระดับได้สบายมือ

       พัฒนาการระดับนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

       'เกมมีบั๊กหรอ...?'

       มีเหตุผลอะไรที่อยู่เบื้องหลังการเติบโตขนาดนี้กันนะ?  กริดพลันเกิดความสงสัย  เขาเดินถอยไปด้านหลังในระหว่างที่บลันด์กำลังดึงความสนใจ  หลังจากนั้น  ดาบของลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่ก็ถูกนำมาถือในมือเพื่อตรวจสอบบลันด์

ชื่อ : บลันด์
อายุ : 25
เพศ : ชาย
คลาส : นักดาบเวทย์มนต์
_______
สมญานาม : บุตรชายของจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่
       เขาได้รับสืบทอดพรสวรรค์เวทย์มนต์ที่ยิ่งใหญ่มาจากผู้เป็นบิดา  เอิร์ลอัชเชอร์  บลันด์จะได้รับโบนัสพิเศษในด้านความเร็วร่ายเวทย์และความเร็วฟื้นฟูมานา  และทุกครั้งที่เขาเลเวลอัพ  ค่าสติปัญญาจะเพิ่มขึ้นในระดับที่สูงกว่าปรกติ
_______
สมญานาม : ศิษย์ของมาร์ควิสสไตม
       เขาเคยผ่านการศึกษาวิชาดาบจากมาร์ควิสสไตม  หนึ่งในนักดาบผู้โด่งดังแห่งดินแดนตอนเหนือ  เมื่อใช้อาวุธประเภทดาบ  พลังโจมตีจะเพิ่มขึ้น 20% และความเร็วโจมตีจะเพิ่มขึ้น 10%
_______
เลเวล : 255
พละกำลัง : 1,331/1,990
ความอดทน : 420/1,030
ความว่องไว : 519/1401
สติปัญญา : 2,540/4,550
ความน่าหลงไหล : 212/800
_______
รายการทักษะ :
- วิชาดาบแดนเหนือ (B)
- เร่งความเร็วร่ายเวทย์ (S)
- ควบแน่นพลังเวทย์ (S)
- เวทย์เกรด C จำนวน 9 ชนิด
- เวทย์เกรด B จำนวน 5 ชนิด
- เวทย์เกรด A จำนวน 2 ชนิด
* สามารถกดดูรายละเอียดแต่ละเวทย์มนต์ที่เป้าหมายครอบครองได้
_______
       บลันด์  ในวัยเด็กและวันรุ่นของเขาใช้เวลาไปกับการศึกษาเวทย์มนต์จากผู้เป็นพ่อ  และศึกษาวิชาดาบจากเอิร์ลสไตม  เขาเติบโตมาอย่างที่เด็กหัวกะทิควรจะเป็น  เด็กหนุ่มอัจฉริยะคนนี้ถูกคาดหวังให้เป็นตัวตนที่ยิ่งใหญ่ของอาณาจักรอีเทอนัลในวันข้างหน้า

       'ก็ไม่มีอะไรพิเศษนี่นา?'

       กริดเคยตรวจสอบบลันด์มาแล้วครั้งหนึ่งหลังจากที่ได้รับมาเป็นเชลย  สิ่งเดียวที่ต่างจากตอนนั้นคือเลเวลซึ่งเพิ่มขึ้นมา 5 ระดับ  และค่าสถานะอีกเล็กน้อย

       'แต่ทำไมถึงเก่งจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ขนาดนี้?'

       กริดได้แต่สงสัย
       
       "แบบนั้นแหละ  หัวไวดีนี่!  เวลาถือดาบในมือจะทำเป็นเล่นไม่ได้  หากศัตรูโจมตีเข้ามา  สิ่งที่ดีที่สุดไม่ใช่การหลบ  แต่เป็นการปัดป้องหรือไม่ก็หาโอกาสโจมตีสวนกลับ  แม้ว่าศัตรูจะแข็งแกร่งกว่า  แต่พวกมันก็จะถูกจัดการได้ง่ายถ้าหากนายใช้ดาบอย่างถูกวิธี"

       ปิอาโร่กำลังแนะนำบลันด์  

       ในที่สุด  กริดก็คิดได้

       'เป็นเพราะคำแนะนำของปิอาโร่สินะ'

       แม้จะเป็นนักดาบผู้ยิ่งใหญ่  แต่คนๆ หนึ่งสามารถเติบโตได้เร็วถึงเพียงนี้ด้วยเพียงแค่คำแนะนำเชียวหรือ?  กริดเริ่มจับตาดูปิอาโร่และบลันด์  ไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้  เขาไม่ได้เดินนำหน้าไปประจัญบานกับมอนสเตอร์ตามลำพังอีก  เพียงแต่คอยต่อสู้อยู่ใกล้เคียงคนทั้งสอง

       "นายกังวัลกับการเป็นนักดาบเวทย์มนต์มากเกินไป  การร่ายเวทย์กับวิชาดาบไม่สามารถทำพร้อมกันได้  ไม่อย่างนั้นจะเกิดช่องว่างขึ้น  แต่ฉันก็ไม่ได้บอกให้นายทิ้งเวทย์มนต์ไปเสียทีเดียว  นายมีพรสวรรค์ทางด้านเวทย์มนต์มากกว่าวิชาดาบ  ดังนั้น  ถ้าหากพบพานศัตรูแข็งแกร่ง  ให้เลือกใช้เวทย์มนต์โจมตีเป็นหลัก  วิชาดาบของนายใช้เพียงป้องกันตัวก็พอแล้ว"

       ปิอาโร่คอยให้คำแนะนำ  และบลันด์ก็จะซึบซับไว้ได้ทั้งหมดอยู่เสมอ  การเติบโตอย่างรวดเร็วของบลันด์ส่งผลต่อกริดมาก  ในอีกความหมายหนึ่ง  ฝีมือในการควบคุมได้เริ่มสั่นคลอนจิตใจของเขาบ้างแล้ว

       '...ถ้ามีทั้งพลังของไอเท็มและฝีมือการควบคุม  เราจะไปได้ไกลขนาดไหนกันนะ?'

       ในที่สุดกริดก็รู้ตัว  เขาเข้าใจสักทีว่า  ถ้าหากไม่ปรับปรุงเรื่องการควบคุม  ในอนาคตอันใกล้คงถึงขีดจำกัดของตนเองแน่  ลงท้ายด้วย  ชายหนุ่มเอ่ยปากขอร้องปิอาโร่

       "ได้โปรดชี้แนะฉันด้วย"

       "นายเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรือ?  ว่านายไม่ต้องการมัน"

       "เถอะน่า  ความคิดคนเราเปลี่ยนกันได้  ตอนนี้ฉันอยากเรียนรู้จากนายแล้ว"

       'เป็นเพราะเห็นบลันด์เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วงั้นหรือ?  ศักดิ์ศรีของผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าที่ค้ำคอไว้หายไปไหนหมดแล้วนะ?'

       ในที่สุดปิอาโร่ก็เข้าใจ  ที่แท้กริดก็เป็นคนโลเลและไร้หลักการที่มั่นคง  เป็นคนประเภทที่ปิอาโร่ไม่ชอบเอาเสียเลย  แต่เขาก็ยอมรับคำขอของกริดแต่โดยดี  เพราะในวันข้างหน้า  กริดอาจเป็นคู่ฝึกซ้อมที่สมน้ำสมเนื้อให้ได้  ปิอาโร่จะได้พัฒนาตนเองไปด้วย

       หัวใจที่เคยเย็นชาและเปี่ยมไปด้วยการแก้แค้น  บัดนี้  น้ำแข็งที่ห่อหุ้มค่อยๆ ละลายเพราะกริดและบลันด์  

       เป็นการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ ที่สำคัญอย่างยิ่งในอนาคต

       หลังจากนั้น

       "อย่าขยับศีรษะพร่ำเพรื่อสิ!  จะต้องให้ฉันพูดอีกกี่ครั้งกัน?"

       "เวลาขยับตัว  ส่วนหัวมันก็ต้องขยับตามอยู่แล้วไม่ใช่รึไง?  จะให้ฉันทำแบบที่นายบอกด้วยวิธีไหน?"

       "ลองพยายามดูหน่อย  ใช้หัวคิดให้มาก  แล้วก็  ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องใช้เวทย์บิน  นักรบควรสู้ได้ทุกพื้นผิว  ผืนทรายแห่งนี้จะช่วยเพิ่มพัฒนาการของนาย"

       "ฉันจะเหวี่ยงดาบยังไงถ้าเท้าทั้งสองข้างจมอยู่ในทราย?"

       "ถ่ายน้ำหนักไปที่ปลายดาบ  ไม่ใช่ปลายเท้า"

       "แล้วฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไง?"

       "...จะให้ฉันพูดอีกกี่ครั้งว่านายต้องขยับกล้ามเนื้อไปพร้อมกันด้วย?"

       "ไม่ใช่  ฉันหมายถึง  ฉันจะขยับกล้ามเนื้อยังไง?"

       "..."

       เหตุผลที่บลันด์เติบโตอย่างก้าวกระโดด  เพราะเขาคืออัจฉริยะเป็นทุนเดิม  เมื่อสุดยอดครูพบพานสุดยอดศิษย์  พัฒนาการก้าวกระโดดจึงเกิดขึ้น  แต่กริดเป็นเพียงไอ้งั่ง  มันไม่ง่ายเลย  แม้คนสอนจะเป็นถึงนักดาบผู้ยิ่งใหญ่ก็ตาม

       ปิอาโร่เริ่มรู้สึกว่าตนทำพลาดไปที่สัญญาว่าจะชี้แนะกริด  ชายคนนี้ไร้ความสามารถในการตีความอย่างสิ้นเชิง  แถมยังเรียนรู้ได้ช้า  ปิอาโร่จึงทำได้เพียงผิดหวัง

       'เราเคยคิดว่าเขาจะฉลาดเฉลียว  แต่นั่นไม่ใช่เลย'

       ทำไมคนโง่เขลาเช่นนี้ถึงมีโอกาสเป็นผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่าได้?  ปิอาโร่ได้แต่สงสัย  จากใจจริง  เขาอยากเลิกสอนกริดเสียเดี๋ยวนี้  ทว่า  นักรบย่อมพูดแล้วไม่คืนคำ  เขาจำใจต้องสอนกริดต่อไป

       กริดบ่นอุบอิบไปพลาง  พยายามทำความเข้าใจคำพูดปิอาโร่ไปพลาง  สิ่งที่ปิอาโร่พูด  ทั้งยากและซับซ้อน  แต่กริดก็พยายามทำตามอย่างเต็มที่  เป็นอย่างนี้ไปตลอดสามวันเต็ม  ก่อนที่จะถึงเรย์ดัน  ดูเหมือนเขาจะพัฒนาตัวเองขึ้นอยู่บ้าง

       "ค่อยเหมือนคนปรกติขึ้นมาหน่อยนึงแล้ว"

       กริดเริ่มมีพื้นฐานของนักดาบ  นี่คือขีดจำกัดของเขาในตอนนี้  แม้นักดาบผู้ยิ่งใหญ่อย่างปิอาโร่จะเป็นคนฝึกสอนก็ตาม

       'กริดคงไปไกลกว่านี้ไม่ได้แล้ว'

       ปิอาโร่จำใจยอมรับความพ่ายแพ้ต่อความโง่เขลาของกริด  ในที่สุด  ปาร์ตี้ทั้งสามคนก็เดินทางมาถึงเรย์ดัน

• Next
• Previous